อสงไขย​ | taeten

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

จุดเริ่มต้น

สายฝนสาดกระหน่ำในยามเย็น พร้อมกับเสียงฟ้าร้องราวกับกำลังพิโรธให้ใครสักคน พยานาคเกล็ดสีเขียวเข้มแหวกว่ายขึ้นมาจากเเม่น้ำสายใหญ่ที่กำลังไหลอย่างเชี่ยวกรากหลังจากที่ฝนตกลงมาเป็นเวลานาน รูปร่างสีเขียวเเปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มใบหน้างดงามร่างผอมบางประดับด้วยสายคาดสีทองที่ประดับมรกตสีเขียวเข้ม พยานาคตัวน้อยวิ่งตามริมฝั่งเเม่น้ำด้วยเท้าเปล่าเปลือย ฝ่าสายฝนที่เสียดเเทงผิวเปลือยเปล่าราวกับเข็มเล็กๆ

"เวหา!!" เสียงตะโกนเล็กๆ ดังฝ่าเสียงฝน ดวงตาสีเขียวมรกตสอดส่องสายตามองไปรอบๆ ฝนตกหนักจนเเทบมองไม่เห็นอะไรรอบตัว

"เวหา!! ออกมานะ!!"

"กัษษา"

เสียงเบาๆ ราวกับคนหมดเเรง ดังขึ้นใกล้ๆ ทำให้เจ้าของชื่อที่ยืนนิ่งร้องไห้ วิ่งตามเสียงเมื่อครู่ไป ร่างของชายหนุ่มรูปร่างกำยำนั่งอยู่บนพื้นท่อนบนเปลือยเปล่า มือเเกร่งกดเเผลที่เหวอะหวะบริเวณหน้าท้อง​ไว้เพื่อหยุดเลือดสีเเดงที่กำลังไหลรินออกมา บินสีขาวขุ่นที่อยู่ด้านหลังลู่ตกราวกับนกปีกหัก

"เวหา" กัษษากรวิ่งเข้าไปหาร่างของคนรักที่นั่งอยู่บนพื้น ใบหน้าเเละร่างกายของเวหาเต็มไปด้วยรอยบาดเเผลจากการต่อสู้ ปีกสีขาวที่เคยสยายอย่างงดงาม โดนหักทิ้งข้างหนึ่ง ดวงตาสีเขียวมรกตทอดมอง เเล้วร้องไห้หนักมากขึ้น "ขะ ข้าขอโทษ จะเจ้า เจ็บ หรือ ไม่" มือเรียวบางยกขึ้นเช็ดเลือดสีเเดงที่ไหลออกมาจากมุมปากของชายที่รัก

"ข้าไม่เป็นไร" เวหาวายุบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนเเรงเเล้วรั้งร่างเล็กของกัษษากรเข้าสู่อ้อมกอด

"เจ้าสู้กับท่านพ่อหรอ" กัษษากรถามเเล้วเงยหน้ามองใบหน้าของเวหาวายุ ดวงตาสีเขียวมรกตสั่นไหวยามมองเห็นบาดเเผลบนเรือนร่างของชายที่รัก เวหาวายุนิ่งเงียบไป "เหตุใดเจ้าจึงโง่เช่นนี้เวหา"

"เพราะเจ้า ท่านพ่อของเจ้าให้คำสัตย์กับข้าว่าถ้าหากข้าไม่ตาย เจ้ากับข้าจะได้รักกัน"
"เจ้ามันโง่เวหา เจ้าจะบินไม่ได้อีก"

"ข้ารู้" เวหากอดกระชับร่างเล็ก เพื่อปกป้องร่างบางจากเม็ดฝนที่กำลังเสียดเเทงคนรัก "ถ้าไม่ทำเช่นนี้เราก็ไม่ได้รักกัน" เวหาเอ่ยเเล้ววางคางลงบนศรีษะของพยานาคในอ้อมเเขนด้วยความเหนื่อยล้า อย่างที่รู้กันดีพยานาคเเละครุฑไม่ถูกกันเเละเป็นศัตรูกันมานานนับหลายร้อยปี ทั้งคู่พยายามหลีกเลี่ยงการพบเจอกันเพื่อป้องกันการต่อสู้เเละส่งผลร้ายต่อตนเอง ซึ่งหากไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสูญเสียการต่อสู้ก็จะไม่มีทางจบลง การที่ครุฑจะรักกันกับพยานาคจริงมีความเป็นไปได้ยาก

"เเต่เจ้าไม่ควรทำขนาดนี้" กัษษากรพูดพร้อมกับโอบกอดร่างของเวหาไว้

จู่ๆ ฝนที่ตกหนักก็หยุดลงกระทันหันพร้อมกับร่างของพยานาคร่างสีทอง เเละพยานาคสีเขียวสามสี่ตนขึ้นมาจากเเม่น้ำ พยานาคทุกตนกลายร่างเป็นมนุษย์ธรรมเช่นเดียวกัน ร่างสองร่างผละออกจากกันเเล้วหันไปมอง

"ท่านพ่อ" กัษษากรเรียกพยานาคร่างสีทองที่มองมาที่เขาทั้งสองคนด้วยเเววตาโกรธา

"เจ้ายังกล้าเรียกข้าว่าพ่อได้อีกหรือ กัษษากร" เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับมองกัษษากรที่ยังกอดร่างของครุฑตนนั้นไว้เเน่น ความโกรธเเล่นมาก่อรวมกันกลายเป็นเหมือนเมฆฝนขนาดมหึมา

"ท่านพ่อ เรารักกันลูกขอร้อง" กัษษากรร่ำไห้เเทบจะขาดใจเ่อยามเอื้อนเอ่ย

"เจ้าก็รู้ดีกัษษากร เจ้ากับมันไม่มีทางรักกันได้" เสียงของพยานาคราชดังก้องย้ำเตือนกรีดเเทงหัวใจสองดวง เเบ่งเเยกขอบเขตความรักด้วยความต่างของเผ่าพันธ์

"ไม่มีทางรักกัน ใครกันเป็นคนกำหนด ความรักไม่ห้ามกันไม่ได้หรอท่านพยา นาคราช" เวหาเงยหน้ามองบิดาของกัษษากร เขาก้มมองร่างของกัษษากรที่กำลังพยายามกลั้นเสียงร้องไห้อยู่ในอ้อมเเขน

"ปากเก่ง!! ภาวนาให้เจ้าเองรอดตายเสียก่อน ความรักของพวกเจ้ามันจะยิ่งใหญ่เเค่ไหนกัน" พยานาคราชเอ่ย ดวงตาสีเขียวมรกตเช่นเดียวกันกับกัษษากรทอดมองร่างของทั้งสอง

"ท่านพ่อโปรดอย่าดูถูกความรักของข้า" กัษษากรขึ้นเสียง

"อย่ามาขึ้นเสียงกับข้ากัษษากร"

"ทำไมล่ะท่านพ่อ ฮึก ทำไมข้า ถึงเลือกคนที่ข้ารักไม่ได้"

กัษษากรมองผู้เป็นบิดาด้วยเเววตาอ้อนว้อนขอให้ได้รักกับเวหา ใบหน้าขาวนวลเช่นศศิธรยามค่ำขึ้นเต็มไปด้วยน้ำตา มือเรียวเล็กโอบกอดร่างของเวหาไว้หลวมๆ

"ต่อให้ข้าให้เจ้ากับมันรักกันได้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะอยู่อย่างเป็นสุขงั้นหรือ สหัตพัศครุฑาจะไม่เลิกตามล่าพวกเจ้างั้นหรือ"

กัษษากรนิ่งเงียบไร้คำเอื้อนเอ่ยเพราะรู้ดีว่าสหัจพัศครุฑาบิดาของเวหานั่นเกลียดพยานาคมากเเค่ไหน

"สุดท้ายไม่ว่าพวกเจ้าจะรักกันมากเเค่ไหน พวกเจ้าก็ไม่สามารถเเหกกฎของเผ่าพันธ์ได้หรอก เพราะฉะนั้นกลับลงไปร่วมพิธีให้เสร็จ กัษษากร"

"ข้าไม่อภิเสกสมรสกับท่านรัตนากร" กัษษากรเอ่ยถึงพยานาคราชที่บำเพ็ญเพียรได้หลายร้อยปีจนมีพลังอำนาจมากมาย เมื่อหลายปีก่อนรัตนากรนาคราชมาสู่ขอกัษษากรจากพยานาคราชโดยที่กัษษากรเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน

"เช่นนั้นก็ดี" เสียงของผู้มาใหญ่พร้อมกับร่างของพยานาคราชกายสีทองที่เเปลงร่างเป็นมนุษย์ ใบหน้าขาวหมดจดดูมีราศีเอ่ย ดวงตาสีเเดงจ้องมองไปที่กัษษากร พิธีอภิเสกสมรสใกล้จะเริ่มขึ้นเเต่กัษษากรกลับหนีขึ้นมาหาเวหาวายุครุฑา ไม่เเค่กัษษากรทำลายพิธีเท่านั้น กัษษากรยังทำลายความรักของรัตนากรจนย่อยยับ เมื่อเป็นเช่นนั้นเเล้วรัตนากรที่ได้เเต่ทนอิจฉาเวหาวายุครุฑที่ได้รับความรักจากกัษษากรไปจนหมดดวงใน ตรงข้ามกัน ไม่ว่ารัตนากรพยายามมากเท่าไหร่ กัษษากรก็ไม่รับความรัก

"ในเมื่อเจ้าไม่รักข้า ก็จะไม่มีผู้ได้ได้รักกัน ข้าขอสาปให้พวกเจ้าต้องทนดูคนรักของพวกเจ้าตายในชาติเเล้วชาติเหล่า ขอให้พวกเจ้าต้องทนทุกทรมานกับรักที่ไม่มีวันได้ครองคู่กัน ไปจนถึงอสงไขยปี"

ทันทีที่รัตนากรนาคราชสาปเเช่งทั้งคู่จบเอ่ยจบ เสียงฟ้าร้อง เสียงฟ้าเเลบดังขึ้นราวกับรับรู้คำสาปแช่งของรัตนากร ร่างของเวหาล้มลงต่อหน้าต่อตากัษษากร เเขนเล็กๆ พยุงร่างของเวหาไว้ในอ้อมเเขน

"เวหา" มือเล็กยื่นไปจบใบหน้าของคนรัก ดวงตาคู่คมของเวหาจ้องมองกัษษากรที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ

"ขะ ข้ารักเจ้า กัษษะ" เวหาใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายบอกรักกัษษากร บาดเเผลจากการต่อสู้ทำให้เวหาไม่อาจทนพิษจากบาดเเผลบนร่างกาย ดวงตาของเวหาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ

"เวหา!!" กัษษากรตะโกนลั่น ใบหน้าเล็กซุกร่างของชายคนรัก ลมหายใจเบาๆ ของเวหาวายุค่อยๆ เบาลงเเละหยุดหายใจไปเเล้ว

"หากไม่มีเจ้า ฮึก" กัษษากรเอ่ยเบาๆ แขนเรียวกอดรัดร่างกายของเวหาเเน่น มือเรียวอีกข้างหยิบกริชสีเงินที่วางอยู่ข้างขึ้นมาถือไว้ " ฮึก ข้าก็ไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้" กัษษากรจ้องมองใบหน้าของเวหาครั้งสุดท้าย มือเรียวกำกริชสีเงินในมือเเน่น เเล้วเเทงเข้าที่อกด้านซ้ายโดยไม่เกรงกลัวความตาย ความรู้สึกเจ็บเเปลบบริเวณอก เลือดสีเขียวเข้มไหลออกมาจากปากริมฝีปากเเละแผลจากกริชที่เสียบอยู่บนอกซ้าย ร่างเล็กล้มตัวลงนอนเคียงข้างชายคนรัก เเละหมดลมหายใจตามชายที่รัก

ตั้งเเต่นั้นมาจึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นกลายเป็นคำสาปที่จะติดตัวคนสองคนตลอดไป จนถึงอสงไขยเวลา

เเม้จะเนิ่นนานยังรักเธอ

ตราบนาน...อสงไขยเวลา

*** เอาล่ะ เริ่มจะเปิดเรื่องเยอะขึ้นเเล้ว 5555 ไม่รู้ว่าทุกคนจะเห็นภาพจากบรรยายของเราหรือเปล่านะ อาจจะไม่ได้เป็นภาษาที่สละสลวยเหมือนในยุคนั้นบ้าง ภาาษาอาจจะงงๆ ไปบ้าง หรือผิดพลาดจุดไหนก็ขออภัยด้วยนะครับ ยังไงก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ ขอบคุณที่ติดตามเเละกำลังใจครับ

เจอกันตอนหน้านะ รักทุกคนครับ บายๆๆๆ