คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : AfterNight l Suga x You l Part 1
Title : After night
Part 1
Paring : Soft dom! Min Yoongi x Fem! Reader
Genre : Slight smut, Fluff
Warning : Mention of alcohol, Unprotected sex
คุณที่กำลังหลับอย่างสบายใจเตียงนอนนุ่ม
ลากลมหายใจยาวเหยียดอย่างขี้เกียจ ดวงตาของคุณเองยังไม่อยากลืมขึ้น
มือบางสอดส่ายหาหมอนข้างที่กอดนอนประจำตัวข้างตัว ก่อนจะพลันได้สัมผัสบางสิ่งที่คล้ายกันซุกซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม
คุณคลำลงไปใต้สิ่งนั้นพลางดึงมันเข้าหาตัว
เเต่ผิวสัมผัสของมันเเตกต่างไปจากปกตินัก สิ่งที่คุณสัมผัสมันนุ่ม ลื่น
เเละอบอุ่นจนคุณติดใจเข้าไปซุกตัวอย่างไม่คิดอะไร
"อือ" เสียงที่คล้ายกับเสียงของมนุษย์ทำให้คุณขมวดคิ้ว
มันใกล้จนน่าแปลกใจ เพราะปกติห้องที่คุณนอนนั้นมีคุณเพียงคนเดียว
ยังไม่ทันได้คิดสิ่งอื่นต่อก็มีลมหายใจอุ่นพ่นรดใบหน้าของคุณ
คุณเริ่มสัมผัสถึงความผิดปกติที่เปลี่ยนไปภายในห้อง
ดวงตาของคุณขยุกขยิกก่อนจะค่อยๆ
ลืมตาขึ้นมาพบความจริงบางอย่างที่กระเเทกหน้าอย่างจังว่ามีใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากคุณเเค่คืบเดียว
ดวงตาของคุณเบิกโพลงเเต่ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาจากปาก
คุณกรี๊ดไม่ออกเเละในหัวสมองของคุณทำงานทำงานอย่างหนัก
คุณยังคงงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น คุณค่อยๆ ตรวจสภาพของตัวเอง
ก่อนจะพบว่าทั้งคุณเเละชายหนุ่มที่คุณคุ้นหน้าตาเป็นอย่างดีกำลังเปลือยกายอยู่บนเตียง
นั่นทำให้คุณยิ่งช๊อคเข้าไปอีกเมื่อเนื้อตัวของคุณมีรอยเเดงเป็นจ้ำตามผิวตั้งเเต่เนินอกจนไปถึงหน้าท้อง
สะโพกของคุณปวดหนึบ คุณรู้สึกเหนอะหนะตัวอย่างประหลาด หากเเต่ผู้ชายที่คุณคิดว่าจะอยู่ด้วยเป็นคนสุดท้ายบนโลกไปใบนี้
ไม่มีท่าทางทีว่าจะตื่นเเม้เเต่น้อย
กลายเป็นคุณที่ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้นกับตัวเองมาก่อน
คุณค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอนนั้น มองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่ใช่ห้องของคุณ
คุณหยิบเสื้อผ้าที่กระจายตัวอยู่รอบๆ เตียงขึ้นมาใส่ลวกๆ เเม้ว่าร่างกายของคุณจะไม่ค่อยอำนวยมากนักเเต่ก็สามารถทำได้จนสำเร็จ
คุณควานหากระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะพบมันว่าอยู่บนโซฟาข้างเตียงนอน ก่อนคุณจะหยิบเสียงครึมครางบนเตียงก็ดังขึ้น
เห็นเจ้าของเตียงที่กำลังปะป่ายหาบางอย่าง
คุณคิดว่าควรรีบออกไปจากที่นี่ก่อนชายหนุ่มบนเตียงจะตื่น
คุณย่องตัวออกจากที่นั่นอย่างระมัดระวัง เมื่อคุณออกมาได้เเล้วก็โบกเเท๊กซี่ที่อยู่หน้าอพาร์ทเม้นต์เเห่งนั้นทันที
รู้สึกปวดหัวจากการคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นอย่างหนักว่าคุณมาทำอะไรที่นี่
มิน ยุนกิ คือชื่อของคนที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันคุณ
เขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่บริษัทเดียวกับคุณ
เเต่หากพวกคุณไม่ได้สนิทกันเลยเเม้เเต่เล็กน้อย
ยุนกิขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มฮอตของฝ่ายการตลาด ขึ้นชื่อในเรื่องความเฮี้ยบ
ค่อนข้างหัวรุนเเรง เเถมยังเป็นตัวชนของฝ่ายการตลาดอีกด้วย เเต่ก็ไม่วายมีสาวๆ
รุมล้อมทั้งหน้าเเละหลังมากมาย คุณไม่ค่อยชอบใจเค้าเท่าไหร่นักเพราะอีกฝ่ายค่อนข้างติส
เเละค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง นั่นทำให้คุณเลือกจะอยู่ห่างๆ เค้า
ภาพเมื่อคืนค่อยๆ
ลอยขึ้นมาในความทรงจำเมื่อคุณใช้เวลาคิด ภาพของคุณโอบกอด รั้งยุนกิเข้าหา
ประกบริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่ม ภาพที่มืออีกฝ่ายไล้ไปตามสีข้างของคุณ
ภาพที่เขาคร่อมตัวคุณบนเตียงโน้มตัวลงเข้าหา.... ก็ปรากฎขึ้นในหัว
นั่นทำให้คุณสะบัดหัวอย่างเเรง อุทานเสียงดังจนเเท๊กซี่ต้องตกใจ คุณอ้าปากค้าง
การกระทำเหล่านั้นคุณคงไม่มีทางทำในเวลาที่สติของคุณครบถ้วนเป็นเเน่
เดาไม่ยากว่าน่าจะเกิดจากฤทธิ์น้ำเมาที่ทุกคนในงานเลี้ยงบริษัทคะยั้นคะยอให้คุณกินเเน่นอน
'เมื่อคืนเขาป้องกันหรือเปล่า' นั่นเป็นสิ่งที่กระเเทกหัวคุณในวินาทีถัดมา
สติทั้งหมดเหมือนถูกระเบิดเป็นจุล คุณอ้าปากค้างนึกอะไรไม่ออกมีเพียงสิ่งเดียวที่คุณนึกได้ในตอนนี้
คุณมองแผงยาที่เพิ่งได้รับจากร้านขายยาเมื่อไม่กี่สิบนาที ก่อนมองด้วยความหนักใจ
เเค่เพียงที่คุณเผลอทำตามเสียงเชียร์ของเพื่อนๆ ในแผนก เรื่องทุกอย่างที่คุณคิดว่าไม่มีทางเกิดกับตัวคุณเองก็เกิดขึ้น
คุณตั้งสติอย่างหนักก่อนจะเเกะยาจากเเผง เอาเข้าปากตัวเองก่อนจะกรอกน้ำตาม
คุณเสียใจกับทุกอย่างที่ดำเนินมาถึงตอนนี้ เเต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว
น้ำตาของคุณค่อยๆ ไหลออกมา คุณอยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงฝัน
เเต่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าล้วนเป็นความจริงทั้งหมด
คุณปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาทั้งหมด ให้สิ่งที่อัดอั้นภายในใจตอนนี้ได้ระบายออกมา
สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาอีก
ตัวคุณไม่สามารถโทษชายหนุ่มคู่กรณีได้เลยเพราะเหตุการณ์ที่เกิดในความทรงจำนั้น
คุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสียด้วยซ้ำ คุณคิดว่าเขาไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรในตัวคุณ
คนที่คุณควรจะโทษต่อเหตุการณ์นี้มากที่สุดคือตัวคุณเอง เพราะฉะนั้นก็เเค่ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปเสีย...
คุณลืมตาตื่นขึ้นมาบนที่นอนของตัวเอง
พึงระลึกในใจว่าวันนี้ต้องไปทำงาน อยากจะโทรไปลางาน เเต่ใจก็รู้สึกผิดต่องานจึงปฏิเสธมันทิ้งไป
เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนเมื่อวานซืนยังเด่นชัดเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน
ระหว่างที่เเต่งตัวไปคุณคิดหนักว่าคุณควรวางตัวอย่างไรหากเจอชายหนุ่ม
เสื้อเชิ้ตเเขนยาววันนี้ปกปิดร่องรอยสีกุหลาบที่ยังปรากฎบนตัวคุณได้มิด
คงต้องขอบคุณยุนกิด้วยที่ไม่ได้ทำรอยไว้ตรงที่ทำให้สังเกตุเห็นได้ง่าย
คุณได้เเต่ขำขื่นๆ กับความคิดของตัวเอง
ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่หยิบกระเป๋าสะพายออกไปทำงาน
เช้านี้ไม่เหมือนกับทุกเช้าที่ผ่านมา
เพราะสายตาทุกคู่จับจ้องคุณเป็นตาเดียว
คุณรู้สึกแปลกประหลาดจากการได้รับความสนใจมากมาย เเละบางครั้งยังรู้สึกหวาดกลัวกับสายตาของผู้หญิงที่เดินผ่านคุณอีกด้วย
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะคุณรู้สึกกลับมาหายใจได้อย่างเป็นปกติ
"พี่ครับ คืนก่อนเป็นไงบ้าง เมาหัวทิ่มเลยน้าาา"
รุ่นน้องร่วมแผนกอย่างพัค
จีมินรีบปรี่เข้ามาหาคุณที่โต๊ะทันทีที่หย่อนก้นลงบนเก้าอี้
ไม่วายหยิบมือถือของตัวเองโชว์ให้คุณดู
"พี่เเม่งอย่างโหดอ่ะ กลายเป็นช็อตเด็ดสุดในงานไปเลย
นี่มีเเต่คนพูดถึงแผนกเราเต็มไปหมด" คุณมองไปที่มือถือของอีกฝ่ายชัดๆ
ก่อนจะเห็นว่าเป็นคลิปที่ผู้หญิงคนนึงปรี่เข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงผู้ชายอีกคนนึงกลางงานเลี้ยงวันนั้น
ซึ่งนั่นก็คงไม่ใช่ใครที่ไหน
เป็นคุณกับมิน ยุนกินั่นเเหละ
"คือแบบว่าชั้นเมามากเลย ก็คงมีเลยเถิดนิดนึงมั้ง เหอะๆ "
คุณพยายามหัวเราะกลบเกลื่อน
จะให้ใครรู้เรื่องเกิดขึ้นในเช้าวันถัดมาไม่ได้โดยเด็ดขาด
"ว่าพี่ไปเป็นแฟนกับพี่เขาตั้งเเต่เมื่อไหร่
ทำไมพวกผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย" จีมินบ่นอุบอิบเล็กน้อย ก่อนจะจ้องหน้าคุณอย่างจับผิด
ในขณะที่คุณยังงงงวยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร
"ห๊ะ อะไรนะ" คุณถามทวนซ้ำ
"อ้าว ก็พี่กับพี่ยุนกิการตลาดไง" คุณเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน
ในหัวพยายามทบทวนประโยคของจีมินใหม่อีกครั้ง
กลายเป็นรุ่นน้องเสียเองที่กำลังทำหน้าสับสนกับเธอ
"ก็วันนั้นพี่เดินเข้าไปจูบเขาก่อนอ่ะ" ในหัวของคุณก็ปรากฏภาพขึ้นมาลางๆ
คืนวันนั้นคุณถูก จีมิน แทฮยอง จองกุก
สามเเสบประจำแผนกเเกล้งเทเหล้าให้อย่างเมามัน
เพราะอยากรู้ว่าท่าทีตอนเมาของคุณเป็นอย่างไร
คุณเเม้จะไม่ได้เต็มใจเเต่ก็ทำตามด้วยความไว้ใจน้องๆ ของตัวเอง
คุณดื่มไม่รู้กี่สิบเเก้ว
ในที่สุดคุณก็เมาปาร์ตี้กำลังจะจบคุณขอตัวกลับบ้านก่อนด้วยความเมา จีมินกับเเทฮยองเข้าหิ้วปีกของคุณขณะที่คุณกำลังเดินเป๋ไปมา
ระหว่างทางคุณเห็นยุนกิ อยู่กับสาวๆ กลุ่มใหญ่กำลังรายล้อมตัวเขาอยู่
ซึ่งดูยุนกิเองไม่ค่อยจะสนใจมากนัก เเละนั่นก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
คุณสะบัดเเขนจากน้องๆ ทิ้ง เบียดสาวๆ ที่รายล้อมอยู่นั่นโผเข้ากอดยุนกิในทันที หลังจากนั้นภาพก็ตัดไป
"ตอนที่พี่ยุนกิกำลังจะพูดเรื่องแฟนพอดีเลย"
แทฮยองที่แอบฟังอยู่นานเข้ามาร่วมวงโดยที่คุณไม่รู้ตัว
"เเถมพี่ยุนกิเป็นคนพาพี่กลับเองอีกต่างหาก" จองกุกเข้ามาเสริม
คุณรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนสอบปากคำอยู่ในที
กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเรื่องที่ตัวเองจำได้นั้น น้อยนิดเท่าเมล็ดถั่ว
เลยเเสร้งทำเป็นปวดหัว เเละจะขอลงไปซื้อยาที่ร้านสะดวกซื้อ
ขณะที่ตัวของคุณกำลังทำท่าจะเดินออกจากโต๊ะทำงานก็มีเสียงเรียกเสียก่อน
"ขอคุยด้วยหน่อยครับ"
คุณจำได้เเทบจะในทันทีว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร คุณหันหลังไปมองต้นเสียงช้าๆ
ภาพที่ปราฏตรงหน้าคือมิน ยุนกิที่ทำหน้านิ่ง นิ่งจนในใจคุณหวาดหวั่นอย่างประหลาด
ขณะคนอื่นที่อยู่รอบตัวส่งเสียงอุทานออกมาไม่ดังนักก่อนจะตบท้ายด้วยเสียงซุบซิบ
นั่นทำให้คุณทำหน้าไม่ถูก
ทำไมเขาถึงต้องมาตามเธอที่แผนกด้วย!
มันค่อนข้างประเจิดประเจ้ออยู่ไม่น้อยเลย ที่มิน
ยุนกิเดินมาหาคุณถึงที่แผนก เรื่องนั้นทำให้คุณตกเป็นเป้าสายตาทันที
คุณจึงรีบจับมืออีกฝ่ายออกมาจากบริษัทเเล้วเดินไปที่บันไดหนีไฟแทน เพื่อให้คุยได้ส่วนตัวมากขึ้น
เมื่อเป็นส่วนตัวเเล้วคุณจึงปล่อยมืออีกฝ่ายทิ้งพลางหันหลังให้ คุณยังรับมือกับเรื่องตรงหน้าไม่ถูก
สิ่งเดียวที่อยากทำตอนนี้คือหนีออกไปจากเรื่องนี้เสีย
"คุณมีอะไร" จริงๆ คุณก็มีเรื่องจะพูดเหมือนกัน
เเต่ยังไงก็ให้เขาเริ่มก่อนดีกว่า
"วันนี้คุณโอเคไหม" ยุนกิเม้มปากด้วยความชั่งใจ
คุณส่งเสียงรับคำนั้นเป็นคำตอบ
"ทำไมวันนั้นคุณออกไปก่อน"
เขาคงหมายถึงเรื่องที่เธอหนีออกจากห้องของเขาวันนั้น
"เเค่ไม่อยากให้คุณตื่น" คุณกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย
วันนั้นจริงๆ ถ้าอีกฝ่ายตื่นขึ้นมาคุณก็ไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงเหมือนกัน
"เรื่องวันนั้นผมต้องรับผิดชอบ..."
เขาพูดยังไม่ทันจบประโยค คุณก็แทรกขึ้นเสียก่อน
"คุณจะรับผิดชอบอะไร" คุณหันหน้ากลับมา ทำหน้างุนงง
"เรื่องคืนนั้นที่เราทำมัน...ด้วยกัน" ยุนกิพูดออกมาตรงๆ
คุณหน้าร้อนเห่อขึ้นทันที "เเละผมก็รู้ว่ามันเป็นครั้งเเรกของคุณด้วย"
คุณไม่รู้ว่าควรอายหรือโกรธดีที่เหมือนโดนเขาพูดแทงใจดำ คุณนิ่งอ้าปากค้างนึกอะไรไม่ออก
ใช่ มันเป็นครั้งเเรกของคุณที่เกิดขึ้นจากความประมาทของตัวคุณเอง
คุณไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงกับสิ่งเหล่านั้น ในตอนนี้เเค่อยากทำใจลืมๆ มันไปซะ
"คุณจะรับผิดชอบยังไงเหรอ" คุณพ่นลมหายใจอย่างอึดอัด
เริ่มรู้สึกเวียนหัว อยากให้เรื่องนี้จบเร็วๆ
"เราควรแต่งงานกัน" คุณรู้สึกตัวเองอยากเป็นลมเสียตอนนี้
ถ้าเป็นสาวๆคนอื่นคงดีใจจนเนื้อเต้น เหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 ที่มีคนหล่ออย่างเขามาขอเเต่งงานด้วย เเต่ไม่ใช่กับคุณ
"เดี๋ยวนะ..." คุณคิดคำพูดไม่ออก
หัวสมองรู้สึกเหมือนโดนระเบิดเป็นจุล
"คืนนั้นเราไม่ได้ป้องกัน" เขาเว้นช่วง
"ถ้าหากว่าคุณท้องมันจะเป็นเรื่องไม่ดีเเน่นอน ในฐานะที่คุณเป็นผู้หญิง"
อีกฝ่ายพูดด้วยความโผงผาง คุณยิ่งรับมือกับมันไม่ถูก
"บ้าน่า...ก็เเค่ลืมๆ ไปก็ได้นะ เหะๆ คุณซีเรียสจัง"
คุณขำขืน คำพูดทีดูขอไปทีของคุณทำให้อีกฝ่ายยิ่งทำหน้าโกรธ
"คุณอย่าพูดเป็นเล่นได้ไหม" ยุนกิทำเสียงเข้มใส่
คุณรูดซิปปากในทันทีที่โดนอีกฝ่ายจ้องตา ดวงตาสีเข้มที่มองมาที่คุณดูน่ากลัวมาก
หยังกับว่าตอนนี้คุณเป็นลูกน้องในทีมของเขาอย่างนั้นเเหละ
"ชั้นกินยาเเล้ว...ไม่เป็นไรหรอก จริงๆ นะ"
คุณละไว้ให้อีกฝ่ายเข้าใจเองว่ายาอะไร
"เเต่มันก็มีโอกาสท้องไม่ใช่เหรอ" เขาสวน
คุณโดนความจริงกระเเทกหน้าอย่างจัง จริงอยู่ที่ยาคุมฉุกเฉินสามารถป้องกันได้
เเต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเปอร์เซ้นต์ที่พลาดเลย
"..."
"งั้น เอาเป็นว่าผมจะเข้าไปพบพ่อเเม่ของคุณได้วันไหน"
เมื่อคุณนึกถึงผู้ปกครองขึ้นมา คุณรีบอยากไปกระโดดน้ำตายทันที
ถ้าพ่อเเม่รู้ล่ะก็มีหวังบ้านเเตกเเน่ๆ
"ไม่เร็วไปเหรอคุณ" ยุนกิส่ายหน้า
พยายามเร่งรัดให้คุณบอกวันที่สะดวกกับเขา "คงต้องเป็นภายในอาทิตย์นี้"
"รอดูสถานการณ์ไปก่อนไม่ได้เหรอ" คุณพูด
ในหัวตอนนี้สับสนไปหมดเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนตัวเองตั้งตัวไม่ทัน
"คุณทำเหมือนไม่อยากให้ผมรับผิดชอบ..." ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน
ว่าทำไมคุณดูพูดทุกอย่างเป็นเรื่องเล็กน้อยไปหมด ซ้ำยังเหมือนกับว่าพยายามจะปฏิเสธเขาในทุก
ๆ ทางอีกด้วย
"มะ..ไม่ใช่นะ คือว่า...."
คุณพยายามรวบรวมสติเรียบเรียงคำพูดไม่ให้อีกทำหน้าโกรธไปมากกว่านี้
"มันเร็วไปมากๆ เราไม่เคยทำความรู้จักกันมาก่อน เเละเเต่งงานมันก็เป็นเรื่องใหญ่
เราควรดูสถานการณ์ไปก่อน"
"คุณยังต้องดูอะไรอีก" ยุนกิถาม
"ถ้าเราเเต่งงานกันตอนนี้เราจะตกเป็นเป้าสายตานะ"
เเน่นอนว่าทั้งบริษัทที่รู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น
จะยิ่งทำให้เรื่องวันนั้นยิ่งลุกฮือเเน่นอน
"เเล้วถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมา จะยิ่งไม่เป็นตกเป้ามากกว่านี้รึไง"
ชายหนุ่มสวน ที่เขาพูดมันก็มีส่วนถูก
"ถ้าเกิดว่าชั้นท้องขึ้นมา ถึงตอนนั้นเเต่งงานก็ไม่สายนะ
ชั้นก็เเค่เปลี่ยนงานใหม่ก็ได้"
คิ้วเข้มขมวดดูเหมือนว่าชายหนุ่มไม่เห็นด้วยกับเธอเท่าไหร่นัก
เเต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ถ้าเกิดว่าคุณท้องขึ้นมา
ต้องเเต่งงานยังไงการที่ทำงานอยู่บริษัทเดียวกันก็เป็นเรื่องยากอยู่เเล้ว
"เเล้วตอนนี้เราควรจะทำยังไง" เขาถาม
"เเค่แกล้งๆ เป็นแฟนกันก่อนก็ได้ค่ะ"
"โครตแปลก"
จองกุกพูดในขณะที่คุณกำลังทำงานที่คั่งค้างบนโต๊ะ
"แปลกยังไง" คุณพูดก่อนจะหันหน้าไปทางอีกคนอย่างสงสัย
"เมื่อก่อน พี่บ่นพี่ยุนกิให้ฟังโครตบ่อย ไม่ชอบงู้นไม่ชอบงี้
ทำไมถึงไปเป็นแฟนกับเขาได้" จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด
เพราะเมื่อก่อนตอนเธอประชุมงานกับฝ่ายการตลาดทีไร
มีเรื่องมาบ่นให้เจ้าสามตัวที่แผนกฟังให้ได้ทุกครั้งกับพฤติกรรมสุดเฮี้ยบของชายหนุ่ม
ไม่เคยมีครั้งไหนที่การประชุมที่มี มิน ยุนกิจะผ่านไปได้อย่างราบลื่นซักครั้ง
ต้องมีการเเก้งานจากคอมเม้นต์ของอีกฝ่ายเสมอ เป็นอันว่าแผนกของคุณต้องแก้งานหามรุ่งหามค่ำบ่อย
ๆ ก็เป็นเพราะอีกฝ่ายด้วยส่วนนึงนั่นเเหละ
"หรือพี่แอบมองเขาบ่อยๆ จนหลงในมนต์เสน่ห์อ่ะ"
แทฮยองเข้ามาเสริมทัพอย่างสนุกสนาน
เป็นอันรู้กันกับทุกคนในบริษัท ว่าคุณตกลงคบกับอีกฝ่ายมาได้สักระยะก่อนจะเกิดเหตุการณ์นั้น
ทุกคนเออออไปตามคำพูดเหล่านั้นดี บางคนก็เเสดงความยินดี ในขณะที่สาวๆ
ส่วนใหญ่ในบริษัทมองคุณเป็นตัวประหลาด เเน่ล่ะอะไรจะเซอร์ไพรส์ไปมากกว่าการที่คนหน้าจืดได้เป็นแฟนกับหนุ่มฮอตของการตลาด
คุณเเยกเขี้ยวใส่เด็กจอมกวนทั้งสองอย่างเหลืออด
เเต่ก็มีเจ้าสามตัวนี้เเหละที่ทำเป็นสงสัยความสัมพันธ์กับคุณเเละยุนกิไม่เลิกรา
"เอาจริงๆ จนว่าตอนนี้ก็ไม่ค่อยเหมือนคบกันเลยนะพี่" จีมินก็เริ่มตั้งข้อสงสัยขึ้นมาอีก
"แบบเเค่ไปกินข้าวด้วยกัน มารับไปส่งกัน
เเต่ที่ทำงานไม่เห็นสวีทตัวติดกันเลย"
มิน ยุนกิ ทำอย่างที่ว่าทุกข้อไม่เคยขาดตกเเม้เเต่วันเดียวนับจากที่ตกลงกันว่าจะพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์หลอกๆ
เเต่มันก็มีเเค่นั้น... ไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่านั้น
ขณะเดียวกันการกระทำของคุณก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนับจากการ มีแฟน
เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาเดือนกว่าๆ เเล้ว คุณกับเขายังปฎิบัติเหมือนเดิมในที่ทำงาน
เเค่่พูดถึงอีกฝ่ายในเชิงไม่ดีน้อยลงก็เเค่นั้น
"ที่ทำงานก็ต้องสำรวมไหมล่ะคะ...คุณพัค"
คุณมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีเอือมระอา เหนื่อยจะตอบข้อข้องใจของคนอื่นเต็มทน
"เเต่เเบบพวกพี่จูบกันเเบบไม่อายฟ้าดินเลยนะ"
"เลิกพูดเรื่องนี้สักทีได้ไหม" คุณพูดอย่างหมดความอดทน
ทุกคนควรหยุดพูดเรื่องที่ผ่านมาเป็นเดือนได้เเล้ว
"กลับไปทำงานกันเดี๋ยวนี้เลยนะ! " พลางโบกมือไล่พวกเจ้าของเก้าอี้ที่รายล้อมคุณอยู่
"เดี๋ยวก่อนดิพี่..โห่"จองกุกค้านเพราะยังอยากเม้าต่อ
เเต่ก็นั้นเเหละยังไงมันก็มีช่องโหว่หลายอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี
เเต่พวกคุณก็ขี้คร้านจะตามเก็บตามเช็ดทีละเรื่องเหมือนกัน คนบ้าที่ไหนอยู่ ๆ
คบกันเงียบ ๆเเล้วอยากไปประกาศให้คนอื่นรู้ต่อหน้าสาธารณชน
คุณได้เเต่คิดอะไรในใจคนเดียว
"ผมคิดว่าพอพี่มีแฟนเเล้วจะดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นอะไรเเบบนี้ซะอีก"
จองกุกขอคุยต่อ อีกสองคนพยักหน้าเห็นด้วย
"หมายความว่าไง"
"ก็แบบเเต่งตัวหวาน ๆ พูดจาน่ารัก ๆ อะไรเเบบนี้
อยู่กับพี่ยุนกิทำตัวเหมือนคุยเรื่องงานตลอด" สิ่งที่รุ่นน้องของคุณเจอทุกวัน
คือคุณที่ไม่เเต่งหน้า ปล่อยผมรุงรัง ใส่เสื้อผ้าสบายๆ ออกมาทำงานทุกครั้ง
จนเเทบดูไม่ออกเลยว่าหากเเต่งตัวดี ๆ คุณก็เป็นที่น่ารักคนนึงเหมือนกัน
ยังไม่รวมการพูดจาติดห้าว คุยเป็นคุ้งเป็นเเควกับน้อง ๆ ผู้ชายในแผนกอีกด้วย
"ถ้าเค้าอยากจะเปลี่ยนก็คงต้องเลิกกับชั้นก่อนนั่นเเหละ
ก็ชั้นเป็นแบบนี้ เข้าใจไหม ไอ้เเสบ..."คุณพูดขึ้นก่อนจะโผตัวไปหยิกแก้มของจองกุกกับจีมิน
จนคนโดนกระทำได้เเต่ร้องโอดโอย
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนสายตาบางคู่เพ่งเล็งจากข้างหลัง แทฮยองที่มองเห็นรังสีมาคุที่อยู่เบื้องหลังคุณสะกิดคุณให้หันไปที่ด้านหลังของตัวเอง
คุณก็พบกับแฟนหลอกๆ ของคุณที่ยืนกอดอกอยู่ เเละดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ได้เเต่ทำตาปริบๆ ก่อนปล่อยมือจากแก้มของน้องๆ ทันที รุ่นน้องทั้งสามคนรีบลุกเเละทยอยเดินออกกัน
ทิ้งให้คนอยู่กับเขาสองคนเพราะเป็นสัญญาณรู้กันดีว่ายุนกิจะมารับคุณที่แผนกไปกินข้าวทุกกลางวันอยู่เเล้ว
คุณนิ่งไม่พูดอะไร เเทบอึดอัดเกินบรรยาย ขณะที่ยุนกิก็ไม่พูดอะไรเช่นเดียวกัน
อีกฝ่ายพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน สายตาที่มองคุณนั้นดูค่อนข้างผิดหวังเเละคาดโทษคุณอยู่ไม่น้อย
คุณได้ทำหน้าหงอยลงเพราะรู้ว่าทำผิดลงไปเเล้ว
การที่เเสดงออกกับรุ่นน้องของตัวเองแบบนี้ทั้งๆ ที่มีแฟนอยู่เเล้ว
คงไม่มีใครเค้าทำกัน เเต่คุณก็ทำลงไปด้วยความเคยชิน
ชายหนุ่มเดินออกมาก่อนโดยที่มีคุณเดินตามด้วยความรู้สึกผิด
คุณมองจานข้าวนิ่งๆ ไม่พูดอะไร
รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสถานการณ์ตรงหน้า
ขณะที่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน ยุนกิเงียบนานจนคุณกลัว
ซึ่งปกติเขาจะเป็นฝ่ายชวนคุยก่อน จริงๆ มันก็เเล้วเเต่อารมณ์อีกฝ่ายนั่นเเหละ
เพราะเท่าที่สังเกตุตลอดเวลาที่ได้ใช้เวลาร่วมกันนับเดือน
ยุนกิไม่ค่อยได้พูดเรื่องของตัวเอง เเต่จะเป็นฝ่ายถามคุณเสียมากกว่า
เเต่ถึงดูเป็นคนไม่ค่อยพูด ก็ใช้การกระทำทดเเทนเสมอ
เขาดูแลคุณดีเสมอต้นเสมอปลายโดยที่ไม่พูดอะไร จนคุณบางทีก็แอบคิดว่าตัวเองโชคดีไม่ได้
ที่เผลอทำให้คุณเป็นคนที่ต้องโดนเขารับผิดชอบ
"ขอโทษนะคะ" คุณเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน
ไม่กล้ามองตาอีกฝ่ายตรงๆ
"ผมคิดว่าเราคุยเรื่องนี้กันเเล้วนะ" คุณเม้มปากอย่างอดทน
"ชั้นก็เเค่เล่นกับน้องตามปกติเอง" คุณเเย้งด้วยเสียงเบาๆ
เเต่เขาก็ยังได้ยิน
"เเต่เราคบกันอยู่ คุณควรระวังตัวไม่ให้คนอื่นสงสัย"
คุณเข้าใจว่าเขาก็คงกลัวเเค่คนสงสัย
"คุณควรเข้าใจสักที ว่าขาข้างนึงเข้ามาอยู่ในชีวิตผมเเล้ว"
เขาพูดให้คุณตระหนักว่า ในท้องของคุณอาจจะมีลูกเขาอยู่ก็ได้
"เเต่มันก็เเค่อาจจะ" ยุนกิถอนหายใจทันทีที่ได้ยินคำนั้น
ทำไมถึงดื้อเเบบนี้นะ เขาคิด
"อย่างน้อยคุณก็ควรคิดว่า คุณกับผมเป็นแฟนกัน
คุณไม่ควรเข้าใกล้พวกผู้ชายเป็นฝูงต่อไปเเล้วด้วยซ้ำ"
คุณอ้าปากค้างมองคนที่กำลังกวนอารมณ์ของคุณให้ขุ่น
"ถึงเเม้ว่านั่นก็เเค่เรื่องงานอ่ะนะ"
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อ คุณมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ
จะให้คุณเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ่นตอนนี้อย่างถ่องเเท้ได้ยังไงกัน
คุณไม่เคยคบใครในฐานะคนรักมาก่อน คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรปฏิบัติตัวยังไง
"ยุนกิ... คุณเล่นเกินบทเเล้วนะ" คุณเเย้งกลับ
"คุณต่างหากที่ไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นซะที"
"งั้นมาเลิกเล่นอะไรบ้าๆ นี่สักทีไหมล่ะ" คุณท้า
เเละรู้ว่าเเทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองต่อไปไม่ไหวเเล้ว
"คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ" ยุนกิเอ็ดเสียงไม่เบานัก
จนคุณนิ่วหน้า จ้องตาอีกฝ่ายกลับด้วยอารมณ์ที่รุนเเรงไม่ต่างกัน
"อ้าว พี่ยุนกิ" มวยยังไม่ทันเริ่มก็จบเสียก่อน เมื่อมีเสียงเรียกจากโต๊ะข้างๆ
คุณมองไปทางเสียงนั้น
"รินะเหรอ" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าหากัน
ดูก็รู้ว่ารู้จักกัน ดูจากการทักทายเเล้วอาจจะมีมากกว่าที่คุณคิดเสียด้วยซ้ำ
ยุนกิใช้เวลาอยู่ไม่นานก็เดินมาหาคุณที่โต๊ะพร้อมกับสาวปริศนา
"นี่...รินะ เป็น...." ยุนกิเว้นวรรคไปนานจนหญิงสาวอีกคนต้องพูดขึ้นมาเอง
"แฟนเก่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
คุณมองไปที่ความสวยจนออร่าต้องจับของอีกฝ่าย มิน ยุนกิตาดีจริงๆ
ที่ได้คนที่สวยระดับนางฟ้าขนาดนี้เป็นแฟน ถึงจะเเฟนเก่าก็ตามที
คุณมองแฟนเก่าของอีกฝ่ายโดยที่ไม่ได้คิดอะไร มิน
ยุนกิถึงกับต้องกระแอมเป็นสัญญาณให้คุณเเนะนำตัวกลับ
"......ค่ะ เป็น...."คุณเหลือบมองไปทางชายหนุ่มเล็กน้อย
"แฟน" มั้งนะ? คุณคิด
คนชื่อรินะดูแปลกใจไม่น้อยที่ได้ยินเเบบนั้น
หล่อนคงดูจะมีคำถามมากมายในหัวเลยสินะ "คงลำบากใจเเย่เลยนะคะ
พี่ยุนกิน่ะเป็นคนชอบบังคับคนอื่นสุดๆ เลยล่ะค่ะ อย่างตอน..."
อีกฝ่ายยังไม่ทันพูดจบก็โดนยุนกิเบรกไว้เสียก่อน "หยุดพูดได้เเล้ว"
ก่อนเขาจะไล่ให้หญิงสาวคนนั้นกลับไปนั่งที่เดิม
คุณเริ่มกินข้าวโดยที่ไม่พูดอะไรกับคนร่วมโต๊ะอีกเลย
คุณไม่เเน่ใจเพราะว่าอะไร เเต่เเค่ไม่มีอารมณ์อยากจะพูดกับชายหนุ่มเท่านั้น
ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างราบลื่น
เวลาเดินต่อไปจนถึงเวลาเลิกงานที่ยุนกิต้องมารับคุณกลับบ้าน
พวกคุณต่างเงียบใส่กันโดยที่มีเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวคุณเท่านั้น
คุณทิ้งกระเป๋าสะพายบนพื้น
ทิ้งตัวลงเป็นเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยหน่ายทันทีที่ถึงบ้าน
ทำไมมันถึงปวดในอกหน่วงๆ นักนะ คุณคิด
100% Loaded
TBC.
---------------------------------------------------------------------
มาลง Intro ไว้ก่อน เป็นน้ำจิ้ม อยากให้ทุกคนไปจิ้นต่อเอาว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลองไปเดากันดูนะคะ 55555555555555555555555555555555555555
เเวะมาทิ้งระเบิดก่อน เดี๋ยวมาลงๆเรื่อยๆ ถ้าคืนนี้ไม่ผิดพลาดอะไร น่าจะมาเขียนต่อนะงับ
แอบมาลงต่อนิดนึงก่อนนอน พรุ่งนี้จะพยายามปั่นให้จบน้า แงงงงงงงงง
ลาไปนอน คอนดิชั่นไม่พร้อมจริงๆ
อีก 50% จะเสร็จทันคืนนีไหม ให้คุกกี้ทำนายกัน
100%
กลับเป็นว่าเขียนไปเขียนมาเเล้วมันยาวขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ เลยขอตัดพาร์ทไว้เท่านี้ก่อน เเต่คงต้องจบพรุ่งนี้นั่นเเหละ เพราะอาทิตย์หน้าไม่มีเวลาเขียนเเล้วต้องกลับไปทำงานนั่งโต๊ะ 55555 ยังไงฝากติดตามพาร์ทถัดไปด้วยนะคะ /กราบบบบ
ความคิดเห็น