คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : (TW)(M) Hidden Truth l V X You Part 3 (END)
Hidden truth Part 3
Paring: Yandere! Kim
Taehyung x Fem! reader
Genre: Thriller,
Angst, Smut
Warnings: Non-Con,
Mention of R*pe, R*pe fantasy, Unprotected Sex, Force Impregnate, Threesome, Yandere Behavior,
Mentions of blood, drugs, murder and death
Non-Con
Short for
"nonconsensual" in fanfiction, regular fiction, or just in general
referring to various kinds of relationship scenarios where one or both of the
participants is forced into sex. Generally associated with rape fantasy and
highly controversial.
ย่อมาจากคำว่า "nonconsensual" ในแฟนฟิคนิยายทั่วไปหรือโดยทั่วไปหมายถึงสถานการณ์ความสัมพันธ์ประเภทต่างๆที่ผู้เข้าร่วมคนใดคนหนึ่งหรือทั้งสองคนถูกบังคับให้มีเพศสัมพันธ์
โดยทั่วไปเกี่ยวข้องกับแฟนตาซีข่มขืนและมีความขัดแย้งสูง
คุณลืมตาตื่นขึ้นในห้องๆ
เดิม รู้สึกถึงลำแขนแกร่งที่พาดบนร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง เจ้าของนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่อยู่กับคุณเมื่อคืน
ที่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น การร่วมรักกับคุณอย่างลึกล้ำโดยคุณไม่สามารถต่อต้านได้
คุณเริ่มแน่ใจว่ายาที่ชายหนุ่มให้ทานคือสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างเกิดขึ้น
แต่คุณไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร
คุณเริ่มตั้งสติ ไม่มีเวลามานั่งนึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเมื่อคืนแล้ว
คุณวางแผนให้หัวช้า ๆ แผนที่จะหนีออกไปจากที่นี่ ในขณะที่คนที่ซ้อนตัวด้านหลัง
เริ่มขยับตัว เสียงลมหายใจของชายหนุ่มเป่ารดอยู่ข้างหูคุณทั้งรู้สึกอึดอัด เสียใจ
โกรธ ขยะแขยงในคราวเดียวกัน มือที่เคยกอดผู้หญิงคนอื่น สัมผัสลงบนร่างของคุณ
คุณพยายามขยับตัวออกจากเตียงช้า ๆ เพื่อไม่ให้แทฮยองรู้สึกตัว
“จะไปไหนเหรอ”
เจ้าของน้ำเสียงทุ้มพร่าเอ่ยพร้อมวงแขนตวัดให้ร่างของคุณแนบไปกับร่างของแทฮยองเกิดขึ้นภายในเวลาอันรวดเร็ว
“….” คุณไม่ได้ตอบอะไรออกไป
ชายหนุ่มยังคงรั้งคุณไว้ในอ้อมแขน พลิกตัวของคุณมาเผชิญหน้า
คุณพยายามขืนตัวแต่ก็สู้แรงของอีกคนไม่ได้
“รู้ใช่ไหม...เรื่องเมื่อคืน”
แทฮยองพยายามเลี่ยงถ้อยคำที่ทำให้คุณลำบากใจ
คุณบังคับหน้าของตัวเองไม่ถูกไม่รู้ว่าควรต้องรู้สึกอย่างไรดี
ขณะที่มือกำแน่นจนสั่นด้วยความอดกลั้น
ดวงตาคมจ้องมองร่างของคุณที่โผล่พ้นผ้านวมหนาออกมา
เรียกได้ว่าทุกส่วนนั้น สายตานั้นมันทำให้คุณไม่สบายใจ ฝ่ามือหนาค่อย ๆ
สัมผัสผิวเนียนบนแขนของคุณอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
แทฮยองเอ่ยขึ้น เขาคิดว่าคุณอาจจะต้องใช้เวลากับความตกใจที่เกิดขึ้นกับเรื่องเมื่อคืน
“ไม่ค่ะ
...คือขอไปเข้าห้องน้ำได้ไหมคะ”
คุณพยายามผละตัวออกจากอีกฝ่ายเพราะตอนนี้ชายหนุ่มรุ่มร่ามกับเนื้อตัวของคุณ
แทนที่มือหนาด้วยริมฝีปาก รุกเร้าจนไปถึงซอกคอจนต้องย่นคอหนี
CUT 1 : Readawrite
จนในที่สุดคุณหยุดร้องไห้
แทฮยองจึงค่อย ๆ ผละคุณออก ก่อนจะช้อนคุณลงจากเตียงไปที่ห้องน้ำ จัดการทำความสะอาด
สายน้ำชำระล้างสารคัดหลั่งที่อยู่ตามเนื้อตัวจนหมดจด คุณยอม ยอมให้เขาทำโดยที่ไม่พูดอะไร
แสร้งคิดว่าคุณเต็มใจ และยอมรับกับเรื่องที่เกิดได้
ฝามือหนาที่ลูบไล้ตามตัว
ไม่ได้ทำให้คุณรู้สึกอ่อนไหวอีกต่อไป
คุณนิ่งเมื่อชายหนุ่มซุกใบหน้าลงกับซอกคออีกครั้ง ฝากฝังร่องรอยแดงจ้ำบนเนื้อตัวอย่างอดไม่ได้
หยอกเร้ากับส่วนที่สามารถปลุกปั่นอารมณ์หวามให้เกิดขึ้นได้ ก้อนเนื้อนุ่มบนหน้าอก
ใบหู ไหล่บอบบาง เอวคอด จนไปถึงส่วนกึ่งกลางร่างกาย
คุณหลับตาปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปครรลองของมัน อีกครั้งและอีกครั้ง
แทฮยองลุ่มหลงในร่างกายของคุณ
เมื่อได้ลิ้มลอง สัมผัสร่างกายบอบบางแล้ว ก็ถอนตัวได้ยากขึ้นทุกที อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของ
ตีตราคุณ ให้ทุกคนรู้ กักขังคุณให้อยู่กับเขาตลอดไป ยิ่งรู้ว่าคุณไม่ต่อต้าน
เขายิ่งอยากให้คุณอยู่ในอ้อมกอดของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนที่คุณจะจากเขาไป
เขาไม่สามารถยับยั้งสติได้ ผลักคุณลงไปกลางถนน
เพื่อไม่ให้คุณไม่สามารถไปพบใครได้อีก
แต่คุณรอดพร้อมกับความทรงจำที่หายไป
แทฮยองคิดว่ามันอาจจะเป็นโอกาสที่ทำให้เขาเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง
แต่ปัญหาทุกอย่างที่เขาเลือกจะทิ้งไปมันก็กลับมาหาตัวเขาเอง เขาจึงเลือก....
“พอก่อนได้ไหมคะ....”
น้ำเสียงออดอ้อนพร้อมสายตาวิงวอนถูกส่งผ่านตรงหน้าชายหนุ่มที่กำลังสัมผัสร่างกายของคุณได้
“ไว้ต่อคืนนี้ได้ไหมคะ ขอพักก่อนนะคะ”
แทฮยองจ้องใบหน้าของคุณที่ส่งยิ้มหวานให้ครู่นึง ก่อนจะโน้มริมฝีปากจูบแก้มแผ่วเบา
โน้มตัวลงกอดจนร่างทั้งร่างที่เปียกชุ่มแนบร่างของคุณแน่น
“ไว้หลังจากมื้อเย็นนะ”
เสียงทุ้มเอ่ย คุณพยักหน้ากับไหล่ของเขาเป็นการตอบรับ ชายหนุ่มจึงผละร่างออก
จัดการอาบน้ำให้คุณใหม่จนเสร็จสิ้น จับคุณแต่งตัว
อีกฝ่ายทำทุกอย่างให้คุณด้วยความอ่อนโยน ผิดกับทุกครั้งที่ผ่านมา
คุณคิดว่าแทฮยองกำลังตายใจ
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จแทฮยองจึงขอออกตัวออกไปซื้อของเพื่อกลับมาทำมื้อเย็น
ครั้งนี้คุณยืนไปส่งเขาที่หน้าบ้าน จากที่ไม่เคยทำมาก่อน
โบกมือลาจนเขาออกรถไกลจนลับตา ท่าทีของคุณเปลี่ยนแทบจะในทันทีที่อีกฝ่ายหายไป
คุณพยายามฝืนกลั้นสะอื้น ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้งลวกๆ
รีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
หาความช่วยเหลือที่พอจะมีในบ้าน คุณรู้ดีว่าไม่สามารถหนีออกจากที่นี่โดยการเดินเท้าได้
คุณจำได้ว่ามันทั้งอยู่ลึกในป่า และห่างไกลจากเมืองมากแค่ไหน
คุณจึงรีบไปที่ห้องทำงานที่อยู่ใต้บันไดของแทฮยอง หาความช่วยเหลืออย่างเช่น
โทรศัพท์
แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่อยู่ที่บ้านแต่คุณก็อดหวาดหวั่นไม่ได้
ครั้งที่แล้วที่คุณขัดคำสั่งของแทฮยองคุณรู้ดีกว่าใครว่ามันน่ากลัวมากขนาดไหน
คุณระมัดระวังตัวมากขึ้น
สอดส่องทุกสิ่งที่จะทำให้เรื่องผิดพลาดได้ตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง
แต่คุณกลับไม่พบอะไรเลย... นอกจากสิ่งที่อยู่ในตู้ติดผนังหลังห้องทำงาน
ที่เขาไม่ได้ล๊อกมันเอาไว้
ฟลูนิแทรซิแพม (Flunitrazepam)
มีฤทธิ์บรรเทาอาการวิตกกังวล
สงบประสาท ทำให้นอนหลับ สูญเสียความทรงจำชั่วขณะ คลายกล้ามเนื้อ ต้านการชัก
และกดระบบการหายใจ
flunitrazepam เป็นยานอนหลับ มีฤทธิ์ทำให้นอนหลับและสูญเสียความทรงจำชั่วขณะ
จึงนิยมใช้เป็นยานอนหลับ ยานำสลบ และสงบประสาทก่อนทำการผ่าตัด
flunitrazepam ออกฤทธิ์เร็วหลังรับประทานหรือฉีดเข้ากล้ามเนื้อ ทำให้นอนหลับ ภายในเวลา 20-30
นาทีหลังการรับประทานยา และฤทธิ์จะอยู่นานประมาณ 8-12 ชั่วโมง
มือของคุณกำแน่นจนสั่นเมื่อเห็นรูปร่างของเม็ดยา
มันเป็นตัวเดียวกับที่แทฮยองให้คุณกินทุกคืน ในหัวของคุณหมุนเคว้ง รู้สึกคลื่นไส้
จนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ขย้อนสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาจนหมด
คุณไม่สามารถฝืนน้ำตาได้อีก สิ่งที่แทฮยองทำกับคุณ
มันเกินกว่าที่คุณจะรับไหวอีกต่อไปแล้ว
คิม แทฮยองที่คุณรู้จัก
คนที่เคยเป็นคนรักของคุณ ตายไปแล้ว เหลือเพียงคิม แทฮยองที่โหดเหี้ยม
ทำร้ายคุณครั้งแล้วครั้งเล่า
เห็นแก่ตัวจนคุณไม่สามารถมองเห็นความรักในตาของชายหนุ่มได้อีกต่อไป
น่าขยะแขยงจนอยากจะสำรอกออกมาทุกครั้งที่สัมผัส เขากลายเป็นคนที่ทำให้คุณเสียใจที่สุดในชีวิตที่ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในชีวิต
คุณสูดหายใจเข้าลึกอีกครั้ง
แล้วคุณก็คิดออกว่าจะวางแผนหนีออกไปจากที่นี่ได้ยังไง...
แทฮยองกลับมาอีกครั้งในเวลาที่ตะวันลับขอบฟ้าพร้อมกับของสดมากมาย
คุณเสนอตัวช่วยเหลือเขาในการทำอาหารมื้อพิเศษนี้ ซึ่งชายหนุ่มยินดีที่จะให้คุณช่วย
ระหว่างการทำแม้ว่าแทฮยองจะตัวรุ่มร่ามไปบ้าง แต่คุณก็ไม่ได้ถือสา
แสร้งหัวเราะราวกับพอใจที่เขาแตะต้องตัว
แม้ว่าเขาจะพูดว่าคุณทำตัวแตกต่างออกไปจากก่อนหน้านี้
แต่ก็ไม่ได้ท่าทีต่อต้านเหมือนกับครั้งก่อน ๆ ที่เคยระแวงคุณ
อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ
เกือบที่จะพร้อมรับประทาน เหลือเพียงอย่างเดียวที่ยังไม่ถูกวาง มันคือซุปครีมเห็ดที่กำลังเดือดบนเตา
คุณอาสาเดินไปตักซุปนั้นให้ปล่อยแทฮยองให้นั่งหันหลังจากบริเวณเตา
คุณทำสีหน้าเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ขณะที่ใส่อะไรบางอย่างเข้าไปในถ้วยซุปของแทฮยอง หยักยิ้มอ่อนอีกครั้งในเวลาเดียวกันกับที่วางมันลงบนโต๊ะข้างชายหนุ่ม
คุณดูเจริญอาหารกว่าทุกครั้งที่เคยอยู่ที่นี่
จนชายหนุ่มเอ่ยชม คุณลองกินทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ
คุยเรื่องที่สนใจกับเขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
มองดูเขาทานซุปที่คุณเป็นคนทำด้วยสายจดจ่อ จนมื้อเย็นจบลง
คุณอาสาจะจัดการทำความสะอาดกับทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ แม้แทฮยองจะแย้งในที
แต่คุณก็ดื้อจนเขาปล่อยให้คุณทำเอง
ชายหนุ่มเข้าใกล้คุณโน้มหน้าลงสูดความหอมบนแก้มเนียนเบาๆ
“รอข้างบนนะ”
ชายหนุ่มทิ้งท้ายเป็นเสียงกระซิบข้างหูก่อนจะเดินหายไปข้างบนบ้าน
คุณจัดการทุกอย่างตามที่ว่าจนหมด
เหลือเพียงแค่รอเวลา.....
คุณก้าวขึ้นบันไดช้า ๆ
ไปที่ชั้นสอง เปิดประตูห้องนอน เพื่อพบกับ คิม
แทฮยองที่หลับสนิทบนเตียงกว้างที่เขาใช้ร่วมรักกันเมื่อเช้า คุณยิ้มด้วยความดีใจ
ทุกอย่างทั้งที่นี่ และแทฮยองกำลังจะหายไปจากชีวิตคุณ ทุกย่างก้าวที่เข้าหาชายหนุ่มเต็มไปด้วยความมั่นใจ
ชายหนุ่มกำลังหลับใหลเพราะฤทธิ์ยาเหมือนกับที่คุณเคยเจอ
ฝ่ามือบางฟาดลงบนใบหน้าคมไม่เบานัก จนเป็นสีแดงช้ำทันทีบนใบหน้าของคนไม่รู้สึกตัว
เขานอนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอยิ่งทำให้คุณได้ใจ
หัวใจของคุณเต้นถี่รัวกว่าครั้งไหน
ๆ นับจากวินาทีที่คิดได้ รีบลงบันไดมาด้วยความรวดเร็วไปที่ห้องทำงาน
ที่อีกฝ่ายวางกุญแจไว้ หยิบมันทันทีก่อนจะจ้ำเท้าไปที่ประตูที่เชื่อมบ้านกับโรงรถ
เมื่อคุณบิดลูกบิดมันไม่ยอมเปิด
มันถูกล๊อคจากข้างใน ใช้มือทุบกระจกประตูจนแตกละเอียด โดยใช้ผ้าคลุมกำปั้นเอาไว้
แม้ว่าจะใช้แรงอยู่มากและเสี่ยงที่แทฮยองที่อยู่ข้างบนจะได้ยินและรู้ตัว
คุณมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับได้อีกแล้ว
เอื้อมเปิดล๊อคเดินเข้าไปในโรงรถที่มีรถเจ้าของบ้านจอดอยู่ด้วยความไม่ทันระวัง
เศษกระจกที่เพิ่งทุบบาดเท้าจนเป็นแผลลึกฉกรรจ์
คุณร้องด้วยความตกใจและความเจ็บแสบเบา ๆ ขณะที่เลือดไหลไปตามทางที่คุณเดิน
คุณไม่สนอีกแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น คุณเดินขากระเผลกไปที่สวิทซ์เปิดโรงรถ
เมื่อมันเปิดออก คุณใช้กุญแจในมือไขเข้าไปในรถด้วยความไว
มือที่บิดกุญแจจะสตาร์ทสั่นด้วยความตื่นเต้น
เหงื่อของคุณไหลบ่าราวกับไปหนีตายมา
คุณผ่อนลมหายใจจับกุญแจรถแน่นก็บิดมันจนได้ยินเสียงเครื่องสตาร์ท
คุณไม่รู้ว่าน้ำตาของคุณไหลเป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ครั้งนี้มันทำให้คุณมีความสุขที่สุด
คุณกลืนน้ำลายและยิ้มกว้างกับตัวเอง
ก่อนจะวางเท้าที่เลือดยังคงไหลบนคันเร่งเพื่อไปสู่อิสระภาพ
“หวัดดี
:) ”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากทางด้านหลังและแสงไฟประหลาดปรากฏขึ้น
นั่นทำให้คุณหมดสติแทบจะในทันที
คุณฟื้นขึ้นมา
สายตาพร่ามัว แต่ได้ยินเสียงฮัมเพลงจากปลายเตียง
พยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่หายไปจากการถูกทำให้สลบ มองไปรอบ ๆ ช้า ๆ
จนพบว่าคุณอยู่ในห้องใต้ดินที่อยู่ในโรงรถของบ้าน
ครั้นจะขยับตัวก็ไม่อาจเคลื่อนไหวได้จากพันธนาการโซ่เหล็กที่ล๊อคข้อมือทั้งสองไว้กับหัวเตียง
ชุดถูกเปลี่ยนเป็นเดรสชุดนอน
ทันทีที่โซ่กระทบกับหัวเตียง
เป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มเจ้าของบ้านหันกลับมามองคุณที่นอนบนเตียง ความมืดจากในห้องทำให้เห็นบางอย่างไม่ชัดเจน
แต่สำหรับคุณแล้ว คุณจำชายหนุ่มได้ขึ้นใจ
คุณมองเห็นรอยยิ้มของคนปลายเตียงจากแสงจันทร์ที่ส่องลงมาผ่านหน้าต่างบานเล็กที่โผล่พ้นชั้นใต้ดินเพียงนิดเดียว
เหมือน คิม แทฮยองกำลังรอให้คุณตื่น
“ทำแบบนี้ทำไม”
ประโยคแรกที่คุณพูดไม่ก่อความสะทกสะท้านอะไรแก่คนฟัง
ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้เตียง และค่อย ๆ ใกล้กับร่างของคุณ
เมื่อไม่มีการตอบรับคุณถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ทำแบบนี้ทำไม!”
“แล้วเคยคิดไหมว่าเพราะอะไรล่ะ”
“…” คุณจะไปรู้ในสิ่งที่เขาคิดได้อย่างไร
ในเมื่อเรื่องในชีวิตของเขาแทบจะเป็นความลับสำหรับเธอ
“โอเค...จะใบ้ให้นิดหน่อยแล้วกัน...ใครจะยอมเสียคนรักไปให้คนอื่น”
คุณฟังประโยคนั้นอย่างแทบไม่อยากเชื่อ ว่ามันออกมาจากปากของผู้ชายที่ใจดีอย่างเขา
ผู้ชายที่เห็นแก่คนนี้เป็นใครกัน
“แต่ทำแบบนี้มันผิดไม่รู้เหรอไง!”
เสียงของคุณแทบจะตะโกนใส่ผู้ชายตรงหน้า คนฟังหยักยิ้มกว้างขึ้นมากกว่าเดิม
“อยู่นี่มาตั้งนานไม่รู้อีกเหรอว่าผมแคร์เรื่องจุกจิกแบบนั้นหรือเปล่า...โง่จังนะ”
คุณหน้าชา
“ปล่อยเราไปเถอะนะ
สัญญาว่าเราจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร” คุณใจเสีย
เพราะชายหนุ่มตรงหน้าดูเหมือนจะไม่แคร์ความรู้สึกจากการถูกจับขังไว้ที่นี่
“ได้ไงเล่า
ไม่รู้เหรอ ว่าคุณไม่เหลือใครแล้วนะ”
มือที่กำลังลูบหัวของคุณอย่างอ่อนโยนนั้นกำลังทำให้คุณรู้สึกคลื่นไส้
“มะหมายความว่าไง”
“หมายความตามที่พูด”
คุณอึ้ง ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คุณคิด
“ทั้งครอบครัว
เพื่อนสนิท คนรู้จัก พวกเขาค่อย ๆ โดนกำจัดออกจากโลกนี้ไง”
“ไม่จริงหรอก
นายมันคนโกหก อย่างนายเนี่ยนะจะฆ่าคน” คุณยอมรับเสียงของคุณสั่นอย่างห้ามไม่ได้
คุณกำลังรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้า ผู้ชายที่คุณเหมือนจะรู้จักในตัวอีกฝ่ายดี
แต่คุณกลับไม่ได้เข้าถึงโลกของเขาเลย
“งั้นหลักฐานสักชื้นน่าจะพอเนอะ”
เขาเดินออกจากเตียงไปที่หีบใบนึงที่อยู่ตรงทางขึ้นไปด้านนอก
หยิบของบางอย่างออกมาจากในนั้น ด้วยความมืดคุณมองมันไม่ออกว่ามันคืออะไร ใช้แรงโยนให้หลักฐานชิ้นนั้นตกลงบนเตียง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องดังขึ้น ทันทีที่คุณเห็นมัน ศรีษะของมนุษย์ที่ถูกหั่นออกจากร่าง
มันทำให้คุณแทบเสียสติที่เหลืออยู่ สภาพของมันเริ่มเน่าเปื่อยบ่งบอกว่าเป็นเวลานานแล้ว
กลิ่นของมันคละคลุ้งจนคุณต้องหันหน้าหนี เจ้าของศรีษะที่อยู่ในสภาพนี้ และใบหน้าที่ปรากฏทำให้คุณรู้ดีว่าเจ้าของร่างคือใคร
“นายฆ่าเขาทำไม
นายฆ่าเขาทำไม นายรักผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เหรอ!!!!??” ความตกใจปนเปกับความสับสน
ศรีษะตรงหน้าคือผู้หญิงที่เป็นชู้รักของแทฮยอง ตัวคุณสั่นปนหอบหายใจ
“ไม่ใช่สักหน่อย
.... ผมรักคุณต่างหาก” ชายหนุ่มเดินเข้ามากระซิบแผ่วใกล้คุณ ดึงผมยาวๆ
ของศรีษะที่ถูกตัดนั้นโยนออกไปให้พ้นจากเตียง มันเป็นคำบอกรักที่น่าอาเจียนที่สุด
ใบหน้าของคุณบิดเบี้ยว
มือของคุณกำแน่น พยายามบิดตัวหนีจากการสัมผัสของอดีตคนรัก มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มยิ่งสนุกขึ้นไปอีก
น้ำตาของคุณไหลจากดวงตาที่บวมช้ำอีกครั้ง พยายามกลั้นสะอื้นก่อนจะลองขอร้องอีกครั้ง
“ได้โปรด
อย่าทำแบบ นี้เลยนะ ปล่อย เรา จะให้ ทำอะไรก็ได้ อย่า-ฆ่า-เรา-เลย” ถ้อยคำที่กว่าจะออกมาครบถ้วนผ่านการสะอื้นจนตัวโยน
จนมันแทบไม่เป็นประโยค
“จะทำอย่างนั้นได้ไง
ในเมื่อคุณน่ารักขนาดนี้” เมื่อชายหนุ่มโผลงมากอดตัวคุณไว้ คุณปล่อยโฮอย่างหมดอาย
“ปล่อยชั้นนะ!”
“แต่คงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก
คุณไม่เหลือใครจริง ๆ แล้วนะ เราต้องสร้างครอบครัวด้วยกันที่นี่
อยู่ด้วยกันตลอดไป” คุณนิ่งอึ้ง ในเมื่อเขาโชว์หลักฐานให้คุณเห็น
แสดงว่าทุกอย่างที่แทฮยองพูดอาจจะเป็นความจริง
เขากำจัดทุกคนที่อยู่ข้างคุณให้เหลือเพียงเขาคนเดียวที่พูดพึ่งพาได้
ค่อย ๆ ไล่ไปทีละคน อย่างใจเย็น ทุกครั้งที่ออกจากบ้านหลังนี้มือของเขาเปื้อนเลือดของคนที่รักคุณ
จนถึงครอบครัวของคุณแม้ว่าจะเหนื่อยหน่อยเพราะปริมาณที่มากบวกกับการทำลายหลักฐานทุกอย่าง
แต่ก็ยังดีที่เขามีคนช่วยเหลือคนนึงที่เขาสามารถไว้ใจได้
เสียงของคุณที่สบถ
ก่นด่าดังขึ้นแทบจะในทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ทุกคำที่สรรหามาได้หวังเพื่อจะให้คิม แทฮยองเจ็บปวด
แต่ก็ไม่มีผลอะไรเกิดขึ้น คุณดิ้นเร่าบนเตียงอย่างน่าสงสาร ปล่อยโฮหนักที่สุดเท่าที่ร่างกายจะรับไหว
“อย่าร้องเลยนะ
เด็กดี จากนี้ผมจะปกป้องคุณเองนะ” ชายหนุ่มกอดปลอบคุณทั้งที่คุณยังดิ้นรน
“คิม
แทฮยอง ไอ้คนสารเลว!!!” คุณเน้นย้ำถ้อยคำ กรีดมันลึกจนไปถึงข้างในจิตใจ
คุณขอยอมตายดีกว่าที่จะอยู่แบบนี้ แต่มันทำชายหนุ่มตรงหน้าสงสัย
“เมื่อกี้คุณเรียกใครนะ?”
‘คิม แทฮยอง’ หลุดขำออกมา มันทำให้คุณยิ่งงงไปกันใหญ่
“เรียกผมเหรอ”
พลันปรากฏร่างของคนมาใหม่เงาตะคุ่มนั้นชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อใกล้แสงจันทร์
คุณอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า
ใบหน้าของคนมาใหม่เหมือนกับคนที่คุณคุยก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ต่างกันแค่คนมาใหม่นั้นใส่เสื้อยืดที่คุณเห็นมาตลอดทั้งวัน
ส่วนชายอีกคนใส่เสื้อเชิ้ต
“อะไรกัน”
คุณพูดพึมพำขึ้น แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า
“อ่ะ!
ยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนะ ผมคิม วี ฝาแฝดคนน้องของแทฮยอง คนรักของคุณไงล่ะ”
ผู้ชายที่คุณคุยด้วยก่อนหน้าเป็นคนพูดขึ้น
ประโยคนั้นทำให้คุณอึ้งจนไม่สามารถนึกคิดอะไรได้อีกต่อไป
“แผนของคุณใช้ได้เลยนะ”
คนที่ดูเหมือนจะเป็น ‘แทฮยอง’ เป็นคนพูด ชายหนุ่มถูกคุณวางยาจริง ๆ
แต่ที่คุณไม่รู้เลยคือยังมีผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันอีกคน
คิมคนน้องทำหน้าที่อยู่ในด้านมืดของแทฮยองมาตลอด
ส่วนคนพี่ทำหน้าที่ในโลกด้านสว่าง วีทำงานควบคุมธุรกิจมืดของครอบครัว
เป็นคนสานต่อกิจการทุกอย่างทั้ง ยา โสเภณี อาวุธเถื่อน
ในตลาดมืดแทบจะไม่มีไม่รู้จักเขาในชื่อแทฮยอง น้อยคนนักที่จะรู้ว่าเขากับแทฮยองเป็นคนละคนกัน
ส่วนแทฮยองดำเนินธุรกิจของครอบครัวในด้านสว่างในบริษัทอสังหาริมทรัพย์
แต่มืออีกข้างก็ค่อยช่วยวีอยู่ด้วย
หลายปีก่อนที่เขาได้พบกับคุณ
คนที่คุณเจอคือคิม แทฮยองจริง ๆ แต่หลังจากนั้นไม่นาน
วีได้ตามสืบเรื่องของคุณจนได้พบกับคุณ เพราะนิสัยของคุณที่ทำให้คนตกหลุมรักได้ไม่ยาก
แฝดคนน้องก็ชอบคุณไม่ต่างกัน ทั้งสองคนเลยตกลงทำธุรกิจกันเล็กน้อย
เพื่อที่จะได้อยู่กับคุณ คุณพัฒนาความสัมพันธ์กับคนทั้งสองโดยที่ไม่รู้ตัว
ก่อนหน้าที่คุณจะประสบอุบัติเหตุวีเผลอไปมีความสัมพันธ์กับนายอน
ผู้หญิงที่คุณเข้าใจว่าเป็นชู้รักของแทฮยอง เธอใช้โอกาสในการแบล็คเมล์โดยการถ่ายภาพเอาไว้ตอนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
ซึ่งนั่นทำให้ฝาแฝดคิมตกที่นั่งลำบาก
นายอนใช้สิ่งนี้เพื่อที่จะมีความสัมพันธ์กับวีไปเรื่อย ๆ
และเข้าใจว่าเป็นคนรักของคุณ ทำให้เกิดเรื่องราวไม่คาดคิดขึ้น
ในวันนั้นทั้งวีและแทฮยองตัดสินใจคุยเรื่องนี้กับนายอนที่ร้านอาหารอย่างจริงจัง
แต่นายอนตลบหลังเขาโดยการเรียกคุณมาที่ร้าน วีที่เห็นหน้าคุณในตอนนั้น
กลับรู้สึกว่าเสียคุณไปไม่ได้มันจึงเกิดอุบัติเหตุขึ้น
แต่ทันทีที่รู้ว่าคุณความทรงจำหายไป ทั้งสองคิดว่าครั้งนี้เป็นโอกาสที่จะทำให้ได้อยู่กับคุณตลอดไป
ในระหว่างที่ความทรงจำของคุณยังไม่กลับมา เขาจึงค่อย ๆ
จัดการเรื่องทุกอย่างไปทีละนิด
ถึงอย่างนั้นคนที่คุณเจอในบ้านทุกวันมักไม่ใช่คนเดิม
พวกเขาสลับตัวกันมาพบคุณ ในขณะที่อีกคนนึงหลบอยู่ภายในห้อง ๆ นี้
เหมือนเรื่องราวจะผ่านไปด้วยดี แต่คนที่ไม่ยอมปล่อยกลับเป็นผู้หญิงอย่างนายอน
ที่สืบจนรู้เรื่องบ้านหลังนี้
ซึ่งนั่นทำให้คนทั้งคู่ต้องจัดการเธอด้วยมาตราการสุดท้ายที่มี
เสียงที่คุณเคยได้ยินนั้นเป็นเสียงของหล่อน
“...” คุณรู้สึกหมดหวังกับทุกอย่างแล้ว
"ทีนี้ก็เข้าใจเรื่องมากขึ้นเเล้วเนอะ?
" วีหันมาถามคุณที่ไม่พูดอะไร “ถ้าเข้าใจแล้ว งั้นมาเริ่มขั้นต่อไปเลยดีกว่า”
เขาแทบจะไม่รอให้คุณตอบด้วยซ้ำ สายตาที่เต็มไปด้วยความลุ่มหลงในตัวคุณของทั้งสองทำให้คุณหวาดหวั่น
“ฆ่าเราใช่ไหม
งั้นก็ทำเลยสิ” ในเมื่อโอกาสทุกอย่างพังแล้ว คุณจะไม่ขออยู่ดูอะไรที่มันเลวร้ายอีก
“ไม่ได้หมายว่าอย่างนั้นสักหน่อย”
วีทำหน้าผิดหวังก่อนจะพูดขึ้น “หมายถึงเราต้องเริ่มสร้างครอบครัวกันแล้วต่างหาก”
เสียงทุ้มสั่นพร่าของชายหนุ่มทำให้คุณขนลุกเกรียว แต่นั่นก็ยังทำให้คุณสับสน
“หมายความว่าไง”
คุณถามทั้ง ๆ ที่ส่วนลึกในใจล่วงรู้คำตอบนั้นแล้ว
“เขาหมายถึงเราสามคนจะมีลูกด้วยกันไง”
ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตตอบ คำตอบนั้นทำให้คุณรู้สึกวูบโหวงในท้อง
คุณส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินสิ่งนั้น ขณะที่ชายหนุ่มทั้งสองค่อย ๆ
ก้าวขึ้นเตียงอย่างใจเย็น
CUT2 : READAWRITE
100%
Loaded
ในที่สุดก็เขียนจบ
/ aka คนเพิ่งออกจากโรงบาล 55555
แบบดีใจมากเลยค่ะ จบไปอีกเรื่อง แงงง เซอร์ไพร์สกันไหมที่จบแบบนี้ เราเขียนไปจิกหัวไปหลายทีมาก
จะเขียนยังไงให้มันลื่น มันก็ยังมีจุดที่สะดุดอยู่ แต่เราอาจจะฝีมือไม่ถึงเอง
เราจะพยามพัฒนาฝีมือต่อไปนะคะ ส่วนเรื่องต่อไปไม่แน่ใจว่าจะมาเมื่อไหร่ อยากเขียนแต่ไม่มีเวลากับแรงจูงใจเลยค่ะ
แถมช่วงนี้ติดทำแกลอรี่ด้วย นี้ก็ใกล้วันงานแล้ว แอบตื่นเต้นแล้วก็กังวลจนคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ
Non-con, yandereเรื่องแรกเลย เขียนก็ยังรู้สึกประหลาดอยู่
แต่ก็เขียนสนุกดี ไม่รู้ทุกคนจะรู้สึกไหม
ช่วงสุดท้ายเร่งเขียนมาก กลัวเขียนไม่ทันลงวันนี้ ถ้าใครรู้สึกแหม่งๆก็บอกได้นะคะ
ส่วนเรื่องเขียนตกเขียนผิด เรากำลังจะกลับไปพิสูจน์อักษรนะคะ
น่าจะหลังจากเสร็จงาน JinseaU คิดว่าน่าได้เริ่มแก้ยังไงรอหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น