คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : (M) Hidden Truth l V X You Part 2 (100%)
Hidden truth Part 2
Paring: Yandere! Kim Taehyung x Fem! reader
Genre: Thriller, Angst, Slight smut
Warnings: Slight Dub-Con, Unprotected Sex, Yandere
Behavior, Mention of blood, drugs, murder and death
This chapter
contains sexual scene, who is under 18 years please be discretionary in reading
ความสัมพันธ์ของแทฮยองนับตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามาจนมาถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว ความทรงจำของคุณไม่มีอะไรคืบหน้า รวมถึงเรื่องที่อยากรู้ก็เช่นกัน ทุก ๆ วันผ่านไปอย่างเชื่องช้า และคุณก็มีกิจวัตรประจำวันแค่ไม่กี่อย่าง ตื่นนอน ทานอาหารเช้าที่คู่หมั้นหนุ่มเป็นทำให้ อ่านหนังสือ เดินออกจากบ้านไปที่ทะเลสาบที่อยู่ใกล้ ๆ บางครั้ง แล้วก็เข้านอน เพื่อตื่นมาในเช้าวันใหม่ นั่นทำให้คุณเริ่มเบื่อการใช้ชีวิตแบบนี้
เช่นกัน
กิจวัตรของแทฮยองไม่ได้ต่างจากคุณมากนัก บางวันก็ตื่นเช้าบนเตียงเดียวกับคุณ บางวันก็นอนอยู่ที่ชั้นล่าง
กินข้าวเช้า ทำงานอยู่ในห้องทำงาน ใช้เวลาอยู่ในโรงรถจนเย็น
ไม่ก็ออกไปทำงานข้างนอก
ซึ่งปกติเจ้าตัวจะเป็นคนบอกว่าจะอยู่ที่ไหนและห้ามรบกวนโดยเด็ดขาด
แม้ว่าคุณจะสามารถเดินไปมาในบ้านหรือระแวกนั้นได้โดยไม่ต้องขออนุญาตชายหนุ่ม
แต่มีที่เดียวที่แทฮยองไม่อนุญาตให้เข้าใกล้คือ บริเวณโรงรถ
คุณไม่เคยเดินไปใกล้โรงรถแม้แต่ครั้งเดียว และแม้ว่าคุณจะไม่รู้เหตุผลของข้อห้าม
คุณก็ไม่ได้ขัดคำสั่งของชายหนุ่มในการเดินไปที่นั่น บางครั้งคุณเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าในโรงรถนั้นมีอะไรอยู่กันแน่?
จนกระทั่งกลางดึกคืนนึงแทฮยองบอกว่าจะเข้าไปที่โรงรถ
คุณที่รู้เวลาดีว่าชายหนุ่มจะไม่ออกจากโรงรถจนถึงเที่ยงคืน
หลังจากชายหนุ่มหายไปสักพักนึง คุณได้ตัดสินใจเดินลงไปที่ชั้นล่าง
ผ่านห้องครัวไปทางหลังบ้านที่มีประตูเชื่อมบ้านและโรงรถอยู่ คุณตัดสินใจค่อย ๆ แง้มบานประตูออก
จนเห็นแสงสว่างจากโรงรถ ทุกอย่างเงียบสนิท
จนคุณสังเกตว่าไม่มีใครอยู่ที่โรงรถนั้นเลย
คุณเปิดประตูออกกว้างทันทีที่แน่ใจว่าไม่มีใคร
ภายในโรงรถมีเพียงรถยนต์ที่แทฮยองใช้ประจำ อุปกรณ์ช่างหลากหลายชนิดถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ
แต่ไม่มีคน แต่คุณได้ยินเสียงประหลาดบางอย่างจากมุมเล็ก ๆ ในห้อง
เมื่อเดินไปใกล้ด้วยความระวัง ก็เห็นประตูอีกบานนึงที่ถูกล๊อคด้วยการใส่รหัส
เสียงที่ได้ยินนั้นดังมาจากด้านล่างมันเหมือนเสียงร้องของสิ่งมีชีวิตบางอย่างในนั้น
มันเหมือนกับเสียงของมนุษย์แต่มันอืออึงเกินไป คุณแนบหูฟังด้วยความกลัวแต่ก็อยากรู้เหลือเกินว่ามีอะไรอยู่ที่ประตูอีกด้านนึง
ตามด้วยเสียงสว่านที่ควบคู่ไปกับเสียงร้องนั้น จนเสียงร้องประหลาดนั่นหยุดลง
ก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงของสว่านก็หยุดทำงานเช่นกัน
ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดนั่นทำให้คุณรีบหนีออกมาจากโรงรถนั้นด้วยความตกใจทันที
คุณวิ่งขึ้นจนถึงห้องนอนขณะที่เสียงหัวใจเต้นแรงด้วยความกลัว
แต่เสียงฝีเท้าที่ตามนั้นยังไม่หยุดมันเดินขึ้นมาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จน...
แทฮยองเปิดประตูห้องนอน
เห็นคุณที่กำลังแกล้งหลับหันหลังให้เขา
คุณพยายามตั้งสติข่มตาหลับนิ่งไม่เคลื่อนไหว สูดลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
ชายหนุ่มทิ้งร่างลงบนเตียงจนมันเกิดแรงยวบ สวมกอดร่างของคุณไว้ในอ้อมเขนของเขา
“ผมรักคุณนะ”
เขากระซิบที่ริมใบหูของคุณ ก่อนจะผละอ้อมกอดออกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
คุณเบิกตาโพลงในความมืดทันทีที่ประตูปิด ตัวชายหนุ่มชื้น มันเปียกไปด้วยเหงื่อ
ชุ่มเสื้อออกมาจนคุณรู้สึกได้
ข้างในนั้นมีอะไรกันแน่
คำถามที่ติดอยู่ในใจของคุณจนกระทั่งหลับไป
คุณรู้สึกว่าคู่หมั้นหนุ่มคนนี้มีแต่ความลับเต็มไปหมด
แม้จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ คุณรู้สึกเหมือนยังไม่รู้จริง ๆ
ด้วยซ้ำว่าแทฮยองเป็นคนยังไงกันแน่ แต่ที่แน่ใจคือ
ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์แปรปรวนตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้
ถ้าพูดอะไรที่อีกฝ่ายไม่ต้องการ หรือฝ่าฝืนขัดคำสั่งเพียงเล็กน้อย
ชายหนุ่มจะมีท่าทีน่ากลัวภายในเวลาอันรวดเร็ว คุณต้องระมัดระวังคำพูดอย่างมากเมื่ออยู่ใกล้เขา
แต่ช่วงนี้รู้สึกเหมือนแทฮยองจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
จนคุณอดประหลาดใจไม่ได้ คู่หมั้นหนุ่มยอมให้คุณทำบางอย่างได้เอง เช่น ทำบางอย่าง
ยืมของเล็ก ๆ น้อย ๆ ในที่ ๆ เขาอนุญาตได้
และช่วงนี้เขาต้องออกไปข้างนอกเรื่องงานของเขาเป็นประจำ ทุกวันชายหนุ่มเริ่มกลับบ้านช้าลงทุกที
เพราะอาจจะเป็นเพราะมีความไว้ใจในตัวคุณเพิ่มขึ้น
แต่ก็ยังไม่ยอมให้เข้าใกล้โรงรถอยู่ดี
คุณเลยถือโอกาสในตอนเช้าที่แทฮยองเพิ่งออกไปข้างนอก
แอบลงไปที่โรงรถอีกครั้ง กลับไปสู่จุดที่ทิ้งความค้างคาใจให้กับคุณ
ตัวคุณยืนอยู่หน้าประตูด้านหลังโรงรถที่เดิมกับที่เคยได้ยินเสียงประหลาด
มันยังคงถูกตั้งรหัสเอาไว้อยู่ กับตัวเลข6 ตัวที่คุณไม่รู้ว่าคืออะไร คุณค่อย ๆ
คิดถึงสิ่งที่แทฮยองเคยบอก มันอาจจะเป็นกุญแจไขประตูบานนี้ก็ได้
แต่จนแล้วจนรอดเมื่อคุณลองใส่วันที่
ๆ เป็นวันเกิดทั้งของคุณและเขา เสียงเตือนร้องว่ารหัสผิดพลาดก็ดังขึ้นทุกครั้ง
คุณระแวงทุกครั้งที่มันดังเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มทำอะไรไว้กับประตูบานนี้บ้าง
ป่านนี้มันอาจจะส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรับรู้แล้วก็ได้ว่ามีใครสักคนกำลังพยายามเปิดมันอยู่
แต่มันก็ไม่อาจทำให้คุณทิ้งความอยากรู้อยากเห็นไปได้
คุณคิดอีกครั้ง
ก็พลันนึกถึงเรื่องในวันที่ตัวเองมาถึงที่บ้านหลังนี้ วันที่ความทรงจำของคุณย้อนกลับมา
วันที่คุณเปิดหนังสือที่ตัวเองเป็นคนให้แทฮยอง
รูปที่คุณฉีกมีวันเดือนปีเขียนระบุไว้อยู่ คุณกดรหัส 6 ตัวใหม่อีกครั้งด้วยความรวดเร็ว
ในที่สุดประตูก็เปิดออก
ภาพตรงหน้าคือบันไดสู่ห้องใต้ดิน คุณค่อนข้างแปลกใจเพราะชายหนุ่มไม่เคยพูดถึงมัน ขาของคุณก้าวลงไปช้า
ๆ พาคุณลงไปสู่ชั้นล่างสุดของบ้าน เมื่อคุณลงมาจนถึงข้างล่าง
ภายในห้องค่อนข้างมือแต่ยังมีแสงสว่างบ้าง
จากหน้าต่างบานเดียวที่อยู่สูงเหนือหัว
สิ่งที่ตั้งตระหง่านกลางห้องแห่งนั้นคือเตียงกว้างขนาดคิงไซส์
มันค่อนข้างน่าสงสัยถึงเหตุผลของการวาง คุณพบกับอุปกรณ์เครื่องมือสำหรับพันธนาการ
ทรมาน ถูกแขวนเรียงรายไว้ที่ผนังอีกด้าน
อีกทั้งยังพบกับชุดเดรสสีแดงถูกโยนทิ้งไว้ข้างเตียง
สภาพของมันเหมือนกับมีการใช้และคราบสีเข้มบางอย่าง
ตั้งแต่คุณลงมาที่นี่
มันก็มีกลิ่นประหลาด มันไม่เหมือนกับเมื่อคุณอยู่ด้านบนบ้าน
แต่มันเหมือนกับว่าเป็นกลิ่นคาวจากอะไรบางอย่าง กลิ่นของมันเหมือนกับ....เลือด
คุณไม่แน่ใจนัก มันค่อนข้างทำให้คุณมึนหัวไม่น้อย
คุณมองไปที่มุมห้องอีกด้านนึงเห็นสว่านเลื่อยไม้ สภาพของมันดูสะอาดมาก
และไม่สมเหตุสมผลเอามาก ๆ เมื่อวางอยู่ในห้องนี้ คุณข่มใจตัวเองไว้ พยายามใจเย็น
ไม่ตื่นตูมเกินไป ขณะในหัวของคุณจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้นข้างล่างนี้บ้าง
คุณรีบขึ้นมาจากห้องนั้นทันทีที่ปวดศรีษะอย่างหนักอีกครั้ง
คุณปิดประตูทุกบานรีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
เพื่อจะพักแต่คุณเห็นประตูบ้านถูกเปิดออก พร้อมกับแทฮยองเดินเข้ามาในบ้าน
ชายหนุ่มที่เห็นคุณอาการไม่ดีจึงรีบเข้ามาประคองไว้
“เกิดอะไรขึ้น”
เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย เดินเข้ามาเหมือนกับเป็นปกติแต่คุณรู้สึกว่ามันไม่ใช่
“จู่ ๆ
ตอนเดินเข้าไปในครัวก็ปวดหัวน่ะ” คุณพูดปดต่อจากที่เขาพูดจบ
คุณให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คราวนี้ถึงขนาดโกหกด้วยเหรอ...เคยบอกแล้วไม่ใช่รึไง
ว่าอย่าไปที่โรงรถ...” เสียงของแทฮยองเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะจับแขนเรียวของคุณแน่น
จนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“บอกว่าปวดหัวจริง
ๆ ! ปล่อยนะ...” คุณพยายามสะบัดแขนออกเพื่อให้พ้นจากมือของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่สำเร็จ
มือใหญ่แข็งแรงเกินกว่าที่ผู้หญิงอย่างคุณจะเอาออกได้
“ที่โรงรถเห็นอะไรบ้าง”
เสียงของชายหนุ่มแข็งกระด้าง
จนคุณรู้สึกราวกับว่าคนตรงหน้าเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้
ดวงตาวาวโรจน์ของแทฮยองที่ส่งผ่านมาที่คุณมันทำให้คุณกลัว
หัวใจและสมองทำงานอย่างหนักหน่วง อากาศที่อยู่ในปอดถูกเปลี่ยนผ่านเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
“แล้วในโรงรถมันมีอะไรนักหนาเล่า!”
คุณโวยกลับอย่างเหลืออด ดิ้นหนีจากการจับกุมของแทฮยอง
“อย่ามาขึ้นเสียงนะ!”
พร้อมกับฝ่ามือของแทฮยองฟาดที่ใบหน้าของคุณอย่างแรง
ทั้งคุณและชายหนุ่มต่างตกใจกับการกระทำที่เกิดขึ้น มือของคุณถูกปล่อยเมื่อนั้นก็ใช้กุมใบหน้าที่โดนทำร้ายทันที
แม้ว่าจะมีอยู่หลายครั้งที่กระทบกระทั่งกัน แต่แทฮยองไม่เคยลงไม้ลงมือกับคุณมาก่อน
คุณนิ่งไปสักพักก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้าน
คุณไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คุณเร่งฝีเท้าออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
แต่มันกลับช้าเหลือเกิน จนแทฮยองตามถึงตัว รั้งคุณไว้จากด้านหลัง
ยิ่งสะบัดตัวหนีให้หลุดจากการพันธนาการ แต่ก็ไม่เป็นผล เรี่ยวแรงที่เคยมีกลับหดหายไปทุกที
กอปรกับอาการปวดหัวอย่างหนัก คุณรู้สึกเหมือนตัวเองทนไม่ไหวแล้ว
คุณที่สู้แรงชายหนุ่มไม่ไหวทำได้แค่ยอมปล่อยร่างของตัวเองถูกลากไปตามต้องการ
ประตูบ้านคือภาพสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติ
ขณะที่คุณกำลังประชุมงานด้วยความเครียด
ช่วงนี้คุณทุ่มเทเวลาให้กับงานเป็นส่วนใหญ่
มาทำงานเช้ากลับดึกจนไม่มีเวลาอยู่กับแฟนหนุ่มของตัวเอง
คุณสัญญากับตัวเองว่าหลังจากจัดการกับโปรเจคใหม่เสร็จแล้วจะขอแทฮยองแต่งงาน
เพื่อชดเชยเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างที่ควรเป็น
ตลอดเวลาที่คบกัน 4 ปีแล้วรวมเวลาหมั้นอีก 1
ปี แทฮยองเป็นคนตรงไปตรงมา ค่อนข้างสุภาพ พูดน้อย
ท่าทางนิ่งเงียบของชายหนุ่มซ่อนความลับไว้ข้างในอยู่
แต่คุณก็ไม่ได้ใจร้อนหรืออยากรู้ จนกว่าแทฮยองจะเป็นคนบอกคุณเอง คุณรอได้ ความสัมพันธ์ค่อนข้างราบลื่นและเป็นไปได้ด้วยดี
เพราะต่างช่วยประคับประคองความรักกันจนถึงตอนนี้
แต่แล้วคุณได้รับข้อความบางอย่างจากมือถือของตัวเอง
ข้อความนั้นมาจากเบอร์โทรศัพท์ที่คุณไม่คุ้นเคย
คุณก้มดูก่อนจะเปิดมันอย่างระมัดระวัง ภาพที่เห็นจากในข้อความคือคู่หมั้นหนุ่มที่นอนเปลือยกายบนเตียงกว้างพร้อมกับผู้หญิงคนนึง
พร้อมกับอัลบั้มรูปที่เต็มไปด้วยภาพทำนองนี้อีกจำนวนนึง
คุณอ้าปากค้างกับรูปที่เห็นแทบจะในทันที
นั่นทำให้คุณไม่มีสมาธิจะทำงานอีกต่อไป คุณรีบตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำ
โทรหาอีกฝ่ายเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที น้ำตาของคุณไหลพรากด้วยความเสียใจ
และผิดหวังในตัวชายหนุ่ม แต่แทฮยองไม่ยอมรับสายคุณ
คุณเลยขอลาป่วยหลังจากนั้น
เพราะไม่สามารถทำงานต่อได้ คุณกลับไปที่อพาร์ทเม้นต์ที่อยู่ร่วมกับชายหนุ่ม
เมื่อเปิดประตูออก คุณเห็นข้าวของเครื่องใช้ที่คุณกับอีกฝ่ายใช้ด้วยกันเต็มไปหมด
เมื่อเดินไปดูที่โต๊ะอาหารก็มีรูปที่ถูกส่งเข้ามาในมือถือของคุณวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด
คุณร้องไห้ลั่นอย่างหมดอาย ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มนอกใจคุณ
จากความเศร้าเสียใจ
แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ คุณทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้อง ไม่ว่าจะเป็น จาน
แก้วน้ำ รูปในห้อง เตียงนอน เสื้อผ้า ทุกอย่างแตก ถูกฉีกกระจายเป็นชิ้นๆ
ไม่เว้นหนังสือที่คุณเคยให้เขาตั้งเรียงรายในชั้น ถูกฉีกกระชากออก
หน้าหนังสือที่คุณเคยเขียนข้อความให้บัดนี้มีแต่ถ้อยคำเกลียดชัง ด่าทอ
ทำอย่างนั้นอยู่จนเย็นย่ำ
คุณเก็บข้าวของที่จำเป็นทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทาง
โดยไม่ลืมเอารูปจากที่โต๊ะอาหารในห้องไปด้วย
ก่อนเคลื่อนมันออกมาจากห้องที่เคยเป็นห้องของคุณและเขา มาที่ลานจอดรถ
ก็ได้รับข้อความจากเบอร์ที่ส่งรูปมาอีก แต่คราวนี้กลับเป็นสถานที่ และเวลา
เมื่อนำข้าวของทั้งหมดใส่ท้ายรถ ไม่แปลกใจเลยที่คุณจะตรงดิ่งไปยังจุดหมายนั้น
ไม่นานก็ถึงที่หมายคุณเห็นทันทีว่าแทฮยองกับผู้หญิงคนนั้น
คนที่อยู่ในรูปเดียวกันกับชายหนุ่มอยู่ในร้านอาหาร คุณจอดรถที่ข้างหน้าแล้ว
ถมึงทึงเดินเข้าไปในร้านทันที ขณะที่กำลังเดินเข้าไป
คู่หมั้นหนุ่มเห็นคุณกำลังเดินมาใกล้ สายตาของเขาดูหวาดกลัวระคนตกใจ
เมื่อถึงโต๊ะคุณโยนรูปทั้งหมดใส่ชายหนุ่ม
ตะโกนด่าทออย่างไม่อายขณะที่คนอื่นที่กำลังนั่งทานอาหารหันมามองคุณเป็นตาเดียว
ในขณะที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามนั่งหัวเราะคุณ คุณบันดาลโทสะหยิบแก้วน้ำสาดใส่หน้า
ก่อนจะถอดแหวนหมั้นปาใส่อีกฝ่ายแล้วเดินออกมา
เพียงออกจากร้านได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกชายหนุ่มดึงมือก่อน
แทฮยองบอกให้คุณฟังที่เขาพูดก่อน คุณไม่ยอมฟัง เดินหนีจะไปขึ้นรถ
พวกคุณกลายเป็นเป้าสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา มือใหญ่ฉวยกุญแจรถในมือคุณ
และขอร้องอีกครั้ง คุณโกรธจนกรี๊ดออกมา ก่อนจะเดินไปที่แยกไฟแดงข้ามถนน เพราะอยากหนีจากอีกฝ่ายไปไกล
ๆ ในตอนนี้ คุณเดินหนีส่วนเค้ารั้งไว้ที่บริเวณนั้น มันกำลังจะเปลี่ยนเป็นไปเขียวอีกครั้งในอีกไม่กี่วินาที
‘ต่อไปนี้
จะมีใครก็ไป อย่ามายุ่งกับชั้นอีก!’ เสียงของคุณแทบจะตะโกนออกมา
พยายามสะบัดตัวเองออกจากการโอบรั้งไว้ ดิ้นจนผิวเนื้อเริ่มแสบจากการเสียดสีไปมา
‘ขอร้องล่ะ
ฟังผมก่อนได้ไหม’ ขณะที่เสียงของแทฮยองสะอื้นอยู่ข้างหู
‘แล้วไม่ต้องห่วงนะ
ผู้ชายคนอื่นมีถมไป ชั้นไม่แคร์คนอย่างนายหรอก!’ แทฮยองนิ่งจากคำพูดนั้น
ชายหนุ่มเหมือนจะปล่อยคุณ แต่กลับเป็นว่าเขาผลักคุณลงไปบนถนน จนกระทั่ง...
ร่างของคุณเจ็บชาจนขยับไม่ได้
ดวงตามองไปที่ท้องฟ้าที่บัดนี้เป็นสีดำมืด มีเพียงแสงจากท้องถนนเท่านั้นที่ให้ความสว่าง
ตัวคุณสั่นเพราะเริ่มรู้สึกถึงความหนาว
รู้สึกเหนอะหนะจากสารคัดหลั่งที่ไหลออกจากร่าง ไม่กี่นานแทฮยองเดินมาที่ร่างของคุณ
น้ำตาของชายหนุ่มไหลหยดลงมาที่ใบหน้าคุณ ใบหน้าแดงกร่ำ
ดวงตาคมบัดนี้แดงช้ำอย่างน่าสงสาร แต่ว่าคุณเห็น เห็นรอยยิ้มของเขา และภาพทั้งหมดก็ดับลงไป
คุณรู้สึกตัวตื่นขึ้นบนเตียงเดิมอีกครั้งพยายามมองไปรอบ
ๆ ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง
หน้าต่างในห้องบ่งบอกเวลาว่าเวลาล่วงมาถึงตอนเย็นเรียบร้อยแล้ว ความทรงจำของคุณกลับมาทั้งหมดแล้ว
คุณไม่มีเหตุผลให้ต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว และไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตามที่ทำให้แทฮยองยังรั้งคุณไว้
คุณคิดว่ามันไม่ใช่เหตุผลที่ดีแน่นอน แต่คุณจะหนีไปจากที่นี่ได้ยังไง
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก
พร้อมกับร่างของผู้ชายคนเดิมปรากฏตัวขึ้น คุณพยายามทำตัวนิ่งเป็นปกติให้มากที่สุด
เพื่อไม่ให้แทฮยองสังเกตถึงความผิดปกติได้ เขาเดินมาใกล้คุณนิ่งลงบนเตียงข้างคุณ
สวมกอดคุณด้วยความอ่อนโยน ลูบศรีษะของคุณ ขณะที่ตัวของคุณแข็งเป็นหิน
“ขอโทษนะ
คือผมไม่ได้ตั้งใจจะตบหน้าคุณเลยจริง ๆ ” เสียงของแทฮยองสั่นเต็มไปด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด
“พูดอะไรหน่อยสิ”
เขาสบตาคุณด้วยความเว้าวอน ร้องขอ ในหัวของคุณพยายามคิดว่าควรจะพูดตอบอย่างไรดี
“ได้โปรด” แรงรัดจากอ้อมกอดที่แน่นกว่าเดิมเร่งเร้าให้คุณพูดอะไรสักอย่าง
“มะ...ไม่เป็นไรหรอก
แทฮยองอ่า” คุณแสร้งสวมกอดกลับ “ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่นาเนอะ? ” คุณผละออก
ก่อนจะยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม
“คุณให้อภัยผมแล้วใช่ไหม” อีกฝ่ายถามย้ำอีกครั้ง คุณพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงตอบรับ อ้อมกอดของแทฮยองก็กลับมารัดแน่นอีกครั้งด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะ...” หัวทุย ๆ ของเขาซบลงกับไหล่ของคุณ
“ไว้พรุ่งนี้เราทำมื้อเย็นฉลองกันดีไหม”
ชายหนุ่มเสนอไอเดีย ดวงตาคมเป็นประกาย เขายังกอดคุณไว้อย่างนั้น
“ค่ะ
ได้เลย” คุณจะพยายามทำตัวดีเพื่อให้แทฮยองตายใจ และค่อย ๆ วางแผน
เพื่อหนีออกจากที่นี่ในคืนพรุ่งนี้
แทฮยองดูรอยแดงบนใบหน้าของคุณ
มันยังคงทิ้งร่องรอยสีแดงฝาดไว้เล็กน้อย นั่นทำให้เขารู้สึกไม่ดี ชายหนุ่มหยิบยามาทาให้คุณ
ดูแลคุณทุกอย่างเป็นอย่างดีจนกระทั่งคุณทิ้งตัวลงนอน และไม่ลืมหยิบยาให้คุณทาน
CUT : READAWRITE
100% Loaded..
10% : เเว่บมาก่อน อีก 10% เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์น่าจะเคลียร์จนจบได้เเล้ว มั้งนะคะ 555555
100% : จบค่ะไม่มีต่อเเล้วๆๆๆ ล้อเล่นนะคะ กว่าจะปั่นออกมาได้เเต่ละตอน ฮือออออ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นของทุกคนนะคะ เพราะทุกคนช่วยมาคอมเม้นเลยมีกำลังใจเขียนต่อ เอาจริงๆเรื่องเเต่งยากอยู่เหมือนกัน เเต่ก็อยากลองอะไรใหม่ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เราต่อไปนะคะ จ๊วบๆ
ความคิดเห็น