คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : L.O.V.E Mission l Jungkook X You Part 1
L.O.V.E Mission Part 1
Paring: Jeon Jungkook
x Fem! reader
Genre: Fluff, Smut
Warnings: PWP (Porn
with some plot) , Masturbating, Mention of Sex toy, Protected Sex
This chapter contains
sexual scene, who is under 18 years please be discretionary in reading
คุณขยับตัวเองเล็กน้อยในขณะที่ตายังคงปิดอยู่ หายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้งก่อนจะลืมตาตื่นขึ้น ภาพที่พร่ามัวทำให้คุณต้องคลำหาแว่นตาของตัวเอง ในใจกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมในตอนนี้
คุณคลำไปทั่วตัวจนเจอแว่นตาของตัวเองก่อนหยิบขึ้นมาใส่
ปรับโฟกัสสายตามองสิ่งรอบตัวอย่างช้า ๆ ก่อนจะรู้สึกตัวว่าอยู่ในห้องที่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง
ตัวคุณเย็นวาบ สติปัญญาทั้งหมดกลับมาอย่างรวดเร็ว พลางลุกจากเตียงคิงไซส์ที่เคยทิ้งตัวนอนที่ตัวเองไม่ได้เป็นเจ้าจอง
เมื่อดูดี ๆ
อีกครั้งภายในห้องนี้กว้างขวางเป็นอย่างมาก
มันเทียบได้กับพื้นที่ของคอนโดหรูสักห้อง ภายในถูกทาด้วยสีขาวทั่วทั้งห้อง
จนคุณรู้สึกแปลกประหลาด และภายในห้องไม่มีหน้าต่างเลยสักบานเดียว
อาจจะเป็นเพื่อนสักคนที่ลากคุณมาไว้ในนี้
พยายามใจทำให้นิ่งไม่ตระหนก ก่อนเดินสำรวจไปทั่วห้อง
สิ่งที่สะดุดตาคุณอย่างแรกคือโซนฝักบัวกลางแจ้ง ที่มีแค่กระจกกั้นจากห้อง มันค่อนข้างโล่งกว้างที่แม้แต่คนอยู่บนเตียงยังสามารถเห็นว่าใครอาบน้ำได้
และสุขภัณฑ์ต่าง ถูกวางเรียงราย ดูเป็นสัดส่วนและมีบริเวณแม้จะไม่ได้ปลอดภัยจากสายตาคนอื่นที่อยู่ในห้องนัก
ถัดจากมุมห้องน้ำก็เป็นโซนนั่งเล่น
มีทีวีที่สามารถดูได้จากบนเตียงหรือโซฟาที่วางอยู่ปลายเตียง
พร้อมชั้นที่มีดีวีดีหนังเรียงรายมากมายอยู่ โต๊ะทานข้าวที่ไม่น่าจะมาวางไว้ใกล้ๆ
แต่ก็มีเก้าอี้แค่สองตัว ในห้องมีกล่องเก็บของวางข้างๆ ทีวี คุณถือวิสาสะแอบเปิดดู
ก็พบสิ่งของมากมายที่ไม่ใช้เสื้อผ้าแต่เป็นอุปกรณ์มากมายสำหรับผู้ใหญ่
ตาของคุณลุกโพลงก่อนจะปิดกล่องเสียงดัง
คุณรีบเดินไปที่ประตูห้องซึ่งน่าจะเป็นทางออกเดียวที่คิดว่าสามารถออกจากห้องแห่งนี้ได้
ความจริงทั้งหมดกระแทกใส่สมอง ประตูล๊อค คุณถูกขังอยู่ในห้องแห่งนี้
คุณเพิ่งนึกสำรวจตัวเอง
ก้มลงมองดูตัวเองที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวใหญ่ ภายในร่มผ้าร่างยังคงมีชุดชั้นในอยู่
คุณทุบประตูเสียงดังหลายครั้ง ร้องเรียกให้คนที่อยู่ข้างนอกห้องนั้นได้ยิน
แต่กลับไม่มีเสียงใดเลยจากนอกประตูนั้น
คุณทุบประตูไปมา
ในใจรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
และคุณยังคงส่งเสียงร้องต่อไปจนเจ็บคอ จนกระทั่งคุณได้ยินเสียงประหลาดดังมาจากตู้เสื้อผ้าที่คุณยังไม่ได้สำรวจ
เสียงของมันกุกกักเหมือนกับมีบางอย่างอยู่ภายในตู้
และบางอย่างบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในตู้นั้น คุณรู้สึกไม่ไว้ใจและหวาดกลัว
พยายามข่มใจตัวเองไว้ให้เดินเข้าไปใกล้ เพราะถ้าไม่ทำอะไร ก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในตู้คืออะไร
คุณจะสามารถออกจากที่นี่ได้ยังไง
คุณค่อย ๆ
เดินไปใกล้ทีละนิด เสียงของมันยังคงดังต่อเนื่อง เมื่อเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงอืออึงไม่เป็นภาษาในตู้
จนอยู่หน้าตู้นั้น คุณเปิดมันออก สิ่งที่อยู่ภายในล้มทับใส่คุณทันที
เป็นร่างของชายหนุ่มที่อยู่มัดแขน ขาและปากเอาไว้
ในตอนที่ล้มลงใบหน้าของเขาใกล้มากจนคุณ จำใบหน้านี้ของชายหนุ่มได้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
คุณลอบมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่กับพื้นทำหน้าเซ็งชีวิต
ทั้งยังเอามือกุมหัวตัวเองเพราะเหมือนศรีษะจะกระแทกจากอะไรบางอย่าง
หลังจากที่คุณบอกสถานการณ์และแก้พันธนาการจากตัวเขาออก ไม่คิดว่าคนที่คุณต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยจะเป็นจอน
จองกุก เจ้าของคาเฟ่ชื่อดังที่ได้รับความนิยมในหมู่เด็ก ๆ วัยรุ่น
คุณเพิ่งรับหน้าที่จากกองบรรณาธิการไปสัมภาษณ์ถึงความสำเร็จของเขาเมื่อวานนี้
“คุณโอเคไหมคะ”
คุณถามเขาด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายยังคงทำหน้ามุ่ย
เอาจริง ๆ
ชายหนุ่มก็ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
แม้ว่าคุณสัมภาษณ์คนมากมายที่ส่วนมากดูจะเป็นมิตรกว่านี้
แต่สำหรับอีกฝ่ายคุณแค่มีแค่หน้าที่นักข่าวสัมภาษณ์
ทำเป็นไม่รับรู้ถึงขั้วอารมณ์ลบของอีกฝ่าย จบสัมภาษณ์ก็หมดหน้าที่เท่านั้น
“เมื่อคืนคุณอยู่ไหน”
เขาไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทำเอาคุณขมวดคิ้วแต่ก็ตอบกลับ
“ชั้นอยู่บ้าน
นอนอยู่บนเตียง” เมื่อคืนคุณยังนอนอยู่บนเตียงที่บ้านตอนสามทุ่ม คุณชอบเข้านอนเร็ว
ๆ เพื่อที่จะได้พักผ่อนอย่างเต็มอิ่ม คุณไม่เคยคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ในบ้านของคุณด้วยซ้ำ
“แล้วคุณล่ะ? ” คุณถามจองกุกกลับ
“ผมโดนตีหัวสลบ
รู้ตัวก็อยู่ในนั้นแล้ว” เขาชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่เพิ่งออกมาเมื่อสักครู่
“คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้” ชายหนุ่มถามด้วยความระแวง
แต่คุณฟังแล้วไม่รู้สึกเข้าหูเอาเสียเลย
“ชั้นจะไปเกี่ยวได้ยังไงในเมื่อโดนจับมาด้วยกัน”
คุณพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก
และคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้ากลายเป็นคนที่ไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยซะแล้ว
“คุณไม่ได้ทั้งโดนตีหัว
แถมได้นอนบนเตียง เป็นใครก็สงสัยทั้งนั้น” คำพูดของจองกุก กวนอารมณ์ให้ขุ่นมัวมากขึ้นทุกที
“แล้วชั้นต้องโดนตีหัวลากเข้ามาที่นี่เหรอ
คุณถึงจะเชื่อ” คุณสวนกลับ “คุณอาจจะลักพาตัวชั้นมาก็ได้ แล้วแกล้งทำเป็นเหยื่อ
ใช่ว่าคุณจะมีข่าวกับผู้หญิงน้อยซะที่ไหน” จ้องดวงตาคมกลับด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก
ชายหนุ่มยิ้มขำทันทีที่จบประโยค
“ผมอ่ะนะ...ความเป็นผู้หญิงก็ไม่มี
จะเอาเซ็กซ์แอพริลมาจากไหนกัน” คุณอ้าปากค้าง แม้คุณจะทะมัดทะแมง ลุย ๆ
ไม่ค่อยสมเป็นผู้หญิงอย่างที่เขาว่า แต่จองกุกไม่ควรมาพูดจาหยาบคายแบบนี้กับคุณ
“แล้วชั้นคงอยากเอาตัวคุณมามากมั้ง
ปากก็ไม่ดี แถมมั่วผู้หญิงไปทั่วอีกต่างหาก” คุณได้ยินข่าวลือถึงเรื่องของจองกุกมาอยู่บ้างก่อนไปสัมภาษณ์เมื่อวาน
แต่มันก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเพราะคุณเป็นมืออาชีพพอที่จะไม่พูดถึงอีกฝ่ายในแง่ร้าย
ถึงตอนนี้ก็ไม่ต้องถนอมน้ำใจกันต่อไป
“อยากลองไหมล่ะจะได้รู้ว่ามั่วจริงไหม”
จู่ ๆ ท่าทีของจองกุกก็เปลี่ยนไป เขาดูน่ากลัวและเย็นชามากในตอนนี้
“อย่าเข้ามานะ!
อยากหัวแตกเหรอ!” คุณเห็นท่าไม่ดีรีบถอยกรูดจนชิดขอบเตียง
“เมื่อกี๊ยังปากดีอยู่เลยนะคุณ”
เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามา คุณที่ตกใจรีบวิ่งหนีแยกออกไปอีกทาง
แต่โดนจองกุกที่ไวกว่าคว้าตัวเอาไว้ คุณที่เสียเปรียบมากในตอนนี้รีบจิกทึ้งผมหยักศกสีเข้มของชายหนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
เสียงร้องโวยวายดังไปทั่วสะท้อนไปทั้งห้อง
“หยุดก่อน!”
เสียงบุคคลที่สามที่แทรกเข้ามาทำให้พวกคุณชะงักแทบจะในทันที
มองหาต้นเสียงก็พบลำโพงจากมุมเล็ก ๆ หลังห้องแห่งนี้
“เธอเป็นใคร!
? ” คุณหยุดทึ้งชายหนุ่ม หันมองไปทางลำโพงอย่างเอาเรื่อง
เสียงนั้นทำให้คุณไม่แน่ใจว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า
“ชั้นเป็นคนจับตัวพวกเธอมาไง”
ก่อนจะเว้นช่วง “เรียกชั้นว่าผู้สังเกตุการณ์แล้วกันนะ”
คนในห้องต่างทำหน้างงงวยมากกว่าจะทำหน้าตระหนก
“แล้วจับมาทำไมไม่ทราบ?
” จองกุกผละคุณออก พูดด้วยท่าทีไม่ต่างจากคุณ
“ก็....
เพื่อความสนุกไงนิดหน่อย” น้ำเสียงฟังก็รู้ว่าต้องการจะกวนประสาทพวกคุณมากแค่ไหน
ซึ่งคนฟังก็ทำได้แต่แยกเขี้ยวใส่คนที่ไม่คุ้นเสียง
“แล้วคุณต้องการอะไร
จะฆ่าเราเหรอ” คุณทำหน้าเสีย น้ำเสียงเศร้า สถานการณ์ในขณะนี้เป็นอื่นไปไม่ได้อีกแล้ว
เรื่องโดนพาตัวมาเรียกค่าไถ่ก็ตัดออกไปได้เลย เพราะคุณก็อยู่แบบลุ่ม ๆ ดอน ๆ
มาโดยตลอด ไม่เคยตกถังข้าวสารสักครั้งในชีวิต ส่วนอีกฝ่ายก็พอเป็นไปได้อยู่
“จะว่ายังไงดีล่ะ ถือว่าเป็น Human Experiment ย่อย ๆ ล่ะนะ” ฟังดูแล้วทำให้คุณสติแตกกว่าเดิมอีก
“จะจับมาทำมนุษย์ตะขาบหรือไง!”
จองกุกพูดประชด ทั้งที่ไม่ใช่เวลา
“ไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก
แต่ก็ผิดกฎหมายพอตัวเลยล่ะ” มันไม่ได้ทำให้พวกคุณวางใจได้เลยสักนิด
“หมายความว่าไง”
คุณพูดเสียงสั่น รู้สึกหวาดกลัวคำตอบที่จะออกมาจากปาก ผู้สังเกตุการณ์
เสียงเคาะที่ประตูสองสามครั้ง
ก่อนจะมีกระดาษบางอย่างโผล่ออกมาจากซอกใต้ประตู คุณรีบเดินไปดูทันที
เมื่ออ่านคร่าว ๆ มันคล้ายจะเป็นระเบียบปฏิบัติเมื่ออยู่ที่นี่
โปรดทำตามระเบียบต่อไปนี้โดยเคร่งครัด หากไม่ปฏิบัติตามจะมีผลกับพวกคุณร้ายแรง
1. ปฏิบัติตามคำสั่งของผู้สังเกตการณ์
ไม่ว่าจะเวลาใดก็ตาม การขัดคำสั่งจะทำให้ไฟในห้องดับทั้งหมดจนกว่าปฏิบัติตามถือเป็นขั้นแรกของการลงโทษ
2. เมื่ออยากได้อะไรก็ตามให้ปฏิบัติตามภารกิจของผู้สังเกตการณ์ถึงจะได้สิ่งนั้น
3. ไฟในห้องจะถูกดับทุก
ๆ สามทุ่มและเปิดอีกครั้งทุกเก้าโมงเช้า
4. ห้ามทะเลาะกันเบาะแว้งกันโดยเด็ดขาด
5. ต้องทานข้าวพร้อมกันทุกครั้ง
รวมถึงอาบน้ำและการนอน
6. การนอนต้องนอนบนเตียงเดียวกันเท่านั้น
7. ภายในเจ็ดวัน
ต้องมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน
เมื่ออ่านจบน้ำตาคุณไหลด้วยความช๊อคและสับสน
คุณล้มทั้งยืนรู้สึกแย่ที่สุดตั้งแต่ที่เคยมีชีวิตมา จองกุกแย่งกระดาษไปอ่านก่อนจะขยำทิ้ง
“ยัยป้าโรคจิต!
เรื่องพวกนี้ใครจะไปทำได้ ห๊ะ! ? ” ชายหนุ่มพูดถึงมันอย่างเหลืออด
และประทุความโกรธเคืองที่ควบคุมไม่อยู่ เรื่องพวกนี้เหมือนจะเป็นเรื่องง่ายก็จริง
แต่สำหรับความสัมพันธ์ของพวกคุณในตอนนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำตามระเบียบของผู้สังเกตการณ์ได้
“ก็ถึงต้องทดลองไงจริงไหม”
คนพูดตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย คุณสะอื้นตัวโยน เรื่องแบบนี้ใครจะไปทำได้กัน
“ถ้าพวกคุณไม่ทำตาม ก็ต้องอยู่นี่ตลอดไปนะ ยิ่งข้อสุดท้าย...ด้วย...”
ราวกับต้องการจะแหย่แกล้งคนที่ยืนเอาเรื่องในห้อง
“เหอะ!
ทุกคนต้องออกตามหาผมอยู่นั่นแหละ แล้วคนเลว ๆ แบบคุณก็ต้องโดนจับไงเล่า!”
จองกุกตะโกนกลับไม่ยอมแพ้ ขณะที่คุณยังพูดอะไรไม่ออก มีบางอย่างในกระดาษ
บทลงโทษบางอย่างที่ทำคุณหวาดกลัวที่จะทำให้มันเกิดขึ้น
“แล้วแต่นายจะคิดก็แล้วกันนะคุณจองกุก”
ผู้สังเกตการณ์ดูไม่มีท่าทีสะทกสะท้านต่อคำพูดของชายหนุ่มแม้แต่น้อย “เอาล่ะ
เช้านี้ก็เริ่มจากคำสั่งเบา ๆ ก่อนแล้วกันนะ”
พวกคุณทั้งคู่ทำท่าเหมือนจะไม่ยอมง่าย ๆ
“ถ้าไม่ทำ
ก็ไม่ได้กินข้าวเช้านะ...” ผู้สังเกตการณ์ขู่
“แล้วจะให้ทำอะไร”
คุณถามไปอย่างไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ได้กินข้าวก็ไม่มีแรงคิดหาทางหนีจากที่นี่ได้
“ให้คุณจองกุกหักแว่นเธอหน่อยค่ะ!”
100% Loaded
ในที่สุดก็เขียนฟิคเรื่องนี้ออกมาจนได้
ขอโทษทุกคนที่ให้คอยนานด้วยนะคะ แบบเรื่องนี้ก็ไม่แน่ใจว่าควรจะเขียนกี่ตอนดี
ไม่มีอะไรหวือหวาไปก่อนเพราะเป็นตอนแรกมาเกริ่นๆไปก่อน ก็อยากจะให้รอความสนุก(?)
ในตอนต่อ ๆ ไปด้วยนะคะ
ใครอยากรีเควสให้สองคนนี้ทำอะไรก็สามารถรีเควสใน
Ask ได้นะคะ มาช่วยผู้สังเกตฯแกล้งสองคนนี้ดีกว่า
ความคิดเห็น