คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [C]hap_ter* 1 : เด็กสาว 2 สายเลือด [50%]
ตอนที่ 1 : เด็กสาว 2 สายเลือด
ฟึบ
ไฟโหมกระหน่ำไปทั่วหมู่บ้าน Half Blood หมุ่บ้านที่พวกลูกครึ่งอะไรก็ตามแต่อาศัยกันเป็นส่วนใหญ่กัน เป็นที่ที่เหมือนเป็นบ้านเด็กกำพร้ามากกว่าที่จะเป็นหมู่บ้าน โดยที่ผู้เฒ่าไฟนอลเป็นผู้ดูแลทั้งหมด ทั้งค่าน้ำค่าอาหารอะไรต่างๆมากมาย หมู่บ้านที่เซอาศัยอยู่ตลอดตั้งแต่เล็กจนโต เด็กสาวที่ได้แต่ดูหมู่บ้านพังทลายลงไปทีละเล็ก ทีละน้อย
“...” เซได้แต่นิ่งเงียบราวกับเป็นแค่ตุ๊กตาตัวหนึ่ง ที่ขาดเจ้าของ ก็ใช่ซิ เธอนะได้แต่ดูไม่สามารถช่วยอะไรได้ มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือเป็นระยะ ๆ เด็กสาวทรุดลงบนพื้นหญ้าบนเนินเขาซึ่งห่างไปจากหมู่บ้านไปไม่ไกลนัก เนินเขาที่เธอชอบแอบโดดงานมาแอบงีบจนหลับไปเป็นประจำ
เมื่อฝนเริ่มตก ไฟที่แผดเผาทุกสิ่งให้ราบเป็นหน้ากลองก็เริ่มมอดดับลง เด็กสาวก็เริ่มวิ่ง น้ำกระจายไปตามแรงเท้าที่กระแทกลงไปในแต่ละครั้ง ในแต่ละครั้งแสดงถึงความแน่วแน่ที่จะไปถึงหมู่บ้าน ไม่มีความกลัวในสิ่งที่จะเห็นในหมู่บ้านทั้งๆที่อายุแค่ 13 ปี ใช่...วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ วันที่เฒ่าแก่ไฟนอลจะจัดฉลองวันเกิดให้เธอโดยมีพ่อแม่ที่ไม่ได้พบมาตลอด 15 ปีเข้าร่วมด้วย พ่อแม่ของเธอคือใครงั้นเหรอ? เธอก็พอจะเดาออกเพราะสภาพของเธอในตอนนี้เป็นการผสมระหว่างขาวกับดำ แสงสว่างกับความมืด...นางฟ้ากับแวมไพร์ ใช่...เด็กครึ่งนางฟ้าครึ่งแวมไพร์ เป็นเด็กที่เป็นที่รังเกียจของทุกคนในหมู่บ้านไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรืออยากพูดคุยด้วย ก็มีแต่ผู้เฒ่าไฟนอลนี่แหละที่ยอมมาเป็นเพื่อน เป็นครู และเป็นครอบครัวของเธอ...คนเดียวเท่านั้น
“ผู้เฒ่าค่ะ...” เด็กสาวร้องเรียกผู้เปรียบเสมือนครอบครัวคนเดียวของเธอด้วยน้ำตาคลอเบ้า น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นสาย จนในที่สุดความหวังของเธอก็มีขึ้นเมื่อมีเสียงร้องตอบมา เสียงร้องที่แสนเบา
“เซ...นะ”
“ผู้เฒ่า! ผู้เฒ่าใช่ไหมค่ะ อยู่ที่ไหนเหรอค่ะ”
“เซนะ...” และเสียงก็เงียบหายไปอีกครั้ง เด็กสาวเริ่มออกตามหาอีกครั้ง ผ่านซากศพ ผ่านบ้านเรือนที่ถูกเผา บ้านแล้ว บ้านเล่า
“ผู้...เฒ่า...” เซนะพบผู้เฒ่าไฟนอลมีแผลถูกไฟไหม้ไปแล้วครึ่งตัวและมีเสาต้นหนึ่งทับอยู่ เซนะรีบวิ่งเข้าไปช่วยโดยใช้พลังความมืดที่ได้จากผู้เป็นพ่ออัดเข้าใส่เสาต้นนั้นให้กระเด็นไป
“ผู้เฒ่าไม่เป็นไรแล้วนะค่ะ นี่เซนะเองนะค่ะ จำได้เปล่าค่ะ เซมาช่วยแล้วนะค่ะ ใครทำค่ะบอกมาเลย เดี๋ยวเซจะไปฆ่ามันเอง”
“เซนะ...ฟังข้านะ”
“ไม่ค่ะ เซจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ใครทำผู้เฒ่าค่ะ บอกมาเถอะค่ะ”
“เซนะ...ข้าไม่ได้ต้องการที่จะแก้แค้น แต่ข้าอยากจะบอกอะไร...กับ...เจ้าหน่อย”
“...”
“ข้า...คงอยู่ได้...อีก...ไม่นาน...มีสิ่งหนึ่งที่...ข้า...อยากบอกเจ้า...มาก...ที่สุด...ในตอนนี้...”
“...”
“มี...ของขวัญจาก...พ่อของเจ้า...มัน...อยู่ตรงนั้น...”
“ผู้...เฒ่า...”
“ข้าขอ...เตือนเจ้าอีก...อย่าง...”
“ว่าอะไรค่ะ”
“อยู่...ห่างจาก...พวก...เทว...ดำ..ปี...”
เพล้ง เพล้ง เพล้ง
“พวกมัน...มา...กันแล้ว...เจ้าหนี...ไปซะ” เซนะส่ายหน้าจนผู้เฒ่าต้องพูดอีกครั้ง
“ไปซิ!” ในที่สุดเซก็ต้องตัดใจ ละจากผู้เฒ่า เอาสิ่งของเท่าที่จำเป็นและของขวัญ แต่ก่อนจะออกไป
“เซนะ” เซชะงักและพยายามลืมความเจ็บปวดหันกลับไปมองผู้เฒ่าอีกครั้ง ซึ่งมีสภาพโชกเลือด
“ค่ะ”
“สุข...สันต์...วัน...เกิด...นะ” เซนะไม่อาจทนเห็นภาพเหล่านั้นได้อีกแล้ว เซรีบออกจากสถานที่แห่งนั้นโดยไม่สามารถหันกลับไปได้อีก
“ลาก่อน...เซนะ” ผู้เฒ่ากล่าวก่อนจะหลับไป การหลับที่แสดงถึงความตายได้มาเยือนแล้ว
ในด้านของเซนะเมื่อได้ออกจากหมู่บ้านได้ระยะนึงแล้วก้อตรงไปยังเนินเขาที่อยู่อีกฟากหนึ่งของหมู่บ้าน ก่อนจะหันกลับไปอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย และปล่อยน้ำเสียงที่มีแต่สายลมเท่านั้นที่จะได้ยิน
“ลาก่อนค่ะ...ทุกคน”
เพล้ง เพล้ง เพล้ง
“ฮึ่ย เรามาช้าไปรึเนี่ย” ชายคนหนึ่งสบถขึ้น
“หัวหน้าครับ มันหนีไปแล้วครับ” ชายอีกคนตะโกนบอกกับชายที่เป็นหัวหน้าของพวกเขา
“ตามหาให้พบ ข้าต้องการมัน เอามันมาให้ข้า”
“ครับ”
เพล้ง
“เฮ้ย พวกเรากลับก่อนโว้ย มีคนมา”
“มีคนมารึ”
ฟึบ
“หัวหน้าครับพวกนั้นหนีไปอีกแล้วครับ” ชายอีกคนหนึ่งตะโกนบอก
“อีกแล้วรึเนี่ย แล้วพวกซายน์มันมายัง”
“ยังครับ”
“ฮ่าฮ่า คราวนี้ข้าชนะมันข้ามาก่อนมัน งั้นพวกเจ้าหามันเจอก่อนไอ้ซายน์มัน เร็ว”
“ครับ!”
เพล้ง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“ใครกัน บอกนามของเจ้ามา”
“เอดัม เจ้าไม่ต้องมากวนข้าตอนที่ข้าอารมณ์เสียจะได้ไหม ข้าเบื่อ” เอดัม เฟกซ์ ชายหนุ่มที่ไม่ค่อยจะหนุ่มแล้ว ผมและตาสีนิลเป็นประกายตามแบบฉบับของแวมไพร์ ผู้ที่ได้เป็นแต่ที่2 ในวงการนักรบแวมไพร์
“ซายน์ เจ้าก็ชอบมาตอนที่ข้าอารมณ์ดีเหมือนกันนั่นแหละ” ซายน์ ยู ชายหนุ่มผู้มีผมและนัยน์ตาสีนิลประกายแดง ตามรูปแบบของแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์ ชายหนุ่มผู้ที่เป็นที่1 ตลอดกาลในวงการนักรบแวมไพร์
“เซนะอยู่ไหน”
“อ้อ ลูกของเจ้านะหรือ ข้าก็ยังไม่เจอเลย แต่ถ้าเจอข้าก็จะไม่บอกเจ้าหรอกนะ”
“เอดัม นี่เจ้า!”
“อ้ะๆ แต่ข้าไม่ได้เป็นคนทำลายหมู่บ้านนี้นะ อย่ามาโทษข้าแล้วกัน หมู่บ้านแค่นี้ข้าไม่เสียเวลามาเหยียบหรอก สกปรก”
“เฮ้ย พูดงี้เดี๋ยวสวย”
“หล่อดีกว่า”
“ไอ้เอดัม!”
“ลูกผู้ดีแท้ๆแต่ทำตัวหยาบซะจริงๆ” เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะสองหนุ่มที่กำลังทะเลาะกันอยู่
“ไนซ์ เจ้ามาทำไม เจ้ายังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ” ไนซ์ มานาอิ หญิงสาวผู้มีศักดิ์ถึงเจ้าหญิงแห่งแดนสวรรค์ ผมและตาสีทองตามลักษณะเฉพาะของตระกูล ซึ่งแสดงถึงพลังอำนาจที่มีอยู่ในตัวของหญิงสาว
“ซายน์ เจ้าอย่าทำตัวเป็นคนขี้หึงขี้หวงได้ไหม ข้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ”
“แต่เจ้าก็ยังเป็นเด็กสำหรับข้าอยู่เสมอนะ”
“เจ้านี่ ทำข้าเขินอยู่ได้ -///-”
“อ้วก ขอขัดจังหวะหน่อยได้ไหม เจ้าหญิงแห่งเผ่าสวรรค์และนักรบแห่งเผ่าแวมไพร์”
“มีอะไร” สองสามีภรรยาประสานเสียงพร้อมกัน และก็ต้องสบตากัน และก็หน้าแดงกันทั้งคู่ คนที่สามเริ่มจะหงุดหงิด
“คู่นี้เจอกันทีไร หวานจนจะอ้วกทุกที ข้าไปดีกว่า มีงานอีกเยอะที่จะต้องทำ”
ฟึบ
“เอดัม! ป่ะโธ่ หายไปอีกแล้ว”
“เอาน่า ซายน์ อย่างน้อยเราก็พอจะเดาได้แล้วหล่ะ ว่าใครเป็นคนอำมหิตทำลายล้างหมู่บ้านจนเละไม่มีชิ้นดีอย่างนี้”
“พวกเทวดาดำปีศาจขาวอีกแล้วเรอะ ข้าจับตาดูพวกมันอยู่มานานแล้ว ได้ข่าวว่ามันเพิ่งจะทำลายเผ่าฟอกซ์มาหมาดๆ เสียหายไปเยอะแต่ก็พอจะซ่อมแซมได้และก็มีผู้รอดชีวิตมากกว่านี้อีกมาก พวกมันมีเหตุผลอะไรในการทำลายหมู่บ้านนี้ด้วยนะ หมู่บ้านนี้ก็เป็นแค่เพียงหมู่บ้านเล็กๆหมู่หนึ่งเท่านั้น หรือว่ามี....” ซายน์หยุดอยู่แค่นี้หลังจากเห็นน้ำตาหยดใสๆหยดจากนัยน์ตาสีทองของไนซ์
“นะ...ไนซ์”
“ซายน์ ข้าไม่ต้องการให้เจ้าพูดคำนั้น ข้าไม่ต้องการฟัง” หลังจากนั้น ไนซ์ก็ได้ใช้พลังในการหายตัวไป ทิ้งให้ชายหนุ่มอยู่คนเดียว...อีกครั้ง
“สุดท้าย...” แต่ก่อนจะพูดอะไรต่อ ทหารหลายตนก็เข้ามาในหมู่บ้าน
“ท่านซายน์ บินมาเร็วเหลือเกิน พาพวกข้าหลงกันหมดกว่าจะเจอ”
“อืม ข้าก็ขอโทษเจ้าด้วยแล้วกัน”
“โห หัวหน้า ศพเพียบได้เวลา...” ทหารนายหนึ่งทักขึ้นหลังจาก
เป็นยังไงบ้างค่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็แนะนำด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ความคิดเห็น