คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มก็วุ่นวายละ
-ณ บ้านของครอบครัวฟูริโตะ-
"โทกาเมะจัง~~~" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับร่างของผู้หญิงที่อายุมากที่สุดในบ้านพุ่งเข้ากอดเด็กสาวคนเดียวในบ้าน
"หายใจ...ไม่..ออก" เสียงของร่างบางพูดขึ้นพร้อมความพยายามที่จะดันผู้ใหญ่ตรงหน้าออกไป
"โทกาเมะจัง วันนี้น่ะนะ~หม่าม้าอ่ะเจอแต่พวกที่เอาแต่มุงเหตุการจนเข้าไปทำงานแทบไม่ได้ ลำบากสุดๆเลยล่ะ~" ผู้สวมกอดร่างบางแน่นบ่นพร้อมแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายกับประชาชนในเหตุการ
"โท...ริ ช่ว.ย....ด้ว..ย" ร่างบางร้องขอความช่วยเหลือจากบุคคลที่เดินผ่านเข้าครัวไป
"หือ?? หว้า!? คุณแม่โทงาเมะจะตายแล้วนะครับ!!" เสียงของชายหนุ่มร้องบอกผู้เป็นแม่ให้ปล่อยเด็กสาวในอ้อมกอดก่อนที่ร่างบางในอ้อมก่อนจะขาดอากาศหายใจไปก่อน
วันๆของบ้านฟูริโตะก็แบบนี้แหละครับ น้องสาวที่มักจะโดนแม่กอดแน่นจนเกือบขาดอากาศหายใจกับแม่ที่รักลูกๆจนเกินเบอร์ เห็นแบบนี้ในตอนเช้าก็ทำเอาอาการงัวเงียตอนแรกหายไปเลย // โทริ
"โทริ!! ช่วยด้วย " ร่างบางที่หลุดจากกอดของผู้เป็นแม่รีบพุ่งไปหลบหลังของผู้ชายตาตี่จนเหมือนหลับตาตลอดเวลา
"โทริคุง~~ แง~~ ไม่อยากเป็นฮีโร่แล้วอ่ะ~ หม่าม้าอยากไล่เจียนพวกผู้บริหารสมาคมฮีโร่ทิ้งเหลือเกิน~" ผู้ใหญ่เพียงคนเดียวในบ้านเริ่มงอแงให้ลูกชายและลูกสาวฟัง
"เกิดอะไรขึ้นหรอ? โทกาเมะรู้ไหม?" ชายหนุ่มหันไปถามน้องสาวที่หลบหลังตนอยู่
"เพราะพวกประชาชนทั่วไปที่มีความอยากรู้อยากเห็นและอยากใกล้ชิดกับพวกฮีโร่ เลยทำให้คนพวกนั้นเกือบโดนลูกหลงในการตามจับวิลเลินของแม่" ร่างบางที่ยังคงหลบหลังชายหนุ่มตอบ พร้อมกับมองผู้ที่มีตำแหน่งเป็นทั้งแม่และฮีโร่อันดับ3ด้วยสายตาเอือมระอา
"เห้อ~~ ให้ตายสิคนพวกนั้นไม่ห่วงชีวิตตัวเองรึไงนะ?" ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมบ่นอย่างเอือมระอากับพวกบุคคลทั่วไป
"ใช่ไหมล่ะ! ถ้าถูกจับเป็นตัวประกันขึ้นมาจะทำยังไง แบบนั้นนอกจากจะสร้างภัยให้ตัวเองแล้วยังทำให้พวกฮีโร่ทำงานลำบากเข้าไปอีกไม่ใช่รึไงกัน ไม่เข้าใจคนพวกนั้นเลยจริงๆ " เมื่อพูดถึงประเด็นที่ทำให้เจ้าตัวหงุดหงิดมานานจนถึงบ้านก็ทำเอาเจ้าตัวอยากจะล้างบางรัฐบาลทิ้ง แถมพวกตำรวจก็ช้าสุดๆอีก
"เห้อ~ ไปก่อนนะ " ร่างบางว่าพร้อมหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากบ้าน
"ไปดีมาดีนะ~" ร่างบางเดินออกมาจากบ้าน "วุ่นวายแต่เช้า จะไปสอบสายไหมนะ?"
ร่างของเด็กสาวผมสีเทาเดินออกมาจากบ้านด้วยชุดนักเรียนม.ต้นโรงเรียนหนึ่งพร้อมผ้าพันคอผืนหนาสีฟ้าอ่อนค่อนไปทางขาว กำลังพาร่างของตนเดินไปตามทางเดินสีขาวโพลนจากการถูกหิมะกลบจนแทบมิด
"นั่นคุณฟูริโตะนี่?"
"จริงด้วย!"
"ถึงจะสวยมากก็เถอะ แต่หยิ่งสุดๆอ่ะ"
"นั่นสิ คงเพราะมีแม่เป็นเรดเรดี้ก็เลยคิดว่าทำอะไรก็ได้มั้ง?"
"จะว่าไป เมื่อวานฉันเองก็อยู่ในเหตุการที่เรดเรดี้จับวิลเลินด้วยล่ะ!!"
"จริงหรอ!! สุดยอด!!"
"ได้ถ่ายรูปไว้รึเปล่า!!?"
เสียงพูดคุยกันของนักเรียนกลุ่มหนึ่งดังขึ้น ในบทสนทนาคือเรื่องของเด็กสาวผมเทาที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนไปและเรื่องที่หนึ่งในเด็กกลุ่มนั้นได้เข้าไปอยู่ในเหตุการที่แม่ของเด็กสาวทำงานเมื่อวาน
'ทำให้คนอื่นลำบากแล้วยังไม่สำนึก แถมยังจะภูมิใจที่ตัวเองอยู่ในสภาพเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอีก คนประเภทนี้สมองมีปัญหารึไงนะ??'
เด็กสาวได้แต่คิดอยู่ในใจเงียบๆจนเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียนหรือวันสุดท้ายของการสอบนักเรียนที่ออกจากห้องสอบส่วนใหญ่ก็นัดกับเพื่อนไปฉลองสอบเสร็จบ้างก็บ่นเรื่องข้อสอบ สำหรับนักเรียนปี3แล้ววันนี้ก็เป็นสุดท้ายของชีวิตม.ต้นเช่นกัน หลายคนเลือกโรงเรียนที่จะต่อม.ปลายกันเอาไว้ตั้งแต่ก่อนจะสอบ แน่นอนว่านักเรียนส่วนใหญ่เลือกจะเข้าโรงเรียนที่สอนเกี่ยวกับฮีโร่
ตัวเลือกหลักๆอย่างUAจึงเป็นที่ๆนักเรียนหลายคนเล็งไว้ แต่จากเด็กสาวผมสีเทาที่ไม่มีความตั้งใจจะเป็นฮีโร่แต่ก็ยังไม่ได้เลือกโรงเรียนที่จะเรียนต่อ เพราะไม่ว่าจะที่ไหนๆก็คงจบลงที่เพราะเธอเป็นลูกของฮีโร่อันดับ3 จึงเข้ามาทักทายหรือพยายามตีสนิทเพื่อหวังผลประโยชน์จากเธอ พวกอาจารย์เคยพยายามให้เธอเลือกเข้าศึกษาต่อที่UAหลายครั้งและเธอก็ปฏิเสธไปซะทุกครั้ง
'มันจะอะไรนักหนา ที่ที่เด็กจะเรียนต่อน่ะเด็กควรเป็นคนเลือกไม่ใช่รึไง?' ร่างของเด็กสาวเดินทอดน่องไปตามทางเพื่อไปซื้อของเข้าบ้าน แม้ในระหว่างที่เดินจะมีเสียงพูดคุยกันของกลุ่มนักเรียน บ้างก็เป็นเสียงพูดคุยกันของพวกมนุษย์ป้า
"เห็นว่ามีวิลเลินโผล่มาแถวๆซุปเปอร์ด้วยล่ะ!"
"ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวฮีโร่ก็จัดการเองนั้นแหละ"
"นี่ๆ วันนี้ไปคาราโอเกะกันไหม?"
"เอาสิๆ! ฉลองสอบเสร็จไง!"
'พุดดิ้งจะยังมีขายไหมนะ?' ร่างบางที่กำลังเดินตรงดิ่งเข้าซุปเปอร์ก็ต้องหยุดนิ่งเพราะมีคนขวางทางเธออยู่ "ขอโทษนะคะ แต่ช่วยหลบไปหน่อยจะได้ไหมคะ?" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
"ไม่ต้องพูดแล้วมาด้วยกันหน่อยจะได้ไหม สาวน้อย" อีกฝ่ายพูดด้วยรอยยิ้มนึกสนุกพร้อมมีดที่จ่อคอของร่างบาง "แน่นอนว่าถ้าตุกติกคนแถวนี้ตกเป็นเหยื่อแน่"
ร่างบางไม่ตอบเพียงเดินตามเงียบๆ แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเท่าไหร่เพราะมีคนดันโทรแจ้งฮีโร่เรียบร้อย บางทีเธอก็สงสัยนะทำไมไม่โทรแจ้งตำรวจก่อน? โทรแจ้งฮีโร่อาจจะจับวิลเลินได้แต่ยังไงก็ต้องส่งตัวให้ตำรวจอยู่ดีแถมตำรวจมักจะมาช้าเสมอ ไม่คิดเผื่อในกรณีวิลเลินหนีบ้างหรอ?
"เห้อ~~ ยอมแพ้เถอะค่ะ ฉันไม่มีเวลามาเป็นตัวประกันให้คุณหรอกนะคะ" ร่างบางที่ในตอนนี้ถูกจับเป็นตัวประกันพูดขึ้น
"หนวกหู!! รู้สถานะของตัวเองไหมยัยเด็กเปรต!!!" ชายที่คาดว่าน่าจะเป็นวิลเลินตวาดใส่เด็กสาว ‘น่ารำคาญ ถ้าฮีโร่โผล่มามันจะวุ่นวายก็แค่นั้น จากพวกชอบมุงพวกนั้นน่ะ’
เด็กสาวคิดก็ได้แต่เบื่อหน่าย ถ้าฮีโร่โผล่มาจริงๆก็คงรอได้รับเสียงชื่นชมจากคนที่มุงแล้วก็เต๊ะท่าจะจัดการวิลเลินแล้วค่อยช่วยตัวประกัน ถ้าเป็นแบบนั้นปล่อยตัวประกันตายก่อนค่อยช่วยก็ได้นะไม่ว่าหรอก
"ถึงจะมีฮีโร่มาช่วยก็ทำอะไรฉันไม่ไ--- อั้ก!!" ร่างของคนร้ายกระเด็นไปนอนที่พื้น
"ไม่เป็นไรแล้ว เพราะฉันมาแล้วไงล่ะ!!!" ร่างของชายตัวใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าของเด็กสาว
"นั่นออลไมต์นี่!!?"
"จริงด้วย!!"
"ถ้าออลไมต์ล่ะก็ไม่มีใครสู้ได้หรอก!!"
"ไปขอถ่ายรูปกันเถอะ!!"
เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นในที่ๆอยู่กันทำให้เด็กสาวเดินออกมาจากที่เกิดเหตุแล้วเดินเข้าซุปเปอร์ในทันที เธอก็อยากจะขอบคุณคุณฮีโร่อันดับ1อยู่หรอกนะ แต่ดูจากประชาชนที่มุงแล้วเธอหนีดีกว่าก่อนที่จะมีคนสังเกตเธอ
"ฮัลโหล โทริจะเอาอะไรไหม? ตอนนี้อยู่ซุปเปอร์"
[งั้นเอานมกับผงโกโก้ อ้อ! แล้วก็เอากาแฟด้วยแล้วกัน]
"โอเค"
เมื่อเด็กสาวซื้อของเสร็จก็รีบตรงดิ่งกลับบ้านทันทีแต่ดูเหมือนโลกนี้จะอยากมีเรื่องกับเธอมาก
"น้องสาวเดินคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตรายนะ~~"
"ให้พวกพี่ไปส่งไหม? หรืออยากไปกับพวกพี่ก็ได้นะ~" ผู้ชายสองคนเดินเข้ามาหาเธอ 'แถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่าน ก็นึกว่ามันจะสงบซะอีก?'
"อย่าเงียบแบบนั้นสิ~" ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมจับข้อมือของเด็กสาว แต่มีใครบางคนเดินมาขวางแล้วลากเธอออกมาจากตรงที่ผู้ชายสองคนนั้นยืนอยู่
"เฮ้ย!! แกเป็นใครวะ?!!"
"พวกเรากำลังคุยกับสาวน้อยตรงนั้นอยู่นะ!!"
"แต่จากที่เห็นดูเหมือนเธอจะไม่ได้อยากคุยกับพวกนายเลยนะ?" บุคคลที่เข้ามาช่วยเธอ(?)พูดขึ้นพร้อมจับมือของแล้วทำท่าเตรียมวิ่ง 'ยังไงแถวนี้ก็ไม่มีคนแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องเรียกตำรวจหรือฮีโร่เพราะมันไม่ได้คอขาดบาดตายอะไร'
"อะไรวะเนี่ย?!!"
"ขยับไม่ได้!?!"
ร่างของชายทั้งสองนอนจูบหิมะพร้อมโวยวาย ในเวลาเดียวกันที่ร่างของเด็กสาวเดินออกจากพื้นที่ตรงนั้นไปแล้ว "ต้องขอบคุณมากนะคะที่ช่วยพาฉันเดินออกมาจากตรงนั้น" เด็กสาวกล่าวขอบคุณคนหัวนกตรงหน้าพร้อมโค้งขอบคุณ
"ไม่หรอก คนที่จัดการคือเธอไม่ใช่หรอ?"
".....ยังไงก็ขอบคุณที่พยายามช่วยนะคะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ" เด็กสาวเมินคำพูดของชายตรงหน้าทำการขอบคุณและโค้งลาก่อนจะเดินออกไปเพื่อตรงกลับบ้าน
-ณ บ้านของครอบครัวฟูริโตะ เวลา 19:30-
"กลับมาแล้ว" เสียงใสดังขึ้นเมื่อร่างบางย่างเข้ามาในตัวบ้าน
"ยินดีต้อนรับ~~ หือ? เกิดอะไรขึ้นหรอ? โทกาเมะ?"
"....."
"ทำไมหน้าแดงงั้นล่ะ? ไม่สบายหรอ?" ไร้เสียงตอบกลับจากร่างบางสิ่งที่เห็นตรงหน้ามีเพียงใบหน้าที่แดงก่ำกำลังรีบเอาของยัดเข้าตู้เย็นแล้ววิ่งขึ้นห้องปิดประตู
ปัง!!
"เกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย??" ชายหนุ่มได้แต่นั่งงงอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
ทางด้านของร่างบางที่หนีขึ้นมาบนห้องของตน ได้ทำการจับตัวเองม้วนกับผ้าห่มผืนหนาแล้วจับใบหน้าที่ร้อนกว่าปกติของตน 'เกิดอะไรขึ้น? คนเมื่อกี้ก็แค่มีหัวเป็นนกเองนะไม่ใช่นกซะหน่อย! อยากลองจับขนจัง~'
อีกด้านหนึ่ง
"อยากกลับบ้านอ่า~~ อยากไปฉลองเรียนจบม.ต้นของโทกาเมะจังอยากฉลองที่โทริคุงปิดเทอมแล้วด้วย~" ผู้เป็นของบ้านฟูริโตะเอ่ยขึ้น
"ตั้งใจทำงานก่อนได้ไหมคะ! เรดเรดี้" หญิงสาวผมสีดำไฮไลท์แดงเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด เมื่อคนที่ต้องตรวจเอกสารอยู่ที่ห้องทำงานกำลังยืนบ่นอยู่บนดาดฟ้าของสำนักงาน
"ซินหยาน ฉันอยากลาออกจากการเป็นฮีโร่สุดๆเลย" ผู้เป็นหัวหน้าหันมางอแงใส่เลขาของตนอย่างไม่เก็บมาด
"อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้สิคะ!! ถ้าคุณลาออกแล้วฮีโร่ในสำนักงานจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ!!"
"ก็ไปสำนักงานฮีโร่ตั้งแต่อันดับ4ลงไปสิ"
"อย่าพูดอะไรที่ไร้ความรับผิดชอบแบบนั้นจะได้ไหมคะ!! ก็รู้ไม่ใช่หรอคะว่าทุกคนที่อยู่ในสำนักงานฮีโร่ของคุณน่ะทำงานร่วมกับพวกฮีโร่ทั่วไปไม่ได้น่ะ?!"
"เพราะงี้ไงถึงอยากเลิกเป็นไง~ ไอ้อาชีพที่ต้องห่วงความปลอดภัยของชาวบ้านแถมยังต้องทำตามคำสั่งของไอพวกที่ไม่ลงมือเองแบบนั้นน่ะน่ารำคาญแบบสุดๆเลย เห้อ~~"
"ถึงคุณจะบ่นยังไงก็หนีความจริงไม่ได้หรอกค่ะ มีแต่ต้องทำเท่านั้นแหละค่ะ แล้วก็พรุ่งนี้ประมาณ10โมง ผอ.เนสุเชิญคุณไปที่โรงเรียนเพื่อจะคุยเรื่องการเชิญโทกาเมะจังเข้าศึกษาต่อที่UAค่ะ" ผู้เป็นเลขากล่าวถึงตารางงานของวันถัดไปขึ้น
"สมเป็นคุณเลขาจัดการงานได้ดีเสมอเลย .....ว่าแต่เจ้าผอ.หนูนั่นดูท่าจะไม่ล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆสินะ?"
"ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ ก็ตอนโทริคุงเขาทำอะไรไม่ได้นี่คะ เพราะโทริคุงบอกว่ามีสิ่งที่อยากทำอยู่แล้วนี่คะ"
"ก็โทริคุง เขามีความฝันคืออยากวาดรูปวิวรอบโลกนี่นา~~"
"ฉันแปลกใจมากกว่าอีกค่ะที่คุณดูไม่ห่วงลูกเลย"
"ก็โทริคุงน่ะเก่งมากเลยนี่นา~ คนที่ดึงพวกเราออกจากความเศร้าได้ก็คือโทริคุงน่ะนะ เพราะถ้าไม่ได้โทริคุงป่านนี้พวกเราคงไม่มีรอยยิ้มแบบนี้หรอก" เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินกล่าวขึ้นอย่างภูมิใจ “เพราะงั้นถึงไม่มีอะไรต้องห่วงไงหล่ะ”
"คุณยังเศร้าเรื่องเขาอยู่อีกหรอคะ?"
"นั่นสินะ การลืมความรู้สึกที่เกิดจากการสูญเสียน่ะ ถ้าทำได้ก็คงแข็งแกร่งจนน่าอิจฉาเลยล่ะ" แม้รอยยิ้มจะยังคงถูกแต่งแต้มบนใบหน้า แต่แววตากลับสันไหว
"โทริคุงเนี่ยเก่งจังนะคะ ที่ทำให้คนอย่างคุณกลับมาได้น่ะ"
"ก็โทริคุงได้นิสัยของเขามาเต็มๆเลยนี่นา ฮะฮะ" เสียงหัวเราะนั้นช่างดูฝืนในสายตาของผู้เป็นลูกน้องนัก
"ถ้างั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอให้เป็นคืนที่ดีค่ะ" ซินหยานโค้งตัวก่อนจะเดินออกจากบริเวณที่เคยอยู่
ร่างของเลขาคนสนิทเดินออกไปทิ้งไว้เพียงร่างของสาวผมน้ำเงินเข้มยืนรับลมเพียงคนเดียวบนดาดฟ้าของสำนักงาน เส้นผมพลิ้วไหวไปตามแรงลมดวงตาสีมิ้นที่ทอประกายกลับหมองลง
"ถ้าเราสลับกัน....นายจะรู้สึกแบบเดียวกันไหมนะ?"
____________________________________________________________________________ -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ว่าด้วยเรื่องที่ไรท์หงุดหงิดเนื้อเรื่องตัวเองเลยแก้ใหม่แม่ม และแน่นอนด้นสด
ความคิดเห็น