เพื่อนวัยเด็กของฉัน

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม?ความบังเอิญมันมีอยู่จริงหรอ?

ฉันในวัย10ขอบผู้ที่ขี้เหร่กว่าทุกคนในชั้นเรียน ถูกบูลลี่เรื่องหน้าตามาตั้งแต่เด็ก

จนไม่มีความหมั่นใจในตัวเองเลย จนกระทั่งในวันหนึ่งฉันได้พบกับเพื่อนคนแรกในชีวิตของฉันเขาช่วยเขามาเติมเต็มความสุบให้ฉันในแต่ละวันเขาเข้ามาเติมเต็มความหมั่นใจให้กับฉันทำให้ชีวิตฉันกลับมาสดใสอีกครั้ง และเราก็โตมาดว้ยกันจนเวลาผ่านไป9ปีเราสองคนก็ใกล้จะจบม.ปลายกันแล้วซึ่งต่อจากนี้หลังจากที่จบ ม.ปลาย พวกเราต่างคนก็ต่างจะเดิ่นไปตามความฝันของตัวเองตอนแรกฉันก็คิดไว้ว่าฉันจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกับเขาแต่พอมาดูเกรดคะแนนของตัวเองแล้วฉันคิดว่าฉันน่าจะไม่ผ่าน ฉันก็เลยคิดว่าฉันจะสอบเข้ามหาลัยที่ฉันพอจะมีโอกาสในการสอบผ่านยังไงก็ตามถึงแม้ว่าฉันไม่อยากจากเขาแต่ฉันก็ต้องเข้าใจว่าพวกเราต่างก็มีหน้าทีเป็นของตัวเองฉันก็ต้องเข้าใจถึงแม้ว่าในตอนนั้นฉันจะแอบรักเขาแต่ฉันก็ไม่กล้าบอกเขาตรงๆแต่ยังไงก็ตามฉันคิดว่าเขาก็น่าจะรู้บ้างอยู่แล้วว่าฉันชอบเขา, ฉันกลัวว่าถ้าฉันสารภาพรักเขาไปแล้วฉันจะเสียเขาไปก็เลยเลือกที่จะเป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปดีกว่าความคิดของฉันตลกมากฉันคิดว่าถ้าพวกเราเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วฉันจะไปสารภาพรักกับเขาตรงๆแต่คิดไปคิดมาก็อยากจะหัวเราะตัวเองเพราะว่าถึงตอนนั้นเขาคงจะมีแฟนที่แสนสวยถึงตอนนั้นเราคงไม่มีโอกาสแล้วแหละแต่ว่าก็ไม่เป็นไรฉันคิดว่าพอถึงตอนนั้นฉันอาจจะเลิกรักเขาแล้วก็ได้หรือไม่ก็ฉันอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้แต่ก็งั้นๆแหละมันแค่ความคิดเพราะว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางรู้เรื่องอนาคต และแล้ววันที่พวกเราจะไปเรียนต่อมหาลัยก็มาถึงฉันยังจำได้แม่นเลยว่าตอนนั้นฉันไปส่งเขาที่สนามบินเพาะเขาจะไปเรียนต่อมหาลัยที่ต่างประเทศพวกเราก็กอดลากันตอนนั้นเขายังพูดเลยว่าเธออย่าเพิ่งมีแฟนก่อนฉันละอีก 4 ปีเจอกันนะและเขาก็ขึ้นเครื่องไปหลังจากนั้นชีวิตของพวกเราในแต่ละวันก็ความสุขและยุ่งเหยิงโดยเฉพาะชีวิตของฉันในแต่ละวันมีแต่เรียนเรียนทุกวันตอนนั้นฉันจำได้แล้วว่าฉันโฟกัสกับการเรียนมากแต่ถึงฉันจะพยายามมากแค่ไหนเกรดดของฉันมันก็ยังไม่ดีขึ้นเลยแต่จะยังไงก็ตามฉันยังคงเชื่อว่าความพยายามอยู่ที่ใดความสำเร็จก็อยู่ที่นั่นและ  ในทุกฉันก็จะโทรหาเขาหรือไม่เขาก็โทรหาฉันเราทำแบบนี้ตลอดผ่านไปประมาณ 2 ปีแต่ก็หลังจากนั้นไปเราก็เริ่มคุยกันน้อยลงเพราะว่าพวกเราทั้งสองคนต่างก็ยุ่งกับการเรียนแล้วพอนานไปเราก็แค่ทักมาอวยพรกันในเทศกาลต่างๆแล้วก็ถามแค่เธอกินข้าวหรือยังทำอะไรอยู่สบายดีไหมในหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรจะคุยกันและวันเวลาก็ผ่านไปจนมาถึงที่สุดท้ายปี 4 ของการเรียนมหาลัยของเราทั้งสองคนและในปีนี้เองก็คงเป็นปีที่เขาจะกลับมาคิดอีกอย่างฉันก็รู้สึกประมาณแล้วก็กลัวด้วยฉันเอาแต่คิดว่าเขาจะจำฉันได้ไหมเขาจะยังเหมือนเดิมไหมและที่สำคัญที่สุดคือเขามีแฟนหรือยังนะฉันนอนคิดทั้งคืนเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่ก็ยังว่าแหละคนที่ละเมออย่างฉันก็มักจะชอบคิดเข้าข้างตัวเองตลอดคิดไปคิดมาก็ตลกดีเนอะอยากจะหัวเราะตัวเองทำไมเป็นคนปัญญาอ่อนแบบนี้.และแล้วก็มาถึงวันที่เขาจะกลับมาฉันตื่นเช้ามาฉันเห็นข้อความเด้งเข้าโทรศัพท์ฉันก็งงว่าขอความจากใครทำไมไม่ค่อยคุ้นแต่พอฉันเปิดอ่าดูฉันถึงรู้ว่าเป็นเขาที่ทักมาตอนแรกฉันตกใจมากเลยที่ฉันเห็นเป็นเขาและก็ตกใจมากกว่านั้นเมื่อเขาบอกว่าเขาจะกลับมาวันนี้ในหัวฉันตัวนั้นมันมึนงงไปหมดทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ.และแล้วเขาก็กลับมาถึงและฉันก็เป็นคนที่ไปรักเขาที่สนามบินเหมือนเคยตอนแรกฉันคิดเอาไว้แล้วว่าเขากลับมาครั้งนี้เขาจะต้องเปลี่ยนไปแน่ๆแต่สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดเลยก็คือเขายังอ่อนโยนเขาปฏิบัติอย่างกับฉันเหมือนเดิมที่ไม่เหมือนเดิมก็คือเขามาบอกฉันว่าเธอคือฉันชอบเธอนะชอบมากๆด้วยฉันไม่รู้นะว่าฉันชอบเธอตอนไหนแต่ฉันเริ่มรู้ตัวว่าฉันชอบเธอก็ตอนจะจบมัธยมปลายตอนนั้นฉันคิดนานมากว่าฉันจะไปเรียนต่อต่างประเทศดีไหมแต่พอคิดไปคิดมาฉันก็คิดว่าพวกเราต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเองและตอนนั้นฉันก็ยังไม่กล้าที่จะบอกกับเธอด้วยฉันกลัวว่าถ้าฉันถ้าฉันบอกเธอไปแล้วฉันจะเสียเธอไปฉันก็เลยเก็บเอาไว้ในใจมาตลอดแล้ววันนี้ฉันคิดดีแล้วและฉันก็กล้าที่จะมาบอกเธอ กริ็ดดดด!!!!ในใจฉันตอนนั้นมันเต้นวูปวาปๆไปหมดและเขาก็ถามฉันว่าตอนนั้นตอนที่เราใกล้จะจบมัธยมปลายฉันเห็นเธอแปลกๆมีเธอมีอะไรจะบอกฉันไหมและฉันก็ต้องเข้าไปว่าอันที่จริงในตอนนั้นฉันยอมบอกเธอว่าฉันชอบเธอนะแต่ฉันก็ไม่กล้าและฉันก็ไม่คิดว่านายจะชอบฉันเหมือนกันถ้าตอนนั้นฉันรู้ว่านายก็ชอบกับฉันเหมือนกันนะฉันจะบอกนายให้รู้ไปเลยว่าฉันก็ชอบนายเหมือนกันและหลังจากนั้นมาเราก็คบกันเป็นแฟนเรานั้นถึง 5 ปีและในวันนี้ก็เป็นวันแต่งงานของเราฉันมองดูเขาในชุดเจ้าบ่าวคอยดูหล่อสง่ามากกกก ฉันหวังว่าหลังจากนี้ต่อไปพวกเราสองคนจะใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป.