คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 คุณชายตีนเปล่า
ณ ห้องครัวในคฤหาสน์ซันเฟอร์
“นี่แพน เธอว่ามาเจสต้าทำตัวแปลกไปไหม ฉันรู้สึกไม่ชินเลย”
“มาเจสต้า ฮึ ไม่รู้ด้วยหรอก” หญิงผมทองพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอารมณ์เสีย
“คนอุส่าแบกมาแท้ๆตัวก็หนัก เฝ้าจนตื่นแต่กลับมาเงียบใส่ ทำเหมือนไม่เคยเจอกันงั้นแหละ”
“แปลกไปจริงๆนั้นแหละ เกิดอะไรขึ้นกับเธอรึป่าวนะ?”
เหล่าบรรดาคนใช้กำลังเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น สาวใช้ทั้งสองได้คุยกันถึงเรื่องของมาเจสต้า
ตัดมาที่มาเจสต้า
ที่หน้าห้องคุณชาย
…
ไม่มีมาเจสต้าเพราะเธอหลงทาง
“ไอคฤหาสน์บ้านี้มันจะใหญ่ไปถึงใหน!!” ถึงจะบอกว่าจะไปเดียวนี้ แต่เธอรู้ทางซะที่ใหนเธอเลยเดินไปทั่วในคฤหาสน์
หลังจากเดินดูซักพักเธอก็สังเกตุว่าคฤหาสน์นี่แม้จะหลังใหญ่ แต่กลับมีแค่คุณชายกับคนใช้อาศัยอยู่ ห้องรับแขกที่มีมากเกินไปจนเปิดเป็นรีสอร์ทขนาดใหญ่ยังได้เลย แต่ใครมันจะมีตังเช่า
“ถ้ามีแมพให้ดูคงหาเจอไปนานแล้ว”
ทันทีที่มาเจสต้าพูดแบบนั้นเจ้ากล่องข้อความก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
ภารกิจ แตะต้องกระดาษอะไรก็ได้
“ข้อความขึ้นมาอีกแล้ว คราวนี้ดูเป็นคำสั่งนะ น่าจะเป็นภารกิจที่ว่า แต่มันง่ายๆแค่นี้เลยหรอ?”
เมื่อตะกี้เธอพึ่งผ่านห้องห้องหนึ่งที่มีสมุดวางอยู่ เธอเลยจะไปพิสูจน์ดู วิ่งกลับไปแต่เจอกับพ่อบ้านหนวดขาวๆคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดอยู่
“อ้าวมาเจสต้า กำล้งหาอะไรอยู่เรอะ”
“เออ...คือ ห้องคุณชาย..”
“อ๋อ หาห้องคุณชายอยู่เรอะ ก็ไปทางตรงนั้น ห้องตรงข้ามนาฬิกาเรือนใหญ่นั้นไง เธอก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เรอะ?”
“...ฉันลืมค่ะ..ขอตัวนะคะ” โค้งคำนับชายแก่ตรงหน้าก่อนจะเดินอย่างรีบร้อนออกไปตามทางที่เขาบอก
‘มีใครไม่รู้จักมาเจสต้าบ้างเนี่ย’
ที่หน้าห้องคุณชาย (2)
...
‘นี่แหละห้องตรงข้ามนาฬิกาเรือนใหญ่’
มาเจสต้ายื่นมือไปจับกลอนประตู แต่ก่อนที่มือจะถึงดันมีคนโผลมาข้างหลัง
“อ้าว มาแล้วงั้นหรอ ว่าจะเดินไปหาพอดีเลย”
เธอตกใจเล็กน้อยแต่ไม่แสดงอาการอะไร หันหน้ามาตอบรับเขาด้วยรอยยิ้มแข็งๆ
“ค่ะ..มีธุระอะไรรึปล่าวคะที่เรียกฉันมา”
ชายหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้ม ทรงผมยาวไปข้างหลังรวบอย่างสุภาพ นัยตาสีเหลืองส้มที่เหมือนจะส่องแสงออกมาได้ เลย กับชุดสีขาวกางเกงดำขายาวดูสบายๆแต่ก็เรียบร้อย กับรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรสุดๆ
‘นี่น่ะหรอ ฆาตกร ดูไม่เหมือนอย่างแรง’
“ก็เธอหนะล้มไปแรงมากเลยนะรู้ไหม ถึงจะไม่มีแผลแต่เธอควรไปหาหมอนะ เธอทำงานหนักมากเลยนะช่วงนี้พักบ้างก็ได้นะ” สีหน้าของเขาดูเป็นกังวล
“ค่ะ ก็.... ได้ค่ะ” เธอตอบรับด้วยท่าทีที่ดูแปลกใจ นึกว่าจะเป็นคุณชายเย็นชาใจโฉด
“งั้นไปพรุ่งนี้เลยนะเอาใครไปด้วยก็ได้ ยื่นนี้ให้หมอนะแล้วไม่ต้องจ่ายอะไร” เขายื่นกระดาษเล็กๆที่ดูเหมือนนามบัตรแผ่นหนึ่งให้ มีตราตระกูลสลักอยู่
“ขอบคุณค่ะ คุณชายซันเฟอร์”
เธอรับมาด้วยความประหลาดใจ ปกติเขาดูแลคนใช้ดีขนาดนี้เลยหรอ
ขณะที่เขากำลังเดินฮัมเพลงออกไปด้วยใบหน้าไร้กังวล เธอสังเกตุเขา
เขาเดินเท้าปล่าว..
เดินไปทั่วคฤหาสน์ด้วยเท้าคู่นั้น ขัดกับภาพลักษณ์ที่ดูเรียบร้อยแปลกๆ เธอคิดแค่ว่าพื้นมันก็สะอาดอยู่ตลอดและเขาคงอึดอัดตอนใส่รองเท้า กระมั่ง? ดูเหมือนการตัดสินเขาจากการดูแค่ภายนอกจะยังเร็วไป
“เหมือนจะลืมบางอย่างไปนะ...เออใช่ ภารกิจไง!”
เธอมองไปที่แขนซ้าย มีข้อความขึ้นมา
ภาระกิจสำเร็จ
รับของ
ภารกิจสำเร็จเนื่องจากเธอถือกระดาษ เธอกดตรงรับของ
พึบ
มีกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมา เธอหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่ามันคือแผนที่ของคฤหาสน์แห่งนี้
“โห เจ๋งเลย แค่บอกว่าอยากได้แมพก็ได้ง่ายๆงี้เลย แต่ยังไงนี้มันก็เป็นแค่ภารกิจแรก” เธอพอคาดเดาได้ว่าต่อไปมันจะต้องยากกว่านี้แน่ ถึงยังไงก็ต้องทำอยู่ดีเพื่อกลับไปโลกเดิม
แต่แล้วเธอก็พบปัญหาใหม่ แผนที่ที่ได้มาไม่รู้จะเก็บไว้ใหน
“แผนที่ก็พอจะเก็บได้อยู่หรอก แล้วถ้าในอนาคตได้ของมาเพิ่มจะเก็บยังไงหละเนี้ย” เป็นการพูดลอยๆที่เหมือนอยากจะถามใครซักคนที่เป็นกล่องข้อความ และเหมือนมันจะรู้ตัว
รับทราบรู้เรื่อง กระผมได้ทราบถึงปัญหานั้นแล้ว จึงได้เตรียมสิ่งนี้ไว้ให้
กระเป๋าจินตภาพ
ท่านสามารถเก็บสิ่งของและเรียกออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ สามารถใช้งานได้ด้วยการพูดว่า
เปิด กระเป๋า
“รู้ตัวนี่ งั้น เปิด กระเป๋า” พูดจบก็มีหน้าต่างสีเดียวกับกล่องข้อความปรากฏขึ้นตรงหน้า เป็นช่องสี่เหลี่ยมเรียงกันเป็นช่องๆ เธอลองเอาแผนที่ใส่เข้าไป แผนที่หายไปในอากาศและปรากฏเป็นภาพในช่องสีเหลี่ยมช่องหนึ่ง
“ก็แค่ลอกระบบเกมมาไม่ใช่รึไง แต่ก็สะดวกดีแหละนะ” จากนั้นเธอก็สะบัดมือ แล้วหน้าต่างเก็บของก็หายไปทันที
ตัดมาที่บ้านพักเล็กๆซึ่งเป็นที่พักของเหล่าคนใช้ เป็นเวลาหลังจากมือเย็นจบไปแล้ว
มาเจสต้าเดินกลับมาด้วยความเหนื่อยล่า เพราะยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่หลุดมาที่นี้
“มาเจสต้า! หายไปใหนมาเนี้ย” หญิงสาวผมน้ำตาลที่เคยตบหน้าเธอคนนั้นยืนรอเธออยู่หน้าห้อง
“คือฉันเอออ หลงทาง ก็เลยเดินไปทั่ว”
“เฮอ จริงๆเลย เธอไม่เคยเป็นแบบนี้นะ… เข้ามาสิ” เธอจูงมือมาเจสต้าเข้าไปในห้อง มันคือห้องแรกที่เธอตื่นมาเจอนั้นแหละ
หลังจากเข้ามาเธอก็ได้กลิ่นหอมๆของอาหารลอยมาเตะจมูกจนแทบคว้ำ ด้วยความหิวโหยเธอเลยเข้าไปโซ้ยอาหารบนโต๊ะอย่างไว
งื้ม งื้ม
“หืม อร่อยง่า” เธอแสดงสีหน้าแห่งความสุขอันเอิ่อล้น
“ต้องขอบคุณแพนนะที่ทำไว้ให้”
“ขอบคุณนะแพนนน!!”
‘ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครก็เถอะ’
หญิงสาวผมน้ำตาลอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นคนตรงหน้ามีความสุขขนาดนี้ ก่อนที่เธอจะถามคำถามหนึ่งที่ทำให้มาเจสต้าถึงกับชะงัก
“นี่ขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“ได้อยู่แล้วสิ จะถามอะไรหละ”
“ฉันชื่ออะไร”
'!!!'
ความคิดเห็น