คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คืนแรกพบ(ยังไม่จบ)
"เฮ้ยไอ้โย! แกก็เข้าโรงเรียนนี้ด้วยหรอว่ะ!?"
"เจ๋งว่ะ! มีแกอยู่ด้วยพวกฉันคงสบายขึ้นเยอะ"
"เอ่อๆ มีคนเลี้ยงข้าวล่ะสิ พวกแกนี่"ผมบ่นขึ้นเมื่อเพื่อนที่โรงเรียนเก่าผม ไอ้ยูกับไอ้นันท์ได้เข้ามาทัก
ใช่ วันนี้คือวันแรกที่ผมต้องเรียนเตรียมเข้าม.1 ถึงแม้ผมจะรู้สึกอายนิดหน่อยที่กลับต้องมาเรียนโรงเรียนใหม่
"ว่าแต่ เมื่อกี้ข้าเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยล่ะ เห็นนั่งวาดรูปเงียบๆอยู่หลังโรงเรียน หน้าตาจืดชะมัด แต่ทำไมวาดรูปอย่างกับมืออาชีพยังไงไม่รู้"นันท์พูดขึ้น
"แล้วแกจะไปเสือกเรื่องของเขาทำไมว่ะ แกนี่ก็!"ผมบ่น
"อ้าว! ก็มันจริงนี่หวา!!"นันท์โวย ก่อนที่จะหันไปมองข้างหลัง
"ว่าแต่ แกนี่ยังเสน่ห์แรงไม่เลิกเลยนะ พวกผู้หญิงมองแกใหญ่เลย"ยูพูด
"เออ ข้าชินแล้ว"ผมหยักไหล่
กรี๊ง~!!!!!
"ออดขึ้นไปเรียนเตรียมแล้วว่ะ เฮ้ยไปกันเหอะ"
"วนัส"
"มาครับ"
"มาริสา"
"มาค่ะ"
"วิรุณทิพย์"
"มาค่ะ"
"เฮ้อ! น่าเบื่อจริงๆ จะเช็คชื่อทำไมก็ไม่รู้"ยูบ่นขึ้น
"เออน่ะ มันเป็นเรื่องปกติ"ผมตอบ
"เซริซ่า"
พรึ่บ!!!
ทุกคนต่างหันมองไปทางผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังสุดของห้อง
"ม่ะ...มาค่ะ..."ผู้หญิงเจ้าของชื่อตอบสั่นๆ
"เฮ้ย! ใครเป็นคนตั้งชื่อให้ว่ะ หน้าไม่เข้ากับชื่อเลย"นันท์กระซิป
"เสียมารยาท- -^"พูดจบ ผมก็เขกหัวไอ้นันท์
"โอ้ย! ข้าเจ็บนะเฮ้ย!"นันท์บ่น
"เดี๋ยวๆๆไอ้นันท์ ผู้หญิงที่ชื่อฝรั่งๆเมื่อกี้ ใช่คนที่เจอที่หลังโรงเรียนเปล่า"ยูทักขึ้น
"ไหน...เออว่ะ จริงด้วย"
"นี่พวกเธอกระซิปอะไรกันไม่ทราบ!!"
"ป่ะ เปล่าครับอาจารย์"
กริ๊ง~!!!!!
"ออดพักแล้ว อ่ะ! วันนี้อาจารย์สอนพอแค่นี้ พรุ่งนี้จะเปลี่ยนอาจารย์ใหม่นะ จนกว่าจะสอบคัดห้อง"อาจารย์ตอบขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป
"ไอ้โย~!! ไปกินข้าวกัน วันนี้แกเลี้ยงนะเฮ้ย!!"ยูกระโดดกอดคอผม เมื่ออาจารย์เดินออกไปแล้ว
"โอ้ย! เอาอีกแล้วหรอว่ะแกนี่"ผมบ่นก่อนที่จะมองไปที่หลังห้องที่ๆผู้หญิงคนนั้นนั่งเก็บสมุดอยู่
"ฮึ่อ!? แกมองอะไรอยู่ อ่ะ อ้าวเฮ้ย!!"นันท์พูดขึ้นเมื่อผมเดินไปหาผู้หญิงคนนั่น ก่อนที่เธอจะค่อยๆเงยหน้ามองหน้าผม
"ป่ะ ไปทานข้าวด้วยกันไหม...!?"ผมพูดขึ้นอย่างอายๆ
"อ่ะ เอ๋!!? ม่ะ ม่ะ ม่ะ ไม่ดีกว่าค่ะ ขอโทษ เอ้ย! ข่ะ ขอบคุณที่ชวนค่ะ"เธอสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป
"...เป็นคนไม่มีเพื่อนงั้นหรอ..."ผมพูดขึ้นเบาๆ
ผัวะ!!
"นี่แกไปคุยอะไรกับยัยหน้าจืดนั่นทำไมว่ะ!!"ยูเข้ามาตบหัวผม
"โอ้ย! ข้าเจ็บนะเฮ้ย!!"ผมโวย
"ไอ้โยหายไปไหนว่ะ เฮ้ย!! ไอ้โย!!!"พวกนันท์กับยูวิ่งตามหาผมขึ้น เพราะผมดันหนีพวกมันมาเพราะไม่อยากเสียตังค์ค่าข้าวให้พวกมัน- -^
"มันอยู่ไหนฟ่ะ!"ไอ้ยูโวยก่อนที่จะวิ่งกันไปทางอื่น
"....เฮ้อ รอดตายแล้ว"ผมถอนหายใจก่อนที่จะหันหน้ามาจับอกตัวเอง
"ฮึ่ม!? ผู้หญิงคนนั่น..."ผมชะงักขึ้น เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั่นกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับถือดินสอกับกระดาษ กำลังมองวิวสวนหลังโรงเรียนเงียบๆ
ฟิ้ว~
"อ๊ะ! กระดาษฉัน!!"ผู้หญิงคนนั่นสะดุ้ง เมื่อกระดาษทั้งหลายต่างปลิ้วลอยขึ้นกระจัดกระจาย แต่มีใบหน้าที่เข้ามาเต็มหน้าผม ก่อนที่ผมจะหยิบออกมาดู
"รูปนี่!?"ผมชะงักขึ้น เมื่อรูปที่อยู่ไหนภาพเป็นรูปผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่กำลังกอดดอกไม้แล้วยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
"อ่ะ เอ่อ...คือว่า ขอกระดาษ..."ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาผม
"อ่ะ! ขอโทษ"ผมรู้สึกตัวขึ้น ก่อนที่จะยื่นกระดาษให้
"ข่ะ ขอบ..."
"เดี๋ยว!"ผมชักมือออก
"รูปพวกนี้เธอเป็นคนวาดเองหรอ!?"ผมถามขึ้น ทำเอาเธอหน้าแดง
"อ่ะ...อืม"เธอพยักหน้าน้อยๆ
"วาดสวยดีนะ อย่างกับมืออาชีพเลย"ผมยิ้มก่อนที่จะยื่นคืนให้
"ข่ะ ขอบคุณ..."เธอรับกระดาษจากมือผม
จ๊อกๆ~...
"ข่ะ ขอโทษค่ะ!"เธอสะดุ้ง เมื่อท้องของตัวเองร้องซะผมได้ยิน
"อุป! ฮ่ะๆๆ นี่เธอยังไม่ได้กินข้าวหรอเนี่ย"ผมปล่อยก๊าก
"ย่ะ ยังค่ะ..."เธอหน้าแดงขึ้น
"ฮ่ะๆ ช่างเถอะๆ งั้น...ฉันแบ่งให้ครึ่งหนึ่งนะ"ผมยืนขนมปังที่ผมถือมาให้
"ข่ะ...ขอบใจ..."เธอตอบเบาๆก่อนที่จะรับจากมือผม
"ว่าแต่...ทำไมเธอถึงไม่ไปเล่นกับพวกผู้หญิงล่ะ!?"ผมถามขึ้น ทำเอาเธอชะงัก ก่อนที่สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความเศร้า
"ฉันไม่มีเพื่อน...ฉันไปเล่นกับคนอื่นไม่ได้..."เธอตอบเบาๆ ทำเอาผมรู้สึกสงสารเธอขึ้นในใจ
"...อ่ะ เอ่อ เพราะอะไรล่ะ เพราะพวกผู้หญิงมันขี้เกียจจำชื่อเพื่อน หรือผู้หญิงไม่อยาก..."
"เพราะฉันมันเป็นสัตว์ประหลาด..."เธอตอบ ทำเอาผมเงียบลงไป
"ฉันน่ะ ความจริงตอนที่ฉันเข้าประถมใหม่ๆ ฉันก็อยากจะมีเพื่อนเล่น แต่เป็นเพราะว่าฉันน่ะคุยไม่เก่ง ขี้ขลาด ทำอะไรก็ไม่เป็น แถมอีกอย่าง...ดวงตาฉันมันเป็นสีฟ้า มักจะโดนพวกผู้หญิงรังแกและหาว่าฉันน่ะใส่คอนแทคเลนส์สีฟ้ามา"เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวกับเรื่องในอดีต
"ฉันก็เลยต้องใส่คอนแทคเลนส์สีดำแทนไง"เธอตอบแล้วก้มหน้าลงไป
"...เรื่องตาสีฟ้าเธอล้อเล่นหรือเปล่า!?"ไม่รู้ผมเกิดบ้าอะไรเลยหลุดปากถามขึ้นทำเอาเธอเงียบลง
"...ดูนะ"พูดจบเธอก็ถอดแว่นออกมาก่อนที่จะค่อยๆเอาคอนแทคเลนส์ออก ก่อนที่จะเงยหน้าให้ผมดู ทำเอาผมถึงกับอึ้งเมื่อเธอถอดแว่น
"ฉันบอกแล้วว่าตาของฉันมันเป็นสีฟ้า นายคงจะรังเกียจฉันสินะ"เธอตอบ
"ไม่เลย เธอดูดีออกจะตายนี่"ผมยิ้ม ทำเอาเธอต้องหันควับมามองหน้าผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"จริงๆนะ น่ารักมากเลยล่ะ..."ผมยิ้ม ทำเอาเธอหน้าแดงแปร๊ด ก่อนที่จะรีบก้มหน้าลงไปกินขนมปังต่อ
"นี่เธออายหรอเนี่ย!?"
"ก่ะ ก็ฉันยังไม่เคยโดนคนชมว่าน่ารักนี่"เธอตอบ
"ฮ่ะๆ เธอเนี่ยตลกดีจัง"
กริ๊ง~~!!!
"วันนี้พอแค่นี้ล่ะ"
"เฮ่! เมื่อวานแกแสบมากเลยนะ ไม่ยอมเลี้ยงข้าวพวกฉันน่ะ"นันท์เข้ากอดคอผม
"ฮ่ะๆ ขอโทษทีๆ อ่ะจริงสิ!"ผมพูดก่อนที่จะหันไปหาเธอ
"ไปกินด้วยกันไหม เซริซ่า!"ผมทักขึ้น ทำเอาทั้งสองถึงกับหวอเมื่อผมพูดชวนเธอ
"น่ะ นายไปชวนยัยหน้าจืดทำไมว่ะ! นายก็เคยชวน..."
"อ่ะ อืม! ไปสิ"เธอตอบขึ้น ทำเอาทั้งสองต้องหันควับไปมองเธอสลับกับผมอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ฮ่ะ เฮ้ย เป็นไปได้ไงว่ะ!?"ทั้งสองพูด
"โธ่! ที่แท้เธอขี้อายถึงได้ไม่มีใครมาคุยด้วยสินะเนี่ย"ยูพูดขึ้นเมื่อรู้เรื่องทุกอย่าง
"ถึงว่าคนอย่างเธอจะหยิ่งไม่สนใจชาวบ้านซะอีก ที่แท้ชีวิตเธอมันน่าเศร้าเพียงเพราะพวกตัดสินแต่ภายนอกสินะT^T"นันท์ถึงกับน้ำตาซึม
"พวกนายก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง"ผมตอบ
"อะไรว่ะ! แต่อย่างน้อยพวกฉันก็เข้าใจแล้วนะโว้ย"
"ฮ่ะๆ พวกนายเนี่ยแกล้งแล้วมันสนุกจริงๆ"ผมหัวเราะ
ตั้งแต่นั่น เธอก็ได้เป็นเพื่อนกับพวกผม ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่ง...
วันเปิดเทอม
"ไอ้โย!! พวกเราอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วนะโว้ย~!!"ยูเข้ากระโดดคอผม
"โอ้ย! พวกแกอีกแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกทำนิสัยกระโดดกอดแบบไม่ทันตั้งตัวเนี่ย"ผมโวย
"แล้วเซริซ่าล่ะ!?"ผมถาม
"เฮ่! โย~!!!"เสียงหนึ่งเรียกผมขึ้น ทำเอาผมกับพวกนันท์กับยูต้องหันไปมองเสียง
"ซะ เซริซ่า!?"ผมยืนอึ้ง เมื่อเห็นเธอได้เปลี่ยนไป
"ห่ะ หา!?"
"แฮ่ะๆ ขอโทษทีน่ะที่มาช้า"เธอยิ้ม
"น่ะ นี่เธอถอดแว่นแล้วหรอ ถ่ะ แถมเธอยังถอดคอนแทคเลนส์อีก"นันท์ถึงกับหวอ เมื่อตอนเธอทำแบบนี้
"ก็ฉันอยากจะลองเปลี่ยนตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุดน่ะ แฮ่ะๆ"
"ว่าแต่ อาจารย์เขาจะไม่เข้าใจผิดหรอ เรื่องตานะ"ยูถาม เธอจึงส่ายหน้า
"อาจารย์เขารู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้ว ไม่เป็นอะไรหรอก"เธอยิ้ม
"เฮ้อ...งั้นก็แล้วไป"ทั้งสองถอนหายใจ
"เออใช่ เซริซ่า"ผมหันไปมองเธอ
"ฮื้ม!?"
"...ยินดีด้วยนะที่เธอเข้าโรงเรียนใหม่แล้วได้เจอคนดีๆน่ะ"ผมยิ้ม
ตกเย็น
"งั้นพวกฉันกลับก่อนนะโย"ยูกับนันท์ตอบขึ้น
"อ่ะ อืม!"
"แน่ใจนะว่านายจะกลับกับเซริซ่าน่ะ"ยูถามขึ้น
"ฉันว่านะ...นายกับยัยนั่นดูสนิทกันดีนะ งั้นพวกฉันก็อวยพรให้นายมีความสุขนะเฮ้ย"นันท์ตอบ ทำเอาผมถึงกับเหวอ
"ด่ะ เดี๋ยวซิ! ฉันกับเซริซ่าไม่ได้คิดอะไรกันซะหน่อย!!"
"ฮ่าๆ! หน้าแดงแบบนี้แสดงว่านายคิดใช่ไหมล่ะ ฮ่ะๆๆ"ทั้งสองหัวเราะ
"ฮึ่ย! พวกนายเนี่ยชอบแกล้งฉันจริง"
"ฮ่ะๆๆ เออไม่แกล้งก็ได้ งั้นพวกฉันกลับล่ะนะ"
"อื้อ บาย"ผมตอบ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับไป
"ว่าแต่ ทำไมทำเวรช้าจัง"ผมบ่นขึ้นก่อนที่จะดูนาฬิกา
ตู้ม!!
"เสียงอะไรน่ะ!?"ผมสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขึ้นมาจากข้างบนก่อนที่จะรีบวิ่งขึ้นไปดู
"เซริซ่า!!"ผมวิ่งขึ้นมาหาเธอ ก่อนที่จะช๊อกกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า
รอยเลือดที่กระเด็นอยู่ตามพื้นกับกำแพงอยู่เต็มไปทั่วห้อง เหล่าพวกผู้หญิงทั้งหลายที่ต่างกระจัดกระจายนอนร้องโอดโอ้ยอยู่ไปทั่ว ห้องเรียนที่สะอาด กลับกลายเป็นเละเทะ เต็มไปด้วยเลือด ก่อนที่ผมจะหันไปมองอีกด้านหนึ่ง
"เซริซ่า!"ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ ที่นั่งทรุดจนหลังติดกำแพง เสื้อผ้าเต็มไปด้วยรอยซีดขาดและเลือด สีหน้าเธอดูหวาดกลัวจนขีดสุด จนตัวสั่นไปหมด
"เกิดอะไรขึ้น เซ..."
"อย่าเข้ามาใกล้นะโย!!"เธอหันมามองหน้าผมอย่างหวาดกลัว
"ถ...ถ้านายเข้าใกล้ฉัน นายอาจจะเป็นอย่างพวกนี้ก็ได้"เธอตอบอย่างสั่นๆ
"เซ.."
"ถ้านายเข้าใกล้ฉัน อาจตายได้นะ!!..."เธอกุมหัวตัวเองไว้แน่น ก่อนที่จะร้องไห้ออกมา
"ฉันไม่อยากเสียเพื่อนอย่างนาย ฉันไม่อยากฆ่าใครทั้งนั้น ทำไมตัวฉันกลับทำอะไรลงไป...ฮึ่ก!"เธอสะอึ้น ทำเอาผมที่ยืนอยู่นิ่งๆจึงค่อยๆเดินไปเข้าไปกอดเธอไว้
"ไม่เป็นอะไรหรอกน่ะเซริซ่า..."ผมตอบเบาๆ
"โย ฮึ่ก!!"เธอกอดผมแน่น
"เอาไว้ทางตำรวจจะจัดการเรื่องทั้งหมดเองนะครับ อาจารย์"
"ค ค่ะ ฝากตัวนะค่ะ"อาจารย์หัวหน้าระดับตอบรับขึ้น ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมกับเธอ
"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ หนูคงไม่ได้ทำอะไรหรอกใช่ไหม"อาจารย์เข้าปลอบเธอ ที่กำลังนั่งกอดเข่า จนตัวสั่นไม่หยุด
"ไม่ต้องกลัวๆ พวกผู้หญิงกลุ่มนั่นแค่บาดเจ็บเฉยๆน่ะ เดี๋ยวอาจารย์ต้องไปดูอาการพวกนั่นก่อนนะ...เออโย ฝากดูแลให้หน่อยนะ"พูดจบ อาจารย์เขาก็เดินออกไป
"...เอ่อ...เซริซ่า มันเกิดอะไรขึ้นหรอ"ผมถามขึ้น
"ต่ะ ตอนนั่น...ตอนที่ฉันทำเวรอยู่ อยู่ดีๆพวกผู้หญิงพวกนั่นก็มาหาฉัน...ล่ะ แล้วก็พยายามจะทำร้ายฉัน ตอนนั้นฉัน...กลัวมากจนในหัวขาวโพลนไปหมด...พอฉันรู้สึกตัว ฉันก็เห็นคนพวกเขานอนเกลือนไปเต็มห้องหมด..."เธอพูดอย่างกลัวๆ
"น่ะ นี่ฉัน...ทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า ฉัน...ฉันคือปีศาจจริงๆใช่ไหม..."เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ทำเอาผมต้องเข้ากอดเธอเบาๆ
"เธอไม่ผิดหรอกน่ะ"ผมปลอบ ก่อนที่เธอจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"ยัยนี่มันเป็นปีศาจ!! มันเกือบจะฆ่าพวกเราแล้วด้วยซ้ำ!!!"
คำพูดของเหล่าพวกผู้หญิงที่ถูกทำร้ายเข้าโวยวายใส่เธอขึ้นภายในห้องปกครอง ทำเอาเธอต้องหวาดกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรเลยทั้งสิ้น ได้แต่เพียงพูดว่าขอโทษตลอด ความรู้สึกแบบนั่นมันทำให้ผมรู้สึกม่นหมองเหลือเกิน ที่เธอดูหวาดกลัวแบบนี้
"เอ่อ...คือว่า...ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"ผมถามขึ้นเมื่อเธอออกมาจากห้องปกครอง
"อืม..."เธอตอบเบาๆด้วยสีหน้าที่ดูหม่นหม่อง
ความคิดเห็น