คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ยังหน้าด้าน(ด่าคนเขียน)
...
ชั้นรักนาย
ชั้นรักนาย
ชั้นรักนาย
ชั้นรักนาย
คำที่แซนเพิ่งได้บอกคิมไปเมื่อหลายวันที่ผ่านมาที่ไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกัน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของคิมตลอดเวลา
แม้กระทั่งเวลาเรียน...
"ข้อนี้คิดยังไงจ๊ะ...มิสเตอร์พสุธา"Teacher สาวหน้าห้องถามคิมถึงโจทย์เลขข้อนี้ แต่คิมด้สนใจไม่ เค้านั่งท้าวคางใจลอยไปเรื่อยๆ
"..."
"Mr.Pasutaa !!?"Teacher สาวเรียกเสียงดัง
"Ah!!?...Sorry , I have a headache"คิมพูดกับ Teacher สาวหน้าห้อง
"...Are you okay?"Teacher สาวถามอย่างเป็นห่วงนักเรียนสุดเริฟ(??)
"I will go to nursing room...Thankyou"คิมพูดอย่างรัวๆก่อนที่จะเดินโซซัดโซเซออกไป
"สามคำสั้นๆทำให้เราถึงกับปวดหัวตัวร้อนได้เลยเหรอ..."คิมบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปยังห้องพยาบาลของตึกนี้
"ขอโทษนะครับ....I have a headache"คิมพูดอย่างเนือยๆแบบไม่แยกแยะภาษา
"ผมขอ paracetamol ได้มั๊ยครับ?"
"This...If you want to rest you can use teh bed(นี่จ้ะ...เธอจะไปนอนที่เตียงก็ได้นะจ๊ะ)"พยาบาลสาวสวยพูดขึ้นพลางยิ้มให้
"Thank"คิมรับยาก่อนที่จะเดินไปกินยาก่อนที่จะเดินโซซัดโซเซไปที่เตียงก่อนที่จะล้มตัวนอนลงอย่างไม่คิดอะไร
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
"คิม!! รอชั้นด้วย..."แซนที่วิ่งหน้าตื่นตามคิมที่เดินไปเรื่อยๆแต่ยิ่งวิ่งตามก็เหมือนกับว่าจะยิ่งตามไม่ทัน
"คิม!! นายจะรีบเดินไปไหน..."แซนตะโกนเรียกคิมอย่างไม่ลดละ คิมก็เหมือนจะใจร้ายเกินไปที่ไม่ยอมหันหลังกลับมาดู
"คิม....!!! นายจะทิ้งชั้นไปไหน!!"แซนตะโกนเรียกอีกครั้งและพยายามที่จะวิ่งให้เร็วมากยิ่งขึ้นแต่ก็ตามคิมไม่ทัน
ในที่สุดคิมก็หยุดเดินแล้วก็หันหลังกับมามองแซนที่วิ่งเหงื่อแตกพลั่ก
"ชั้นไม่ได้ทิ้งนายหรอก แต่นายทำให้..."คิมพูดหน้าเศร้า
"ทำให้อะไร...ชั้นทำอะไรผิดเหรอ"แซนมองหน้าคิมอย่างไม่เข้าใจ
"นายทำให้ชั้นสับสน...ชั้นสับสนไปหมดแล้ว"คิมเอามือกุมหัวตัวเองเหมือนคนที่ปวดหัวรุนแรง
"ฮึก!!...ชั้นสับสน ปวดหัว...ฮึก!!"น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลของคิมก่อนที่จะไหลลงพื้นที่ดำมืดสนิทและว่างเปล่า
"คิม...นายอย่าร้องไห้เพราะชั้นนะ"แซนเดินเข้าไปกอดร่างบางที่ร้องไห้อยู่ข้างหน้า
"ชั้นไม่ได้ร้องไห้เพราะนาย!!"คิมตะโกนออกมา
"ชั้นร้องไห้เพราะ...ชั้นเอง"
"สมน้ำหน้า...ตัวเองก็ยังทนไม่ได้ แล้วจะหวังอะไร"เสียงของแซนดังขึ้นกึกก้องหูของคิม คิมหยุดสะอื้นก่อนที่จะเงยหน้ามองคนข้างหน้า
"!! ทำไม..."คิมพูดทั้งน้ำตาที่ไหลพราก
"คนอ่อนแอ!!"
"นายคิดว่าชั้นรักนายจริงๆเหรอ"
"ฮ่าๆ นายมันโง่"
"หยุดนะ!! หยุดเถอะ!! ชั้นขอร้อง!!! หยุดนะ!!!!!!!"คิมตะโกนออกมาสุดเสียง
"คิม!! คิม!!"เสียงของชายหนุ่มปลุกคิมให้ออกจากฝันอันแสนโหดร้ายและทรมาน
"ฮึก!!...."ดวงตากลมสีน้ำตาลเบิกโพลง น้ำตากลับไหลออกมามากกว่าเดิมเมื่อเปลือกตาถูกเปิดออก
"คิม!!นายเป็นอะไร"แซนจับใหล่บางเพื่อให้คิมทรงตัวอยู่ก่อนที่จะถามคิมที่น้ำตานองหน้ามาตั้งเมื่อครู่
"แซน...ฮือออ....ฮึก!!"คิมเรียกชื่อแซนก่อนที่จะร้องไห้น้ำตาไหลออกมาเป้นสายน้ำที่เขื่อนแตก
"ชั้น...ชั้นสับสน...ชั้นปวดหัว..."คิมพูดไปเรื่อยๆโดนที่แซนก็ตั้งใจฟัง แต่คิมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนที่จะค่อยกอดโดยการเอาแขนโอบรอบคอของแซนเอาไว้
"คิม...นายเป็นอะไร นายฝันอะไร นายร้องไห้ทำไม"แซนถามคิมที่ร้องไห้สะอื้นอยู่ข้างๆหู
"ฮึก!! ชั้นฝันเห็นนาย..."คิมเริ่มเล่า
เมื่อคิมบอกว่าฝันเห็นแซน แซนก้เริ่มะงัก
ตรูไปทำอะไรเค้าในฝันรึเปล่าวะ (= w =ll ไอ้ทะลึ่ง << โยเกิร์ต)
"นายวิ่งตามชั้น นายกอดชั้น แต่นายมาบอกว่าชั้นอ่อนแอ นายสมน้ำหน้าชั้น...."คิมพูดเสียงเรียบ (ออกแนวแค้นยังไงชอบกล)
"มันก็แค่ฝันนะ...ยังไง ก็เป็นอย่างที่พูดเมื่อวันก่อน น่ะแหละนะ"แซนลูบหลังคิมเบาๆเป็นการปลอบ
"ฮือออออ!!!!! ชั้นไม่เชื่อ"คิมร้องไห้ออกมาอีกที(เหมือนเด็ก ป.ล. เหมือนเซยูแหงะ << โยเกิร์ต ป.ล. นัตซึเมะ ชิน)
"...ชั้นมันเป็นคนหลอกลวงมากเลยเหรอ นายจะเชื่อใจชั้นซักอย่างไม่ได้เหรอ?"แซนกระซิบที่หูของคิมเบาๆ
ลมอุ่นที่เป่ารดหูของคิมทำให้เขาถึงกับหน้าแดงแจ๋ไปตำลึงต้มสุกเดือด 100 องศาเซลเซียส...
"...มะ...ไม่ใช่นะ"คิมพูดตะกุกตะกัก
"แล้วทำไมถึงไม่เชื่อละ"แซนถามอีกครั้ง
"ก็...ก็...นายไม่เห็นจะทำอะไรให้ชั้นเชื่อเลย นายเหมือนกับพูดเล่นๆ"คิมหาข้อแก้ตัวไป จริงๆแล้วเค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่เชื่อ
แซนดึงตัวคิมออกก่อนที่จะมองหน้าคิม
"ทำอย่างนี้แล้วจะรู้จะเชื่อมั๊ยว้า..."แซนหน้าแดงขึ้นมานิดๆ
"ทำ...อะไร"คิมถามอย่างขัดเขิน
แซนไม่พูดอะไรก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ คิมตกใจก็เลยหลับตาปี๋ (ตกใจมากครับ << คิม)
"ชั้นรักนายนะ"แซนกระซิบเบาๆก่อนที่จะประกบปากของคิมเบาๆ แต่ดูดดื่ม (แบบว่าผมยังไม่คิดอะไรฮะ << แซน)(ไม่ค่อยน่าเชื่อเลยแก << โยเกิร์ต)
"อือ..."คิมตกใจนั่งนิ่งๆซักพักแต่ก็ตั้งตัวได้
ร่างบางเอาแขนโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้ แน่นอน! เค้าไม่ชอบให้ใครทำอะไรๆ อยู่ฝ่ายเดียวหรอก
(แล้วแกจะทำอะไร << โยเกิร์ต)
(- //// - ไม่รู้สิครับ << คิม)
แซนดันตัวคิมให้นอนลงบนเตียงนุ่มของห้องพยาบาล (ช่างเหมาะจริงๆ << โยเกิร์ต) (นี่! ชั้นรู้สึกว่าแกจะแทรกตลอดนะเว้ย << แซน)
แซนถอนปากออกเพราะคิมทำท่าว่าจะหายไม่ออก (อีกต่อไป ซะงั้น - -")
"นายจะทำอะไร"คิมพูดอย่างเขินๆ ใบหน้าขาวที่ตอนแรกก็แดงอยู่แล้วกลับแดงขึ้นมาอีกเป็น 2 เท่า
"ไม่ทำอะไรให้นายต้องร้องไห้หรอก"แซนพูดก่อนที่เอามือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตขาว(เพราะใช้บรีส)ของคิมออกทีละเม็ด
"....มะ....ไม่ใช่ที่นี่นะ...."คิมเอาแขนยันใหล่กว้างของแซนให้ออกห่าง
"ถึงไม่ใช่ที่นี่แต่ชั้นก็อดไม่ไหวแล้วนะ...ก็ได้ๆ"แซนถอนหายใจก่อนที่จะลุกขึ้น
"กระเป๋า"
"ชั้น...ปวดหัว ลุกไม่ไหว ขี่หลังที"คิมนอนยื่นแขนมาให้แซนดึง
"อืมๆ ขึ้นมาๆ"
แซนที่มีคิมขี่หลังเอาหน้าซบอยู่ตรงใหล่ก็รีบๆเดินจากตึกเรียนไปยังไง ที่เดินไม่ใช่หนักนะ...
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยย!!!!!!!! ตบะแตก
ห้อง 702...(อันแสนน่าสะพรึงกลัว)
ปึง!!!
"ปิดเสียงดังเดี๋ยวทิมมาว่าเอานะ"คิมพูดใส่แซนที่ทำหน้าเหมือปวดขรี้
"ช่างมัน ตอนนี้ชั้นไม่สนอะไรแล้ว ชั้นสนแต่ตัวนายคนเดียว"แซนพูดขึ้นมาทำให้คิมฉุกคิดขึ้นมาถึงเรื่องในห้องพยาบาลถ้าไม่ห้ามไว้ล่ะก็...
"สนจะเอาชั้นใช่มะ"คิมพูดประชด
"ไม่ใช่ ลงได้ยัง ไม่งั้นชั้นจะถอดกางเกงนายทั้งที่ยังขี่หลังชั้นอยู่นี่หละ"แซนขู่
"เย้ย!! ลงๆก็ได้ ฮือๆๆ"คิมทำหน้าจะร้องไห้อีก
"มาต่อดีกว่า My little baby"แซนพูดไปหัวเราะไป
"..."ไม่รู้จะพูดอะไรกับไอ้คำหลังที่ว่า My little baby
"อ้ะ...อืม"โดนอีกแล้ว ลูกพ่อ!! ว่าแล้วแซนก็ไม่รีรอให้เวลาหลังเลิกเรียนต้องเสียเปล่า โฮ่ๆ ก้มลงไปประกบปากร่างบางที่นอนยั่วสวาทอยู่บนเตียง
(ผมไม่ได้ยั่วน้าา!!~TT [] TT << คิม)
ต่อๆจากเมื่อกี๊ แซนก็เลยเอามือไปปลดกระดุมเม็ดที่เหลืออยู่โดยที่ไม่มีของร่างบางมาเกะกะ!! ทำอะไรไม่สะดวก!!
เผยให้เห็นร่างขาวเนียน ไร้รอยแผล เอวคอดกับสะโพก ยั่วเหลือเกิ๊นน!!
แซนถอนปากออกก่อนที่จะก้มไปจูบแก้มขาวเนียนแดงระเรื่อ ไล่จูบที่ซอกคอยาวระหง
"อะ...อา แซน..."
-*-*-*-*
อารมณ์ค้าง บอกได้แค่นี้ ชื่อตอนถึงได้เขียนงี้ไง 5555
ความคิดเห็น