ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter4:ความทรงจำดีๆไม่ว่าใครก็อยากปกป้อง...เว้นเสียแต่ว่า...
Chapter4:ความทรงจำดีๆไม่ว่าใครก็อยากปกป้อง...เว้นเสียแต่ว่า...
"...แล้วทำไมความทรงจำดีๆของข้ามันมีน้อยแบบนี้ฟะ...แล้วสรุปว่ามันมีมั้ย?"
ซีวาร์
"ในเมื่อน้องมีพี่สาวแสนสวยและแสนดีขนาดนี้ มันก็ต้องเป็นความทรงจำที่งดงามแน่นอน"
พี่สาวสุดสวย บ้านรวย นิสัยดี
ใครสนใจติดต่อมาที่เบอร์ 099-XXX-XXXX
"ข้าควรรู้แต่แรกแล้วสินะ..."
ซีวาร์
"ผู้เล่นพิเศษ...ทำไมหรอ?"
"ข้าอยากรู้รายละเอียดทั้งหมด เจ้ารู้อะไรบ้าง"
"...ทำไมอยู่ๆถึงอยากรู้ล่ะ"
"ข้า...เก็บได้คนนึง"
"ว้าว...สมเป็นน้องชายของฉันจริงๆ โฮะๆๆ แล้วอยากจะรู้เรื่องอะไรล่ะ"
"ก็ทั้งหมดนั้นแหละ"
"ว้า แย่จัง พี่สาวไม่ได้รู้อะไรมากซะด้วยสิ เท่าพี่สาวรู้มาจากเพื่อนหมาของพี่เขาบอกว่าเพื่อนของเขาที่เป็นหมอเหมือนกันทำงานเกี่ยวกับผู้ป่วยที่ใช้เกมนี่บำบัดน่ะ รดูแลผู้ป่วยที่เป็นเจ้าหญิงนิทรานอนหยอดน้ำข้าวต้มไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นอะไรประมาณนี้ น้องก็รู้แล้วนี่นา"
"ก็เอาที่ข้าไม่รู้สิ"
"อืม...ให้มาบอกเรื่องที่ซีไม่รู้แล้วพี่จะรู้มั้ยเนี่ย เฮ้อ...อ๊ะ รู้สึกว่ายังมีอีก ดูเหมือนว่าถ้าเป็นผู้ป่วยที่เป็นโรคทางสมองแล้วรักษาไม่หายก็จะให้เข้าเกมด้วยล่ะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ไม่รู้สึกตัวก็เถอะ อือ...พี่ก็รู้แค่นี่อะ ลองเปลี่ยนมาสนใจเรื่องพี่สาวแทนผู้ป่วยดูมั้ย พี่ว่าพี่ตอบได้เยอะเลยนะ โฮะๆๆ"
"เรื่องของเจ้าก็มีแต่เรื่องเดิมๆทั้งนั้น กิน นอน เที่ยว ชอปปิ้ง เหล่หนุ่ม จะให้ข้ารู้อะไรพวกนี้ซ้ำๆซากๆไปทำไม"
"อะไรก๊านน! พี่สาวไม่ได้ทำตัวไร้สาระแบบนั้นซะหน่อย...น้องชายมองพี่สาวแบบนี้พี่สาวเสียใจมากเลย กระซิกๆ"
"...ถ้าเจ้าไม่รู้แล้วงั้นข้าวางสายล่ะ"
"เดี๋ยวๆๆไม่คุยเรื่องพี่สาวหน่อยหรอ...นี่ซีกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย"
"เปล่าก็แค่......."
"หืม?เมื่อกี้ว่าไงน---"
.
.
.
"อ้าว วางสายไปซะละ อะไรของเขานะ หรือเพราะไม่ได้อยู่กับพี่สาวแสนเพอเฟคอย่างฉันแล้วเกิดเพี้ยนขึ้นมา" เสียงของหญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างร่าเริง ดูเหมือนทางน้องชายของเธอจะมีเรื่องน่าสนุกเสียแล้ว...ถ้าเจอกันจะต้องง้างปากถามให้ได้ ว่าแต่ก่อนวางสายน้องของเธอพูดอะไรหว่า?
"คุณไซซีค่ะ"เสียงหนึ่งด้านขึ้นด้านหลังของหญิงสาวเจ้าของชื่อ ดึงเธอออกจากความคิดเรื่องน้องชาย เธอหันกลับไปมองเด็กสาวตรงหน้า ใบหน้าเรียบนิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยจนไซซีอดทีจะหยอกล้อด้วยไม่ได้
"อะไรจ๊ะ สาวน้อยมีธุระอะไรกับคนสวยหรอ?" สาวน้อยมองคนตรงหน้าพลางหลับตานับ1-3ในใจก่อนพูดด้วยเสียงราบเรียบ
"ดูเหมือนเป้าหมายจะรู้ตัวแล้วนะคะ คุณไซซี"
"งั้นหรอ" เธอเอ่ยเสียงเบา ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้ามองเด็กสาว "ลอริน2คนนั้นกำลังตามอยู่สินะ"
"...ค่ะ"
"ฮิๆๆ คิดว่าจะหนีหญิงงามคนนี้พ้นหรอจ๊ะ?โฮะๆๆ"หญิงสาวหัวเราะอย่างชอบใจจนเด็กสาวนามลอรินมองเธอด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"คุณไซซี ..."
"หืม?มีอะไรหรอจ๊ะ รึอยากขอลายเซ็นส์ของฉัน?"
"คุณไซซี นี่มันในเกมนะคะ อย่าลืมสิค่ะว่า..."เธอเว้นไว้ระยะหนึ่งเพื่อมอง 'คน' ตรงหน้า "ตอนนี้คุณเป็นแค่เนื้องอกจิ้งจอกเท่านั้นนะคะ" แล้วจะเซ็นส์ลายเซ็นส์ได้ยังไง...ไม่สิถึงเซ็นส์ได้เธอก็ไม่เอาหรอก เด็กสาวคิดและก้มมอง เนื้องอกจิ้งจอก ตรงหน้า สิ่งมีชีวิตตัวขนรูปร่างกลมป๊อกส่วนหัวมีหูใบใหญ่เกือบครึ่งนึงของขนาดตัวงอกออกมาส่วนด้านหลังก็มีหางจิ้งจอกฟูฟ่องโผล่ออกมาถึงสองหาง ไม่ใช่แค่นั้น ตามร่างกายยังมีกิ่งก้านดอกไม้ผุดขึ้นมาอีกด้วย...เนื้องอกของเนื้องอก
"เนื้องอกอะไรกัน ฉันออกจะน่ารัก"ไม่ว่าเปล่ายังหมุนตัวเตี้ยๆของตัวเองไปมาพร้อมกระโดดหยองแหยงและหันมาทางเธอด้วยท่วงท่าที่คิดว่าน่ารักสุดๆ...ซึ่งลอรินรู้สึกว่ามันดูหลอนแปลกๆ
"ช่างเถอะค่ะ สองคนนั้นติดต่อมาว่าโดนโจมตีกลับแล้วนะคะ ดูเหมือนต่อให้อยู่ห่างระยะนึงก็สามารถโจมตีได้ โดยใช้ เสียง น่ะค่ะ"
"เสียง...งั้นหรอ"ไซซีนิ่งคิด ก่อนจะถอนหายในพร้อมโบกหางไปมา"อา...น่าเบื่อชะมัดเลย แถวๆนี้ไม่มีน้ำด้วยสิ"หญิงสาบ่นกระปอดกระแปดและกระโดดดึ๋งๆไปทางลอริน และเอ่ยเรียกเธอ
"...ค่ะ?"ลอรินเอียงคอมอง ส่วนสูงของเธอกับไซซีในร่างนี้ต่างกันมากจนเธออดรู้สึกเมื่อยคอไม่ได้
"ลอริน ฉันเคยบอกอะไรเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ?"
"..."บอกอะไร?
"ดูเหมือนจะจำไม่ได้นะ...ที่ฉันบอกเธอไปว่า ห้าม เธอ คืน ร่าง มนุษย์ ไงล่ะ"
"..." ลอรินมองก้อนจิ้งจอกตรงหน้าด้วยสีหน้า จุด จุด จุด ...เพราะเกมนี้คือเกม Monster of chaos ดังนั้นตอนเธอเล่นเกมแรกๆ เธอจึงไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์แบบตอนนี้ ก็เหมือนไซซีนั้นแหละ เพียงแต่พอเลเวลกับระดับเพิ่มขึ้นก็เลยพอแปลงร่างได้ ส่วนที่ว่าเธออีกร่างเป็นอะไรนั้น...
"เปลี่ยนร่างเดี๋ยวนี้เลย มาๆ มาเป็นดาวให้ฉันขี่เร็วเข้า!"ใช่แล้วดวงดาว ตอนเธอเริ่มเล่นแรกๆเธอเป็นเพียงกลุ่มดาวเล็กๆขนาดเท่าลูกเทนนิสเท่านั้น อนาถายิ่งกว่าคนตรงหน้าเสียอีก...
"...ค่ะ"เธอตอบไปอย่างจำยอม ไม่ว่ากี่ครั้งเธอก็ขัดคำสั่งไซซีไม่ได้ แถมตอนนี้เธอก็เริ่มชินแล้วด้วย ลอรินมองไซซีที่กระดี๊กระด๊ากระโดดขึ้นมาบนตัวเธอในร่างดาวขนาด1เมตรครึ่งตามด้วยกลิ้งๆอยู่บนนั้นอีก2-3รอบ เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของไซซีเธอจึงเอ่ยถามสิ่งค้างคาใจตนออกมา"ทำไมคุณไซซีถึงชอบให้ฉันอยู่ร่างนี้ล่ะค่ะ"
"อ๋อ เรื่องนั้น...ก็เพราะ มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเคอบี้เลยไงล่ะ!"อีกฝ่ายตอบอย่างภาคภูมิใจ
"เคอบี้..."เธอนึกถึงตัวการ์ตูนกลมๆสีชมพูน่ารักที่ขี่ดวงดาวที่ลอยมาจากปากต้นไม้แก่ๆขึ้นมา...เก่ามาก...เดี๋ยว แล้วเธอรู้จักได้ไง
ลอรินถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกและพูดเตือนสติในสิ่งที่เจ้าตัวต้องทำ "คุณไซซีค่ะ เราต้องไปหนุนสองคนนั้นแล้วนะคะ"
"หือ?อ้าว งั้นก็ไปสิ" ไซซีพูดราวกับเป็นเชิงว่า ที่ยังอยู่ตรงนี้เพราะเธอไม่ยอมไปเองไม่ใช่เพราะมัวแต่คุย...น่าเสียดายที่ตอนนี้เธออยู่ร่างดาวไม่งั้นคิ้วเธอต้องกระตุกจนเคล็ดแน่ๆ
"...ค่ะ"ลอรินตอบเสียงเบา ก่อนจะเคลื่อนย้ายตัวเองไปอีกทิศทางหนึ่ง...
.
.
.
ลอรินลอยขึ้นสูงจากพื้นดินโดยมีก้อนเนื้ออย่างไซซีกำลังหาววอดสบายอารมณ์ เธอกวาดมองสภาพรอบๆที่เต็มไปด้วยป่าเสียหายไปเกินครึ่ง พรรคพวกเขาเธอที่ตามเป้าหมายไปก่อนกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ริบๆดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บด้วย และนั้นทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
"คุณไซซีค่ะ ดูเหมือนว่ากัสจะได้รับบาดเจ็บ..."เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดก่อนจะค่อยๆเบาเสียงลงในช่วงท้าย เมื่อเธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่างบนตัวของเธอ...เสียงกรน
"ฟี้...ฟี้...ฟี้" หลับสนิท
"..."ทำไมดี...ลอรินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจสั่นตัวเองแรงๆเพื่อให้คนขี้เซารู้สึกตัว ไซซีที่กำลังฝันหวานสะดุ้งโหยงพร้อมแหกปากโวยวายทันที
"เฮ้ย! ชิบ!หรร--หด!"
"..."
"...อ๊ะ"
"..."เงียบ
"ฮึก...ซิก ซิก ลอรินอ๊าา แกล้งเค้าทำมายย เค้ากลัวนะตัวเอง" ขนลุก ลอรินอยากจะพูดคำคำนี้ออกมาดังๆแต่ทำได้แค่เก็บเงียบไว้ เธอพยายามลืมคำสบถสุดแสลงหูของไซซีและพูดเข้าเรื่องทันที
"กัสโดนโจมตีค่ะ ดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัสด้วย" ลอรินมองลงไปด้านล่าง สิ่งมีชีวิตสีดำแผ่ออร่าแปลกๆออกมาจากตัวกำลังหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งทางด้านขวา ข้างๆกันมีคนใส่ชุดเหมือนชุดประดาน้ำคอยยื่นน้ำยาเพิ่มเลือดให้อีกคนไซซีก้มลงไปมองบ้าง เธอมองสิ่งมีชีวิตสีดำ หรือ กัส โดยสีหน้าเหม็นเบื่อและเอนตัวลงกลิ้งบนตัวลอรินไปมา "เหอะ เจ้านั่นดูยังไงก็เสนอหน้าไปให้เขาฟาดชัดเลยนี่"กล่าวด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะไร้ความรับผิดชอบ"...ค่ะ" ซึ่งลอรินก็ตอบรับตามอย่างช่วยไม่ได้ เพราะเธอก็รู้รสนิยมของ กัส หรือเซเลกัสเป็นอย่างดีแล้วด้วย...ลอรินถอนหายใจเล็กน้อย จ้องมองไปที่กัสซึ้งกำลังพุ่งตรงไปจุดๆนึง ก่อนจะโดนเสยกลับมาจนหน้าทิ่ม...แต่หลังจ่กนั้นก็พุ่งเข้าใส่อีกครั้งและโดนซัดกลับมาอีกรอบ เหตุการณ์เป็นแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาราวกับเจ้าก้อนกลมๆสีดำนั้นไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แถมยังดูชอบเป็นพิเศษด้วย...ใช้แล้วรสนิยมของเพื่อนรวมทีมคนนี้ก็คือ เขาเป็นมาโซ...ชื่นชอบความเจ็บปวด...ลอรินมองเหตุการณ์วนลูปซ้ำแล้วจึงจะเอ่ยเรียกไซซีเพื่อนช่วยเหลืออีกฝ่ายต่อ เพราะทนดูภาพตรงหน้าไม่ได้... แต่หญิงสาวที่เมื่อกี้ยังนอนอืดอยู่บนตัวของเธอก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน"ชักหิวแล้วสิ รีบจัดการเจ้านั่นให้เสร็จดีกว่า" ควรรู้ตั้งนานแล้ว ลอรินคิดแต่พอนึกถึงเหตุผลที่อยู่ๆไซซีก็กระตือรือร้นขึ้นมาก็รู้สึกทำสีหน้าไม่ถูกจริงๆ...รวมถึงเรื่องที่ต้องล่าใครบางคนด้วย..."อีกฝ่ายมันก็ตุ๊กแกยักเท่านั้นแหละน่า ที่อันตรายจริงมันก็แค่คลื่นเสียงความถี่สูงเท่านั้น"ไซซีวิเคราะห์แบบลวกๆ"..." ขอละเอียดกว่านี้หน่อยไม่ได้หรอ?"จะสู้ก็คงต้องหักล้างคลื่นนั้นก่อนล่ะนะ ลอรินลงไปหาไพ" ไซซีออกคำสั่ง ลอรินลอยตัวต่ำลงไปตำแหน่งที่มีคนสวมชุดประดาน้ำอยู่"? อื๋อ...คุณ ไซซี..."ชายหนุ่มนามไพ หรือ ไพสีซหันมาที่พวกเธออย่างประหลาดใจเล็กน้อย"ไพ เป็นไง"ไซซีถามสั้นๆ"หิววววว..."อีกฝ่ายก็ตอบมาอย่างเนือยๆเหมือนเรี่ยวแรงโดนซูบ ไซซีส่ายหน้าให้กับคำตอบนั้น"ฉันหมายถึงเป้าหมาย""อืม...กัสเข้าไปให้มันตะปบกลับมา14รอบแล้ว..."อีกฝ่ายตอบอย่างเชื่องช้า แม้ว่ามันจะหมายความว่าเพื่อนของเขาโดนอัดต่อหน้าเขามาหลายรอบแล้วก็ตาม หลังจากพูดจบ ชายหนุ่มในชุดประดาน้ำมองไซซีพร้อมเอ่ยเสียงอ้อน..."หิว แล้ววว""โอเคๆ นายคงหิวสินะ อืม...ถ้างั้นไม่ลองกินเนื้อเจ้านักล่านั้นล่ะ"กินนักล่า? หรือตะหมายถึงเป้าหมาย? แต่เป้าหมายคนนั้นเป็นผู้เล่นไม่ใช่หรอ?แล้วจะกินผู้เล่นเนี่ยนะ ลอรินคิดอย่างหนักใจ"กินๆ!" ไพตอบกลีบมาทันที ไม่รู้ว่าหิวจนหน้ามืดรึเปล่า"ถึงจะไม่มีน้ำแต่นายก็ใช้คลื่นความถี่ได้สินะ...แต่จากระยะนี้คงน้อยไป ลอรินเรียกกัสกลับมา" ลอรินมองท่าทางจริงจังของหญิงสาวก่อนจะติดต่อชายหนุ่มอีกคนซึ่งตอนนี้ยังคงเสนอหน้าไปให้เขาอัด... ผ่านไปซักพักหนึ่งก็เห็นร่างของใครบางคนโผล่ออกมา...พร้อมกับเลือดพุ่งออกจากหัว ลอรินมั่นใจว่าถ้าเอาชายหนุ่มตรงหน้า เล่นหนังล่ะก็ หนังสยองขวัญคงเป็นสิ่งเดียวที่เหมาะกับเขา..."หืม คุณไซซี?"กัสในตอนนี้อยู่ในรูปมนุษย์แล้วเพียงแต่ยีงมีเขากับเขี้ยวไว้เท่านั้น ใบหน้าหล่อเหลามองเนื้องอกจิ้งจอกบนตัวลอรินพลางยิ้มเล็กยิ่มน้อยดูอารมณ์ ต่างจากธารสายเลือดแดงฉานที่ทะลักพลั่กๆเห็นแววตายอยู่รำไร"ไอเจ้าไดโน่นั้นเป็นไง"ไซซีก็ยังคงถามสั้นๆเหมือนเดิม"เขาหรอครับ...เอาจริงๆการโจมตีทางกายภาพไม่ได้รุนแรงอะไร แต่ทำให้ติดสถานะเลือดออกน่ะครับ"ไม่ว่าเปล่า ชายหนุ่มยังชี้ไปบนหัวของตนเป็นตัวอย่างด้วยสีหน้าระรื่น...และยิ่งกว่านั้น"ส่วนคลื่นความถี่นั้นรุนแรงมากครับ ผมรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่เคลื่อนไหวไปพร้อมกับคลื่นสุดสะท้านนั้นเลย และมันคงจะดีมากถ้าได้คุณมาซ้ำเติมครับคุณไซซี"
" เคๆ เดี๋ยวจัดให้" ตอบรับด้วย...ลอรินคิด รู้สึกว่าตัวเองมาอยู่ในดงคนพิลึกเสียแล้ว..."ถ้างั้น กัสนายช่วยเข้าไปให้เจ้านั่นอัดอีกรอบได้มะ"ไม่ต้องรอการตอบรับไซซีก็หันไปออกคำสั่งไพต่อทันที"ไพ นายนำหน้าฉัน ถ้าฉันบอกว่า ไป นายก็เข้าไปประชิดเจ้านั่นซะแล้วใช่คลื่นความถี่ โอเค๊?"หลังจากออกคำสั่งแบบขอไปที หญิงสาวก็ใช้ให้เธอลอยไปดูเป้าหมาย จนเห็นการเคลื่อนไหวอยู่ไกลริบ เธอจึงลงไปรายงานกับไซซี เมื่อเห็นว่าระยะทางไกลเกินไป ลอรินจึงต้องทำหน้าที่เป็นเรด้าบอกตำแหน่งเป้าหมายอยู่ด้านบนเมื่อระบุพิกัด(?)ได้แล้วไซซีจึงสั่งให้กัสนำไปทันทีโดยมีไพ และเธอที่กระโดดแหยงๆตาม เมื่อมาถึงระยะหนึ่ง เป้าหมายของเธอก็เริ่มเคลื่อนไหว...ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้ว"กัส ไปได้แล้ว" ฉันเลือกนาย!ไซซีเก็บประโยคท้ายไว้ในใจกัสพุ่งใส่เป้าหมายอีกครั้ง ก่อนที่จะโดนคลื่นความถี่เข้ากระแทก และใช้กรงเล็บของตัวเองโจมตีใส่กัสอย่างรวดเร็วอยากจับตา แต่ในเวลาเดียวกัน..."ไพ ไปเลย!" หญิงสาวก็ออกคำสั่งต่อทันทีสายตาของเป้าหมายหันขวับมามองไพแทนและเลิกสนใจกัสที่โดนอัดจนเละไปสิ้น เขาจ้องเขม็งไปที่ไพ ก่อนจะใช่ คลื่นความถี่ของตน แต่...ไพเองก็ใช้เหมือนกัน!ครืนนน! ครืนนน!คลื่นความถี่ที่ปะทะกันอย่างรุนแรง ทำให้สภาพแวดล้อมโดยรอบสั่นสะเทือนและพังทลายลง ในระหว่างที่ทั้งคู่ใช้พลังเล่นงานกันอยู่นั้นไซซีก็กระโดดไปหากัส"กัสๆ" หล่อนเอ่ยเรียก ชายหนุ่มมองไซซีเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวที่มึนตึ๊บแต่รู้สึกดีอย่างน่าประหลาด(?)"...ครับ?"กัสถาม"...มานี่ดิ๊""?"...ไพและคู่ต่อสู้ของเขายังคงใช้พลังโจมตีใส่กันพร้อมกับหลบต้นไม้ที่เอนล้มลงมาได้อย่างคล่องแคล้ว แต่เพราะความหิว ทำให้คลื่นความถี่ของไพอ่อนแรงลงจนเป็นฝ่ายเสียเปรียบแล้วถูกไล่ต้อนหนักกว่าเดิม แต่..."ไพ! จบจากนี่จะพาไปเลี้ยงหนม!" หลังได้ยินเสียงดังว่าเขาก็กลับมาใช้พลังได้เต็มกำลังเหมือนเดิม ...รู้สึกเหมือนเห็นอะไรแว่บๆตรงหางตา? ไพคิด แต่ยังคงใช้พลังต่อไปฟิ้วววพลั่ก!อัาก!เสียงกระแทกของอะไรบางอย่างหยุดคลื่นความถี่ให้สิ้นสุดลงทันที ไพ มองสิ่งมีชีวิตสองอย่างที่กองทับกัน พร้อมกระพริบตา(ในหมวก)ปริบๆ เขามองกัสในร่างก้อนสีดำกำลังทับตุ๊กแก เอ้ย ไดโนเสาร์ขนาดเกือบ2เมตร หรือก็คือเป้าหมายของเขาอย่างไม่เข้าใจ ไพหันไปมองก้อนเนื้องอกสีขาวที่กำลังปัดหางตัวเองไปตามตัวเหมือนทำความสะอาด"คุณไซซี?""จ๋าจ๊ะ อา ทีนี้ก็จับได้ซะที" หญิงสาวมองไปที่ไดโนเสาร์เป้าหมายตรงหน้าและแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ลอรินที่บินลงมาทีหลังมองไปที่ ไดโนเสาร์ตนนั้นเช่นกัน...ไม่ใช่ยินดี แต่เป็นเห็นใจ..."เอาล่ะทีนี้ก็จับนายได้ซะทีนะ ดาร์ลิ่ง~"ไซซีเอ่ยเสียงหวาน คนที่ถูกพูดถึงทำท่าขนลุกก่อนจะมองมาที่เธอด้วยความไม่ไว้ใจ"จับตูไว้ไมฟะ"อีกฝ่ายว่า"แหม พูดไม่เพราะเลยอ่าาา คนสวยไม่ปลื้ม"ถึงจะว่าแบบนั้นแต่รอยยิ้มของเธอกลับกว้างขึ้นเรื่อยๆ"..."อีกฝ่ายจ้องเขม่นใส่ไซซีเป็นเชิงให้ปล่อย"ตัว ตัวรู้มั้ยว่าทำคนสวยเค้าลำบากมากเลยนะ" เธอเอ่ยพลางโบกหางตัวเองไปมาเหมือนพัด ลอรินมองไซซีเงียบๆ"เนี่ยคนสวยน่ะนะ อุส่าห์เสียเงินไปตั้งเยอะแยะกับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน นี่ยังไม่นับเรื่องที่ต้องคอยเลี้ยงดูเด็กๆมีปัญหาทั้ง3อีก" ไซซีว่า ลอรินหันขวับทันที...เด็กมีปัญหา หรือหมายถึงพวกเธอ?...คุณต่างหากที่มีปัญหาน่ะ!"อยากจะพูดอะไรกันแน่""...เอ๋จะให้พูดเลยหรอ...ฮึ"..."มีเงินเท่าไหร่เอามาให้หมด...พอดีช่วงนี้ถังแตกน่ะ" หญิงสาวส่งยิ่มหวาน ลอรินที่มองเงียบๆ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน...ทำไมเธอต้องมา ปล้น คนอื่นด้วยนะ...
.
.
.
ภายในอาคารที่พักสำหรับผู้เล่น เด็กชายผมดำกำลังจ้องมองเด็กสาวที่ตนไปพาตัวมาอย่างพินิจ คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเคร่งเครียด จนเด็กสาวที่ถูกจ้องอยู่นานแสดงท่าทางไม่พอใจก่อนทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็โดนเด็กชายชิงพูดขึ้นเสียก่อน
"เจ้าคือปาปิยองรึเปล่า?"เด็กชายถามเจ้าตัว แต่ก็ได้รับการตอบสนองเป็นการขมวดคิ้วและสายหน้า
"...ไม่รู้"
ไม่รู้เรอะ! เมื่อวันก่อนก็บอกชื่อเขาอยู่เลยไม่ใช่หรือไง ซีวาร์หัวเสียแต่เมื่อมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าแล้วก็รับรู้ได้ว่าหล่อนไม่ได้โกหก แต่คำถามแบบนี้มันต้องตอบว่า ใช่หรือไม่ใช่ไม่ใช่หรือไง?แล้วทำไมยัยนี่ถึงตอบว่าไม่รู้...มันเหมือนกับว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนเองเป็นใจ นั้นยิ่งทำให้ซีวาร์แปลกใจยิ่งกว่าเดิม
เมื่อเห็นซีวาร์นิ่งเงียบไปเด็กสาวจึงเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจตนออกมา "ฉัน รู้จักนาย?"
"อา"...เขาตอบไปแบบนั้น แต่เอาจริงๆคือเขารู้จักคนที่หน้าตาแบบนี้ตังหาก
"ไม่...จำไม่เห็นได้" เด็กสาวผู้มีใบหน้าเหมือนกับปาปิยองราวกับแกะขมวดคิ้วยุ่งแสดงให้เห็นว่าที่ตนพูดเป็นอย่างว่าจริงๆ หรือก็คือคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะรู้จักกับซีวาร์แม้แต่นิดเดียว จนเด็กชายเผลอคิดไปแว่บนึงว่ารึบางทีอาจจะไม่ใช่ แต่เมื่อมองใบหน้าและชุดของเด็กสาวเขาก็กลับความคิดเป็นอย่างเดิม...
"เจ้าจะบอกว่าหลังจากที่เจ้ากินอาหารด้วยเงินของข้าแล้ว เจ้าก็จำข้าไม่ได้อีก?" หรือนี่จะเรียกว่า กลยุทธิ์จำหนึ่งวันกินหนึ่งมื้อ? อิ่มและตังอยู่ครบแถมคนเลี้ยงแบบเขายังได้กินแค่ผักกับเศษเนื้ออีก เหอะๆ
ในขณะที่ซีวาร์กำลังจมอยู่ในโลกส่วนตัวเด็กสาวที่ฟังประโยคเรื่องของกินเมื่อซักครู่จบพลันก้มลงมองหน้าท้องราบเรียบของตนเอง เจ้าตัวทำหน้ายู่เล็กน้อยก่อนจะปรับเป็นปกติและเงยหน้ามองซีวาร์อีกครั้ง
"ฉันไม่เห็นรู้สึกว่ากินอะไรซักนิด...แล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่ารู้จักคนที่พูดจาแปลกๆแบบนาย"เด็กสาวเอ่ยเสียงเรียบ แม้จะแอบตะหงิดกับประโยคแรกแต่เมื่อฟังถึงคำว่า พูดจาแปลกๆ เขาก็หยุดชะงักทันที
"แปลก?...มีปัญหารึไง" เขาคร้านที่จะบอกเรื่องนี้เต็มทนแล้ว มันหนักหนาขนาดนั้นเชียว?
"เปล่า แค่รู้สึกไม่ชินหู"
"เหอะ เจ้าดูจะจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำแล้วความรู้สึกชินหูมาจากไหนกัน"
"ไม่รู้..."เจ้าตัวเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจว่าตนชินกับการพูดแบบนี้ได้ยังไง...แล้วทำไมการพูดของเด็กชาย เธอจึงคิดว่ามันแปลกกันนะ?
บรรยากาศรอบๆพลันเงียบลงทันที ไม่มีบทสนทนาระหว่างทั้งคู่ราวกับคนทั้ง2กำลังตกลงสู่ความคิดของตนเองจนตัดขาดกับโลกภายนอก ก่อนที่ซีวาร์จะเป็นฝ่ายรู้สึกตัวเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ และลุกขึ้นจับมือของเด็กสาวนำทางขึ้นไปที่ห้องพักซึ่งเขาจองไว้ให้ปาปิยอง
เด็กสาวที่อยู่ๆก็โดนลากแสดงสีหน้าตกใจครู่หนึ่งก่อนจะเดินตามไปดีๆ เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง ซีวาร์ก็เอ่ยคำสั่งใส่เธอทันที "เจ้า เปิดข้อมูลผู้เล่นของตัวซะ"
"ห๊า?"
"ไม่ต้องห๊า พูดตามข้า เปิดข้อมูลผู้เล่นสาธารณะ เร็ว!" เขากล่าวเสียงดัง จนเด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"...เปิด ข้อมูลผู้เล่นสาธารณะ" แบบนี้หรอ?
ข้อมูลผู้เล่น(ผู้เล่นพิเศษ)
ชื่อ: ปาปิยอง นามสกุล: -
เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: - คลาส:-
เลเวล: 1 ระดับขั้น: เริ่มต้น
AIผู้ช่วย:รอเวลาฝัก 2วัน
HP/MP : 110/210
ค่าพลัง
ATK 10 MATK 30
DEF 5 MDEF15
HIT 1 LUK 900
FLEE 3 ASPD 11
ทักษะ
ปีนป่าย ระดับ1
อ่านหนังสือ ระดับ2
เผ่า: มนุษย์ อาชีพ: - คลาส:-
เลเวล: 1 ระดับขั้น: เริ่มต้น
AIผู้ช่วย:รอเวลาฝัก 2วัน
HP/MP : 110/210
ค่าพลัง
ATK 10 MATK 30
DEF 5 MDEF15
HIT 1 LUK 900
FLEE 3 ASPD 11
ทักษะ
ปีนป่าย ระดับ1
อ่านหนังสือ ระดับ2
จริงๆด้วย เป็นอย่างที่คิดเลย เจ้านี่คือปาปิยองจริงๆ ส่วนที่ว่าทำไมเจ้านี่ถึงจำเขาไม่ได้ น่าจะเป็นเพราะ..."เฮ้ ปาปี้"
"ฉันไม่คิดว่าตัวเองมีชื่อแบบนั้นหรอกนะ"เจ้าตัวตอบทันควัน ซีวาร์ยักไหล่ไม่ยีหระเอ่ยสั่งปาปิยองต่อทันที
"เจ้าเอาสมุดบันทึกกับจดหมายที่เจ้าเคยบอกให้ข้าที"
"ฉันจำไม่เห็นได้ว่าเคยบอก"...ก็คิดไว้อยู่แล้วน่ะนะ ซีวาร์นึกก่อนถอนหายใจ
"เออๆช่างมันเถอะ ขอพวกนั้นอยู่ในกระเป๋าข้างเอวเจ้านั้นไง" ยังไงซะมันก็มีอยู่ไม่กี่อย่างอยู่แล้ว ...ปาปิยองหรี่ตามองเขาด้วยสายตาไม่ไว้เขาเท่าใดนักจนเขาอดคิดไม่ได้เลยว่าเจ้านี่เหมือนกลับไปตอนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกชะมัด ปาปิยองมองเขาซักพักก่อนจะเอื้อมไปหยิบของในกระเป๋าข้างเอว เดิมทีเกมนี้เห็นว่าช่วงแรกๆ ระบบให้สามารถเอาของออกจากช่องเก็บโดยการหยิบเอาเองเท่านั้น แต่เพราะบางทีมันก็ยุ่งยากจึงเพิ่มวิธีเป็นเลือกเอาออกจากทางกำไลผู้เล่น แต่เอาจริงๆสำหรับเขาจะใช้กำไลผู้เล่นก็ต่อเมื่อดูของในช่องเก็บซะส่วนใหญ่ เพราะถ้าใช้การหยิบเอาเองขอเพียงแค่คิดว่าจะเอาอะไรมันก็จะหยิบเป็นของอันนั้นทันที ส่วนในกรณีของปาปิยองที่ไม่รู้จะหยิบอะไรมันก็สุ่มให้นั่นแหละ แต่ของของปาปิยองมีไม่กี่อย่าง...เดี๋ยว
"เดี๋ยวๆเจ้าของพวกนั้นมันอะไร?"เขาถามขณะมองผ้ากองโตตรงหน้า ...ผิดคาดไหนเจ้านี่บอกไม่มีอะไรนอกจากจดหมายไร้สาระกับหนังสือไงเฮ้ย...แต่เดี๋ยวก่อน หรือว่า "เจ้าไปจิ๊กเอาเสื้อผ้าของที่พักมาหมดเลยหรอ"เอาจริงดิ เขาไม่นึกว่าเจ้านี่จะทำจริงแหะ แถมยังขนมามากขนาดนี้อีก
"อะไร?"ปาปิยองทำหน้าไม่เข้าใจ ซีวาร์มองเจ้าตัวที่ไม่รู้อะไรเลยก็รู้สึกเหนื่อยใจอย่างประหลาด สายตาของเขาไปสะดุดกับแผ่นกระดาษสีขาวที่วางอยู่บนเล่มหนังสือ จึงเดินเข้าไปหยิบมาดู เริ่มจากจดหมาย...
ดูเหมือนว่าปาปิยองเองก็อยากรู้เนื้อหาในจดหมายเหมือนกันเจ้าตัวถึงเดินเข้ามาใกล้ๆซีวาร์แม้ว่าจะไม่ชอบใจนักที่เขาทำอะไรตามใจชอบ ซึ่งหลังจากที่พวกเขาอ่านจดหมายจบ
"..."ซีวาร์
"..."ปาปิยอง
"นี่พี่ชายเจ้าหรอ"
"ไม่"ปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด ซึ่งซีวาร์ก็พอเข้าใจถ้าพี่สาวของเขาเขียนจดหมายแบบนี้มาให้เขาคงอดที่จะทำเป็นไม่รู้จักกับพี่ไม่ได้
ซีวาร์เลิกสนใจจดหมายไร้สาระแล้วหันมาดูหนังสือแทน เขารู้สึกเอะใจกับข้อความส่วนนึงในจดหมายนั้น แม้ที่เหลือจะเป็นน้ำก็เถอะ เขาเปิดหน้าหนังสือมันเป็นหนังสือเปล่าๆทั้งเล่มดูๆแล้วน่าจะมีไว้บันทึก เมื่อรู้อย่างนี้เขาจึงพลิกไปเปิดหน้าแรกอีกครั้ง เขาเหมือนเห็นอะไรบางอย่างอยู่ เมื่อเปิดมาหน้าแรก เขาก็พบข้อความถูกเขียนด้วยลายมืออ่อนช้อยงดงามจนน่าชื่นชม แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น เนื้อความในหนังสือตรงกับที่เขาคิดไว้แต่แรกแทบทั้งหมด แต่นั้นก็ยิ่งทำให้เขาเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม ข้อความในนั้นมีอยู่ว่า
' บันทึกครั้งที่1 หลังจากที่ถูกเด็กผู้หญิงแต่งชุดประหลาดส่งมาที่นี้แล้วฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ อ่านจดหมายนั้นอีกรอบคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก...ตกลงว่าเจ้าของจดหมายเป็นพี่ของฉันหรอ ทำไมฉันรู้สึกว่าไม่มียังดีกว่า
ฉันมาถึงที่นี่ก็เย็นแล้ว แต่ถึงจะเดินวนในเมือง3-4รอบก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี เดินไปหยุดที่หอสมุดแล้วเกิดอยากอ่านหนังสือขึ้นมา แต่ป้ายด้านหน้าบอกว่าห้ามเข้า ฉันเลยเอาป้ายออกแล้วเข้าไป ในนี้ไม่ค่อยมีคนอ่านหนังสือซักพักก็ง่วง ดังนั้นก็ ราตรีสวัสดิ์'
'บันทึกครั้งที่2...หรอ ทำไมต้องครั้งที่2ด้วย ไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเขียนครั้งที่1ไปเมื่อไหร่ แต่ลายมือครั้งที่1กลับเป็นของตัวเองซะงั้น แปลกจริงๆ ถ้างั้นแสดงว่าที่ฉันโดนเจ้าของหอสมุดจับตัวไว้เพราะฉันเข้ามาหรอกหรอ ปวดหัวชะมัด
ยังดีที่ไม่โดนทำอะไรมาก แต่ทำไมเจ้าของหอสมุดนั้นต้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยนะ หรือเพราะการแต่งตัวมันโกโรโกโสไป แถวนี้มีร้านอะไรให้เปลี่ยนชุดมั้ย
ฉันถามร้านเสื้อผ้ากับเจ้าของหอสมุดที่ชื่ออาคัส เขาเลยพาฉันมาแต่ปรากฏว่าฉันไม่มีอะไรไปจ่าย เลยเดินออกมาทั้งๆอย่างนั้นและกลับเข้าหอสมุด'
'บันทึกครั้งที่3 ฉันสงสัยว่าทำไมตื่นขึ้นมาถึงโดนใครก็ไม่รู้บ่นตกลงว่าครั้งที่1-2นั้นเกิดขึ้นจริงๆใช่มั้ย เอาอะไรพิสูจน์ได้มั้ง โดนคนขี้บ่นลากออกจากหอสมุด ไปตลาด คนเยอะมากปวดหัว คนนั้น อาคัสบอกให้ฉันช่วยถือของหน่อยแต่มันหนักขึ้นเรื่อยๆฉันเลยทิ้งมันไว้ก่อนจะกลับหอสมุด'
' บันทึกครั้งที่4 ทำไม4แล้วล่ะ เกิดอะไรขึ้น?บันทึกครั้งที่1-3นั้นบอกว่าอยู่หอสมุดแต่ที่ฉันอยู่ปัจจุบันกลับเป็น กลางป่า แล้วจะไปไหนต่อดี เดินไปซักพักเหมือนจะเคยมีคนตั้งแคมป์อยู่ ฉันเลยเดินเข้าไปพัก ตอนนี้หิว เดินเก็บผลไม้กินเดินๆเก็บไปเรื่อยๆแล้วทำไมมันลดเรื่อยๆนะ ฉันเผลอกินไปเยอะขนาดน้ันเลยหรอ?'
' บันทึกครั้งที่5 ตอนนี้ฉันอยู่ห้องพัก ใช้เงินคนอื่นจ่าย เด็กผู้ชายเตี้ยๆเป็นหมาหัวดำตาฟ้า ช่วยฉันไว้จากหมาเหมือนตัวเอง พูดไม่ดีด้วยนิดหน่อย...เป็นเด็กดี ฉันไม่รู้ชื่อของเขา แต่หวังว่าฉันจะจำเขาได้ รู้สึกง่วงแต่ก็หิว... '
ซีวาร์มองบันทึกในมือด้วยสีหน้ายากคาดเดา ความรู้สึกของเขาตอนนี้ปนเปกันไปหมด สายตามองคนข้างๆก่อนเบนออก เขากำลังสงสัยอะไรบางอย่าง ปาปิยองเป็นผู้เล่นพิเศษที่ป่วยเป็น โรคความจำเสื่อม ในจดหมายที่พี่ชายเขียนถึงเจ้าตัวบอกว่า ถ้าคิดว่าจะลืมให้ให้บันทึกลงหนังสือ ดังนั้นทุกๆครั้งที่ปาปิยองตื่นก็จะลืมอย่างนั้นหรอ?แต่ถ้างั้น แล้วทำไม พี่ชายของเจ้านี่ถึงส่งเจ้านี่เข้าในเกมๆนี้ตัวคนเดียวล่ะ?
________________________________________
เยะห์ ครบซะที//ปาดเหงื่อ//คิดว่าตอนนี้คงมีการแก้คำผิดรัวๆ ไรท์จะยังไม่อัพต่อเร็วๆนี้เน้อ สัปดาห์หน้าหรือไม่ก็หน้าๆอีกทีแต่คงไม่เกินไปจากนี้แล้วแหละ ถ้าเห็นว่าขึ้นอัพเดทมิต้องแปลกใจน้า ไรท์แก้ไขเฉยๆ อีกประมาณ2ตอนก็ออกจากเกมแล้วมั้ง...ไวไปมั้ย ฮ่าๆๆ
ทำไมครึ่งหลังสั้นๆ
________________________________________
แปะรูปไซซีค่ะ
ก็ประมาณนี้แหละค่ะ อาจห่วยเล็กน้อยขออภัย T T ความจริงดอกไม้นางเยอะกว่านี้นะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น