คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The vast universe :Saydie
§ Application §
§ ตัวละคร §
สามี—เอ้ย สุดหล่อ Shicmuon จาก Black haze
-- รูปประจำตัว--
"น่าสนใจนี่ ถ้ามันเป็นที่ที่ไม่ต้องเจอพวกงั่งละก็...คงน่าสนใจมากจริงๆ แต่ถ้ามันมีอะไรๆไม่ต่างจากที่นี้ ชั้นก็ไม่คิดจะไปนานนักหรอก...น่าเบื่อ"
ชื่อ-นาสกุล : เซย์ดาย (Saydie) //ชื่อมงคลมาก กับคนอื่น...
ชื่อเล่น : เซย์ดาย
อายุ : 17
วัน เดือน ปีเกิด/กรุ๊ปเลือด/ราศี : 31 ต.ค. 41/ A/ ราศี พิจิก
ประวัติ : เซย์ดายเดิมเป็นเด็กกำพร้าอยู่สถานรับเลี้ยง พออายุได้ 6 ขวบก็มีคนรับไป ซึ่งคนที่รับเขาไปนั่นเป็นคนขององค์กรใต้ดินบางอย่าง ที่นั่นก็ดูจะมีเด็กแบบเขาอยู่พอสมควร และเด็กทุกคนจะมีป้ายหมายเลขติดตัวไว้ทุกคน ดูแปลกดีพิลึก ทุกๆสัปดาห์จะมีการตรวจเช็คร่างกายสม่ำเสมอ ถึงมันจะดูแปลกๆขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายเขาจึงไม่สนใน ส่วนใหญ่แล้วที่นี้จะให้ฝึกการต่อสู้ โดยจะมีการจดสถิติระดับของเด็กที่มีความสามารถสูงไปต่ำ ซึ่งเขาได้เป็นระดับ1เสมอ การฝึกของที่นี้ไม่ทำให้เขาสนใจมันแล้ว เขากลับมาสนใจเกี่ยวกับการตรวจเช็คร่างกายเพราะมันเริ่มเหมือนกับการทดลองมากกว่า แต่ที่ต่างไปจากนั้นอีกคือ ดูเหมือนเขาจะโดน ‘ตรวจเช็คร่างกาย’เป็นพิเศษไม่เหมือนคนอื่น เริ่มจากการที่เขาได้รับการฉีดยาแปลกๆ ทั้งที่คนอื่นไม่ต้องฉีด การตรวจร่างกายที่นานกว่า แถมแค่ตรวจร่างกายจำเป็นต้องใช้สายอะไรไม่รู้มาแปะรอบตัวเขาด้วยหรอ? มันช่างน่ารำคาญจริงๆ แต่ถึงอย่างนั่นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเขา แค่คลื่นไส้หลังการตรวจ กับรู้สึกเมื่อยนิดหน่อย นั้นอาจเป็นเพราะยา ผลการต่อสู้ของเขายังคงเป็นที่1เช่นเดิม และมันก็ดูเฉียบขาดกว่าทุกที ขณะที่ต่อสู้เขาสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของคนอื่นได้ชัด รับเสียงภายนอกได้ชัดเจนอย่างน่าประหลาดการขยับร่างกายเพียงนิดเดียวก็สามารถรับรู้ได้ และอีกหลายๆอย่าง ซึ่งดูจะมาจากการตรวจ ไม่สิ น่าจะเป็น ‘การทดลอง’มากกว่า...ทำไมมีแต่เขา? แต่ดูเหมือนต่อจากนั้นไม่นาน ก็มีการตรวจร่างกายที่ใช้กับเขาไปใช้กับคนอื่นเช่นกัน แต่มันต่างออกไป คนอื่นๆดูจะไม่ได้สบายแบบเขานัก พวกเขาดูโทรมลง ร่างกายซีดๆดูไม่มีเรี่ยวแรง ให้ความรู้สึกเหมือนซอมบี้ชะมัด พวกเขาอ่อนแรงเกินกว่าจะฝึกการต่อสู้ บางทีก็ไอออกมาเป็นเลือด คงใกล้ตายแล้ว และมันก็เป็นไปตามที่เขาคิดพวกเขาทุกคนต่างก็ตกตาย สภาพไม่น่าดูสักเท่าไหร่ ตามร่างกายของพวกเขามีเลือดไหลทะลุออกจากร่าง กล้ามเนื้อบิดเบี้ยวผิดรูปทรง ผิวหนังไหม้เกรียมส่งกลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้ง ดวงตาเบิกค้างหลุดออกจากเบ้าพร้อมสายเลือดไหลย้อยจากภายใน พวกเขาจากไปในเวลาไม่กี่วันหลังจากวันนั้น…แล้วเขาละ? การ ‘ทดลอง’ของพวกเขาเริ่มมากขึ้นไปอีก ยาที่ฉีดให้เขาก็เปลี่ยน ยานั้นทำให้เขารู้สึกเจ็บแสบมากราวพิษร้ายแทรกซึมไปตามกระแสเลือดเกาะกินพลังชีวิตเขา แต่อาการเหล่านี้ไม่นานก็หาย แค่มีอาการปวดเป็นพักๆ เขาโดนฉีดยาถี่ขึ้นเรื่อยๆแต่ก็กลับมาเป็นปกติเช่นเคย จนกระทั่งพวกนั้นจับตัวเขาไปแช่ในน้ำอะไรสักอย่างมีสายออกซิเจนไว้ให้ พร้อมท่อแปลกๆทิ่มแทงตัวเขา มันทำหน้าที่ราวเข็มฉีดยาที่เขาโดนประจำแต่มันต่างตรงที่ว่ามันฉีดยานั้นให้เขาตลอดเวลา ความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับนั้นมากมายมหาศาลและจะไม่มีเวลาให้เขาพัก การดิ้นเร้าแสดงความเจ็บปวดไม่ทำให้มันสิ้นสุด ความทรมานที่ทำให้เขาตื่นทุกครั้งที่ร่างกายรับความเจ็บปวดไม่ไหว มันเป็นแบบนี้นานเท่าไหร่? เขาไม่รู้...เขาตื่นมาอีกครั้งท่ามกลางสายตาของคนแปลกหน้า พวกเขาพยายามพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาฟังไม่รู้เรื่อง ดูเหมือนบาดแผลภายในจะทำให้เขารับรู้อะไรไม่ได้ชั่วคราว รอจนกว่าเขาจะตั้งตัวได้ พวกเขาอธิบายว่า พวกที่จับเขาทดลองนั่นทำอะไรตามอำเภอใจ จนเด็กที่รับมาเลี้ยงตายหมด เหลือเพียงคนเดียวแถมยังเอาไปทดลองแปลกๆจนอาจถึงตาย...ซึ่งก็คือเขาเอง และยังได้รู้อีกว่าองค์กรที่เขาอยู่เป็นองค์กรสำหรับทำงานลอบสังหาร ง่ายๆก็ฆ่าคน ที่รับเด็กมาก็เพราะจะฝึกเด็กไว้ฆ่าคนนั่นแหละ พวกนั้นเองก็บอกให้เขาเตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้ ซึ่งเขาก็บอกออกไปตรงๆเลยว่า “ไม่ทำ” เขาไม่คิดจะทำตามคำสั่งใครก็ตาม พวกนั้นดูปวดหัวมาก แต่เขาไม่สนใจ พวกนั้นบอกกับเขาว่าถ้าหากไม่ทำเขาก็เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์เท่านั้น และไม่ควรมีชีวิตอยู่หลังจากรู้เรื่ององค์กร แต่ถึงอย่างนั้นพวกนี้กระจอกมาก เขาใช้เวลาไม่นานก็จัดการจนหมด แต่พอมาคิดอีกทีที่นี้ก็เลี้ยงเขาไว้ เขาจึงได้แต่พูดว่า “ชั้นไม่คิดจะทำตามที่แกสั่ง ถ้าชั้นจะทำชั้นจะทำเอง” นั้นถือเป็นเรื่องดี สำหรับองค์กรเพราะงานที่เขาอยากทำล้วนสำเร็จเป็นอย่างดี เขาไม่เคยพลาด และไม่เคยแพ้ด้วย ยกเว้นอยู่ครั้งนึงอะนะ...ตอนนั้นมีคนมาขัดขวางการทำภารกิจของเขาเป็นเด็กผู้ชายละมั้งใส่ชุดรุ่มร่ามเหมือนชุดผู้หญิงกับหน้ากากพิลึกๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเสียท่า แต่เด็กประหลาดนั้นก็ทำลายความคิดของเขาหมดสิ้น การเคลื่อนไหวทุกท่วงท่าของเด็กนั้นงดงามมาก แต่เพียงเสี้ยววิความงดงามนั้นก็พร้อมปลิดชีพเขาที่กำลังเผลอเรอ ความประมาทจะทำให้ตาย เขารู้ เขากลับมาตั้งใจต่อสู้กับเด็กนั่นอีกครั้งแต่ผลสุดท้ายแล้ว เขา...ก็แพ้ ได้แต่คิด ‘เด็กนี้มันปีศาจชัดๆ’แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นเขาเองก็ไม่ต่างกัน เด็กนั้นไม่ได้ฆ่าเขา เจ้าตัวเพียงแค่เดินจากไปเท่านั้น ถ้าไม่ฆ่าเขาซะแล้วจะสู้กับเขาแต่แรกทำไมกัน?...
ลักษณะนิสัย : ขี้เบื่อ ไม่ฟังใคร หัวรั้น ใครพูดอะไรไม่เคยเข้าหัว สอนอะไรไม่เคยจำ และไม่ต้องการให้มาสอน มักทำตาขวางใส่พวกที่มาออกคำสั่งเขา แต่เขาก็พอฟังคำสั่งคนเหมือนกันโดยเฉพาะคนที่ทัดเทียมกับเขา...ถ้ามีอะนะ อะไรที่เขาไม่เห็นด้วยจะเป็นเรื่องไร้สาระเกือบทั้งหมด เขาชอบเที่ยวมากงานที่เขารับส่วนใหญ่จะต้องไปทำในที่ไกลๆซึ่งเจ้าตัวก็ถือโอกาสไปเที่ยวในตัวด้วย แต่มันเป็นปัญหาตรงที่มักจะไปแล้วไม่ยอมกลับ ต้องรอให้เที่ยวจนพอใจก่อนจึงเสด็จกลับมาดีๆ เวลาไม่มีตัง จะไปแอบจิ๊กจากคนในสมาคมแบบไม่ขอแถมไม่คืน มือบอนสุดๆ จนทำเอาองค์กรต้องเพิ่มเวรทำความสะอาดอยู่เนืองๆ เวลาว่างชอบฝึกการต่อสู้ ซึ่งเขายินดีมากที่ดูเหมือนเขาจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆเสมอ (โดยรวมเหมือนเด็กเก แค่เถื่อนกว่า//ฮา)
คติประจำใจ: ตัวตน ผู้แปดเปื้อน คงอยู่...เหนือซากศพ
ลักษณะในการพูด :
"หนวกหู"
"อายุมากกว่า?ไม่เห็นจำเป็นต้องเคารพเลย งี่เง่า"
"ไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องมาร้องเพลงกล่อม ถ้าว่างขนาดนั้นก็หัดไปพัฒนาสมองหน่อย พวกทึ่ม"
“กล้าดียังไงมาสั่งชั้น หา? อยากตายหรือไง ไม่ทำ!”
"ไม่ต้องมาสอนชั้น! เอาหนังสือบ้านี้ออกไป!น่ารำคาญ!"
ความสามารถพิเศษ : การต่อสู้ของเขาเรียกได้ว่าแข็งแกร่งที่สุดในองค์กร ไม่ว่าอะไรก็ใช้เป็นอาวุธได้ทั้งหมด การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วจนยากสังเกต สายตาของเขาสามารถจับภาพการเคลื่อนไหวทุกอย่างได้อย่างแม่นยำและมองเห็นได้กว้างไกล อีกทั้งหูที่รับเสียงได้ทั่วเป็นบริเวณกว้าง การรับกลิ่นที่ดีเกินคน(เผลอๆอาจดีกว่าหม-) การรับรส ร่างกายของเขาค่อนข้างพิเศษ มันทั้งแข็งแรง (ถึก)แถมยามที่ได้รับบาดเจ็บก็หายไวกว่ามนุษย์ปกติ สามารถทนกับสภาพอากาศได้ทุกสภาวะ ร่างกายลองรับได้ทั้งเปลวไฟที่ลุกไหม้ หรือผลึกน้ำแข็งเย็นเฉียบ และใช้มันได้พร้อมๆกับการต่อสู้ แต่พอเขาใช้งานร่างกายไปสักพักจะเกิดการเปลี่ยนแปลงร่างกายอย่างเช่นสีตาที่เปลี่ยนไป ก่อนมันจะกลับเป็นปกติ
ส่วนความสามารถด้านปัญญา...ความจริงเขาก็ไม่ได้โง่นะ แค่ขี้เกียจหาความรู้เท่านั้น ข้อความที่อยู่ในหน้ากระดาษยาวเป็นพืดแบบนั้นดูน่าพะอืดพะอมมากแต่ถ้าฟังเฉยๆก็พอได้แถม และของพวกนั้นไม่จำเป็นต้องใช้มากสำหรับเขา เขายึดถือการใช้สัญชาตญาณความรู้สึกล้วนๆไม่มีทฤษฎีผสม เขาทำขนมเก่งเพราะชอบกิน (แต่อย่าให้ทำอาหารเชียวล่ะ)
งานอดิเรก : ฝึกต่อสู้ เที่ยว จิ๊กตังใครสักคน(+ไถตัง) หาเรื่องแกล้งคนที่ไม่ชอบขี้หน้า หาของ(เล่น)มาแก้เบื่อจากในองค์กร (หนีมา)เล่นเกมในโซนเกมของห้างสักที่ ขนม
สิ่งที่ชอบ ปลื้ม : เที่ยว สถานที่บันเทิง(ไปคนเดียว) คนที่เหมือนตัวเอง ว่างงาน ปลื้มคนที่เก่งกว่าเขา เคยเอาชนะเขา
สิ่งที่ไม่ชอบ เกลียด แพ้ : คนที่ออกคำสั่งกับเขา พวกงี่เง่า พวกขี้ตื้อ เสียงดังบาดหู ตัวหนังสือน่าปวดหัว
อื่นๆ : -ถึงเขาจะพอทำตามคำสั่งหรือขอร้องจากคนที่ความสามารถเทียบเท่าเขาหรือเก่งกว่าเขาก็จริง แต่ถ้ามากไปก็หงุดหงิดเหมือนกันนะ
-เขาชอบไปเที่ยวมากแต่ไม่ชอบเสียงรบกวน ปกติจึงสวมที่ปิดหูเอาไว้ และยังใส่ฮู้ดปิดจนไม่เห็นหน้าออกไปตลอด (หน้าหล่อๆสร้างเรื่องมาเยอะ เจ้าตัวจึงใส่งี้ตลอดเพราะรำคาญ)
- เด็กที่เซย์ดายแพ้ก็คาร์ทนั่นแหละ แต่เพราะคาร์ทเตี้—เอ้ย ร่างกายไม่โตเพราะขาดสารอาหาร เซย์ดายจึงคิดว่าเป็นเด็กพิลึกๆคนนึง รู้สึกอยากเจอนิดหน่อย
- สัมภาษณ์ตัวละคร -
Q : สวัสดี เธอชื่ออะไรหรอ?
A : เหล่ตามอง พลางนั่งไขว้หางมองไปทางอื่น “ไม่จำเป็นต้องบอก”
Q : งั้นหรอ เออ.. ถ้างั้นฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย? คือว่าโลกแห่งจิตนาการของเธอน่ะคืออะไรหรอ?
A : “ไม่มีพวกงีเง่า ช่างตื้อ ช่างถาม โดยเฉพาะคำถามไร้สาระ”มองตอบด้วยหางตา ก่อนจะมองออกไปทางอื่นอีกครั้ง
Q : โหหห! แล้วถ้าเลือกได้หรือเลือกไม่ได้-.- อยากไปอยู่โลกจิตนาการโลกไหนอ่อ?
A : “ทุกที่ ที่ไม่มีพวกที่บอกไปเมื่อกี้” เอ่ยตอบทั้งทีไม่ได้มอง น้ำเสียงเบื่อๆ
Q : ฮ่าาา.. ขอบคุณน้าาที่คุยเป็นเพื่อน ไว้คราวหน้าค่อยคุยกันใหม่น้อ!
A : “ไม่ต้องมีคราวหน้า แค่นี้ก็เกินพอ”ว่าจบพลางลุกเดินขึ้น ขี่มอไซค์ขับออกไป พร้อมเสียงตะโกนไล่หลังจากใครก็ไม่รู้ “อย่าเพิ่งไปนะ เฮ้ย กลับม๊า! กลับมาทำงานก่อน โว้ยย ไอเด็กเวรรร แล้วก็มาจัดการของที่แกทำรกไว้ด้วยเซ่ อ๊ากกกก”เสียงร้องตะโกนโหยหวนตามร่างไอคนหนีงานไปจนลับตา
.......................................................................................................................................................................
§ Application §
§ ผู้ปกครอง §
ชื่อ-นาสกุล : Yhafufuya (คนเดิม เพิ่มเติมเดะบอก//สถานะปัจจุบัน ยังไม่เพิ่มนะจ๊ะ ๕๕๕+)
ชื่อเล่น :yhafu
อายุ : 17
วัน เดือน ปีเกิด/กรุ๊ปเลือด/ราศี :10/1*/41 กรุ๊ปO ราศี ตุล
ประเทศ :thai
คติประจำใจ :วันๆน่าเบื่อใช่จะเบื่อมันทุกวัน
ลักษณะนิสัย : ธรรมดามว๊ากกกกกก ติดจะพูดน้อยไปนิด แต่ถ้าพูดกับเพื่อนจะพูดเป็นต่อยหอย มักจะฟังคนอื่นไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกัน(ตามคนอื่นไม่ทัน) และพูดไม่ค่อยรู้เรื่องเช่นกัน ชอบเหม่อบ่อยๆจนเป็นภาระเพื่อน(ฮา) แอบขี้เกียจเล็กน้อย(หรา?) ของใช้ส่วนตัวมักจะเก็บไม่ค่อยเป็นที่ เก็บเป็นระเบียบไม่ถึงวัน รกเหมือนเดิม... ความจำสั้นมากกกกก(ล้านตัว) ชื่อเพื่อนในห้องก็จำไม่ค่อยจะได้จนโดนว่าประจำ แถมยังหูไม่ดี... รู้สึกชีวิตซวยมาก(สดๆร้อนๆT T)เรื่องดีๆในชีวิตถือว่าน้อย ซวยๆสิประจำ...
ลักษณะในการพูด :ชอบลงท้ายด้วย "อะ" เวลาพูด ซึ่งเพื่อนๆก็ต่างบอกว่าดูเอ๋อมาก
"ห๊า อะไรนะ"<<<คำนี้คำประจำ
"โทษๆจำผิดคน แหะๆ"<<<โดนเพื่อนด่า
"พวกแกคุยไรกันอะ"<<<โดนเพื่อนถอนหายใจใส่
"เมื่อกี้ว่าไรนะ ไม่ได้ยินอะ"<<<เพื่อนเดินหนีเพราะขี้เกียจพูด
งานอดิเรก :เหม่อ ฟังเพลง อ่านนิยาย(Y) นอนอืดอยู่บ้าน เช็คเฟส
สิ่งที่ชอบ ปลื้ม :ของสวยๆแปลก เรื่องตลก สถานที่สวยดูลุกลับ เพลงเพราะ
สิ่งที่ไม่ชอบ เกลียด แพ้ :พวกเห็นแก่ตัว เสียงดังๆ นาฬิกาปลุก น้ำหนั---
อื่นๆ : ---------
คุยกับผู้ปกครอง
ไรท์ : อยากให้ไรท์พาไปโลกไหนหรอ? //ยมโลก คนข้างบ้านเสนอมา
ผู้ ปกครอง :เหมือนเดิมค่ะ แน่นอนว่าต้อง ยาโอ---แค่กๆๆ ก็คงเป็นโลกที่มันมีของสวยๆแปลกๆดูลึกลับอะ ความรู้สึกเหมือนดูดาวไรเงี้ย อย่างโลกแฟนซีอะ ที่มีเวทย์มนต์ส่องแสงวิบๆวับม่วงๆ วาย---แค่กๆ เอ่ย ส่องแสงสว่างสวยตระการตา...(//^q^//) ให้มันเป็นสีชมพูววว(+ม่วงฟรุ้งฟริ้ง)
ความคิดเห็น