คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 1:บางครั้งชีวิตบัดซบก็มีส่งแบบเดลิเวอรี่...ทั้งที่ไม่ได้ขอ
Chapter 1:บางครั้งชีวิตบัดซบก็มีส่งแบบเดลิเวอรี่...ทั้งที่ไม่ได้ขอ
“ใช้แรงงานข้าไม่พอ ยังสร้างความอัปยศให้ชีวิตข้าอีกเรอะ! ฮึ่ย ตัดพี่ตัดน้องตอนนี้ยังทันมั้ยนะ...”
เด็กชาย(?)ผู้มีพี่สาวแสนดีที่สุดในสามโลก
“ขอเชิญท่านต่อไปได้เลยค่ะ” ภายในตึกทำการช่วยเหลือและให้คำแนะนำแก่ผู้เล่น เสียงของพนักงานสาวเอ่ยขึ้นหลังเคาน์เตอร์ด้วยเสียงไม่ดังมาก เธอมองซ้ายมองขวาอยู่ซักพัก ในใจได้แต่คิดว่าคงไม่มีใครมาแล้วแต่ ทันใดนั้น...
“เฮ้ เจ้า ถ้าจะอัพเกรดช่องเก็บของต้องทำยังไง?”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา แต่...เธอกลับมองไม่เห็นเจ้าของเสียงซะอย่างนั้น...บางทีเธออาจจะทำงานมาไปจนเบลอรึเปล่านะ หล่อนคิดก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยและกลับไปสนใจกับงานอย่างอื่นตรงหน้าแทนที่
“เฮ้! เจ้า!ไม่ได้ยินที่ข้าถามเรอะ” เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว จนทำให้หล่อนสะดุ้งโหยง เสียงที่เธอได้ยินก่อนหน้านั้น เธอไม่ได้หูฝาดแน่ๆ แต่ว่า...เธอหันซ้ายหันขวาหาเจ้าของเสียงนั้น กวาดสายตามองไปสักพักก่อนที่หางตาของเธอจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง...หน้าเคาน์เตอร์ของเธอเอง…
ด ดะ เด็ก แถมเป็นเด็กตัวเล็กมากๆด้วย ดูเหมือนส่วนสูงของเด็กชายตรงหน้าเธอจะน้อยกว่าเคาท์เตอร์นี้พอสมควร เพราะงี้สินะเธอถึงไม่ทันสังเกต แต่ว่า เด็กคนนี้...นะ น่าร้ากกก กรี๊ดด เด็กบ้าอะไรหน้าตาน่ารักชะมัด แถมบนหัวนั้นมัน มัน...หูหมานี่นา กรี๊ดน่ารักสุดยอด โฮๆๆ อยากได้อ่า อยากเอากลับบ้าน หญิงสาวคร่ำครวญอยู่ในใจขณะมองเด็กชายหมาน้อยตรงหน้าที่มีส่วนสูงราว 140กว่าๆดูพกพาง่าย(?) ในหัวเหมือนจะไม่ได้สนใจสรรพนามแปลกๆหรือคำถามที่เด็กน้อยเอ่ยมาก่อนหน้าเลย
“เจ้า ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่าไง แล้วไอท่าทางก่อนหน้านั้นอีก...อย่าบอกนะว่ามองไม่เห็นข้า?” ก็มองไม่เห็นจริงๆนั้นแหละ หล่อนคิด หัวเราะออกมาแหะๆ ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มให้เด็กชายตรงหน้าอย่างอ่อนโยนพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ซึ่งเธอแน่ใจว่าเหนือกว่านางงามรักเด็ก(?)แน่นอน โฮะๆๆ
“หนูน้อย พี่สาวขอโทษนะจ๊ะ ที่ไม่ทันเห็น เคาท์เตอร์นี่ไม่ดีเลย มาบังเด็กน้อยน่ารักได้ยังไง”หญิงสาวตีเคาน์เตอร์เบาๆราวกับลงโทษ...โดยไม่ทันสังเกต เด็กชายผู้น่ารักตรงหน้าที่หน้าคล้ำไปครึ่งแถบ คิ้วเรียวกระตุกยิกๆเหมือนกำลังอดกลั้น
“...”
“ว่าแต่ น้องชายชื่ออะไรครับ? มาเล่นเกมคนเดียวหรอเนี่ย เก่งจังเลย”หญิงสาว เอื้อมมือไปลูบใบหน้าของเด็กชาย ก่อนที่เขาจะสะบัดหน้าหนีมือเธอ จน เธออดเสียดายไม่ได้ เพราะมันช่างสั้นเหลือเกิน...นิ่มโครต นิ่มโครตๆเลย... ยะ อยากจับอีกอะ อยากจับ
“...”
“น้องชายหิวมั้ย พี่สาวมีขนมอร่อยๆด้วยนะ” ...ก็ยังคงพล่ามต่อไป
“...นี่” โอ๊ะ ตอบแล้ว หญิงสาวตาเป็นประกาย เฝ้ารอให้เด็กชายตรงหน้าพูดคุยกับเธอด้วยรอยยิ้มเคลิ้มๆ “อะไรจ๊ะ”
“เจ้า...อยากตายรึไง”
“...เห๊ะ” เมื่อกี้เธอได้ยินว่าอะไรนะ ใบหน้าของหล่อนยิ้มค้างสายตามองใบหน้าน่ารักน่าหยิกตรงหน้า หูฝาดรึเปล่านะ “ เอ่อ...เมื่อกี้หนูว่าอะไรนะจ๊ะ”
เมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นเด็กชายก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ริมฝีปากเล็กๆยิ้มแสยะ สายตาเหยียดมองหญิงสาวตรงหน้าราวสมเพช “เจ้าน่ะ นอกจากตาถั่วแล้วยังหูไม่ดีอีกหรอ”
ชะ ชัด ชัดเจน ไอเด็กนี่มันด่าเธอนี่นา เธอพยายามไม่แยกเขี้ยวใส่เด็กตรงหน้า แต่ดูเหมือนความพยายามของเธอจะทำให้ใบหน้ายิ้มบิดเบี้ยวดูน่าหัวล่อเสียมากกว่า เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆราวข่มอารมณ์สุดชีวิต
“นี่ หนูจ๊ะ พูดอะไรแบบนั่นกันมัน ไร้มารยาท นะรู้มั้ย”
เด็กชายผู้น่ารักที่กลายเป็นเด็กเวรแล้วในตอนนี้ เหล่ตามองเธอก่อนจะหัวเราะขึ้นจมูก “หึ ข้าก็ไม่คิดว่าคนที่มาเซ้าซี้คนอื่นน่ะมันมีมารยาทนักหรอก มีหน้าที่ก็ทำหน้าที่ตัวเองไปสิ แล้วตกลงว่าจะตอบคำถามได้รึยัง คุณพนักงาน” กรี๊ด! อิเด็กบ้า แค่มองไม่เห็นแค่นี้ต้องด่าใส่เลยเรอะ จะโทษก็ไปโทษบริษัทที่ทำโต๊ะสูงไปเซ่ แต่ที่แน่นอนที่สุดคือเอ็ง-เตี้ย-เฟ้ย! หญิงสาวขบเขี้ยวอยู่ในใจ รู้สึกอยากอัดกระสอบทรายขึ้นมา
“ขอประทานโทษด้วยค่ะ เมื่อสักครู่ไม่ทันทราบ ช่วยกรุณาสอบถามใหม่ด้วยนะคะ”
“จะเพิ่มช่องเก็บของต้องทำไง”เด็กชายกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนๆ สายตาบ่งบอกว่า รีบๆพูดมา
“ค่ะ ในกรณีของช่องเก็บของนั้นจะขึ้นอยู่กับระดับของที่ใช้บรรจุค่ะ อย่างในตอนเริ่มเกมใหม่ๆจะมีไอเทมกระเป๋าใส่ของให้ ซึ่งความสามารถในการจุค่อนข้างต่ำ หากต้องการให้มีพื้นที่ในการบรรจุมากขึ้นจะสามารถทำได้2วิธีค่ะ อย่างแรก ผู้เล่นจะต้องหาของไปให้กับช่างที่อัพเกรดโดยเฉพาะ ซึ่งโอกาสที่ระดับจะเพิ่มขึ้นก็อยู่ที่ดวงล้วนๆ แล้วยิ่งระดับเพิ่มมากขึ้นโอกาสที่อัพเกรดสำเร็จก็น้อยลงด้วยค่ะ อย่างที่สองก็คือ ซื้อเอาเลยค่ะ แต่ยิ่งระดับสูงมากราคาก็จะยิ่งมากไปด้วยค่ะ หากผู้เล่น มีปัญญาซื้อ ก็สามารถหาซื้อได้ที่ร้านขายของ หรือตลาดประมูลค่ะ โดยส่วนมากของที่ลงขายในตลาดประมูลจะมีราคาอยู่ที่ 8Mเป็นอย่างต่ำค่ะ ไม่ทราบว่าผู้เล่นอยากทราบอะไรอีกมั้ยค่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบและแอบเหน็บคนตรงหน้าเธอเล็กน้อย
“ไม่มี งั้นไปล่ะ” แต่ยังไม่ทันจะหันหลังกลับเด็กชายก็เหมือนฉุกคิดอะไรได้ “เออ นี่”
“อะไรค่ะ?”
“เมื่อกี้นี้ขอโทษด้วยล่ะกัน แค่นี้แหละ”
...ห๊า เมื่อกี้มัน ไอเด็กบ้านั้นขอโทษเธอหรอ... หญิงสายยิ้มบางสายตาเฝ้ามองคนที่เดินจากไป คิกๆอะไรกัน ก็เป็นเด็กดีอยู่บ้างนี้...อ๊ะ อยู่ๆเธอก็อยากรู้ชื่อของเด็กคนนั้นขึ้นมา เขาเดินไปจะลับสายตาแล้ว คงต้องใช้วิธีตรวจสอบล่ะมั้ง อา...เสียมารยาทนิดหน่อย แต่เขาก็ไม่รู้นี่นะ ว่าแล้วเธอก็ทำการตรวจสอบชื่อทันที ก่อนที่เธอจะหยุดชะงัก...ตรงหน้าของเธอมีชื่อของคนๆนึงอยู่...ซึ่งมัน ...มัน
“อุ ฮิ ฮิ คิกๆ ฮะ อุบ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆ”แล้วเสียงหัวเราะของพนักงานสาวผู้รักษามาดจนถึงเมื่อกี้ก็ดังสนั่น สร้างความตกใจให้แก่ผู้คนที่อยู่โดยรอบ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด ก่อนเลื่อนสายตาไปทางที่เด็กชายเดินลับไปอีกครั้ง
“ฮิฮิๆ แหม ชื่อน่ารักจังเลยนะ...อุบ ฮ่าๆๆๆ”และเสียงหัวเราะก็ยังคงดังต่อไปอีกซักพัก
เด็กชายเดินออกมาจากตึกได้ซักพัก ก่อนจะหยุดคิดถึงเรื่องที่เขาดันไปพูดไม่ดีกับแม่พนักงานสาวนั่น แต่พอนึกถึงคำพูดที่แม่นั่นพูดกับเขาแล้ว มัน... เด็กน้อย? หนูน้อย? น่ารัก? แล้วยังท่าทางที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็กอีก ถึงแม้เขาในตอนนี้จะดูเป็นแบบนั้นจริงๆก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เขาอดนึกถึงสาเหตุที่ต้องมาเล่นเกมงี่เง่านี้ขึ้นมาไม่ได้...
--หนึ่งสัปดาห์ก่อน—
กริ๊งง กริ๊งง
“ฮัลโล”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ก่อนจะได้ยินเสียงแปดหลอดบาดหูขึ้นในทันที
“Hello! My dear brother”รู้เลยใคร
“มีไร”
“พูดแบบนั้นมันอะไรกัน...แต่ช่างเถอะ พี่สาวแค่เกิดคิดถึงน้องชายสุดที่รักขึ้นมาน่ะ”
“...”
“แล้วก็คิดว่า มีอะไรบ้างอย่างที่พี่สาวคนนี้อยากให้น้องรักช่ว—“
“แค่นี้นะ” เขาทำท่าจะวางหูไปจริงๆ
“เดี๋ยวๆๆ น้องรักฟังพี่ก่อน พี่สาวมีขอเสนอแนะสุดบรรเจิดให้น้องรักได้ไตร่ตรอง”
“บรรเจิดของเจ้าไม่ใช่ของข้า”
“อุแหม่ ฟังการพูดแบบนี้แล้วจั๊กจี้หูดีจัง พูดต่อไปนะพี่สาวชอบมาก”
“วางสายล่ะ”
“เดี๋ยว! อะแฮ่ม คืองี้นะน้องรัก พี่สาวน่ะบังเอิ๊ญบังเอิญหาลู่ทางที่จะทำให้บ้านเรามีทรัพย์สินมหาศาลไว้พลา—เอ้ย ไว้ใช้จ่ายของที่มีราคาแพงมหาโหดขึ้นทุกวัน”
“เงินที่บ้านไม่พอใช้?”
“ก็ไม่ถึงกับไม่พอใช้นะ แต่น้องรัก น้องอย่าพึ่งขัดพี่”
“...”
“คือว่านะน้อง พี่สาวเผอิญไปเจอบูธจัดกิจกรรมเกมตอนหนีงานไปชอป—อะแฮ่ม ตอนไปเดินเล่นว่างๆน่ะ แล้วเกิดสนใจขึ้นมา” ถึงจะรีบเปลี่ยนคำพูดแต่เขาก็ได้ยินนะ! นี่พี่สาวเขาหนีงานอีกแล้วเรอะ
“พี่ไปฟังรายละเอียดมาแล้ว ปรากฏว่ามันสุดยอดมากๆเลย ตัวเกมเป็นเกมออนไลน์คลื่นสมอง มีทั้งหมด3เกม โดยทั้งหมดเป็นของบริษัทและผู้ผลิตคนเดียวกัน ระบบของเกมสมจริง 99%เลยล่ะ...พี่สาวเห็นเขาว่างั้น แต่ช่างเถอะ ที่พี่สาวสนใจน่ะก็คือระบบนึงของทั้งสามเกมนี่ ระบบที่ว่าก็คือสงครามไงล่ะ”
“สงคราม?ก็เหมาะกับเจ้าดี”ใช้เสียงแทนแตรบุกได้เลย
“นั้นแค่ส่วนนึง แต่ที่พี่สาวสนใจจริงๆคือหลังจบสงครามนั้นตังหาก ใช่แล้ว บริษัทจะมีของรางวัลมอบให้สำหรับคนที่สังหาร มอนสเตอร์อัญเชิญ อภิมหาโหดขิงๆได้!
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับสงคราม ต้องทำสงครามกับมอนสเตอร์นั้นหรอ?”
“แอดๆ ไม่ใช่หรอก อา พี่สาวคงต้องพูดเกี่ยวกับสงครามก่อน สงครามนี่เป็นสงครามระหว่างเกมในทุกๆ2เดือน โดยเริ่มวันสุดท้ายของเดือนนั้น ลองนึกภาพตามนะ ในช่วงสงคราม จะเกิดประตูมิติที่ขับเคลื่อนไปยังฝั่งต่างๆ เรียกว่าเกท เกทจะเกิดขึ้นทั่วทุกที่ภายในเกมๆนั้น ไอนี่น่ะถือเป็นอะไรที่ระทึกสุดๆเลยล่ะ ก็นะ เกทมันไม่บอกนี่นาว่าเข้าไปแล้วจะไปโผล่ที่ไหน ฮะๆๆ ถ้าบังเอิญไปจ๊ะเอ๋ฝูงศัตรูก็ซวยไป”
“มันมีตั้ง3เกม แสดงว่าเกทก็สุ่มเกมที่จะลงเหมือนกันหรอ” ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่ามันดูไร้สาระก็เถอะ แต่เขาอดสงสัยไม่ได้
“จะไปเกมไหนเกทมันจะคนละสีน่ะ งั้นพี่สาวพูดต่อนะสงครามนี่จะวัดผลแพ้ชนะที่ความเสียหาย...ฟังดูโหดร้ายใช่มั้ยล่ะ ถึงแม้มันจะเป็นแค่เกมแต่การเห็นความหายนะที่เกิดขึ้นมันก็สะเทือนใจไม่ได้เหมือนกัน ดังนั้นพวกคนในเกมบางส่วนถึงพยายามให้เกิดความเสียหายน้อยที่สุด ...สำหรับเกมที่เป็นผู้ชนะ บริษัทจะส่งมอนสเตอร์อัญเชิญสุดโฉดที่พี่สาวพูดไปก่อนหน้านี้ ไปในเกมนั้นๆ จนถึงก่อนสงครามครั้งต่อไป1เดือน หรือง่ายๆว่าเรามีเวลาตีมอนส์แค่เดือนเดียวเอง”
“แล้ว?”
“พี่สาวไปพูดกับน้องเล็กดูแล้ว ซึ่งน้องเล็กผู้น่ารักก็ยอมรับขอเสนอแต่โดยดี” แน่ใจว่าไม่บังคับ เขาคิด
“พี่สาวจึงอยากขอความช่วยเหลือจากน้องชายผู้แสนดีขอพี่...”
“...”
“ช่วยเล่นเกมให้พี่สาวด้วยเถอะ!”
“ไม่! ไหนเจ้าบอกเจ้าสนใจ แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า!”
“จุ๊ๆ น้องรัก เกมมันมี3เกม พวกเรามีกันอยู่3คน ก็แยกกันเล่นคนละเกมสิจ๊ะ แถมนอกจากเรื่องสงคราม ไอเทมในเกมก็ขายได้กะตังอยู่นา ถือเป็นแหล่งหาเงินที่ดีใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่!เจ้าว่างนักหรอ ถึงมาทำอะไรงี่เง่าแบบนี้ แหล่งหาเงิน? เหอะ ดูยังไงก็แหล่งผลาญเงินชัดๆ แล้วทำไมข้าต้องเล่นด้วย หา”
“ซีวาร์ ...น้องทำให้พี่ไม่มีทางเลือก...ว่างหรอ?นั่นสินะ พี่ก็คงว่างจริงๆนั่นแหละ แต่ พี่ก็คงไม่ว่างเท่าน้องรักหรอกใช่มั้ย? พ่อ คน ตก งาน หืม?”
“อึก...”
“เรียนจบมาจะปีแล้วยังหางานทำไม่ได้เลย ก็นะดันอยากทำงานที่ต้องแบกหน้าไปสมัครเองนี่ แต่เขาคงไม่รับคนที่ทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนตลอดเวลา แถมวาจาไม่น่าฟังแบบนี้หรอกนะจ๊ะที่รัก”
“...” พูดขนาดนี้เอาเครื่องเกมฟาดหน้าเขาเลยเถอะ! ก็จริงที่เขาหางานทำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไร้ความสามารถ แต่เขาแค่ไม่อยากทำงานแบบนั้น...
“พี่สาวจึงคิดว่าถ้าน้องมาช่วยเล่นให้พี่สาวจะถือว่าเป็นประโยชน์ต่อทั้งที่บ้าน พี่สาว และตัวน้องเองไง”
“ต่อข้า?”ยังไง
“นี่ถือเป็นผลพลอยได้ ในเกมอาจเสริมสร้างให้น้องมีบุคลิกภาพที่ดีขึ้น ฮิฮิ บางทีน้องจ๋าของพี่อาจไปปิ๊งใครในนั่นก็ได้นา”
“ในเกมเนี่ยนะ ดูยังไงก็เหมือนที่ๆมีแต่พวกสวมหน้ากากเข้าใส่กันเลย”
“ก็ไม่แน่นะ เอาล่ะงั้นอีกซัก3วันพี่จ๋าจะส่งเครื่องเกมไปให้นะ น้องสามารถยืนยันตัวตนแล้วเข้าเกมได้เลยนะเพราะพี่ทั้งสมัคร สร้างตัวละคร ตั้งชื่อ ให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนเกมที่พี่สมัครไอดีให้คือเกม Legend of fantasy world ส่วนของพี่เป็น Monster of chaos น้องเล็กก็ The spirit machine นะจ๊ะ ดูเหมือนว่าถึงจะอยู่คนละเกมก็สามารถติดต่อกันได้ ถ้าน้องรักคิดถึงพี่ก็ลองไปถามวิธีติดต่อในเกมนะ”
“อา...แต่ เดี๋ยวไม่ใช่ว่ามันต้องสมัครเองหรอกหรอ”และอีกอย่างเขาก็ไม่มีทางคิดถึงแน่ๆ
“การจะสมัครเกมจะสมัครได้จากเครื่องเกมเลยหรือไปสมัครที่สำนักงานบริษัทTPPเลย เด็กที่อายุต่ำกว่า18จะต้องไปสมัครที่สำนักงานใหญ่พร้อมผู้ปกครอง แต่ของซี พี่สาวขอเขาสมัครเอา บอกเขาไปว่า ‘น้องชายของฉันมีปัญหาทางสมองไม่สามารถสมัครเองได้’น่ะ”
“เจ้า!” มานงมาน่ะอะไร สมัครแบบไม่ถามเขาแล้วยังไปพูดอะไรเสียๆหายๆแบบนั้นอีก
“น่าๆ พี่สาวแค่ล้อเล่น พี่แค่บอกว่า 'สมัครเองไม่เป็น' เท่านั้นแหละ” ต่างเรอะ
“เจ้า คงไม่ได้ทำอะไรกับตัวละครที่สร้างใช่มั้ย ถ้าไม่อย่างนั้นข้าลบและสร้างใหม่เอง”
“อ๊ะ ลืมบอก ถ้าสร้างตัวละครไว้ครั้งนึงแล้วจะสร้างอีกไม่ได้นะ แถมสมัครได้แค่เกมเดียวด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกน้องพี่ พี่ไม่ทำร้ายน้องชายตัวเองหรอกนะจ๊ะ วางใจได้ แค่นี้แหละ รักนะสุดหล่อ จุ๊บ!”
ตื๊ด... ตื๊ด...
เขามองโทรศัพท์ที่วางสายไปด้วยสายตาว่างเปล่า ตกลงว่าเขาต้องเล่นจริงๆหรอ แต่ตอนนี้เขาก็ว่างจริงๆนั้นแหละ... ปิ๊งคนในเกมอะไรกัน ขอเป็นคนที่สนใจรับเขาเข้าทำงานดีกว่า แบบที่เขาอยากทำน่ะนะ หวังว่าพี่สาวเขาคงจะเชื่อใจได้
.
.
.
ฮึ ฮึ ฮึ...
“เชื่อได้ก็บ้าแล้ว! ” อ้ากก ยัยพี่บ้ากล้าทำกับเขาแบบนี้เลยเรอะ เขาตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย ผู้คนโดยรอบหันมามองเขาอย่างประหลาดใจ ก่อนจะโดนเขาจ้องเขม็งอย่างดุดัน บรรยากาศโดยรอบน่าอึดอัดขึ้นมาในทันที ตัวต้นเหตุเดินไปหยุดชะงักอยู่หน้ากระจกบานหนึ่ง
เด็กชายครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ในขณะที่กำลังคิดว่าหากเปลี่ยนรูปลักษณ์ต้องทำยังไง เขาก็ไม่ทันได้ระวังตัว จนโดนใครบางคนวิ่งชนเข้าพร้อมตะโกนไล่เหมือนกำลังรีบหนีอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย ไอเด็กเตี้ย หลบปะ---” ปึก!
ไม่ทันที่คนปากมากจะพูดจบ มีดเล่มบางก็ปักเข้าที่กลางหน้าผากอย่างจัง
ของหล่นกระจัดกระจายออกมาจากคนๆนั้น ดูๆแล้วคงไปขโมยคนอื่นเขามา ระบบเกมถึงแม้ของที่อยู่ในช่องเก็บของของตัวเอง
จะไม่สามารถเอาออกไปได้หากไม่ใช่เจ้าของ แต่ถ้าเป็นของที่อยู่นอกช่องเก็บมันก็อีกเรื่อง
ไม่ว่าจะที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยจริงๆทั้งนั้น เขาเหยียดมองโจรตรงหน้าที่ถูกเขาฆ่าทิ้งโดยไม่แม้แต่จะรู้สึกตัว
น่าสมเพช
“โฮ สุดยอด เมื่อกี้แกเห็นปะ”
...อ๊ะ! เหมือนเขาจะลืมอะไรไป ถึงเวลาฆ่ามอนสเตอร์ถ้าไม่ใช่คนในปาตี้เดียวกัน จะไม่ได้ยินประกาศก็เถอะ
“เห็นดิ แม่ง Head Shot เลยมึง”
แต่ถ้าเกิดผู้เล่นสังหารผู้เล่นด้วยกันเองง...มันจะมีประกาศขึ้นนี่...
“เจ๋งสุดๆไปเลยไอน้อง
ฉิบหาย...
ผู้เล่น ชิวาว่า
หมาน้อยผู้น่ารัก สังหาร ผู้เล่น จอมโจรสีชาด ผู้ลึกลับ เนื่องจากสังหารผู้เล่นที่มีค่าหัว
จะไม่ถือว่าก่ออาชญากรรม ผู้เล่นสามารถติดต่อรับเงินได้จากสมาพันธ์นักล่าฆ่าหัวในแต่ละเมืองค่ะ
“...”
“...”
“...นั้นชื่อหรอวะ?”
.
.
.
บัดซบ!!
__________________________________
จบตอนแรกเป็นอย่างไรบ้างค่ะ
รับรู้ได้ถึงความงงรึเปล่า ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่ายังไงก็พูดคุยได้นะคะ
ตอนต่อคงอีกสักพักใหญ่ หญ่ายยยย
ความคิดเห็น