ลำดับตอนที่ #48
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : SET zero
ใบสมัคร
| รูปตัวละคร |
"คุณรู้รึเปล่า?ว่าเหนือเมฆหมอกนั่นมันมีอะไร?
...ความว่างเปล่าไงล่ะ "
ชื่อ / สกุล :: ไฮเดรนย์ /อาเดอร์ฟอล I Hydren aderfall (จริงๆนามสกุลนี่มันunderfallชัดๆอะ ความหมายแปลตามตัว...แปลว่าไรหว่า?)
บทของตัวละคร :: นักพจญภัยสีเทา
อายุ :: 20
ลักษณะภายนอก ::ชายหนุ่มรูปงามผู้มีใบหน้าหล่อเหลางดงามประหนึ่งเทพบุตร(ถูกถีบ)ตกสวรรค์ ดวงหน้างามแย้มยิ้มน่าขนลุกไว้ตลอดเวลา นัยน์เนตรสีเทาหม่นหมองคาดเดาความรู้สึกไม่ได้แต่มันช่างลึกลับและน่าพิศวง ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างน่าสะพรึง รูปร่างสูงโปร่ง176เซนฯ ดูสง่างาม เรือนผมสีดำสนิทซอยสั้นละต้นคอและใบหน้า
ลักษณะนิสัย :: ชายหนุ่มผู้มีกริยาท่าทางงดงามดุจชนชั้นสูง ใบหน้าฉาบรอยยิ้มเย้ายวนไว้ตลอดเวลให้ความรู้สึกหลงไหลและขนลุกในเวลาเดียวกัน เพราะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใบหน้ายิ้มๆนั่นก็ยังไม่เปลี่นแแปลง เหมือนดั่งตุ๊กตาที่ยิ้มแต่ไร้ซึ่งความรู้สึก
เป็นคนมากเล่ห์ ฉลาดเป็นกรด เหลี่ยมจัดชอบวางแผน โดยเฉพาะการแกล้งคนอื่น และไล่ต้อนให้จนมุม รู้จักพลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้ทุกสถานการณ์ ตามคนทันทั้งสถานการณ์ อารมณ์ความรู้สึก เก่งด้านการตลบหลังคนแล้วกระทืบซ้ำ(?) ตอนแรกจะทำตัวอ่อนปวกเปียกเหมือนลูกไก่ในกำมือ แต่พอสังเกตอีกฝ่ายซักพักก็จะหาทางโต้กลับแบบยับเยิน
รักอิสระ ไม่อยู่กับที่ หาตัวยากมาก สันโดษ ไม่ยึดติดกับใครหรืออะไร เจ้าตัวจะเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยๆ แถมอยู่แต่ละที่ยังไม่แน่นอนอีกตังหาก โดยเฉพาะหลังจากที่เขาไปสร้างเรื่องไว้ที่ที่หนึ่งน่ะนะ ถ้าไม่ยอมหนีมีหวังได้โดนรุมบาทาแน่แท้ แต่ก็มีบางครั้งที่เขายังคงเสนอหน้าอยู่กวนประสาทคนแถวนั้นเรื่อยๆ เพราะถึงจะบอกว่าโดนไล่ตื้บแต่เขาก็ไม่เคยโดนจับตัวได้เลยซักครั้ง เนื่องด้วยฝีเท้าที่ทั้งเบาและรวดเร็วปานสายลมยากจับต้อง หรือจะเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอดที่เตือนเขาอยู่ตลอดเวลา
เป็นประเภทหน้าหนา แร--กระแดะ ไร้ยางอายหรือง่ายๆคือหน้าด้านมาก ปานหินฉาบปูนเสริมเหล็กเคลือบเรซิ่น10ชั้น สามารถพูดเรื่องหน้าอายได้หน้าตาเฉย แถมยิ้มทะเล้นให้อีกตังหาก ต่อให้ตัวเองแก้ผ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ไม่สะเทือนหนังหนาที่เคลือบมาดีของพี่ท่านแน่นอน แต่พี่แกจะพูดพลางเก๊กว่า "งดงามสินะ เรือนร่างของผม อิจฉาล่ะสิ" ท่าทางนั้นช่างควรค่าแก่การมอบรางวัลเป็นบาทาคู่ถีบยอดหน้าจริงๆ ปากจัดมากก ปากหม--สุดๆ ชอบพูดแทงใจคนอื่นหลายๆดอกๆ แล้วยิ่งเห็นคนอื่นห่อเหี่ยวก็ยิ่งพูดเสียดแทงเข้าไปอีกแบบคูณ2
พูดไม่รู้เรื่อง เวลาคุยกับคนอื่นจะเข้าหูบ้างไม่เข้าหูบ้าง บางทีก็ทำหน้าเหมือนเข้าใจพยักหน้าระหว่างพูดแต่ใครจะไปรู้ว่าพี่แกแค่พยักหน้าส่งๆเท่านั้น ไอเนื้อหาที่คุยน่ะมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเรียบร้อย ความสามารถในการเปลี่ยนเรื่องสูงมาก เปลี่ยนเรื่องคุยกันดื้อๆจนคนเขาตามไม่ทัน ตอนแรกพูดเรื่องดอกไม้สวยๆแต่อยู่ก็ไปพูดเรื่องหนังโป---เอ้ย! หนังออกใหม่ซะงั้น ทั้งที่เรื่องก่อนยังพูดไม่จบเลย มีความคิดที่เข้าข้างตัวเองเป็นอย่างมาก ถ้าเกิดมีใครมาด่าหรือต่อว่า เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคนที่ด่ากำลังเขินเลยกลบเกลื่อน ความจริงแอบปิ๊งเขาแล้วแน่ๆ ประมาณนี้
หลงตัวเองมากกกกก(ก.ไก่ล้านตัว) ชอบใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำส่องกระจกเกือบชั่วโมง แต่มันคงดีกว่านี้ถ้าไม่ใช่ว่าพี่แกดันไปเกะกะการใช้ห้องน้ำสาธารณะที่คนต่อแถวยาวเหยียด โดยไม่สนใจสายตาที่มองด้วยความเอือมระอาแม้แต่นิด เผลอๆยังโพสท่าอยู่หน้ากระจกเหมือนตัวเองเป็นนายแบบระดับโลกอย่างไรอย่างนั้น แต่พอตัวเองอยากเข้าห้องน้ำแล้วคนมันเยอะ เจ้าตัวก็จะปีน(?)ประตูห้องน้ำไปบอกคนด้านในว่ารีบๆหน่อย...จะบอกว่ามันเป็นความเอาแต่ใจของเขาก็ได้นะ เอาแต่ใจถึงขนาดที่ไม่สนว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง
โลกส่วนตัวสูง เหม่อบ่อย เรียกว่าแทบตัดขาดกับโลกภายนอกเลยล่ะ อาการเหม่อลอยทำอะไรโดยไม่รู้ตัว แต่ปกติเขาจะนั่งตากฝนเงียบๆอยู่คนเดียว สีหน้าที่ปกติจะยิ้มพอจิตหลุดลอยไปไกลกลับเรียบนิ่งทั้งสีหน้าและแววตาล้วนว่างเปล่า จนคนที่มาเห็นบางครั้งก็นึกสงสัยว่าหยาดฝนที่อาบล้อมใบหน้างามเป็นสายฝนจากฟากฟ้าหรือน้ำตาที่หลั่งไหลของเขากันแน่...
ลักษณะการพูด ::น้ำเสียงขี้เล่นดูเจ้าเล่ห์เข้าถึงยากมาก ฟังๆแล้วเหมือนกับกำลังยั่วโมโหคนอื่นตลอดเวลา เรียกตัวเองว่าผม เรียกคนอื่นว่าคุณ ดูห่างเหิน เขาไม่เคยคิดจะเรียกชื่อ เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องไปและไปเรื่อยๆจะจดจำไว้ทำไมกัน?
ตัวอย่าง
"นี่ๆ เมื่อวานผมเห็นคุณตากกางเกงในไว้ที่ระเบียงน่ะ...มันอันตรายนะ!เกิดมีใครขโมยไปจะทำไง แต่ ผมเก็บมาให้เรียบร้อยแล้ว อ้ะ เอาไปสิ ไม่ต้องขอบใจหรอกนะ"
"ห้ามบอกว่าผมหล่อหรือสวยนะ ต้องบอกว่า 'หล่อเหลาและงดงามปานประหนึ่งเทพยดาบนสรวงสวรรค์จุติลงมาเกิดด้วยใบหน้าที่สะเทือนฟ้าสะเทือนดินวัวหายควายล้อมมนุษย์สูญพันธุ์ ทุกสรรพสิ่งล้วนเทียบความงามของผมไม่ได้' นี่แหละ แค่หล่อหรือสวยมันไม่พอหรอก ต้องพูดให้ครบนะ ไหนลองพูดดิ๊"
"อ้าวๆ ไอท่าทางพยองก่อนน่านี้หายไปไหนแล้วล่ะ ฮะๆๆ"
"ตุ๊กตาหมีแพนด้าน่ารักดีนะครับ น่าเสียดาย...โคอาล่าตัวกลมดีจังเลย น่าเตะจัง..."
"อย่าโกหกผมดีกว่านะครับ ต่อให้ดวงตาคู่นั้นจะถูกปกปิดด้วยอะไร ...ก็ไม่อาจคลาดสายตาผมได้หรอกนะ"
"ใครบอกกันล่ะ ว่าผมอยากให้มันเป็นแบบนี้...ผมไม่เคยต้องการมันเลยซักนิด..."
"เขาว่าการได้เห็นของสวยๆงามๆจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น...แปลกจังเลยนะที่ผมไม่รู้สึกแบบนั้น"
"ทำไมถึงคิดว่าตอนนี้ผมกำลังร้องไห้อยู่ล่ะครับ?บางที...ผมอาจจะร้องไห้มาตั้งนานแล้วก็ได้นะ..."
ลักษณะการแต่งกาย ::ชุดสูทแบบคุณชายคุมด้วยผ้าคุมตัวยาวสีดำมักพกหน้ากากสีขาวลายดำอ่อนช้อยงดงามไว้เสมอ นอกจากนั้นก็ยังมีร่มสีเทาลายหมอกกับฝนติดตัวไว้ด้วย
ประวัติในอดีต ::เขาเองก็ไม่รู้เรื่องของตัวเองเลยแม้แต่อย่างเดียว ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ทุกอย่างก็ถูกห้อมล้อมไปด้วยความโดดเดี่ยว ไร้ซึ่งครอบครัว ไร้เพื่อนฝูง มีเพียงท้องฟ้าสีเทาและหยาดฝนโปรยปรายเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างเขา...เขาเร่ร่อนไปมา ไม่มีที่อยู่เป็นหลักเป็นแหล่ง นั่นเพราะทุกๆที่เขาไปล้วนถูกขับไล่ ...ถูกไล่เพราะรังเกียจ...ทุกๆที่ที่เขาไปล้วนถูกปกคลุมไปด้วยสีเทาอันหม่นหมอง หดหู่ไร้ชีวิตชีวา เม็ดฝนที่ร่วงหล่นนั้นเย็นเฉียบดุจหัวใจของเขาที่เริ่มด้านชา...
วันหนึ่งเขาได้แอบเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆ และทันทีที่เขามาถึง ผู้คนในที่นี้ต่างแปลกใจ ความสดใสของท้องฟ้าอันงดงามถูกบดบังด้วยเมฆหมอกและหยาดฝน แต่พวกเขาไม่รู้สาเหตุ รวมถึงตัวตนของเขาด้วย เพราะยังไงซะ เขาก็อยู่ไม่นานหรอก...เขาเข้ามาอาศัยอยู่ในสวนดอกไม้ มันเป็นสวนดอกไฮเดรนเยีย เขาชอบมันเพราะมันถือเป็นสิ่งที่สวยงามท่ามกลางสายฝน และเขา...ก็อิจฉามันเช่นกัน หัวใจที่ด้านชา ความหมายของมันเหมือนกับเขา แต่ที่ไม่เหมือนกับเขาก็คือ มันชอบความชื่นและหยาดน้ำ และสามารถที่จะอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่แท้จริงได้...ในขณะที่เขา ทำไม่ได้...
เขาเอนกายลงท่ามกลางดอกไฮเดรนเยียและสายฝน เนื้อตัวเขาเปียกไปหมด แต่เขาชินแล้ว เขาพล่อยหลับไป แม้กระทั้งในความฝัน ก็ยังคงว่างเปล่าและหนาวเหน็บ ...แต่อยู่ๆความอบอุ่นจากที่ไหนซักที่ก็โอบตัวเขาไว้ เขาไม่อยากตื่น แต่เปลือกตาที่สั่นไหวนี้เอ่ยเตือนเขา...ไม่มีเม็ดฝนร่วงหล่นลงมาบนตัวเขาแล้ว เหนือร่างของเขามีอะไรบางอย่างอยู่...ร่มและคน ถูกเจอเข้าแล้ว เขาคิด เขาเตรียมจะลุกเพื่อหนี แต่ก็ถูกเสียงของคนๆนั้นฉุดรั้งเอาไว้ เด็กผู้ชาย...เด็กนั้นดึงมือเขาทำท่าจะลากเข้าบ้าน แน่นอนว่าเขาไม่ยอมเข้า พอเห็นว่าเขายังดื้อด้านอยู่เด็กคนนั้นจึงเดินเข้าบ้านไปโดยทิ้งร่มไว้ให้เขา...
เขากางร่มและเอนตัวหลับไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี่ไม่เหมือนเดิม เพราะความฝันเขาไม่ได้ว่างเปล่า...มันมีร่มคันนึงโผล่มาในความฝันของเขาด้วย...พอเขาตื่นขึ้นมาก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองชักจะเพี้ยน แค่ร่มคันเดียวไม่เห็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้น เขาเหล่มองร่มคันนั้นแล้วคิดว่าควรทิ้งมันไว้ที่นี้ แล้วเร่ร่อนไปเหมือนเดิม...และฝันเหมือนๆเดิม แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ไปไหน เด็กคนเมื่อวานก็มารั้งเขาไว้อีกรอบ พลางยื่นขนมปังแท่งโตมาให้เขา ของกิน ได้ฟรี แน่นอนว่าเขาเอา เขานั่งกลางร่มกินขนมปังไปพลางมองคนข้างตัวไปพลาง เด็กนั่นมองเขากินตาแป๋ว จามบ้างไอบ้าง จนเขาเหยิบเข้าไปใกล้อย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะป่วย เลยไอไม่หยุด...เด็กนั้นชวนเขาคุยหลายอย่าง เขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เด็กนั่นบอกชื่อของตัวเองและถามเขา...เขาไม่ตอบ ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่เขาไม่รู้ว่าตัวเองชื่ออะไร พอรู้อย่างนี้เด็กชายก็ยิ้มร่าแล้วบอกจะตั้งชื่อให้เขาเอง ไฮเดรนย์ นั้นเป็นชื่อที่สิ้นคิดชะมัด เขาบ่นอยู่ในใจ ถ้าเด็กนี่เจอเขาอยู่ท่ามกลางลิงบาบูนต้องตั้งชื่อเขาว่าบาบูนไม่ก็บาบี้...อย่างหลังไม่เอาเด็ดขาด! ถึงจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ขอน้อมรับมันไว้ล่ะนะ
เขารู้สึกว่าช่วงนี้เขาแปลกๆ ถ้าเป็นปกติเขาจะอยู่ที่ๆนึงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น...แต่ตอนนี้ร่วงเลยมา2สัปดาห์แล้ว เขายังอยู่ที่เดิม สวนดอกไฮเดรนเยีย และสายฝนก็ยังไม่ยอมหยุด เด็กนั้นบ่นกระปอดกระแปดว่าอยากพาเขาไปที่ๆนึงมาก เพื่อเป็นของขวัญในการพบกัน เขาบอกเจ้าตัวไปว่าความปราถนาของเขาไม่มีวันเป็นจริง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจนัก เขาพาไฮเดรนย์ไปที่ๆนึงตามที่เจ้าตัวต้องการมาตลอด มันเป็นพื้นที่โล่งกว้างมีพุ่มดอกไฮเดรนเยียดูงดงาม มันเป็นที่ที่อยู่สูงมากทีเดียว เด็กนั่นบอกเขาว่านี้เป็นที่ที่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้งดงามที่สุด เขาต้องชอบมัน ซึ่งแน่นอนว่าเขาตอบไปแบบไม่ต้องคิด ไม่ชอบ เด็กนั่นช็อคนิดหน่อย ก่อนจะก้มหน้าไปเหมือนสะเทือนใจ...และเขาก็ปล่อยไป ก็เขาปลอบไม่เป็นนี้นา ในระหว่างที่คิดว่าต้องทำไงให้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม อีกฝ่ายก็เงยหน้ามาพูดอะไรบางอย่างกับเขาด้วยแววตาเศร้าสร้อย "บางทีผมอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นมันอีกครั้งแล้วก็ได้นะ"
ตอนนี้เขากำลังคิดมาก คำพูดของเด็กนั้นวนเวียนอยู่ในหัว เขาเฝ้ามองอาการของเด็กนั่นที่ทรุดตัวลงเรื่อยๆ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมาหาเขาเสมอ เขาเอ่ยไล่ไปกี่รอบเด็กนั่นก็ยังมา ป่วยขนาดนี้แล้วยังไม่เจียมอีก นานเข้าๆ อาการป่วยรุนแรงจนทำให้เด็กชายสำลักออกมาเป็นโลหิตสีแดงฉาน เขามองด้วยความสั่นไหว เด็กนั้นคงอยู่ได้ไม่ถึง2วัน...ดังนั้น เขาต้องทำอะไรสักอย่าง...
เด็กชายตื่นขึ้นอย่างทรมาน อาการป่วยนี้ทำร้ายเขามากเหลือเกิน แต่เขาก็ยังอยากเจอไฮเดรนย์ เขาฝืนร่างกายของตัวเองออกจากบ้าน ในตอนที่พ่อกับแม่ไม่รู้ตัว...บางทีการหายไปเฉยๆแม้มันจะทรมานแต่ก็ยังดีกว่าต้องสูญเสียอะไรไปต่อหน้า เขาเดินมาที่สวนดอกไฮเดรนเยียภายในนั้นมีร่มคันเดิมกางอยู่ เขารีบเดินไปเพื่อหวังว่าจะเจอไฮเดรนย์ แต่ว่า...มีกระดาษแผ่นนึงถูกวางทับด้วยก้อนหิน ข้อความถูกเขียนเอาไว้อย่างเละๆ
ตอนนี้ ที่นั้น...มีความปราถนาของฉันอยู่
เด็กชายมุ่งตรงไปที่นั่นทันที ถึงตอนสุดท้ายเขาก็อยากเจอ ฝืนลากสังขารตัวเองไปจนถึงที่หมาย แต่เขากลับไม่เจอไฮเดรนย์ ...แต่สิ่งที่เขาพบก็คือ ท้องฟ้าสีครามอันงดงามแสงอาทิตย์สาดส่องรอดผ่านกลุ่มเมฆ มันเป็นภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดแบบนั้น แต่...ถึงแม้มันจะงดงามยังไง เขากลับ...บางทีเขาอาจคิดผิดก็ได้ การที่ไม่ได้พบหน้ากันครั้งสุดท้ายน่ะ เป็นอะไรที่ทรมานที่สุด ทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก...ไฮเดรนย์...ไม่อยู่แล้ว
.
.
.
ไฮเดรนย์เดินเร่ร่อนไปเรื่อยๆ ไม่คิดจะแวะพัก ในหัวเพียงคิดว่าต้องไปให้ไกลที่สุด รอยยิ้มน้อยๆทาบทับลงใบหน้าเด็กชาย มันเต็มไปด้วยความยินดีและความโศกเศร้า ยินดีที่ได้พบกันและลาก่อน...อิล
...โดยที่ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เด็กชายปราถนาจริงๆแล้วคือ การได้อยู่กับเขาเป็นครั้งสุดท้ายตังหาก...
เพศ ::ชาย
ชอบ ::ดอกไฮเดรนเยีย ตุ๊กตาไล่ฝน
เกลียด :: ฝน
กลัว :: อาหารเสีย ขนมปังเน่า
งานอดิเรก ::เย็บตุ๊กตาไล่ฝน ล่อนไปล่อนมาบนอากาศ เหม่อมองฟ้าไกลล~
ความสามารถพิเศษ ::ความสามารถติดตัวแต่กำเนิด ทุกที่ที่เขาไปจะถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกและสายฝนอย่างควบคุมไม่ได้
การแยกแยะประสาทหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน
ความสามารถในการฟังและมองเห็น ทั้งเวลาปกติ ท่ามกลางหมอกและสายฝนดีมากถึงขนาดที่หาคนมาเทียบยากถึงไม่มี
ฝีเท้าที่บางเบาไม่ทิ้งร่องรอยและเสียงราวกับไร้ตัวตน อีกทั้งการเคลื่อนไหวก็รวดเร็วปานสายลมยากจับตัว
พลัง ::มายาลวงฝัน ดูจากชื่อแน่นอนว่าเป็นภาพมายาที่ถูกวาดขึ้นจากความฝันและความปราถนาของผู้คน ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย เต็มไปด้วยสิ่งหลอกลวงและความไม่จริง หลอกหลอนและกักขังพวกเขาไว้ภายใน พร้อมกับเสียงหัวเราะเป่าประสาทอันน่าขนลุก หัวเราะเพราะสะใจ ยินดี สนุกสนาน หรือโศกเศร้า...ไม่มีใครรู้
ความปราถนา ::ท้องฟ้าไร้เมฆหมอก
เพิ่มเติม :: ชื่อจริงๆของอิล คือ ซอเรย์อิล
เห็นไรท์ว่าสีเทาคุมฝนเมฆพวกนี่ เลยเอาเลย แต่รายนี้มาแนวคุม(ไม่ได้)
ร่มที่เขาพกติดตัวเป็นคนละอันกับของอิลค่ะ มันเป็นร่มที่ได้หลังจากเข้าสี ความสามารถของมันคือเปลี่ยนให้ฝนที่ตกบนฝากฟ้ามาตกภายในร่มของเขาแทน แต่ก็ช่วยไม่ได้หมด บนท้องฟ้ายังมีเมฆปกคลุมอยู่เต็มดังเดิม
ความรุนแรงของสายฝนที่ติดตัวเขามายิ่งโตยิ่งมากขึ้น...หนักขึ้น รุนแรงขึ้น อย่างไม่มีสิ้นสุด
บทสัมภาษณ์ตัวละคร
สวัสดีจ้า ชื่ออะไรหรอจ๊ะ คิกๆ
::ไฮเดรนย์...แปลกดีใช่มั้ย ชื่อเหมือนดอกไม้นี่...สิ้นคิดใช่มะ ถ้าจะว่าล่ะก็ ไปว่าคนคิดชื่อนู้น...ไม่สิ ...ไม่อยู่แล้วนี่นะ...
แหะๆ คิดยังไงกับสีอื่นหรอ
::เอ...จะให้บอกว่าไงดี แม้กระทั้งสีตัวเองก็ยัง โนคอมเมนท์ เลย ฮ่าๆๆ สีอื่นก็คงไม่ต่างกัน
ถ้าตัวเองตายขึ้นมาจะรู้สึกยังไงหรอ
::ก็เคยคิดอยู่เหมือนกัน...หากผมตายล่ะก็...จะได้เห็น...มันซักครั้งมั้ยนะ...//เหม่อ
ขอบคุณมากนะจ๊ะ บ๊ายบายจ้า
::อ้าว...ไปแล้วหรอ เฮ้อ น่าจะอยู่นานกว่านี้นะ น่าเสียดาย...แต่มันก็แน่อยู่แล้วนี่ ใครมันจะไปอยากอยู่...
บทสัมภาษณ์ผปค.
จะรู้ยังไงคะถ้าลูกตัวเองตาย
::ก็เสียใจนิ๊สๆ เพราะตอนพิมพ์ประวัติอยู่ๆก็น้ำตาไหล//ยิ่งเปิดเพลงนี้ อื้อหือ
แล้วถ้าลูกตัวเองไม่ติดล่ะคะ
::ตามบายค่ะตามบาย ถ้าใช้ไม่ได้จริงๆก็คงต้องอ้าแขนรับกลับ แต่ถ้าได้ก็เอาไปเถิด...
แหะๆเมื่อกี้ล้อเล่น เราให้ลูกๆผ่านได้หมดค่ะ(มั้ง) ถ้าสมัครหลายคนก็อาจมีบางคนที่ไม่ติดบ้างนะคะ
::อ้าว...พิมพ์ซะยาว ถถถ ขอให้คนมาสมัครน้อ---แค่กๆๆ ล้อเล่นค่ะ ล้อเล่นนะเออ
ถ้าลูกตัวเองเป็นตัวหลักจะรู้สึกยังไงคะ
::คงไม่มีใครเขาใจพี่แกแน่ๆค่ะ...
ง่อวว อยากให้ลูกๆมีคู่มั้ยคะ
::อา...หาคนที่คุยกับพี่แกรู้เรื่องก่อนเลยค่ะ เรื่องคุ่อย่าพึ่งพูด...เรื่องคู่จะเพศสปีชีย์(?)ไหนก็ได้ทั้งนั้น
ถามแค่นี้แหละค่ะ ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ! ^_^
::YEAH
...ร่มของไฮเดรนย์...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น