คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : Mythology of Guardian
Application
“เราไม่ได้เหม่อจริงๆนะ...ขอโทษ เมื่อกี้เราโกหก เหม่อก็ได้...”
บทที่สมัคร ::สมาชิกหน่วย Divine Fay ดีไวน์เฟย์
ชื่อ-นามสกุล :: มีร์เลอ ซีค โบเวเนียร์ I Meiror seek bovenea
ชื่อเล่น :: ซีค I seek
บ้านเกิด :: แคว้นคิงส์ตัน
เพศ :: ดุ้นผู้โตเป็นสาว--- ชาย
อายุ :: 21
สถานะทางชนชั้น :: ขุนนาง
ลักษณะภายนอก :: ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเหมือนอิสตรี สวยสง่างดงามอย่างหาได้ยาก ผิวเนียนนุ่มสีขาวอมชมพูดูสุขภาพดี นัยน์เนตรสีอำพันคู่งาม ส่องประกายชวนมอง ริมฝีปากบางเม้มสนิทไม่บ่งบอกซึ่งอารมณ์ เรือนผมยาวสลวยถึงเข่าสีฟ้าอมเขียวพลิ้วไหวดั่งเกรียวคลื่น รูปร่างสูงโปร่ง 174 ชม. มีกล้ามเนื้อเพียงเล็กน้อย น้ำหนัก 56 กก. ไม่ขึ้นไม่ลดมาซักพัก สวมใส่ด้วยชุดรุ่มร่าม โชว์ผิวกายบางส่วน
ลักษณะนิสัย ::เอื่อยเฉื่อย เชื่องช้าไปนิดอึนๆมึนๆ ชอบเหม่อลอยจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เวลาที่เหม่อความรู้สึกและการตอบสนองจะช้าลง เงียบๆ เฉยชา ใบหน้าเรียบนิ่งเสมอๆคาดเดายาก ดวงตาคู่งามนั่นเองก็ไม่บอกอารมณ์อะไรเช่นกัน ในสายตาคนอื่นจะคิดว่าเขาเป็นเงียบขรึมและจริงจัง แต่คนในหน่วยเดียวกันจะรู้ว่าเขาแค่กำลังอึน
เป็นคนใจดีมาก อ่อนโยน ถึงแม้ตอนยิ้มจะยิ้มนิดๆที่มุมปาก็ตาม แต่สำหรับคนอื่นแล้วมันถือเป็นภาพที่หายากเชียวล่ะ ชอบปลอบประโลมคนอื่น และเฝ้ามองการใช้ชีวิตคนอื่นจนจิตหลุดลอยไปบ่อยๆ มีขนมและลูกอมติดตัวตลอดเวลา เป็นลูกอมหวานรสผลไม้ไว้ให้คนอื่นกับลูกอมรสเปรี้ยวจี๊ดขึ้นสมองไว้กินเองเวลาที่ตัวเองจะเหม่อ ซึ่งบางครั้งก็ถูกคนในหน่วยจับกลอก
เชื่อเรื่องผีสางและกลัวเรื่องพวกนี่เอามากๆ ถ้าเกิดยัดเยียดของพวกนั้นให้เขา เขาจะหน้าซีดและทำหน้ากลัวจนสังเกตได้ ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า ซึ่งได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเขาจะจดจ่ออยู่กับมันทั้งที่ไม่อยากเวลาเปิดหนังผีให้ดูโดยมันทำให้จิตเขาไม่ไปไหน จึงมักโดนเอามาขู่เพื่อเรียกสติ
ชอบกิจกรรมที่ใช้สมองเพื่อฝึกสมาธิ อย่างหมากรุก พัซเซิล การวาดรูป ทำให้เขามีความคิดที่เป็นระบบและเป็นหลักการณ์มาก ไหวพริบดีกับเรื่องพวกนี่ ตอบสนองไวและเฉียบขาด ไม่ลังเลที่จะเลือกหนทางใด อย่างตอนเล่นหมากรุกหากต้องทิ้งตัวสำคัญๆไปเพื่อแลกกับโอกาสชนะที่มากกว่าก็จะตัดสินใจในทันที
ชอบอยู่กับคนเยอะๆเพราะมันดูเป็นสีสัน แถมคนเหล่านั้นจะได้ช่วยเตือนสติเขาด้วย แอบขี้อ้อนเหมือนกัน ชอบให้ลูบหัว ใบหน้าถึงจะราบเรียบตามเคยแต่สายตาจะส่องประกายวิบวับๆเหมือนลูกหมา โดยเฉพาะหลังจากที่โดนชมหรือลูบหัว แต่เพราะไม่ค่อยพูดเลยบางครั้งก็อาจไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ต้องการให้ชม หรือลูบหัวอีก
เป็นพวกเก็บกด จะสั่งสมความรู้สึกมากๆแล้วระเบิดออกมาทีเดียว เขาจะไม่โวยวาย ไม่ใช่ความรุนแรง ไม่ใช้คำพูดหยาบคาย แต่จะฉีกยิ้มกว้างพร้อมดวงตาเรืองรองน่าสะพรึงกลัว คำพูดเย็นยะเยือกชวนขนลุก บรรยากาสโดยรอบน่าอึดอัด หัวใจรู้สึกเหมือนโดนบีบรัดจนถึงกับต้องกรีดร้อง เมื่อเห็นปฏิกิริยานี่ของเหยื่อแล้วเขาจะหลุดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ มันยิ่งเสริมให้เขาดูน่าหวาดกลัวเข้าไปอีกราวกับปีศาจร้าย
ลักษณะการพูดจา :: เสียงทุ่มนุ่มติดหวานเล็กน้อย ไม่ถึงกับฟังไม่ออกว่าเป็นชาย การพูดจะราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์และเอื่อยๆเฉื่อยๆพอควร เรียกตัวเองว่าเรา เรียกคนอื่นด้วยชื่อ ถ้าไม่รู้จะเรียกคุณ คุณผู้หญิง คุณชาย หรืออาจมีแปลกๆหน่อยก็ เด็กน้อยผู้น่าสงสาร ซึ่งบางครั้งการเรียกแบบนี้ก็เหมือนประชดประชันมิใช่น้อย
"...เรากำลังทำงานอยู่"
"มันเป็นความคิดที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ว่ามั้ย คุณผู้หญิง?"
"คุณชายคงไม่ชอบอะไรที่มันยากลำบากนักหรอกกระมัง "
"เด็กน้อยผู้น่าสงสารเอ๋ย อย่าได้หลั่งน้ำตากับเพื่อทับถมตัวตนของเธอเลย..."
ตอนคุยกับคนอื่นแล้วดีเลย์(?)
เมื่อเขาพบกับเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ เขาจึงคิดจะเดินเข้าไปปลอบ "เด็กน้อย อะไรทำให้เธอเศร้าสร้อยกัน?"โดยไม่ทันสังเกตว่าเด็กที่นั่งอยู่เมื่อกี้ได้เดินจากไปจากตรงนั่นได้ซักพักแล้ว กลายเป็นว่าเขากำลังคุยกับต้นไม้อยู่...แต่เมื่อเขารู้ตัวก็มองต้นไม้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย และเอ่ยเบาๆ"เด็กไปไหน?"
เมื่อมีคนมาพูดคุยกับเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ท่านซีค ทำงานเป็นอย่างไรบ้างครับ?"
"..."เขาไม่ตอบ แต่ยกยิ้มน้อยๆและโบกมือให้
"เอ่อ...ท่านคงเหนื่อยมาก ขอบคุณสำหรั---"
"สวัสดี"ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เขาก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
"อ่า...ครับ"
"งาน? ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ"
"..."
"เหนื่อยนิดหน่อย ขอบคุณอะไรนะ?"
"ไม่มีอะไรครับ"
"ทำไมถึงเงียบไปล่ะ?"
"..."เขาไม่ได้อยากเงียบซักหน่อย นี่ท่านซีคดีเลย์ถึงไหนแล้วเนี่ย!
ประวัติ:: เดิมเป็นแค่สามัญชนที่ตกอัพและกำลังจะกลายเป็นทาส พ่อกับแม่เขามีหนี้มหาศาล เขาจึงถูกขายเป็นทาสให้กับชนชั้นสูง ชีวิตในตอนนั้นไม่ค่อยดีเท่าใดนัก เขาโดนใช้งานสมทาสสุดๆ แต่เขาไม่ชอบที่บางครั้งต้องไปเป็นตุ๊กตาให้คุณหนูของบ้าน เป็นคู่ซ้อมเดทให้ท่านชาย หรือเอาไปพบกับเหล่าชนชั่นสูงน่ารังเกียจเพื่อที่จะเล่นทายว่าเขาเป็นชายหรือหญิง...เขาคิดว่าพวกชนชั้นสูงต้องตาถั่วมากแน่ถึงบอกว่าเขาเป็นหญิงกันหมด ใบหน้าเขาไม่แสดงอารมณ์อะไรออกไปเลย ความจริงเขาเองก็เริ่มไม่รู้สึกอะไรแล้วราวชินชา ถึงแม้สุดท้ายเขาจะโดนจับแก้ผ้าเพื่อพิสูจน์ว่าเป็นผู้ชายก็เถอะ เขาปล่อยให้พวกมันทำอะไรตามใจจนพอแล้วจึงใส่เสื้อผ้าและเดินไปหลบเงียบๆ ...แต่อยู่ๆเขาก็บังเอิญไปได้ยินพวกเขาคุยกัน...เรื่องซื้อเขา? เขาฟังเงียบๆและใช้ความคิด เขาควรหนีระหว่างนั่นดีรึเปล่านะช่วงส่งตัวเขาน่ะ เขาคิดเรื่องแผนหนีซักพักก่อนจะรู้ว่าคนที่ซื้อเขามาแต่แรกไม่ยอมขาย...พัง(-_-)
แต่พอมาคิดอีกทีความจริงเขาไม่จำเป็นต้องรอถึงตอนนั้นก็ได้ แค่หาทางหนีเอาเองก็พอ คิดได้อย่างนั้นเขาก็แอบสำรวจคฤหาสถ์ทางหนีทีไล่จนถึงช่วงเหมาะๆ งานเลี้ยง ความจริงเขาถูกเรียกตัวให้ไปร่วมงานด้วยแต่ก่อนที่จะไปเขาก็หนีไปซะก่อน คนที่มาตามตัวเขาเห็นว่าเขาหายไปจึงพากันไล่ตาม ดูเหมือนเรื่องจะถึงหูพวกเจ้าบ้านไวไปนิดจำนวนคนที่ไล่ตามเขาถึงมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนที่กำลังจนตรอก เขาก็เผลอใช้เวจิเนียร์ออกมา แถมยังเป็นการใช้พลังในที่สาธารณะซะด้วย นอกจากคนที่ไล่ตามเขาแล้วคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องรอบๆก็พากันทรุดตัวลงอย่างทรมาน แต่ขณะที่เขากำลังหันหลังหนีก็ถูกใครไม่รู้คว้าคอเสื้อไว้ก่อนที่เขาจะสลบไป ตื่นมาอยู่ที่ไหนไม่รู้ เขากะว่าจะเตรียมชิ่งอีกรอบ แต่คนที่โผล่มาหาก็รั้งเขาไว้ คนตรงหน้าเขาบอกว่าตนเองเป็นอัศวินหรืออะไรซะกอย่างเนี่ยแหละเขาฟังไม่เข้าหูเท่าใดนัก เขาถูกฝึกและสอนอะไรใหม่ๆให้จนได้รับตำแหน่งสมาชิกในดีไวน์เฟย์ ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาใช้อะไรตัดสินกันนะ...(//อึน~)
ของที่พกติดตัว :: กระจกขนาดเท่าตลับแป้งห้อยไว้ข้างเอว
อาวุธ :: คทา
เมจิเนียร์ ::การใช้จิตคุกคาม ทำให้สภาพรอบๆตัวเขาเกิดแปรปรวณอย่างรุนแรง จิตสังหารรุนแรงนี่ส่งผลทำให้การใช้พลังไม่เสถียร และส่งผลให้รู้สึกปวดหัวชวนอาเจียนจากแรงกดดันไร้รูปร่างนี้(อารมณ์ประมาณธาตุผันแปรไรเงี้ย//ใช่ป่าวนะ)
ระดับความอันตรายของเมจิเนียร์ :: 5
เงื่อนไขหรือข้อแลกเปลี่ยนของเมจิเนียร์ :: แลกกับดวงจิตที่หลุดลอยออกจากร่างบ่อยๆ ในตอนที่ดวงจิตหลุดลอยจากร่างไม่มากนัก การตอบสนองและการรับรู้จะช้าและต่ำลงถึงไม่รู้เลย แต่ถ้าดวงจิตหลุดลอยจากร่างอย่างสมบูรณ์ร่างกายเขาจะสลบ และต้องหาทางคืนดวงจิตกลับมาดังเดิมด้วยเพราะมิฉะนั้นเขาอาจไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอีกเลย เพราะดวงจิตที่หลุดออกมานั่นอ่อนแอมาก
เซราฟอน ::สายพลังแฝง(รักษา)
ความสามารถพิเศษ ::คุยกับสัตว์ แรงเยอะมากมักโดนศัตรูดูถูกเพราะเคลื่อนไหวช้าจนเผลอรับการโจมตีของเขาไปแล้วก็เดี้ยงไปตามระเบียบ ประสาทการรับรู้ดีมากหากเป็นเสียงระยะการได้ยินไกลมาก แยกแยะเสียงหลายๆเสียงพร้อมกัน สายตาเฉียบคมและดุดันในบางทีเป็นการข่มขู่ศัตรู การเก็บงำความรู้สึก ด้วยใบหน้าและดวงตาที่เรียบนิ่งทำให้อ่านใจลำบาก
ชอบ :: พัซเซิล หมากรุก สมุดวาดภาะระบายสี แช่น้ำ
ไม่ชอบ ::เมจิเนียร์ของตัวเอง การต่อสู้ใช้กำลัง
กลัว/แพ้ ::ผี วิญญาณ เรื่องเล่าสยิ---สยองขวัญ/----
เพิ่มเติม :: คทาในรูปแข็งแรงมากนะเออ เจ้าตัวชอบใช้ฟาดเล่น(?)
มาคุยกับคนเขียนเล็กน้อยนะคะ!
“สวัสดีค่ะ ไรท์ชื่อไดม่อน..รีดเดอร์ชื่ออะไรคะ?”
-ย๊าค่ะ!
“แล้วทำไมถึงมาสมัครเรื่องนี้คะ?”
-หลง---เอ้ย เนื้อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ แอบ ขก.อ่านรายละเอียด แต่อ่านแล้วสนใจมากค่ะ ฟฟฟ
“รีดเดอร์คิดว่าลูกๆหลานๆของรีดเดอร์จะติดมั้ยคะ?”
- คงแล้วแต่บุญแลกรรม โชคชะตาจะชักพาค่ะ...//ปิ๊งๆ @^@
“ไรท์ชอบดองนะคะ ดองนานด้วย..”
-ดองแต่ภ้าคัมแบคก็โอเคค่ะ...ซิกๆ
“ลูกหลานของรีดเดอร์ไม่ใช่ตัวหลักของเรื่องนะคะ แต่มีบทมากอยู่พอตัว และหากรีดเดอร์หายไปเลยลูกหลานก็ท่านก็อาจตายได้ แบบนี้รับได้มั้ยคะ?”
-ได๋ค่ะ
“สุดท้ายนี้มีอะไรจะบอกไรท์มั้ยคะ?”
-รออ่านนะคะ~~~☆
“ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ!”
ความคิดเห็น