i have a son i have a daughter ah~ what the ------

ลำดับตอนที่ #32 : ORDeal of Lov...

APPLICATION

"ฉัน?ไร้ประโยชน์? อา...นั่นน่าจะเพราะ นาย/เธอ กากเองตังหาก ไม่ใช่เพราะฉันซะหน่อย ไม่มีอะไรแล้วใช่มะ งั้นบาย" 

ชื่อ  :ฟูว์ ดีมอร์ฮรอป (Fool Dremurhorp)

ชื่อเล่น :ฟูว์ ฟู่(?) ฟูวี่(!?)

อายุ  :18

เพศ :ชาย

สายเลือด  :มนุษย์

นิสัย : เขาเป็นคนที่มีนิสัยที่แปลกประหลาดมากใบหน้าประดับรอยยิ้มที่บางครั้งก็ให้ความรู้สึกสบายใจแต่บางครั้งก็อดขนลุกไม่ได้ ดูชิวๆเรื่อยเปื่อยมาก ไม่อยู่กับร่องกับรอย พลุบๆโผล่ๆได้ยิ่งกว่าผี ดูลึกลับน่าค้นหา(ออกไปทางพิลึก(ไม่)เล็กน้อย)) เหมือนกับว่าภายใต้รอยยิ้มและดวงตาสีทองงดงามนั้นกำลังเก็บซ่อนอะไรไว้อยู่ ซึ่งก็เก็บซ่อนไว้จริงๆ เพราะเขาเป็นคนที่เก็บความลับเก่งและปากหนักมาก ส่วนใหญ่ถ้าใครถามอะไรที่ไม่แน่นอนก็จะทำเพียงยิ้มน้อยๆตอบไปเท่านั้น หรือหากมีใครเข้ามาต่อว่าเขาที่รู้อะไรแล้วแต่ไม่ยอมบอก เขาก็ทำเพียงยิ้มและกล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น 'ก็ไม่ได้ถามนี่นา' ซึ่งมันดูจะกวนประสาทไม่ใช่น้อย แต่ถ้าพูดใส่เขาต่อพอไปอีกประมาณว่าถามแล้ว เจ้าตัวจะสวนมาทันที ด้วยน้ำเสียงที่กวนโอ๊ยยิ่งกว่าเดิม 'หืม?นั่นถามหรอ ฉันไม่ยักกะเข้าใจแหะ วันหลังลองไปเรียบเรียงประโยคใหม่นะ บาย'พร้อมกับเดินผิวปากไปอย่างสบายอารมณ์

          กวนโอ๊ยมาก ชอบหยอกล้อหรือกลั่นแกล้งคนอื่น ถ้าหากกำลังจะแกล้งใครใบหน้ายิ้มๆจะดูน่าสะพรึงขึ้นมาทันที  ตรงไปตรงมาติดจะขวานผ่าซากแบบไม่สนหัวใครซักนิด จะเรียกว่าปากหมาเลยก็ได้ มีวาจาที่เถียงกับคนอื่นได้แบบ non stop ทำเอาคนอื่นหัวหมุนกันหมด ความจำไม่ค่อยดีนัก โดยเฉพาะปัญหาเรื่องที่จำชื่อคนอื่นไม่ค่อยจะได้ เพราะเจ้าตัวคิดว่ามันไม่สำคัญ เป็นคนที่ดูเป็นมิตรเข้าถึงง่าย แต่พอตีสนิทไปสักพักจะรับรู้ถึงกำแพงบางอย่างที่ห้อมล้อมตัวเขาไว้ ด้วยความที่เขาไม่ชอบยึดติดกับอะไรหรือยึดติดกับใครเลย

          เป็นคนที่เหมือนจะมองโลกในแง่ดี ...ดีมากจนเกินไป แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ เขาแค่เป็นประเภทไม่ชอบเก็บอะไรมาใส่ใจ การเก็บงำความรู้สึกแย่ๆให้มาทับถบตัวตนของตัวเองมันไม่ใช่วิถีของเขา เพราะเขาคิดเสมอว่า สิ่งที่คอยเหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาไปไหน คือการยยึดติดกับความรู้สึกบางอย่าง เขาจึงเลือกที่จะทิ้งไป และใช้ชีวิตอย่างอิสระเท่านั้น ต่อให้จะเจอเรื่องเลวร้าย หรือเจ็บปวด เขาก็จะทิ้งความรู้สึกพวกนั้นไปซะและไม่สนใจกับมัน จนบางครั้งก็ทำให้เขาดูเหมือนพวกตายด้าน ไร้ความรู้สึก และไม่สนโลก ซึ่งเขาก็สนนะ ทำไมจะไม่สน แต่ก็สนบ้างไม่สนบ้างนั้นแหละ ถ้าหากอะไรที่จะเกิดก็ต้องเกิดแต่หากเราสามารถเลือกที่จะทำให้มันไม่เกิดได้เขาก็จะทำ

         เขาชอบการทำอาหารมาก มีความรู้เรื่องพวกนี้มากเป็นพิเศษทั้งคุณสมบัติ ขั้นตอนการนำมาใช้ปรุงอาหาร การสังเกตคุณภาพวัตถุดิบ เรียกได้ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุดิบทำอาหารเลยก็ว่าได้ อาหารที่เขาทำทุกอย่างหากใครได้กินแม้เพียงครั้งเดียวก็ต้องแนะนำเพื่อนๆของพวกเขาให้ได้ลิ้มลองด้วยรอยยิ้มอันสดใส...และภายหลังคนเหล่านั้นก็จะถูกเพื่อนรักตัวเองไล่กระทืบ ใช่แล้ว ก็เพราะฟูว์น่ะทำอาหารห่วยบรม โครตๆเลยไงล่ะ ใครบอกกันว่าผู้ที่มีความรู้เรื่องพวกนี้จำเป็นต้องทำอาหารอร่อย? อาหา...สิ่งที่เขาทำเรียกอาหารยังกะดากปากเลยด้วยซ้ำ คนที่ได้ลิ้มลองมันจะต้องรู้สึกถึงคุณค่าชีวิต อาหารทั้งหมดที่ตัวเองได้เคยสัมผัสจนอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และอยากจะเผื่อแผ่ความรู้สึกขณะนั้นให้ทุกคนได้เผชิญ อารมณ์ประมาณ กุโดนเองต้องโดน...

ชอบ : งีบ, มองกิจวัตรประจำวันของคนอื่น ,เดินเล่น(แบบผาดโผนเล็กน้อย) ,เรื่องสนุกๆ, ยิ้มสดใส(สุดลวงโลก)ไปวันๆ

ไม่ชอบ/เกลียด :คนที่มาขัดขวางสิ่งที่เขาต้องการ ความปรารถนาของเขา,การถูกปลุก/คนที่พูดหรือไม่พูดอะไรด้วยก็มีค่าเท่ากัน

แพ้ :ไม่มี

ประวัติ : ฟูว์เดิมเป็นเด็กเร่ร่อนไม่มีครอบครัว ถูกนำมาปล่อยทิ้งไว้ที่หน้าร้านขายของแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านรับเลี้ยงไว้อย่างช่วยไม่ได้ จนกระทั้งเขาเติบโตขึ้นมาได้ช่วงนึงจึงเฉดหัวออกจากบ้านเพราะไม่อยากเสียค่าเลี้ยงดู แต่ถึงจะถูกทิ้งกันดื้อๆเขาก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ยังไงซะเขาก็ไม่ได้ผูกพันธ์กับพวกเขาอยู่แล้วด้วย การท่องโลกเร่ร่อนไปวันๆถึงจะดูไร้เป้าหมายแต่มันก็สนุกมากสำหรับเขา ดีซะอีกไม่ต้องเอาแต่คิดเรื่องอนาคตให้ปวดหัว จนกระทั้งวันนึงเขาได้พบกับคนที่เป็น เพื่อนคนแรก ของเขา ในวันที่เขาแอบไปอิงอาศัยที่บ้านคนอื่นโดยการปีนขึ้นไปนอนบนต้นไม้ แต่ยังไม่ทันได้งีบ หน้าต่างข้างๆต้นไม้ที่เขาอยู่ก็เปิดออกมาจนเขาสะดุ้งแทบตกต้นไม้ แค่นั้นยังไม่พอ ไอคนที่อยู่ๆก็เปิดพรวดออกมาก็ตะโกนโหวกเหวกโวยวาย ที่เขาจับใจความได้ว่า โดนทิ้งให้อยู่บ้านตลอดเพราะร่างกายอ่อนแอ...จบ ...เขาโหนเกาะอยู่บนต้นไม้ฟังคนบ่นอยู่ซักพัก ก่อนที่เสียงนั่นจะเงียบไปกลายเป็นเสียงหอบหายใจ ...เหอะๆ บ่นจนหายใจไม่ทันเลยหรอ...ตลกชะมัด  'เฮ้ นายเอาน้ำมะ?' เขายื่นน้ำให้ พร้อมสังเกตสีหน้าของเด็กชายตรงหน้า ...ทำหน้าอย่างกับเห็นผี เด็กคนนั้นร้องอย่างตกใจ เอ่ยถามว่าเขาเป็นใครและอีกสารพัด ซึ่งก็ทะลุหูเขาไปทั้งหมด เขาชวนเด็กคนนั้นคุยไปเรื่อยๆจนหลับ วันต่อๆมาก็มักจะมาคุยเล่นด้วยเป็นประจำ แต่ดูเหมือนว่าเด็กนั้นจะนึกได้ว่า ยังไม่รู้ชื่อกันเลย เด็กนั้นแนะนำตัวเอง 'ผม ฮาโล' เขาเองก็แนะนำตัวเองเช่นกัน 'ฟูว์' ฮาโลแสดงสีหน้าลำบากใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด 'ชื่อนั่น...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ' เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างประหลาดใจ'ทำไม?มันตลกหรอ' 'ไม่...มันไม่ตลกหรอก ไม่สักนิด' ฮาโลนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมอย่างครุ่นคิด สายตาเบนมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะชักกลับ และเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบาหวิว 'เอ่อ...ถ ถ้ายังไง...ให้ผมคิดชื่อให้ใหม่มั้ย?' 'ไม่อะ' '...ตอบไวเกินไปแล้ว...อ๊ะ!จริงสิ นายไม่มีนามสกุลนี่นา...ถ้ายังไงใช้นามสกุลของผมมั้ย? ...มาเป็นครอบครัวเดียวกัน' พวงแก้มแดงระเรื่อ สายตาเบนหลบอย่างชัดเจน ทำให้เขาอดขำในใจไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยกับเด็กชายตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย 'แล้ว...ฉันต้องแต่งเข้าบ้านนายด้วยมะ?' กล่าวจบเขาก็หลุดหัวเราะออกมาดังกร๊าก ก็เพราะเด็กชายตรงหน้าเขาดันทำหน้าเหวอสุดขีด ตาเบิกโตเท่าไข่ห่าน ปากอ้าค้าง หยุดการเคลื่อนไหวราวกับโดนสตาฟ ดูท่าจะช๊อคแหะ 'ต แต่งเข้าบ้าน...แต่งงานน่ะหรอ...แต่ผมเป็นผู้ชายนะ ต แต่ถ้าจะใช้นามสกุลก็คงต้องแต่งจริงๆ...อื๋อ' เขานั่งเงียบเท้าคางมองไปที่ฮาโล รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ ‘ในเมื่อไม่เอาชื่อ ถ้างั้น ผมคิดนามสกุลให้เลยดีมั้ย’ เขาก้มหน้าคิดเล็กน้อยก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ‘อื้อ ก็เอาสิ’ เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ฮาโลก็ยิ้มออกมาอย่างร่าเริง ‘พอผมมองฟูว์แล้วเกิดคิดอะไรบ้างอย่างออกน่ะ...ตั้งแต่ที่นายเข้ามาในชีวิตผม มัน...มีความสุขมากเลยล่ะ อยู่ด้วยกัน ทุกอย่าง... ทั้งสบายใจ สนุกสนาน หัวเราะด้วยกัน...’เด็กชายเงียบ ใบหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ’ดวงตาสีทองของนายนั่นก็เหมือนกัน...มันสวยมากเลยนะ สำหรับผม มันเหมือนกับแสงสว่าง...ดวงดาวในค่ำคืนแห่งความฝัน เพราะงั้น นี่น่ะน่าจะบ่งบอกถึงตัวตนของฟูว์ที่สุดแล้ว...ดีมอร์ฮรอป...ฟูว์ ดีมอร์ฮรอป เป็นไงฟูว์ชอบรึเปล่า?’ แน่นอนว่าเขาตอบออกไปแบบไม่ต้องคิด ‘ไม่’  ...’...ขอร้องล่ะ ช่วยหยุดคิดสักนิดเถอะ ผมจะร้องไห้อยู่แล้ว’ เขามองหน้าฮาโลที่เหมือนจะร้องจริงๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนเดิม ‘นามสกุลนั้นน่ะ...สิ้นคิดสุดๆเลยไม่ใช่หรอ เหมือนเอาคำว่า Dream กับ Hope มาฟิวชั่นกันเลย แถมฟังแล้วจั๊กจี้หูชะมัด ฟูว์เฉยๆยังดูเท่กว่าเยอะเลย’ เมื่อได้ยินเขาว่าว่างั้น ฮาโลก็ทำหน้าเหมือนหัวใจแตกสลายก่อนถอนหายใจ และเปลี่ยนเป็นยิ่มอ่อนให้เขา เออเฮ้ย เปลี่ยนอารมณ์ง่ายดี ‘ถึงแม้ว่ามันจะสิ้นคิดไปหน่อย...แต่ว่านะ มันก็มีความหมายแล้วก็ มี...ความสำคัญสำหรับผม...เหมือนกับนายไงล่ะ’ น้ำเสียงนุ่มนวลเจือไปด้วยความอ่อนโยน เอื้อมมือขึ้นช้อนใบหน้าของเขาให้เห็นรอยยิ้มที่ส่งให้อย่างชัดเจน ...รอยยิ้มอันแสนซื่อตรงเพื่อให้เขารู้ว่าสิ่งที่ตนพูดมันเป็นสิ่งที่ ‘เขา’ คิดจริงๆ คิดมาตลอด...พ พะ แพ้ แพ้ราบคาบ...ดูเหมือนรอบนี้เขาจะแพ้ซะแล้ว ฟูว์คิดก่อนจะยกมือขึ้นมาบดบังใบหน้าที่แดงเทือกของตัวเอง ‘ฟูว์ เป็นอะไรไปน่ะ ตัวร้อนเชียว’  ‘หุบปาก’  ‘เอ๋ๆ ทำไมล่ะ เอามือออกหน่อยสิ เดี๋ยววัดไข้ให้’  ‘ ไปใกล้ๆเลยไป’  ‘ฟูว์หรือว่านาย...เขินหรอ’  ‘ เปล่า!’  ‘อ้าวแล้วเบือนหน้าหนีทำไม...ฟูว์ นายน่ะเป็นทั้งแสงสว่างสว่างแห่งความหวังของผม เป็นทั้งความฝันอันแสนงดงามเลยนะ’ ‘ขนลุกชะมัด นายเก็บคำพูดแบบนี้ไปใช้กับเจ้าสาวนายโน่น!’ ‘แต่ผมคิดกับฟูว์แบบนั้นจริงๆนะ’ ‘... หุบปาก นายจะแต่งงานกับฉันเรอะ’  ‘ อืมมม...ความจริงผมก็คิดนะว่าถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ถ้าพ่อกับแม่อนุญาตก็อีกเรื่องนึง’ ‘ เฮ้ อย่าเอาคำพูดฉันมาคิดจริงจังเซ่ นั้นฉันพูดเล่นหรอกนะ หุบปากไปเลยเจ้าบ้าเอ้ย’ ‘ ฮิฮิ ฮ่าๆๆ ในที่สุดผมก็ชนะฟูว์แล้วนะ’ ‘หุบ-ปาก!’

ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุดสำหรับเขาและฮาโล เป็นสิ่ง...ที่เขาไม่เคยได้สัมผัสเลยซักครั้ง เพราะงั้นช่วงเวลานี้ เขาก็ขอเก็บเกี่ยวมันให้ได้มากที่สุด เพราะว่าเวลาแห่งความสุขนั้น ไม่ได้มีตลอดไป...แต่ถึงแม้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะไม่ยอมให้ความทรงจำเหล่านี้ถูกอะไรทับถมไปเด็ดขาด...

พลัง  :

อาวุธที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ได้  :ต่างหูเชือกเล้นบาง(แต่ทนยิ่งกว่าใยแมงมุม)สีแดงสด รูปร่างเรียวยาวประมาณเมตรดูลุ่มล่ามเล็กน้อย แต่ก็วิจิตรงดงามมาก พ่วงกระพรวนไล่ผีสีโปร่งคริสตัล เสียงของมันทุ้มหวานนุ่มนวลราวกับกำลังสะท้อนเสียงภายในจิตใจของผู้คน//ส่วนวิธีใช้งานที่คิดได้อย่างแรกก็รัด...เอาจริงๆแล้วก็คล้ายๆแส้นะแต่ความยาวตอนนี้ มันสั้นกว่า แต่ถ้าเป็นคุณสมบัติอีกอย่างก็คือ กวนประสาทผู้ใช้ล่ะมั้ง อนึ่งเช่น กระพรวนฟรุ้งฟริ้ง กรุ้งกริ๊ง ณ ข้างหู ความยาวเชือกที่มีโอกาสรัดคอหรือไม่ก็ฟาดหน้าผู้ใช้ดับอนาถ...(คิดว่าคงเหมาะกับฮีที่สุดล่ะ ถถถ)

เพิ่มเติม :หลังจากนั้นไม่นานครอบครัวของฮาโลเสียชีวิตอย่างเป็นปริศนา เหลือไว้เพียงฮาโลคนเดียว ฮาโลรู้ว่าใครทำและ เขาต้องการแก้แค้น ความรู้สึกที่ขุ่นมัว หัวใจที่แปดเปื้อน แตกต่างจาก ฮาโลที่ฟูว์รู้จัก...แต่ถึงจะเปลี่ยนไป สำหรับฟูว์แล้วฮาโลก็คือฮาโลเหมือนเดิม หากเป็นสิ่งที่ฮาโลหวังและใฝ่ฝัน เขายินดีที่จะช่วยเหลือ ก็สำหรับฮาโลแล้วเขาคือความหวังและความฝันนี่นา แต่ว่า '...ความปรารถนาในการล้างแค้นของนาย เป็นความฝัน และความหวังของนายจริงๆน่ะหรอ...ถ้างั้น ตอนนี้...นายมีความสุขรึเปล่า?'คำถามที่เอื้อนเอ่ยของเขาไร้ซึ่งคำตอบ

          ปัจจุบันฮาโลไม่อยู่แล้ว

          ฟูว์เคยเป็นอาวุธฮาโล

          ฟูว์รู้สึกว่าเขาร่างอาวุธ(?)เคยมีความยาวมากกว่า1เมตร

                ความจริงเนื้อเรื่องควรยาวกว่านี้แต่ ผปค.ขก เอ้ย ไม่อยากบิ้ว so sadและหากต่อมันคงยาวไป

TALK

คุณผู้ปกครองชื่ออะไรหรอคะ

:  เรียกย๊าละกันค่ะ

รู้นะว่าขี้เกียจอ่านดีเทล 5555

:ร ระ รู้ได้อย่างไร เอ้ย!

ยังไงสุดท้ายก็ขอให้โชคดีนะคะ

:ค่า ฝากลูกข้าด้วยย//ผิด

_______________________________

  CR.SQW