Branchez Monde จุดเชื่อมพิภพ ออนไลน์[Y]

ลำดับตอนที่ #10 : Chlorinda's diary : The girl and her dreams

Chlorinda's diary

'ที่ที่เธออยู่ตอนนี้คือ เกม'

          นั้นเป็นสิ่งที่เธอรู้ภายหลังจากลืมตาตื่น ในตอนแรกเธอคิดว่าเธอเกิดมาในดินแดนมหัศจรรย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความนึกคิดเป็นของตนเอง ดวงดาว แต่...ไม่ใช่ เธอเป็นเพียงผู้เล่นที่ถูกคุมขังอยู่ในโลกเสมือนจริงอันว่างเปล่า เพียงลำพัง ไม่ใช่เพราะโลกใบนี้ไม่มีใคร ไม่ใช่เพราะที่นี้ไร้สีสันและเสียงของผู้คน แต่เป็นเพราะตัวเธอนั้นเองตังหาก ที่ไม่มีอะไรเลย...

         เธอความจำเสื่อม ความทรงจำในโลกแห่งความเป็นจริง เธอไม่สามารถจดจำได้ แต่ในตอนนี้เธอยังจะเก็บเกี่ยวความทรงจำอะไรอีกเล่าในเมื่อมันไม่มีค่าอะไรเลย ทุกๆวันเธอตายซ้ำตายซากไม่รู้เท่าไหร่ ยามเมื่อเจอ ผู้เล่น ด้วยกันเอง เธอยังไม่ทันได้ปริปากก็โดนส่งไปจุดเกิดเกือบทุกครั้ง บางครั้งเจอคนที่เหมือนจะใจดีแต่สุดท้ายก็ใช้เธอเป็นเหยื่อล่อเสียอย่างนั้น อยู่คนเดียวดีกว่า...

           แต่ก็มีอย่างนึกที่แตกต่าง อะไรบางอย่างที่เธอเองก็อยากรู้ แต่ยิ่งไขว้คว้าเท่าใดก็ไม่ได้อะไรกลับมา...ทุกๆครั้งที่เธอฝันในโลกแห่งความฝันอันแท้จริงของเธอไม่ได้ว่างเปล่า เธอฝันถึงความทรงจำที่เธอเองก็นึกไม่ออกว่าเคยผ่านมันมาเมื่อใด ทุกๆครั้งที่ฝัน เธอเห็น ตัวเธอ ในวัยเด็กอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คน ภายในห้องทรงสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดของโรงพยาบาล เป็นแบบนี้ทุกครั้ง...

          หลังจากที่เธอลืมตาตื่นในเกมก็นับได้ราว4วันแล้ว และเธอก็โดนผู้เล่นคนอื่นตบตายมาที่จุดเกิดอีกตามเคย เธอหาที่พักและพล่อยหลับไป ตัวเธอในความฝันยังคงเล่นอยู่คนเดียวเหมือนเดิม ดวงหน้าเล็กๆน่ารักแต่ดูเศร้าหมอง เฝ้ามองไปที่หน้าต่างอย่างเหม่อลอย จนกระทั้ง...

     ตึง!

     "!"

           ....

...เมื่อกี้มัน...อะไร?

     ตึง! ตึง!

          "คะ...ใครค่ะ?"

          เงียบ...ไม่มีเสียงอะไรตอบรับ เสียงกระแทกกับประตูห้องของเธอเองก็หยุดลงเช่นกัน หัวใจเธอสั่นระริกอย่างหวาดกลัว แต่ด้วยความอยากรู้มันมากกว่า เธอจึงพยุงร่างน้อยๆของตนตรงไปที่ประตู ก่อนจะเอื้อมมือสั่นเทาค่อยๆแง้มออก แสงสว่างเจิดจ้าที่มากกว่าภายในห้องของเธอสาดส่องเข้ามาจนเธอยกมือขึ้นบดบังมันไว้...

     เฮือก!

          ...เธอตื่น รับรู้ได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอรู้สึกกลัว....แต่ ก็เสียดายเช่นกัน ทุกครั้งที่เธอฝัน เธอจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาในโลก 'เกม' นี่เสมอ
          "เฮ้อ..." ตัวเธอในร่างก้อนดาวขนาดเท่าฝ่ามือเรืองแสงระยิบระยับถอนหายใจ ซึ่ง...เธอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเสียงมันออกมาจากทางไหน?
         คลอรินด้าขยับออกจากพงหญ้าที่เธอใช้เป็นที่นอนพลางสอดส่องพื้นที่รอบๆ เสียงของระเบิดและการต่อสู้ดังมาเป็นระยะ ถ้าเป็นเธอในตอนแรกคงรีบหาที่ซ่อนไม่ให้โดนลูกหลง แต่...ไม่ใช่ตอนนี้ เธอลอยเอื่อยๆไปทางที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยสุด แต่ลอยไปไม่ทันไร เสียงดังของการต่อสู้ก็เข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว
         "ระวัง!"
         "อ๊ะ..."
     ตูมม!
.
..
...
....
          ขณะนี้ผู้เล่นได้เสียชีวิตแล้ว จะเกิดใหม่ในอีก10นาทีค่ะ
 
          ...ก็ไม่ผิดคาดเท่าไหร่ คลอรินด้าคิด ถ้านับๆดูแล้วเธอเคยตาย44ครั้งในหนึ่งวัน...อยากรู้จริงๆว่าทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี้ด้วย แต่ถึงบ่นไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอมองห้องสีขาวล้วนคุ้นตาที่ต้องได้เซไฮกันทุกวันด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่...
         เธอรอ....
                       รอ...
                               และรอ...
         ทำไมเธอถึงไม่ไปเกิดที่จุดเกิดซะทีล่ะ? ถ้าความรู้สึกเรื่องเวลาของเธอไม่บกพร่อง ในตอนนี้เธอก็อยู่ห้องนี้เกือบชั่วโมงแล้ว...แปลกจัง
         ห้องสีขาวยังคงสะอาดบริสุทธิ์เหมือนเดิม...เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเบื่อ จนอยากหลับๆไปซะ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอจึงปิดเปลือกตาลง...
          ตึง!
          ...เฮือก!
         คลอรินด้าสะดุ้งตกใจกับเสียง แต่ไม่ใช่แค่นั้น ทนทีที่เธอลืมตา ห้องที่เคยเป็นสีขาว...กลับกลายเป็นดำ
          ตึง!
         "เกิดอะไรขึ้น" เธอร้องลั่นหลังจากที่เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง แต่สิ่งที่เธอได้ตอบกลับมาคือ

         "เกิดอะไรขึ้น"
         "เกิดอะไรขึ้น"
         "เกิดอะไรขึ้น"
         "เกิดอะไรขึ้น"
          ...เสียงของเธอ...

          ตึง!
         อะไรน่ะ...! เธอตื่นตระหนก ใบหน้าที่เคยราบเรียบพลันซีดเผือด เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด แข้งขาที่อยู่ๆก็ไร้เรี่ยวแรงทำให้เธอทรุดลงกับพื้น โอบกอดตัวเองไว้ สายตาลอกแลกมองความมืดที่ค่อยๆกลืนกินตัวเธอ
         ตึง!
            เสียงนั้นยังดังอีกครั้ง ดัง...และดังขึ้นเรื่อยๆ
         ตึง!
           ...พอแล้ว...ไม่เอา...
           หยาดน้ำใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย เสียงร้องสะอึก สะอื้นจากริมฝีปากน้อยๆทำให้เธอน่าสงสารเป็นอย่างมาก...แต่ไม่ใช่สำหรับ 'มัน'
          ตึง!
          ตึง! ตึง!

.

.

.

.

.

          กรี๊ดดดดดดดดดดด!
.
.
.
           เฮือก! ...เสียงใครน่ะ?

          "เฮ้! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?"
...ใครน่ะ คลอรินด้ากวาดมองรอบๆทั่วทุกที่ยังคงเป็นสีดำ เสียงเมื่อกี้เธอสัมผัสได้ถึงความห่วงใยจริงๆ จนเธอรู้สึกอุ่นใจช่วงหนึ่ง แต่ก็ไม่นาน ...เธอยังหาต้นเหตุของเสียงไม่ได้...ไม่สิ เธอหาทางออกจากที่นี้ไม่ได้ตังหาก!
          "นายทำเธอกลัว" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ฟังดูแล้วเหมือนกับเสียงเด็กผู้หญิง
          "หา ไม่ใช่เพราะชั้นซะหน่อย! ใครใช้ให้ยัยนี่มาแง้มๆมองพวกเราล่ะ! น่ารำคาญชะมัด" เสียงอีกเสียงดังโต้ตอบกับเจ้าของเสียงคนเมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังอารมณ์เสียมาก...อันนี้ผู้ชายชัวร์
          โป๊ก!
            โอ๊ย!
          "แล้วใครใช้ให้นายมาเดาะบอลหน้าห้องคนอื่น ห๊า!"
          หลังจากต่อว่าเด็กผู้ชายเมื่อกี้ เสียงของทั้งคู่ก็เงียบไประยะหนึ่ง ก่อนที่เสียงของเด็กหญิงจะดังขึ้น...คราวนี้พูดกับเธอ...เอ๊ะ! เธอรึเปล่านะ?
         "เอาล่ะ...ไม่มีอะไรแล้ว อย่ากลัวพวกเราเลยนะ...ลืมตาสิ"
          ทันทีที่พูดจบท่ามกลางความมืดพลันเกิดแสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนคลอรินด้ารี่ตาของเธอ เมื่อสายตาปรับสภาพได้แล้ว เธอจึงได้เห็นภาพโดยรอบอย่างชัดเจน...สิ่งที่เธอเห็นเป็นอย่างแรกคือ มนุษย์ ไม่ใช่ผู้เล่นในเกม แต่เป็นมนุษย์จริงๆ
         แต่ที่ทำให้เธอสะดุ้งตกใจยิ่งกว่านั้นคือพวกเขาทั้งสอง...ใกล้! ใกล้ไปแล้ว! เด็กทั้งสองยืนอยู่ตรงหน้าเธอแม้จะมองหน้าไม่ค่อยชัดเด็กผู้หญิงผมสีดำทรงฮิเมะคัด กับเด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลแดง  ความรู้สึกตอนนี้ของเธอเหมือนกับว่าเธออยู่ในเหตุการณ์จริงๆ...เอ๊ะ! อยู่ในเหตุการณ์งั้นหรอ?
         "ว่าแต่เธอชื่ออะไรน่ะ ชั้นอยู่มาตั้งนานไม่ยักกะเคยเจอ"เด็กหญิงคนเดิมพูด แต่คลอรินด้าเริ่มรู้สึกแปลกๆ...ภาพที่เธอเห็นเริ่มไม่ใช่แค่ไม่ชัดแล้ว!  ภาพทุกอย่างพลันบิดเบี้ยวสีดำน่าขนลุกค่อยๆกลับมาอีกครั้ง รูปร่างของทั้งสองบูดเบี้ยวจนไม่มีเค้าโครงของมนุษย์แม้แต่น้อย
         เรียวมือยาวผิดรูปสีดำค่อยๆเอื้อมมาหาเธอ ใบหน้าของพวกเขาตอนนี้มีเพียงรอยแตกเหมือนกระจก เธออยากจะถอยหนีไปให้ไกล แต่ว่า...เธอขยับไม่ได้เลย เธอยังคงอยู่ทที่เดิม จนฝ่ามือนั้นใกล้กับเธอเพียง แต่ว่า...
         "ค คะ คลอริน...คลอรินด้าค่ะ! หนู เอ้ย!ชั้นชื่อคลอรินด้า"
.
.
.
...เสียงนี้มัน...เสียงของเธอในตอนเด็ก?...

         เพล้ง!

          "กรี๊ด!" 
          ภาพทุกอย่างแตกสลายในทันที พร้อมกับอาการปวดจี๊ดขึ้นมาในหัวจนเธอกรีดร้อง มือทั้งสองข้างทั้งบีบและทึ่งศีรษะตัวเองแน่น เพื่อให้มันลดถอนความทรมานนี้ลงซักนิดก็ยังดี เธอรับรู้ได้ถึงความทรงจำแปลกๆ ถาโถมเข้ามาราวกับมันกำลังจะระเบิด
          "...เธ"
     ...ปวดหัว...
          "เฮ้...เป--....น...ต... ฟะ"
     ...ใครก็ได้...
          "เ...ตื่น....เฮ้..."
     ...ช่วยด้วย...
           "ตื่นสิวะ!" 
        พลั๊วะ!
          อั่ก!

.
.
.
          เจ็บ...
           คลอรินด้าตื่นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะมองรอบๆ และได้รู้ว่าตอนนี้เธอกลับมาอยู่ร่างดวงดาวมินิขนาดเท่าฝ่ามือเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งที่ที่เธออยู่คือจุดเกิด...เกิดกลางป่า เป็นจุดเกิดที่ไม่น่าอภิรมณ์จริงๆ แต่ทำไงได้ เธอเซฟจุดเกิดเป็นที่ไหน เฮ้อ...ความรู้สึกปวดหัวยังคงอยู่ แต่ก็น้อยนิด เพราะในตอนนี้มันแทนด้วยความเจ็บ...ปวดแก้มจัง...อ๊ะ ตัวเธอร่างนี้มีแก้มด้วยหรอ เธอคิดอย่างสงสัย
          "เฮ้ยๆ ท่าทางไม่เห็นหัวชั้นแบบนี้นหมายความว่าไง ไม่คิดว่าเสียมารยาทไปหน่อยหรอยะ"
          ทางไหน...คลอรินด้าเลิกลั่ก เธอหาต้นเสียงไม่เจอ ไม่ใช่ว่าเธอโดนผีหลอกในเกมใช่มั้ย?
          "มองไปทางไหนน่ะ คนสวยยืนอยู่ขนาดนี้แล้วยังตาถั่วมองไม่เห็นอีกหรอ" คราวนี้คลอรินด้าเปลี่ยนเป็นมองในระดับต่ำลง ก็เจอกับ...สิ่งมีชีวิตคนปุยสีขาว มีหูและหางจิ้งจอกงอกออกมา ไม่ใช้แค่นั้นยังมีรากไม้ดอกผุดขึ้นตามตัวอีกด้วย...ให้ความรู้สึกเหมือน...

          "เนื้องอก?"          

          "เสียมารยาทที่สุด!"

         ไม่ว่าเปล่า ร่างสีขาวก็เด้งตัวพุ่งมาหาเธอ ก่อนจะสะบัดพวงหางใส่ตัวเธอดัง เพี๊ยะ!...เมื่อกี้เธอโดนแบบนี้สินะ เธอคิด พลางรู้สึกอยากนวดหน้าตัวเองชอบกล

         "ขอโทษค่ะ..." ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วนี่นะ...

          "ดีมาก! ผิดแล้วก็ต้องขอโทษนะเข้าใจ๊" อีกฝ่ายว่า ใบหน้าน่ารักเหมือนตัดปะบนก้อนกลมสีขาวไม่มีความขุ่นเคืองแต่อย่างใด กลับกัน ดันยิ้มกลิ่มไม่น่าไว้ใจเป็นที่สุด

          "เอ่อ...คือ เมื่อกี้"

          "ขอบคุณใช่มะ ไม่ต้องๆ ขอตังแทน ซัก100เหรียญทอง"...เหรียญทองแดงสักเหรียญเธอก็ไม่มีหรอก...

          "ขอบคุณที่ช่วยปลุกเมื่อกี้ แต่ว่า...ถ้าจะให้ตอบแทน ชั้นไม่มีหรอก..."

          "เอ๋ ได้ไง แบบนี้ขาดทุนแย่"...ลงทุนอะไรด้วยหรอ คลอรินด้าอยากจะถามแบบนี้เหลือเกิน...

         "..." อีกฝ่ายทำท่าคิด ส่งเสียง อือๆ อืมๆ ออกมาเหมือนกำลังวางอผนอะไรบางอย่าง

          "ถ้างั้น....มาเป็นเบ๊ชั้นซะ"

     ห๊า...

          "ไมทำหน้างั้น มาเป็นเบ๊ชั้นไง เป็นเบ๊ชั้น!" พูดพร้อมกระโดดดึ๋งๆกับที่เหมือนเด็กอยากได้ของเล่น

       ควรตอบว่าอะไรดี...

          "อะไร แค่เป็นเบ๊เอง ถ้ามาเป็นเบ๊ชั้น ชั้นมีบริการปลุกจากฝันร้ายฟรีเลยเอา!"

          "!"...ฝันร้าย...อีกฝ่ายรู้หรอ หรือเธอละเมอ...

          "ทำหน้าสงสัยจังนะ จะรู้หรือไม่รู้ ถ้าเธออยากได้คนปลุกเวลาฝันร้ายก็ตอบตกลงสิ ตกลง!" ก้อนกลมพูดได้พูดปัดๆเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องจิ๊บต๊อยมาก แต่เมื่อลองมาคิดอีกที....ถ้าเธอฝันแบบนี้ทุกครั้งล่ะ...ไม่เอา! ถึงเธอจะอยากรู้เรื่องของตัวเองแต่ว่า...น่ากลัว...น่ากลัวเกินไป

          "...ก็ได้" อย่างน้อยตอนหลับก็มีคนอยู่ด้วย...

          "ฉลาดมาก! เป็นเบ๊ชั้นมีสิทธิพิเศษเยอะนะรู้มั้ย? เอาล่ะ...ชั่นชื่อไซซี แล้วเธอละยัยก้อนหิน" อยากบอกเหลือเกินว่าเธอเป็นดาว...

         "คลอรินด้า ชั้นชื่อคลอรินด้า"

...ค คะ คลอริน...คลอรินด้าค่ะ! หนูเอ้ย! ชั้นชื่อคลอรินด้า...

          อุบ!...อยู่ๆความทรงจำเมื่อตอนที่ฝันก็ผุดขึ้นมา ...อยากอ้วก

          "เฮยๆ ไหวมั้ยนั้น ไปพักที่อื่นดีกว่า ไหนๆก็รู้ชื่อแล้วก็ถือว่ารู้จักกันแล้วนะ ไปๆ" อีกฝ่ายว่าจบก็กระโดดแหย๋งๆไปอีกทาง ก่อนจะหันมาหาให้เดินตามตนไป

         มีคนอยู่ด้วยแบบนี้ น่าแปลกที่ไม่อึดอัดอะไร แต่กลายเป็นสบายใจขึ้นมาแทน ...ความฝันนั้นน่ะ บางทีถ้าเธอพร้อมจริงๆ...มันอาจต้อนรับเธอดีกว่านี้รึเปล่านะ...

.

..

...

....

..... 
........
............
...............

        

'ใคร? เธอเป็นใคร?... '

' หืม? คลอรีน? ชื่อสารเคมี? ตลกชะมัด'
' สองคนนั้นแนะนำเธอให้มาหาชั้นหรอ?'
' อา...จำเป็นต้องบอกชื่อมั้ย?....'
'ชั้นชื่อ.......'

___________________________

เอาตอนพิเศษมาลงเหมือนขยัน...

เนื้อเรื่องพิเศษจะมาจากตัวละครที่รับสมัครเอานะคะ ส่วนต่อไปจะเป็นของใคร...ไรท์ก็ไม่รู้เหมือนกัน ไรท์จ้ำจี้เอ---