Branchez Monde จุดเชื่อมพิภพ ออนไลน์[Y]

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter2:ภารกิจลับ(รัก)ฉบับขูด(รีด)เงิน...แล้วทำไมต้องเป็นเงินข้าด้วยฟะ!

Chapter 2:ภารกิจลับ(รัก)ฉบับขูด(รีด)เงิน...แล้วทำไมต้องเป็นเงินข้าด้วยฟะ!
"...ฉันไม่ให้ยืมหรอกนะ"

สาวน้อยมารยาทงาม

"เจ้ามีอะไรให้ข้ายืมหรือไง!"

น้องหมาผู้กินแกลบเป็นอาหาร

          หลังปลีกตัวออกมาจากเหตุการณ์สุดอัปยศนั่น เขาก็มานั่งกุมขมับอยู่ในห้องพัก ถึงแม้บริเวณนั้นจะมีคนไม่มาก แต่ว่า...ชื่ออุบาทนี้แค่เขารู้คนเดียวก็อยากไปผูกคอตายสัก10รอบแล้ว บางที...การทำงานที่ไม่ชอบมันคงดีกว่าการทำเรื่องงี่เง่าที่โครตไม่ชอบรึเปล่านะ? เขาคิด

          "...ไม่สิ ถึงจะงี่เง่ายังไงมันก็ต้องดีกว่างานนั้นอยู่แล้ว...อา ข้าเล่นเกมมากไปจนสมองเพี้ยนเลยเรอะ"

          เขานั่งใช้ความคิดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจทบทวน สถานะของตัวเอง ตอนนี้เลเวลของเขาอยู่ที่11 ระดับขั้นอัศวิน ถ้าดูจากระยะเวลาเล่นเพียง3-4วันก็ถือเป็นจำนวนที่เพิ่มได้รวดเร็วมากทีเดียว แต่ถึงแม้จะมีระดับที่มากระดับนึงแล้ว กระนั้นเงินในกระเป๋าของเขากลับ...

          '100เหรียญทองแดง' เขามองจำนวนเงินด้วยสีหน้าปั้นยาก เงินในเกมนี้เรียกเป็นเหรียญ เหรียญทองแดง เงิน ทอง ก็เหมือนตอนได้รับเหรียญรางวัลจากการแข่งกีฬานั่นแหละ 100เหรียญทองแดงเท่ากับ1เหรียญเงิน 1000เหรียญเงินเท่ากับ1เหรียญทอง ซึ่งก็หมายความว่าเขามีเงินแค่1เหรียญเงินหรือ 1/1000เหรียญทอง...ช่างเป็นจำนวนที่น่ายินดีจริงๆพับผ่า ในใจพลางนึกถึงภารกิจเวรต้นเหตุที่ทำให้เขาถังแตก   นอกจากภารกิจจะให้เดินทางกลับมาที่เมืองเริ่มต้นแล้วยังต้องมาเสียเงินกับเรื่องที่โครตไร้สาระ นิ้วมือเล็กๆของเขาเอื้อมไปกดปุ่มภารกิจ ก้มอ่านรายละเอียดเพื่อตอกย้ำตัวเองอีกครั้ง 'จดหมายรักจากเพื่อนสมัยเด็ก' นี่คือภารกิจที่เขากำลังทำอยู่ ความจริงแล้วเควสนี้รับมาจากอัศวินสาวคนนึงในเมืองใหญ่ที่มีชื่อว่า เมชิลริส เนื้อหาภารกิจก็ง่ายๆ ส่งจดหมาย อา... แต่ถ้ามันแค่นั่นจริงเขาคงไม่คลั่งจนอยากฆ่าคนแบบนี้!

          'ส่งจดหมายให้ชายอันเป็นที่รักในเมืองเริ่มต้น ตามสัญญาในวัยเด็กที่ให้ไว้แก่กันก่อนที่ฝ่ายหญิงจะเป็นคนจากไป วันที่พวกเขาต้องแยกจากพวกเขาได้ตกลงไปเดต2ต่อ2 เวลาเหล่านั้นตราตรึงในความทรงจำทั้งคู่ตลอดมา ในช่วงสุดท้ายของการเดตพวกเขาตกลงไปเล่นตู้กาชาเอาแหวนของเล่นเพื่อที่จะมอบให้แก่กันและกัน...แต่ช่างน่าเศร้าที่พวกเขาได้รับเพียงวงเดียว ดังนั้นฝ่ายหญิงจึงขอเก็บมันไว้และสัญญาว่าวันใดที่แหวนอีกวงอยู่ต่อฝ่ายชาย เมื่อนั่นเธอจะกลับไปและขออีกฝ่ายแต่งงาน...อ๊าาา ช่างเป็นเรื่องราวที่สวยงามอะไรอย่างนี้~'

          ...คือ เอาจริงๆเขาก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาตั้งแต่กดกาชาแล้วนะ แล้วยังแม่สาวอัศวินที่บอกจะไปขอผู้ชายแต่งงานอีก มันต้องสลับกันไม่ใช่เรอะ! แต่ยังไงก็คงไม่เท่ากับประโยคสุดท้าย...

          'ไอคนเขียนเควส!จะรู้สึกอะไรก็อย่าเอาความรู้สึกของแกลงไปในเควสที่คนอื่นเขาต้องทำสิเฟ้ย!' เขาคิดพลางขยี้หัวอย่างแรง ทั้งที่เขาควรจะเอาจดหมายกับแหวนไปส่งแล้วจบแท้ๆ แต่ยัยอัศวินเค็มนั่นดันไม่มีแหวนตามที่สัญญาเอาไว้ เลยบอกให้เขาเอาเงินตัวเองจ่ายค่ากดกาชาซะงั้น!

        'เงินเดือนอัศวินมันมีไว้จ้างคนขัดชุดเกราะรึไง หา แล้วทำไมข้าต้องจ่าย' เขาโวยวายใส่ยายอัศวินนั้น ซึ่งหล่อนก็ยักคิ้วใส่และพูดออกมาหน้าด้านๆ

          ' อ้าวๆ ก็ฉันต้องเก็บตังไปสู่ขอที่รักน่ะสิ ถ้ายังไงก็ช่วยจ่ายแทนหน่อยนะ ไว้ฉันจะออกตังค่าขึ้นเรือกลับเมืองเริ่มต้นให้แล้วกัน...ซักครึ่งนึง' ยังจะมีครึ่งนึงอีกเรอะ!  แม่นี้ต้องเป็นญาติกับพี่สาวเขาแน่ๆ...แต่ถ้างั้นก็เป็นญาติกับเขาด้วยน่ะสิ หยึย แค่คิดก็สยองแล้ว

           เขาพยายามยกเลิกเควส แต่สุดท้ายก็ไร้ผล จดหมายที่เจ้าหล่อนให้เขาเองก็ทำลาย หรือทิ้งไม่ได้ด้วย แล้วจะปล่อยทิ้งไว้เฉยๆไม่ทำทันทีก็ไม่ได้เช่นกัน ก็เพราะ...ไอจดหมายนี่มันผลาญพื้นที่ในช่องเก็บของของเขาไปซะเกินครึ่ง จะเอาอะไรใส่เพิ่มเข้าไปก็ได้อีนิดหน่อยเท่านั้น สรุปเขาก็ต้องมาทำภารกิจ แล้วไปนั่งกดกาชาจนกระเป๋าแฟ่บ

          ค่าโชคของเขามันก็ไม่ได้น้อยนะ แถมเวลาต่อสู้เองก็...เฮ้อ แล้วทำไมเขาถึงดวงซวยนักล่ะ หรือจริงๆแล้ว...ชีวิตเขาบัดซบตั้งแต่เกิดมาในตระกูลนี้แล้วกันแน่?

         หลังจากคิดเรื่อยเปื่อยซักพัก เขาก็ตัดสินใจออกจากที่พัก เพื่อ...หาเงินมากดกาชา "ก็คงไม่มีทางเลือกแล้ว...เฮ้อ"

            เดินออกมานอกเมืองเพื่อหาแหล่งทำเงิน เมื่อก่อนตอนเขาเริ่มเล่นเกมแรกๆ มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนี้คือ หมาป่าทมิฬ  มันเป็นหมาป่าตัวโตราว2เมตรดูน่าเกรงขาม เขี้ยวและกรงเล็กของมันแหลมคมถึงขนาดที่กัดดาบเล่มใหญ่หักได้ในพริบตา...แต่สำหรับเขา มันก็ไม่จากลูกหมาตัวจ่อยนักหรอก...ถึงแม้ว่าเขากับมันพอมาอยู่ใกล้กันแล้วดูจะตรงข้ามก็เถอะ...เขาคิดขณะที่ก้าวเข้ามาในอาณาเขตของพวกมัน ชั่วพริบตารอบๆตัวเขาก็ถูกห้อมล้อมด้วยฝูงของเพชรฆาตสีดำ

         "ไหนดูซิ ว่าจะได้เงินซักเท่าไหร่"เอ่ยเสียงเรียบปากเรียวยกยิ้มอย่างนึกสนุก ดวงตากลมโตจับจ้องไปที่ เหยื่อ ด้วยความกระหายเลือด...หวังว่าพวกเจ้าทั้งหมดจะไม่ทำให้ข้าเบื่อนะ ฮึ!

.

.

.

 ฉึก!   9999 Critical damage!

          ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก สังหารหมาป่าทมิฬ เลเวล 54 ระดับขั้น เริ่มต้น ได้รับค่าประสบการณ์ 680 

           "..."

 ฟับ!   9999 Critical damage! 

          ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก สังหารหมาป่าทมิฬ เลเวล 54 ระดับขั้น เริ่มต้น ได้รับค่าประสบการณ์ 680 

           "..."

 ปึก!   9999 Critical damage! 

          ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก สังหารหมาป่าทมิฬ เลเวล 54 ระดับขั้น เริ่มต้น ได้รับค่าประสบการณ์ 680 

           "..."

.

.

.

.

         ...เบื่อ

“...เบื่อโว้ยย พวกเจ้าช่วยตายยากกว่านี้หน่อยไม่ได้เรอะ!” ช่วยเพิ่มระยะเวลาที่เขาต้องฟังไอประกาศเฮงซวยนี่ซักนิดเถอะ เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว! ถึงจะไม่ได้มีอคติอะไรกับเจ้าของเสียง แต่การที่ต้องมาฟังเสียงเดิมๆ พูดประโยคเสียดแทงเขาทุกรอบ ก็อดคิดอยากอุดปากเจ้าของเสียงไปซะ ไม่ได้

         “ชิ อารมณ์เสียชะมัด...แล้วพวกมันหายหัวไปไหนหมด”อย่าบอกนะว่าเขาไล่เชือดมันจนเกลี้ยงหมดป่าแล้วน่ะ เขามองไปรอบๆทั่วทุกที่เต็มไปด้วยซากหมาป่าทมิฬ จากเดิมที่มีเสียงเห่าหอนและคำรามของพวกมันกลับกลายเป็นเสียงของต้นไม้ใบหญ้าข้างทางดูเงียบสงบแทน อ่อ ถ้าไม่นับกลิ่นไม่พึงประสงค์กับภาพบาดตานะ

          เขานั่งลงข้างๆซากของพวกมันก่อนจะหยิบมีดแล่ ระดับE ขึ้นมา ถึงแม้ระดับมันจะน้อยแต่เพราะเป็นมีดที่ใช้แล่ มันถึงช่วยเพิ่มปริมาณไอเทมที่ได้และคุณภาพดีกว่าใช้อย่างอื่น แถมยังช่วยเพิ่มทักษะอีก ซึ่งแน่ล่ะว่าถ้าระดับมีดแล่สูงๆก็ยิ่งดีขึ้นอีกหลายเท่า เขาเองก็สนใจมีดแล่ตัวนึงที่ลงขายในตลาดประมูลเหมือนกัน แต่ปัญหาอยู่ที่ไม่มีเงิน...แต่ช่างเถอะจะใช้อะไรก็คงไม่ต่างกันนักหรอก เขาคิด

          เมื่อจัดการกับซากหมาป่าทมิฬทั้งหมดเสร็จเรียบร้อบ เขาก็หันมาสนใจสภาพรอบๆอีกครั้ง ดูเหมือนว่าต่อให้เขาจะแล่เนื้อ แล่กระดูกหมาพวกนี้หมดแล้ว รอบๆก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะโผล่มาอีกเลย

          แปลก...โดยปกติมอนสเตอร์จะเกิดขึ้นทั่วทุกที่ในอาณาเขตของพวกมันเอง การที่บริเวณๆหนึ่งไม่มีมอนสเตอร์ปรากฏเลยถือว่าผิดปกติมาก นอกเสียจากว่า...

         โฮกกกกก!

          "...เสียงนั้นมัน"ทันทีที่เสียงคำรามของอะไรบางอย่างดังมากระทบหู เขาก็หันขวับไปทางต้นเสียง รับรู้ถึงสาเหตุของความผิดปกติได้ในทันที ก่อนที่ใบหน้าบูดสนิทในตอนแรกจะเปลี่ยนเป็นชอบใจ ลิ้นเล็กๆแลบเลียขอบปากราวกับรอช่วงเวลานี้มานาน ค่อยน่าสนุกหน่อย ถึงฝ่ายนั้นจะเป็นหมาหมู่ก็เถอะ ยังไงข้าก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะนะ นึกในใจก่อนจะเคลื่อนย้ายตัวเองไปตามเสียงเป้าหมายอย่างไม่รอช้า

.

.

.

           เขาวิ่งไล่ตามเสียงของพวกหมาป่านั้นมาซักพักก่อนจะปีนขึ้นต้นไม้เพื่อดูลาดราว ถ้านับๆดูแแล้วก็มีราวๆ 20-30ตัว ส่วนที่ว่าทำไมมันถึงแห่กันมารวมอยู่นี่...เขาเบนสายตาไปยังหมาป่าตัวหนึ่ง มันมีขนาดตัวที่ใหญ่กว่าตัวอื่น 2เท่าได้ เขี้ยวขนาดใหญ่โพล่พ้นปากยาวประมาณ1ไม้บรรทัด บรรยากาศชวนกดดันกว่าตัวอื่นหลายเท่า  เรียกกันว่า จ้าวหมาป่าทมิฬ...ซึ่งสำหรับเขามันก็ไม่ต่างกันอีกนั้นแหละ

           แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะกำลังสนใจกับอะไรบ้างอย่างอยู่ อะไรบางอย่างบนต้นไม้ที่พวกมันล้อมรอบ เขาเลื่อนสายตาเพ่งมอง 'อะไรบางอย่าง ' บนนั้นและเขาก็เห็น...เด็กสาวคนนึง ดูๆแล้วคงปีนขึ้นต้นไม้เพราะจะหนีไอพวกด้านล่าง

           แม่นี่ไม่น่ารอด เขาคิด หมาป่าพวกนั้นที่ไม่ใช่ว่าปีนต้นไม้ไม่ได้ แต่เพราะการปีนต้นไม้ขึ้นไปโจมตีเด็กสาวมันง่ายนิดเดียว พวกมันถึงได้สมเพช มนุษย์ตัวกระจ่อยที่คิดว่าตนหลุดจากเงื้อมมือของพวกมันแล้ว...

            เด็กสาวคนนั้นเกาะต้นไม้ตัวสั่นแม้ใบหน้าจะยังคงราบเรียบ แววตาที่มองฝูงเพชรฆาตด้านล่างไม่สามารถคาดเดาได้ ก่อนที่สายตาของเธอจะเลื่อนขึ้นมาสบกับซีวาร์ที่ต้นไม้อีกต้น โอ๊ะเห็นข้าแล้วแหะ หล่อนยังคงเงียบและ...

          "..." จ้อง

          "..."อะไร จ้องอะไร

          "..."จ้อง

          "..."ทำไมไม่พูดอะไรเลยฟะ

          "..."จ้อง

          "..."

           "..."จ้อง

          "...เฮ้ เจ้า!ทำไมไม่พูดอะไรเลย ห๊า!"เขาตะโกนอย่างเหลืออด พวกหมาป่าทมิฬด้านล่างหันความสนใจมาที่เขาในทันที

          "..."จ้อง

          "เออๆ อยากให้ช่วยใช่มะ งั้นก็พูดออกมาเซ่! จะเอาแต่จ้องทำไม!"ว่าจบเขาก็กระโดดลงจากต้นไม้ หยิบมีดเล่มบางออกมาและปาเข้าไปที่จุดออกของพวกมัน ทีละตัวๆ...

          หลังเขาจัดการกับพวกหมาป่าเสร็จ เขาก็ใช้เวทย์เรียกมีดกลับหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดนิดหน่อยก่อนโยนกลับเข้ากระเป๋า และหันไปสนใจเด็กสาวที่ยังคงตัวสั่นอยู่บนต้นไม้ และ...

          "..."จ้อง

          "เจ้า เลิกเอาแต่จ้องได้แล้ว ด้านล่างปลอดภัยแล้วนะ"

         "..."จ้อง  จะจ้องอะไรนักหนาฟะ แถมยังไม่ยอมพูดอะไรซักแอะ ...เดี๋ยว ตัวสั่นแบบนั้น รึว่า...

          "เจ้า...ลงมาไม่ได้?"

           "..." เธอเงียบไม่พูดอะไร สายตายังคงจับจ้องมาที่ซีวาร์เหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ความหมายของแววตานั้นแล้ว

          "โอเคๆ ถ้าเจ้าไม่รู้จะลงยังไง กระโดดลงมาเลยก็ได้เดี๋ยวข้ารับให้เอง"ไม่ว่าเปล่าเขาก็อ้าแขนรอไว้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาจะรับจริงๆ

          "...ไว้ใจได้หรอ" เด็กสาวเอ่ยเสียงเรียบ แววตาที่มองซีวาร์บ่งบอกว่าไม่วางใจสุดๆ 

           " จะวางใจได้หรือวางใจไม่ได้ แล้วเจ้าจะลงมั้ยห๊า!" นี่เขาจะช่วยนะเฮ้ย ไอสายตาแบบนั้นมันอะไร เขาดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลย?

           "..." เด็กสาวกลับมาเงียบอีกครั้งแล้ว  ....มือที่อ้าค้างของเขาอยู่ๆก็สั่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เขาจะชักมือกลับและถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

         " อา...ช่วยไม่ได้แหะ ถ้างั้นข้าขึ้นไปพาเจ้าลงมาแล้วกัน"หลังตัดสินใจได้แล้วเขาก็ปีนขึ้นไปหาเด็กสาวทันที ก่อนจะช้อนร่างของเธอที่สูงกว่าเขาพอสมควร เด็กสาวทำท่าไม่ชอบใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นเกาะเขาไว้แน่นทันทีที่เขากระโดดลงบนพื้นด้านล่าง

           หลังวางเด็กสาวในอ้อมแขนลง เขาก็สำรวจสภาพคนตรงหน้าทันที เธอดูเหมือนจะมีบาดแผลนิดหน่อย  น่าจะเป็นรอยข่วนจากกรงเล็บของพวกมัน กับบาดแผลจากเศษกิ่งไม้ ก่อนที่เขาจะหันไปให้ความสนใจกับการแต่งตัวแทน นั้นเพราะคนตรงหน้าเขาแต่งตัวได้...ชิวมาก เหมือนเด็กที่นอนละเมอออกจากบ้านทั้งชุดนอนชัดๆ ชุดที่หล่อนสวมใส่เป็นเสื้อสเวตเตอร์สีเนื้อคอกว้างเผยให้เห็นไหล่เนียนๆกับสายเสื้อสีดำด้านใน กางเกงที่ใส่เป็นกางเกงซับในสีดำ...แต่ที่ทำให้เขาคิ้วกระตุกยิกๆเห็นจะเป็นช่วงล่าง เพราะนอกจากถุงเท้าลายสีชมพูลายลูกไม้บาดตาแล้วเขาก็ไม่เห็นรองเท้าของเจ้าตัวเลย

           เขาเปลี่ยนมามองใบหน้าของเด็กสาว ถ้าสำหรับคนอื่นแล้วเด็กสาวตรงหน้านั่นคงมีใบหน้าที่น่ารักมากล่ะมั้ง ดวงตากลมโตสีดำสนิทรับกลับขนตายาวงอนและเรือนผมสีดำทรงหน้าม้า สั้นละต้นคอคลอเคลียกับใบหน้าบางส่วน ริมฝีปากบางเหยียดเป็นเส้นตรงแม้จะดูไร้อารมณ์ไปหน่อยแต่สำหรับคนอื่นแล้วเธอก็เป็นสาวน้อยที่น่ารักกว่าเด็กวัยเดียวกันหลายขุม แต่สำหรับเขา...ไม่รู้เขาคิดมากไปหรือเปล่า เด็กสาวตรงหน้าเขาถึงได้ดูทำหน้าขวางโลกชอบกล แล้วยิ่งบรรยากาศอึมครึมรอบๆตัวเธอที่มากขึ้นเรื่อยๆ...

          "...นี่ นายน่ะ"

          "หืม?อะไร"เขาละความสนใจจากใบหน้าคนตรงหน้าและรอฟังสิ่งที่คนต้องหน้าพูดแทน

           "ทั้งที่บอกคนอื่นว่าอย่าจ้อง แล้วทำไมถึงเอาแต่จ้องคนอื่นล่ะ" ...เขาเงียบ อารมณ์ที่สงบในตอนแรกเดือดขึ้นมาในทันที 

            "อะไร!แค่จะดูสภาพเจ้ามันน่าลำบากใจนักรึไง! ...นี่เจ้าไม่คิดจะขอบคุณข้าหน่อยเรอะ!"เขาเอ่ยด้วยความฉุนจัด ยัยนี่นอกจากไม่ขอบคุณแล้วยังทำหน้าเหมือนเขาเป็นฝ่ายผิดที่ไปจ้องหน้าหล่อนอย่างนั้นแหละ

           "ฉันไม่ได้บอกให้นายช่วยซะหน่อย"เด็กสาวเบนสายตาออกจากซีวาร์สีหน้าบ่งบอกว่าหน่ายเกินกว่าจะพูด  จนทำให้ซีวาร์เดือดยิ่งกว่าเดิม

          "เออ!ข้าไม่ยุ่งกับเจ้าแล้วก็ได้ ลาล่ะ!"กระแทกเสียงใส่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยิบขวดเลือดโยนให้เด็กสาวและเดินหันหลังกลับเข้าเมือง โดยไม่สนใจคนด้านหลังอีก เพราะขืนเขาอยู่ตรงนั้นอีกซักพัก เขาต้องควบคุมตัวเองไม่ให้เฉาะหัวยัยนั้นไม่ได้แน่ๆ

           ตอนนี้เขาเดินเข้ามาในตัวเมืองแล้ว และตรงไปที่ร้านรับซื้อไอเทมจากมอนสเตอร์ ของที่เขาได้จากการชำแหละหมาป่าพวกนั้นก็มี เนื้อหมาป่าทมิฬ ระดับ Bกับ B+  เขี้ยวหมาป่า ระดับ CกับB- กรงเล็บ ระดับ C+กับ B  ขนหมาป่า ระดับA- เขาตรวจสอบคุณภาพอย่างพึงพอใจ ถ้าดูจากระดับของมีดแล่ที่มีเพียงระดับ Eการได้ของคุณภาพสูงขนาดนี้ถือว่าเกินคุ้มสุดๆ

           เขาคิดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอย่าง แต่เดี๋ยว เขาจำได้ว่าเชือดจ้าวหมาป่าทมิฬไปนี่นา แต่ทำไมไม่มีชิ้นส่วนของมันล่ะ ...และเขาก็นึกได้ เพราะมัวแต่มีเรื่องกับยัยหน้าขวางโลกนั้น เลยลืมเสียสนิท เขาคิดอย่างเสียดาย ถ้านับๆดูแล้วเงินที่ได้จากส่วนนั้นมากกว่าตอนนี้เกือบ2เท่าโดยเฉพาะไอเทมที่ได้จากจ้าวหมาป่าทมิฬ...เขาถอนหายใจอย่างอ่อนแรง จะให้กลับไปแล่พวกนั้นก็คงไม่ทันแล้ว...

           หลังถอนหายใจไม่รู้กี่รอบเขาก็ตัดสินใจเอาไอเทมไปขายและรับเงินมานับจำนวน นับได้รวมๆ 100เหรียญเงินกับอีก80เหรียญทองแดง กดตู้กาชาแต่ละครั้งเสีย 10เหรียญเงิน หรือก็คือเขามีโอกาสกดเพียง10รอบเท่านั้น หวังว่าคราวนี้จะได้นะ เขาคิดขณะก้าวขาไปบริเวณตู้กด แต่อยู่ๆเขาก็หยุดชะงักไปเสียดื้อๆ เสียงเยือกเย็นถูกเอ่ยออกมาพร้อมจิตสังหารรุนแรงที่หากใครอยู่ในเหตุการณ์คงขนลุกไปตามๆกัน แต่น่าเสียดายที่ในตอนนี้มีเพียงแค่...

          "...เจ้า ตามข้ามาทำไม?" เด็กชายถามอย่างเย็นชา สายตาหรี่มองบุคคลที่เดินตามเขามาตลอดทาง 

          "..."สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบดังเดิม ซีวาร์มองเด็กสาวตรงหน้าที่ตามตนต้อยๆมาตั่งแต่ในป่า รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่พอได้รับเงินแล้วทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาก็เถอะแต่พอนึกได้ว่ามียัยนี่ตามมาตลอดทางก็ ยินดีต่อไม่ได้ ยัยนี่จะอะไรกับเขานักหนา

          "เจ้าจะทำอะไรก็เรื่องของเจ้า แต่อย่ามาทำให้ข้ารำคาญล่ะ"เขาเลิกสนใจและเดินตรงไปที่ตู้กดกาชาต่อ สูดหายใจเข้าไปหลายๆรอบก่อนจะใส่เงินเข้าไปและหมุนเอาของทันที

     แก่ก แก่ก   ตุบ!

          เขาก้มหยิบไข่กาชาที่ตกลงมา นิ่งมองมันเพื่อทำใจก่อนค่อยๆเปิดมันออก

         ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก เปิดไข่กาชาได้รับไอเทม ขวดHPขนาดเล็ก จำนวน 20 ขวด ค่ะ

           ...เฮ้อ อีกแล้วหรอ เขาถอนหายใจน้อยๆเมื่อคิดถึงจำนวน ของบรรดาขวด HP MP ที่มีอยู่เต็มกระเป๋าจนแทบไปปาทิ้ง ก่อนจะตัดสินใจกดตู้กาชาอีกครั้ง  ...และอีกครั้ง

.

.

.

         ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก เปิดไข่กาชาได้รับไอเทม ขวดHPขนาดเล็ก จำนวน 20 ขวด ค่ะ

         ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก เปิดไข่กาชาได้รับไอเทม ที่คาดผมบันนี่ บันนี่ เกิร์ล ระดับB+ 1ชิ้น ค่ะ

         ...อ้ากกกก! นี่เขากดมา9รอบแล้วนะ ทำไมยังไม่ได้อีกฟ่ะเฮ้ย! ตอนนี้เขากำลังเครียดสุดๆแล้ว เขากดมาจะ100กว่ารอบแล้วยังไม่ได้เลย รึเขาต้องไปหาเงินอีกซัก1000ครั้งกันนะ ...ขณะหยิบเงินก้อนสุดท้ายลงตู้กาชา เขาก็รู้สึกถึงความขื่นขม บางอย่างขึ้นมาทันที ...ดูเหมือนเมื่อก่อนพี่สาวของเขาจะเคยบอกทริกซ์เกี่ยวกับการเล่นตู้กาชาให้ได้ของที่ตัวเองต้องการอยู่เหมือนกัน

           "น้องรัก ถ้าน้องต้องการอะไรล่ะก็ ขอเพียงน้องรักพูดตามพี่สาวคนสวย น้องจะได้ตามที่น้องต้องการแน่นอนจ๊ะ"

          "เอ๋ จริงหรอ ต้องพูดอะไรอะ พูดอะไร" ตัวเขาที่แสนจะไร้เดียงสาถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

          "อะแฮ่ม พูดตามพี่นะจ๊ะ ...โอมมมม ความงามล้น ณ ทั่วล้า มิอาจเทียมตัวพี่ข้า โฉมอร่ามงามท่วมทุ่ง ฟรุ้งฟรีริ้ง อิไตอิไต ไดโจบุคาวาอิ๊ คิโมจิ๊ อิย๊าาา! อร๊างง! อ๊ายย!  เลิฟฟฟฟ มี ไลลลลคึ ยุ ดูวว  เลิฟฟๆๆๆมี ลาย ยู้ววฮูววว เพี้ยง! ...ก็ประมาณนี้แหละจ๊ะ"พี่สาวคนสวยเอ่ยเสียงหวาน ใบหน้ายิ้มสดใส(หลอกเด็ก)ดูงดงามจนเด็กน้อยอดชื่นชมไม่ได้

        "...ถึงจะฟังดูแต่แปลกๆ แต่ ถ้าข้าพูดตามที่ท่านพี่ว่าข้าจะได้ของที่ต้องการจริงๆนะ"เด็กน้อยตาเป็นประกาย

          "แน่นอนสิจ๊ะ แต่น้องต้องพูดบ่อยๆนะ"

          "อื้อ ข้าจะพูดบ่อยๆเลย"

            รอยยิ้มของเขาในตอนนั้นช่างใสซื่อ(บื้อ)ดีแท้ กว่าเขาจะรู้ความจริงก็ปาไปเกือบค่อนปี เล่นเอาเขาไม่กล้าไปโรงเรียนเกือบเดือน แถมยังต้องข่มอารมณ์ไม่ให้ไล่เตะยัยพี่สาวตัวแสบทุกครั้งที่เจอหน้ากันอีกด้วย...อา ชีวิตเขาช่างบัดซบจริงๆ เหอ เหอ

           ในระหว่างที่ซีวาร์กำลังอยู่ในโลกส่วนตัว เด็กสาวที่เฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่ก็เดินเข้าไปหาพลางโบกไม้เบิกมือตรงหน้าเขา แต่ดูเหมือนจิตที่หลุดลอยไปไกลของเขาจะยังคงไม่กลับมา เด็กสาวจึงหันไปสนใจตู้กดกาชาที่หยอดเงินค้างไว้ และจ้องมันอย่างพินิจก่อนจะ...

          ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรไร้สาระเกินไปแล้ว ทำไมเขาต้องไประลึกถึงความทรงจำอัปยศนั่นด้วยฟะ...ไม่สิ ทางที่ดีเขาไม่ควรนึกถึงพี่สาวเลยจะดีกว่า เขาถอนหายใจเรียกสติตัวเองก่อนจะเริ่มหมุนตู้กาชาอีกครั้ง แต่...

          แก่ก... แก่ก ตุบ!

           ...ชะ

          หมับ... "นี่ ของนาย" เด็กสาวหยิบไข่กาชาที่ล่วงลงมาหลังจากที่เธอพึ่งหมุนไปเมื่อกี้ และยื่นให้กับเด็กชายที่ตัวเล็กกว่าเธอเกือบ20เซนฯ แต่เด็กชายยังคงนิ่ง ดวงตาเบิกมองตนอย่างตกใจ ...อะไร?

          "เจ้า..."

          "?"

          "ใครใช้ให้เจ้าหมุน หา อ๊าาา! ข้าอุส่าทำใจตั้งนาน!"เขาขยี้หัวจนยุ่ง ก่อนจะหยิบไข่กาชาในมือของเด็กสาวมาไว้ในมือตน โดยไม่สนใจคนตรงหน้าที่สะดุ้งกับเสียงโวยวายเมื่อกี้ของเขาเลย

           ซีวาร์มองไข่กาชาในมือ นับ1 2 3ในใจก่อนเปิดมันออก!

         ผู้เล่น ชิวาว่า หมาน้อยผู้น่ารัก เปิดไข่กาชาได้รับไอเทม แหวนของเล่น ระดับC จำนวน1ชิ้น ค่ะ

       ...เห๊ะ

          "มะ เมื่อกี้มัน"

           "อะไร?" เด็กสาวถามอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของคนตรงหน้า

           "...ในที่สุด"

           "นาย...เป็นอะไรรึเปล่---อ๊ะ!"ไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบ เด็กชายตรงหน้าเธอก็เอื้อมมือเขามาโอบเอวและร้องออกมาด้วยความดีใจ

          "ได้แล้วโว้ยยย ในที่สุดข้าก็ได้ซักทีไอแหวนนรก!" เขายิ้มอย่างสบายใจ ตอนแรกที่ตั้งใจจะโอบไหล่เด็กสาวพลันเปลี่ยนเป็นโอบเอวแทนเพราะดูเหมือนจะเอื้อมลำบาก ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กสาวข้างตัว " ...เจ้านี่ก็ดวงดีเหมือนกันแหะ ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าน่ะมันตัวซวยชัดๆเลย" หัวเราะร่าออกมาอย่างชอบใจ โดยไม่คาดคิด เขาอาจต้องถอนคำพูดในไม่ช้า...

          เด็กสาวที่อยู่ๆก็ถูกโอบเอวดิ้นอย่างแรงจนหลุดจากอ้อมแขนของเขา สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ชอบใจกับการกระทำของเขาเมื่อซักครู่ ซีวาร์ทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยเพราะนึกบางอย่างออก...

          "อา...เมื่อกี้ ข้อขอโทษด้วยแล้วกัน เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงหนินะ" เขาขอโทษในใจคิดถึงเรื่องภารกิจที่สำเร็จลุล่วงของตัวเอง โดยไม่ได้สังเกตเด็กสาวตรงหน้าที่มีท่าทางไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม

         "...ไม่ใช่"เสียงเด็กสาวเอ่ยออกมาเบาหวิว

          "เมื่อกี้เจ้าว่าไงนะ?" เขาถาม ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศมาคุรอบๆเลยแม้แต่นิดเดียว

          "ฉัน...เป็นผู้ชาย"

.

.

.

           ...เหอ?

__________________________________________________

อารมณ์เหมือนมาฟัง(น้อง)หมาบ่น ถถถถ

น่าจะเปลี่ยนชื่อตอนเป็น "เสียงรำพึงในใจของหมาน้อย" ซะมากกว่า

สาวน้อยนี่คงดูออกนะว่าใคร ถถถ

คิดว่าลงอีกซักตอน2ตอนคงได้หยุดรอสมัครแล้วล่ะ

ไม่รู้ว่าถูกใจมั้ย ยังไงก็พูดคุยกันได้นะคะ CHUF!

O W E N TM.