Branchez Monde จุดเชื่อมพิภพ ออนไลน์[Y]

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

Intro

 

 

"I want to remember,But i can't."

T.P.P

          ในยุคสมัยที่วิทยาศาตร์ก้าวหน้า เทคโนโลยีเจริญอย่างก้าวกระโดด การค้นพบวิทยาการใหม่ๆจุดประกายธุรกิจต่างๆให้พัฒนาไปพร้อมๆกัน ระบบเครือข่ายอินเตอร์เน็ตที่ครอบคุมทั่วโลก อุปกรณ์อำนวยความสะดวกสุดไฮเทค หุ่นยนต์อัจฉริยะ AIที่คอยให้คำแนะนำและช่วยเหลือกิจวัตรประจำวันแก่เจ้าของ และอีกสารพัดที่คนในยุคปัจจุบันเห็นเป็นส่วนนึงในการดำรงชีวิตไปเสียแล้ว ซึ่งมันก็ร่วมถึง เกม ด้วยเช่นกัน...

          ภายในห้องทึบมีเพียงแสงไฟจากหน้าจอบานใหญ่กลางห้องเท่านั้นที่ทำให้สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆภายในห้องได้ แผงวงจรต่างๆเรียงรายอยู่โดยรอบ เก้าอี้เลื่อนข้างๆแผงวงจรถูกจับจองด้วยร่างของชายคนหนึ่งกำลังฝุบหลับคอพับ ในขณะที่มือยังถือถุงขนมที่เปิดทิ้งไว้และยังมีถุงขนมอีกจำนวนหนึ่งระเกะระกะอยู่ตามพื้น เหมือนกับว่าเจ้าตัวไม่สนใจที่จะเก็บแม้แต่น้อย

   ติ๊ดๆ ครืดด...

       เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเดินเข้ามา และตรงไปหาคนที่ฟุบหลับทันที ชายหนุ่มก้มมองคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน กะแอมไอซัก2 3ที แต่คนขี้เซาก็ไร้วี่แววว่าจะตื่น ทำให้เขาอดถอนหายใจอีกรอบไม่ได้ ริมฝีปากเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆ "ช่วยไม่ได้แหะ"

    ฮึบ ครืดด ครืดด ครืดดดด  โครม!

          "โอ๊ะ สไตรค์!" หลักจากโดนปลุกด้วยวิธีพลักเก้าอี้แทนลูกโบลิ่งชนเข้ากับกองขยะมุมหนึ่งของห้องกระจุยกระจาย ชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในช่วงฝันหวานก็สะดุ้งตื่น เนื้อตัวเต็มไปด้วยเศษขนมและขยะ เขาหันขวับไปมองต้นเหตุที่ใช้วิธีปลุกสุดฮาร์ดคอนี่อย่างหงุดหงิด

          "สไตรค์บ้านเตี่ยแกสิ ปลุกดีๆไม่เป็นไง๊"เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

          "ได้ยินด้วยหรอ... อา ผมปลุกดีๆแล้วนะ คุณไม่ยอมตื่นเองหนิครับ ว่าผมไม่ได้นะ"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มอย่างขบขัน

          "เออๆแล้วแกเสนอหน้ามาทำซากอะไร ไอหงอก" ชายหนุ่มที่ถูกหาว่าหงอกเอียงคอเล็กน้อยมือเรียวยกขึ้นลูบเส้นผมสีซีดของตัวเอง

          "ถึงมันจะซีดไปหน่อย แต่จริงๆแล้วมันเป็นสีทองอ่อนนะครับ"

          "ไม่ได้ถาม ตกลงว่ามาเพื่อ?"

          "ฮะๆ ดุจังนะครับ ...คือ ผมอยากรู้ว่าตอนนี้ เขา เป็นยังไงบ้างครับ"

           "...รู้สึกว่าเมื่อวานแกก็พึ่งมาถามไม่ใช่หรอ"คิ้วคมกระตุกเล็กน้อย ไอ้เจ้านี่กวนประสาทเขาซะแล้ว

          "ก ก็ ก็ผมอยากรู้นี่ ไม่ได้หรอ?"ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อน ส่งสายตาที่สั่นเครือแก่คนตรงหน้า

           "ไม่ต้องมาทำหน้าลูกหมา ตกลงเพราะแค่แกอยากรู้เลยกะใช้งานฉันอีกรอบ?"

           "ตามนั้นครับ"

           "Fu*k! ไสหัวไปเลยไป๊ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น รู้แล้วก็ไสตูดไปไกลๆ" เอ่ยพร้อมสายตาขับไล่ แต่คนตรงหน้าก็ยังยืนสง่ายิ้มหน้าบานเหมือนเดิม

            "ถึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงผมก็อยากรู้ครับ" เออๆเรื่องของมึงแล้ว เขาขยี้หัวแรงๆ จนผมสีน้ำตาลเข้มยุ่งฟูไม่เป็นทรงยิ่งกว่าเดิม สบถออกมาก่อนจะหันเก้าอี้เข้าแผงวงจรเพื่อทำตามความต้องการของไอคนข้างๆ

          "พอใจยัง"

          "ครับ"ชายหนุ่มเอ่ยขณะที่ดวงตาสีน้ำเงินใสกำลังจดจ้องไปที่หน้าจอบานใหญ่นั้น ดูราวกับกำลังขบคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ จนคนข้างๆที่สังเกตเห็นอดเอ่ยถามไม่ได้

          "แกคิดจะทำอะไรรึไง"

          "...อื้อ"

          "อะไร แกจะยอมไปพบมันแล้วหรอ"

         "...ผมน่ะ อยากจะไปหาเขาทุกวัน ไม่สิ อยากอยู่กับเขาทั้งวันนั้นแหละ แต่ตอนนี้ผมไปหาไม่ได้หรอก"

         "ทำไมวะ"

        "...การที่ได้ไปเจอคนที่เรารักน่ะ ก็เหมือนกับการเติมพลังใจให้ตัวเองเลยล่ะ แต่ว่า..." 

        "?"

         "หากต้องเจอกับคนที่เรารักสุดหัวใจ แต่เราก็เป็นได้เพียงคนแปลกหน้าของเขา...ไม่ว่าจะกี่ครั้ง กี่ครั้ง ก็ช่วยไม่ได้เลย...มันทรมานนะ ว่ามั้ย?"เขาหันมามองคนผมน้ำตาลข้างๆอย่างอ่อนแรง แววตาขุ่นมัวลงแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าที่พยายามปกปิดมาตลอด...เปลือกตาพลันปิดลง ซูดลมหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะลืมตาอีกครั้ง แววตากลับมาสดใสดังเดิม

          “ช่วย อะไรผมสักอย่างได้มั้ยครับ?”

          “อา ก็ได้”ตอบรับออกไปอย่างช่วยไม่ได้ พอเห็นหมอนี่ทำหน้าแบบเมื่อกี้แล้วอดใจอ่อนไม่ได้ทุกที

          “ช่วยส่ง เขา ไปที่นั้นทีได้มั้ยครับ”

           “หา ไหนเอ็งบอกว่า ...”ชายหนุ่มเงียบเสียงลงทันที ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองแต่ว่า เขากับสะเทือนใจ เขาลุกหนีคนข้างๆปล่อยให้ชายหนุ่มอยู่กับความเงียบเพียงลำพัง ...ยังไงก็คงต้องช่วยล่ะนะ

          ชายหนุ่มที่อยู่เพียงลำพังในห้องเฝ้ามองไปที่จอภาพขนาดใหญ่ตรงหน้า ภาพของคนผู้หนึ่งสะท้อนลงบนนัยน์ตาคู่งาม ส่งยิ้มบางๆให้กับเขาคนนั้น แต่ไม่ใช่เพราะความยินดี...

          “เหมือนตกนรกเลยนะ...ที่ผมรักนายมากขนาดนี้ น้องชาย”

.

.

.

.

          “อึก..” ปวดหัว...

         เปลือกตาที่หนักอึ้ง ความรู้สึกเวียนหัวจนอยากอาเจียน กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตา สิ่งแรกที่เห็นคือสีขาว มีแต่สีขาวเต็มไปหมด เดินวนอยู่บริเวณนั้นซักพัก  อดขำในใจไม่ได้ ถ้าเป็นคนอื่นจะบ่นโวยวายว่า ฉันเป็นใคร นี่ที่ไหน ทำไมมีแต่สีขาวเต็มไปหมด รึเปล่านะ? แต่ดูเหมือนว่าตนจะยังใจเย็นอยู่...รึอาจเพราะในหัวของตัวเองมันไม่มีอะไรเลยกันแน่นะ...

          “ซ่า... ซ่า... เหวออ!”อยู่เงียบได้แปปเดียว ตรงหน้าก็ปรากฏเด็กสาวคนหนึ่ง ใส่ชุดประหลาดๆแถมมีปีกงอกออกมาจากด้านหลัง หล่นลงบนพื้นดัง ตุบ ตามด้วยเสียงโอดครวญของเด็กสาวตรงหน้า “อะ อูยย เจ็บๆๆ”

          เหลือบมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ แอบสงสัยว่าปีกนั่นคงเป็นของเก๊กระมัง มันถึงดูจะไร้ประโยชน์ขนาดนี้ แต่ไม่ทันไร เด็กสาวนางฟ้าก็แสดงให้เห็นทันทีว่ามันไม่ได้เก๊ โดยการกระพือปีกลอยอยู่บนพื้นเล็กน้อย บางทีนี่อาจเป็นความฝัน

          “อะแฮ่ม ขออภัยค่ะ ดิฉันมีชื่อว่าชีร่า เป็นเอไอของบริษัท TPPมาให้คำแนะนำแก่ผู้เล่นพิเศษในการเล่นเกมค่ะ ที่ๆท่านอยู่ขณะนี้คือ ห้องพักตัวละครค่ะ เนื่องจากไอดีของผู้เล่นถูกคนอื่นสร้างตัวละครและตั้งชื่อไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ตอนเข้าเกมจึงไม่ต้องสร้างตัวละครใหม่ที่ห้องสร้างค่ะ” อยู่ๆก็เวียนหัวขึ้นมาอีกรอบ...

          “ห้องพักตัวละคร คืออะไร?”

          “ขออภัยอีกครั้ง ดิฉันลืมบอก ที่ๆท่านอยู่ คือส่วนหนึ่งของ เกม ค่ะ เป็นเกมออนไลน์คลื่นสมอง ที่ทำให้ผู้เล่นรู้สึกเหมือนหลุดเข้ามาในโลกอีกโลกนึง ภายในตัวเกมมีความสมจริงมากถึง 99%เลยค่ะ ทั้งรูปเสียงกลิ่นรส ทุกอย่างล้วนสมจริง ดูน่าอัศจรรย์ใจดีใช่มั้ยค่ะ แต่ก็มีผู้เล่นบางคนที่หวาดกลัวว่าหากได้รับบาดเจ็บในเกมซึ่งดูยังไงก็มีโอกาสบาดเจ็บมากกว่าโลกจริงแล้วจะทนรับไม่ไหว แต่เนื่องด้วยความอัจฉริยะสุดบรรเจิดของผู้สร้าง ได้มีการคิดไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นผู้เล่นไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ ความรู้สึกเจ็บในเกมเนี่ยจะลดลงเหลือแค่50%ของความรู้สึกจริงๆค่ะ ต่อให้โดนเชือดตายก็รู้สึกเหมือนมดกัดค่ะ...น่าจะนะ อะแฮ่ม หากผู้เล่นต้องการกระโดดตึกเล่นก็สามารถทำได้สบายค่ะหายห่วง”

          “...”รับรู้ได้ในทันทีว่าต่อแต่นี้อย่าได้ถามอะไรคนตรงหน้าจะดีกว่า อาการเจ็บแปล๊บที่หัวเริ่มมากขึ้นจนอดกุมขมับไม่ได้ เมื่อไหร่จะจบ...

          “ส่วนห้องพักตัวละคร ก็อย่างที่ดิฉันบอกไปค่ะ เพราะไอดีของผู้เล่นถูกสร้างไว้เรียบร้อยแล้วทั้งตัวละครทั้งชื่อ แต่ที่ต้องมาอยู่ในห้องพักตัวละครไม่ไปเริ่มเกมเลยนั่นก็เพราะท่านไม่เคยเข้าเกมเลยสักครั้ง โดยครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ ดังนั้นจึงต้องฟังคำแนะนำก่อนเริ่มเกมจากดิฉันก่อนค่ะ”

          “แล้ว?” เอ่ยถามต่อทันที ยิ่งจบเร็วยิ่งดี

          “ฮิฮิ ช่างป็นคุณหนูที่เรียนรู้ไวดีนะคะ” เพราะอยากให้มันจบๆไปตังหาก...แต่เดี๋ยว คุณหนูหรอ

          “ทำไมถึงเรียกฉันว่าคุณหนูล่ะ”เอ่ยเสียงออกมาด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ

          “อะ เอ๋ ก ก็ เด็กผู้หญิงก็น่าจะเรียกว่าคุณหนูนี่ค่ะ”

        เด็กผู้หญิง? ไม่สิ ไม่ใช่...

       “ฉันเป็นผู้ชาย” ใช่แล้วถึงเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่ก็มีเพียงสิ่งนี้ที่เขารู้...แต่ เหมือนเขาจะลืมอะไรไป...ถูกบอกว่าเป็นผู้หญิงถ้างั้น...

          ไวเท่าความคิด เขาหันขวับลงมองสภาพของตัวเองทันที รูปร่างบอบบาง ส่วนโค้งเว้าแสดงถึงความเป็นหญิง ก้อนเนื้อนิ่มๆสองข้างที่ไม่รู้มาจากไหน...ดูเหมือนว่าเขาจะโดนเล่นซะแล้ว...

          “อุ๊ยตาย ดูเหมือนคนที่สร้างไอดีให้ท่านจะขี้เล่นดีนะค่ะ”AIสาวหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

          “เพื่อนเล่น?”

          “อุ่ย ขอประทานโทษค่ะ แหะๆ ถ้ายังไงดิฉันจะอธิบายเกี่ยวกับเกมนะคะ เกมที่ท่านอยู่ในขณะนี้คือเกม Legend of fantasy world online ค่ะ เป็นเกมของบริษัท TPP ภายในเกมจะมีเผ่าพันธุ์หลากหลาย ซึ่งความจริงท่านสามารถเปลี่ยนได้ที่ห้องสร้างตัวละคร แต่ดูเหมือนตัวละครของท่านจะเป็นมนุษย์  หากต้องการเปลี่ยนเผ่าจะต้องทำภารกิจประจำเผ่าหรือทำเงื่อนไขในการเปลี่ยนเผ่าภายในเกมให้สำเร็จลุล่วงค่ะ

          ส่วนเรื่องสายอาชีพท่านสามารถเปลี่ยนอาชีพที่ท่านชอบได้จากการทำเควสของNPCประจำอาชีพนั่นๆค่ะ แต่ก็อาจจะมีกรณีพิเศษอีก...ต่อไปเป็นทักษะค่ะ ทักษะคือความสามารถติดตัว อย่างทำอาหาร หูไว สายตาดีค่ะ โดยมันจะเพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อท่านทำสิ่งหนึ่งมากๆค่ะ ตัวอย่างเช่น ทั้งอ่านหนังสือมากๆเข้า ทักษะในการอ่านของท่านจะเพิ่มขึ้น พอท่านกลับมาอ่านอีกครั้งท่านก็สามารถอ่านได้รวดเร็วและเข้าใจได้ไวมากขึ้น ระดับของทักษะจะเต็มที่10 บางทักษะหากถึงระดับ10แล้วมันอาจจะมีสกิลพิเศษให้ด้วยค่ะ

          ต่อมาเป็นเรื่องระดับขั้นของผู้เล่นและมอนสเตอร์  ระดับขั้นแรกคือ ผู้เริ่มต้น ต่อมาคือ นักผจญภัย อัศวิน ขุนนาง ลอร์ด จักรพรรดิ/จักรพรรดินี ราชันย์ และสุดท้ายเป็นขั้นพิเศษ คือThe immortal ค่ะ ในทุกๆระดับขั้นจะมีเลเวลสูงสุดที่100 ยกเว้นเพียงthe Immortal ที่ไม่มีระดับเลเวล ส่วนการเลื่อนระดับจะติดต่อได้ที่ตึกทำการภายในเกม แต่การเลื่อนระดับขั้นก็ต้องใช้เงินและไอเทมเล็กน้อยด้วยค่ะ ไม่ทราบว่าผู้เล่นมีอะไรสงสัยอีกมั้ยค่ะ...พอดีดิฉันรู้สึกง่วง ฮ้าวว”ลำบากก็ไม่ต้องพูดก็ได้มั้ง

           “ไม่มี” แน่นอนว่าไม่มีอะไรซักนิด รวมถึงข้อมูลที่เด็กสาวตรงหน้าพล่ามให้เขาฟังเมื่อกี้ด้วย

          “ถ้าเช่นนั้น ดิฉันจะส่งผู้เล่น ปา...อุ๊ย ดูเหมือนว่าจะมีจดหมายส่งถึงท่านด้วยนะคะ ไม่ทราบว่าต้องการเปิดอ่านมั้ย”

           “อา...”จดหมายถึงเขาหรอ...หลังจากตอบรับเพียงแปปเดียวแผ่นกระดาษม้วนมัดด้วยโบว์สีแดงอันหนึ่งก็มาอยู่ตรงหน้าเขา ภายในมีข้อความเขียนด้วยปากกาหมึกดูอ่อนช้อยงดงาม เขาอ่านเนื้อหาในจดหมายทันที

              ถึง เธอผู้เป็นที่รัก

     ไงน้องชาย อ๊ะ ตอนนี้คงต้องบอกว่าน้องสาวสินะ ฮ่าๆๆๆ นี้จดหมายจากพี่ชายของเธอเอง อาคงจำไม่ได้สินะ ช่างเถอะ ก็พี่มันไม่สำคัญ...กระซิก อ๊ะๆอย่าพึ่งปาทิ้ง พี่ชายยังไม่ได้บอกเรื่องสำคัญ พี่ส่งเธอเข้ามาในเกมในฐานะผู้เล่นพิเศษ พิเศษยังไงน่ะหรอ ก็เพราะเธอป่วยไงล่ะ ตอนนี้เธอนอนเป็นผักอยู่บนเตียงมีสายชูชีพยื้อเอาไว้...พี่ชายล้อเล่นนะ มันไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก เพียงแต่เธอแค่หลับไม่รู้เรื่องเท่านั้น อาการป่วยของเธอน่ะ อืมม... โรคความจำเสื่อม ดูเหมือนมันจะไม่ยอมหายซะที พี่ชายก็เลยปรึกษากับพี่ชายของพี่ชายว่าควรส่งเธอมารักษาในนี้ดีมั้ย ในระหว่างที่เธออยู่ในเกมถ้าอยากทำอะไรก็ทำได้ตามใจเลยนะ พี่ส่งไอเทมเป็นหนังสือเล่มนึงให้ด้วยล่ะถ้าหากคิดว่าตัวเองอาจจะลืมอะไรก็จดลงในนั้นไว้แล้วกัน มันจะถูกส่งให้ตอนเธอเริ่มเกมแล้วนะ แล้วก็ตอนเล่นเกมน่ะระวังพวกผู้ชายไว้นะ!โดยเฉพาะพวกตัวใหญ่ๆถึกๆน่ากลัวๆนิสัยกร่างๆน่ะ พี่ชายกลัวน้องโดนฉุด อา แล้วก็ถ้าอ่านจดหมายจบแล้วอย่าพึ่งทิ้งนะเก็บเอาไว้ก่อน เอาไว้อ่านย้ำอีกรอบก็ได้ พี่ชายกลัวน้องลืมว่าพี่ส่งของให้...จะจบแล้วหรอเนี่ย พี่ชายจะบอกว่า ไว้เจอกันยามสงครามประทุนะน้องพี่

                                                     ด้วยรักจากพี่ชายสุดหล่อ

                                                      ปล.อย่าไว้ใจพวกผู้ชายนะ!

         เขามองจดหมายในมือด้วยสายตายากคาดเดา ถึงแม้คนในจดหมายจะเน้นย้ำถึงสถานะตัวเองหลายรอบก็เถอะ แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่พี่เขาจริงๆหรอ แต่จะว่าไป พี่ชายของพี่ชายนี่ จะเป็นพี่ชายของเขาด้วยรึเปล่านะ  เขาส่ายหัวเล็กน้อยไล่ความคิดชวนปวดหัวออกไปก่อนจะยัดจดหมายเจ้าปัญหาลงในกระเป๋าเสื้อ และหันไปหาเด็กสาวนางฟ้าที่กำลังลอยไปลอยมา

       “เสร็จแล้วหรอค่ะ”

        “อา”

       “ถ้างั้นจะส่งผู้เล่นเริ่มเกมเลยนะคะ”

        “อา...”

         “ค่ะ ถ้างั้น จะทำการเคลื่อนย้ายผู้เล่น ปาปิยอง เข้าสู่เกมภายใน 3วิค่ะ”

   เดี๋ยว...

1

เมื่อกี้มัน...

2

ชื่อเขาหรอ...?

3

“ขอให้สนุกนะคะ คิกๆ”

___________________________________________

จบไปแล้วกับอินโทร ถถถ งงกันมั้ยค่ะ เรารู้สึกอึนๆเล็กน้อย อากาศช่างเป็นใจ(//กัดฟัน)

หวังว่าจะชอบนะคะ TvT คาดว่าปรับชาปแรกนิดหน่อยเดี๋ยวคงลงต่อ//รู้สึกได้ว่ามีคนกดเข้าไปดูชาปแรกก่อนอินโทรเยอะมาก ฮ่าๆๆๆ

O W E N TM.