*"+=^Take_ThE_CeLeBraTe^=+"*

ลำดับตอนที่ #1 : บทเปลี่ยนผันของชีวิต ตอน1

   เช้าวันเสาร์ที่อากาศแจ่มใสกว่าปกติ แต่ในใจของผมกลับร้อนรุ่มเหมือนว่าวันนี้จะเกิดเรื่องไม่คาดฝันบางอย่าง เรื่องไม่คาดฝันที่ทำให้เกิดความรู้สึกว่าไม่อยากจะคิดถึงมันเอาเสียเลย...

   แป้น...! แป้น แป้น!!!

   รถบรรทุกที่นั่งอัดกันได้เกินกว่าห้าสิบคนส่งเสียงเรียกคนในบ้านตรงหน้าสองสามที 

   พวกเราขนานนามให้กับรถคันนี้ว่า "รถขนหมู!?" เพราะมันไม่ต่างอะไรไปจากการขนหมูเลยจริงๆ ขนาดหมูมันยังมีกรงขังไม่ให้เขยื้อน แต่ดูพวกเรากลับต้องพากันแขวนตัวโยกเยกไปมากับกรงที่ขึงไว้เพียงสองด้าน 

   งานนี้ถ้าจะมีคนหล่นจากรถก็คงไม่แปลกใจเลย

   ไม่ต้องรอให้คนขับรถจ้าวลมกรม (ตรงไหน?) ต้องบีบแตรเรียกอีก ผมรีบสะพายเป้ขึ้นหลัง ออกตัววิ่งขึ้นหลังรถที่ไม่เหลือที่นั่งให้สำหรับสุภาพบุรุษอย่างเราๆ เนื่องจากสุภาพสตรีที่มีมากกว่าพากันนั่งจับจองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

   บรื้นนน...น!!

   ผมแทบจะหล่นจากรถจริงๆ ถ้าเพื่อนผม ไอ้ต๊อดคว้าตัวผมไว้ไม่ทัน ผมก็คง....

   งานนี้ผมเป็นบุญคุณกับมันจริงๆ

   "ขอบใจว่ะต๊อด"
   "เออ.. เกือบไปแล้วนะเมิง ทำกูเสียวไส้เลย"
   ผมหัวเราะอยู่ในลำคออย่างฝืนๆ

   คนขับรถซิ่งลืมอายุก็พารถที่เต็มไปด้วยนักเรียนชั้นม.หก ห้องสี่ ออกจากเมืองเชียงรายไปอย่างช้าๆ..

   หารู้ไม่ว่าการกลับมาครั้งนี้ มันจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-***-------***--------------. . .


   "อา... สายลมแห่งท้องทะเลสีครามเขียวกำลังร้องเรียก..." เท้ายกขึ้นเหยียบบนพื้นอีกระดับหนึ่งอย่างมั่นคง ใบหน้าของเขากำลังฉายถึงความสุขเกินจะกล่าวได้ เขาผายมือออกไป แสดงถึงตัวตนของสิ่งที่อยู่ไม่ไกลไม่ใกล้ตรงหน้า "...เธอที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนั้นก็กำลังโบกมือเรียกผมอยู่.."

   "ผู้หญิงที่ว่านี่ หมายถึงแม่แกใช่ไหม"

   จบคำพูดของคนหน้าตายที่นั่งข้างๆ ทุกคนบนรถก็พากันหัวเราะขบขัน
   ไอ้แม็ก เด็กหนุ่มที่มักจะเป็นหัวโจกในด้านการทำเรื่องบ้าๆบอๆ ตอนนี้มันกำลังหาเรื่องกับ ไอ้โว ซึ่งเป็นนามแฝงที่พวกเราตั้งให้ เนื่องจากมันเป็นคนขี้โม้ แถมไม่ได้ขี้โม้ธรรมดาเสียด้วย เพราะมันเป็นคนหน้าตาย อยู่กับมันยังไง๊ยังไง ทั้งวันก็เห็นแค่สองหน้า คือหน้ายิ้มกับหน้าตายของมัน ส่วนชื่อเล่น จริงๆของมันก็คงไม่ต้องถาม เพราะขนาดพวกเราที่อยู่ห้องเดียวกันกับมันมาสองปีแล้ว ยังลืมเลย

   เมื่อจบการแสดงตลก ก็ต่อด้วยการหาเรื่องด่ากัน แล้วกลับมาจบที่การแข่งกันร้องคาราโอเกะเสียนี่

   ผม พระเอกของเรื่องนี้เองก็เป็นหนึ่งในคนที่กำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งกับความบ้าๆบอๆ ไม่เต็มสลึงของพวกมัน

   เพราะทันทีที่มองเห็นท้องฟ้าประจบกับผืนแผ่นทะเลผ่านกรอบหน้าต่างรถเมลล์ที่เป็นรถคันที่ต่อจากรถขนหมู ไอ้แม็กก็ออกลวดลายแสดงหนังเรื่องฝันหวานของมันให้พวกเราที่นั่งร่วมรถกันมาได้ขยับต่อมหัวเราะ หลังจากนั้นพวกเราก็ยอมให้หนังตาได้ปิดกันไปทีละคนสองคน จะมีก็แค่ผม ไอ้ต๊อดที่นั่งมองไปนอกหน้าต่างอยู่ข้างๆ ไอ้แม็กกับไอ้โวที่แข่งร้องคาราโอเกะอย่างเมามันส์กันอยู่สองคน และเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆ 

   เนื่องจากเราใช้เวลาไปร่วม 3 ชั่วโมงในการมายังสถานที่ทัศนศึกษา คือ เลียบทะเลแห่งหนึ่ง

   ที่นี่ไม่ได้สวยอะไรมากมาย ไปกว่าการที่มันยังคงเป็นสถานที่ที่ใกล้ทะเล กลิ่นเกลือ เสียงคลื่น และสายลมเย็นฉ่ำ แต่ที่มันพิเศษก็เพราะ "นี่..." เป็นหนึ่งในกิจกรรมทัศนศึกษา หรือมาเที่ยว ครั้งสุดท้ายของพวกเราที่ได้เลือกเอาไว้ เหล่านักเรียนที่ต้องก้าวข้ามไปยังการเรียนระดับที่สูงกว่า

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-***-------***--------------. . .


   ทำนองเสียงจากโทรโข่งดังขึ้น เพื่อเรียกนักเรียนห้อง หกจุดสี่ ให้ออกมารวมตัวกับที่หน้ารถประจำทางเร็วๆ
   "เฮ้ย..!. มึงไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูตามไป รู้สึกจะลืมของว่ะ.." ไอต๊อด ไอ้เพื่อนเลิฟโยนกระเป๋ายักษ์ของมันใส่ผม ก่อนจะวิ่งกลับขึ้นรถไปอีกที 
   โครม!!!
   เสียงเหมือนของหล่นที่ดังขึ้นจากข้างบนรถทำเอาผมเสียวๆไงพิกล ไม่นานนักไอ้ตัวการก็ออกมาพร้อมกระเป๋าคู่ชีวิตของมันอีกใบ 
   ที่ผมถืออยู่เนี่ย.. ยังไม่เท่าไอ้ที่มันแบกไว้ข้างหลังนั่นเลย...
   ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์หาทางเอาของมาน้อยที่สุดแล้วแท้ๆ สงสัยได้ช่วยมันขนของแหงๆเลย ...โอ้ บร๊ะจ้าววว..ว










ขออภัยภาษาที่ยังคงหยาบกระด้างอยู่
เพราะเพิ่งนึก เพิ่งเขียน เลยยังไม่เข้าที่ครับ

ขอคำวิพากษ์วิจารณ์เนื้อหาด้วยค้าบ จะปลื้มมากกก...ก


ปล.ใครรู้เทคนิคเขียนนิยายแนวระทึกขวัญอย่าลืมเอามาบอกกันมั่งนะครับ แบบว่าผมไม่เป็นเลย
แต่เรื่องทีกำลังจะเขียนต่อเป็นแนวนี้อ่ะครับ

ขอบคุณครับ
YhanGKunG