คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : “We've known each other for years."
หลังจากสามนาทีแห่งการร้องเพลงเพื่อสดุดีผู้นำของพรรค อาหงส์ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องในเช้าวันหยุด เป็นเรื่องแปลกแต่ก็ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น เขารีบเก็บข้าวของเครื่องใช้ในบ้านว่าไม่มีสิ่งไหนที่จะทำให้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยของตำรวจความคิด ก่อนที่จะเดินฝ่าละอองอากาศหนาวไปยังประตูห้อง อาหงส์ค่อยๆสอดตาดูผ่านตาแมวเล็กๆบนประตูก่อนถอนหายใจร้อนผ่าว เฮือกใหญ่
เค้าค่อยๆถอยออกมาเพราะไม่อยากยุ่งกับคนรักเก่าเจ้าปัญหาด้วยความที่ว่าเจอกันครั้งล่าสุดจบกันไม่ดีนัก กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ผสมกับน้ำเปล่ามากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ถูกเทลงบนหัวอุ่นๆของอาหงส์ในช่วงต้นเดือนแห่งความรักจากน้ำมือของคนที่เค้าเคยเทิดทูนบูชาเทิดไท้ยิ่งกว่าองค์ราชินีคนไหนบนดาวเคราะห์ดวงกลมๆใบนี้ ทุกคนประสบกับความโศกเศร้าแตกต่างกัน และมีวิธีมากมายในการจัดการและรับมือกับความรู้สึกเศร้า ส่วนของอาหงส์คือการใช้ชีวิตให้เป็นปกติสุข เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่บัดนี้กลับไม่ใช่เสียแล้ว !
โอ้ ดวงใจเอ๋ย! อย่างน้อยก็คนที่เคยเข้าใจและเป็นคนเคยรักทำไมถึงต้องทำกันถึงขนาดนี้เค้าคิดในใจแต่ไม่มีถ้อยคำไหนหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากร้อนผ่าวนอกจากไอความร้อนหลังจากทานกาแฟยามเช้า หลังจากผ่านช่วงเวลาแย่ๆกับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่มีให้กับตัวเองอยู่พักใหญ่ ช่วงหลังมานี้อาหงส์ค้นพบว่าตัวเองกำลังค่อยๆใกล้ที่จะลืมเรื่องนี้ไป จนกระทั่งสาวเจ้าตัวปัญหาคนนั้น อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ห่างกันแค่ประตูห้องเช่าแผ่นบางที่พร้อมชำรุดได้ทุกเมื่อ พลันเสียงเคาะค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงดังครึกโครมไปทั่วตึกที่อาหงส์พักอยู่ เขานิ่งเงียบดูท่าทีอยู่หน้าประตูก่อนที่การเคาะธรรมดาค่อยๆเปลี่ยนเป็นมลภาวะทางเสียง เขาไม่อยากมีปัญหากับผู้เช่าอาศัยรายอื่น การอยู่เงียบๆฟังเสียงความสงบยามเช้าเป็นเรื่องที่หาได้ยากในตึกย่านที่เขาอาศัยอยู่และคงไม่มีใครชอบถูกรบกวนตอนนี้แน่ เฮ้อ จบกันวันพักผ่อน !
หลังจากทบทวนอยู่สักพักเค้าจึงตัดสินใจเปิดประตูให้ 'น้ำตาล' หญิงสาวที่อาหงส์พูดได้อย่างเต็มปากว่าเคยรักใครมากๆซักคนมันเป็นยังไง
น้ำตาล เปิดประตูเข้ามาด้วยอารมณ์โมโห ก่อนที่จะระบายความคับแค้นในฐานะคนรักเก่าให้อาหงส์ฟังเต็มสองหู
“แค่เรื่องง่ายๆอย่างเปิดประตู ยังลีลาแล้วลีลาอีก ดีแล้วแหละที่ชั้นเลิกกับคนอย่างแกอาหงส์ แกมันก็ไม่ต่างจากไอพวกจับกัง ไม่ต้องมีมันหรอกหัวคิดก้าวหน้งก้าวหน้ามีแต่อุดมการณ์โง่ๆไร้สาระของแกกับความฝันลมๆแล้งๆต่อไปซี ทีนี้เอาของที่ชั้นเคยให้แกเอาคืนมาให้หมด คนอย่างแกน่ะใช้ชีวิตน่าสมเพชไปวันๆต่อไปน่ะ เหมาะสมแล้ว หยุดเป็นตัวเองแล้วหัดฟังคำแนะนำคนอื่นซะบ้าง ไอ้กากเดนขยะสังคม ชั้นล่ะอยากให้คนจากพรรคอุ้มแกให้หายไปจริงๆ ไอ้อุบาทว์เอ้ย"
อาหงส์ยิ้มให้เธอ เหมือนเดิมเลย สิ่งแรกที่เขาคิดหลังจากไม่ได้เจอแฟนเก่าเจ้าปัญหาอยู่พักนึง ช่างน่าประหลาดใจที่เขาเคยตกหลุมรัก หญิงสาวที่ ป่าเถื่อน,ไร้อารยะ,รักการประชดประชัน,เสียดสี,กระทบกระแทกแดกดัน,รักการเหน็บแนม,ชอบถากถาง,เยาะเย้ยเหยียดหยัน และเคยเป็นที่หนึ่งพิชิตหัวใจของคนอย่างอาหงส์
น่าเศร้าเสียจริ๊ง อาหงส์คิดว่าตัวเองมีสายตาที่เฉียบแหลม สามารถมองเข้าไปในจิตใจของคู่สนทนา กล่าวคือ ถึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรชัดเจน แต่เขาสามารถสังเกตและคาดเดาว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร อาหงส์สามารถบอกได้ว่าใครเข้าหาเพื่อจุดประสงค์แอบแฝงซ่อนเร้นหรืออะไรบางอย่างได้เสมอ แต่พอหลังจากที่จิตใจดวงน้อยที่เค้าแอบซ่อนไว้ภายใต้กล้ามเนื้อล่ำสันถูกกรีดลงด้วยคำพูดปวดร้าว
เขาพูดเย็นๆอย่างแผ่วเบา
“ยังไร้อารยะเหมือนเดิมเลยนะ น้ำตาล จะเอาอะไรอีกล่ะรอบนี้” อาหงส์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ไฟโทสะอันร้อนแรงและสายตาแห่งความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานของเธอ คล้ายๆกับภูเขาไฟที่พร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อ
"อารยะพ่อมึงสิ หน้ากูเหมือนคนอยากคุยเรื่องศิลปะและวัฒนธรรมมากมั้ง เอาทุกอย่างที่กูเคยให้คืนมา น้ำหน้าอย่างมึงหน่ะ ไม่สมควรได้รับมัน ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและไร้เยื่อใย
" ได้ หากเธอต้องการแบบนั้น โทดทีว่ะที่เข้าไปในชีวิตเธอ" รสชาติขมเฝื่อนจุกอยู่ที่ลำคอของอาหงส์
คำพูดไร้หัวใจของน้ำตาลกำลังทำหน้าที่คล้ายมีดที่กรีดลงบนหัวใจของชายหนุ่ม อาการนิ่งเงียบของเขาอธิบายเป็นคำพูดได้อย่างดี เค้าค่อยๆโน้มตัวเดินกลับไปทางห้องนอนร่างบอบบางสั่นสะท้านจากคำพูดเหล่านั้นที่แทรกผ่านเข้ามาในโสตประสาทของเขา จากนั้นเดินไปตรงเตียงผุพังอันเก่า เค้ารู้ดีว่าซักวันวันนี้ต้องมาถึงเขาจึงลงมือเก็บของทุกอย่าง รูปภาพทุกรูป ดอกไม้เหี่ยวๆที่เคยได้ ของฝากแทนใจ และ เสื้อเสวตเตอร์ตัวหนานุ่ม ทุกอย่างอาหงส์เก็บไว้ใส่กล่องรอเจ้าของมาตามหามันคืน เฉกเช่นวันนี้
ก่อนออกจากห้องนอน อาหงส์บอกลาสิ่งของที่ครั้งนึงมันเคยเป็นของคนทั่งคู่แต่ว่าตอนนี้ของพวกนี้จะต้องหายไปจากห้องของเขาตลอดกาล หวนคืนไปสู่มือเจ้าของเก่าที่ครั้งนึงเขาเคยรู้จักเป็นอย่างดี พอเอาของไปคืนให้เธอเสร็จ
ริมฝีปากชมพูยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมๆ
น้ำตาล เหลือบมองด้วยสายตาเย็นเฉียบยิ่งกว่าอากาศภายในห้อง ก่อนจะพยายามเอ่ยอะไรซักอย่าง แต่ อาหงส์ทนฟังต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาปฎิเสธการรับรู้ ปิดประสาทสัมผัสทั้งห้า เค้าไม่ได้ยินคำพูดอะไรอีกนอกจากเสียงซ่าๆ ในหัวคล้ายกับเสียงโทรทัศน์ที่ไร้ซึ่งสัญญาณ
“อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลยคนเหี้ยๆ อย่างมึง” น้ำตาลกล่าว เสียงขะมักเขม้น
สายตาอาลัยอาวรณ์ของเขาค้างเติ่งอยู่ที่แผ่นหลัง เค้ายังจำปานรูปร่างประหลาดที่อยู่ตรงบริเวณหลังคอของน้ำตาล ที่กำลัังเดินออกจากห้องของเค้าไปช้าๆ ความผิดหวังและความน้อยเนื้อต่ำใจค่อยๆพุ่งเข้ามาฉีกกระชากวิญญาณเค้าออกจากร่างอย่างโหดเหี้ยม ฉับพลันอะไรซักอย่างในตัวอาหงส์บอกให้เค้าเรียกชื่อเธอกลับ นิ้วมือทั้งห้าเป็นรูปกำปั้น อาหงส์ค่อยๆเลื่อนแขนทั้งแขนผ่านลำตัวจนมาหยุดที่กลางอก นิ้วที่ยาวที่สุดค่อยๆชูชันโดดเด่นเต็มหน้า น้ำตาล เขาเม้มปากก่อนที่จะเอ่ยคำพูด "เหอะ เหมือนกัน พอดีไม่อยากเสวนากับคนโง่"
ก่อนที่ประตูจะปิด อาหงส์เห็นสีหน้าบิดเบี้ยวจากคนรักเก่านิสัยเสียที่ชอบเอาชนะ อดีตคนรู้ใจที่บัดนี้กลายเป็นเพียง คนแปลกหน้าสันดานไพร่ (อาหงส์ไม่แน่ใจคำนี้ว่าหมายถึงอะไร แต่เค้าค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นคำศัพท์ที่ไม่ค่อยดีในสมัยก่อน) น้ำตาล ที่ตอนนี้หอบหิ้วของพะรุงพะรัง ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนที่อาหงส์จะปิดประตูใส่ และหวังว่าจะไม่ได้เจอหน้าของผู้หญิง ที่ชื่อ เหมือนของหวาน แต่พอรู้จักจริงๆก็ไม่ได้ต่างอะไรกับบอระเพ็ดในป่ารกชัฏ
"ลาก่อน" เขาพูดในใจและหวังว่าเขาจะไม่เจอเธออีกตลอดไป
14/2/66
Y
ผมขอโทษที่ใส่ตอนนี้เข้ามาครับ ส่วนตัวเกินไปหน่อย
ผมอยากบันทึกไว้
Conversation part so hard but NAH.
NIKE said "just do it"
16/2/66 // Edit 1
ending the part with her cold-blood existence.
ความคิดเห็น