คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : The little things amount to big things
ควันบุหรี่สีขาวนวลลอยเป็นควันเชื่องช้าจากปลายบุหรี่ อาหงส์บรรจงสูดควันสีขาวที่เต็มไปด้วยสารพิษต่อร่างกาย เค้าดูดเสร็จพลางมองไปที่แก้วกาแฟและถุงพลาสติกที่ข้างในมีของที่เค้าจินตนาการไม่ออกว่ามันคืออะไร เค้าลองเขย่าเบาๆ น้ำหนักพอดีมือของมันยิ่งทำให้เค้าเดายากกว่าเดิมว่ามันคืออะไรกันแน่ เค้าคิดว่าข้างในมันต้องเป็นของจากยุคสมัยเก่าและเป็นของที่สำคัญ การคาดเดาของอาหงส์อนุมานจากคำพูดของพนักงานสูงอายุคนนั้น บวกกับการที่เค้ารู้จักนิสัยของ เช ในระดับนึง ชายผู้นี้เค้าไม่ชอบเทคโนโลยีใหม่เอี่ยมเท่าใดนัก เค้าเคยบอกอาหงส์ว่า เค้าไม่เห็นด้วยกับการเข้ามาของเทคโนโลยีใหม่ ๆ เค้าค่อนข้างหัวโบราณ เคยทำแบบไหนหรืออะไรด้วยวิธีเก่าๆเดิมๆหากมันยังได้ผล เค้าก็ไม่ต้องไปคิดถึงของพวกนั้นหรอก ถ้าหากเอกสารที่ส่งมาบนโต้ะเป็นของ เช จริงๆอ่ะนะ แต่สมมุติว่าถ้าเอกสารบนโต้ะเค้าวันก่อนไม่ใช่ของเชล่ะ หากมันมีความผิดพลาดเกิดขึ้นแล้วทำให้เอกสารมาวางบนโต้ะเค้าล่ะ ฝนเริ่มส่งเสียงเปราะแปะลง เค้ารีบจิบกาแฟก้นถ้วยให้หมดพลางบอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องราวต่างๆในหัว พลางหยิบถุงพลาสติกที่มีของสำคัญด้านใน เดินไปชำระเงิน
เค้าเหมือนตัวละครหนึ่งในวรรณคดีเค้าจำชื่อเรื่องไม่ได้แต่รู้ว่าเมนหลักของเรื่องคือการเชื่อฟังคำสั่งและจงปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัด เนื้อหาของวรรณคดีเรื่องนี้พูดถึงเจ้าชายจากเมืองเมืองนึง แล้วได้เจอกับพระฤๅษี จนมีโอกาศได้ร่ำเรียนวิชาจากท่านจนสำเร็จ จากนั้น จึงได้เดินทางกลับบ้านเมืองของตน แต่ก่อนที่จะออกเดินทางฤๅษีได้มอบผอบแก้วให้แล้วสั่งกำชับว่าห้ามเปิดจนกว่าจะถึงบ้านเมืองแอบเปิดผอบนั้นเสียก่อน ซึ่งในผอบมีผู้หญิงคนนึงได้ปรากฏตัวออกมา เจ้าชายก็ได้พานางเดินทางด้วยกันต่อไปแต่ระหว่างทางได้พบกับโจรป่า จึงถูกปลิดชีพ ช่างงดงามราวนิทานก่อนนอนของพี่น้องกริมม์
อาหงส์หวังเพียงจุดจบของเค้ากับเจ้าชายคงต่างกัน ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวผ่านแอ่งน้ำขังบนพื้นเพื่อรีบกลับที่พักให้ไวที่สุด เค้าเดินผ่านป้ายรถเมล์ที่มีรูปพี่บิ๊กอยู่สองสามรูป แน่นอนเค้าพยายามทำตัวปกติที่สุดตอนเดินผ่านพร้อมกับกล่องเจ้าปัญหา
เค้ามาถึงห้องพักตอนฟ้าใกล้จะมืด บรรยากาศชุ่มชื้นน้ำฝนเหมือนชำละล้างจิตใจที่ตื่นตระหนกของเค้าไปซะสิ้น เค้ารู้สึกปลอดภัยกว่าข้างนอกในขณะที่พกของอันตรายที่อาจทำให้เค้าอันตธานหายไปติดตัวตลอดเวลา เค้ารีบล๊อคประตูเก็บเสื้อโค้ตก่อนจะไปพิจารณาของขวัญจากกองกำลังลับต่อต้านรัฐบาล ตอนนี้ความกังวลต่างๆหายไปเป็นปลิดทิ้งแทนที่ด้วยความสงสัยเต็มอก เค้าบรรจงแกะกล่องนั้นท่ามกลางบรรยากาศเย็นยะเยือกในห้อง เค้าหยิบพัสดุที่อยู่ข้างในก่อนจะรู้สึกคุ้นชินมือ ก่อนจะพบว่าพัสดุข้างในคือหนังสือเล่มนึงที่มีซีลพันไว้อย่างดี อะไรวะ หนังสือ อีกแล้วเหรอ เค้าสบถ!
เค้าเริ่มไม่แน่ใจว่าเข้าผิดองค์กรไปเข้า สมาคมรักการอ่านรึเปล่า ให้ตายเถอะเอะอะก็หนังสือๆ อาหงส์บ่นอิดออดแต่ถึงยังไงเค้าก็เอื้อมมือแกะซองออกอยู่ดี หนังสือเล่มนี้ไม่มีปกสีขาวล้วนรวมไปถึงเนื้อหาด้านในด้วยแทบจะเป็นสมุดเปล่าดีๆ เล่มนึง ทันใดนั้นเค้าก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในกล่องนั้นด้วยเป็นเข็มกลัดรูปสามเหลี่ยมกลับหัวแต่ขนาดเล็กคล้ายๆแบบที่เอาไว้ติดเนคไท นี่มันของอันตรายสุดๆ เค้าเคยได้ยินว่าทางพรรคในสั่งแบนเข็มกลัดสัญลักษณ์ต่างๆทั่วประเทศเพื่อป้องกันการแสดงออกเชิงสัญลักษณ์หลายเดือนก่อน ส่วนเข็มกลัดพวกนี้อาจจะเป็นล็อตการผลิตครั้งสุดท้ายก็เป็นได้ เค้าไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกแบบไหนมีของผิดกฎหมายไว้ในครอบครองแต่รู้สึกเจ๋งดี ทีนี้เค้าก็มีอะไรซักอย่างที่จะเอาไว้แสดงตัวว่าเค้าฝักใฝ่ฝ่ายใดกันแน่ เข็มกลัดชิ้นเล็กๆอันนี้เหมือนบัตรประชาชนที่ระบุบว่าเค้ายืดถืออุดมการณ์ที่ถูกต้องเค้ารู้สึกแบบนั้น แต่ตอนนี้เค้าเหนื่อยจากเรื่องวันนี้ทั้งวันทั้งจากการเดินทางและการสนทนากับพนักงานคนนั้นกินพลังงานหนุ่มวัยกลางคนแบบเค้าไปเยอะโข เค้าจึงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ช้าๆหลับตาครู่นึงจากนั้นเสียงลมหายใจได้ถูกปล่อยออกมาจากริมฝีปากแห้งกรังของอาหงส์ เค้าคิดถึงความทุกข์ยากต่างๆที่ได้เผชิญมาโดนดูถูกสารพัดตอนเค้าตัดสินใจเดินทางลงมาเมืองหลวงเพื่อหาชีวิตที่ดีให้ตัวเอง เค้าไม่เหลือใครให้กับไปหาที่ต่างจังหวัด เค้าเกิดแถบภาคเหนือท่ามกลางบรรยากาศของขุนเขา ดินแดนสนธยาของเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่มนุษย์ ตัวเค้าเกิดในชนเผ่าทำมาหากินโดยการเก็บของป่ากับเกษตรกรรม เค้าจึงเคารพธรรมชาติมากๆเพราะมันเต็มไปด้วยความพิศวงเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะล่วงรู้ความลับของป่า แต่กลับไม่ใช่ที่กรุงเมพ ดินแดนแห่งป่าคอนกรีต ต้นไม้ถูกย้อมด้วยโลหะที่มีไฟส่องทางติดกับถนนเป็นระเบียบชัดเจน
อาหงส์หวังว่าเค้ากำลังทำสิ่งที่ถูกต้องในฐานะพลเมืองของประเทศนี้ เค้าอยากให้มันพัฒนาซักทีเถอะ ที่หมู่บ้านเค้ามีคนแก่ๆ ที่ไฟฟ้ายังเข้าไม่ถึงอยู่หลายครัวเรือน บางคนก็อาศัยมาก่อนเค้าครึ่งชีวิตน่าแปลก ที่ยังไม่ได้บัตรประชาชนเลยด้วยซ้ำ การพัฒนาถ้ามันกระจุกอยู่ที่ที่เดียวน่าจะเรียกว่าความเหลื่อมล้ำน่าจะเหมาะสมกว่า “ ให้ตายสิ ยิ่งคิดยิ่งเศร้า"
เขาบอกตัวเอง
เค้าเอียนกับตัวหนังสือหยุกหยิกเต็มทนแต่ก็สู้ความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ เค้าอ่านมันในท้ายที่สุดแต่กลับพบว่าสิ่งที่แนบมาไม่ใช่หนังสือหากแต่เป็นสมุดโน้ตที่มีร่องรอยการใช้งานอยู่ก่อนแล้ว สองหน้ากระดาษมีลวดลายดินสอสีถูกขีดเขียน กับตัวร์การตูนส์ที่ดูเหมือนเด็กแปดขวบวาดในปกในเป็นรูป ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของชายที่มีหนวดเข้มดำคลุมริมฝีปากบนปิดสนิท ดวงตากำลังจ้องมองตรงไปเสมือนกำลังแอบอ่านใจของผู้ที่เผลอไปสบตากับรูปนี้เค้า มันเป็นรูปพี่บิ๊กเค้ามั่นใจแต่มันเป็นภาพจากฝีมือของเด็ก หรือว่า พี่บิ๊กมีบุตรสืบสกุล แต่ทำไมอาหงส์ไม่ไเคยได้ยินเรื่องนี้เลย เค้าอนุมานจากหลักฐานทั้งหมดที่เค้ามี ใจสูบฉีดด้วยความตื่นเต้นกับทฤษฎีที่เค้าค้นพบนี้ และหวังว่า พรุ่งนี้เค้าจะต้องไปหารือกับ เช
คุยกันช่วงท้ายเล่ม
ขอโทษที่ไม่มีเวลาครับ ยอมรับว่าแอบตัน แอบตึง เดือนนี้มีเป้าหมายบางอย่างต้องทำให้สำเร็จแต่ก็ไม่อยากทิ้งสื่งที่ชอบ(การเขียน) เพราะฉะนั้นจะมายืนยันอีกรอบว่าไม่ว่ายังไงไอ้นิยายเรื่องแรกในชีวิตผมเรื่องนี้ต้องจบ ดีไม่ดีว่ากันอีกที ติชมได้ตะเหมอ ผมโอเพ่นสำหรับฟีดแบ้กทุกประเภท
รักคนอ่าน
ยิว
ความคิดเห็น