opposite

ในโลกที่มีแต่สีสันเเสบตาของผม ผมพบกับคนที่แปลกประหลาด

สายตาผมจ้องมองไปที่บุคคลสูงโปร่งคนหนึ่ง เเววตาของเขาว่างเปล่า เเต่ทั้งอย่างนั้นกลับรู้สึกถึงความสับสนมากมายที่ผมไม่อาจเข้าใจได้ในชีวิตนี้

หลังจากที่เขาแยกกับเพื่อน ความเศร้าหมองบางอย่างราวกับทะลุออกมาจากตัวเขาตลอดเวลา ผมรู้สึกเหมือนกับว่า...เขาพร้อมจะทำบางอย่าง

ผมเลือกเดินไปหาเขาที่ดูเหมือนกำลังหาที่นั่งสักแห่งในห้างสรรพสินค้าที่นี้ ผมจับมือเขาแล้วพาไปโซนที่นั่งที่ไม่มีคน

เขามองหน้าผมอย่างงุนงวย เผยรอยยิ้มแหย ที่ราวกับกำลังถามว่ามีอะไรเหรอครับ

ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เด็กคนนี้ ผู้ชายคนนี้เขา..

อยู่ๆบรรยากาศที่ว่างเปล่าก็กลับมา ผมหันไปมองหน้าคนๆนั้นทันที

เขาพูดเบาๆว่า จนถึงตอนนี้ ผมมีเวลาอีกสองวันครับ

มือที่ดูไร้เรี่ยวเเรงของเขายกขึ้นจับที่หัวใจตัวเอง ผมเหมือนกับได้ยินเสียงกรีดร้องระเบิดออกมา

พรุ่งนี้ มาเจอกันที่นี่ไหมครับ เด็กคนนั้นถามผมก่อนจะเดินออกไป ไม่รอให้ผมตอบคำถามใดๆทั้งสิ้นด้วยซ้ำ

ผมมานั่งรอเขาที่เดิมและเวลาเดิม เห็นเขากำลังแยกกับเพื่อนข้างหน้า เเละกำลังตรงมาที่ผม

เด็กคนนั้น ผมสับสนมาก ผมไม่รู้ต้องทำอะไร สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้มีเพียงแค่จับปลายเสื้อเด็กหนุ่มเบาๆ เพราะกลัวว่าถ้าจับที่อื่นมันจะแย่ลงไปกว่านี้

เด็กคนนั้นเล่าออกมาเสียงสงบ น้ำตาของเขาไหลลงมาโดยที่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ

เด็กคนนี้เป็นผู้หญิง

ผมรับรู้ได้จากเรื่องเล่าของเธอ มันเจ็บปวด

ผมรู้สึกทนไม่ไหวจนอยากจะอ้วกออกมา เด็กคนนั้นบอกว่าพรุ่งนี้คือเดือนที่สาม

ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในมือ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันเล่าเรื่องนี้กับใคร มืออีกข้างได้แต่ขยุมเสื้อของเธอเเรงขึ้นเท่านั้น

คนที่ผมชื่นชอบตั้งแต่แรกเห็น เพียงเพราะรอยยิ้มจืดจางที่ตรงข้ามกับทุกสิ่งของผม

ผมอายุมากกว่าเด็กคนนี้แค่หนึ่งปี เธอบอกว่าเมื่อไม่นานมานี้เธอได้รับคำบอกรักที่แสนอบอุ่น

เพราะงั้นพรุ่งนี้เธอถึงไม่เปลี่ยนอะไรไป เด็กสาวยกตัวขึ้นเเละเดินจากไป

ผมอยากวิ่งไปรั้งเธอ เเต่ไม่ว่าอะไรก็ตาม ขาผมไม่ยอมขยับจากที่นั่ง มันสั่นคลอน จนสุดท้ายผมได้แต่หลั่งน้ำตาออกมา

ได้โปรด ได้โปรด ถึงผมจะรู้ว่าถ้าผมพูดไปผลลัพธ์ทุกอย่างจะเท่าเดิม แต่ผมก็ยังพูดออกไปเสียงเบา

วันต่อมาผมมานั่งรอเด็กคนนั้นที่ ที่เดิม แต่ไร้ซึ่งวี่แวว กลุ่มเพื่อนของเด็กดูวุ่นวาย ผม....

ไม่มีข่าวอะไรออกมา เธอทำตามที่เธอพูด ที่ๆไม่รบกวนหรือสร้างปัญหาให้ใคร

ผมรู้สึกราวกับปล่อยให้หัวใจอีกส่วนเดินจากไปโดยที่ตัวเองทำเพียงแค่มอง

ผมพยายามตามหาเด็กคนนั้น ได้ยินจากกลุ่มเพื่อนของเธอว่าเธอหายไป ผมอยากที่จะกรีดร้อง

ทำไม ทำไม

ผมกลับมานั่งที่เดิม กระดาษใบเล็กที่ถูกขย้ำก็ปรากฎออกมา ผมคลี่มันออก ก่อนจะสะอื้นออกมาไม่หยุด

ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งที่เป็นแบบนั้น

‘ขอบคุณ’

-กระดาษสีกรุ่น

เพจ : https://www.facebook.com/profile.php?id=61551381930761