ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [10] ผู้บุกรุก!!!
"นายแน่ใจนะว่าจะไม่เข้ามาดื่มอะไรก่อน?"ร่างบางถามร่างสูงข้างพลางไขกุญแจเปิดห้อง
"อืม ก็มันดึกมากแล้วฉันไม่อยากรบกวนแม่นายน่ะ.."
"ไม่เป็นไรหรอกน่า~ดูสิห้องแม่ยังเปิดไฟอยู่คงเพิ่งกลับมา เดินกลับตอนนี้มันอันตรายนะ ถ้ากระเทยมาฉุดเข้าซอกนายจะทำยังไง"
"ตลกละๆ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เที่ยงๆฉันโทรมาหา บาย~"จุนฮยองพูดพลางโบกมือให้ร่างบางยิ้มๆ
"อื้ม..."ร่างบางยิ้มสวยให้จุนฮยอง รอยยิ้มที่เห็นกี่ครั้งก็ใจเต้นเสมอ
"ไม่เข้าไปล่ะฮยอนซึงอา?"จุนฮยองถามงงๆเมื่อฮยอนซึงยังคงยืนยิ้มไม่ไปไหนหลังจากบอกลากันแล้ว
"ก็ฉันจะรอนายเดินไปก่อนแล้วค่อยปิดประตูนี่นา นายนั่นแหละทำไมไม่ไปซะทีฮึ?"
"ฉันก็จะรอให้นายปิดประตูก่อนค่อยไปอ่า"
"ฉันน่ะอยู่ในห้องฉันปลอดภัยแล้ว นายนั่นแหละห่วงตัวเองเถอะ ไปได้แล้วไป"ร่างบางติขำๆ และผลักไหล่กว้างเบาๆ
"ก็ฉันหวงแฟนฉันนี่นา สวยขนาดนี้"ร่างสูงรวบเอวบางเข้ามากอดและกระซิบเบาๆ ฮยอนซึงหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อและกัดปากอย่างอายๆ
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ..ฮยอนซึงอา"
"ทำไมอ่ะ มันตลกหรอ"
"เปล่า...มัน..เซ็กซี่=.,="จุนฮยองพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าหล่อขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อพูดคำสุดท้าย
"ตลกละๆ! พอเลยๆปล่อยฉันแล้วก็กลับบ้านได้แล้ว"ฮยอนซึงตีเข้าที่อกกว้างของจุนฮยองก่อนจะดุๆปนหัวเราะ
"ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ^^**"จุนฮยองยิ้มมีเลศนัยก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"จะเอาอะไรอีกล่ะ?..อื้อ!!"ร่างบางร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆจุนฮยองก็คว้าท้ายทอยของเขาเข้ามาจุ๊บที่ริมฝีปาก
"Goodnight Kiss ไงครับที่รัก^^"จุนฮยองยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ ส่วนฮยอนซึงน่ะเหรอ..?
"อ่ะ...นาย..ค...คิส..ฮ..ฮะ?!?"สงสัยจะช็อคล่ะมั้ง
"ทีนี้ฉันไปล่ะนะ ล็อคห้องดีๆนะ กู๊ดไนท์ฮยอนซึงอา"จุนฮยองหอมแก้มที่ตอนนี้แดงเล็กน้อยของฮยอนซึงหนึ่งครั้ง คลายอ้อมกอดออกและลูบหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะเดินหันหลังโบกมือให้ร่างบางและหมุนตัวลงเข้าลิฟท์ไปในที่สุด
"อื้ม..ฝันดีนะจุนฮยองอา~"ฮยอนซึงโบกมือให้จุนฮยองจนร่างสูงหายลงลิฟท์ไป พลางพูดเบาๆอย่างเหม่อๆ คงเป็นเพราะสติยังไม่กลับมาเต็มที่จากจูบกระทันหันนั่น
"ฉันเองก็ไปนอนมั่งดีกว่า"ร่างบางพูดก่อนปิดประตูห้องและล็อคอย่างดี
"ผมกลับมาแล้วนะแม่~"เขาตะโกนให้ดังพอที่แม่ในห้องนอนจะได้ยิน
"..."แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใดใด
"แปลกจัง..สงสัยหลับแล้วมั้ง"เขาส่ายหัวไล่ความคิดไม่ดีๆและเดินเข้าห้องนอนตัวเอง
'กึก' แต่ก่อนจะเข้าถึงห้องตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง
"ก่อนออกไปประตูห้องนั้นปิดอยู่นี่...ม..แม่อาจจะเปิดไว้มั้ง"ร่างบางพึมพำเสียงสั่น ก่อนจะส่ายหัวไล่ความคิดน่ากลัวๆออกไปอีกครั้ง
เขาเดินไปที่โทรศัพท์บ้านและเปิดเช็คข้อความอย่างที่ทำเป็นปกติ
"You have 1 voice message"
"ซึงๆจ๋า พอดีมิไฟลท์ด่วนเข้ามา แม่คงไม่อยู่ซักสองวันนะลูก แม่ทำข้าวใส่ตู้เย็นไว้ เอามาอุ่นกินได้นะ รักลูกน้า จุ๊บจู๊บ~"
"..."ข้อความจบไปแล้วแต่ฮยอนซึงยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความรู้สึกกลัวครอบนำตัวเขาไปหมดจนไม่สามารถขยับตัวได้...ถ้าแม่ไม่อยู่..แล้วคนอีกคนในห้องนอนคือใครกันล่ะ..?
"อ่า..รู้ตัวซะแล้วหรอ..จางฮยอนซึง"เสียงต่ำแหบเล็กน้อยที่ฟังแล้วน่ากลัวไม่น้อยดังขึ้นจากข้างหลัง ร่างบางรวบรวมความกล้าหันกลับไปมองต้นเสียง แล้วหัวก็ปวดขึ้นมาอย่างหนักอีกครั้ง
"ก...แก เป็นใคร? ม..มา..อยู่ในนี้ได้ยังไง?!?"ร่างบางเดินถอยหลังหนีชายแปลกหน้าอีกคนในห้องทันที แต่ก็เซเล็กน้อยด้วยความปวดหัว คนแปลกหน้าคนนั้นไม่ใช่คนที่หน้าตาดูเลวร้าย ไม่สิ..เป็นคนที่หล่อด้วยซ้ำ แต่รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้านั้นทำให้อดกลัวไม่ได้
"จำฉันไม่ได้รึไงฮยอนซึงอา~"ชายแปลกหน้าแสยะยิ้มกว้างขึ้นพลางเดินเข้าใกล้ฮยอนซึงเรื่อยๆ ร่างบางถอยหนีเรื่อยจนชิดกำแพง และร่างสูงก็เข้าล็อคข้อมือสองข้างของฮยอนซึงไว้แน่น
"ไม่..ฉันไม่รู้จักแก..โอ๊ย"ฮยอนซึงปฏิเสธเสียงสั่นและร้องออกมาเสียงดังพลางขมวดคิ้วและหลับตาปี๋อย่างทรมานจากความเจ็บหัวที่ดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!?!
"หืม..ลืมฉันซะแล้วหรอฮยอนซึงอา ไม่สิ...เมียจ๋า?"
"โบรานูนา...ผมไม่ดีพอรึไง ผมรักนูนาไม่พอรึไง นูนาถึงต้องทิ้งผมไป"มินฮยอกพึมพำประโยคเดิมเป็นรอบที่ห้าสิบได้แล้วตั้งแต่โยซอบกับดูจุนมา�
"มินฮยอกอา~เรื่องแบบนี้น่ะ ปล่อยมันเป็นไปเถอะนะ ถ้าเขาไม่รักเขาจริง..ก็อย่ารั้งเขาไว้เลย ไม่อย่างงั้นสุดท้าย...คนเจ็บจะเป็นเราเองนะ"โยซอบพูดด้วยรอยยิ้มเศร้า มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ปั้นขึ้นให้มินฮยอกรู้สึกดี แต่คงเป็นเพราะเขาเข้าใจสถานะและความรู้สึกของคนข้างๆดีมากกว่า
ร่างสูงที่นั่งเงียบมานานเงยหน้ามองเจ้าของรอยยิ้มที่ว่างเปล่าจนน่าใจหายด้วยสีหน้าเจ็บปวดพอกัน ถึงอีกคนจะไม่ทันสังเกตุก็ตาม
"ใช่ครับ..ลืมเขาไปเถอะ คนที่ทำไม่ดีกับเรา แล้วลองเปิดใจให้คนใหม่ๆที่ดีกว่า..ที่เขารักคุณ อาจจะเป็นคนใกล้ตัวคุณก็ได้ คนที่คุณไม่ได้คิดถึง หรือไม่เคยมองเห็นความรักของเขา.."ดูจุนลูบไหล่มินฮยอกเบาๆและพูดขึ้นมาบ้าง โดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากคนๆเดิมเลย
โยซอบที่รู้สึกตัวว่าถูกจ้องก็หันไปมองและต้องชะงักไปเมื่อประสานตาเข้ากับแววตานิ่งแต่เหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่างของร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกัน..มันหมายความว่ายังไงกัน?
ทั้งสองคนเงียบไปทั้งๆที่ควรจะพูดอะไรบ้าง มินฮยอกหันหน้ามองทั้งสองสลับกันไปมาก่อนจะหยิบเหล้าสีฟ้าขึ้นดื่ม
"พอเลยๆ แค่นี้ก็เมาจะแย่แล้วนะมินฮยอกอา.."แต่ก่อนจะได้กลืนอึกท่ี่สองโยซอบก็ห้ามไว้ก่อน คนตัวเล็กดึงแก้วน้ำรสขมมาไว้กับตัวเองแล้วดุรุ่นน้องเล็กน้อย มินฮยอกทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าเชื่อฟังแต่โดยดี
"ว่าแต่...ถ้ารักผู้หญิงแล้วผิดหวัง ทำไมไม่ลองหันมารักเพศเดียวกันดูมั่งล่ะ คนดีๆก็มีเยอะนะ คนที่รักและเข้าใจเรามากกว่าเพศตรงข้ามน่ะ อย่างคุณดูจุนงี้ไง"ร่างเล็กหันไปยิ้มกว้างและถามมินฮยอกเมื่อเห็นว่าเข้าแผน�
ดูจุนหันมามองโยซอบอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มเมื่อมินฮยอกหันไปมองเขา
"นี่ฮยอง!ถึงผมจะหน้าหวานแค่ไหน แต่ผมขอยืนยันเลยว่ายังไงผมก็ไม่มีทางรักผู้ชายแน่ๆ อีกอย่าง..จากที่ผมรู้ ความรักกับเพศเดียวกันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นนี่นา"มินฮยอกจับมือและมองตาโยซอบไม่ปล่อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างหนักแน่น
"นี่คุณดูจุนครับ..รู้มั้ยว่าโยซอบฮยองน่ะเคยคบกับผู้ชายคนนึงด้วยล่ะ"มินฮยอกหันไปเท้าคางกับโต๊ะและถามร่างสูงที่นั่งเงียบมานานด้วยคำถามที่...ลำบากใจคนตอบจริงๆ
"คงไม่สินะ รู้มั้ยครับว่าตอนที่เค้าคบกันน่ะ ฮยองมีความสุขมาก ยิ้มกับเรื่องต่างๆรอบตัวตลอด"
"ม..มินฮยอกอา.."โยซอบพูดขัดขึ้นเสียงแผ่วแต่ดูเหมือนมินฮยอกจะไม่ได้ยิน
"แต่พอมาวันนึง..แฟนของฮยองก็ทิ้งฮยองไปอย่างไม่ใยดี"
"มินฮยอก.."
"หลังจากนั้นฮยองก็ร้องไห้หนักมาก ข้าวก็กินไม่ได้ ฮยองตอนนั้นน่ะ..กลายเป็นคนซึมเศร้าแล้วก็เหม่อลอยมาก หลังจากนั้นฮยองก็ปิดกั้นตัวเองจากความรัก.."
"มินฮยอกพอเถอะ!!!"โยซอบตะโกนออกมาเสียงดัง ร่างบางหยิบเหล้าแก้วที่ริบมินฮยอกมาเมื่อกี๊ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะและไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก ดูจุนมองร่างบางอย่างตกใจและรู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ผมว่าคุณเมามากแล้ว..เรากลับกันเถอะครับ ไปได้แล้วโยซอบ"ดูจุนยิ้มเจื่อนๆและเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนจะเขย่าแขนคนตรงหน้า แต่ไม่มีการตอบรับจากร่างเล็กแม้แต่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอกครับบบ ผมเริ่มสร่างแล้วกลับบ้านเองได้..อ๊ะๆไม่ต้องห่วงครับผมไม่ไปโดดตึกที่ไหนหรอก งั้นผมไปนะ ขอบคุณนะครับทั้งสองคน ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"มินฮยอกลุกขึ้นโค้งให้อีกสองคนและเดินโซซัดโซเซไปเรียกแท็กซี่ข้างนอก
"คออ่อนจังนะ แก้วเดียวก็ไม่ไหวแล้ว ทีนี้...ไปกันได้แล้วยังโยซอบ"ดูจุนหันมาเขย่าตัวร่างบาง
"อื้อออออ"โยซอบร้องออกมาและสะบัดมือหนาออก
"ฉันบอกให้ตื่นแล้วไปกับฉันไง!!"ดูจุนเขย่าไหล่เล็กแรงขึ้น
"นี่!!เจ็บนะ!!"โยซอบปัดมือดูจุนออกอย่างโมโห
"ขอโทษ.."ดูจุนพูดเสียงแผ่วและมองแผ่นหลังเล็กๆอย่างเป็นห่วง ความจริงเขาเองก็ไม่ได้อยากทำตัวแย่ๆแบบนี้กับโยซอบ แต่มันจำเป็นนี่นะ..,
"ไม่ต้องขอโทษหรอก..ที่นายเคยทำกับฉันไว้..มันเจ็บกว่านี้เยอะ..ยุนดูจุน..ฮึก"โยซอบพูดสลับกับสะอื้นทั้งที่ยังฟุบอยู่อย่างนั้น
"ยังโย...พี่.."ดูจุนเผลอเรียกร่ลงเล็กออกไปแบบที่เคยเรียกเมื่อก่อน..ทำให้โยซอบเงยหน้าขึ้นและหันมามองร่างสูงข้างๆอย่างสับสน
"ขอร้องล่ะ...อย่าทำแบบนี้เลย.."ร่างเล็กพูดเสียงสั่น น้ำตาใสๆไหลลงอาบข้างแก้มใสช้าๆและไม่มีทีท่าจะหยุด
"โย..."ดูจุนยกมือขึ้นจับแก้มโยซอบและปาดน้ำตาออกแผ่วเบา
"บอกว่าอย่าไง!!!"แต่โยซอบปัดมือเขาออกและจ้องตากลับมาด้วยแววตาเศร้า..เหมือนวันที่เขาสองคนเลิกกัน
"เวลาห้าปีตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน..ฉันใช้มันไปกับการพยายามลืมนาย...แต่พอฉันลืมนายได้..นายก็กลับมาให้ฉันเห็นหน้า ให้ฉันคิดถึงนาย..แล้วยังจะมาทำแบบนี้กับฉันอีก..นายไม่คิดว่ามันใจร้ายไปหน่อยหรอ?!?"ร่างเล็กก้มหน้าลงถามเสียงสั่น มือเล็กทั้งสองข้างกำกางเกงตัวเองแน่นจนยับยู่ยี่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
"ขอร้องล่ะ...ถ้านายจะยอมปล่อยฉันไปบ้าง..ให้ฉันได้ลืมนายซะทีเถอะ.."มือเล็กกุมมือสองข้างของดูจุนแน่นจนรู้สึกถึงความสั่นและมองตาร่างสูงอย่างวิงวอน
ดูจุนได้แต่มองภาพข้างหน้าอย่างปวดใจ เขาทำร้ายคนตัวเล็กข้างหน้าเขามามากมายขนาดนี้เลยเหรอ..?
"ฉันคงปล่อยให้นายไปไม่ได้หรอก.."ร่างสูงก้มหน้าหลบตาโยซอบและพูดเสียงเรียบ โยซอบค่อยๆปล่อยมือออกและทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง ตาก็มองดูจุนอย่างไม่เข้าใจ
"ถ้านายไม่ได้รักฉันแล้วก็อย่าทรมานฉันไปกว่านี้เลยนะ..ให้ฉันได้ลืมนายเถอะนะ..ขอร้อง"
"ไม่..ฉันจะไม่ยอมให้นายลืมฉันหรอก"
"ท..ทำไม ฉันขอร้องขนาดนี้นายยังไม่เห็นใจกันบ้างเลยรึไง?!? อื้อ!!"โยซอบเริ่มขึ้นเสียงแต่ก็โดนร่างสูงกระชากเข้าไปจูบอย่างหนักหน่วงก่อนจะพูดจบ
จูบครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงเหมือนคราวก่อน..ถึงมันจะเป็นจูบที่มีรสขมของเหล้าผสมอยู่แต่ก็ยังให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก..เป็นจูบที่ถึงใจคิดจะปฏิเสธ แต่ก็ทำไม่ลงจริงๆ
"ฮึก"โยซอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆทั้งน้ำตาเมื่อดูจุนผละตัวออก และก้มหน้ามองตักอย่างสับสน
"จูบอีกแล้วเหรอ..ฉันถามเหตุผลของนาย..ไม่ได้ให้นายทำบบนี้นะ"ร่างบางพูดเสียงแผ่วเหมือนความรู้สึกต่างๆมันจุกอยู่ที่คอจนพูดไม่ออก
"ก็นี่ไงคำตอบของฉัน.."
"หมายความว่ายังไง..?"ร่างเล็กเงยหน้ามองตาร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้เขาเล็กน้อย ไม่ใช่รอยยิ้มร้ายๆเหมือนที่เขามักจะได้รับไม่นานที่ผ่านมา แต่เป็นรอยยิ้มอบอุ่นของดูจุนคนเก่า...
"เพราะฉันรักนายไง"
(สวัสดีค่ะ)
"ครับ จะจองตั๋วรสบัสไปโอไฮโอ2ที่ครับ"
(ค่ะ ต้องการวันที่เท่าไหร่คะ)
"ของวันนี้ครับ รอบสายๆหน่อย"
(เรามีรอบสิบโมงครึ่งน่ะค่ะ ต้องการรอบนี้มั้ยคะ)
"ดีเลยครับ"
(จองชื่ออะไรคะ)
"บังชอลยงครับ"ขอยืมชื่อหน่อยนะครับมีร์^^
(งั้นเดี๋ยวก่อนขึ้นรถบัสมารับตั๋วและจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์นะคะ)
"ครับขอบคุณครับ...ติ๊ด"
ผมวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์
"เก็บของเรียบร้อย จองตั๋วเรียบร้อย..ทีนี้ก็เหลือแค่ไปลาคนในวงแล้วก็ไปรับกวังสินะ"ฮ้า~ โล่งใจจัง อีกไม่นานผมกับกวังจะได้เป็นอิสระจากเรื่องบ้าซักที วันนั้นที่ผมไปชวนให้กวังหนีไปด้วยกันผมไม่ได้คิดว่าเขาจะตอบตกลงเลยนะ..คิดว่าเขาจะไล่ผมมาด้วยซ้ำ พอเขาตกลงผมเลยดีใจจนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อคืนกลับบ้านผมแทบไม่ได้นอนเลยเพราะมัวแต่คิดถึงวันนี้ อีกใจผมก็กังวลนะว่าถ้าพ่อตามเราเจอจะทำยังไง..แต่มองโลกในแง่ดีไว้ก่อนดีกว่า ทำขนาดนี้คงหาไม่เจอหรอก กว่าจะเจอก็คงนานล่ะน่ะ
"ไปลาพี่ๆที่วงก่อนแล้วกัน"ว่าแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถตรงไปยังห้องซ้อมทันที
"หวัดดีครับทุกคน~"
"อ้าวดงอุนนา! เมื่อวานหายไปไหนมาล่ะ?"จงฮุนหันมาถามผมเสียงดังขึ้นมาคนแรก
"งานเข้านิดหน่อยนะ แล้วทุกคนใปไหนกันหมดล่ะ?"ผมถามกลับไปบ้างเมื่อเห็นในห้องซ้อมมีแค่จงชิน จงฮุน แล้วก็มินฮยอกเท่ทนั้น ถึงรายสุดท้ายจะดูสติล่องลอยนิดหน่อยก็เถอะ
"อืม..ไม่รู้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าเลยโทรมาลากันหมด ว่าแต่นายคงไม่ได้มาลาอีกคนหรอกนะ"
"แหะๆ เอาไงดีล่ะ"
"นั่นไง!! มาอีกคนละ วงเราจะล่มมั้ยฟระ"จงฮุนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และหันไปถามจงชินที่พยักหน้าหงึกๆตอบ
"ที่จริงฉันคงจะลาไปนานเลยล่ะ แบบไม่รู้วันกลับด้วย"
"มาแนวเดียวกับไอ้กวังเลย อย่าบอกนะว่าหนีไปด้วยกันน่ะ"
"หะๆ ใช่"
"ย๊ะ!!! วันนี้วันอะไรเนี่ยจงฮุนเซ็นส์ดีเหลือเกิน"
"เออ มึงไปเป็นหมอดูไป เออ แล้วถามงี้แปลว่ากวังมาลาแล้วหรอ"
"อืม แมร่งโทรมาตอนเปิดตึกพอดี ทำไมไม่มาพร้อมมึงเลยก็ไม่รู้ นี่ถ้าเป็นคนอื่น โทรไปหาเขาตั้งแต่แปดโมงคงโดนตบเอา"
"ฮะๆๆๆ งั้นฝากบอกคนอื่นในวงด้วยแล้วกัน อ้อ! แล้วถ้าพ่อฉันมา.."
"ผมไม่บอกหรอกครับ"
"ดีมาก แสนรู้ๆ ไปล่ะนะบาย~"ผมโบกมือลาทุกคนในห้องซ้อมโดยมีเสียงด่าดังตามหลังมา แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมต้องรีบไปทำอย่างอื่น...
ไปรับกีกวัง:)
'ก๊อกๆ'ตอนนี้ผมอยู่หน้าประตูห้องกีกวังเรียบร้อย จริงๆผมก็มีกุญแจหรอกนะเพราะผมก็อยู่ที่นี่ แต่ตอนเช้าๆกวังเค้าชอบใส่เสื้อกล้ามคอเว้าๆอยู่บ้าน แล้วมีครั้งนึงผมเปิดประตูเข้าไปเจอเข้า...เกือบจับกดไปแล้ว-.,-
ตั้งแต่นั้นมาผมเลยมีข้อตกลงกันว่าถ้ายังไม่เที่ยงผมต้องเคาะประตูก่อนเข้าห้องให้กวังหาอะไรเรียบร้อยใส่ก่อน ฮะๆ ผมรู้คุณกำลังหัวเราะเยาะผม แต่มันทำไงได้...ก็ผิวขาวๆนั่นมัน.. เว้ย!ผมมัวพล่ามอะไรอยู่เนี่ย แล้วทำไมกวังถึงไม่มาเปิดประตูซะที
"มาแล้วๆๆ"
'แกร๊ก'กีกวังตะโกนมาจากในห้องก่อนประตูจะเปิดออกพร้อมหัวพันผ้าเช็ดหัวของกีกวังที่โผล่ออกมามองผมตาแป๋ว
"มาแล้วหรออุนจิ? เข้ามาก่อนสิ"กีกวังเปิดประตูออกกว้างขึ้นและกวักมือให้ผมเข้าไป
ตอนแรกผมเห็นหัวเปียกก็คิดว่าจะนุ่งผ้าเช็ดตัว แต่พอเห็นใส่เสื้อคลุมแขนยาวอย่างนี้ก็แอบผิดหวังอยู่นะเนี่ย~
"ทำไมเปิดช้าจังง่ะ"
"ก็เห็นว่าจะไปกับนายสองต่อสองน่ะสิฉันถึงแพ็คแขนยาวทุกตัวลงกระเป๋าไปหมดแล้ว พอนายมาไม่บอกก่อนฉันเลยต้องมานั่งเปิดล็อคกระเป๋าหยิบเสื้ออีกที"
"อ้าว ฉันผิดงั้นเลยดิ"
"ไม่ต้องรับก็ได้นะ บู่ว์"กวังประชดงอนๆ ก่อนจะกอดอกพองแก้มใส่ผม น่ารักอ่ะ-..- ดีใจจังที่กวังกลับมาร่าเริง เมื่อวานซืนที่ผมไปง้อกวังที่ห้องมีร์ สภาพกวังที่ผมเห็นทำผมใจหายมาก เพราะชีวิตนี้ผมไม่ค่อยได้เห็นกวังร้องไห้หนักขนาดนี้เลย ยิ่งรู้ว่าร้องเพราะผมก็ยิ่งรู้สึกผิดกว่าเดิม...
"แล้วซื้อตั๋วไปไหนแล้วรอบกี่โมงหรอ?"
"ไปโอไฮโอ รอบสิบครึ่ง..นี่ก็เก้าครึ่งแล้วไปเลยป่ะ?"
"อื้มๆ กระเป๋าอยู่ในห้องนอนนะ"กวังชี้ไปที่ประตูห้องนอนตัวเองก่อนจะลุกเดินตัวปลิวไปที่ประตูห้อง
"ทำไมฉันต้องถือให้ด้วยล่ะเนี่ย?!?"
"เอ..ที่โรงแรมจะมีเตียงเดี่ยวแยกมั้ยน้า..?ไม่สิ เอาห้องแยกดีกว่า~"กวังพูดลอยๆทิ้งไว้แล้วออกจากห้องไป.. เฮ้ยเดี๋ยวนะ!!
"เว้ยยย ไม่เอาๆๆ อ่ะๆถือให้ก็ได้ครับ"ไม่ได้ๆ ผมไม่ยอมนอนแยกเตียงแยกห้องกับกวังหรอก ไหนๆก็ไปกันสองต่อสองแล้ว=.,= เอ๊ะผมรู้สึกว่าตัวเองเครียดกับสถานการณ์กว่าที่ควร..ช่างมันเถอะ ผมไปเอากระเป๋าดีกว่า
"อือหือ! ใบใหญ่ยังกะย้ายบ้านแถมยังหนักกะช้าง..ถึงโรงแรมแล้วนายโดนดีแน่ อีกีกวัง!!!"
อันนย๊องงงงงงงง~รีดเดอร์ทุกคน ไรเตอร์กลับมาแล้ว
ช้าไปนิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีมันตันๆตรงอุ่นกวาง
แต่ตอนนี้จบไปแล้ว
เอ๊ะเราลืมอะไปรึเปล่า..?
ใช่แล้ว...
ฮิ้วววววว ขอฉลอง30เม้นทืและยอดวิวใกล้พันเต็มทีหน่อยค่าาาาาา
ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคน ขอบคุณทุกยอดวิวและทุกคอมเม้นท์มากๆจริงๆค่ะ
ไรเตอร์ขอสารภาพว่านั่งอ่านเม้นซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมาก
อ่านแล้วมีกำลังใจมากๆ ดังนั้น ไม่ว่าจะตันแค่ไหนไรเตอร์สัญญาว่าจะไม่ดองแน่
ปล.ตอนจบใกล้เข้ามาทุกที มันอาจจะไม่ยาวเท่าไหร่สำหรับรีดเดอร์หลายๆคนแต่ว่า
ไรเตอร์แต่งไม่ไหวนะคะ ต้องขอโทษไว้ด้วย แต่ตอนจบเราเชื่อว่าทุกคนที่รออ่านไม่ผิดหวังแน่นอน
ปล.2 เอสเอฟดูซอบยังไม่จบและจะมาลงใกล้ๆนี้ ยืนยันแล้วมี3ตอนค่า
แล้วเจอกันจ้าาาาา จ๊วฟ~<3
"อืม ก็มันดึกมากแล้วฉันไม่อยากรบกวนแม่นายน่ะ.."
"ไม่เป็นไรหรอกน่า~ดูสิห้องแม่ยังเปิดไฟอยู่คงเพิ่งกลับมา เดินกลับตอนนี้มันอันตรายนะ ถ้ากระเทยมาฉุดเข้าซอกนายจะทำยังไง"
"ตลกละๆ ฉันต้องกลับแล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เที่ยงๆฉันโทรมาหา บาย~"จุนฮยองพูดพลางโบกมือให้ร่างบางยิ้มๆ
"อื้ม..."ร่างบางยิ้มสวยให้จุนฮยอง รอยยิ้มที่เห็นกี่ครั้งก็ใจเต้นเสมอ
"ไม่เข้าไปล่ะฮยอนซึงอา?"จุนฮยองถามงงๆเมื่อฮยอนซึงยังคงยืนยิ้มไม่ไปไหนหลังจากบอกลากันแล้ว
"ก็ฉันจะรอนายเดินไปก่อนแล้วค่อยปิดประตูนี่นา นายนั่นแหละทำไมไม่ไปซะทีฮึ?"
"ฉันก็จะรอให้นายปิดประตูก่อนค่อยไปอ่า"
"ฉันน่ะอยู่ในห้องฉันปลอดภัยแล้ว นายนั่นแหละห่วงตัวเองเถอะ ไปได้แล้วไป"ร่างบางติขำๆ และผลักไหล่กว้างเบาๆ
"ก็ฉันหวงแฟนฉันนี่นา สวยขนาดนี้"ร่างสูงรวบเอวบางเข้ามากอดและกระซิบเบาๆ ฮยอนซึงหน้าขึ้นสีชมพูระเรื่อและกัดปากอย่างอายๆ
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ..ฮยอนซึงอา"
"ทำไมอ่ะ มันตลกหรอ"
"เปล่า...มัน..เซ็กซี่=.,="จุนฮยองพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าหล่อขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อพูดคำสุดท้าย
"ตลกละๆ! พอเลยๆปล่อยฉันแล้วก็กลับบ้านได้แล้ว"ฮยอนซึงตีเข้าที่อกกว้างของจุนฮยองก่อนจะดุๆปนหัวเราะ
"ก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ^^**"จุนฮยองยิ้มมีเลศนัยก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"จะเอาอะไรอีกล่ะ?..อื้อ!!"ร่างบางร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆจุนฮยองก็คว้าท้ายทอยของเขาเข้ามาจุ๊บที่ริมฝีปาก
"Goodnight Kiss ไงครับที่รัก^^"จุนฮยองยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ ส่วนฮยอนซึงน่ะเหรอ..?
"อ่ะ...นาย..ค...คิส..ฮ..ฮะ?!?"สงสัยจะช็อคล่ะมั้ง
"ทีนี้ฉันไปล่ะนะ ล็อคห้องดีๆนะ กู๊ดไนท์ฮยอนซึงอา"จุนฮยองหอมแก้มที่ตอนนี้แดงเล็กน้อยของฮยอนซึงหนึ่งครั้ง คลายอ้อมกอดออกและลูบหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะเดินหันหลังโบกมือให้ร่างบางและหมุนตัวลงเข้าลิฟท์ไปในที่สุด
"อื้ม..ฝันดีนะจุนฮยองอา~"ฮยอนซึงโบกมือให้จุนฮยองจนร่างสูงหายลงลิฟท์ไป พลางพูดเบาๆอย่างเหม่อๆ คงเป็นเพราะสติยังไม่กลับมาเต็มที่จากจูบกระทันหันนั่น
"ฉันเองก็ไปนอนมั่งดีกว่า"ร่างบางพูดก่อนปิดประตูห้องและล็อคอย่างดี
"ผมกลับมาแล้วนะแม่~"เขาตะโกนให้ดังพอที่แม่ในห้องนอนจะได้ยิน
"..."แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใดใด
"แปลกจัง..สงสัยหลับแล้วมั้ง"เขาส่ายหัวไล่ความคิดไม่ดีๆและเดินเข้าห้องนอนตัวเอง
'กึก' แต่ก่อนจะเข้าถึงห้องตาก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง
"ก่อนออกไปประตูห้องนั้นปิดอยู่นี่...ม..แม่อาจจะเปิดไว้มั้ง"ร่างบางพึมพำเสียงสั่น ก่อนจะส่ายหัวไล่ความคิดน่ากลัวๆออกไปอีกครั้ง
เขาเดินไปที่โทรศัพท์บ้านและเปิดเช็คข้อความอย่างที่ทำเป็นปกติ
"You have 1 voice message"
"ซึงๆจ๋า พอดีมิไฟลท์ด่วนเข้ามา แม่คงไม่อยู่ซักสองวันนะลูก แม่ทำข้าวใส่ตู้เย็นไว้ เอามาอุ่นกินได้นะ รักลูกน้า จุ๊บจู๊บ~"
"..."ข้อความจบไปแล้วแต่ฮยอนซึงยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความรู้สึกกลัวครอบนำตัวเขาไปหมดจนไม่สามารถขยับตัวได้...ถ้าแม่ไม่อยู่..แล้วคนอีกคนในห้องนอนคือใครกันล่ะ..?
"อ่า..รู้ตัวซะแล้วหรอ..จางฮยอนซึง"เสียงต่ำแหบเล็กน้อยที่ฟังแล้วน่ากลัวไม่น้อยดังขึ้นจากข้างหลัง ร่างบางรวบรวมความกล้าหันกลับไปมองต้นเสียง แล้วหัวก็ปวดขึ้นมาอย่างหนักอีกครั้ง
"ก...แก เป็นใคร? ม..มา..อยู่ในนี้ได้ยังไง?!?"ร่างบางเดินถอยหลังหนีชายแปลกหน้าอีกคนในห้องทันที แต่ก็เซเล็กน้อยด้วยความปวดหัว คนแปลกหน้าคนนั้นไม่ใช่คนที่หน้าตาดูเลวร้าย ไม่สิ..เป็นคนที่หล่อด้วยซ้ำ แต่รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้านั้นทำให้อดกลัวไม่ได้
"จำฉันไม่ได้รึไงฮยอนซึงอา~"ชายแปลกหน้าแสยะยิ้มกว้างขึ้นพลางเดินเข้าใกล้ฮยอนซึงเรื่อยๆ ร่างบางถอยหนีเรื่อยจนชิดกำแพง และร่างสูงก็เข้าล็อคข้อมือสองข้างของฮยอนซึงไว้แน่น
"ไม่..ฉันไม่รู้จักแก..โอ๊ย"ฮยอนซึงปฏิเสธเสียงสั่นและร้องออกมาเสียงดังพลางขมวดคิ้วและหลับตาปี๋อย่างทรมานจากความเจ็บหัวที่ดูจะมากขึ้นเรื่อยๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!?!
"หืม..ลืมฉันซะแล้วหรอฮยอนซึงอา ไม่สิ...เมียจ๋า?"
"โบรานูนา...ผมไม่ดีพอรึไง ผมรักนูนาไม่พอรึไง นูนาถึงต้องทิ้งผมไป"มินฮยอกพึมพำประโยคเดิมเป็นรอบที่ห้าสิบได้แล้วตั้งแต่โยซอบกับดูจุนมา�
"มินฮยอกอา~เรื่องแบบนี้น่ะ ปล่อยมันเป็นไปเถอะนะ ถ้าเขาไม่รักเขาจริง..ก็อย่ารั้งเขาไว้เลย ไม่อย่างงั้นสุดท้าย...คนเจ็บจะเป็นเราเองนะ"โยซอบพูดด้วยรอยยิ้มเศร้า มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ปั้นขึ้นให้มินฮยอกรู้สึกดี แต่คงเป็นเพราะเขาเข้าใจสถานะและความรู้สึกของคนข้างๆดีมากกว่า
ร่างสูงที่นั่งเงียบมานานเงยหน้ามองเจ้าของรอยยิ้มที่ว่างเปล่าจนน่าใจหายด้วยสีหน้าเจ็บปวดพอกัน ถึงอีกคนจะไม่ทันสังเกตุก็ตาม
"ใช่ครับ..ลืมเขาไปเถอะ คนที่ทำไม่ดีกับเรา แล้วลองเปิดใจให้คนใหม่ๆที่ดีกว่า..ที่เขารักคุณ อาจจะเป็นคนใกล้ตัวคุณก็ได้ คนที่คุณไม่ได้คิดถึง หรือไม่เคยมองเห็นความรักของเขา.."ดูจุนลูบไหล่มินฮยอกเบาๆและพูดขึ้นมาบ้าง โดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากคนๆเดิมเลย
โยซอบที่รู้สึกตัวว่าถูกจ้องก็หันไปมองและต้องชะงักไปเมื่อประสานตาเข้ากับแววตานิ่งแต่เหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่างของร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกัน..มันหมายความว่ายังไงกัน?
ทั้งสองคนเงียบไปทั้งๆที่ควรจะพูดอะไรบ้าง มินฮยอกหันหน้ามองทั้งสองสลับกันไปมาก่อนจะหยิบเหล้าสีฟ้าขึ้นดื่ม
"พอเลยๆ แค่นี้ก็เมาจะแย่แล้วนะมินฮยอกอา.."แต่ก่อนจะได้กลืนอึกท่ี่สองโยซอบก็ห้ามไว้ก่อน คนตัวเล็กดึงแก้วน้ำรสขมมาไว้กับตัวเองแล้วดุรุ่นน้องเล็กน้อย มินฮยอกทำหน้าเสียดายเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าเชื่อฟังแต่โดยดี
"ว่าแต่...ถ้ารักผู้หญิงแล้วผิดหวัง ทำไมไม่ลองหันมารักเพศเดียวกันดูมั่งล่ะ คนดีๆก็มีเยอะนะ คนที่รักและเข้าใจเรามากกว่าเพศตรงข้ามน่ะ อย่างคุณดูจุนงี้ไง"ร่างเล็กหันไปยิ้มกว้างและถามมินฮยอกเมื่อเห็นว่าเข้าแผน�
ดูจุนหันมามองโยซอบอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มเมื่อมินฮยอกหันไปมองเขา
"นี่ฮยอง!ถึงผมจะหน้าหวานแค่ไหน แต่ผมขอยืนยันเลยว่ายังไงผมก็ไม่มีทางรักผู้ชายแน่ๆ อีกอย่าง..จากที่ผมรู้ ความรักกับเพศเดียวกันก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นนี่นา"มินฮยอกจับมือและมองตาโยซอบไม่ปล่อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างหนักแน่น
"นี่คุณดูจุนครับ..รู้มั้ยว่าโยซอบฮยองน่ะเคยคบกับผู้ชายคนนึงด้วยล่ะ"มินฮยอกหันไปเท้าคางกับโต๊ะและถามร่างสูงที่นั่งเงียบมานานด้วยคำถามที่...ลำบากใจคนตอบจริงๆ
"คงไม่สินะ รู้มั้ยครับว่าตอนที่เค้าคบกันน่ะ ฮยองมีความสุขมาก ยิ้มกับเรื่องต่างๆรอบตัวตลอด"
"ม..มินฮยอกอา.."โยซอบพูดขัดขึ้นเสียงแผ่วแต่ดูเหมือนมินฮยอกจะไม่ได้ยิน
"แต่พอมาวันนึง..แฟนของฮยองก็ทิ้งฮยองไปอย่างไม่ใยดี"
"มินฮยอก.."
"หลังจากนั้นฮยองก็ร้องไห้หนักมาก ข้าวก็กินไม่ได้ ฮยองตอนนั้นน่ะ..กลายเป็นคนซึมเศร้าแล้วก็เหม่อลอยมาก หลังจากนั้นฮยองก็ปิดกั้นตัวเองจากความรัก.."
"มินฮยอกพอเถอะ!!!"โยซอบตะโกนออกมาเสียงดัง ร่างบางหยิบเหล้าแก้วที่ริบมินฮยอกมาเมื่อกี๊ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะและไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก ดูจุนมองร่างบางอย่างตกใจและรู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ผมว่าคุณเมามากแล้ว..เรากลับกันเถอะครับ ไปได้แล้วโยซอบ"ดูจุนยิ้มเจื่อนๆและเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนจะเขย่าแขนคนตรงหน้า แต่ไม่มีการตอบรับจากร่างเล็กแม้แต่น้อย
"ไม่เป็นไรหรอกครับบบ ผมเริ่มสร่างแล้วกลับบ้านเองได้..อ๊ะๆไม่ต้องห่วงครับผมไม่ไปโดดตึกที่ไหนหรอก งั้นผมไปนะ ขอบคุณนะครับทั้งสองคน ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย"มินฮยอกลุกขึ้นโค้งให้อีกสองคนและเดินโซซัดโซเซไปเรียกแท็กซี่ข้างนอก
"คออ่อนจังนะ แก้วเดียวก็ไม่ไหวแล้ว ทีนี้...ไปกันได้แล้วยังโยซอบ"ดูจุนหันมาเขย่าตัวร่างบาง
"อื้อออออ"โยซอบร้องออกมาและสะบัดมือหนาออก
"ฉันบอกให้ตื่นแล้วไปกับฉันไง!!"ดูจุนเขย่าไหล่เล็กแรงขึ้น
"นี่!!เจ็บนะ!!"โยซอบปัดมือดูจุนออกอย่างโมโห
"ขอโทษ.."ดูจุนพูดเสียงแผ่วและมองแผ่นหลังเล็กๆอย่างเป็นห่วง ความจริงเขาเองก็ไม่ได้อยากทำตัวแย่ๆแบบนี้กับโยซอบ แต่มันจำเป็นนี่นะ..,
"ไม่ต้องขอโทษหรอก..ที่นายเคยทำกับฉันไว้..มันเจ็บกว่านี้เยอะ..ยุนดูจุน..ฮึก"โยซอบพูดสลับกับสะอื้นทั้งที่ยังฟุบอยู่อย่างนั้น
"ยังโย...พี่.."ดูจุนเผลอเรียกร่ลงเล็กออกไปแบบที่เคยเรียกเมื่อก่อน..ทำให้โยซอบเงยหน้าขึ้นและหันมามองร่างสูงข้างๆอย่างสับสน
"ขอร้องล่ะ...อย่าทำแบบนี้เลย.."ร่างเล็กพูดเสียงสั่น น้ำตาใสๆไหลลงอาบข้างแก้มใสช้าๆและไม่มีทีท่าจะหยุด
"โย..."ดูจุนยกมือขึ้นจับแก้มโยซอบและปาดน้ำตาออกแผ่วเบา
"บอกว่าอย่าไง!!!"แต่โยซอบปัดมือเขาออกและจ้องตากลับมาด้วยแววตาเศร้า..เหมือนวันที่เขาสองคนเลิกกัน
"เวลาห้าปีตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน..ฉันใช้มันไปกับการพยายามลืมนาย...แต่พอฉันลืมนายได้..นายก็กลับมาให้ฉันเห็นหน้า ให้ฉันคิดถึงนาย..แล้วยังจะมาทำแบบนี้กับฉันอีก..นายไม่คิดว่ามันใจร้ายไปหน่อยหรอ?!?"ร่างเล็กก้มหน้าลงถามเสียงสั่น มือเล็กทั้งสองข้างกำกางเกงตัวเองแน่นจนยับยู่ยี่แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
"ขอร้องล่ะ...ถ้านายจะยอมปล่อยฉันไปบ้าง..ให้ฉันได้ลืมนายซะทีเถอะ.."มือเล็กกุมมือสองข้างของดูจุนแน่นจนรู้สึกถึงความสั่นและมองตาร่างสูงอย่างวิงวอน
ดูจุนได้แต่มองภาพข้างหน้าอย่างปวดใจ เขาทำร้ายคนตัวเล็กข้างหน้าเขามามากมายขนาดนี้เลยเหรอ..?
"ฉันคงปล่อยให้นายไปไม่ได้หรอก.."ร่างสูงก้มหน้าหลบตาโยซอบและพูดเสียงเรียบ โยซอบค่อยๆปล่อยมือออกและทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง ตาก็มองดูจุนอย่างไม่เข้าใจ
"ถ้านายไม่ได้รักฉันแล้วก็อย่าทรมานฉันไปกว่านี้เลยนะ..ให้ฉันได้ลืมนายเถอะนะ..ขอร้อง"
"ไม่..ฉันจะไม่ยอมให้นายลืมฉันหรอก"
"ท..ทำไม ฉันขอร้องขนาดนี้นายยังไม่เห็นใจกันบ้างเลยรึไง?!? อื้อ!!"โยซอบเริ่มขึ้นเสียงแต่ก็โดนร่างสูงกระชากเข้าไปจูบอย่างหนักหน่วงก่อนจะพูดจบ
จูบครั้งนี้ไม่ได้รุนแรงเหมือนคราวก่อน..ถึงมันจะเป็นจูบที่มีรสขมของเหล้าผสมอยู่แต่ก็ยังให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก..เป็นจูบที่ถึงใจคิดจะปฏิเสธ แต่ก็ทำไม่ลงจริงๆ
"ฮึก"โยซอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆทั้งน้ำตาเมื่อดูจุนผละตัวออก และก้มหน้ามองตักอย่างสับสน
"จูบอีกแล้วเหรอ..ฉันถามเหตุผลของนาย..ไม่ได้ให้นายทำบบนี้นะ"ร่างบางพูดเสียงแผ่วเหมือนความรู้สึกต่างๆมันจุกอยู่ที่คอจนพูดไม่ออก
"ก็นี่ไงคำตอบของฉัน.."
"หมายความว่ายังไง..?"ร่างเล็กเงยหน้ามองตาร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้เขาเล็กน้อย ไม่ใช่รอยยิ้มร้ายๆเหมือนที่เขามักจะได้รับไม่นานที่ผ่านมา แต่เป็นรอยยิ้มอบอุ่นของดูจุนคนเก่า...
"เพราะฉันรักนายไง"
(สวัสดีค่ะ)
"ครับ จะจองตั๋วรสบัสไปโอไฮโอ2ที่ครับ"
(ค่ะ ต้องการวันที่เท่าไหร่คะ)
"ของวันนี้ครับ รอบสายๆหน่อย"
(เรามีรอบสิบโมงครึ่งน่ะค่ะ ต้องการรอบนี้มั้ยคะ)
"ดีเลยครับ"
(จองชื่ออะไรคะ)
"บังชอลยงครับ"ขอยืมชื่อหน่อยนะครับมีร์^^
(งั้นเดี๋ยวก่อนขึ้นรถบัสมารับตั๋วและจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์นะคะ)
"ครับขอบคุณครับ...ติ๊ด"
ผมวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์
"เก็บของเรียบร้อย จองตั๋วเรียบร้อย..ทีนี้ก็เหลือแค่ไปลาคนในวงแล้วก็ไปรับกวังสินะ"ฮ้า~ โล่งใจจัง อีกไม่นานผมกับกวังจะได้เป็นอิสระจากเรื่องบ้าซักที วันนั้นที่ผมไปชวนให้กวังหนีไปด้วยกันผมไม่ได้คิดว่าเขาจะตอบตกลงเลยนะ..คิดว่าเขาจะไล่ผมมาด้วยซ้ำ พอเขาตกลงผมเลยดีใจจนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อคืนกลับบ้านผมแทบไม่ได้นอนเลยเพราะมัวแต่คิดถึงวันนี้ อีกใจผมก็กังวลนะว่าถ้าพ่อตามเราเจอจะทำยังไง..แต่มองโลกในแง่ดีไว้ก่อนดีกว่า ทำขนาดนี้คงหาไม่เจอหรอก กว่าจะเจอก็คงนานล่ะน่ะ
"ไปลาพี่ๆที่วงก่อนแล้วกัน"ว่าแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถตรงไปยังห้องซ้อมทันที
"หวัดดีครับทุกคน~"
"อ้าวดงอุนนา! เมื่อวานหายไปไหนมาล่ะ?"จงฮุนหันมาถามผมเสียงดังขึ้นมาคนแรก
"งานเข้านิดหน่อยนะ แล้วทุกคนใปไหนกันหมดล่ะ?"ผมถามกลับไปบ้างเมื่อเห็นในห้องซ้อมมีแค่จงชิน จงฮุน แล้วก็มินฮยอกเท่ทนั้น ถึงรายสุดท้ายจะดูสติล่องลอยนิดหน่อยก็เถอะ
"อืม..ไม่รู้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าเลยโทรมาลากันหมด ว่าแต่นายคงไม่ได้มาลาอีกคนหรอกนะ"
"แหะๆ เอาไงดีล่ะ"
"นั่นไง!! มาอีกคนละ วงเราจะล่มมั้ยฟระ"จงฮุนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และหันไปถามจงชินที่พยักหน้าหงึกๆตอบ
"ที่จริงฉันคงจะลาไปนานเลยล่ะ แบบไม่รู้วันกลับด้วย"
"มาแนวเดียวกับไอ้กวังเลย อย่าบอกนะว่าหนีไปด้วยกันน่ะ"
"หะๆ ใช่"
"ย๊ะ!!! วันนี้วันอะไรเนี่ยจงฮุนเซ็นส์ดีเหลือเกิน"
"เออ มึงไปเป็นหมอดูไป เออ แล้วถามงี้แปลว่ากวังมาลาแล้วหรอ"
"อืม แมร่งโทรมาตอนเปิดตึกพอดี ทำไมไม่มาพร้อมมึงเลยก็ไม่รู้ นี่ถ้าเป็นคนอื่น โทรไปหาเขาตั้งแต่แปดโมงคงโดนตบเอา"
"ฮะๆๆๆ งั้นฝากบอกคนอื่นในวงด้วยแล้วกัน อ้อ! แล้วถ้าพ่อฉันมา.."
"ผมไม่บอกหรอกครับ"
"ดีมาก แสนรู้ๆ ไปล่ะนะบาย~"ผมโบกมือลาทุกคนในห้องซ้อมโดยมีเสียงด่าดังตามหลังมา แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมต้องรีบไปทำอย่างอื่น...
ไปรับกีกวัง:)
'ก๊อกๆ'ตอนนี้ผมอยู่หน้าประตูห้องกีกวังเรียบร้อย จริงๆผมก็มีกุญแจหรอกนะเพราะผมก็อยู่ที่นี่ แต่ตอนเช้าๆกวังเค้าชอบใส่เสื้อกล้ามคอเว้าๆอยู่บ้าน แล้วมีครั้งนึงผมเปิดประตูเข้าไปเจอเข้า...เกือบจับกดไปแล้ว-.,-
ตั้งแต่นั้นมาผมเลยมีข้อตกลงกันว่าถ้ายังไม่เที่ยงผมต้องเคาะประตูก่อนเข้าห้องให้กวังหาอะไรเรียบร้อยใส่ก่อน ฮะๆ ผมรู้คุณกำลังหัวเราะเยาะผม แต่มันทำไงได้...ก็ผิวขาวๆนั่นมัน.. เว้ย!ผมมัวพล่ามอะไรอยู่เนี่ย แล้วทำไมกวังถึงไม่มาเปิดประตูซะที
"มาแล้วๆๆ"
'แกร๊ก'กีกวังตะโกนมาจากในห้องก่อนประตูจะเปิดออกพร้อมหัวพันผ้าเช็ดหัวของกีกวังที่โผล่ออกมามองผมตาแป๋ว
"มาแล้วหรออุนจิ? เข้ามาก่อนสิ"กีกวังเปิดประตูออกกว้างขึ้นและกวักมือให้ผมเข้าไป
ตอนแรกผมเห็นหัวเปียกก็คิดว่าจะนุ่งผ้าเช็ดตัว แต่พอเห็นใส่เสื้อคลุมแขนยาวอย่างนี้ก็แอบผิดหวังอยู่นะเนี่ย~
"ทำไมเปิดช้าจังง่ะ"
"ก็เห็นว่าจะไปกับนายสองต่อสองน่ะสิฉันถึงแพ็คแขนยาวทุกตัวลงกระเป๋าไปหมดแล้ว พอนายมาไม่บอกก่อนฉันเลยต้องมานั่งเปิดล็อคกระเป๋าหยิบเสื้ออีกที"
"อ้าว ฉันผิดงั้นเลยดิ"
"ไม่ต้องรับก็ได้นะ บู่ว์"กวังประชดงอนๆ ก่อนจะกอดอกพองแก้มใส่ผม น่ารักอ่ะ-..- ดีใจจังที่กวังกลับมาร่าเริง เมื่อวานซืนที่ผมไปง้อกวังที่ห้องมีร์ สภาพกวังที่ผมเห็นทำผมใจหายมาก เพราะชีวิตนี้ผมไม่ค่อยได้เห็นกวังร้องไห้หนักขนาดนี้เลย ยิ่งรู้ว่าร้องเพราะผมก็ยิ่งรู้สึกผิดกว่าเดิม...
"แล้วซื้อตั๋วไปไหนแล้วรอบกี่โมงหรอ?"
"ไปโอไฮโอ รอบสิบครึ่ง..นี่ก็เก้าครึ่งแล้วไปเลยป่ะ?"
"อื้มๆ กระเป๋าอยู่ในห้องนอนนะ"กวังชี้ไปที่ประตูห้องนอนตัวเองก่อนจะลุกเดินตัวปลิวไปที่ประตูห้อง
"ทำไมฉันต้องถือให้ด้วยล่ะเนี่ย?!?"
"เอ..ที่โรงแรมจะมีเตียงเดี่ยวแยกมั้ยน้า..?ไม่สิ เอาห้องแยกดีกว่า~"กวังพูดลอยๆทิ้งไว้แล้วออกจากห้องไป.. เฮ้ยเดี๋ยวนะ!!
"เว้ยยย ไม่เอาๆๆ อ่ะๆถือให้ก็ได้ครับ"ไม่ได้ๆ ผมไม่ยอมนอนแยกเตียงแยกห้องกับกวังหรอก ไหนๆก็ไปกันสองต่อสองแล้ว=.,= เอ๊ะผมรู้สึกว่าตัวเองเครียดกับสถานการณ์กว่าที่ควร..ช่างมันเถอะ ผมไปเอากระเป๋าดีกว่า
"อือหือ! ใบใหญ่ยังกะย้ายบ้านแถมยังหนักกะช้าง..ถึงโรงแรมแล้วนายโดนดีแน่ อีกีกวัง!!!"
อันนย๊องงงงงงงง~รีดเดอร์ทุกคน ไรเตอร์กลับมาแล้ว
ช้าไปนิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีมันตันๆตรงอุ่นกวาง
แต่ตอนนี้จบไปแล้ว
เอ๊ะเราลืมอะไปรึเปล่า..?
ใช่แล้ว...
ฮิ้วววววว ขอฉลอง30เม้นทืและยอดวิวใกล้พันเต็มทีหน่อยค่าาาาาา
ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคน ขอบคุณทุกยอดวิวและทุกคอมเม้นท์มากๆจริงๆค่ะ
ไรเตอร์ขอสารภาพว่านั่งอ่านเม้นซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบมาก
อ่านแล้วมีกำลังใจมากๆ ดังนั้น ไม่ว่าจะตันแค่ไหนไรเตอร์สัญญาว่าจะไม่ดองแน่
ปล.ตอนจบใกล้เข้ามาทุกที มันอาจจะไม่ยาวเท่าไหร่สำหรับรีดเดอร์หลายๆคนแต่ว่า
ไรเตอร์แต่งไม่ไหวนะคะ ต้องขอโทษไว้ด้วย แต่ตอนจบเราเชื่อว่าทุกคนที่รออ่านไม่ผิดหวังแน่นอน
ปล.2 เอสเอฟดูซอบยังไม่จบและจะมาลงใกล้ๆนี้ ยืนยันแล้วมี3ตอนค่า
แล้วเจอกันจ้าาาาา จ๊วฟ~<3
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น