ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [09] เผลอใจ
"เฮ้อ~เสร็จซักที คู่เมื่อกี๊น่ารักจังดลยเนอะจุนนา"ร่างบางพูดกับคนข้างๆพลางยืดตัวไปมาแก้เมื่อยหลังจากลาคนอื่นๆในวงเรียบร้อย
"ฉันว่าก็งั้นๆล่ะ...สู้คู่เราไม่ได้หรอกเนอะ^^"ร่างสูงตอบเสียงเฉยก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนรักของตัวเองไม่ให้ตั้งตัวทัน
"บ...บ้า...=////="คนที่โกนแกล้งก็ได้แต่ยืนหน้าแดงและเงียบไป ร่างสูงเลยบีบจมูกร่างบางเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"ดึกมากแล้วแฮะ...แต่ฉันยังไม่ง่วงเลย ซึงอาง่วงยัง?"
"ยังเลย..สงสัยก่อนร้องเพลงจะตุนกาแฟเยอะไป ฮะๆ"
"งั้นไปหาที่นั่งดริ๊งค์กันป่ะ"
"ฉันไม่ชอบดื่มเหล้าอ่า..แถมที่นั่นยังเหม็นเหล้าด้วย ขอโทษนะจุนนา นายไปคนเดียวก็ได้นะไม่ต้องห่วง"ฮยอนซึงหน้าเจื่อนไปอย่างรู้สึกผิด
"ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นฉันก็ไม่ได้อยากไปขนาดนั้น แค่อยากอยู่กับนายเท่านั้นแหละ...ทั้งคืนเลยก็ได้นะ^^"ร่างสูงพูดพลางมองตาร่างบางด้วยแววตาลึกซึ้ง ฮยอนซึงสะอึกไป หน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นกว่าเดิม เขาหลบตาจุนฮยองไปมองทางอื่นไม่ให้ใจเต้นแรงไปกว่านี้
"แล้วนายอยากไปไหนล่ะ"จุนฮยองเห็นท่าทางร้อนรนของฮยอนซึงก็หัวเราะในลำคอนิดหน่อยแล้วกลับมายืนปกติก่อนจะถามความเห็นของร่างบางบ้าง
"ไปเดินตลาดถนนคนเดินกัน ตอนบ่ายนายพาไปกินไอศครีมแล้วอดช๊อปปิ้ง ถือว่าชดเชยเวลาละกัน"
"พอดีเลย มีตลาดที่นึงไม่ไกลเท่าไหร่ วันนี้เสี่ยจุนฮยองจ่ายให้เอง"
"งั้นผมขอซื้อไม่ยั้งเลยนะครับเสี่ย"
"ยั้งบ้างก็ดีนะครับ ฮะๆ"จุนฮยองยิ้มแห้งๆอย่างเถียงไม่ออก ฮยอนซึงก็เลยหัวเราะร่า
"ฮ่าๆๆๆๆ งั้นนำทางไปเลยครับเสี่ย"ร่างบางคว้าแขนจุนฮยองมาควงก่อนจะเรียกร่างสูงที่ยังอึ้งอยู่เล็กน้อยยิ้มๆ
"เสื้อตัวนี้สวยจังจุนนา~"ฮยอนซึงชูเสื้อยืดสีดำลายธงอเมริกาขึ้นมาแล้วยิ้มใหญ่
"อืม เท่าไหร่อ่ะ"
"เบาๆน่า แค่30$เอง"(ประมาณ900บาทแต่ไรเตอร์ไม่รู้กี่วอนเหมือนกัน 55)
"เฮ้ยยยย! ไม่ไหวมั้งนั่น"จุนฮยองเบิกตาโตทันทีที่ได้ยินราคา ถึงบ้านเขาจะรวยแต่เสื้อราคาขนาดนี้ถือว่าแพงพอดูเลยสำหรับเขา
ฮยอนซึงทำหูทวนลมไม่ได้ยินแขวนเสื้อนั้นกับแขนและค้นราวแขวนต่อไป ร่างสูงเลยแกล้งยื่นมือไปจิ้มเอวร่างบางไม่ให้รู้ตัว
"อ๊ะ!"อยู่ดีๆฮยอนซึงก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
"มีอะไรหรอ?"
"ไม่ต้องมาเนียนเลย"
"อะไรหรอ"
"ก็นายสะกิดฉันอ่ะ"
"ฮะๆรู้ด้วยหรอเนี่ย ว่าแต่นายจะเอาเสื้อป่ะ"
"ไม่เอาหรอก ฉันแค่ล้อเล่น แพงขนาดนั้นซื้อไปก็ใส่ไม่ลงหรอก"
"งั้นนายอยากไปไหนต่อล่ะ"
"กลับบ้านดีกว่า ป่านนี้แม่น่าจะกลับมาแล้ว ไปแวะดื่มอะไรซักหน่อยแล้วก็ค้างเลยก็ได้นะ"
"อื้ม ไปก็ดี แต่ถ้าค้างฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ"จุนฮยองกระซิบประโยคสุดท้ายให้ได้ยินแค่สองคนแล้วยิ้มกริ่ม
"ท...ทะลึ่งละ แม่ฉันก็อยู่ด้วยนะเฟ้ย ไปได้แล้วไป"ร่างบางฟาดแขนร่างสูงเต็มแนงก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับหน้าแดงๆ
"ฮะๆ คร้าบบบ~"ทั้งสองคนเดินจูงมือกันกลับบ้าน โดยไม่รู้สึกถึงสายตาคู่นึงที่มองตามไปอย่างไม่พอใจนัก
"love..oh baby my girl.."ร่างเล็กเดินฮัมท่อนแร็พติดหูจากเพลงเก่งที่ตัวเองเพิ่งจะร้องไปเมื่อสักครู่ในการขอแต่งงานอย่างมีความสุข ถึงมันจะฟังไม่ค่อยเป็นภาษาเท่าไหร่แต่เมื่อคนทำเป็นยังโยซอบมันเลยออกมาดูน่ารักและเรียกรอยยิ้มคนที่เห็นได้เป็นอย่างดี...ไม่เว้นร่างสูงที่เดินเข้ามาหลังเวทีพอดี
"เพลงนี้อีกแล้วสินะ..หึ นายมีอะไรกับ'อดีต'ของเรานักรึเปล่า?"ดูจุนยิ้มปากและพูดเน้นคำว่าอดีตหนักๆ โยซอบที่ดูอารมณ์ก็ฉายแววตาเศร้าวูบหนึ่งก่อนจะกลายเป็นแววตาเกลียดชังที่พักนี้เห็นได้บ่อยเหลือเกิน
'นี่ดูจุนนีฮยอง~ วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีของเรานะ ไม่คิดจะทำให้เค้าหน่อยหรอ?'
'อืมมม พี่ไม่ได่้เตรียมอะไรมาเลยอ่า..งั้นเดี๋ยวพี่ร้องเพลงให้ฟังแล้วกันเนอะ ได้มั้ยเอ่ย?'
'อะไรก็ได้แหละ แค่ฮยองไม่ลืมวันก็พอแล้วล่ะ'
'ฮะๆ อย่างอนน่านะ..เมื่อคืนพี่มัวแต่นั่งทำรายงานเลยมึนๆ'
'เค้าก็ไม่ได้งอนนี่นา...มาๆ ร้องเลยดีกว่า ถ้าฮยองร้องดีโยจะเก็บมาพิจารณา ฮี่ๆๆ'
'ฮะๆๆ ต้องอย่างนี้สิยังโยของพี่...'
'ว้าวเพราะจัง> <นี่เพลงอะไรหรอฮยอง?'
'Marry Uน่ะ'
'อ๋อ เพลงที่เพิ่งซ้อมกับวงไปเมื่อวานนี่'
'อื้ม พี่น่ะชอบเพลงนี้มากเลยนะ ตั้งแต่พี่ได้ฟังครั้งแรกก็รู้สึกว่า อยากร้องเพลงนี้ให้คนที่พี่รัก'ร่างสูงพูดเสียงเบาพลางมองตาร่างเล็ก
'อ...เอ่อ=///='
'พี่รักยังโยนะ...'ดูจุนกระซิบข้างหูโยซอบ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงกับคนตัวเล็กแผ่วเบา...
"ในเมื่อนายก็รู้ว่ามันเป็นอดีตแล้วจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไมไม่ทราบล่ะ"ร่างเล็กตอบเสียงเรียบพลางมองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ
"หึ ทีอยู่กับอีจุนไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่...แสดงเก่งนักนะ"ดูจุนก้าวเข้าไปหาร่างบางก่อนจะคว้าข้อมือมากำแน่นจนเป็นรอยแดง
"นี่!!!เจ็บนะ...ปล่อยฉัน!!!"
"ทำไมล่ะ!?! ลองพูดดีๆกับฉันเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นสิ"
"นายไม่มีค่าพอจะให้ฉันพูดดีๆด้วย บังคับให้ตายฉันก็ไม่พูดหรอก ทีนี้ปล่อยฉันได้แล้ว!!!"โยซอบพยายามบิดข้อมือและแกะมือหนาที่บีบมือเขาแน่นไปหมดจนข้อมือเขาเริ่มช้ำ แต่แกะเท่าไหร่ก็สู้แรงร่างสูงข้างหน้าไม่ได้เลย น้ำใสๆเริ่มเอ่อขึ้นที่ขอบตาเพราะความเจ็บที่ข้อมือและอารมณ์ที่พลุ้งพล่าน
"เหอะ...แล้วใครนะที่เคยพูดว่ารักฉันจะดูแลฉันอย่างนู้นอย่างนี้ แค่สองปีนี่..นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ..ยังโย"ดูจุนยักคิ้วและยิ้มมุมปากพลางถามเสียงกวน
"คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้..คนที่เห็นความรักของฉันเป็นเรื่องตลกน่ะ...ใครกันล่ะ?"ร่างเล็กกัดฟันพูดออกมาเสียงแผ่ว น้ำตาที่เอ่ออยู่เริ่มไหลออกมาช้าๆ
"แล้วถามหน่อย..คนที่เปลี่ยนไปน่ะ...นายไม่ช่รึไง.?..อื้อ!!!"โยซอบเงยหน้าขึ้นถามดูจุนทั้งน้ำตาแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อร่างสูงก็ดึงร่างบาชเข้าหาแล้วประกบจูบลงบนปากบางอย่างรุนแรง โยซอบพยายามผลักตัวออกแต่ดูจุนก็ใช้มือข้างนึงรั้งเอวบางไว้ให้ชิดกับตัวของเขา โยซอบเม้มปากไว้แน่น แต่มีเหรอร่างสูงจะยอมแพ้..?
ดูจุนประกบริมฝีปากค้างไว้จนโยซอบเริ่มหมดลมและอ้าปากเพื่อหายใจ ร่างสูงอาศัยจังหวะนั้นสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากบางและปิดปากไว้ไม่ให้โยซอบได้พูดอะไร ลิ้นอุ่นควานไปทั่วราวกับโหยหามานานอย่างไม่มีท่าจะหยุด สัมผัสที่รุแรงเริ่มเบาลง และกลายเป็นสัมผัสนุ่มนวลและอ่อนโยน เหมือนกับที่ร่างเล็กเคยได้รับเมื่อนานมาแล้ว...สัมผัสที่ไนส่วนลึกๆก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงและต้องการ...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และดูท่าทางคงไม่มีใครสนใจ ทั้งสองยังคงจูบต่อไปราวกับหยุดเวลาไว้และไม่อยากให้มันเดินต่อ
'Nevermind I'll find someone like you'แต่แล้วเสียงมือถือของโยซอบก็ดังขึ้น ทั้งผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่งแววตาแสดงออกถึงความเสียดาย แต่เมื่อเงยมามองหน้ากันดูจุนกลับเปลี่ยนมาทำหน้าเฉยชา ส่วนโยซอบก็ยกมือปาดริมฝีปากอย่างรังเกียจ
"พอใจนายรึยังล่ะ..?!?"ร่างบางว่าก่อนหันไปรับโทรศัพท์ ดูจุนยกมือแตะปากตัวเองยิ้มๆเมื่อคนตัวเล็กไม่เห็น
"สวัสดีครับ"
(ฮยอง...โยซอบฮยอง...)
"มินฮยอก!!!มีอะไรนายเป็นอะไรรึเปล่า? ทุกคนเป็นห่วงนายมากนะรู้มั้ย?"โยซอบถามเสียงดังอย่างกระสับกระส่าย จนดูจุนมองตามไป
(ฮยอง...ผมอยากตาย...)
"ไม่มินฮยอกอา นายอย่าท้อนะ แค่คนๆนึงไม่รักน่ะ...มันไม่ทำให้เราตายหรอกนะ"โยซอบปลอบคนในสายและเหลือบมองคนอีกคนก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย...ซึ่งทำให้คนๆนั้นเจ็บอยู่ไม่น้อย...
"แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน"
(ผับA...)
"โอเค...นายอย่าเพิ่งไปไหนนะเดี๋ยวฉันไปหา"โยซอบวางสายและวิ่งไปหยิบข้าวของอย่างกระวนกระวายและวิ่งไปที่ประตู
"จะไปไหนอีกล่ะ"
"ไปช่วยชีวิตคน แสะคนๆนั้นยังเป็นคนที่นายชอบด้วย นายคงไม่ห้ามฉันไปเพราะเหตุผลบ้าๆหรอกนะ อ้อ ทางที่ดีนายควรจะตามฉันมาถ้าอยากทำคะแนน"โยซอบหยุดเดินแล้วหันมาถามด้วยสายตาเกลียดชังและยิ้มมุมปาก
"ไม่รังเกียจที่จะอยู่ใกล้ฉันแล้วรึไง"
"อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย..."ร่างบางมองร่างสูงด้วยหางตาและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
'เหนื่อยนะ...ฉันเหนื่อยจนจะทนไม่ไหวแล้วนะโยซอบ'
"ว่าแต่...นายจะพาฉันหนีไปไหนล่ะ?ที่พ่อนายจะหาไม่เจอน่ะ"
"อืม...ไม่รู้สิ...คงหนีไปเรื่อยๆ"
"เหนื่อยตายสิ นี่..มันไม่ทางออกอื่นเลยหรออุนนา"
"เหนื่อยก็ต้องทนล่ะ ดีกว่าต้องมาทนทรมานกับความรักจอมปลอมนี่ และก็เพื่อเราสองคน.."ดงอุนบีบมือกีกวังเบาๆและมองตายิ้มๆ
"เน่าละๆ เราเป็นแค่เพื่อนนะ พูดยังกะสามีภรรยา"
"ก็ใกล้แล้วล่ะ"
"อ...ไอ้บ้า"กีกวังกลับมาพูดอารมณ์ดีเหมือนปกติแล้วต่อยแขนดงอุนไปหนึ่งครั้ง
"นี่...แต่ที่ฉันถามนายน่ะฉันจริงจังนะ ถ้าพ่อนายมาเจอเราเค้าจะทำยังไง นายจะไม่โดนพ่อเล่นงานหนักเลยหรอ"กีกวังมองหน้าร่างสูงอย่งเป็นห่วง
แต่เจ้าตัวก็ยังยิ้มทะเล้นกลับมา
"ก็ดีออก ตอนฉันโดนเล่นงานนายจะได้หนีไปไง"
"ไม่ตลกนะดงอุน"
"แล้วคิดว่าฉันตลกรึไง"ดงอุนเปลี่ยนมาทำหน้าจริงจังซะจนกีกวังนึกกลัว
"อ...เอ่อ ขอโทษ"ร่างเล็กก้มหน้าขอโทษเสียงแผ่ว ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและลูบหัวคนข้างหน้าเบาๆ
"น่ารักขนาดนี้ยกโทษอยู่แล้ว"
"แล้วจะหนียังไงไม่ให้คนตามเจอล่ะ?"กีกวังยิ้มบางๆก่อนกลับมาเข้าเรื่องอีกครั้ง
"รถบัสน่าจะตามยากกว่านะ แล้วก็ใช้ชื่อกับเบอร์ที่ไม่ใช่ของตัวเองจอง ไม่บอกใครเรื่องนี้..เก็บหลักฐานแสดงตัวไปให้หมด แค่นี้น่าจะพอนะ"
"อืม จดก่อนๆๆ"กีกวังพึมพำพลางจดสิ่งที่ดงอุนพูดเมื่อสักครู่ลงในสมุด
"จริงจังดีมาก นี่ล่ะกีกวังของฉัน"
"ฉันไม่ใช่ของนายว้อย"
'ก๊อกๆๆ'เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหยุดบทสนทนากลางคันและหันไปมอง
"ผมมีร์เองครับ ขอเจ้าของห้องเข้าห้องที~"
"อ่ะจ้า มาแล้วครับๆ"กีกวังลุกไปเปิดประตูอย่างอารมณ์ดี แต่คราวนี้ดงอุนไม่ได้หึงเหมือนคราวก่อนๆ ก็นะ คนที่ทำให้เขาคืนดีกับกีกวังก็คือมีร์นี่นา
"อ้าว คุณดงอุนยังไม่กลับหรอครับ"มีร์ทักขึ้นเมื่อชะเง้อมาในห้องโถงแล้วเจอร่างสูงนั่งโด่อยู่กลางห้อง
"ฮ่ะๆ จะไปแล้วล่ะครับ อ้อ เรื่องวันนี้...ขอบคุณมากนะครับ"ดงอุนโค้งให้มีร์นิดๆและเดินออกมา
"เรื่องเดินทางเดี๋ยวฉันจัดการเอง พรุ่งนี้ฉันต้องไปอยู่บ้านเดี๋ยวพ่อฉันจะรู้ตัว แล้วเดี๋ยวมะรืนนี้ฉันจะมารับ...ไปแล้วนะบ๊ายบาย"
ดงอุนเดินมาหยุดพูดกับกีกวังเบาก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป
"อืม^^ เจอกัน"กีกวังยิ้มหวานพลางโบกมือกลับไป
"เฮ้อ~"กีกวังถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันทีที่มาเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะตรงไปยังห้องที่นอนเมื่อคืน
"แหม..คืนดีกันซะแล้วนะฮยอง"
"เงียบเถอะน่า=//= เอ้อฉันขอนอนที่นี่อีกคืนนะ พรุ่งนี้ถึงไป"
"ตามสบายคร้าบ~"รอให้เจ้าของห้องตอบแล้วกีกวังก็ปิดประตูลง ร่างบางนั่งลงกับเตียงและทบทวนเรื่องต่างๆไปมา
นายตัดสินใจถูกแล้ว...อีกีกวัง!!!
วู้ฮู~ได้กลับมาอัพเร็วกว่าที่คาด เย้ๆ
รู้ตอนจุนซึงมันสั้นๆตันเนอะ ขอโทษด้วยนะคะ
พอดีหัวมันแล่นตอนคู่ดูซอบมาก(เพราะไรเตอร์ซัพพอร์ตคู่นี้เป็นพิเศษอยู่แล้วด้วย)โดยเฉพาะฉากจูบ=w= อาจจะมีคำตกคำผิดบ้างเพราะแต่งในไอพอดนะคะ ไรเตอร์ยังไม่ได้แก้เพราะอยากรีบลงพอดีคิดถึงรีดเดอร์(กลัวรีดเดอร์ลืม 555)
ส่วนสีกับตัวหนาอย่างที่บอกว่าลงด้วยไอพอดเลยเปลี่ยนไม่ได้ อาจมีงงกันบ้าง ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ปล.รักรีดเดอร์ทุกคน~จุ๊บๆ
"ฉันว่าก็งั้นๆล่ะ...สู้คู่เราไม่ได้หรอกเนอะ^^"ร่างสูงตอบเสียงเฉยก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนรักของตัวเองไม่ให้ตั้งตัวทัน
"บ...บ้า...=////="คนที่โกนแกล้งก็ได้แต่ยืนหน้าแดงและเงียบไป ร่างสูงเลยบีบจมูกร่างบางเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"ดึกมากแล้วแฮะ...แต่ฉันยังไม่ง่วงเลย ซึงอาง่วงยัง?"
"ยังเลย..สงสัยก่อนร้องเพลงจะตุนกาแฟเยอะไป ฮะๆ"
"งั้นไปหาที่นั่งดริ๊งค์กันป่ะ"
"ฉันไม่ชอบดื่มเหล้าอ่า..แถมที่นั่นยังเหม็นเหล้าด้วย ขอโทษนะจุนนา นายไปคนเดียวก็ได้นะไม่ต้องห่วง"ฮยอนซึงหน้าเจื่อนไปอย่างรู้สึกผิด
"ไม่ต้องเศร้าขนาดนั้นฉันก็ไม่ได้อยากไปขนาดนั้น แค่อยากอยู่กับนายเท่านั้นแหละ...ทั้งคืนเลยก็ได้นะ^^"ร่างสูงพูดพลางมองตาร่างบางด้วยแววตาลึกซึ้ง ฮยอนซึงสะอึกไป หน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นกว่าเดิม เขาหลบตาจุนฮยองไปมองทางอื่นไม่ให้ใจเต้นแรงไปกว่านี้
"แล้วนายอยากไปไหนล่ะ"จุนฮยองเห็นท่าทางร้อนรนของฮยอนซึงก็หัวเราะในลำคอนิดหน่อยแล้วกลับมายืนปกติก่อนจะถามความเห็นของร่างบางบ้าง
"ไปเดินตลาดถนนคนเดินกัน ตอนบ่ายนายพาไปกินไอศครีมแล้วอดช๊อปปิ้ง ถือว่าชดเชยเวลาละกัน"
"พอดีเลย มีตลาดที่นึงไม่ไกลเท่าไหร่ วันนี้เสี่ยจุนฮยองจ่ายให้เอง"
"งั้นผมขอซื้อไม่ยั้งเลยนะครับเสี่ย"
"ยั้งบ้างก็ดีนะครับ ฮะๆ"จุนฮยองยิ้มแห้งๆอย่างเถียงไม่ออก ฮยอนซึงก็เลยหัวเราะร่า
"ฮ่าๆๆๆๆ งั้นนำทางไปเลยครับเสี่ย"ร่างบางคว้าแขนจุนฮยองมาควงก่อนจะเรียกร่างสูงที่ยังอึ้งอยู่เล็กน้อยยิ้มๆ
"เสื้อตัวนี้สวยจังจุนนา~"ฮยอนซึงชูเสื้อยืดสีดำลายธงอเมริกาขึ้นมาแล้วยิ้มใหญ่
"อืม เท่าไหร่อ่ะ"
"เบาๆน่า แค่30$เอง"(ประมาณ900บาทแต่ไรเตอร์ไม่รู้กี่วอนเหมือนกัน 55)
"เฮ้ยยยย! ไม่ไหวมั้งนั่น"จุนฮยองเบิกตาโตทันทีที่ได้ยินราคา ถึงบ้านเขาจะรวยแต่เสื้อราคาขนาดนี้ถือว่าแพงพอดูเลยสำหรับเขา
ฮยอนซึงทำหูทวนลมไม่ได้ยินแขวนเสื้อนั้นกับแขนและค้นราวแขวนต่อไป ร่างสูงเลยแกล้งยื่นมือไปจิ้มเอวร่างบางไม่ให้รู้ตัว
"อ๊ะ!"อยู่ดีๆฮยอนซึงก็ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ
"มีอะไรหรอ?"
"ไม่ต้องมาเนียนเลย"
"อะไรหรอ"
"ก็นายสะกิดฉันอ่ะ"
"ฮะๆรู้ด้วยหรอเนี่ย ว่าแต่นายจะเอาเสื้อป่ะ"
"ไม่เอาหรอก ฉันแค่ล้อเล่น แพงขนาดนั้นซื้อไปก็ใส่ไม่ลงหรอก"
"งั้นนายอยากไปไหนต่อล่ะ"
"กลับบ้านดีกว่า ป่านนี้แม่น่าจะกลับมาแล้ว ไปแวะดื่มอะไรซักหน่อยแล้วก็ค้างเลยก็ได้นะ"
"อื้ม ไปก็ดี แต่ถ้าค้างฉันไม่รับรองความปลอดภัยนะ"จุนฮยองกระซิบประโยคสุดท้ายให้ได้ยินแค่สองคนแล้วยิ้มกริ่ม
"ท...ทะลึ่งละ แม่ฉันก็อยู่ด้วยนะเฟ้ย ไปได้แล้วไป"ร่างบางฟาดแขนร่างสูงเต็มแนงก่อนจะเดินนำไปพร้อมกับหน้าแดงๆ
"ฮะๆ คร้าบบบ~"ทั้งสองคนเดินจูงมือกันกลับบ้าน โดยไม่รู้สึกถึงสายตาคู่นึงที่มองตามไปอย่างไม่พอใจนัก
"love..oh baby my girl.."ร่างเล็กเดินฮัมท่อนแร็พติดหูจากเพลงเก่งที่ตัวเองเพิ่งจะร้องไปเมื่อสักครู่ในการขอแต่งงานอย่างมีความสุข ถึงมันจะฟังไม่ค่อยเป็นภาษาเท่าไหร่แต่เมื่อคนทำเป็นยังโยซอบมันเลยออกมาดูน่ารักและเรียกรอยยิ้มคนที่เห็นได้เป็นอย่างดี...ไม่เว้นร่างสูงที่เดินเข้ามาหลังเวทีพอดี
"เพลงนี้อีกแล้วสินะ..หึ นายมีอะไรกับ'อดีต'ของเรานักรึเปล่า?"ดูจุนยิ้มปากและพูดเน้นคำว่าอดีตหนักๆ โยซอบที่ดูอารมณ์ก็ฉายแววตาเศร้าวูบหนึ่งก่อนจะกลายเป็นแววตาเกลียดชังที่พักนี้เห็นได้บ่อยเหลือเกิน
'นี่ดูจุนนีฮยอง~ วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีของเรานะ ไม่คิดจะทำให้เค้าหน่อยหรอ?'
'อืมมม พี่ไม่ได่้เตรียมอะไรมาเลยอ่า..งั้นเดี๋ยวพี่ร้องเพลงให้ฟังแล้วกันเนอะ ได้มั้ยเอ่ย?'
'อะไรก็ได้แหละ แค่ฮยองไม่ลืมวันก็พอแล้วล่ะ'
'ฮะๆ อย่างอนน่านะ..เมื่อคืนพี่มัวแต่นั่งทำรายงานเลยมึนๆ'
'เค้าก็ไม่ได้งอนนี่นา...มาๆ ร้องเลยดีกว่า ถ้าฮยองร้องดีโยจะเก็บมาพิจารณา ฮี่ๆๆ'
'ฮะๆๆ ต้องอย่างนี้สิยังโยของพี่...'
'ว้าวเพราะจัง> <นี่เพลงอะไรหรอฮยอง?'
'Marry Uน่ะ'
'อ๋อ เพลงที่เพิ่งซ้อมกับวงไปเมื่อวานนี่'
'อื้ม พี่น่ะชอบเพลงนี้มากเลยนะ ตั้งแต่พี่ได้ฟังครั้งแรกก็รู้สึกว่า อยากร้องเพลงนี้ให้คนที่พี่รัก'ร่างสูงพูดเสียงเบาพลางมองตาร่างเล็ก
'อ...เอ่อ=///='
'พี่รักยังโยนะ...'ดูจุนกระซิบข้างหูโยซอบ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงกับคนตัวเล็กแผ่วเบา...
"ในเมื่อนายก็รู้ว่ามันเป็นอดีตแล้วจะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไมไม่ทราบล่ะ"ร่างเล็กตอบเสียงเรียบพลางมองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ
"หึ ทีอยู่กับอีจุนไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่...แสดงเก่งนักนะ"ดูจุนก้าวเข้าไปหาร่างบางก่อนจะคว้าข้อมือมากำแน่นจนเป็นรอยแดง
"นี่!!!เจ็บนะ...ปล่อยฉัน!!!"
"ทำไมล่ะ!?! ลองพูดดีๆกับฉันเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นสิ"
"นายไม่มีค่าพอจะให้ฉันพูดดีๆด้วย บังคับให้ตายฉันก็ไม่พูดหรอก ทีนี้ปล่อยฉันได้แล้ว!!!"โยซอบพยายามบิดข้อมือและแกะมือหนาที่บีบมือเขาแน่นไปหมดจนข้อมือเขาเริ่มช้ำ แต่แกะเท่าไหร่ก็สู้แรงร่างสูงข้างหน้าไม่ได้เลย น้ำใสๆเริ่มเอ่อขึ้นที่ขอบตาเพราะความเจ็บที่ข้อมือและอารมณ์ที่พลุ้งพล่าน
"เหอะ...แล้วใครนะที่เคยพูดว่ารักฉันจะดูแลฉันอย่างนู้นอย่างนี้ แค่สองปีนี่..นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ..ยังโย"ดูจุนยักคิ้วและยิ้มมุมปากพลางถามเสียงกวน
"คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้..คนที่เห็นความรักของฉันเป็นเรื่องตลกน่ะ...ใครกันล่ะ?"ร่างเล็กกัดฟันพูดออกมาเสียงแผ่ว น้ำตาที่เอ่ออยู่เริ่มไหลออกมาช้าๆ
"แล้วถามหน่อย..คนที่เปลี่ยนไปน่ะ...นายไม่ช่รึไง.?..อื้อ!!!"โยซอบเงยหน้าขึ้นถามดูจุนทั้งน้ำตาแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อร่างสูงก็ดึงร่างบาชเข้าหาแล้วประกบจูบลงบนปากบางอย่างรุนแรง โยซอบพยายามผลักตัวออกแต่ดูจุนก็ใช้มือข้างนึงรั้งเอวบางไว้ให้ชิดกับตัวของเขา โยซอบเม้มปากไว้แน่น แต่มีเหรอร่างสูงจะยอมแพ้..?
ดูจุนประกบริมฝีปากค้างไว้จนโยซอบเริ่มหมดลมและอ้าปากเพื่อหายใจ ร่างสูงอาศัยจังหวะนั้นสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากบางและปิดปากไว้ไม่ให้โยซอบได้พูดอะไร ลิ้นอุ่นควานไปทั่วราวกับโหยหามานานอย่างไม่มีท่าจะหยุด สัมผัสที่รุแรงเริ่มเบาลง และกลายเป็นสัมผัสนุ่มนวลและอ่อนโยน เหมือนกับที่ร่างเล็กเคยได้รับเมื่อนานมาแล้ว...สัมผัสที่ไนส่วนลึกๆก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงและต้องการ...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และดูท่าทางคงไม่มีใครสนใจ ทั้งสองยังคงจูบต่อไปราวกับหยุดเวลาไว้และไม่อยากให้มันเดินต่อ
'Nevermind I'll find someone like you'แต่แล้วเสียงมือถือของโยซอบก็ดังขึ้น ทั้งผละออกจากกันอย่างอ้อยอิ่งแววตาแสดงออกถึงความเสียดาย แต่เมื่อเงยมามองหน้ากันดูจุนกลับเปลี่ยนมาทำหน้าเฉยชา ส่วนโยซอบก็ยกมือปาดริมฝีปากอย่างรังเกียจ
"พอใจนายรึยังล่ะ..?!?"ร่างบางว่าก่อนหันไปรับโทรศัพท์ ดูจุนยกมือแตะปากตัวเองยิ้มๆเมื่อคนตัวเล็กไม่เห็น
"สวัสดีครับ"
(ฮยอง...โยซอบฮยอง...)
"มินฮยอก!!!มีอะไรนายเป็นอะไรรึเปล่า? ทุกคนเป็นห่วงนายมากนะรู้มั้ย?"โยซอบถามเสียงดังอย่างกระสับกระส่าย จนดูจุนมองตามไป
(ฮยอง...ผมอยากตาย...)
"ไม่มินฮยอกอา นายอย่าท้อนะ แค่คนๆนึงไม่รักน่ะ...มันไม่ทำให้เราตายหรอกนะ"โยซอบปลอบคนในสายและเหลือบมองคนอีกคนก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย...ซึ่งทำให้คนๆนั้นเจ็บอยู่ไม่น้อย...
"แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน"
(ผับA...)
"โอเค...นายอย่าเพิ่งไปไหนนะเดี๋ยวฉันไปหา"โยซอบวางสายและวิ่งไปหยิบข้าวของอย่างกระวนกระวายและวิ่งไปที่ประตู
"จะไปไหนอีกล่ะ"
"ไปช่วยชีวิตคน แสะคนๆนั้นยังเป็นคนที่นายชอบด้วย นายคงไม่ห้ามฉันไปเพราะเหตุผลบ้าๆหรอกนะ อ้อ ทางที่ดีนายควรจะตามฉันมาถ้าอยากทำคะแนน"โยซอบหยุดเดินแล้วหันมาถามด้วยสายตาเกลียดชังและยิ้มมุมปาก
"ไม่รังเกียจที่จะอยู่ใกล้ฉันแล้วรึไง"
"อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย..."ร่างบางมองร่างสูงด้วยหางตาและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
'เหนื่อยนะ...ฉันเหนื่อยจนจะทนไม่ไหวแล้วนะโยซอบ'
"ว่าแต่...นายจะพาฉันหนีไปไหนล่ะ?ที่พ่อนายจะหาไม่เจอน่ะ"
"อืม...ไม่รู้สิ...คงหนีไปเรื่อยๆ"
"เหนื่อยตายสิ นี่..มันไม่ทางออกอื่นเลยหรออุนนา"
"เหนื่อยก็ต้องทนล่ะ ดีกว่าต้องมาทนทรมานกับความรักจอมปลอมนี่ และก็เพื่อเราสองคน.."ดงอุนบีบมือกีกวังเบาๆและมองตายิ้มๆ
"เน่าละๆ เราเป็นแค่เพื่อนนะ พูดยังกะสามีภรรยา"
"ก็ใกล้แล้วล่ะ"
"อ...ไอ้บ้า"กีกวังกลับมาพูดอารมณ์ดีเหมือนปกติแล้วต่อยแขนดงอุนไปหนึ่งครั้ง
"นี่...แต่ที่ฉันถามนายน่ะฉันจริงจังนะ ถ้าพ่อนายมาเจอเราเค้าจะทำยังไง นายจะไม่โดนพ่อเล่นงานหนักเลยหรอ"กีกวังมองหน้าร่างสูงอย่งเป็นห่วง
แต่เจ้าตัวก็ยังยิ้มทะเล้นกลับมา
"ก็ดีออก ตอนฉันโดนเล่นงานนายจะได้หนีไปไง"
"ไม่ตลกนะดงอุน"
"แล้วคิดว่าฉันตลกรึไง"ดงอุนเปลี่ยนมาทำหน้าจริงจังซะจนกีกวังนึกกลัว
"อ...เอ่อ ขอโทษ"ร่างเล็กก้มหน้าขอโทษเสียงแผ่ว ทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและลูบหัวคนข้างหน้าเบาๆ
"น่ารักขนาดนี้ยกโทษอยู่แล้ว"
"แล้วจะหนียังไงไม่ให้คนตามเจอล่ะ?"กีกวังยิ้มบางๆก่อนกลับมาเข้าเรื่องอีกครั้ง
"รถบัสน่าจะตามยากกว่านะ แล้วก็ใช้ชื่อกับเบอร์ที่ไม่ใช่ของตัวเองจอง ไม่บอกใครเรื่องนี้..เก็บหลักฐานแสดงตัวไปให้หมด แค่นี้น่าจะพอนะ"
"อืม จดก่อนๆๆ"กีกวังพึมพำพลางจดสิ่งที่ดงอุนพูดเมื่อสักครู่ลงในสมุด
"จริงจังดีมาก นี่ล่ะกีกวังของฉัน"
"ฉันไม่ใช่ของนายว้อย"
'ก๊อกๆๆ'เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหยุดบทสนทนากลางคันและหันไปมอง
"ผมมีร์เองครับ ขอเจ้าของห้องเข้าห้องที~"
"อ่ะจ้า มาแล้วครับๆ"กีกวังลุกไปเปิดประตูอย่างอารมณ์ดี แต่คราวนี้ดงอุนไม่ได้หึงเหมือนคราวก่อนๆ ก็นะ คนที่ทำให้เขาคืนดีกับกีกวังก็คือมีร์นี่นา
"อ้าว คุณดงอุนยังไม่กลับหรอครับ"มีร์ทักขึ้นเมื่อชะเง้อมาในห้องโถงแล้วเจอร่างสูงนั่งโด่อยู่กลางห้อง
"ฮ่ะๆ จะไปแล้วล่ะครับ อ้อ เรื่องวันนี้...ขอบคุณมากนะครับ"ดงอุนโค้งให้มีร์นิดๆและเดินออกมา
"เรื่องเดินทางเดี๋ยวฉันจัดการเอง พรุ่งนี้ฉันต้องไปอยู่บ้านเดี๋ยวพ่อฉันจะรู้ตัว แล้วเดี๋ยวมะรืนนี้ฉันจะมารับ...ไปแล้วนะบ๊ายบาย"
ดงอุนเดินมาหยุดพูดกับกีกวังเบาก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป
"อืม^^ เจอกัน"กีกวังยิ้มหวานพลางโบกมือกลับไป
"เฮ้อ~"กีกวังถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันทีที่มาเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะตรงไปยังห้องที่นอนเมื่อคืน
"แหม..คืนดีกันซะแล้วนะฮยอง"
"เงียบเถอะน่า=//= เอ้อฉันขอนอนที่นี่อีกคืนนะ พรุ่งนี้ถึงไป"
"ตามสบายคร้าบ~"รอให้เจ้าของห้องตอบแล้วกีกวังก็ปิดประตูลง ร่างบางนั่งลงกับเตียงและทบทวนเรื่องต่างๆไปมา
นายตัดสินใจถูกแล้ว...อีกีกวัง!!!
วู้ฮู~ได้กลับมาอัพเร็วกว่าที่คาด เย้ๆ
รู้ตอนจุนซึงมันสั้นๆตันเนอะ ขอโทษด้วยนะคะ
พอดีหัวมันแล่นตอนคู่ดูซอบมาก(เพราะไรเตอร์ซัพพอร์ตคู่นี้เป็นพิเศษอยู่แล้วด้วย)โดยเฉพาะฉากจูบ=w= อาจจะมีคำตกคำผิดบ้างเพราะแต่งในไอพอดนะคะ ไรเตอร์ยังไม่ได้แก้เพราะอยากรีบลงพอดีคิดถึงรีดเดอร์(กลัวรีดเดอร์ลืม 555)
ส่วนสีกับตัวหนาอย่างที่บอกว่าลงด้วยไอพอดเลยเปลี่ยนไม่ได้ อาจมีงงกันบ้าง ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
ปล.รักรีดเดอร์ทุกคน~จุ๊บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น