คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [05] ความหลัง(ตอนยาวดูซอบ)
ร่างเล็กหอบเหนื่อยๆหลังจากวิ่งมาระยะหนึ่ง เขาค่อยชะลอความเร็วมาเป็นเดินก่อนจะยกมือปาดน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่หยุด
"หยุดร้องได้แล้ว ยังโยซอบ"เขาตีหัวตัวเองแล้วยิ้มเศร้าๆปลอบใจตัวเอง
"อ่า...ไปร้องคาราโอเกะดีกว่า"ร่างเล็กยืดเส้นยืดสาย พยายามลืมเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านประจำ
"이렇게 난 또 (Fiction in Fiction)
อีรอพเก นัน โต (Fiction in Fiction)
ฉันเป็นแบบนี้อีกแล้ว
잊지 못하고 (Fiction in Fiction)
อิจจี มซทาโก (Fiction in Fiction)
ฉันไม่สามารถลืมเธอได้
내 가슴 속에 끝나지 않을
แน คาซึม ซกเก กึทนาจี อันนึล
ฉันเขียนเรื่องราวของเรา
이야길 쓰고 있어
อียักกิล ซือโก อิซซอ
ที่จะไม่มีวันสิ้นสุดในใจของฉัน
널 붙잡을게 (Fiction in Fiction)
นอล บุทจัพพึลเก (Fiction in Fiction)
ฉันจะเชื่อในตัวเธอ
놓지 않을게 (Fiction in Fiction in Fiction)
นพจี อันนึลเก (Fiction in Fiction in Fiction)
ฉันจะไม่ยอมให้เธอจากไป
끝나지 않은 너와
กึทนาจี อันนึน นอวา
ฉันยังคงอยู่กับเรื่องราวของเธอ
나의 이야기 속에서
นาเย อียักกี ซกเกซอ
ฉันยังคงไม่ยอมให้เรื่องของเราจบลง
오늘도 in Fiction
โอนึลโด in Fiction
ทุกวันนี้ ฉันยังคงหลอกตัวเองอยู่"
โยซอบนั่งร้องเพลงอย่างเศร้าๆในห้องคาราโอเกะที่ร้านประจำ ถึงเขาจะพยายามไม่เลือกเพลงเศร้า แต่ก็ห้ามตัวเองไม่อยู่
"ก๊อกๆ ขอเข้าไปหน่อยนะจ๊ะ"เสียงป้าเจ้าของร้านดังขึ้นที่หน้าประตู ก่อนประตูหน้าห้องจะถูกเปิดออกมา
"Oh hi!"โยซอบหันไปยิ้มให้คุณป้าที่หน้าประตูอย่างสนิมสนม
(นึกซะว่าเขาคุยกันภาษาอังกฤษนะคะ :3)
"ไม่ได้เห็นโยซอบมานั่งหงอยอย่างนี้เป็นปีแล้วนะเนี่ย...เป็นอะไรรึเปล่าฮึ?"คุณป้านั่งลงข้างคนตัวเล็กแล้วถามอย่างเป็นห่วง
"เปล่าฮะคุณป้า...แค่มีเรื่องเครียดๆนิดหน่อย"
"ทะเลาะกับ...เอ่อ...เขามาอีกรึเปล่าจ๊ะ"
"เอ่อ...เปล่าหรอกฮะ...เราเลิกกันไปนานแล้วล่ะ ผมกับเขาน่ะ..."
"อืม...งั้นก็ตามสบายนะจ๊ะ"
"ครับ"
"อ้อใช่!!"
"ครับ..?"
"มีคนฝากให้เอาอันนี้มาให้น่ะจ่ะ"เธอเดินออกไปหยิบขนมปังรูปหน้ายิ้มมาให้คนตัวเล็ก
"อ่า...เจ้านี่อีกแล้ว ขอบคุณฮะคุณป้า"โยซอบยิ้มให้คุณป้า ก่อนเธอจะเดินออกจากห้องไป
"ทำไมนายชอบกินเจ้านี่จัง?"
"ก็มิสเตอร์สไมล์ลี่น่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งอร่อย หน้าเหมือนฉันด้วย ดูสิ"ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ชูขนมในมือขึ้นมาข้างแก้ม ทำให้คนตัวสูงยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
"กินไอ้นี่แล้วมีความสุขหรอ?"
"อื้มๆ"โยซอบพยักหน้าหงึกๆ
"งั้นเวลานายงอน ฉันจะซื้อไอ้นี่ให้นายกินทุกครั้งเลย"ร่างสูงยิ้มตาหยีเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำปากจู๋แบบงอนๆ
"อ่า นายก็รู้ว่าฉันง้อคนไม่เป็น"
"งั้นก็ได้ แต่ต้องเอามาให้ฉันทุกครั้งที่งอนนะ ถ้าลืมล่ะก็ฉันจะโกรธนายไปตลอดชีวิตเลย"
โยซอบยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อนึกย้อนอดีต
"นายยังไม่ลืมอีกเลยเหรอเนี่ย...เรื่องเจ้านี่"
"ตรู๊ดๆ"เสียงเตือนข้อความเข้าดังจากมือถือของคนตัวเล็ก เขาหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน
'ฮยองได้มิสเตอร์สไมล์ลี่แล้วใช่มั้ยครับ? นี่ก็ผ่านไปตั้งสองปีแล้ว ผมเลยไม่ค่อยแน่ใจว่าฮยองยังชอบเจ้านี่อยู่รึเปล่า เอ๊ะ! หรือว่าฮยองจะเลิกนิสัยชอบไปร้องคาราโอเกะแล้ว อย่าบอกนะว่าจริง ไม่งั้นขนมของผมก็เปล่าประโยชน์น่ะสิTT^TT - อีจุน'
หลังจากอ่านจบรอยยิ้มบนหน้าของโยซอบก็หุบไปทันที เมื่อรู้ว่าขนมที่ได้รับไม่ได้มาจากคนที่เขาคิด ทั้งก้อนนี้และก้อนอื่นก่อนๆหน้า
เขาหยิบรีโมทขึ้นเลือกเพลงSoomแล้วเร่งเสียงขึ้น...
지워볼래 니 자린 이제 없어 돌아올 곳도 없어
จีวอโพลเร นี จาริน อีเจ ออบซอ โทราโอล กดโด ออบซอ
ฉันจะพยายามลบมันออกไป ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน คุณจะไม่มีที่ให้กลับมาอีก
[니가 내게 더 내게 더 오면] 난 더 멀어져 갈 거야
[นีกา แนเก ทอ แนเก ทอ โอมยอน] นาน ทอ มอรอจยอ คัล กอยา
[ถ้าคุณใกล้เข้ามาและใกล้เข้ามาหาฉัน] ฉันจะไปให้ไกลกว่าเดิม
이제 좀 비켜줄래 나는 너를 버릴래
อีเจ จม พีคยอจุลเร นานึน นอรึล บอริลเร
คุณจะหลีกทางให้ไหม ฉันจะโยนคุณทิ้งไป
하지 마 돌아서려 하진 마 아무리 생각해 봐도
ฮาจี มา โดราซอรยอ ฮาจิน มา อามูรี แซงกักแฮ บวาโด
อย่าคิดจะทำ อย่าพยายามหันกลับมา ไม่ว่ายังไงฉันคิดวนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำอีก
정말 너를 지우긴 힘들 것 같아 정말 미칠 것 같아
ชองมัล นอรึล จีอูกิน ฮิมดึล กอด กัดทา ชองมัล มีชิล กอด กัดทา
มันยากที่จะลืมคุณ ฉันคิดว่าฉันกำลังจะเป็นบ้า
เขาปล่อยตัวเองให้ร้องไห้
ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้ให้คนๆนั้นอีก... แต่มันก็ทนไม่ได้จริงๆ
"มันจะดีหรอจ๊ะ...ทำแบบนี้น่ะ?"
"ดีแล้วล่ะครับ อย่างที่บอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว"
"แต่มันจะทำให้เขาเข้าใจผิดนะ...เธอต่างหากที่บอกให้ฉันเอามิสเตอร์ สไมล์ลีมาให้โยซอบเวลาเขามาที่นี่..."
"เป็นอย่างนี้น่ะ ดีแล้วล่ะครับ ต่อทุกๆคนที่ผมรัก"
"แต่มันไม่ดีต่อตัวเธอเลยนะ"
"ถ้าต้องมีความสุขบนความทุกข์ของคนที่ผมรัก ผมขอยอมถอยออกมาเพื่อความสุขของพวกเขาดีกว่าครับ แค่เห็นพวกเขายิ้มได้ ผมก็ดีใจไปด้วย อ่า ผมคงต้องไปทำงานแล้ว ฝากคุณป้าดูแลยังโยด้วย แล้วอย่าบอกเขาเรื่องผมนะ ถ้าเขาถามอะไรก็ตอบอย่างที่ตกลงกันไว้ล่ะครับ"
"จ้ะๆ ไปทำงานเถอะ ทางนี้ป้าดูแลให้"
"ไปก่อนล่ะครับ บายครับ" ร่างสูงโบกมือให้ป้าเจ้าของร้านอย่างเป็นมิตร ก่อนจะเดินออกมาที่รถแล้วกดโทรศัพท์หาน้องชาย
"ต่อจากนี้ก็หน้าที่ของนายแล้ว โชคดีล่ะ"
(ครับ แต๊งกิ้วฮยอง)
"ตี๊ด"เขาวางสายก่อนจะออกรถมุ่งหน้ากลับบ้าน...
"เฮ้อ~โล่งใจจังเล้ย"โยซอบพูดเสียงดังอย่างมีความสุขหลังจากขลุกอยู่ในร้านคาราโอเกะมาสามชั่วโมงเต็ม
"โยซอบจ๊ะ ขนมที่น้าเอาไปให้ไม่ได้กินหรอจ๊ะ ลืมรึเปล่า?"
แต่เดินออกมาไม่เท่าไหร่ป้าเจ้าของร้านก็ร้องทักไว้ก่อน
"อ๋อ ผมไม่หิวน่ะครับ ป้าทิ้งไปเลยก็ได้นะ ผมไม่ค่อยอยากกิน"
"เอาน่าๆ เก็บไว้เถอะ เดี๋ยวนี้ขนมยี่ห้อนี้หาซื้อยากจะตาย เสียดายของ แถมดูจุนนี่อุตส่าห์เอามาให้กับมือด้วย..."
ประโยคสุดท้ายเธอพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่โยซอบที่แสนจะหูดีกลับได้ยินแล้วหันมามอง
"ตะกี๊ป้าพูดอะไรรึเปล่าครับ?"
"ป..เปล่าจ้ะ คือว่า..."
"ฮยอง โยซอบฮยองใช่มั้ยครับ"เสียงอีจุนดังมาจากข้างหลัง คนน่ารักหันไปยิ้มให้อย่างคุ้นเคย
"ฮยองเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ ตะกี๊ดูจุนฮยองก็พูดแรงเกินไปจริงๆ"
"ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่เพลียๆ...อยากกลับบ้านแล้วด้วย"
"ผมไปส่งนะ"
"ถ้าไม่ฉันรบกวนเวลานาย ก็มาสิ" คนตัวเล็กพูดออกมาก่อนเดินนำหน้าอีจุนไปโดยไม่ได้มองกลับไป คนตัวสูงยิ้มอย่างมีความหวังแล้วค่อยๆเดินตามไป
ณ บ้านโยซอบ
"เข้ามาสิ มาดื่มอะไรก่อนมา"
โยซอบหยุดอยู่หน้าประตูแล้วโบกมือให้รุ่นน้องคนสนิท
"ครับฮยอง^^"อีจุนยิ้มกว้างก่อนจะตามคนตัวเล็กไป
"ฮยองย้ายเตียงหรอครับ คราวก่อนมันอยู่ตรงหน้าต่างนี่นา"
อีจุนชี้ไปที่เตียงที่ตอนนี้อยู่ที่มุมห้อง คำถามนั้นทำเอาโยซอบช็อคไปขณะหนึ่ง
"อืมมม ยังโยอ่า นีกี่โมงแล้วเนี่ย"
ร่างสูงบิดขี้เกียจก่อนจะหันไปมองร่างบาง
"เพิ่งจะหกโมงเช้าเอง จะรีบตื่นไปทำไมกัน ฉันเหนื่อย~"
ร่างบางหยิบนาฬิกามาดูก่อนบ่นอย่างงัวเงีย เขาแทบไม่มีแรงจะลืมตาด้วยซ้ำ(เพราะยังเหนื่อยไม่หายจากเมื่อคืน)
"จะไม่ให้ตื่นเร็วได้ยังไง นายก็รู้ว่าฉันตื่นง่าย แถมเตียงยังอยู่ซะริมหน้าต่างขนาดนี้"
"งั้นก็เลื่อนเตียงซะสิ"
"โอเค งั้นเลื่อนล่ะนะ"
"เฮ้ยเอาจริงดิ?!?"
"ครืดดดดด"
"ว๊ากกกกก"
"อ่ะ เลื่อนเสร็จละ ทีนี้ก็...มาต่อกันดีกว่า"ร่างสูงแสยะยิ้ม แล้วกดร่างเล็กลงบนเตียง...
"แล้วผมก็พูดว่า...เอ่อ ฮยอง ฟังผมอยู่รึเปล่า? ฮัลโหล~"เสียงอีจุนเรียกโยซอบทำให้คนตัวเล็กรู้สึกตัว
"อ่อ ขอโทษทีนะ มัวเหม่อคิดอะไรเพลินๆ"ร่างเล็กยิ้มแล้วเกาหัวอายๆ เรียกรอยยิ้มจากคนข้างหน้าได้ดีทีเดียวเชียว
"เออ อีจุน อยากดูหนังอะไรมั้ย?" โยซอบเปลี่ยนเรื่องคุย
"ก็อยากล่ะครับ แต่ดูจุนฮยอง..."
"ช่างหัวคนพรรค์นั้นเถอะ มาๆเลือกเรื่องกันดีกว่า"
ว่าแล้วโยซอบก็เดินไปยกกระบะซีดีมาวางแล้วเริ่มคุ้ย อีจุนเห็นจึงเข้าไปคุ้ยด้วย
"แปะ"หลังจากคุ้ยกองซีดีกองยักษ์ไปได้ซักครู่มือของทั้งสองคนก็มาโดนกันโดยบังเอิญ ร่างสูงเงยหน้ามายิ้มให้ร่างเล็ก แต่ร่างเล็กกลับไม่ได้มองกลับไป...เขากำลังนึกถึงใครอีกคน
"โหย นายจะมีหนังไว้ทำไมเยอะแยะหลายเรื่อง หาแล้วมันเยอะจนเลือกไม่ถูกเลยเนี่ย"
"เลือกๆไปเหอะน่าดูจุน"
"แปะ"จู่ๆมือของพวกเขาก็มาแตะกันโดยบังเอิญ ทั้งสองคนเงยหน้ามามองกันแล้วหัวเราะนิดๆ
"จุ๊บ"ดูจุนจับมือของร่างเล็กมาจูบที่หลังมือเบาๆ ก่อนจะเยื้องหน้าเข้าไปใกล้กับคนข้างหน้า โยซอบก็ได้แต่หน้าแดงด้วยความอาย จะขยับไปไหนก็ไม่ได้เพราะร่างสูงจับข้อมือและไหล่ของเขาไว้
"ฉันเลือกได้แล้วล่ะว่าฉันจะดูอะไรดี แต่ไม่รู้ว่านายจะให้ฉันดูมั้ย"
"จะดูอะไรก็ดูไปสิ ฉันจะไปว่าอะไรล่ะ"
"แน่ใจนะ?"ว่าแล้วร่างสูงก็ดันกล่องซีดีออกไปข้างๆช้าๆ
"อ...อืม แล้วจะดูเรื่องอะไรล่ะ"
"ฉันจะดูนาย...ทั้งคืนเลยก็ยังได้"พูดแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย คนตัวเล็กก็ถึงกับอึ้งกับคำพูดของร่างสูง ดูจุนเห็นอย่างนั้นเลยดึงโยซอบเข้าประกบลงที่ริมฝีปากอย่างนุ่มนวล
"เริ่มล่ะนะ..."
"ฮยอง! เหม่ออีกแล้วนะ ผมว่าฮยองนอนก่อนดีมั้ย"อีจุนเรียกโยซอบอย่างน้อยใจ ไม่ใช่ว่าเค้าไม่รู้หรอกนะว่าโยซอบเหม่อเพราะอะไร
"เอ่อ โทษทีนะ ว่าแต่นายจะดูอะไรล่ะ"
"ผมว่าจะดูเรื่องนี้ล่ะนะ แต่ดูสภาพฮยองแล้วผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า"อีจุนชูกล่องชีดีหนังเรื่อง We've been in love ขึ้นมา(ไรเตอร์แต่งชื่อเอง แต่ถ้าตรงกับเรื่องอะไรก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ)แล้ววางมันลงในกล่องอย่างเสียดาย
"อ่า ฉันขอโทษ ดูเถอะๆ ฉันก็อยากดูเรื่องนี้เหมือนกัน จียงฮยองให้มาตอนวันเกิดยังไม่ได้ดูเลย"
"งั้นผมเปิดดูเลยนะ"ว่าแล้วอีจุนก็เดินไปจัดการเปิดทีวี ส่วนโยซอบก็ไปเตรียมป๊อปคอร์น
และแล้วหนังก็เริ่มขึ้น เนื้อเรื่องในตอนแรกเริ่มด้วยพระเอกและนางเอกเป็นเพื่อนรักกัน และพระเอกสารภาพรักกับนางเอก แล้วพวกเขาก็กลายเป็นแฟนกัน
พวกเขารักกันมากๆ แต่แล้ววันนึงพระเอกก็ทำไม่ดีกับนางเอกขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ ในตอนแรกนางเอกก็ยอมอดทน แต่เมื่อถามสาเหตุแล้วพระเอกไม่พูดอะไร บวกกับทนไม่ไหว เธอจึงบอกเลิกกับพระเอกไป
ผ่านไปหลายปี เธอได้เจอกับน้องชายของพระเอก แล้วกลายเป็นแฟนกัน โดยตอนจบทั้งสองแต่งงานกัน แล้วพระเอกก็บอกกับน้องชายว่า
"My job is done now.Please take care of her...You know...We've been in love...She and me"
(หน้าที่ของฉันจบแล้ว ช่วยดูแลเธอด้วย...นายก็รู้...ว่าเราเคยรักกัน...เธอกับฉันน่ะ)
"แหมะ"น้ำตาของโยซอบไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
เขาไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเหมือนชีวิตของเขาขนาดนี้ แต่เพียงแค่ตอนจบมันไม่เหมือนกันเท่านั้น...
"นี่ดูจุนน่า..เป็นอะไรไปเนี่ย วันนี้นายไม่คุยกับฉันเลยนะ"
"ไม่เกี่ยวกับนาย ฉันก็เป็นอย่างนี้ของฉันมานานแล้ว"ร่างสูงพูดอย่างรำคาญแต่ไม่หันมามองคนที่พยายามเดินตามขายาวให้ทันเลย
"ไม่จริงซะหน่อย นายออกจะเป็นคนดี น่ารัก อ่อนโยน แล้วก็..."
"นั่นมันก็แค่ฉากหน้าเท่านั้น ตัวจริงของฉันก็คือแบบนี้ล่ะ ถ้านายไม่ชอบก็เลิกกับฉันได้นะ ฉันไม่แย้ง" ร่างสูงหันมาพูดเสียงเรียบ ทำเอาคนตัวเล็กน้ำตาปริ่มขอบตา ก่อนน้ำหยดใสๆจะไหลลงมา
"ป...เปล่า ไม่ได้ไม่ชอบหรอก อะไรที่เป็นดูจุนน่ะ ฉันชอบหมดแหละ"ร่างเล็กยิ้มทั้งน้ำตาให้ร่างสูง
"งั้นก็ดี...อ้อ แล้ววันหลังอย่าร้องไห้ต่อหน้าฉันอีกล่ะ...ไม่ชอบ"ดูจุนพูดเสียงเบาก่อนจะออกเดินไป
"อ...อื้ม"ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนเดินตามร่างสูงไป
ผ่านไปเป็นเดือนๆแล้ว ดูจุนก็ยังไม่เลิกทำตัวเฉยเมยกับโยซอบ และมีแต่จะแย่ลงๆ เขาลาออกจากวงแล้วย้ายไปอยู่วงคู่แข่ง เมื่อโยซอบไปหาก็จะใช้ให้ทำนู่นทำนี่ แต่คนตัวเล็กก็ไม่เกี่ยงและทำมันอย่างอดทน จนวันหนึ่ง...
"แอ๊ด...ดูจุนนา ฉันมาแล้.."
"นี่นายกับโยซอบเป็นแฟนกันจริงๆเหรอ ดูพวกนายไม่เหมาะกันเลยว่ะ"
เสียงของสมาชิกคนหนึ่งคุยกับดูจุนทำให้คนตัวเล็กชะงักและยืนรอฟังคำตอบจากคนที่ตัวเองรัก
"อืม...สำหรับหมอนั่นก็คงจะใช่แหละ"
"หมายความว่าไงวะ"
"ก็สำหรับหมอนั่นฉันก็คงจะเป็นแฟนล่ะนะ แต่หมอนั่นไม่เคยดูออกเลยว่าฉันไม่ได้รักเขาแล้ว"
โยซอบเริ่มมีน้ำตาแล้วกำเสื้อของตัวเองแน่น
"ไม่รักแล้วทำไมไม่เลิกๆกันไปล่ะ"
"ฉันก็เคยบอกไปแล้วว่าถ้าอยากเลิกฉันก็ไม่แย้ง แต่หมอนั่นก็ยังดึงดันไม่เลิกเอง"
"แล้วนายไม่สงสารเขามั่งเหรอ?"
"ก็นะ...แต่มันก็สบายดีไม่ใช่หรือไง มีคนมาคอยทำนู่ทำนี่ให้ ไม่ต้องจ่ายค่าแรงด้วย"
"ตุบ"โยซอบปล่อยถุงของใช้ที่อยู่ในมือลง ทำให้ทุกคนหันมามองอย่างตกใจยกเว้นดูจุนที่หันมามองอย่างไม่พอใจ
"นายมาสาย..."
"ปั่ก"โยซอบโยนขวดน้ำในมือใส่หน้าร่างสูงเต็มแรง แต่คนตัวสูงรับไว้ได้
"มาสาย...ทำกับฉันขนาดนี้แล้วยังจะพูดแบบนี้ได้อีกหรอฮะ?!?"
"ฉันไปทำอะไรให้นาย?"ดูจุนยักคิ้วหาเรื่องแล้วพูดเสียงเรียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ปากก็บอกว่ารักฉัน แต่พอลับหลังกลับดูถูกกันขนาดนี้...ทุเรศที่สุดเลย!!!"
โยซอบตะโกนทั้งน้ำตา ทำเอาทุกคนในห้องตกใจโดยเฉพาะดูจุน ที่ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะได้เห็นโยซอบในมุมนี้
"ที่ฉันบอกว่ารักนายน่ะ...มันตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง ฉันไม่ได้บอกว่าฉันยังรักนายซะหน่อย"
"ฮึก... แล้วสำหรับนาย...ที่ผ่านมา..ฉันเป็นอะไรกันแน่?"
"ก็คง...ของเล่น...มั้ง"
"อะไรนะ...นาย..."
"ใช่ นายฟังไม่ผิด"
"เฮอะ...ฮึก...นายมันเลว ฉันมองนายผิดไปจริงๆ มันอาจจะช้าเกินไป แต่...เราเลิกกันเถอะ"
"ถ้าฉันไม่ยอม?"
"นายไม่ได้รักฉันแล้วจะทรมานฉันไปเพื่ออะไรล่ะ"
"ก็อยาก...แล้วอีกอย่างสถานะของนายในตอนนี้คือต้องเชื่อฟังฉัน ดังนั้นถ้าฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่!!"
ดูจุนเดินไปหาโยซอบแล้วจับคางร่างบางให้เงยขึ้น
"เข้าใจใช่มั้ย...นายมันก็แค่ของเล่นของฉันเท่านั้น" ร่างสูงแสยะยิ้มแล้วจ้องตาร่างบางด้วยแววตาคมน่ากลัว
"ได้โปรดเถอะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ให้ฉันได้ลืมนายไปซะ...เราเลิกกันเถอะ"
"ก็ได้...เราเลิกกันก็ได้ แต่ฉันมีข้อแม้"
"อะไรล่ะ?"
"นายจะเลิกกับฉันก็ได้ฉันไม่เกี่ยง แต่มีข้อแม้ว่าฉันจะสามารถสั่งให้นายทำอะไรก็ได้สิบอย่าง ถ้าครบเมื่อไหร่ ถือว่าเราขาดกัน"
"โอเค ดี แล้วก็ขออย่าให้เราเจอกันอีกเลย!!!"โยซอบตะโกนเสียงดังอย่างโมโห ก่อนจะสะบัดมือของร่างสูงออกจากหน้า แล้ววิ่งออกจากห้องซ้อมมา เขาตัดสันใจตังแต่วินาทีนั้น...ว่าจะไม่ไปเจอหน้าคนชื่อยุนดูจุนอีก
"ฮยอง...ร้องไห้ทำไม อินกับหนังขนาดนั้นเลยเหรอ"
โยซอบหันไปมองอีจุนที่มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง
"อืม...นางเอกเค้าแสดงดีมากเลยเนอะ"โยซอบหัวเราะเจื่อนๆ
"ฮยองคงไม่ได้...ร้องไห้เพราะพี่ชายผมหรอกนะ"
"อึก...นายรู้...เหรอ..!"โยซอบปาดน้ำตาก่อนจะถามอีจุนที่ก้มหน้าอย่างน้อยใจ
"อืม แต่ว่าฮยอง...ฮยองรู้ใช่มั้ยว่าผมรักฮยอง...มากกว่าพี่ชายของผมอีก"อีจุนจับมือร่างบางก่อนจะมองหน้าอย่างจริงใจ
"เอ่อ"
"ผมรู้ว่าฮยองยังลืมเค้าไม่ได้...แต่ให้โอกาสผมหน่อยเถอะนะ"
"ก๊อกๆ"เสียงเคาะประตูดังแว่วมาไกลๆ ทำให้โยซอบหาโอกาสหลบตาอีจุนได้
"อีจุน...มีคนมา นายได้ยินมั้ย"
"ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลยนะ ฮยอง...คบกับผมนะ"
"ก๊อกๆๆ"เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ
"อีจุน ฉันว่าฉันไปเปิดประตูดีกว่านะ"
"ฮยอง!"อีจุนเริ่มขึ้นเสียง
"ผมรู้ว่าฮยองไม่ได้รักผม แต่ผมรอได้ รอจนกว่าฮยองจะรักผมกลับ"
โยซอบมองหน้าอีจุนเงียบเขาเองก็พูดไม่ถูกว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง เขาทั้งสับสน ดีใจ เสียใจ สงสาร และกลัวความผิดหวังจะซ้ำรอย แต่เขาก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจอีจุนเลย
"อืม...ถ้านายทนได้..แต่ฉันเองก็ไม่รู้นะ ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อไหร่"
โยซอบพูดเสียงเบา อีจุนยิ้มกว้างก่อนจะดึงร่างบางมากอดแน่น
"ขอบคุณนะฮยอง"อีจุนมองหน้าร่างบาง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนปากของทั้งสองแตะกัน เมื่อเห็นว่าตัวเล็กไม่ขัดขืนจึงประทับจูบอยู่เนิ่นนานโดยที่ไม่รู้เลยว่า ที่คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืน เป็นเพราะเขากำลังมองไปยังคนอีกคนหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาในห้องของเขาเมื่อกี๊ต่างหาก...
"พวกนาย...ทำอะไรกันน่ะ"
เราหายไปนานจริงๆ...ขอโทษนะคะ สำหรับคนที่ยังรออ่านอยู่(มีไหมเอ่ย)
พอดีเราไปเข้าค่ายของยูซีอีมา เลยไม่ได้เอามาลง ขอโทษที่ให้รออีกทีอย่างงามๆค่า
ความคิดเห็น