Ex-Lover (มันจบไปแล้ว...) [Fic BEAST]

ลำดับตอนที่ #4 : [04] ความจำ (ตอนยาวปิ้นซึง)

"แล้วถ้าฉันบอกว่าที่ฉันทำไป...เพราะนายคือคนที่ฉันรักจริงๆล่ะ...?"
ประโยคที่จุนฮยองพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาฮยอนซึงได้แต่นั่งนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก
"นายจะรักฉันได้ยังไง เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ แล้วนายเป็นใครมาจากไหนฉันก็ยังไม่รู้"
"นี่นาย...จำฉันไม่ได้เลยเหรอ ไม่ได้ซักนิดเลยเหรอ?"จุนฮยองมองฮยอนซึงหน้าเจื่อน น้ำตาเริ่มคลอที่เบ้าจนเขาต้องยกมือขึ้นปาดเล็กน้อยแล้วกลับไปพิงพนักพิงของตัวเอง
"จะให้จำนายได้ยังไงกันล่ะ...ก็บอกแล้วว่าฉันไม่เคยเจอนายน่ะ..."คนสวยเถียงออกมาเบาๆ หลังจากเห็นคนข้างๆมีน้ำตา มันก็ทำให้เขารู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่ว่าเขาก็ไม่เคยรู้จักจุนฮยองจริงๆ ไม่ว่าจะพยายามนึกกี่ครั้ง
"หึ...มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน...ทุกๆอย่างของนายมันเหมือนกับคนที่ฉันตามหามาก แม้แต่แม่ก็ยังหน้าเหมือนกันด้วยซ้ำ..."
"ฉันขอโทษ...ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก...พระเจ้าอาจจะแค่...กลั่นแกล้งฉันล่ะมั้ง ฉันเองตะหาก ที่ควรจะขอโทษ"จุนฮยองหันมายิ้มเศร้าๆทั้งน้ำตา ฮยอนซึงเห็นอย่างนั้นเลยยกมือขึ้นแตะหลังคนตัวสูงเบาๆ แต่คนตัวสูงกลับเบนหลังหนี
"อย่าเลย...ยิ่งนายทำแบบนี้ มันจะยิ่งทำให้ฉันคิดกับนายมากขึ้น"
"อืม..."จุนฮยองพบักหน้าก่อนจะออกรถ


"เอี๊ยด"รถสีขาวคันสวยจอดเข้าที่ใต้อพาร์ทเมนท์ของฮยอนซึง
"ฮยอนซึง...ฮยอนซึง...ตื่นได้แล้วถึงแล้วนะ"จุนฮยองสะกิดคนตัวเล็กที่นั่งเงียบจนผลอยหลับไปเบาๆ
"อ...อืม อีกห้านาทีน่าาา"ฮยอนซึงพูดอย่างงัวเงียก่อนจะบิดตัวหนีไปอีกด้านหนึ่ง
"เฮ้ออ เป็นอย่างงี้ตลอดสิน่า"จุนฮยองส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจออกจากรถแล้วอ้อมไปอุ้มร่างบางขึ้นห้อง
เขาเดินเข้าลิฟท์ก่อนจะกดชั้นที่ห้องของฮยอนซึงอยู่
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ wait for me please"แต่ก่อนที่ลิฟท์จะปิดลง เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงดังมาไม่ไกลนัก เลยต้องเปิดลิฟท์รอเธอ
"Thank you...เฮ้! นี่จุนฮยองนี่ใช่มั้ยลูก"ผู้หญิงที่ใส่ผ้าคลุมหัวแล้วแว่นสีชาถามขึ้นหลังจากเดินเข้ามาในลิฟท์
"อ่า...ครับ แล้วคุณ...?"จุนฮยองมองหญิงวัยกลางคนตรงหน้าอย่างงงๆ ก็แต่งซะมิดชิดขนาดนั้น จะไปจำได้ยังไงกันล่ะ
"นี่น้าเองไงจ๊ะ...จาง ซอฮี แม่ของคนที่ลูกอุ้มอยู่นี้ไงจ๊ะ"ว่าแล้วเธอก็จัดแจงถอดผ้าคลุมหัวและแว่นอันใหญ่ของเธอออก
"อ้อ สวัสดีครับ คุณน้า ไม่ได้เจอกันนานมากเลย"จุนฮยองยิ้มแล้วโค้งให้เธออย่างทุลักทุเล
"ติ๊ง"ประตูลิฟท์เปิดออกก่อนซอฮีจะได้ตอบอะไร เธอวิ่งออกจากลิฟท์มาเปิดประตูห้องให้ เพราะเห็นท่าทางจุนฮยองแล้วน่าจะไม่รอด
"เห็นมั้ยขนาดแม่นายก็ยังจำฉันได้เลย แล้วทำไมนายถึงลืมฉันล่ะ"จุนฮยองก้มลงพูดกับคนที่ยังหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะรีบเดินตามซอฮีเข้าห้องไป



"แกร๊ก"จุนฮยองค่อยๆปิดประตูห้องนอนของฮยอนซึงอย่างเบามือ หลังจากพาคนตัวเล็กเข้านอน เขาเดินไปยังโซฟาริมห้องก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรง
"จุนฮยองนี่เปลี่ยนไปเลยนะเนี่ย หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะเรา"ซอฮีพูดขึ้นหลังเก็บกวาดเศษแก้วน้ำในห้องครัวเสร็จแล้วเดินออกมาเจอจุนฮยองนั่งไร้วิญญาณอยู่ที่โซฟา
"ขอบคุณครับคุณน้า"
"ว่าแต่เรามาที่ยูเอสตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย?"
"ก็หลังจบม.หกน่ะครับ"
"อืมมม แล้วเรามาเจอฮยอนซึงได้ยังไงล่ะลูก ประเทศก็ออกจะกว้าง"
"ก็ไม่รู้เหมือนนะครับ สงสัยจะตัดกันไม่ขาด ฮ่าๆๆ"
"อืม ยังไงๆก็ตัดกันไม่ขาดจริงๆนะ สองคนนี้ นึกถึงตะก่อนเลยนะ ที่ทั้งสองคนชอบไปขลุกทำการบ้านยันดึกดื่น แล้วไม่ยอมตื่นไปเรียนกัน อ๊าาา น้าล่ะคิดถึงจริงๆ ว่าแต่ ลูกชายน้าเค้าทำดีกับจุนฮยองมั้ยลูก?"
"จะให้พูดจริงๆ...เขาจำผมไม่ได้เลยครับ เขาบอกว่า...นึกเท่าไหร่ก็จำไม่ได้เลยว่าเคยเจอหน้าผม..."
"อ่า...หรือว่า...อาจจะเป็นเพราะเรื่องนั้นก็ได้มั้ง"
"ครับ...?"
"อ่าว นี่ซึงๆยังไม่ได้บอกจุนฮยองหรอลูก"
"บอก...บอกเรื่องอะไรหรอครับ"
"อืม งั้น จุนฮยองรู้ใช่มั้ยลูกว่าตอนก่อนที่ซึงๆจะมายูเอสกับแม่น่ะ...เค้าเคยมีแฟนอยู่คนนึง"
"ค...ครับ"
"ซึงๆน่ะรักเค้ามาก ชุดที่จุนฮยองใส่อยู่นี่ก็เหมือนกัน ซีงๆน่ะไปสมัครงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนเพื่อจะซื้อไปให้วันวาเลนไทน์"
"อึก"จุนฮยองตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ซอฮีพูด



"จุนฮยองงงงงง วันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ ฉันมีธุระต้องไปทำ คงอีกเป็นอาทิตย์เลยล่ะ พอดีแม่ฉันไม่อยู่แล้วเรื่องนู้นเรื่องนี้มันยุ่งมากเลย"
"อ่าาาาาา นายคงไม่ได้แอบไปมีกิ๊กหรอกนะ"
"ไม่หรอกกกก ฉันน่ะไม่รักใครนอกจากจุนฮยองหรอก"
"อืม งั้นก็กลับบ้านดีๆนะ"
"อื้ม"


จุนฮยองเหม่อลอยนึกถึงภาพในอดีตที่ไหลพรั่งพรูเข้ามาไม่หยุด เรื่องที่ซอฮีเพิ่งพูดไปมันตอบคำถามหลายๆคำถามที่เขายังสงสัยมาจนวันนี้ได้ดีทีเดียว
"นี่...จุนฮยองจ๊ะ...จุนฮยอง"
"ค..ครับ"เสียงของซอฮีปลุกจุนฮยองขึ้นจากภวังค์
"แหม อึ้งไปเลยล่ะสิ นี่จุนฮยองยังไม่รู้เหรอจ๊ะ ว่าแฟนฮยอนซึงน่ะ...เป็นผู้ชาย?"
"อ่อ เรื่องนั้นผมรู้แล้วล่ะครับ แล้ว...คุณน้ารู้เรื่องด้วยหรอครับเนี่ย คิดว่าฮยอนซึงจะไม่กล้าบอกซะอีก"
"อืม ตอนแรกซึงๆก็ไม่ได้บอกอะไรหรอกนะ แต่เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียวบ่อยๆ น้าเลยถามว่ามีเรื่องอะไร ถึงได้รู้ว่าลูกน้าน่ะ...มีแฟน แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก"
"แล้วคุณน้าไม่ได้ค้านอะไรเลยเหรอครับ?"
"ตอนแรกน้าก็รู้สึกไม่ค่อยดีหรอกนะ แต่ในเมื่อเรามีกันแค่สองคน แล้วซึงๆก็ดูมีความสุขมากหลังจากมีแฟน น้าก็วางใจได้ละนะ"
"ว่าแต่...แล้วเรื่องแฟนคนนี้นี่ ทำไมถึงทำให้ฮยอนซึงจำผมไม่ได้ล่ะครับ"
"อ่อ...ก็...อย่างที่น้าบอกน่ะล่ะว่าซึงๆน่ะ ทำงานหนักมาก เพราะอยากจะซื้อเสื้อผ้าชุดนี้ให้แฟน...แต่ว่า..."
"แต่ว่า...ทำไมล่ะครับ"จุนฮยองถามซอฮีด้วยความอยากรู้ ถ้าเขาได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็คงจะคลายความไม่เข้าใจไปได้ไม่น้อย
"ในตอนแรกน่ะ ซึงๆกะว่าจะเอาไปให้แฟนตัวเองในวันวาเลนไทน์ แต่ว่าสองวันก่อนหน้านั้นฮยอนซึงก็เดินตากฝนกลับบ้านมา ร้องไห้คนเดียวอยู่ทั้งคืน น้าถามอะไรก็ไม่ตอบซักคำ..."คำพูดของซอฮีทำให้จุนฮยองอึ้งจนพูดไม่ออก

เพราะฉันงั้นเหรอ...?เกิดอะไรขึ้น...?ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลย...?

"ตอนแรกน่ะ น้าก็คิดว่าแค่ทะเลาะกันตามภาษาวัยรุ่น น้าก็เลยถามเขาว่า ถ้าทะเลาะกันใหญ่โตขนาดนี้ หนีไปอยู่เมืองนอกเลยดีมั้ย แต่ซึงๆกลับตัดสินใจเด็ดขาดแล้วขอน้ามายูเอสทันที ก็เลยลงเอยว่า น้าก็ต้องพาเขามาอยู่ที่ยูเอสจนวันนี้นี่แหละ"
"แต่...ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงจำไม่ได้"
"ก็น้ายังพูดไม่จบนี่นา"
"อ่อ ขอโทษครับ งั้นเชิญพูดต่อเลยครับ"
"ก็...หลังจากย้ายมายูเอสน่ะ ซึงๆดูซึมมากๆ และไม่เคยยิ้มอีกเลย จนวันนึง ระหว่างซึงๆขึ้นรถบัสไปเรียน รถเกิดเบรกกระทันหัน แล้วก็พลิกคว่ำ ซึงๆสลบไปเป็นอาทิตย์ แล้วพอเขาฟื้นมา เขาก็ลึมเรื่องตอนที่เขามีแฟนไปเกือบหมดเลย หมอบอกว่า เพราะมันเป็นเรื่องที่สะเทือนใจเขามากในตอนนั้น พอเจออุบัติเหตุแบบนี้เข้าไป เขาก็เลยช็อค จนร่างกายตัดสินใจจะลืมเรื่องพวกนั้นทิ้งไปเองน่ะจ้ะ"
"แล้วเขาลืมไปหมดเลยเหรอครับ"
"อืม จะว่าหมดมั้ยก็ไม่หรอกนะ ตัวเขาเองก็จำได้ว่าเคยมีแฟนเป็นผู้ชาย แล้วก็จำได้ว่าเคยมีความสุขขนาดไหน แต่เขาก็ลืมไปแล้วว่าคนๆนั้นคือใคร แล้วก็ลืมไปแล้วว่าทำไมเขาถึงเสียใจขนาดอยากหนีมาไกลขนาดนี้ ถึงยังไงก็เถอะ เขาไม่น่าลืมจุนฮยองไปด้วยเลยนะ แปลกเหมือนกัน น้าเองก็เพิ่งรู้"
"นั่นสินะครับ แหะๆ"จุนฮยองยิ้มแห้งๆ
"งั้น คุณน้าก็ช่วยเตือนความจำหมอนี่หน่อยนะครับ ผมขอกลับบ้านก่อน สวัสดีครับ"เขาลุกขึ้นโค้งลา ก่อนจะออกจากห้องไป

ฉันเข้าใจแล้วฮยอนซึง ฉันขอโทษที่เข้าใจนายผิด...แต่ว่า...ทำไม..ทำไมนายถึงหนีฉันมาล่ะ ทำไมกัน..?



"เอาล่ะทุกคน กรุณาอยู่ในความสงบด้วย"เสียงอาจารย์ที่หน้าห้องปลุกให้คนตัวเล็กที่นั่งเหม่ออยู่หลังห้องตื่นขึ้นจากภวังค์อย่างงงๆ
"อย่างที่ครูเคยบอกไว้ว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาเรียนในห้องนี้กับเรา"เสียงอื้ออึงดังขึ้นลั่นห้องทันที ทำเอาร่างบางต้องยกมืขึ้นปิดหู ด้วยความเป็นคนไม่ชอบเสียงคุยดังๆอยู่แล้ว ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วด้วยความรำคาญเล็กน้อย
"เอาล่ะ งั้นเชิญเข้ามาได้เลยนักเรียน ดูท่าทางทุกคนจะต้อนรับเธอดีจริงๆ"อาจารย์ผายมือเรียกคนหน้าประตูเล็กน้อย ก่อนประตูจะเปิดออกช้าๆ ฮยอนซึงปรือตามองไปที่หน้าห้องเล็กน้อย
"ขออนุญาตครับ"เด็กหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาในห้องอย่างนอบน้อม ก่อนจะโค้งให้คนอื่นๆในห้อง
"ว้าวววววววว เท่ห์จังเลยอ่าาาาา"
"เนอะๆ ดูแนวดีจัง หล่อดีด้วย คิกๆๆ"เสียงซุบซิบของเด็กผู้หญิงดังขึ้นทั่วห้องอย่างกับจะไม่มีใครได้ยิน
"โอ๊ย จะเสียงดังอะไรกันนักหนานะ"ฮยอนซึงก้มหน้าลงก่อนบ่นเบาๆ
"สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ ยง จุนฮยอง ผมเพิ่งย้ายมาโซลได้ไม่กี่อาทิตย์ อาจจะมีสับสนอะไรไปบ้าง ช่วยให้คำแนะนำกันด้วยนะครับ"พูดเสร็จก็ยิ้มบางๆ แบบที่ถนัด เขาช่างไม่รู้เสียเลยว่ามันมีสเน่ห์ต่อคนที่ได้เห็นมาก ไม่เว้นแม้แต่คนตัวเล็กที่นั่งมองอยู่หลังห้อง

ตึกๆ ตึกๆ

ฮยอนซึงยกมือขึ้นกุมหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล
"บ้าน่า.."เขาทุบหน้าอกตัวเองสองสามครั้ง ทำให้คนหน้าห้องหันมามองอย่างเอ็นดูนิดๆ

อยากรู้จัก...ความรู้สึกแรกที่พุ่งเข้ามาในหัวของคนตัวสูง

"อืม งั้นก็อย่างที่จุนฮยองได้บอกไปนะทุกคน ช่วยให้คำแนะนำกับเขาด้วย.. ว่าแต่แล้วเราจะให้จุนฮยองไปนั่งที่ไหนดีล่ะ อยากนั่งตรงไหนเป็นพิเศษมั้งจุนฮยอง"อาจารย์หันไปถามจุนฮยอง แน่นอนว่าเขาได้เล็งที่นั่งไว้แล้วเรียบร้อย
"ตรงนั้นแล้วกันครับ"เขาชี้นิ้วไปยังเก้าอี้ข้างๆฮยอนซึงที่ยังนั่งงงๆอยู่ ทำเอาสาวๆทั้งห้องร้องโห่อย่างเสียดายไปถ้วนหน้า
"งั้นก็ตามนั้น ฮยอนซึง"
"ค..ครับ"คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย
"ไหนๆนายก็เรียนเก่งที่สุดในห้องเราแล้ว ฝากดูแลจุนฮยองด้วยล่ะ"
"ครับอาจารย์"ฮยอนซึงรับหน้านิ่ง ก่อนหันไปมองคนข้างๆอาจารย์ที่ยืนยิ้มแฉ่ง เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เวลามีคนมานั่งข้างๆ เขาไม่ได้ตีตัวออกจากสังคมหรอกนะ เขาแค่พูดไม่ค่อยเก่ง เลยเข้าสังคมไม่ค่อยได้มากกว่า มีครั้งหนึ่งตอนประถม เขาเคยพยายามจะคุยกับเพื่อนข้างๆ แต่สุดท้ายเพื่อนก็ร้องไห้เฉยเลย มันเลยยิ่งทำให้เขาไม่ค่อยอยากมีเพื่อนมากกว่าเดิม
"งั้นก็...ฝากตัวด้วยนะ"จุนฮยองเดินมานั่งข้างๆฮยอนซึงก่อนจะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ นายชื่อฮยอนซึงใช่มั้ย ฉันจุนฮยอง"ร่างสูงยื่นมือมาจับมือข้างหนึ่งของร่างบางจับมือตนเองแล้วเขย่าเบาๆ
"อืม ยินดีที่ได้รู้จัก"ฮยอนซึงพูดตะกุกตะกัก ไม่มีใครเป็นมิตรกับเขาากขนาดนี้มานานแล้ว
"นายเรียนเก่งมากเลยเหรอ"
"ไม่หรอก..."
"ไม่เอาน่า อย่าถ่อมตัวนักเลย"
"เอ่อ...คือ...อ่า..."
"งั้นนายได้เกรดเฉลี่ยเท่าไหร่?"
"ส...สามจุด..แปด...จ...เจ็ด"
"ฮะ!!!"จุนฮยองตะโกนลั่นห้องแล้วผลักตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ เขามองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่น่าเชื่อ
"นี่ฉันดูไม่น่าจะเรียนเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ"ฮยอนซึงชี้หน้าตัวเองพร้อมยักคิ้วถามอย่างหาเรื่องนิดๆ
"แฮ่มๆ แหม สนิทกันเร็วดีจังเลยนะสองคนนั้นน่ะ"เสียงอาารย์กระแอมจากหน้าห้องทำให้ทั้งสองรีบกลับมานั่งที่ ก่อนจะมองหน้ากันแล้วหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

จากนี้ไป ชีวิตฉันคงมีสีสันขึ้นเยอะเลยแฮะ...ยง จุนฮยอง


"เฮือก!!"ฮยอนซึงสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันแปลกๆ
"ยง...จุน...ฮยอง โอ๊ย!!"เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนึกถึงฝันเมื่อคืน
"ฮยอนซึง!!!" ซอฮีที่เปิดประตูเข้ามาหลังได้ยินเสียงฮยอนซึงร้อง วิ่งเข้ามาดูอย่างตกใจ
"เป็นอะไรมั้ยลูก? เอายามั้ย?"
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกแม่ แค่ปวดหัวหน่อยๆน่ะ"
"อ่าาาา เอ๊ะไม่แน่นะ อาจเป็นเพราะความทรงจำของลูกกำลังจะกลับมาก็ได้ ดีออกนะลูก แม่ล่ะสงสารจุนฮยองเขาจริงๆ อุตส่าห์ได้เจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันมาตั้งหกปี ลูกดันจำเขาไม่ได้ซะงั้น แถมเขายังต้องมาคอยตามดูแลลูกเหมือนแต่ก่อนอีก"
"ว...ว่าไงนะแม่ แม่รู้จักจุนฮยองด้วยหรอ"ฮยอนซึงมองหน้าแม่ของเขาอย่างสงสัย
"แน่นอนสิ ก็ก่อนจะมายูเอสน่ะ ลูกกับเขาสนิทกันจนแยกจากกันไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าลูกจะลืมเขาไปด้วย"
"ทำไมผมถึงจำเขาไม่ได้เลยล่ะ...?"
"อืม อาจเป็นเพราะหน้าตาเขาเปลี่ยนไปด้วยรึเปล่านะ งั้นเดี๋ยวแม่ไปเอารูปเก่าๆมาให้ดู เผื่อลูกจะจำอะไรได้"
ซอฮีเดินออกจากห้องนอนของลูกชายไป ก่อนจะกลับมาพร้อมอัลบั้มเล่มหนาเล่มหนึ่ง
"เอาล่ะ...เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า แม่ขอตั้งชื่อโครงการนี้ว่า โครงการฟื้นฟูเมมโมรี่การ์ดย่ำแย่ของนายจาง ฮยอนซึง!!! แถ่น แทน แท๊นนนน"
"เอาเถอะแม่ เริ่มเลยมาๆ"เขาขยับตัวเข้าไปใกล้แม่มากขึ้น ซอฮียกมือขึ้นโอบลูกชายอย่างเอ็นดู
"รูปแรก..."เธอเปิดอัลบั้มมาที่หน้าแรก แต่ก่อนจะได้อธิบายอะไร
"กริ๊งๆๆๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นซะก่อน
"ว้ายๆๆ สายสำคัญซะด้วย นี่ซึงๆ ใต้รูปมันพอมีคำบรรยายอยู่บ้าง อ่านตรงนั้นเอาละกันนะลูก แม่ไปคุยธุระก่อน"
"ครับๆ ไปเถอะแม่"ฮยอนซึงโบกมือเบาๆให้แม่ไปทำงานของตัวเอง ก่อนจะก้มหน้ามองภาพๆแรก
ในรูปตัวเขาเองกำลังหน้าแดงและเหมือนกำลังโวยวายอะไรบางอย่างกับแม่ที่ถือกล้องอยู่ ส่วนข้างๆก็มีจุนฮยองที่หน้ายังดูเด็กกว่าตอนนี้เล็กน้อยนั่งยิ้มแล้วเอามืออุดปากเหมือนกลั้นหัวเราะ

ซึงๆพาเพื่อนมาที่บ้านครั้งแรก...เพื่อนคนนี้สุดยอดจริงๆ แม่ขอเคารพค่าาาาาา

คำบรรยายใต้ภาพทำให้ร่างบางยิ้มออกมา


"นายแน่ใจนะ ว่าแม่นายจะไม่ว่าอะไร นายเคยบอกนี่ว่าไม่เคยพาเพื่อนไปที่บ้าน"
"ไม่หรอกมั้ง แม่จะดีใจด้วยซ้ำ ปกติฉันไม่ค่อยมีเพื่อนกับเค้าหรอก เอาล่ะ ถึงแล้ว บ้านฉันเอง"
"แกร๊ก"ร่างบางบิดประตูเปิดออก
"สวัสดีจ้าาาาาา ลูกสุดที่รัก และเพื่อนคนแรกของซึงๆในรอบสิบปี อ่าาา แม่รอคอยวันนี้มายาวนานแค่ไหนรู้มั้ย ขอบคุณมากนะจ๊ะจุนฮยอง เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกหน่อยเร็ว"ซอฮีหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายฮยอนซึงที่กำลังหน้าแดงเพราะอายทั้งแม่ทั้งเพื่อน ส่วนจุนฮยองก็กำลังกลั้นหัวเราะสุดขีด



"ดูท่านายจะเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ รู้สึกแย่จัง ทำไมฉันถึงลืมนายได้นะ โอ๊ย"ฮยอนซึงยิ้มให้เรื่องที่ตนทยอยจำขึ้นมาได้แต่ก็เจ็บหัวขึ้นมาอีก
"โอย เจ็บหัวอีกแล้ว กว่าฉันจะจำนายได้ฉันคงตายเพราะปวดหัวซะก่อนมั้งเนี่ย"เขาหัวเราะ ก่อนจะเปิดอัลบั้มไปเรื่อยๆ ความทรงจำต่างๆเริ่มไหลพรั่งพรูเข้ามาในหัวเหมือนฟิล์มภาพยนตร์ จนเขาไปหยุดที่รูปสองรูปที่แปะอยู่คู่กันในหน้าหนึ่ง
รูปบนเป็นรูปด้านหลังของเขากับจุนฮยองที่กำลังเดินจับมือคุยกันอย่างมีความสุขระหว่างทางเดินกลับบ้าน รอยยิ้มของเขาในรูปกว้างและดูมีความสุขมาก จนแม้แต่ตัวเขาเองก็จำไม่ได้เลยว่ายิ้มแบบนั้นเป็น ที่ใต้รูปมีบรรยายไว้ว่า

เห็นเข้าระหว่างทางไปทำงาน ซึงๆกับจุนฮยองเดินจูงมือกันกลับบ้าน ว้าวๆๆๆ สนิทกันดีจังเลย ในรูปซึงๆดูมีความสุขจัง ดีจังเลยนะที่ซึงๆได้เจอเพื่อนดีๆแบบนี้เข้าซักที

ส่วนรูปข้างล่างเป็นรูปของฮยอนซึงที่นอนกอดหมอนข้างอยู่ยนเตียง กับจุนฮยองที่นอนใส่แต่กางเกงนอนอยู่บนพื้นพร้อมทำหน้าเจ็บหลังเล็กน้อย ที่ใต้รูปบรรยายไว้ว่า

เพิ่งกลับมาจากไฟลท์เมื่อคืน เหนื่อยมากๆ แต่พอเห็นสภาพของเด็กทั้งสองคนนี้ก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย สงสัยเมื่อคืนจะค้างอยู่ด้วยกัน แล้วดูเหมือนซึงๆจะถีบเพื่อนรักตกเตียงอีกต่างหาก จุนฮยองผู้แสนรันทดของน้า ฮือๆTT

"โอ๊ย อ...โอ๊ย"คราวนี้ฮยอนซึงปวดหัวมาก มากจนร้องไม่ออก เขากุมหัวเองก่อนจะกำผ้าห่มแน่น
"อะไรเนี่ย...นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย...?"เขาพูดออกมาเสียงแหบแห้งจนหมดสติไปอีกครั้ง...




"ฮยอนซึง...ฮยอนซึง...ตื่นๆๆๆ"เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นข้างๆตัวทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น
"อืมมมมม ตะกี๊นี้...ฝันหรอกเหรอ"
"ทำไมเหรอ?"
"ป...เปล่า ฝันร้ายเฉยๆนะ"
"นี่..ว่าแต่ฮยอนซึง นายคิดจะโดดงานกีฬาสีจริงๆหรอ มานอนแผ่อยู่บนดาดฟ้าเนี่ย"
"แน่นอน ก็ฉันเกลียดวิชาพละที่สุดในโลกเลยนี่นา นายเองก็รู้"
"อืม แต่เค้าจะไม่ว่าเอาหรอ"
"ไม่หรอก ถ้าเราไม่อยากเล่นก็ไม่ต้องลงก็ได้ แค่อย่าออกไปนอกโรงเรียนเป็นพอ แต่ถ้านายอยากเล่นก็ไปได้นะ ฉันก็นอนอยู่เนี่ยแหละ"
"อ่อ ไม่เอาดีกว่า ถ้านายไม่ไป ฉันก็ไม่ไปด้วย ไม่มีนายข้างๆแล้วฉันไม่มีแรงทำอะไรหรอก"จุนฮยองพูดก่อนจะล้วตัวลงนอนข้างๆร่างเล็ก ใจของร่างบางเต้นแรงขึ้นมาเพราะคำพูดของร่างสูงข้างๆ
"พูดซะอย่างกับแฟนกันแน่ะ ฮ่าๆๆๆ อย่างกับนายจะตายถ้าไม่ได้อยู่กับฉันจริงๆล่ะ"ฮยอนซึงหัวเราะยิ้มๆ แต่คนตัวสูงกลับหันมามองเขาด้วยสายตาจริงจัง
"ก็ฉันไม่ได้พูดเล่นนี่นา"
"แฮ่ย ไม่เอาน่า นายจะขอฉันเป็นแฟนรึไง"ฮยอนซึงพูดติดตลก แต่เบนหน้าไปอีกทางเพราะเขาก็แอบหวังไว้ลึกๆเหมือนกันว่าจะใช่
"ใช่...ฉันจะขอนายเป็นแฟน"
"ฟรึ่บ"
"หืมมมม?!?"จุนฮยองว่าแล้วก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมตัวของฮยอนซึงไว้อย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กได้แต่มองอย่างตกใจเพราะทำอะไรไม่ถูก
หัวใจของคนตัวเล็กเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆและไม่มีทีท่าจะเบาลงเลย
"ฉันเอาจริงนะ...ฮยอนซึง ฉันรักนาย"
"ฉ...ฉันเองก็รักนาย ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่"
"ไม่ใช่ฮยอนซึง...ฉันไม่ได้รักนายแบบนั้น...แต่ฉันรักนายแบบนี้"ว่าแล้วจุนฮยองก็ประทับริมฝีปากหนาลงกับริมฝีปากของฮยอนซึง ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน แล้วยังเปิดริมฝีปากของตัวเองปากเพื่อรับสัมผัสอบอุ่นจากคนตัวสูง เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่ขัดขืน ร่างสูงก็จัดการสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางแล้วแลกจูบหอมหวานกันอยู่เนิ่นนาน
"ฮยอนซึง...นายทำแบบนี้ แปลว่านายตอบตกลงใช่มั้ย..เรื่องที่ฉันถามไป"จุนฮยองถอนริมฝีปากของตัวเองออกก่อนจะลูบผมร่างบางเบาๆแล้วถามออกมา ถึงแม้เขาจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็เถอะ
"อ..อืม"ฮยอนซึงเบนหน้ามองออกไปทางอื่นแต่ก็พยักหน้าแล้วตอบเบาๆอย่างอายๆ
"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ...เรา...มารักกันให้มากขึ้นๆเถอะ...ตั้งแต่วันนี้...ฉันรักนายนะ"
"อืม...ฉันก็...รักนาย"ฮยอนซึงพูดเบาจนเกือบกระซิบด้วยความอาย จุนฮยองยิ้มพอใจ ก่อนจะเริ่มประทัยจูบให้คนที่เขารักอีกเนิ่นนาน



"วันนี้ฉันค้างบ้านนายนะ แม่นายไปต่างประเทศนี่"
"นี่ น้อยๆหน่อยเถอะ ตอนแรกก็ขอเดินจูงมือ แล้วจะไปค้างบ้านฉันอีก เป็นแฟนกันวันแรกนี่ขอซะยังกะแต่งงานแล้วเลยนะ"
"หรือจะปฏิเสธ?"
"ก...ก็เปล่า แต่ห้ามทำอะไรนะ"
"ครับๆ เข้าใจแล้วครับคุณแฟนครับ"
"บ้า!!"
"ฮ่าๆๆ แต่ก็รักคนบ้าใช่มั้ยล่ะครับ"
"เออ แต่ถ้าพูดมากจะไม่รักแล้ว ป่ะ เข้าบ้านกัน"
"ฮ้าาาาาาาา ฉันเองก็มาห้องนี้บ่อยนะ แต่พอเราเปลี่ยนสเตตัสกันแล้ว รู้สึกอึดอัดจัง"
"ตรงไปมั้ย ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เลยนะ"
"ทำไมล่ะ ก็เราเป็นแฟนกัน ฉันก็ต้องรู้สึกอะไรบ้างสิ อยู่กับแฟนในห้องนอนสองต่อสองตอนกลางคืนน่ะ"
"เงียบไปๆ อย่าได้คิดจะ...เฮ้ย"ไม่ทันที่ฮยอนซึงจะปฏิเสธ จุนฮยองก็จัดการกดฮยอนซึงลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมทันที
"คืนนี้...นายเสร็จฉันแน่ คุณแฟนที่รัก^^"ร่างสูงค่อยๆเลื่อนมือไปถกชายเสื้อร่างบางขึ้น ร่างบางได้แต่หน้าแดงแล้วมองไปทางอื่น เห็นดังนั้น เขาก็เลื่อนมือไปที่กางเกงของร่างเล็กบ้าง แต่ก่อนจะได้ทำอะไร...
"อั่ก!! อะไรอ่าาา ฮยอนซึง"ร่างเล็กก็ออกแรงถีบท้องร่างสูงออกจากตัวเองจนคนโดนถีบจุกไปเลยทีเดียว
"หยุดเลยนะ ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามทำอะไร นี่เราเพิ่งเป็นแฟนกันวันแรกเอง ไปอาบน้ำได้แล้วไป แล้วเดี๋ยวค่อยลงมากินข้าวข้างล่าง"
ฮยอนซึงลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อ
"โธ่...อดเลย... คุณน้าอุตส่าห์ไม่อยู่แล้วเชียว"จุนฮยองมองร่างบางอย่างเสียดายก่อนจะกัดปากอย่างอารมณ์เสียนิดๆ


"ฮยอนซึง...นายหลับรึยัง"จุนฮยองเรียกคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงหลังจากกินข้าวอาบน้ำเรียบร้อย
"หึๆ หลับแล้วเหรอ...เดี๋ยวก็ลักหลับซะเลย"ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนเดินเข้ามาใกล้ร่างบางขึ้นเรื่อยๆ ถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วนั่งลงบนเตียงเบาๆ
"อย่า! ได้! คิด! ว่าแล้วเชียวว่านายต้องทำแบบนี้ ฉันจะโกรธจริงๆแล้วนะจุนฮยอง"ฮยอนซึงที่ดูเหมือนหลับไปแล้วลุกขึ้นมานั่งกอดอกทันทีที่ร่างสูงนั่งลง ทำเอาจุนฮยองช็อคเลยทีเดียว
"อ่าาาาา ฉันล้อเล่นเฉยๆน่า อย่าโกรธกันนะ นะๆๆๆๆ"จุนฮยองกอดฮยอนซึงแน่น แล้วเกยคางไปวางบนไหล่บางพร้อมกระพริบตาปริบๆ
"ถ้าอยากให้ฉันหายโกรธก็นู่น บนพื้นน่ะ ไปนอนบนนั้นเลยไป"ฮยอนซึงสะบัดหัวไปทางพื้นข้างเตียง
"ง่าาาาาา"
"หรือจะเลิกกับฉัน?"
"คร้าบๆๆๆ ฉันก็แค่อยู่กับนายแล้ว...มีอารมณ์นี่นา จะให้อดทนไปตลอดอย่างงี้ได้ยังไง"
จุนฮยองทำสายตาเศร้าแต่แฝงแววทะลึ่งใส่คนสวย
"ลงไปเลยไป แล้วก็...ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะไม่ยอมเลยนะ แค่มันยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง... นอนได้แล้วนอนๆๆ"ว่าแล้วก็ปิดไฟแล้วคลุมโปงทันที ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างดีใจกับคำพูดน่ารักๆของร่างบาง ก่อนจะนอนลงบนพื้นเย็น

ฉันรักนายจัง..รอฉันหน่อยนะจุนฮยอง...อีกไม่นานหรอก...

ร่างบางคิดในใจแล้วยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว




"อี รอล จุล อาล ลัซ ซอ..."เสียงริงโทนโทรศัพย์ดังขึ้น ทำให้ร่างสูงที่งีบอยู่บนโซฟาตื่นขึ้น
(จุนฮยองจ๊ะ นี่น้าเองนะ น้าซอฮี น้าไปเจอเบอร์เราในเครื่องซึงๆ เลยนึกถึงเราเป็นคนแรกเลย)
"ครับๆ สวัสดีครับ"
(พอดีน้าต้องไปทำงานด่วนข้างนอก ข่วยไปหาข้าวให้ฮยอนซึงกินหน่อยได้มั้ยจ๊ะ ไปอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย เดี๋ยวจะออกไปเป็นงมข้างนอกเอา)
"อ่า ได้ครับๆ"
(ขอบคุณนะจ๊ะ)
"เฮ้อ ทำฉันยุ่งอีกแล้วนะฮยอนซึง"จุนฮยองลุกขึ้นก่อนเดินออกจากห้องไป


"แอ๊ด"จุนฮยองค่อยเปิดประตูห้องนอนของฮยอนซึงช้าๆ หลังจากหาเจ้าของห้องทั่วห้องก็ยังไม่เจอ เขาเลยรู้ว่าเจ้าตัวคงกำลังนอนหลับอยู่
"ฮยอนซึง...อยู่มั้ย"เขาชะเง้อหน้าเข้าไปช้าๆ แล้วก็พบกับคนตัวเล็กที่กำลังนอนอยู่ ร่างสูงยิ้มเล็กๆ ก่อนเดินไปนั่งที่เตียงแล้วจัดผ้าห่มที่ยับยู่ยี่ให้เรียบร้อย
"ตื่นได้แล้วนะ นี่มันบ่ายแล้วนะ นอนกินบ้านกินเมืองเดี๋ยวก็อืดหมด"เขายกมือขึ้นปัดปอยผมบนใบหน้าสวยก่อนจะก้มหน้าลงมองใกล้ๆ
ใบหน้าที่เขาโหยหาถึงมานานแสนนาน ตอนนี้อยู่ใกล้เขาแค่ปลายนิ้ว... เขาค่อยๆเลื่อนหน้าลงก่อนจะประทับริมฝีปากของเขาลงกับร่างบางอย่างแผ่วเบา
"อืมมมม"คนตัวเล็กร้องออกมาเล็กน้อย หลังจากรู้สึกตัว ร่างสูงรีบผละริมฝีปากตนเองออกแล้วนั่งหลังตรงอย่างตกใจ
"ตะกี๊...นายทำอะไรฉันน่ะ"ฮยอนซึงจับปากตัวเอง ก่อนเหลือบไปมองคนตัวสูงที่นั่งหน้าแดงอยู่ไม่ห่าง
"เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันลืมตัว อย่าโกรธฉันเลยนะ"จุนฮยองก้มหน้าอย่างหงอยๆ
"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าโกรธนี่นา"
"เห"ร่างสูงมองร่างบางที่น่าจะอารณ์เสียอย่างประหลาดใจ
"ฉันก็เคยบอกนายแล้ว...ว่าให้รอให้ฉันพร้อมก่อน"
"แต่นั่นก็ตั้งนานแล้วนี่นา...เฮ้ย!... หรือว่า..."
"ใช่...นายเข้าใจไม่ผิด"ร่างเล็กหันไปสบตากับร่างสูงก่อนจะยิ้มกว้าง

"ฉันว่าฉันจำนายได้แล้วล่ะ...ยง จุนฮยอง!!"


เย้ๆๆๆ ในที่สุดภาษาเอเลี่ยนก็หายแล้ว
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วรู้สึกยังไงกันบ้างเอ่ย
ถ้าเรื่องอ่านไม่เข้าใจหรือไม่ดียังไงก็เม้นท์ติเตียนกันได้นะคะ ไรเตอร์เปิดรับ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมานะคะ เราจะพยายามลงให้จบให้เร็วที่สุดค่าา