ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [OS] I still love you ยังไงฉันก็รักนาย
“ดูจุนนา...ฉันเอาข้าวเที่ยงมาให้แหละ”
ร่างบางในชุดพละวิ่งเข้ามาทางประตูห้องเรียนก่อนจะยื่นกล่องข้าวลายน่ารัก
ให้คนข้างหน้าทั้งรอยยิ้มกว้างเช่นทุกๆวัน
ถึงแม้จะรู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นก็คงเป็นเหมือนเดิมก็ตาม...
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่กิน!! ไม่มีสมองคิดหรือไง??”
ร่างสูงตบโต๊ะเสียงดังและลุกขึ้นยืน
ตาคมจ้องคนตัวเล็กกว่านิ่ง แต่ดูเหมือนอีกคนจะชินซะแล้วล่ะ...
ก็โดนเกลียดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่..
“ต..แต่วันนี้...ฉันทำของโปรดของดูจุนนามาด้วยนะ...
ทงคัตสึนี่ไง...ไม่ลองดูหน่อยร..”
‘เคร้งงงง’
“อึก..”
ร่างเล็กยังไม่ทันพูดจบกล่องข้าวก็ถูกปัดตกลงไปบนพื้น
จนไม่เหลือชิ้นดี อาหารหน้าตาน่ากินกองกับพื้นอย่างน่าเสียดาย
เช่นเดียวกับคนที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยเวลาที่จะเอามันมาให้
ที่ได้แต่จ้องของบนพื้นทั้งน้ำตาที่เริ่มรื้น
“หึ...ต่อให้เป็นของที่ฉันชอบ
ถ้านายเป็นคนที่ทำฉันก็ไม่กินหรอกนะ มันขยะแขยง...”
ร่างสูงแสยะยิ้มก่อนจะใช้เท้าเขี่ยอาหารข้างโต๊ะออกไปไกลๆ
พร้อมกับก้มลงพูดกับคนตัวเล็กที่นั่งยองเก็บของบนพื้นตัวสั่นเสียงเรียบ
“รู้แล้วก็หัดเจียมซะมั่ง...ยังโยซอบ”
‘ตึก...ตึก...’
ร่างบางเดินถือกล่องข้าวพังๆไปตามทางเดินด้วยหน้าตาล่องลอย
ตากลมโตยังบวมแดงจากการร้องไห้เมื่อตอนเที่ยง
กระชับกระเป๋าเป้บนไหล่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“อ้าว นั่นโยซอบนี่ โยซอบบบบ!!“
เสียงเรียกจากอีกทางของทางเดินเรียกสติของร่างบางกลับมา
ก่อนเจ้าของชื่อจะหันไปมองต้นเสียง
“อ..อ่อ เซโฮ มีอะไรรึเปล่า?”
ถามเสียงเบาพลางยิ้มเจื่อน ก่อนจะโบกมือกลับให้ร่างสูงที่วิ่งเข้ามาหา
“นี่...เรื่องเมื่อตอนเที่ยง..นายไม่เป็นไรแน่นะ?”
“อ..อืม ไม่เป็นไรหรอก...ชินแล้วล่ะ”
“นาย..ไม่ตัดใจจากมันไปซักทีล่ะ นายก็รู้..ว่ายิ่งนายรักมัน..นายก็ยิ่งเจ็บนะ
ถึงดูจุนจะเป็นเพื่อนสนิทฉันก็เถอะ..
แต่เห็นมันทำแบบนี้กับนายฉันยังเจ็บแทนเลย...”
เซโฮพูดอย่างเป็นห่วง ก่อนจะตบบ่าโยซอบเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
“ไม่รู้สิ...ฉันเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย...”
“แต่ฉันว่า...การจะให้ฉันเลิกรักดูจุน...”
“มันยากกว่าการอดทนให้ดูจุนทำร้ายจิตใจอย่างนี้ซะอีกนะ...”
โยซอบพูดพบางยิ้มเศร้า
ตาทั้งสองมองไปบนฟ้าที่เมฆเริ่มตั้งเค้าอย่างไร้จุดหมาย
ทำเอาเซโฮที่ยืนอยู่ข้างๆก็อดสงสารไม่ได้
“นี่ อย่าซึมอย่างนั้นสิ ยังโยซอบที่ยิ้มได้กับทุกเรื่องไปอยู่ไหนซะแล้วล่ะ?
นายไม่ยิ้มอย่างนี้ฉันรู้สึกเหมือนคุยอยู่กับโยซอบตัวปลอมเลยรู้มั้ย?”
หลังจากเห็นอีกคนเงียบไป เซโฮก็หาเรื่องมาคุยแทน
ก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นดันมุมปากโยซอบขึ้นเบาๆ
“เฮ้ๆๆ ไม่เอานะ ยิ้มแล้วๆๆ ฮะๆๆๆ”
ด้วยความที่เป็นคนบ้าจี้ร่างเล็กเลยหลุดหัวเราะออกมา
ก่อนจะยอมยิ้มออกมาซะเห็นลักยิ้มบนแก้มใส
“อ่า..อย่างนี้สิค่อยเหมือนยังโยซอบที่ฉันรู้จักหน่อย..เนอะ”
ร่างสูงยิ้มตามเมื่อเห็นคนข้างหน้ายิ้มออก
ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของร่างเล็กและยิ้มให้อย่างจริงใจ
“ย่า เซโฮ อยู่ไหนวะ? อ้าว อยู่นี่เองเหรอ?”
เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังมาจากทางสนามบาส
ก่อนจะปรากฏร่างสูงสมส่วนในชุดเสื้อแขนกุดของทีมโรงเรียน
ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาใต้ทางเดิน
“แล้วนี่...หึ..นึกว่าใคร”
หันมามองคนที่เพื่อนตัวเองยืนคุยอยู่ด้วยก็ยกยิ้มหยัน
“พอฉันไม่เอาเข้าหน่อย...ก็หันไปหาเพื่อนฉันแทนแล้วหรือไง?”
ร่างสูงหุบยิ้มลงและจ้องหน้าอีกคนนิ่ง
ร่างเล็กก็ได้แต่ยืนเงียบอย่างไม่เชื่อหู
“เฮ้ย ดูจุน คราวนี้มันจะเกินไปแล้วรึเปล่าวะ?
ฉันเป็นคนเดินมาหาเค้าเอง แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรอย่างนั้นกันซักหน่อย”
เซโฮยกแขนกั้นไม่ให้ดูจุนเดินเข้าไปใกล้โยซอบ
ที่เริ่มมีน้ำตารื้นที่ขอบตาอีกครั้งได้มากกว่านี้
ก่อนจะพูดเสียงเรียบพอกัน หวังจะให้เพื่อนรักใจเย็นลง
“เหอะ...ถึงขนาดทำให้เพื่อนฉันเดินเข้าหา...”
“ยั่วเก่งนักนี่...ที่แท้...นายก็แค่คนใจง่ายคนนึงเท่านั้นนี่เองสินะ...”
“ร่าน”
ร่างสูงว่าสั้นๆด้วยสีหน้ารังเกียจ
แต่มันกลับทำให้ความพยายามในการกลั้นน้ำตาของยังโยซอบหมดลงในทันที...
คำดูถูกอีกแล้วสินะ...
“อ..อึก...”
ร่างบางมองหน้าคนที่ตัวเองรักทั้งน้ำตา
ในใจก็ได้แต่บอกตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าคงหูฝาดไปเอง...
ก็แค่หลอกตัวเองทั้งนั้น
“ย...ย่ายุนดูจุน!! ไม่แรงไปหรอวะ?
ฉันเห็นโยซอบก็รักนายมาคนเดียวตั้งแต่ประถม
แถมนายไล่เค้าแค่ไหนเค้าก็ไม่ยอมเลิกรักนาย
โยซอบรักนายมากขนาดนี้...นายยังว่าอย่างนี้ได้ยังไงวะ?”
“พูดตามตรงเลยว่ะ...”
“วันนี้...ฉันเห็นนายเลวที่สุดที่เคยเป็นเพื่อนกันมาเลย..”
เซโฮพูดใส่ดูจุนด้วยสีหน้าผิดหวัง
ก่อนจะดึงแขนบอบบางของอีกคนให้เดินตาม
“ด..เดี๋ยวเซโฮ...”
เอ่ยขึ้นหลังจากเดินผ่านดูจุนไปซักพักด้วยเสียงสั่น
ซึ่งเจ้าของชื่อก็ยอมหยุดลงแต่โดยดี
“ดูจุนนา...”
“ฉันขอโทษนะ...ที่ทำให้นายไม่พอใจ”
“แต่ว่า...ดูจุน...ไม่ใช่คนเลวหรอกนะ...”
“ฉันต่างหากที่เลว...ที่ไม่ยอมไปจากชีวิตนายซักที...”
“อย่าโกรธเซโฮเลยนะ...”
“อย่าให้ฉันต้องเป็นคนเลว..ที่ทำให้เพื่อนแตกแยกกันเลย...”
พูดเสียงสั่นพลางยกมือข้างที่ไม่โดนจับขึ้นปาดน้ำตา
ก่อนจะจับแขนเซโฮเบาๆให้ปล่อยตัวเองและวิ่งออกไปจากทางเดิน
พร้อมๆกับฝนสายใหญ่ที่ซัดเทลงมา...
ราวกับจะช่วยบดบังน้ำตาของยังโยซอบ...
ผู้ที่มีรอยยิ้มให้ยุนดูจุนเสมอ...
ผู้ที่วันนี้...ปล่อยให้ดูจุนเห็นน้ำตามาถึงสองครั้ง...
อ่อนแอเกินไปแล้ว...หัวใจของยังโยซอบ
โดนทำร้ายจนทนไม่ไหวอีกแล้ว...
“ถ้าฉันเลิกยุ่งกับดูจุน...ดูจุนจะเกลียดฉันน้อยลงรึเปล่า..?”
หยุดวิ่งลงเมื่อห่างออกมาไกลพอสมควร
มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ซักพัก
ก่อนจะลดมือลงพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้า
“ไม่ได้...ดูจุน..เกลียดคนร้องให้ง่ายไม่ใช่รึไง?”
พยักหน้ากับตัวเองก่อนจะออกเดินข้าๆ
“วันนี้ดูจุนอาจจะแค่อารมณ์เสียที่แมนยูแพ้เมื่อคืนก็ได้...”
“หรือไม่...กล่องข้าวที่เอามาให้อาจจะแบ๊วเกินไป”
“หรือดูจุนจะไม่ด้ชอบทงคัตสึแล้วนะ?”
“พรุ่งนี้...ลองทำกล่องใหม่ไปก็ด้เนอะยังโยซอบ...”
“บางที...ฮึก...ดูจุน..อาจจะ..ฮึก...อาจจะ
เลิกเกลียดเรา...ฮึก..เข้าซักวันก็ได้นะ..ยังโยซอบ...”
ขาเล็กก้าวไปอย่างเชื่องช้า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว
ร่างบางเดินยิ้มไปหัวเราะไปอย่างกับคนบ้า...
แต่ความเจ็บตอนนี้...มันทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กไปแล้วล่ะ..
“หึ...ไม่หรอก...ต่อให้ทำอะไรแค่ไหน...”
“ดูจุนก็ยังเกลียดนายอยู่ดีแหละ...นายโง่ยังโยซอบ...”
“ไม่ได้ยินรึไง...”
“ดูจุนบอกให้นายเจียมซะบ้าง...”
“ดูจุนบอกว่านายมันร่าน ยังโยซอบ!!! เค้าเกลียดนาย
ไม่รู้รึไง ฮึก...ฮืออออออออ”
รอยยิ้มค่อยๆหุบลงไปและแทนที่ด้วยน้ำตาที่ไหลลงมามากขึ้นๆ
จนผสมกับน้ำฝนที่เปียกไปทั่วคนตัวเล็กในชุดพละตัวบางจนเปียกซก
“ทำไม...นายถึงได้รักเค้าขนาดนี้...ยังโยซอบ...”
ขาทั้งสองหยุดเดินและพิงลงกับต้นไม่ข้างทางต้นหนึ่ง
ก่อนจะค่อยย่อตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
ปล่อยให้น้ำตาไหลต่อไปจนกว่าจะไม่มีเหลืออีก
จะได้กลับมายิ้มให้ดูจุนได้เหมือนทุกๆวัน...
ก็ทำแบบนี้มาตลอด...
มีต้นไม้ต้นนี้เป็นเพื่อนมาเสมอ...
ต้องคอยซ่อนความเจ็บปวดอยู่เสมอ...
ถึงยังไงซะอีกคนก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว...
แต่ก็ไม่อยากให้รู้อยู่ดีล่ะ..ว่าอ่อนแอขนาดไหน...
“หืม?”
ร่างเล็กหยุดร้องไห้ไปซักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองด้านบน
เมื่อความรุ้สึกของเม็ดฝนบนร่างกายหยุดลง
“ด..ด..ดูจุน..นา?”
เอ่ยเสียงแหบอย่างไม่เชื่อตัวเองเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ตัวเองรัก
ก่อนจะหมดสติไปซะอย่างนั้น...
“อ..อือ..ที่นี่...ที่ไหน?”
ร่างเล็กพูดเสียงเบาพลางหรี่ตาขึ้นปรับกับแสงไฟด้านบน
‘แกร่ก’
เสียงๆหนึ่งจากไม่ไกลนักเรียกให้ร่างบางหันไปมอง
ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นใครอีกคนที่วางกะละมังสีอ่อน
ลงกับโต๊ะอ่านหนังสือหน้าประตูไม้สีเข้ม
นี่คงเป็นห้องนอนของดูจุนนาสินะ...
และเตียงที่เรานอนอยู่..ก็คงเป็นเตียงของดูจุนด้วยใช่มั้ย?
“ด..ดูจุนนา..ดูจุนนาจริงๆหรอ?”
“อย่าเรียกฉันด้วยชื่อสนิทสนมแบบนั้น
ฉันไม่ชอบ บอกกี่ครั้งแล้วจำไม่ได้รึไง??”
ร่างสุงเอ่ยเสียงเรียบเอนไปทางตะโกน
ทำเอาโยซอบหุบยิ้มมองหน้าดูจุนอย่างไม่เข้าใจ...
“ดูจุน...ช่วยฉันมาเหรอ?”
ถามเสียงแผ่วลงและยิ้มบางๆ
ร่างสูงยกยิ้มหยันจนคนตัวเล็กใจหาย ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ใกล้ตัว
“ฝันเฟื่องเกินไปรึเปล่า...ฉันก็แค่ไม่ใช่คนเลวพอจะทิ้งคนๆนึง
นอนหนาวตายอยุ่ข้างถนนได้หรอกนะ”
“ไม่รู้รึไงว่าฉันไม่ชอบคนขี้แย...มันน่าสมเพช”
“อึก..”
คำพูดของดูจุนทำให้โยซอบจุกขึ้นมาซะให้ได้...
“ม..ไม่..ค..คือ”
“และนายก็คงรู้ว่าฉันไม่ชอบคนชอบแก้ตัว...”
“ไหนๆนายก็ตื่นแล้ว...ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว”
“ด..เดี๋ยว ฟังก่อน”
“เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรที่ฉันจะต้องมานั่งปรับความเข้าใจกับนาย
ดังนั้น...ย้ายตัวน่ารังเกียจๆของนายออกไปจากบ้านของฉันได้แล้ว....”
ร่างสูงกดเสียงพูดให้ต่ำลง
และจ้องมาที่คนตัวเล็กบนเตียงอย่างจริงจัง
“อ..อือ ก็ได้...งั้นฉัน..ป..ไปนะ”
ร่างเล็กกลั้นน้ำตาเต็มความสามารถ
ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงช้าๆด้วยเรี่ยวแรงที่แทบจะไม่มี
ฝืนยิ้มให้กับคนข้างหน้าราวกับตัวเองไม่เป็นไรอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยๆลากร่างกายของตัวเองออกมาอย่างยากลำบาก
“ชิ...จะสำออยไปถึงไหนวะ?”
ร่างสุงจิ๊ปากอย่างไม่พอใจเมื่อคนตัวเล็กเดินช้าซะเหลือเกิน
ก่อนจะลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กแน่นให้เดินตามมา
และทั้งสองก็มาถึงหน้าประตูบ้านของดูจุนหลังจากนั้นไม่นาน
“ออกไปซะ..และหวังว่านายจะเลิกยุ่งกับชีวิตฉันซักทีนะ”
เอ่ยเสียงเรียบและปิดประตูใส่หน้าอีกคนดังปัง
น้ำตาใสๆหลดลงมาจากขอบตาแดงๆเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน
กี่ครั้งแล้วนะ..ที่ร้องไห้ให้กับผู้ชายชื่อยุนดูจุน...
ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว...แต่ก็ไม่เคยจำซักทีล่ะนะ...
“นี่..ดูจุนนา...นาย..เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันมัน..น่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ..ในสายตาของนาย..ฮึก..”
“ฉันทำอะไรผิดเหรอ...นายถึงไม่เคยมองเห็นความรักของฉันเลย...”
“บอกได้มั้ย..ว่าทำไม..ฉันถึงไม่เคยได้รับแม้แต่สายตาเป็นมิตรจากนายเลย...”
“แล้วฉันต้องทำยังไงเหรอ...นายถึงจะเลิกเกลียดฉันแบบนี้?”
ร่างบางถามเสียงแผ่วผ่านทางบานไม้บานใหญ่
หวังว่าอีกคนจะยังอยู่ตรงนั้น...ฟังเขาพูดอยู่อีกด้านจองประตู..
“นายมันใจร้าย...ทำไมนายต้องทำร้ายจิตใจกันด้วยล่ะดูจุนนา..”
“รู้มั้ยว่าเวลาที่นายต่อว่าฉัน..ไม่ว่าจะแรงแค่ไหน..”
“ที่ฉันยิ้มตอบกลับไป....ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลยหรอกนะ...”
“ฉันเองก็มีหัวใจนะ....”
“เจ็บเป็น...เศร้าเป็น...และที่สำคัญ...ฉันเองก็ท้อเป็น”
“แต่ฉันคงโง่เอง...”
“ที่ต่อให้นายใจร้ายกับฉันแค่ไหน...ฉันก็ยังรักนาย”
“เป็นคนโง่...ที่หลงรักนายจนโงหัวไม่ขึ้น...”
“แต่ตั้งแต่นี้ไป...ฉันคงต้องตัดใจจริงๆแล้วล่ะ...”
“ฉันจะหายไปจากชีวิตของดูจุนนะ...อย่างที่ดูจุนต้องการ...”
“ถ้าฉันทำแบบนี้...นายคงหายเกลียดกันใช่มั้ย?”
“หวังว่า..จะเป็นอย่างนั้นนะ...”
“ฉันไปล่ะ...”
“ฉันรักนายนะ..ดูจุนนา...”
มือเล็กกำแน่นและแตะลงบนบานประตูอีกครั้ง
ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่และกลับมายิ้มบางๆเป็นโยซอบที่แข็งแรง
ยังโยซอบ...ควรจะเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที...
“ฮึก...ลาก่อน...ดูจุน...”
หันไปยิ้มให้บ้านหลังใหญ่เบื้องหลังอีกครั้ง
ก่อนจะค่อยเดินกลับบ้านตัวเองท่ามกลางสายฝนเช่นเคย
ขาที่ไม่มีแรงอยู่แล้ว...ดูจะยิ่งหมดแรงยิ่งกว่าเดิม...
‘เอี๊ยดดดดดดด’
‘โครม!!!’
‘ตึกๆๆๆ’
“โยซอบ!! ยังโยซอบ ฟื้นสิ โยซอบ!!!!”
เสียงฝีเท้าวิ่งของใครคนหนึ่งดังขึ้น
ตามมาด้วยเสียงเรียกคุ้นหูเลือนๆทำให้ร่างบางปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก
แต่ก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆขึ้นบนใบหน้าหวานที่บัดนี้เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสดเป็นทาง
เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่รักที่สุดอยู่ข้างหน้า...
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง...
ไม่ใช่ใบหน้ารังเกียจเขาเหมือนที่ผ่านๆมา
“นาย..มาได้ยังไง?”
ถามเสียงเบาๆ มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาของคนข้างหน้าให้รู้ว่าไม่ด้ฝันไป
“ฉันคง..ไม่ได้ใกล้ตายจนฝันไปเองหรอกใช่มั้ย...”
ถามทั้งน้ำตา...ทั้งๆที่ร่างกายเจ็บไปหมด
เจ็บเหมือนจะตายซะตรงนี้...แต่ทำไมถึงรู้สึกใจพองโตอย่างนี้ก็ไม่รู้...
“ไม่โยซอบ...นายจะไม่ตายนะ..ได้ยินใช่มั้ย?
นายแค่โดนรถชนนิดหน่อย...เดี๋ยวรถพยาบาลก็จะมา...
แล้วนายก็จะรอดไง...เข้าใจมั้ย โยซอบอา?”
ร่างสูงถามทั้งน้ำตามือหนาจับใบหน้าเล็กของอีกคนไว้แน่น
ราวกับกลัวว่ามันจะหายไป
“ท..ทำไม? ดูจุน..เกลียดฉันไม่ใช่หรอ?”
“ดูจุนไม่ได้...อยากให้ฉันออกไปจากชีวิตหรอกหรอ?”
โยซอบเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางจ้องตาคมอย่าไม่เข้าใจ
ร่างสูงทำเพียงส่ายหน้าและก้มลงกอดร่างบางข้างหน้าเบาๆ
“ไม่โยซอบ...ฉันไม่อยากให้นายไปไหนทั้งนั้น...
ดังนั้น...นายต้องอยู่กับฉันนะ...เข้าใจใช่มั้ยโยซอบ?”
ดูจุนพูดอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะลูบผมเปื้อนเลือดของคนตัวเล็กเบาๆ
“แต่ฉันว่า...ฉันไม่ไหวแล้วล่ะ..ด..ดูจุน...”
ร่างบางพูดเสียงเบา
เขารู้ตัวดี...ว่าตัวเขาเอง...คงไม่รอดไปได้นานกว่านี้เท่าไหร่นักหรอก...
ไหนจะเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดจนรู้สึกได้
แถมยังหมดแรงซะจนลืมตาแทบไม่ขึ้น...
เจาจะต้อง...จากดูจุนไปจริงๆใช่มั้ย?...
หรือเพราะเขากำลังจะตาย...พระเจ้าเลยส่งดูจุนมาปลอบใจเขารึเปล่า?
“ไม่...นายจะไม่ไปไหนทั้งนั้นโยซอบ!!! ฮึก...”
“ฉันมันเลว ฉันปฏิเสธความรักของนายมาตลอด...ฉันขอโทษยังโยซอบ...”
“นี่..ดูจุนนา...ฉันขอถามอย่างนึงได้มั้ย?”
“อ..อืม”
“นายจะช่วย...โกหกให้ฉันรู้สึกดีหน่อยได้มั้ย...”
“โกหก...ว่านายไม่ได้เกลียดฉัน...ให้ฉันฟังซักครั้งได้มั้ย?”
คำถามจางร่างบางข้างหน้าทำเอาดูจุนกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว
ร่างสูงพยักหน้ารัวทั้งน้ำตา
ก่อนจะยิ้มกว้างและลูบใบหน้าหวานของร่างเล็กในอ้อมกอดเบาๆ
“ฟังนะ..โยซอบ...”
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย..ไม่เคยเกลียดเลยซักครั้ง...”
“ฉัน...รักนาย..โยซอบอา...”
“อ..อึก..ข..ขอบคุณ..นะ”
ยิ้มให้คนที่ตนรักที่สุดอีกครั้ง
ก่อนร่างเล็กจะหมดลมหายใจไปทั้งใบหน้ามีความสุข
มีความสุข...ที่อย่างน้อย...
ดูจุนก็ไม่เกลียดจนไม่ยอมโกหกให้เขาสบายใจ...
แค่นี้เขาก็จากไปอย่างสบายใจแล้วล่ะ...
“โยซอบ...ไม่โยซอบ!!!! อย่าทำอย่างนี้สิ...ฉันรักนายจริงๆนะ..ฮึก...”
ร่างสูงยังคงกอดร่างไร้วิญญาณในอ้อมกอดแน่น
น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด พร้อมๆกับเสียงเรียกชื่อคนตัวเล็กซ้ำไปซ้ำมา
เพียงแค่หวังว่า...คนๆนี้จะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...
สองปีก่อน
“นี่ดูจุน...นาย...ชอบโยซอบรึเปล่าวะ?”
“หืม? อะไรนะ”
ร่างสูงหันไปมองเพื่อนรักเหวอๆเมื่ออยู่ดีๆก็โดนเรียกขึ้นมา
“ก็คนที่นั่งข้างๆนายไง...คนที่ชวนนายคุยบ่อยๆอ่ะ”
“อ..อ่อ ป..เปล่านี่..ทำไมวะ?”
ร่างสูงตอบเสียงตะกุกตะกัก....
ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรอกนะ...
ก็...น่ารักดี...
“ฉันว่า...ฉันชอบเค้าเข้าซะแล้วว่ะ...”
“ฮ...อ่าฮะ...ล..แล้ว?”
“ฉันจะจีบเค้า...เฮ้ย แต่คนนี้นายห้ามแย่งนะ”
“อ...อืม สัญญาๆ”
พยักหน้าตอบไปส่งๆอย่างนั้น ทั้งๆที่ในใจก็แอบค้าน
ยอมรับไป...เพราะไม่รู้เรื่องที่จะเกิดขึ้นไง...
ไม่รู้...ว่าจะมาตกหลุมรักคนตัวเล็กอารมณ์ดีคนนี้เข้าหมดใจ...
ไม่รู้...ว่าจะต้องมาคอยทำร้ายจิตใจคนตัวเล็กนี่
ทั้งๆที่ในใจอยากจะขอโทษซักร้อยล้านครั้ง
ไม่รู้...ว่าอีกคนจะยอมทนให้เขาทำร้ายจนเจ้บได้ขนาดนี้
ไม่รู้...ว่าอีกคนจะจากเขาไป...เพราะคำพูดของเขาเอง...
“ฮ...ฮึก...ฉันขอโทษ..โยซอบอา...ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ...”
“ฉัน...รักนายนะ...”
THE END
อีกซักนิดแล้วกัน...
‘กริ๊งงงง’
“ยินดีต้อนรับคร้าบบบบบ”
เสียงพนักงานในร้านดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงก่อน
ร่างบางในชุดนักเรียนและผ้ากันเปื้อนพนักงานจะหันไปหยิบ
เมนูและสมุดจากอีกฟากของเคาน์เตอร์มาในมือ
“เดี๋ยวผมไปรับออเดอร์ให้เองฮะ”
ตะโกนบอกเจ้าของร้านก่อนจะเดินไปยังโต๊ะ
ที่มีลูกค้าคนใหม่นั่งกางเมนูรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ?”
คนตัวเล็กยกยิ้มและถามลูกค้าอย่างร่าเริง
นี่ล่ะ...บุคลิกที่เรียกลูกค้าประจำและทิปหนักๆได้ดีเหลือเกิน
เพราะยังโยซอบไม่ชอบอ่อนแอให้ใครเห็นมาแต่ไหนแต่ไร
“ผมขอเจอพนักงานที่ชื่อ...โยซอบได้รึเปล่า?”
ร่างสูงในเสื้อสูทเหมือนพนักงานบริษัทตำแหน่งหรู
ถามเสียงเรียบ ตาก็ยังจ้องไปที่เมนูอยู่เหมือนเดิม
“ถ้าคุณลูกค้าถาทถึงยังโยซอบล่ะก็...
คนนั้นผมเองล่ะครับ...”
ตอบงงๆแล้วชี้หน้าตัวเองตาแป๋ว
ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็ลดเมนูในมือลงและมองหน้าคนข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“โยซอบ...นาย...นายจริงๆด้วย”
ร่างสูงพูดเสียงเบา แววตาคมทั้งสองเริ่มสั่นไหวจนคนตัวเล็กใจวูบ
ทำไมถึงรู้สึก...แปลกๆ..?
“อ..เอ่อ เรารู้จักกันด้วยเหรอครับ?”
ถามอย่างสุภาพพอดีๆ ไม่ให้ทำร้ายจิตใจอีกคนจนเกินไป
ร่างสูงข้างหน้านิ่งไปซักพักก่อนจะถอนหายใจและยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“นั่นสินะ...คงแค่...ชื่อเหมือนหน้าคล้ายเฉยๆล่ะมั้ง...
ไม่ต้องตกใจนะ...เธอแค่หน้าเหมือนคนที่ฉันรู้จักเฉยๆน่ะ ฮ่ะๆ”
ร่างสูงสะบัดมือไปมาให้คนตัวเล็กไม่ตกใจไปมากกว่านี้
ร่างเล็กพยักหน้ารับ ก่อนจะหยิบผ้าในมือขึ้นมายื่นให้คนข้างหน้า
“รับไปเถอะครับ...เคยมีคนสอนผมไว้...”
“ว่าอย่าอ่อนแอให้ใครเห็น...”
ร่างบางพูดและยิ้มหวาน
ร่างสูงมองหน้าอีกคนนิ่งและปล่อยน้ำตาไหลลงมาตามใบหน้าหล่อเหลาช้าๆ
“ง...งั้นหรอ...ขอบใจนะ...”
“อ..ครับ”
โยซอบเกาหัวงงๆแต่ก็พยักหน้าตอบไปตามมารยาท
“แล้วคุณลูกค้าจะรับอะไรดีครับ?”
“นี่โยซอบ...เธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงอยากเจอเธอนัก?”
“ครับ?”
ร่างสูงถามขึ้นมาขณะที่ยังคงอ่านเมนูในมือไปเรื่อยเปื่อย
“ฉันเคยมีเพื่อนคนนึงล่ะ...”
“เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถม”
“จนวันนึง..เพื่อนคนนึงก็มาสารภาพรักกับฉัน”
“แต่เพื่อนสนิทของฉันอีกคนเองก็ชอบเพื่อนคนนี้...”
“ฉันเลยต้องยอมเลือกที่จะไม่รับรักเพื่อนคนนี้...”
“ซ้ำร้าย..ฉันยังคอยต่อว่าและทำร้ายเพื่อนคนนี้เสมอ...”
“แต่ไม่รู้ทำไม...เพื่อนคนนี้ถึงไม่ยอมเลิกรักฉันซักที...”
“จนวันนึง..เค้าก็มาจากฉันไป...”
“โดยที่ยังไม่รู้เลยว่า...คำว่ารักของฉัน...ไม่ใช่แค่คำโกหก...”
เรื่องที่ร่างสูงเล่าให้ฟังทำเอาคนตัวเล็กพูดไม่ออก
คุ้น...ทำไมถึงรู้สึกคุ้นจัง
“เพื่อนคนนั้น..ชื่อยังโยซอบ...”
“แล้วเค้าก็หน้าเหมือนเธอมาก...”
“พอฉันรู้ว่ามีพนักงานที่นี่ชื่อยังโยซอบ...
ฉันก็เลยมาหานี่ล่ะ...”
“แล้วก็น่าแปลกนะ...
ที่เธอหน้าตาเหมือนเพื่อนคนนั้นเมื่อสิบเจ็ดปีก่อนเหลือเกิน..”
ร่างสูงจ้องตาอีกคนจนโยซอบต้องหลบแววตาน่าสงสารนั่นมาก่อน
“นี่...ลองทายดูได้มั้ย..ว่าฉันชอบทานอะไร?
ถ้าเธอทายถูกฉันก็เอาอันนั้นแหละ”
“ค..ครับ?”
เบิ่งตาถามอีกครั้งเมื่อร่างสูงถามอะไรแปลกๆ
ก่อนคนถามจะหัวเราะกับท่าทางน่ารักๆนั่นเล็กน้อย
“ลองดูเถอะน่า”
“ย..อย่าเลยครับ...ผมไม่รู้หรอก...”
“แค่ลองดูหน่อย..ไม่ได้เลยเหรอ?”
“ผ..ผมไม่รู้หรอกครับคุณลูกค้า...ขอโทษนะครับ...”
“อ่า...ฉันคงขอมากเกินไปจริงๆ...ขอโทษด้วยแล้วกัน”
ร่างสูงยิ้มเศร้าก่อนจะยันตัวลุกขึ้นและจัดการเสื้อสูทกับเนคไทให้เข้าที่
“ยังไง..ฉันก็ดีใจที่เจอนายนะ...ยังโยซอบ”
วางเงินไว้บนโต๊ะและเดินเข้ามาประชิดตัวร่างเล็ก
ก่อนจะยิ้มให้บางๆและยกมือลุบใบหน้าหวานที่คุ้นตาอีกครั้ง
และเดินผ่านคนตัวเล็กไปทางประตูที่เพิ่งเข้ามาไม่ถึงสิบนาที
ทางด้านรโยซอบก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น...
“ทำไมกัน...เรื่องพวกนั้น..”
“เสียงนั้น...”
“แถมยัง...สัมผัสนั่น...”
“ทำไมมัน..คุ้น..อึก...”
สองมือเล็กยกขึ้นกุมหัวทั้งสองข้างและยู่หน้าอย่างเจ็บปวด
ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง
ภาพที่เห็นทั้งมัวทั้งหมุนไปหมด...
“ม..ไม่...เดี๋ยว...”
รวบรวมแรงที่มีลุกขึ้นและวิ่งตามคนตัวสูงเมื่อสักครู่ออกไปนอกร้าน
“เดี๋ยวผมมานะครับเจ้าของร้าน!!”
ตะโกนทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆหวังว่าจะตามคนๆนั้นไปให้ทัน
“เดี๋ยว..เดี๋ยวครับคุณลูกค้า...คุณดูจุน!!!”
เสียงเรียกชื่อจากด้านหลังตามมาด้วยเสียงหอบทำให้ขายาวทั้งสองหยุดลงอัตโนมัติ
ร่างสูงหันไปมองเจ้าของเสียงใสนั้นอย่างไม่เชื่อหู ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“จำได้แล้ว...เมนูโปรดของคุณ...”
ร่างบางยันแขนลงกับเข่าอบ่างหมดแรง
ก่อนจะระบายยิ้มสวยที่ร่างสูงเคยได้เห้นบ่อยๆในอดีต
และพูดพลางหอบไปทั้งรอยยิ้ม
“ทงคัตสึ...สินะครับ...”
จบจริงๆ!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น