คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [OS Project] Midnight Sun - Midnight
*ฟิคเรื่องนี้เกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ และเนื้อหาไม่ได้มาจากเนื่อเพลงแต่อย่างใด*
‘นี่ สรุปนายชื่ออะไรหรอ เราเจอกันมาตั้งบ่อยแต่นายยังไม่ยอมบอกชื่อฉันซักที’
ร่างเล็กที่นอนหนุนตักอุ่นของอีกคนเงยหน้าขึ้นถามอย่างอยากรู้
ก่อนจะได้รับเพียงรอยยิ้มบางๆ และการลูบหัวเบาๆกลับมาเท่านั้น
‘ฉันหรอ...? บอกไม่ได้หรอก...’
‘ทำไมล่ะ?’
ร่างบางขึ้นเสียงเล็กน้อยอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและพองแก้มมองหน้าอีกคนงอนๆ
‘เรารู้จักกันโยซอบ... และฉันก็เชื่อว่าเสี้ยวนึงในความทรงจำของฉัน... นายเองก็จำฉันได้’
ร่างสูงมองตาอีกคนตอบอย่างอ่อนโยน ก่อนมือหนาจะยกขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กอีกครั้ง
‘หมายความว่ายังไง...? ฉัน... นาย... เรารู้จักกันหรอ? ฉันไม่เห็นจะจำได้เลย...’
‘อืม... ที่นายต้องทำก็แค่นึกให้ดีๆโยซอบ... ใช้ตรงนี้ของนาย...นึกถึงฉัน’
รอยยิ้มบนใบหน้าอีกคนหุบไปเล็กน้อยก่อนจะถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มเศร้าแกมตัดพ้อเมื่อร่างบางเอ่ยปากว่าไม่รู้จักเขา
ปลายนิ้วเรียวจิ้มลงที่หน้าอกข้างซ้ายของอีกคนจนรู้สึกได้ถึงหัวใจดวงน้อยที่เต็นแรงขึ้นอย่างชัดเจน
ร่างสูงยกยิ้มพอใจ ก่อนจะคว้าไหล่เล็กเข้ามาโอบไว้เบาๆ โดยอีกคนก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
‘นึกถึงถึงฉันดีๆ... นึกถึงเรื่องของเราเอาไว้โย...’
‘นี่นาย...ฉันลืมอะไรที่...ไม่ควรจะลืมไปรึเปล่า?’
โยซอบถามเสียงเบาอย่างรู้สึกผิดขณะที่หน้ายังคงซุกอยู่กับอกกว้าง มือเล็กยกขึ้นโอบคนข้างๆไว้เบาๆ
‘ไม่หรอก... นายแค่...ยังไม่พร้อมที่จะรู้... อย่ารู้สึกผิดไปเลยนะเด็กดี โอเคมั้ย?’
ร่างสูงก้มหน้าลงมองอีกคนก่อนจะลูบคางร่างบางเบาๆอย่างเอ็นดู
‘เรา..คงไม่ได้เจอกันซักพักนะโย’
‘ทำไมล่ะ? เพราะฉันจำนายไม่ได้รึเปล่า??’
ร่างบางดีดตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นแล้วมองอีกคนอย่างตกใจ แววตากลมโตดูว่างเปล่าไปชั่วนึง
‘ไม่ๆๆ อย่าลืมสิว่าตอนฉันตื่นก็มีเรื่องต้องไปทำงานเหมือนกัน แล้วคราวนี้ฉันต้องบินไปทำงานที่อเมริกาน่ะ
เวลานอนมันก็เลยไม่ตรงกัน... หรือถ้านายนอนกลางวันเราก็อาจจะเจอกันนะ ฮะๆๆ^^’
ร่างสูงพูดยิ้มๆก่อนจะจับมือร่างบางมาบีบไว้เบาๆไม่ให้ใจเสียไปกว่านี้
‘แล้วนายจะกลับมาเมื่อไหร่หรอ?’
‘ก็.. ยังไม่รู้นะ’
ร่างเล็กพองแก้มอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนตักอีกคนอีกครั้ง
‘งั้นระหว่างเราไม่เจอกัน... ฉันจะพยายามนึกถึงนายให้ออกดีมั้ย?’
‘อื้ม^^ อ่า… ใกล้เวลาฉันตื่นแล้วล่ะ ไปนะ’
‘อืม... เจอกันนะ’
บอกลาเบาๆก่อนจะคนตัวเล็กหลับตาลงนอนบ้าง...
“อ...อื้อ....”
ร้องเบาๆก่อนร่างบางใต้ผ้านวมผืนหนาจะลุกขึ้นนั่งและบิดขี้เกียจ
“อา... เช้าอีกแล้ว...”
หันไปมองแสงที่ลอดผ้าม่านออกมาก่อนจะบ่นอุบอิบและลุกขึ้นทำกิจวัตรยามเช้า
“ให้ใช้ตรงนี้นึกงั้นหรอ... ยังไงกัน..”
มือเล็กยกข้นแตพที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเบาๆก่อนจะนึกทวนคำพูดของคนในฝัน
เขาไม่ใช่คนเก็บฝันมาคิดมาก แต่ที่ดูจริงจังกับมันขนาดนี้ก็เพราะเขาเจอคนในฝันมาตั้งแต่อยู่มัธยมต้นแล้วต่างหากช่วงแรกๆก็แค่คิดว่าฝันขึ้นมาเอง แต่พอเจอกันทุกวันๆเข้าเขาก็เริ่มสงสัย ก่อนจะถามไปตรงๆ จนอีกคนตอบมาว่าเขาก็เป็นคนปกติเหมือนกัน แถมยังรู้จักร่างเล็กอีกด้วยนั่นแหละ ถึงได้เชื่อ
“โอยๆๆ ไปทำงานๆยังโยซอบ ทำงานๆๆ”
ตบแก้มตัวเองเบาๆสองสามครั้ง ก่อนจะลุกจากเตียงไปทำอย่างอื่น
“เฮ้อ~ เหนื่อยจัง~”
ถอนหายใจเบาๆ ก่อนร่างบางจะทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่มด้วยความเหนื่อยจากการทำงานเกินเวลา ไหนจะโอทีอีก
“เอ้ย นอนไม่ได้ ต้องไปอาบน้ำก่อน”
สะบัดหัวไล่ความง่วงออกไป ก่อนร่างเล็กจะยันตัวเองขึ้นนั่ง
แต่ก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้งเมื่อไม่มีแรงเหลือแม้แต่จะดันตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“ตอนเช้า... ก็ได้... มั้ง...”
พูดอย่างงัวเงียจนแทบไม่เป็นภาษาก่อนร่างบางจะตกสู่ห้วงนิทราไป
‘โอย... นายนั่นไม่อยู่แล้วจะทำไรล่ะเนี่ย..’
‘จะฝันถึงอย่างอื่นหน่อยก็ไม่ได้นะ...’
ปากบางบ่นอุบอิบ ก็ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอคนตัวสูงในฝันก็ไม่เคยฝันถึงอย่างอื่นเลยนี่นา...
ถึงจะแค่ในฝัน แต่เขาก็เจอหน้าอีกคนจนจำได้ขึ้นใจซะยิ่งกว่าดาราที่ชอบซะอีกนะ
ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้านิ่มและมองไปบนก้อนเมฆ แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเจออะไรบางอยางบนฟ้า
‘แฮ่ๆ ฉันกลับมาที่นี่อีกรอบแล้วล่ะ แต่ที่นั่นคงยังเช้าอยู่ใช่ป่ะ? ดูดิฉันเสกไรไว้ โฮะๆ เพิ่งรู้ว่าในฝันทำแบบนี้ได้ด้วย’
เคื่องบินสีขาวขับวนไปมาอยู่ข้างบน ห้อยไว้ด้วยป้ายผ้าที่เขียนข้อความเรียกรอยยิ้มให้คนมองเอาไว้
‘โฮ่งๆๆ’
‘หืม? อ๊ะ หมาน้อยยยย~’
รอยยิ้มกว้างแต่งแต้มขึ้นบนใบหน้าหวานเมื่อชิสุตัวน้อยวิ่งมาจากต้นไม้ใกล้ๆ
‘จำได้ว่านายเคยขอฉันเลี้ยงหมาชิสุ... อ่า... นายคงจำไม่ได้สินะ.. ช่างมันเถอะ
แต่คิดว่านายน่าจะยังชอบชิสุอยู่นะ... ยังชอบอยู่ใช่มั้ย? ฮะๆๆ
ระหว่างฉันไม่อยู่ก็เล่นกับเจ้านี่ไปก่อนแล้วกัน คืนนึงมันตั้งแปดชั่วโมงเดี๋ยวจะเบื่อเอา’
‘ฮะๆ’
รอยยิ้มบางๆปรากฏขึ้นที่มุมปากบาง ก่อนเจ้าตัวจะดึงหมาน้อยที่จ้องเขาตาแป๋วเข้ามากอดหลวมๆ
‘อีกแล้วนะ... พูดอะไรงงๆอีกแล้ว...’
จะอะไรซะอีกล่ะ... ก็พูดเรื่องในอดีตที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เห็นจะจำได้เนี่ยสิ...
ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะปล่อยเจ้าหมาน้อยลงและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
‘นายเป็นใครกันนะ... แล้วเรา... รู้จักกันได้ยังไง?’
ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากและมองไปบนท้องฟ้าที่เครื่องบินลำเดิมยังคงบินวนไปวนมาอย่างไม่กลัวเปลืองน้ำมัน
‘แล้วเมื่อไหร่ฉันจะตื่นนนนนนนนน’
‘เบื่อจัง...ว่างั้นป่ะเจ้าดูบง’
ร่างเล็กเขี่ยนิ้วไปมากับดิน ก่อนจะหันไปถามชิสุตัวน้อยที่ตอนนี้เจ้าของอีกคนตั้งชื่อแล้วเรียบร้อย
มันก็ทำแค่นั่งส่ายหางดิ๊กๆเป็นคำตอบมาเท่านั้น
‘ไม่ต้องมาส่ายหางมีความสุขเลยนะดูบง ไปตามพี่ชายนายกลับมาได้แล้ว!!’
ชี้นิ้วดุเจ้าหมาน้อย ก่อนดูบงที่รู้ตัวว่าโดนดุจะกลิ้งไปมากับพื้นแล้วครางเอ๋งๆจนคุณเจ้านายหลุดยิ้มออกมาได้ในที่สุด
‘นี่ดูบง เดี๋ยวถ้าพ่อแกกลับเข้ามาที่นี่ก็ช่วยบอกด้วยนะ ว่ารีบๆกลับมาได้แล้ว’
ร่างเล็กเอนลงพิงต้นไม้ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ โดยมีเจ้าดูบงนั่งจ้องเขาตาแป๋วอยู่ข้างๆ
‘ไปทำงานหรือทำอะไรกันแน่ ตั้งสองอาทิตย์แล้วนะ... เฮ้อ~’
‘ฉันเบื่อจังเลยอ่ะดูบงอ่า... เหงาด้วย...’
‘บอกเจ้านายแกให้ทีนะ... ว่าฉันคิดถึง...’
ดูบงได้ยินประโยคสุดท้ายก็ลุกขึ้นวิ่งไปมาพลางส่ายหางดิ๊กๆราวกับฟังรู้เรื่อง
‘ฮ้าวววว ง่วงจัง... คงใกล้ตื่นแล้วสิ... เจอกันใหม่นะดูบง’
หันไปยิ้มให้หมาน้อยเนิยๆ ก่อนหนังตาจะปิดลง
“อ...อืม นี่มันที่ไหนเนี่ย”
ร่างบางลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะพบตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นตา
“ง่า... ฉันอยากเลี้ยงหมาอ่ะดูจุนนา~”
“ได้ไงล่ะโย เดี๋ยวเดินๆไปก็เหยียบหมาตายพอดี”
“ก็ใช่สิ ฉันมองไม่เห็นนี่ บู่วววว์”
เสียงคนสองคนจากโซฟาไม่ไกลนักดังขึ้น ก่อนร่างบางจะหันไปมอง แล้วก็ต้องช็อคไปเมื่อเห็นภาพข้างหน้า
“นั่นมัน...ฉัน... กับ... นายนั่น...”
ตาโตเบิ่งขึ้นอย่างสับสน ภาพข้างหน้าคือเขากับคนในฝัน กำลังนอนพิงกันอยู่บนโซฟา
และดูจากท่าทางกับน้ำเสียงที่คุยกัน... ไม่น่าจะอยู่ในสถานะเพื่อนธรรมดาเลย
“ใช่ไง ดังนั้น ฉันเลยเอาเจ้านี่มาให้”
ร่างสูงยกยิ้มและลูบผมคนตัวเล็กในอ้อมกอดเบาๆ ก่อนจะก้มหยิบตุ๊กตาหมาน้อยข้างโซฟาขึ้นมา
“นี่ เลี้ยงเจ้านี่ไปก่อนแล้วกันเนอะ”
ร่างสูงจับมือร่างบางขึ้นมาจับตุ๊กตาเอาไว้ก่อนจะดึงเอกที่ก้นมันทำให้มันร้องโฮ่งๆออกมา
“อ๊าาาาา น่าร้ากกกกกก ถึงจะเป็นแค่ตุ๊กตาแต่ก็ขอบใจนะดูจุนนา รักนายโคดๆ ฮี่ๆๆ”
คนตัวเล็กที่หน้าเหมือนเขาเงยหน้าขึ้นยิ้มจนตาหยี ร่างสูงที่น่าจะชื่อดูจุนก้มลงจีบเบาๆที่ริมฝีปากของร่างบาง
ก่อนจะยกกล้องโพรารอยด์ขึ้นมากดถ่ายอีกคนไม่ให้รู้ตัว และนั่งยิ้มให้รูปที่ถ่ายออกมาเงียบๆ
“อึก...”
ร่างเล็กได้แต่นั่งมองภาพตรงหน้าบนเตียงเงียบๆ ไม่สิ... ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก
มือเล็กยกขึ้นกุมหัวที่ตอนนี้เริ่มจะปวดตุบๆเบาๆ แต่ตาก้ยังคงจ้องไปยังสองคนตรงหน้าอย่างสงสัย
‘แกร่ก...’
“กลับมาแล้วครับ...”
ภาพตรงหน้าเปลี่ยนไปเพียงชั่วกระพริบตา คนทั้งสองคนบนโซฟาเมื่อกี๊หายไปแล้ว
มีเพียงเสียงเปิดประตูจากหน้าห้อง ตามมาด้วยตัวเขาเองที่หน้าซีดเสียจนน่ากลัวกำลังเดินเข้ามาในห้องอย่างลำบาก
“อ๊ะ...”
ร่างเล็กหยุดยืนที่หน้าผนังที่มีรูปของเขาแปะอยู่มากมายและจ้องมันราวกับเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
“ถ้าจะถ่ายรูปก็บอกกันมั่งสิ... อย่างน้อยจะได้ยิ้มสวยๆ”
ร่างบางพูดลอยๆ ก่อนจะเดินไปโดนเข้ากับสมุดเล่มหนึ่งใต้โต๊ะใกล้ๆ
“ไหนนายบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไงดูจุนนา...”
“ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหนไง...ดูจุน...”
ร่างบางทรุดลงกับพื้นและร้องไห้ออกมาหลังจากเปิดสมุดเล่มนั้นอ่านไปได้ซักพัก
คนที่นั่งมองอยู่บนเตียงก็อยากจะเข้าไปมองบ้างใจจะขาด แต่เสียงในใจกลับร้องบอกว่าเขาไม่ควรจะเดินเข้าไปให้รู้อะไรไปมากกว่านี้ รู้สึกเหมือนว่า... ถ้ายิ่งรู้มันจะยิ่งต้องเสียใจ
“อ๊ะ... ปวด...ปวดหัว...”
ดวงตาทั้งสองหลับลงด้วยความปวดหัว ก่อนเจ้าตัวจะหมดสติไปอีกครั้ง...
‘อ...อืม’
‘ตื่นแล้วหรอ? นายนอนไปตั้งนาน คนอุตส่าห์มาหาทันทีที่ถึงเกาหลีเลยนะ’
เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นหลังจากคนตัวเล็กรู้สึกตัว ก่อนจะรีบลืมตาขึ้นมา
เมื่อเรียบเรียงได้ว่าคนที่ตัวเองกำลังนอนหนุนตักอยู่คือใคร
‘นาย...น..นาย ล...แล้ว เมื่อกี๊’
‘อ่า... คงฝันซ้อนฝันล่ะสิ’
‘ไม่ๆๆ เมื่อกี๊ฉันฝันเห็น...’
‘ฝันร้ายหรอ? ไม่เป็นไรน่าๆ’
‘ไม่ใช่ดุจุนนา ฟังก่อน!!!’
ร่างบางตะโกนออกมาพลางคว้ามือหนาของอีกคนมาบีบไว้แน่น เจ้าของชื่อก้มองหน้าเขากลับมาอย่างตกใจไม่แพ้กัน
‘ว่าไงนะ?.... เมื่อกี๊นาย... เรียกฉัน...?’
‘อ...อืม ฉันก็ไม่รู้ว่าเหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็เรียกออกไปอบ่างงั้น...
‘งั้นหรอ... ฮะๆ’
รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาหุบไป ก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้าเบาๆ
‘ไปทำงานอะไรมาหรอ ทำไมนานจัง’
ร่างบางเงยหน้ามองร่างสูงก่อนจะเปิดประเด็นทำลายความเงียบขึ้นมา
‘อ๋อ... สัมมนาเรื่องคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ที่บริษัทจะนำเข้าเกาหลีน่ะ’
‘อ่อ...’
‘ถามทำไมล่ะ คิดถึงหรอ?’
‘อืม ( . . )’
ร่างเล็กตอบในลำคอ พลางหลบตาคมมองไปทางอื่น
‘ไม่มีนาย... แล้วฉันไม่อยากนอนเลย...’
‘ไม่อยากตื่นมาในฝัน...ที่ไม่มีนาย
‘เข้านอนโดยไม่มีนาย... มันยากจริงๆนะ’
ร่างสูงได้แต่มองคนบนตักอึ้งๆ ไม่ได้โกรธอะไร แต่ตกใจมากกว่า
ถึงเขาจะรักคนตัวเล็กคนนี้ซักแค่ไหน... ก็ใช่ว่าอีกคนจะเคยแสดงออกว่ารักเขาในแบบที่เขาทำเลยซักครั้ง
ก็เพราะอีกคนดูจะจำเรื่องของพวกเขาทั้งสองไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
‘ฮ่าๆๆๆ ดูสิยังโยซอบติดฉันซะแล้ว แค่ไม่ได้เจอกันไม่กี่อาทิตย์คิดถึงกันขนาดนี้เชียว?’
‘เปล่า…’
คนตัวสูงมองหน้าอีกคนงงๆ อะไรกันเมื่อกี๊ยังบอกว่าคิดถึงเขาอยู่เลยนี่?
‘ไม่ใช่แค่สองอาทิตย์นี่ซักหน่อย...’
‘ฉันหมายถึง... หลายสิบปีที่นายทิ้งให้เข้านอนคนเดียว’
‘ตื่นมาคนเดียว’
‘แล้วก็นั่งเฝ้าคอยให้ถึงวันที่เราจะได้เจอกันอีก...คนเดียว’
‘ฉันหมายถึงเวลาพวกนั้นต่างหาก... นายรู้มั้ย...ว่ากว่าจะผ่านวันๆนึงไปได้น่ะ’
‘ฉันทรมานขนาดไหน ดูจุนนา?’
‘ทำไม...ทำไมต้องยอมตายแทนฉันด้วย?’
‘ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆไปพร้อมกับนาย...อื้อ!!’
ร่างบางลุกขึ้นนั่งแล้วตะโกนถามร่างสูงทั้งน้ำตา แต่ก่อนจะได้พูดต่อก็ถูกดึงเข้าไปปิดปากไว้ด้วยริมฝีปากอุ่นเสียก่อน
‘อย่าพูดแบบนี้โย... ฉันแค่อยากให้นายได้มีชีวิตต่อไป...อยากให้นายมีโอกาสได้มองเห็นโลกสวยๆที่นายฝันอยากเห็น’
มือหนากอดคนตัวเล็กราวกับจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน ก่อนจะพูดปลอบอีกคนทั้งน้ำตา
‘แต่ถ้าโลกที่ฉันอยู่ไม่มีดูจุน... ฉันก็ไม่อยากอยู่หรอกนะ...’
‘ฉันมีที่ๆอยากไปมากมาย...’
‘แต่ถ้าคนที่พาฉันไปไม่ใช่นาย... ฉันก็ไม่อยากไปหรอกนะ’
‘ฉันคิดถึงนายโยซอบ... และฉันก้รักนาย....รักมาตลอด...’
มือหนาดึงไหล่บางที่สั่นสะท้านจากแรงสะอื้นเข้ามากอดและลูบหัวเบาๆอย่างที่เคยทำ
‘งั้นคืนนี้.... อยู่กับฉันนะ...อย่าทิ้งฉัน...ไปไหนอีกนะ’
‘อืม...’
'เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปโยซอบ...'
'ไม่ว่าจะตอนตื่น...หรือตอนหลับ... ฉันจะอยู่ตรงนี้...ข้างๆนาย'
THE END
งงกันป่ะ?55555
มันเป็นฟิคชั่ววูบที่เกิดขึ้นหลังฟังเพลงนี้อ่ะนะ
แล้วมันก็กลายเป็นตอนต่อของ Vision กับ TIME ไปเฉ๊ย~
ส่วนโปรเจ็กต์ สัมผัสทั้งห้าอันสุดท้ายไรเตอร์ขออุบไว้ก่อนนะคะ
ตอนนี้อยากเอาMidnight Sun Project ลงให้ครบก่อน ไอเดียกำลังมา5555
เม้นดี เป็นศรีแก่ไรเตอร์ฮะ
ความคิดเห็น