คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [OS] Raindrop
เนื่องจากประเทศไทpปัจจุบันฝนตกเยอะเหลือเกิน...
ฟิคเรื่องนี้จึงกำเนิดขึ้น=w=
ฟังเพิ่มบรรยากาศฮะ => Raindrop
ยืนยันอีกครั้งว่าให้ฟังซ้ำไปซ้ำมา 55555
‘ซ่าาาาาาาาาา’
ฝนที่อยู่ๆก็เทกระหน่ำลงมาทำให้ผู้คนพากันวิ่งพล่านหาที่หลบฝน
“ฝนตกอีกแล้ว... โอย...”
จะเว้นก็แต่หนุ่มน้อยร่างบางในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนดังเปียกซกที่เดินทอดน่องไปตามฟุตบาทอย่างไม่กระทบกระเทือน
“ไม่มีที่ให้หลบฝนเลยแฮะ...”
ปากบางบ่นเบาๆก่อนจะเดินหันไปหันมาหาที่ๆพอจะกำบังน้ำจากฟ้าได้บ้าง
“อ๊ะ นั่น!”
ตากลมโตเบิ่งโตขึ้น ก่อนสองขาจะก้าวฉับๆไปยังป้ายรถเมล์ว่างๆข้างหน้าทันที
“โอย เปียกหมดแล้วๆๆ”
ร่างบางสะบัดตัวไปมาเหมือนลูกหมาเปียกน้ำ ก่อนจะยีหัวตัวเองจนยุ่ง
“อ..เอ่อถ้าจะสะบัดขนาดนี้... ไม่หาอะไรบังฝนมาหน่อยล่ะน้อง”
“ห.หืม(‘ ‘)?”
มือเล็กสองข้างหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคนมาจากมุมเสา ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงช้าๆ
“ฮ...”
“เฮ้ยยยยยยยยย!!!!”
หลังจากนั่งอึ้งไปซักพักคนตัวเล็กก็ตะโกนออกมาเสียงดังอย่างกับเห็นผี
“เห้ย! ร้องทำไมล่ะน้อง”
“ก..ก..ก็...ค..คือ..ค..คือ”
“ใจเย็นๆ เป็นอะไร พี่ไม่ใช่ผีนะน้อง”
“ก็นั่นแหละ แต่...แต่ว่า”
“เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ยเรา มา เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอใกล้ๆก่อนดีมั้ย?”
ร่างสูงมองมาอย่างเป็นห่วงก่อนจะวางของในมือลงเหมือนกับจะเดินเข้ามาหาเพื่อนร่วมชายคาหลบฝน
“ม่ายยยยยยย ไม่ต้องเข้ามา!”
“เฮ้ย นี่กลัวพี่หรอ? เราก็อยู่โรงเรียนเดียวกันไง หรือพี่ดูน่ากลัวขนาดนั้นเลย?”
ร่างสูงดึงตราโรงเรียนบนหน้าอกเสื้อขึ้นมาชี้ให้อีกคนดู ก่อนจะถามอีกคนเสียงติดตัดพ้อเล็กน้อย
“ไม่ใช่ครับไม่ใช่ ก็เพราะผมรู้จักรุ่นพี่ไงผมถึงกลัว”
“หืม?”
“ก็รุ่นพี่...”
“คือยุนดูจุนเชียวนะ!!!”
อึ้ง
อึ้งสิครับ
“พี่ชื่อยุนดูจุน...แล้วทำไมล่ะ?”
ร่างสูงเกาหัวแกรกๆก่อนจะนั่งยองลงกับพื้นให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับอีกคนที่นั่งกอดเข่าพิงเสามองเขาช็อคๆ
ก่อนจะยักคิ้วถามงงๆ
“ก็รุ่นพี่คือยุนดูจุนไง”
“อ่าฮะนั่นอ่ะชื่อพี่ พี่รู้ แล้วชื่อพี่มันทำไมอ่ะ”
“ก็...ก็”
“ก็....?”
“ก็รุ่นพี่เป็นดาวโรงเรียนเลยนี่ครับ ได้เจอมันก็ต้องช็อคกันบ้าง”
“อ่อออออออ แค่เนี๊ยะ? ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ ฮะๆๆ”
ดูจุนยกยิ้มบางๆ ก่อนจะยกมือขึ้นยีหัวอีกคนเบาๆ จนอีกคนผงะไปพักนึง
“ถึงอย่างงั้นก็เถอะ...”
ร่างบางก้มลงมองมือตัวเองเงียบๆปล่อยให้อีกคนลูบหัวไปเรื่อย
ก็รุ่นพี่...เป็นคนที่ผมแอบชอบมาตั้งนานเชียวนะ...
‘มันเขินอ้ะ>//////<’
‘แปะ... แปะ...’
หยดน้ำหยดเล็กสองสามหยดตกลงมาจากบนฟ้า เรียกร่างบางที่เดินเตะก้อนกรวดเล่นเพลินๆเงยหน้าขึ้นมาฟ้า
“นั่นไง= =”
ว่าเบาๆ ก่อนจะยกแฟ้มพลาสติกในมือขึ้นบังหัวได้ก่อนสิ่งที่คาดว่าจะเกิดขึ้นจะตกลงมาเพียงไม่กี่วินาที
“ฟายเอ๊ย...”
ส่ายหัวเนือยๆ ก่อนจะเดินทอดน่องไปยังป้ายรถเมล์ที่เดียวกับเมื่อวาน
“อ้าว นายอีกแล้วหรอ?”
ร่างสูงที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันมามองผู้มาเยือนก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
มือสองข้างก็จับผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดหัวตัวเองไปเรื่อยๆ
“เปียกเชียวนะเรา”
“ก็ไม่มีร่มนี่ครับ”
“ก็พกสิ ยืดอกพกร่มไง ฮะๆ”
“รุ่นพี่นี่...ขำง่ายดีนะครับ..- -”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
ร่างสูงหัวเราะร่าก่อนจะลุกขึ้นย้ายมานั่งยองๆบนพื้นข้างหน้าอีกคน
“ว่าแต่เราเหอะ เจอกันมาสองครั้งแล้วยังไม่รู้ชื่อเราเลย”
“โยซอบ...”
“นามสกุล?”
“ไม่ต้องรู้ก็ได้มั้งรุ่นพี่ ผมว่าอย่างรุ่นพี่พรุ่งนี้ก็ลืม- -”
“อัยย่ะ อย่าดูถูกยุนดูจุนเชียวนา”
“ก็เพราะไม่ได้ดูผิดไงครับถึงได้รู้ว่าเดี๋ยวรุ่นพี่ก็ลืม วันๆนึงเจอคนตั้งกี่คน”
“สรุปจะไม่บอกไม่บอกเนี่ยนามสกุลอ่ะ”
“ยังครับ...หมายถึง.. ยัง..โยซอบ”
“งั้นเดี๋ยวเรารอดูแล้วกัน ว่าพรุ่งนี้พี่จะจำเราได้มั้ย”
ร่างสูงชี้หน้าคนตรงหน้าและพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น
ก่อนจะลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเรียนบนม้านั่งแล้ววิ่งตากฝนไปขึ้นรถเมล์
“อ่ะนี่! เช็ดหัวซะเดี๋ยวหวัดก็กินหมด”
โยนผ้าขนหนูสีขาวที่ชื้นเล็กน้อยมาให้ร่างเล็กก่อนจะกระโดดขึ้นรถไป...
“ฝนตกแต่ทำไมร้อนหน้าจังวะ =////////////=”
“ฮ..ฮ..ฮัดชิ้วววว”
ร่างเล็กที่วันนี้มาในชุดวอร์มทั้งๆที่ไม่มีเรียนพละเดินจามเป็นระยะๆท่ามกลางสายฝน(อีกครั้ง)
“ซวยจริงๆให้ตาย”
นิ้วเรียวยกขึ้นปาดจมูกตัวเองเบาๆก่อนจะบ่นอุบอิบ
ก็ตั้งแต่เช้าแล้วนี่นา ชุดนักเรียนก็ไม่แห้ง หยิบร่มใส่กระเป๋านักเรียนแล้ว แต่ดันหยิบกระเป๋าน้องชายฝาแฝดมาแทน
คนที่สลับกระเป๋ากันไปก็แค่อยู่ห้องข้างๆกัน แต่เจ้าตัวแสบดันหลบหน้าเขาทั้งวันแล้วชิ่งเอาร่มกลับบ้านไปแล้วอีกต่างหาก
‘พรึ่บ’
“แว้กกกกกกก ผีหลอกกกกกก”
“เฮ้ยๆๆ พี่ไม่ใช่ผี๊~ บอกกี่รอบแล้วครับTT^TT”
“ห..หื๊อออออ”
ร่างบางยกมือจับอะไรบางอย่างที่ตอนนี้คลุมหัวเขาอยู่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองต้นเสียง
“รุ่นพี่ดูจุน!!”
“เยส เซอร์ นี่พี่บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้พกร่มซะมั่ง”
“ต..แต่รุ่นพี่เปียกหมดแล้วนะ ฮ..ฮัดชิ้ว!”
โยซอบมองหน้าอีกคนอย่างเป็นห่วง ก่อนจะจามดังลั่น
“ไม่ต้องห่วงพี่หรอกน่า ดูเราสิป่วยหมดแล้ว...”
“ยังโยซอบ^^”
ร่างสูงยิ้มอบอุ่นให้เจ้าของชื่อ ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กให้เดินตามไปที่ป้ายรถเมล์โดยไม่พูดอะไรอีก
แต่จะขอหรือไม่ขอ... โยซอบก็ไม่ได้เกี่ยงอะไรอยู่แล้วล่ะนะ ./////////.
“ทำไมวันนี้เงียบจังอ่ะ?”
“ค..ครับ?”
“ก็พี่ถามว่าโยซอบอ่ะ ทำไมวันนี้เงียบจัง? หรือไม่สบาย”
ถามเสียงสูง ก่อนจะยกมือมาแปะหน้าผากเนียนสลับไปมากับของตัวเอง
“ก็ไม่เป็นอะไรนี่นา... เฮ้ย โยซอบเป็นอะไร!?!”
“ม..ไม่มีอะไรหรอกครับ คงป็นหวัดนิดหน่อยมั้ง .///////////.”
โยซอบตอบเสียงเบา ก่อนจะหยิบหูฟังมาใส่แล้วก้มเล่นมือถือตัวเองต่อไป
‘หน้าร้อนขนาดนี้... ก็เพราะรุ่นพี่ไม่ใช่รึไงเล่า??’
‘กึก’
“เฮ้ย!”
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหูฟังข้างหนึ่งโดนดึงออกแล้วเอาไปใส่โดยคนข้างๆ
“ไหนบอกว่าพี่เป็นดาวโรงเรียน แต่พอมานั่งข้างๆแล้วเมินเลยนะเรา โป้งแล่ว”
ดุจุนหันมามองหน้าโยซอบงอนๆ ก่อนจะคว้ามือถือในมืออีกคนที่ยังนั่งอ้าปากค้างอึ้งๆไปดู
“เอาเพลงนี้ดีกว่า”
ร่างสูงพูดยิ้มๆก่อนจะกดเปลี่ยนเพลง
“ไอยู๊~ ><”
“ชอบไอยูหรอเรา?”
“อื้มๆ ผมเป็นแฟนบอยของไอยูมาตั้งแต่เพลงเดบิ้วท์แล้วล่ะฮะ^^”
“แหม เมื่อกี๊ยังหงอยๆ พูดถึงไอยูปุ๊บยิ้มแฉ่งเลยนะ โห่ คนหล่อน้อยใจ”
“อื้อออ ผมขอโทษ ก..ก็ ก็...”
“ก็...?”
“ก็ผม...กลัวรุ่นพี่ติดหวัดอ่ะ (._.)”
“อุ๊บ....ฮ่าๆๆๆๆๆ แค่นี้เองหรอ?”
“อ...อื้ม ก็รุ่นพี่ก็บอกเองว่าผมไม่สบาย... แล้วรุ่นพี่ก็จะมีแข่งบอลใกล้ๆนี่แล้วด้วย ไม่สบายขึ้นมาก็แย่สิ”
“รู้ด้วยหรอเนี่ยว่าพี่จะมีแข่งบอล?”
“ก..ก็ รุ่นพี่อยู่ทีมโรงเรียนนี่หน่า แถมยังเป็นดาวโรงเรียน ใครจะไม่รู้บ้างล่ะครับ”
หลบแววตาคมของอีกคนมองไปที่ถนนที่ดูจะว่างลงๆเพราะฝนที่ตกไม่หยุดซักที ก่อนจะพูดเสียงเบาลงเมื่อรู้สึกร้อนๆที่หน้า
หน้าแดงอีกแล้ว>///////////<
“อ่อ...”
ดูจุนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะกลับมานั่งพิงพนักเก้าอี้และมองไปที่ถนนตามอีกคนบ้าง
“นี่โยซอบ....”
“ครับ?”
“ถนนน่ะ...มันมีอะไรน่ามองหรอ มองจัง?”
“ค...ครับ?”
“ดาวโรงเรียนนั่งอยู่นี่ทั้งคน แต่นายกลับมองไปที่อื่นเนี่ยนะ?”
“ฮ...ฮะ?”
“ได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆมาตั้งนาน... ได้อยู่ใกล้ขนาดนี้... กลับไม่สนใจเลยนะ”
ดูจุนพูดลอยๆ ตาก็ยังมองไปข้างหน้าเช่นเดิม
โยซอบหันมามองร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
“รุ่นพี่...รู้?”
“อืม...”
พยักหน้าตอบมาเล็กน้อย ก่อนจะหันมายิ้มตอบให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้อ้าปากพะงาบๆเพราะเรียบเรียงเรื่องเริ่มไม่ถูก
“แล้วทำไม...”
“เพราะพี่ก็อยากจะ...รู้จักเด็กที่ชอบแอบมองพี่อยู่บ่อยๆเหมือนกันน่ะสิ”
พูดเบาๆ ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาใกล้และประทับริมฝีปากลงกับอีกคนเบาๆ
จูบที่เป็นเพียงการสัมผัสเบาๆไม่มีอะไรมากกว่านั้น
แต่กลับทำให้อากาศเย็นยามฝนตกอบอุ่นไปได้ทันตาเลยล่ะ...
“พี่น่ะ..รู้จักเรามาก่อนที่เราจะรู้ซะอีกโยซอบ”
ยกยิ้มอบอุ่นอีกครั้ง ก่อนจะกดปลายจมูกลงบนหน้าผากที่ยังชื้นเล็กน้อยจากฝนเบาๆอีกครั้ง
“กลับบ้านดีๆนะ...^^”
โบกมือให้อีกคนอีกสองสามที ก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถ ทิ้งอีกคนนั่งช็อคอยู่ที่เดิม
มือเล็กยกแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆพลางนึกถึงเรื่องเมื่อกี๊
“ฝันไปรึเปล่าเนี่ยยังโยซอบ?”
‘โป๊ก’
“อ๊อยยยยยยยย”
ยู่หน้าเล็กน้อยเมื่อหยิกแก้มตัวเองไปเต็มแรง
“ไม่ได้ฝันแฮะ... (._.)”
“แล้วเสื้อ...?”
เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นเสื้อสูทนักเรียนของอีกคนตกอยู่บนพื้น
“วันหลังค่อยเอาไปคืนแล้วกัน...^^”
“อ่า... เดี๋ยวนี้ฝนไม่ค่อยตกเลยแฮะ...”
พึมพำเบาๆพลางเงยหน้าขึ้นมองฟ้า แต่ร่างเล็กก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อแดดมันแรงซะจนตาลายไปชั่วขณะ
“แล้วเมื่อไหร่จะได้คืนล่ะเนี่ย...”
โยซอบก้มลงมองถุงกระดาษลายหมีน้อยในมือเล็กน้อย
ก็เสื้อสูทกับผ้าขนหนูของคนที่ไม่ได้เจออีกเลยตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ
“นี่ก็สองอาทิตย์แล้วนะ... อ๊ะ!”
พูดกับตัวเองหงอยๆ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่สนามฟุตบอล
“นั่น...รุ่นพี่นี่นา”
ใช่แล้ว ยุนดูจุนตัวจริงเสียงจริงกำลังซ้อมฟุตบอลอยู่อย่างขมักเขม้นจนไม่ได้สังเกตุเห็นคนที่ตัวเองแอบไปขโมยเฟิร์สคิสมาแหมบๆที่ยืนมองตัวเองอยู่เลยซักกะนิด
“อ่า.... เท่ห์จัง~J”
โยซอบพูดยิ้มๆ ไม่แปลกจริงๆนั่นแหละที่ดูจุนจะเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียน ทั้งหล่อทั้งเก่งทั้งใจดีขนาดนี้น่ะ...
‘ครืนนนนนนนน’
ไม่ใช่เสียงท้องร้องนะ... เสียงฟ้าร้องต่างหาก-..-
“อ้าว เพิ่งจะพูดไปแหม็บๆ จะตกซะงั้นเลยเหรอเนี่ย”
เงยหน้ามองฟ้าที่ครึ้มไปทันตาแล้วพองแก้มอย่างไม่พอใจนัก
“รุ่นพี่จะมีร่มรึเปล่าเนี่ย...ใกล้แข่งแล้วด้วย...”
ดยซอบมองไปยังร่างสูงในสนามฟุตบอลอีกครั้ง ก่อนจะปิ๊งไอเดียขึ้นมา
“ทำอย่างนั้นแล้วกันJ”
“เอ้าๆเลิกซ้อมแล้วก็กลับบ้านกันได้แล้ว ฝนตกหนักน่าดูเลย ทั้งๆที่น่าจะหมดฤดไปแล้วซะอีก”
โค้ชประจำทีมเดินนำนักกีฬาคนอื่นๆเข้ามายังห้องพักนักกีฬา ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกันไปจัดการตัวเอง
“เฮ้ยดูจุน มีคนเอาของมาวางไว้ให้แกอ่ะ”
“หืม?”
“เนี่ย ของใครก็ไม่รู้”
ดูจุนเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับถุงกระดาษลายแบ๊วจากเพื่อนร่วมทีม
แล้วก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นของในถุงกับกระดาษโน๊ตที่สอดแอบไว้
‘เอาเสื้อกับผ้าขนหนูมาคืนครับ ขอบคุณมากเลยนะฮะรุ่นพี่ อ้อ ส่วนร่มเนี่ยผมให้ยืม
ดูแลตัวเองดีๆล่ะครับรุ่นพี่จะแข่งแล้ว อย่าวิ่งตากฝนไปนั่งหนาวที่ป้ายรถเมล์อีกล่ะ – โยซอบ’
“ครับผม^^”
ร่างสูงพูดออกมาเบาๆคนเดียว ก่อนจะพับกระดาษโน๊ตแผ่นนั้นกลับอย่างบรรจง
“ฮ...ฮ...ฮัดชิ้วววว”
“เฮ้ย นี่ฉันว่านายหวัดกินหมดแล้วนะ”
เพื่อนรักหน้าหวานทักขึ้นเมื่อเห็นโยซอบจามดังลั่นเป็นรอบที่ร้อย
เจ้าตัวยิ้มแหยๆกลับไปก่อนจะสูดน้ำมูกใส่กระดาษทิชชู่อีกรอบ
“ก็ใครใช้ให้ไปเดินตากฝนเองล่ะฮึ บอกให้พกร่มก็ไม่เชื่อ”
“พกแล้ววววว แต่...ไม่ได้ใช้...”
“โอ้ย เพื่อนฉัน!!! เด็กดื้อเอ๊ยยยยย”
“ก...ก็”
“ใช่ เด็กดื้อ พี่บอกให้พกร่มก็ไม่พก”
เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากหน้าประตูห้องไม่ห่างจากโต๊ะที่ทั้งสองยืนอยู่นัก
เด็กๆในห้องหันไปมองผู้มาใหม่เป้นตาเดียว ก่อนเสียงกรีดกร๊าดของเด็กสาวจะดังขึ้น
“ร..รุ่นพี่ดูจุน ม..มาได้ไงครับ?”
โยซอบถามขึ้นอย่างติดขัด หายใจแทบไม่ทั่วท้อง
ก็ยุนดูจุน ดาวโรงเรียนมายืนอยู่หน้าห้องเรียนเขาตัวเป็นๆเลยนะ!!
“เดินมาไง เราจะให้พี่บินมาหรอ?”
“งึ…”
“ล้อเล่นๆๆๆ ก็กะจะเอาร่มมาคืนใครบางคน นี่ถ้ารู้ว่าเอาร่มมาให้พี่ใช้
แล้วเราจะไปเดินตากฝนให้หวัดกินแบบนี้พี่คงวิ่งเอาร่มไปคืนตั้งแต่วันนั้นละ”
“แต่รุ่นพี่จะแข่งแล้วนี่นา... แถมรุ่นพี่ยังไม่ค่อนพกร่ม... ผมเลย..เป็นห่วง”
“พี่ก็เป็นห่วงเราเหมือนกันล่ะน่า...”
ดูจุนยิ้มบางๆให้ร่างเล็ก ก่อนจะยกมือลูบหัวอีกคนอย่างเอ็นดู เรียกเสียงซุบซิบจากเด็กนัดเรียนทั้งห้อง
“แล้วพี่ก็...คิดถึงเราด้วย”
“หืมมมม? (’/////// ’)”
“พอฝนไม่ตกเราก็ไม่ได้เตอกันเลยนี่นา... พี่คิดถึงนายมากเลยนะโยซอบ”
“(-///////-)”
“จากนี้ไป... เรามาเจอกันบ่อยๆนะ ไม่ต้องรอให้ฝนตกก่อน...เนอะ^^”
ดูจุนถามยิ้มๆก่อนจะดึงคนตัวเล็กที่หน้าแดงจนจะเป็นลูกมะเขือเทศเต็มแก่เข้ามากอดหลวมๆ
หาได้สนใจเสียงกรี๊ดดังถล่มของพยานรู้เห็นไม่...
“รุ่นพี่ครับ... ผมว่า... นี่มันโรงเรียนนะ แล้ว...”
“กลัวคนอื่นเข้าใจผิดรึไง?”
“อ..อืม”
โยซอบพยักหน้าเบาๆ ก่อนดูจุนจะเล่นหัวอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“อะแฮ่มๆ ทุกๆคนครับ”
ร่างสูงหันไปกระแอมเล็กน้อยก่อนเสียงพูดคุยในห้องจะเงียบไป
“ขอบคุณครับ...”
“ทุกคนอาจสงสัยว่าพี่กับโยซอบเป็นอะไรกัน...”
“โยซอบเค้า...เป็นหนึ่งในแฟนคลับของพี่...”
“แต่... กำลังจะได้ตัดคำว่าคลับออกเร็วนี้... เนอะ^^”
หันมายิ้มให้อีกคนอย่างไม่รู้ร้อน ผิดกับคนที่ถูกอ้างอิงที่ช็อคจนตัวแข็งทื่อ
“หรือจะเปลี่ยนเลยดี?”
ว่าแล้วก็คว้าท้ายทอยขาวเข้ามาใกล้และโน้มตัวลง...
‘ฟรึ่บ’
ร่มสีฟ้าอ่อนของคนตัวเล็กถูกมือหนากางออกบังฉากไม่สมควรจากสายตาประชาชี
ก่อนร่างสูงจะเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป... แถมโยซอบก็ไม่ได้ขืนอะไร
“แปลว่า...ใจเราตรงกันล่ะสิ^^”
แถมๆ
สองปีก่อน
“เอาล่ะทุกคน วันนี้ทำตัวดีๆกันหน่อยนะ น้องๆม.ต้นจากโรงเรียนเครือข่ายของเราจะมาเยี่ยมที่นี่”
“คร้าบบบบบบบบบ/ค่าาาาาา”
นักเรียนทุกคนตอบขานย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายกันไปเตรียมหน้าที่ของตัวเองตามที่ได้รับสั่งไว้
“นำเด็กเดิน... กรรม กรูยิ่งไม่ถูกกัยเด็กอยู่ด้วย= =”
“อย่าบ่นน่าดูจุน ถ้าไม่อยากทำก็โดดไปนอนเล่นซักที่แล้วกัน แต่อย่ามารบกวนการทำงานของชาวบ้านเค้าก็พอ”
“เออๆ ถ้าคุณหัวหน้าห้องว่างั้นฉันก็ขอบาย”
ร่างสูงโบกมือป้อยๆ ก่อนจะเดินหลีกมายังสวนหลังอาคารเรียนไม่ให้อาจารย์จับได้ด้วยวิชานินจา
“นอนล่ะนะคร้าบบบบบบบ~”
“อ...เอ่อ...รุ่นพี่ฮะ..”
“อื้อออออ”
“รุ่นพี่ฮะ...”
“ว้อยยยย คนจะนอนไม่เห็นหรอ??”
“ฮึก...ผม..ขอโทษฮะ”
“น...น่ารัก”
“ครับ..?”
คำแรกที่หลุดอุมทานออกไปเมื่อเห็นหน้าคนที่ปลุกตัวเองขึ้นมา
ความโกรธเมื่อกี๊มันหายไปเป็นปลิดทิ้งเลยครับ-w-
“อ..อ้อเปล่า แล้วนี่...อ้อ น้องม.สองที่มาเยี่ยมดรงเรียนใช่มั้ยเรา?”
“ค...ครับ”
“อ่อ... ดูยังไงก็ไม่เหมือนเด็กม.สองซักนิดเลยเว้ย”
“อะไรนะครับ?”
“อ้ออออ เปล่าๆๆ แล้วนี่มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ?”
“ก็ผมหลงทางมาจากกลุ่มเพื่อนๆน่ะครับ... แถมฝนก็ตก...”
“อ่าฮะ...”
“พอผมเดินผ่านมาเจอรุ่นพี่นอนตากฝนอยู่...ก็เลยมานั่งกางร่มให้...นี่ไง”
ร่างเล็กว่าพลางชี้ร่มคันน้อยในมือ
“เออว่ะ เพิ่งเห็น มาๆๆ พี่ถือให้ดีกว่า”
ว่าแล้วมือหนาก็คว้าร่มในมืออีกคนมาถือไว้ให้แทน แต่ด้วยความที่ร่มมันเป็นจนาดหนึ่งคนใช้ทั้งสองคนเลยแทบจะต้องกอดกันเพื่อให้ได้อยู่ใต้ร่มทั้งคู่
“จริงๆเราไม่ต้องมานั่งกางร่มให้พี่แบบนี้ก็ได้นะ ดูซิเปียกหมดแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไม่อยากปลุกรุ่นพี่ รุ่นพี่ดูเหนื่อยๆ”
“อ่อ... งั้น... เดี๋ยวพี่พาน้องกลับเข้ากลุ่มแล้วกันนะ”
“อ้า ครับ^^”
ร่างเล็กยิ้มร่าทันทีที่อีกคนเสนอตัวช่วย ก่อนจะดึงอีกคนให้ลุกขึ้นยืนด้วยกัน
“โยซอบ!!! โถ่มาอยู่นี่เองครูก็หาซะทั่ว...”
เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากอาคารเรียน ทำให้ทั้งสองคนหันตามไปมอง
“อ่า.. เหมือนพี่จะไม่ต้องพาเรากลับละล่ะ”
“ครับ... ง้นผมไปก่อนแล้วกัน”
“อืมๆ โชคดี”
ร่างบางโค้งให้อีกคนเล็กน้อยก่อนจะหุบร่มและเดินไปหาอาจารย์ทันทีที่เข้าถึงใต้อาคาร
ก่อนจะเดินหายไปกับอาจารย์หลังจากนั้นไม่นาน
“ส..ส..สเป็คเลย-..-”
จบเถอะ
มันเป็นฟิคสั้นที่โคดจะยาว(เอ๊ะยังไง)แถมยังมาลงซะดึก(มาก)
รู้สึกว่าจะแต่งเพลินไปหน่อย แต่เห็นรีดเดอร์ยอกว่าเบื่อดราม่า เราเลยเอาแบบสดใสมาลงให้เต็มอิ่ม-w-
ชอบกันมั้ยเอ่ย? เม้นๆๆๆๆ
ปล. ตอนนี้ไรเตอร์กำลัง Midnightholic มากๆ
เพลงเพราะสุดๆแล้วทุกคนก็หล่อมาก รู้สึกว่าการรอคอยปีกว่าๆมันคุ้มค่ามากเลยเนอะ^^
และคาดว่าอาจจะแต่งฟิคเพลงนี้ด้วยล่ะ...
ซียูอะเกน~
เม้นดีเป็นศรีแก่ไรเตอร์ฮะ...
ความคิดเห็น