Ex-Lover (มันจบไปแล้ว...) [Fic BEAST]

ลำดับตอนที่ #1 : [01]ยินดีที่ได้รู้จัก(อีกครั้ง)...

ณ ห้องซ้อมของวง Da Best

"นี่ๆ ฉันได้ยินว่าพี่จียงไปหาตัวแร๊ปเปอร์คนใหม่ของวงเรามาได้ด้วยล่ะ"
"เอ้อ ใช่ เห็นพี่เค้าโทรคุยกันบ่อยมากๆ เห็นเรียกว่า อะไร เจย์ๆ"
"ฉันไปถามพี่จียงมาละ เค้าบอกว่าเป็นคนเกาหลีเหมือนเราเนี่ยแหละ"
"แต่เค้าแร็ปเก่งมากเลยนะ..."
เสียงซุบซิบที่ดังมาจากอีกมุมหนึ่งของห้องทำให้ชายหนุ่มหน้าสวยที่กำลังนอนฟังเพลงอย่างสบายใจต้องตื่นขึ้น

"มีอะไรกันเนี่ยทุกคน คุยกันซะดังเชียว?"
เขาถามเหล่าน้องๆในวงที่กำลังคุยกันออกรส

"อ้าว พี่ฮยอนซึง!!! พวกเราทำพี่ตื่นรึเปล่าฮะ?"
ยังโยซอบหนุ่มน้อยหน้าใส น้กร้องเสียงหลักของวงถามขึ้น
"ถ้าให้พูดตรงๆก็ใช่ล่ะ แต่ไหนๆก็ตื่นแล้ว... งั้นบอกหน่อยสิว่าพวกนายคุยอะไรกัน?"
ฮยอนซึงพูดก่อนจะค่อยๆ เขยิบก้นเข้าไปในวงเม้าท์
"พอดีว่า วันนี้พี่จียงเค้าบอกว่าจะพาตัวสมาชิกใหม่มาโชว์ตัวน่ะฮะ"โยซอบตอบ
"ใช่ๆรู้สึกจะชื่อเจย์...อะไรน้า..."ดงอุนพูดแทรกขึ้นมาพร้อมทำท่าคิด
"เจย์ดราก้อนๆ ชื่อนี้แหละ จำได้ละๆ"กีกวังยกมือขึ้นสูง ก่อนจะตอบอย่างภาคภูมิ
ฮยอนซึงยิ้มน้อยๆกับท่าทางของน้องๆ

เจย์ดราก้อนงั้นเหรอ....ชื่อแปลกดี จะเก่งขนาดไหนกันเชียวขนาดจียงฮยองเลือกมาเข้าวงที่แสนจะเข้ายากวงนี้?

"กริ๊งๆ"
เสียงกระดิ่งดังขึ้นจากหน้าประตูทางเข้าชั้นล่าง แสดงว่ามีคนเปิดประตูเข้ามา
ทุกคนในห้องซ้อมเริ่มคุยกันเสียงดังขึ้นอย่างตื่นเต้น รวมถึงฮยอนซึง
แต่ก่อนที่เขาจะได้เจอหน้าสมาชิกใหม่...
"เดี๋ยวฉันไปฉี่ก่อนนะ อาการกำเริบ"
เขาหันไปบอกน้องๆก่อนจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
"นั่นไง อาการเก่าแก้ไม่หายจริงๆ ตื่นเต้นแล้วกระเพาะปัสสาวะรั่ว ฮ่าๆๆๆ"
"โป๊ก"
"โอ๊ย"
โยซอบหัวเราะเยาะฮยอนซึงก่อนจะโดนดงอุนเขกหัวไปหนึ่งครั้ง
"ไปหัวเราะเยาะรุ่นพี่เค้าอย่างงั้นได้ยังไงกัน?"
"ว่าแต่ฉัน นายก็เป็นรุ่งนน้องของฉันเหมือนกันล่ะฟระ ฮึ่ย"

"ฮะๆ"
ฮยอนซึงหัวเราะกับการทะเลาะน่ารักๆของเหล่าน้องๆ ก่อนจะเดินลงบันไดมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำข้างล่าง
"อ้าว โย่ซึง"
"อ้อ ฮยอง ยังไม่ขึ้นไปหรอ"
ฮยอนซึงถามจียงที่ยังยืนอยู่ข้างล่างอย่างงงๆ
"ก็ถ้านายลงมาจากข้างบนแล้วฉันยังไม่ขึ้นไป มันจะหมายความว่าอะไรล่ะ?"
"อะ...เอิ่ม เถียงไม่ออกเลย"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า พอดีเจย์เข้าห้องน้ำอยู่ฉันเลยต้องมายืนรอ แล้วนายล่ะลงมาทำอะไร"
"ลงมาเข้าห้องน้ำน่ะฮยอง อีกห้องนึงว่างใช่ป่ะ?"
เขาถามก่อนจะชี้ไปที่ห้องน้ำ จียงพยักหน้าเล็กน้อย
"อาการกำเริบล่ะสิ?"
"เออ ครับ ไปแล้ววุ้ย"
ฮยอนซึงแกล้งเหวี่ยงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป...



"ทุกคนๆ มารวมตัวกันตรงนี้ทีซิ"
เสียงเรียกของจียง หัวหน้าวงเรียกให้ทุกคนวิ่งมาตั้งแถวรอที่หน้าประตู
"นี่คือสมาชิกใหม่ของวงเรา เจย์ ดราก้อน เรียกสั้นๆว่าเจย์ก็ได้ เค้าจะมาเป็นแร็ปเปอร์คู่กับฉันตั้งแต่วันนี้ ดูแลเค้าดีๆล่ะ"
"สวัสดีครับ เรียกผมว่าจุนฮยองก็ได้ นี่ชื่อเกาหลีของผมเอง ฝากตัวด้วยนะครับ"
จุนฮยองก้มลงอย่างอ่อนน้อม ทำเอาน้องๆในวงทำตัวไม่ถูก
"งั้นฉันจะแนะนำสมาชิกในวงให้นายรู้จักนะ"
จียงพูดก่อนจะเริ่มแนะนำรายคน
"คนแรก ลี มินฮยอก เรียกว่ามินก็ได้ เป็นมือกลองแล้วก็มักเน่ของวง เด็กคนนี้ตีกลองรัวเร็วที่สุดในร.ร.ของเราเลยล่ะ"
"ไฮ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เจย์ฮยอง"
"คนนี้จงชิน เรียกว่าชินเฉยๆมันจะหันมากกว่า เป็นมือเบสที่หล่อที่สุดที่ฉันสรรหาได้"
"สวัสดีครับ รุ่นพี่^^"
"คนนี้จงฮุน มือกีต้าร์ดั้งโด่งหน้าเป๊ะ เรียกว่าฮุนแล้วกัน มันอยู่อเมริกามาปีกว่า พูดภาษาเกาหลีกับมันดูจะรุ่งกว่า ฮ่าๆๆๆ"
"ดูพูดซะผมเสียหมดเลยฮยอง อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่เจย์"
"คนนี้ โยซอบ เมนโวคอล เรียกมันว่าโย แต่อย่าเรียกว่ายังโยนะ เดี๋ยวจะโดนต่อยเอา อย่าถามว่าทำไม ถ้าฉันบอกฉันคงไปหายมบาลแน่"
จียงพูดก่อนเอานิ้วชี้กรีดคอตัวเอง โยซอบตีแขนจียงไปหนึ่งที ก่อนจะหันมายิ้มหวาน
"สวัสดีฮะ ฮี่ๆ อย่าไปฟังที่ฮยองเค้าพูดเลยนะครับ ไร้สาระ"
"อ่ะๆ ต่อๆ คนนี้ชื่อ ดงอุ่น เรียกว่าไอ้ดงก็ได้ มันเป็นหน้าตาของวงส่วนหน้าที่ด้านอื่นไม่ค่อยจะมี ฮ่าๆๆ เพราะฉะนั้นถ้ามีเรื่องกันจะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าให้หน้ามันเสียหายเป็นพอ"
"อ่าว ฮยอง พูดงี้ก็สวยเดะ"
ดงอุนพูดกวนๆก่อนแกล้งทำท่าเตรียมต่อย
"สวัสดีพี่เค้าก่อนเถอะน่า"
"เอ้อ ใช่ สวัสดีครับ"
"คนนี้ก็กีกวัง เรียกมันว่าไอ้นม ฮ่าๆๆๆ"
"ปั่ก"
"พูดดีๆนะฮยอง เดี๋ยวผมไม่ยั้งมือแน่"
กีกวังทำท่าบิดนิ้วมือดังกร๊อบๆ
"โอเคๆ เรียงมันว่ากวางละกันอ่ะ ไอ้นี่เป็นลีดแดนซ์เซอร์กะโวคอล"
"ไนซ์ ทู มีท ยู ครับ"
"ส่วนฉันก็จียง หรือจี ดราก้อน ชื่อเราคล้ายๆกัน คงจำไม่ยากเท่าไหร่นะ"
และจียงก็แนะนำตัวเองสั้นๆ
"อ้าว แล้วนี่ซึงยังไม่ขึ้นมาอีกหรอ?"
จียงพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปมองรอบห้อง
"ก็ถ้าฮยองอยู่ข้างบนแล้วผมยังไม่ขึ้นมา มันจะหมายความว่าอะไรล่ะครับ?"
ฮยอนซึงที่เปิดประตูเข้ามาพอดี ถือโอกาสถามย้อนจียงแล้วยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
ก่อนจะเดินเข้าไปหาทุกคนที่ยืนคุยกันอยู่
"แหม...ได้โอกาสเชียวนะ อ้อใช่ เจย์ๆ นี่ไงสมาชิกคนสุดท้าย"
จียงสะกิดให้จุนฮยองหันมา แล้วเมื่อจุนฮยองหันมา เขาก็ได้แต่มองฮยอนซึงอย่างไม่ละสายตา
"น..นาย"
"ไฮ เอ๊ะไม่ใช่ โย่วแม้น ฮ่าๆๆๆ ฉันชื่อจางฮยอนซึง เรียกว่าซึงเฉยๆก็ได้ เป็นลีดโวคอลแล้วก็แดนเซอร์ เราอายุเท่ากัน คุยกันแบบกันเองๆก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
ฮยอนซึงยิ้มให้เพื่อนใหม่ ก่อนจะยื่นมือไปเชคแฮนด์
แต่แทนที่จุนฮยองจะเชคแฮนด์กับฮยอนซึงเขากลับ...
"ฟึ่บ"
"เฮ้ย!!!"
ท่ามกลางสายตาทุกๆคน จุนฮยองดึงฮยอนซึงเข้ามาก่อนไว้แน่น
"ฮยอนซึง จางฮยอนซึง...สุดท้ายเราก็ได้เจอกันอีก รู้มั้ยว่าฉันตาามหานายมานานเท่าไหร่และคิดถึงนายมากแค่ไหน"

ทุกคนในห้องซ้อมตอนนี้ยืนอึ้งไปตามๆกัน โดยเฉพาะฮยอนซึงที่ได้แต่ยืนอึ้งขยับตัวไม่ได้

นี่มัน...อะไรกันเนี่ย...นายคนนี้...เป็นใครกัน...???

"นี่ๆ นายเป็นอะไรรึเปล่า"ฮยอนซึงสะกิดถามจุนฮยองที่ยังกอดตนแน่นไม่ปล่อย
"เอ่อ...พวกนาย รู้จักกันมาก่อนรึเปล่า"จียงที่ยืนมองอยู่ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
"เอ่อ..คือ.."จุนฮยองผละตัวออกมา แล้วพูดอะไรบางอย่าง
"ไม่น่านะครับ ผมจำหน้าคนเก่งจะตาย ยังไม่รู้สึกคุ้นหน้าเลย... นายจำคนผิดหรือเปล่าเจย์? ฉันอาจจะแค่หน้าคล้ายชื่อเหมือนเฉยๆก็ได้นะ"
ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยองก่อนจะถามพร้อมยิ้มบางๆ
"คงจะอย่างงั้นละมั้งครับ แหะๆ"จุนฮยองฉีกยิ้มก่อนหัวเราะแห้งๆ ตอนนี้หัวใจของเขาเจ็บจนทนยืนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว
"ผมรู้สึกเหมือนลืมมือถือไว้ข้างล่าง ขอลงไปเอาหน่อยนะครับ"
เขาพูดอ้างออกมา จริงๆเขาแค่ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเขาก็เท่านั้น
"อื้มไปเอาของแล้วกลับมาโชว์ของหน่อยล่ะ ฉันล่ะอยากให้เด็กพวกนี้เห็นความสามารถเต็มทนแล้ว"
จียงพูดก่อนตบไหล่จุนฮยองแล้วผลักเบาๆ
"ครับ ขอตัวแป๊บนึง"
เขายิ้มให้จียง หันไปมองฮยอนซึงที่กำลังคุยกับน้องๆอยู่เล็กน้อย แล้วเดินลงบันไดไป

"ตุบ"
จุนฮยองกำหมัดแน่นก่อนจะชกประตูห้องน้ำ
น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
"ทำไม...ทำไมนายถึงลืมฉันได้...ฮยอนซึง"











"เฮ้ออออออออออ อุตส่าห์มีสมาชิกใหม่เข้ามาทั้งที แทนที่ฉันจะได้จีบเค้ากลับหลงสเน่ห์ฮยอนซึงฮยองซะงั้น โด่วๆๆๆ"
โยซอบแกล้งทำปากเบี้ยวก่อนจะหันหน้าไปแลบลิ้นให้ฮยอนซึงที่นั่งอยู่ไม่ไกล
"ฮ่ะๆๆ ก็คนมันสเน่ห์แรงนี่นะ ช่วยไม่ได้ โฮะๆๆ"ฮยอนซึงแกล้งโยซอบก่อนจะหัวเราะอย่างหลงตัวเอง
"ว่าแต่ฮยองไม่รู้จักเค้าจริงๆเหรอ?"
"อืม...ไม่นะ นึกเท่าไหร่ก็ไม่เคย"
"งั้นเหรอ...น่าสงสารพี่เจย์เค้าจริงๆ"โยซอบทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
"เฮ้ออ นายนี่ก็อินไปกับชาวบ้านเค้าตลอด นี่แหละนายรักใครเลยถอนตัวไม่ออก เพราะนายแคร์ความรู้สึกของคนอื่นยิ่งกว่าตัวเองซะอีก"
มินฮยอกว่าขึ้นมาขำๆก่อนส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ
"เออๆ ขอโทษครับที่ผมเป็นคนเอาใจเขามาใส่ใจเรา"
โยซอบประชดกลับก่อนจะแลบลิ้นใส่เพื่อนตัวเองอย่างงอนๆ
"ว่าแต่นายไม่คิดจะมีแฟนซักคนกะเค้ามั่งหรอโย...?"
จียงถามขึ้นอย่างอยากรู้
"แฟนหรอ...ไม่เอาอ่ะ อยู่อย่างนี้ล่ะดีกว่า"

ไม่ใช่ไม่อยากมีหรอกนะ แต่ถ้าเจอเหมือนคราวก่อนจะทำยังไงกัน...


"Nevermind I'll find someone like you..."
เสียงริงโทนดังขึ้นจากมือถือโยซอบ
"เอ๋ ใครโทรมาหว่า"

ยุนดูจุน

ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เขาใจเสียเล็กน้อย
มันเป็นชื่อที่เค้าใช้เวลานานแสนนานกว่าจะลบออกไปจากหัวใจได้

"มีอะไรหรอโย หน้าเสียเลย ใครโทรมาล่ะนั่น"
จียงถามน้องชายด้วยความเป็นห่วง ปกติโยซอบเป็นคนยิ้มตลอด24ชม, แต่คราวนี้พอทำหน้าบึ้ง คนอื่นๆถึงกับอึ้งไปตามๆกัน
"ไม่มีอะไรอะไรหรอกครับ เดี๋ยวผมขอตัวก่อนละกัน ถ้าผมกลับมาไม่ทันฝากบอกพี่จุนฮยองด้วยว่าวันหลังผมจะมาฟัง"
โยซอบยิ้มให้ทุกคนในห้องซ้อมก่อนวิ่งออกไปรับโทรศัพท์นอกตึก

"มีอะไร?"
โยซอบถามอย่างไม่สบอารมณ์
"ตอนนี้นายอยู่ไหน?"
เสียงของปลายทางก็ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เช่นกัน
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย"
"ตอนนี้ฉันอยู่นิวยอร์ก เพราะฉะนั้นนายต้องมาหาฉัน ฉันอยู่ร้านสตาร์ บั๊ก ใกล้ๆห้องซ้อมของนาย มาเร็วๆล่ะ"
"ขออภัย แต่เหมือนนายจะลืมไปแล้วสถานะของเราตอนนี้คือคนแปลกหน้า"
"และเหมือนนายก็ลืมข้อตกลงของเราไปแล้วด้วยเหมือนกัน"

นายจะเลิกกับฉันก็ได้ฉันไม่เกี่ยง แต่มีข้อแม้ว่าฉันจะสามารถสั่งให้นายทำอะไรก็ได้สิบอย่าง ถ้าครบเมื่อไหร่ ถือว่าเราขาดกัน

"ฮึ่ย งั้นให้ฉันไปหาที่นั่นใช่มั้ย รออีกสองสามนาทีแล้วกัน"
"ตี๊ด"โยซอบวางสายโทรศัพท์ก่อนจะรีบเดินไปยังร้านที่นัดไว้ทันที

ไม่กี่นาทีต่อมา โยซอบก็มายืนหอบอยู่หน้าร้าน สตาร์ บั๊ก ที่นัดกันดูจุนเอาไว้
เขาเดินเข้าไในร้านก่อนจะเลี้ยวเข้ามุมเดิมที่นั่งบ่อยๆ
"ฮึ ยังไงนายก็ยังไม่ลืมมุมโปรดของฉันสินะ"
ดูจุนยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย โยซอบกัดปากอย่างเจ็บใจ
"มีอะไรก็ว่ามา วันนี้วงฉันมีสมาชิกใหม่ ฉันจะกลับไปฟัง"
"อ๊ะๆเดี๋ยวก่อนสิครับ อุตส่าห์เดินจ้ำอ้าวมาซะไกล จะไม่ดื่มอะไรหน่อยหรอครับ"
ดูจุนแกล้งทำเป็นห่วงก่อนยื่นแก้วอีกแก้วหนึ่งบนโต๊ะให้โยซอบ
"ฉันไม่ดื่มกาแฟ... เหอะ จนเลิกกันแล้วนายก็ยังจำไม่ได้เลยสินะ"
โยซอบมองอย่างระอา เขายอมรับว่าเขาเสียใจเล็กน้อย แต่มันเป็นแค่ส่วนน้อยๆเท่านั้น
"แล้วสรุปมีอะไร รีบๆพูดมา"
"ฉันจะจีบมินฮยอก"

กึก

"นาย...ว่ายังไงนะ"
โยซอบมองหน้าดูจุนนิ่ง หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงจนเจ็บด้วยความรู้สึกหลากหลายที่พรั่งพรูเข้ามา
ทั้งความโกรธ สงสัย เสียใจ เขาพูดอะไรไม่ออกได้แต่เหม่อมองผนังร้าน
"เพราะฉะนั้นฉันเลยจะใช้สิทธิแรกในข้อตกลง ฉันสั่งให้นายกล่อมให้วงของนายมาเล่นที่ร้านนี้"
ดูจุนยื่นนามบัตรร้านอาหารร้านหนึ่งมาให้

เวสต์โคสต์...

"ฉันทำงานอยู่ร้านนี้ พาวงของนายมาที่ร้านนี้แล้วที่เหลือฉันจัดการเอง"
"เฮอะ คิดเหรอว่าอย่างมินฮยอกเค้าจะชอบนาย นายมันเลวเกินไปร้อยพันเท่าที่จะคู่กับมินฮยอก"
โยซอบกำมือที่อยู่บนตักแน่น ก่อนจะยิ้มมุมปากแล้วถามดูจุนออกไปอย่างท้าทาย

"ฉันรู้ว่าเค้าคงไม่ชอบชั้นหรอก ไม่เหมือนคนโง่แถวนี้หลงรักฉันโงหัวไม่ขึ้น"
โยซอบมองดูจุนเขม้น ความอดทนเริ่มถึงขีดสุด
"โอเค ฉันยอมรับว่าฉันเคยโง่ แต่ตอนนี้ฉันช่วยชีวิตตัวเองขึ้นมาจากนรกอย่างนายได้แล้ว แล้วเรื่องมินฮยอกน่ะ ไม่ต้องห่วง ฉันทำให้นายแน่ๆ จะได้ตัดขาดกับตัวซวยอย่างนายไปได้ซะที!!!"
โยซอบตีโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะเดินหุนหันออกไปจากร้านอย่างอารมณ์เสีย

"ฮึ...สุดท้ายนายก็ยังตัดใจไจากฉันไม่ได้สินะ ยังโย..."
ดูจุนมองตามโยซอบแล้วยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านไป
"อ่ะนี่หนู..." เขายื่นแก้วกระดาษที่โยซอบทิ้งไว้ให้เด็กคนหนึ่งที่ยืนขายของอยู่
"นมอุ่นน่ะ...^^"เด็กชายยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มหัวขอบคุณ ดูจุนยิ้มกลับเล็กน้อยกอ่นจะเดินจากไป...







"นี่ๆกีกวัง ไหนๆไอ้โยมันก็ไม่อยู่ นายช่วยมาร้องเพลงแทนมันทีสิ"
จียงพูดขึ้นมาระหว่างเทสต์ไมโครโฟน
"อ่า ครับๆๆ เพลงอะไรล่ะครับ"
"On rainy Days ละกัน นายน่าจะร้องได้เนอะ"
"โอ้โห ถ้าจะมาเพลงโหดปานนี้ ฮ่าๆๆๆ จะลองดูก็ละกันครับ"
"นี่ไอ้ดง ไปเล่นเปียโนให้ทีสิ"จียงหันไปกวักมือเรียกดงอุนที่นั่งสัปปะหงกพิงแอมป์กีต้าร์อยู่
"อ่าครับๆ"
"มองโน๊ตด้วยล่ะ อย่ามัวแต่มองอดีตเมีย ฮ่าๆๆๆๆ"
"ฮึ่ย ฮยองนะฮยอง เดี๋ยวปั๊ด"
ดงอุนเหวี่ยงใส่จียงเล็กน้อยก่อนะเดินไปนั่งที่เปียโน
"ตะกี็นี่ อะไรกันหรอ?"
จุนฮยองที่เพิ่งเข้ามาใหม่ถามจงฮุนด้วยความสงสัย
"ก็อย่างที่ได้ยินน่ะแหละครับ สองคนนี้เค้าเคยเป็นแฟนกัน แต่เลิกกันไปนานแล้วล่ะนะ.."

"เริ่มนะ วัน ทู ทรี โฟร์"





เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง กีกวังร้องเพลงด้วยเสียงสูง หวาน ที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของเขา
ดงอุนที่เล่นเปียโนอยู่ถึงกับ เงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มบางๆ

วันนี้กีกวังร้องเพลงเข้าถึงอารมณ์มากกว่าปกตินะ

ดงอุนคิดในใจก่อนจะเล่นเปียโนต่อไปจนจบ

"สุดยอดจริงๆ วันนี้ฟีลลิ่งมาเหลือเกินนะกวาง"
จียงปรบมืออย่างประทับใจ กีกวังยิ้มและหน้าแดงด้วยความอาย
"ไม่หรอกฮะ พอดีเมื่อคืนดูหนังมาแล้วมันอิน ก็เลยใส่อามณ์เต็มที่เลย เหอๆๆ"
กีกวังยืนบิดไปบิดมาแต่ปากก็พูดถ่อมตัวไว้ก่อน
ดงอุนที่เห็นอย่างนั้นก็ใจเต้นแรงเพราะความน่ารักของกีกวัง แต่เขาก็ต้องเก็บอาการของเขาเอาไว้

อดทนหน่อยไอ้ดง ตอนนี้เราจะแสดงออกแบบนี้ไม่ได้แล้ว ระหว่างเรากับกวาง มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ

เขากุมหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะส่าวหัวลบความคิดเหล่านั้นทิ้งไปให้หมด
"เป็นอะไรน่ะดง?"ฮยอนซึงเดินเข้ามาถามน้องชายอย่างเป็นห่วง
"ไม่มีอะไรหรอกครับฮยอง วันนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ป่ะ เดี๋ยวผมกลับก่อนละกัน"
ดงอุนยิ้มให้พี่ชายหน้าสวยก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องซ้อมไป

ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งดังตามดงอุนมาไม่ไกลนัก เขาหยุดเดินก่อนจะหันไปมองคนที่เค้ารู้อยู่แก่ใจว่าเป็นใคร
"กีกวัง!! วิ่งเร็วขนาดนี้ ถ้าเบรกไม่ทันนายล้มทับฉันเป็นอะไรไปจะทำไงกันล่ะเนี่ย?!?"
ดงอุนแกล้งดุกีกวัง ก่อนจะเอานิ้วชี้ผลักหัวเขาเบาๆ
"ขอโทษน้าาา ก็เห็นอุนจิเดินออกมาคนเดียว ฉันก็เลยตามมออกมากลับบ้านเป็นเพื่อนไง เดี๋ยวนายจะเหงา"
"ฮ่วย บอกแล้วไงไม่ให้เรียกแบบนี้ คนอื่นได้คิดว่าฉันวิกลจริตหมด คนบ้าอะไรชื่อแปลว่าขี้"
กีกวังยิ้ม ก่อนจะเดินก้มเตะกรวดข้างทาง
"กลัวเจอผีระหว่างทางกลับบ้านเวลากลับคนเดียวมากกว่าม้างงงงงง"
ดงอุนแหย่กีกวังเล่น กีกวังเลยต่อยแขนดงอุนเบาๆไปหนึ่งที
"โอ๊ย เจ็บนะเนี่ย"
"อย่ามาสำออยหน่อยเลยน่า ฉันแทบไม่ได้ออกแรง"
"นายไม่ได้ออกแรง แต่่กล้ามนายมันพาไปมากกว่า ดูสิหน้าเคะขนาดนี้ กล้ามใหญ่ยังกะต้นขาฉันเลย"
"ไอ้อุนจิบ้า ตายซะเถอะ"
"ว๊ากกกกกก แต่ไม่เป็นไรหรอก ขาสั้นอย่างนั้นวิ่งยังไงก็ตามฉันไม่ทัน ฮ่าๆๆ"
ทั้งสองคนวิ่งไล่กันจนกลับถึงอพาร์ทเม้นท์
"แฮ่กๆๆ"
ทั้งสองคนยืนหอบอยู่หน้าห้อง ดงอุนหันไปมองกีกวัง แล้วสบตากันพอดี
"ฮ่าๆๆๆ บอกแล้วว่านายม่ทันฉันแน่"
ดงอุนตัดเรื่องโดยเปลี่ยนหัวข้อคุย กีกวังเบะปากเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป
"งอนแล้วนะ บู่ว์"
เสียงกีกวังดังขึ้นมาจากในห้อง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดังเล็กน้อย
ดงอุนยิ้มเล็กๆปนเศร้า

ทำไมนะ...ผ่านไปนานแค่ไหน ฉันถึงเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อนายไม่ได้ซักที...
ฉันทรมานนะกวาง...อย่าทำให้ฉันรักนายไปมากกว่านี้เลย...


"ไม่ง้อไม่หายโกรธนะ"
เสียงกีกวังที่ดังมาจากข้างในปลุกดงอุนจากภวังค์
"อ่ะครับๆ ไปง้อแล้วครับๆ"

"นี่อุน...ฉันมีอะไรจะขอน่ะ..."
"ครับที่รัก?"
"เรา...เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ ถือว่าฉันขอร้อง"
"ก...กวาง นายพูดอะไรอยู่น่ะ..."
"ขอร้องเถอะนะ...เพื่อตัวนายเอง"

เรื่องในอดีตที่เหมือนเพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่วันย้อนกลับมาในหัวของดงอุนอีกครั้งเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน...
ดงอุนหัวเราะเยาะตัวเองเบาๆก่อนจะเดินตามกีกวังเข้าไปในห้อง

แล้วฉันจะลืมนายลงได้ยังไงกัน...กีกวัง...?



เย่ๆๆๆๆๆ ในที่สุดก็จบตอนแรกแล้ว
สงสารห้อยมากเลยT^T
เฮียดู๋ก็ไม่รู้จะดีจะร้าซอบก็ด่าเฮียซะแรง
อุ่นก็เหมือนกัน กวางให้ความหวังซะขนาดนั้น จะให้กลับไปเป็นเพื่อนคงลำบากล่ะนะ เฮ้อๆๆๆ แต่เรื่องราวจะเป็นยังไง ติดตามกันต่อไปนะคะในตอนหน้า

COMING SOON!!!