คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : RoomIII : เผชิญหน้าเจ้านายคนใหม่ [ReW-NEW]
RoomIII : เผิหน้าับเ้านายนใหม่
“ะทำอะไร็เรื่ออัน เพราะอนนี้นายเป็นออันแล้ว...! ”
“ะันไม่ใ่ออแนะเฟ่ย! ” ผมะโนใส่หน้านรหน้า ให้ายเถอะ หน้าา็ูมีารศึษา ไหมันาิสม์แบบนี้ฟะ “ันบอให้ปล่อย เฮ้ย แะทำอะไรัน”
ผมร้อลั่นอย่าใเมื่อใบหน้าออีฝ่าย้มลมาใล้เรื่อยๆ ใล้ะนสัมผัสถึลมหายใออีฝ่าย...
“อยู่นิ่ๆ แล้วะไม่เ็บัว...”
แพูแบบนี้หมายวามว่าไวะ ไอ้บ้าเอ้ย!
ผมผลัร่าที่ร่อมไว้อย่าหัวเสีย่อนะรีบถลาัวออมาาใ้ร่าอลาวแล้ววิ่รไปที่ประู แ่ประูันถูล็ออยู่ะไ้
ไอ้ประูเปิัทีสิวะ! ผมร้อเสียัในใเมื่อายหนุ่มรเ้าอผมา้านหลั
ผมิ้นลุลัอยู่ในอ้อมอออีฝ่าย ร่านั้นุใบหน้าลที่้นออผมอย่ารวเร็ว่อนะเริ่มใ้ลิ้นเลียหูเบาๆ วนให้หวาเสียวิๆ
“ปล่อยนะ...ัน...ไม่ไ้มีรสนิยมอย่าแ” ว่าแล้วผม็ออเรี่ยวแรทั้หมระาัวออาอ้อมออีฝ่าย เสียแ่ลาวลับว้าผ้าที่ปิท่อนล่าอผมไว้ในมือ
และนึภาพออนะว่าพอผมวิ่ผละออห่ามาแล้วผลมันะเป็นยัไ...
ผมใบหน้าร้อนผ่าวเมื่ออีฝ่ายระุยิ้มที่มุมปา่อนะัสินใวิ่เลิไปหลบหลัเียอย่าน่าสัเว
“หยะอย่าเ้ามานะ! ” ผมร้อเสียสั่น ให้ายเถอะ าินี้ผมยัไม่เยอายนานี้มา่อนเลยนะเนี่ย
ลาวส่ายหน้าเบาๆ แล้วลุึ้นไปหยิบผ้าผืนให่ผืนหนึ่ที่พาอยู่บนเ้าอี้ใล้ๆ โยนให้ผม
“ลุมะ ันไม่อยาสิแับนายมัับเียหรอ”
ไอโริ...
“ลนายะบอรึยัว่าานนี่มันานอะไร”
ลาวเลิิ้วนิๆ แล้วนั่ลบนเ้าอี้อีรั้ “านนายน่ะเหรอ ไม่มีานให้นายหรอ แ่นายมาหาันในห้อทุวันและ็ทำามที่ันบอีๆ แ่นี้็พอแล้ว”
“อาหาราริน...? ”
“ฟรี...”
“เรื่อใ้ในีวิประำวัน? ”
“ฟรี...”
“ห้อส่วนัว? ”
“ฟรี...”
“ทีวี วิทยุ แอร์และออำนวยวามสุ? ”
“ฟรี...”
“่าไฟ ่าน้ำ”
“ฟรี...”
ไม่ทันที่อีประโยะามมา ลาว็ัึ้นเสีย่อน “ฟรีหมแ่นาย้อทำานามำสั่ันทุอย่า และอนนี้ันสั่ให้นายไปนอนบนเียัน”
ผมมอหน้านรหน้า้วยสายาไม่ไว้ใ “ะันไม่ไปนอน...บนเียนายหรอ...”
ลาวลุึ้นยืนแล้ว้อหน้าผมอย่าุัน ทำเอาผมเผลอ้าวถอยหลัไปหนึ่้าวอย่าหวาหวั่น “นี่ือานอนาย ถ้านายไม่ทำ ันะส่นายไปให้พวอหลืบแถวนี้็ไ้ แล้วนายอยารู้ไหมว่าพวนั้นะทำอะไรนาย... อยารู้ไหมล่ะ? ”
ไม่เฟ่ย!
ผมร้ออบในใ ไม่ล้าิถึสภาพอัวเอหลัานี้เลย
“ลานันมันืออะไรันแน่” ผมเอ่ยถามลาวอีรั้้วยวามหวาหวั่น ส่วนอีฝ่ายเพียยิ้มนิๆ แล้วเินไปนั่บนเีย้วยท่าทีที่ราวับำลัถ่ายแบบปนิยสาร
“มานั่้าๆ ันแล้วันะพูให้ฟั...” ผมมวิ้วรับำพู่อนะเลือไปนั่้าๆ หมอนั่นแบบเว้นห่าสอฟุับอียี่สิบเน
“เยิบเ้ามาใล้ว่านี้...”
นั่นไว่าแล้วว่า้อพู...
อนนี้ผมับลาวนั่ใล้ันยิ่ึ้นโยเว้นระยะห่าประมารึ่ฟุ ลาวเยหน้ามอเพานลอยๆ ส่วนผมนั่มอหน้ามันเหมือนะไม่ให้ลาสายา
็ถ้าเผลอไปนิหนึ่หมอนี่มีหวัทำัวโริใส่ผมแน่ๆ !
“ลไปนอน ันไม่ทำอะไรนายหรอ แ่เ็นายที่้อันอย่าับอะไรี...”
ผม่อยๆ ล้มลนอนอย่าระมัระวั เมื่อลไปนอนเรียบร้อยไอ้หน้าหล่อ็ยับัวเ้ามาใล้ผมอีนิแล้วเปิบทสนทนาึ้น่อ
“นายไม่ไ้้อาระมาทำานแบบนี้สินะ...”
“แน่นอนอยู่แล้ว ันำลัเรียนที่มหา’ลัยีๆ และ็ำลัะบรี้วย! ” ผมอบะานเผื่อว่าน้าัวะใอ่อนลบ้า
“นั่นสิ...”
“แล้วนายล่ะเป็นใร? แล้วมาอยู่อินเียทำไม? ูๆ แล้วนาย็ไม่น่าใ่นอินเียนี่นา” ผมส่ำถามเป็นุให้ายหนุ่ม ลาวเลิิ้วแล้ว่อยๆ อบทีละำถามอย่า้าๆ ัๆ
“ันมาอยู่อินเียเพราะมีปัหาทารอบรัวนิหน่อย ส่วนเรื่อส่วนัวันไม่บอ เพราะนายไม่มีุ่าพอะรู้หรอนะ”
ึ!
ศรหนึ่อปัเ้าลาใผมแบบัๆ !!!
เ็บ...ไปถึั้วหัวใริๆ
“และที่สำั ันสามารถอ่านพูภาษาไทยไ้หม ไม่้อัวลว่าันะไม่รู้ทันนาย” ลาวพูไป็ยิ้มแป้นไป ในะที่ผมไ้แ่หัวเราะเหอะๆ ออมา
มันรู้ทันผมหมไส้หมพุริๆ แฮะ...
“ลนายบอไ้รึยัว่าานันืออะไร...? ” ลาวล้มลนอน้าๆ ผม มือออีฝ่ายเอื้อมมาสัมผัสแ้มอผมเบาๆ ทำเอาผมใบหน้าร้อนผ่าวรีบปัมือนั้นให้ออห่าทันที
“อย่ามายุ่ับหน้าัน! ”
“หวัวะริ...” ลาวหัวเราะหึๆ แล้วระับเอวผมให้ใล้เ้ามาทำเอาผมสะุ้เฮือ พยายามแะแนอีฝ่ายออ้วยวามยะแยลึๆ
ายหนุ่มยื่นหน้าเ้ามาใล้ผมทำเอาผมใเ้นรัว ่อนะยับยิ้มน่ารัออมาะนผมยัอใหวั่นไม่ไ้
“ถอยไปห่าๆ ัน” ผมเริ่มียิ้มโว์เี้ยวให้อย่าไม่พอใพร้อมับเอามือยันหน้าอีฝ่ายออไปไลๆ ลาวเอียอน่ารัแล้วยิ้มริ่มแทนยิ้มใสื่อเมื่อรู่
“ูบัน่อนสิ เี๋ยวันะบอ...”
ว่าอะไรนะ แพูใหม่สิฟะ!
“ไม่มีวัน!”
ลาวเลิิ้วแล้วเลียริมฝีปาัวเออย่ายั่วยวน ่อนะรวบมือผมอย่ารวเร็ว ริมฝีปาอผมถูประบ้วยริมฝีปาออีฝ่ายแบบไม่ทันั้ัว ูบอลาวนั้นราวับำลัูเรี่ยวแรอผมไปอย่า้าๆ าที่้อิ้นลุลัลับลายเป็นนิ่สบไปอย่าเสียมิไ้...
มือที่รวบมืออผม่อยๆ ลายออ่อนะท้ายทอยให้รอยูบแนบแน่นยิ่ว่าเิม ลาวยัไม่ยอมหยุ ริมฝีปาอุ่น่อยๆ เลื่อนลไปยัออไล่ไปอย่า้าๆ อย่าวนเสียววูบพาลให้ผมเผลอัริมฝีปาัวเอแน่นอย่าลืมัว
ผมไม่เยโนทำแบบนี้มา่อนในีวิอผม สาบานไ้... (ถึผมะเยูบับเรนมา็เถอะ! แ่มันไม่ไ้ถึั้นนี้นี่นา! )
ลาวเลื่อนใบหน้ามาแนบแ้มอผมอีรั้่อนะเอ่ยเสียแผ่วเบา้าหูอผม
“านอนาย ือารมาเป็นนายสนมอัน”
“นายสนม! ” ผมทวนเสียั สมอทำารประมวลผลเพื่อหาวามหมายโยร่าวทันที
นาสนม...
นาสนม...นายสนม
นา...นาย
ผู้าย...ผู้หิ
เี๋ยว...เี๋ยวสิเฟ้ย!
ิแล้ว็อถีบไอ้นที่ออยู่อย่าแรนร่าสูล้มไปอับพื้นไม่ไ้ ไม่วายลาวยัอุส่าห์ับแนอผมไว้แน่น พาลให้ผม้อล้มลไปนอนทับอีฝ่ายอย่าสวยาม
“ปึ้! ” เสียเปิประูัึ้นพร้อมับร่าอเรนและสีฟ้าวเ้ามา เ็หนุ่มวาามอภาพเบื้อหน้าแล้วยิ้มให้แบบที่นโนมอนิ่ ้าและอึ้ ในะที่สีฟระแอมเบาๆ ราวับำลัแ้เิน
“อโทษนะรับ ที่ผมับสีฟััหวะ เิัน่อเลยรับ...” ว่าบเรนที่ยัยิ้ม้า็ลาสีเวนออไปาห้อพร้อมปิประูให้เสียเรียบร้อย
อ๊า ลับมา่อน มา่วยผม่อนสิฟะ!
ผมสะุ้เฮือเมื่ออ้อมแนอนโนทับเอื้อมมาอร่าอผมไว้ รอยยิ้มพรายปราบนใบหน้าอลาว หรืออีนามที่ผมเพิ่มอบให้ับมัน
ไอโริ...
“ปล่อยสิวะ...”
“ไม่ปล่อยหรอ ถ้าปล่อยนาย็หนีสิ...”
“ไอ้...อุ๊บ...! ”
ไม่ทันะไ้พูอะไรออมา ลาว็รเ้าปิปาอผมอย่าไม่ทันั้ัว ริมฝีปาออีฝ่ายำลับยี้ริมฝีปาอผมอย่ารุนแร ่อนะเริ่มเลื่อนไปยัหูและออ ผมเริ่มออัวิ้นเล็น้อยแ่ไม่ทันไร็โนอ้อมแนอลาวอร่าไว้แน่น
“ลัวรึไ...? ” เสียทุ้มเอ่ยถามผม้วยน้ำเสียที่วนนลุ ผมเผลอัริมฝีปาัวเอเล็น้อยแล้วยอมนอนนิ่ ปล่อยให้อีฝ่ายร่อมัวอย่าถือสิทธิ “ว่าไล่ะ ทำไมถึนิ่ล่ะ นายโรร”
ผมเียบ ไม่ิะอบพลา้อวาู่เรียวสวยอลาวทีู่นิ่สบและเ็มไป้วยวามลึล้ำยาเินะหยั่ถึ
“านอันือารเอาัวเอมาให้นายทำแบบนี้ใ่ไหม! ” ผมเ้นเสียเอ่ยึ้น้วยใบหน้าบึ้ึ ่อนนรหน้าผมะเริ่มระุยิ้มบาแทนำอบ
เท่านั้นแหละผม็ัารยเท้าึ้นถีบายหนุ่มนระเ็น่อนะพุ่ัวเ้าร่อมร่านั้นแทนบ้าแล้วัารใบหน้าอลาวนหน้าหัน นโนหันหน้าลับมา้วยสายาที่อ่านยา ใบหน้าที่เยประับรอยยิ้มบันี้ลับนิ่สบนน่าใหาย...
“นายำลัทำให้ันโรธ”
“ันไม่ไ้ทำให้นายโรธ” ผมเถียลับ้วยใบหน้าที่เ็มไป้วยวามไม่พอใ “แ่นาย่าหา ที่เอาานทุเรศๆ แบบนี้มาให้ันทำ! ”
ลาวระุยิ้มเย้ยหยันแล้วเอ่ย่อ “เปล่า ไม่ใ่ัน พ่อนาย่าหาล่ะที่ส่ันมาทำลายีวิปริาอันรุ่เรืออนาย”
“หุบปา! นายนั่นแหละที่หลอให้พ่อันเ็นสัาบ้าๆ อย่านั้น่าหาล่ะ! ”
ลาวเลิิ้วนิๆ แล้วยับรอยยิ้มอ่านยา...
อ่านยาะนผมอรู้สึลัวนรหน้าไม่ไ้...
“แล้วัวันนายะเ้าใเอ...เอาล่ะามมาันะพานายไปูห้ออนาย” เอ่ยบร่าสูอายหนุ่ม็ลุึ้นยืนแล้วยื่นมือมาให้ผม้วยรอยยิ้มแปลๆ
ผมมอมือนั้นอย่าไม่ไว้ใ่อนะปัมือที่หวัีทิ้แล้วลุึ้นยืนเอ ลาวส่ายหน้าเอือมระอาไปมาพร้อมับ้าวเท้าออไปนอห้อโยมีผมเินามไป้วยวามระมัระวั
ระหว่าทาเินอันว้าให่และเี้ยว ใอผมอนนี้เ็มไป้วยวามระวนระวาย สายาับ้อมอแผ่นหลัอนรหน้าเม็
ลแล้ว พ่ออผมไปเ็นสัาอีท่าไหนนทำให้ลูัวเอ้อมาลำบาลำบน ในะที่ัวเอบินไป่าประเทศสบายอสบายในิหัวสมอใสไร้วามทรำแบบนี้ันนะ
แล้วที่สำั... ทำไมถึเลือแลเปลี่ยนเินั้หลายบาทับัวผมแ่นเียวัน?
“อ้าว ลาว ุโร แหมท่าทาูรัันีรับ” เรนโบมือโหยเหยไปมาพลาเินรมาทาผมและลาว โยมีสีฟเินามมา้าหลัิๆ ในะที่ผมยัทำหน้าบึ้ึอย่าไม่พอใ
ลาวเหลือบสายามามอหน้าผมเล็น้อยแล้วหันไปมอหน้าสีฟแทนอย่าไม่สนใ “สีเวน ันมีเรื่อะุย้วย ส่วนเรน ่วยพาุโรรไปที่ห้อแทนัน้วย็แล้วัน”
“รับ” ายหนุ่มร่าสูโ้ัวลเล็น้อย ่อนะเินเลี้ยวามลาวไปอีทาหนึ่อทาเิน ทิ้ให้ผมอยู่ับเรนเพียสอน เ็หนุ่มถอนหายใออมาเบาๆ เหมือนรู้ว่าผมำลัอยู่ในอารม์โมโหอย่าร้ายา่อนะเปรยประโยึ้นมาลอยๆ ที่เรียวามสนใอผมไ้เป็นอย่าี
“ุโรอยารู้ไหมรับ ว่าทำไมถึ้อเป็นุ”
ความคิดเห็น