破碎นิยายเรื่องนี้ข้าว่ายับเยิน

จะชาตินี้ชาติหน้าข้าก็ชื่ออวี้หลิน...ก่อนตายเเม่ตั้ง ในนิยายตั้งเอง กู๊ดจ็อบ!

ก่อนตายข้าก็มั่นใจว่าการที่โดนนักอ่านกระหน่ำด่านี่มหาประลัยเเล้ว...โดนนักอ่านผู้คับเเค้นขุ่นข้องใจมาตามฆ่าเอาเลือดเนื้อกันถึงบ้านนี่วายวอดกว่า

ตายเเบบเเพ็คคู่กับเพื่อนผู้น่ารักนี่ก็เตรียมใจไว้เลยว่าตายเเบบนี้นี่ลงนรกเเน่นอน...เเต่บังเอิ๊ญบังเอิญว่าทำบุญกับเด็กเล็กเเละคนชราสตรีมีครรภ์เอาหน้ามาเมื่อวันก่อนเลยยังไม่ตกนรกร้อนใต้ดิน

เพราะข้าต้องมาเจอนรกบนดินก่อน

เออ ใครจะมาท้วงติงนรกบนดินบ้าบออะไรกับข้านี่เอาเเก้วชายัดปากรอข้าอธิบายก่อน ใจเย็นๆนะสาวน้อย

มาอยู่ในนิยายของตัวเองก็ควรจะดี๊ด๊าถูกหรือไม่...อุ๊ยเข้ามาอยู่ในนิยายตัวเอง เรื่องนี้โอ้โหเเฮปปี้มีความสุข

มีความสุขจนน้ำตาไหลพรากน่ะสิ!

ข้าที่เป็นนางเอกสมควรจะเป็นบุตรีจากฮูหยินใหญ่ตามเนื้อเรื่องนิยายฝีมือข้า...เเต่ข้ากลับต้องตกระกำลำบากไปเป็นลูกฮูหยินที่สิบเก้านู่นเลย ย้ำอีกสักครา...นู่นเลย!

ข้าควรที่จะเป็นหวังเฟยของฉินอ๋องตอนอายุสิบห้าเศษๆ สามีขึ้นเป็นฮ่องเต้ก็ขึ้นเป็นฮองเฮาตามตอนยี่สิบห้าเล็กๆเเบบสวยๆ...เเต่ไฉนทันทีที่ข้าสมรสกับฉินอ๋อง องค์ฮ่องเต้ก็เสด็จสวรรคตทันที กาลกิณีเเท้ทรูเเบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ...เลิ่กลั่กเเล้วนะเเม่

บิดาที่น่ารักควรรักข้าที่สุด...เกลียดข้าที่สุดน่ะสิ!

ฮูหยินใหญ่มารดาผู้ดีเลิศประเสริฐศรีของข้า...ล่าสุดบีบบังคับให้ข้าไปนั่งหน้าดำเขม่าเฝ้าเตาไฟอยู่ในครัว

ล่าสุดในล่าสุดข้าก็เผลอไผลระเบิดครัวไปเเล้ว...ขอบพระคุณที่เอื้อเฟื้อห้องทดลองเจ้าค่ะ

ส่วนฉินอ๋องที่ข้าอุตส่าห์วางนิสัยใจคอไว้เสียดิบดี นุ่มนวล อ่อนโยนละมุนละไม ด่าผู้ใดได้ไม่ถึงสิบคำก็หายโกรธเเล้ว...เหรอ

ข้าอยากจะปาดน้ำตาสักประมาณยี่สิบรอบต่อวัน อยากจะหัวชนฝาตายวันละหลายๆรอบ ฉินอ๋องผู้ละมุนผู้นั้นอยู่ดีๆจากเป็นอ๋องฝ่ายบุ๋นผู้ทรงภูมิสุขุมก็กลายเป็นอ๋องฝ่ายบู๊หยาบกระด้าง เเข็งกระด้างไปเสียเฉยๆ ด่าข้าไม่เว้นเเต่ละวันเลยเเม่

เเละที่ข้าข้องใจที่สุดในเรื่องอันบ้าบอเรื่องนี้! 

อันใดคือก่อนที่ฉินอ๋องจะสมรสกับข้าสองวัน ก็ถูกอวยยศขึ้นเป็นไท่จื่อ...ตามเรื่องเเล้วควรที่จะเป็นเก้าถึงสิบปีหลังสมรสสิ! หาใช่สองวันก่อนสมรสเช่นนี้เสียที่ไหน!

มิหนำซ้ำนะ! ข้าก็เเต่งบรรจงให้นางเอกเป็นนางเอกที่มีร่างกายเเข็งเเกร่งดุจหินผา เเต่ในความจริงที่ข้าได้รับรู้คือเกล็ดหิมะตกใส่เบาๆยังไม่ถึงครึ่งเค่อก็นอนไข้จับเดี้ยงเป็นผักปลาอยู่บนเตียงเเล้ว

ความจริงเเล้วเมื่อข้าเป็นฮองเฮา สนมทั้งหลายจะต่างพากันเคารพยำเกรงข้าผู้นี้ผู้ที่งามที่สุดในวัง

เเต่! เเต่ช้าเเต่! พวกสนมในวังนั้นเเทบจะเดินเหยียบหัวข้าอยู่เเล้ว! ถึงข้าจะเตี้ย! จะหน้าโง่! เเต่ข้าก็ฮองเฮานะเว้ย! 

เครียดข้าเครียด!

เเล้วไหนจะพวกสนมเอกทั้งหลายเเหล่ที่เเอ่นอกข่มข้าอีก คิดว่าข้าเกรงกลัวมากกระมัง!

.

.

.

ว่าเเต่คำว่ากลัวเมียน้อยของสวามีนี่คืออันใดกัน ปัญญาอ่อน