คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Final Past Love or Betray -END-
ทำไม..... เรเชียที่ใจดี เรเชียที่คอยปกป้อง เรเชียที่ปลอบโยนเสมอมา ทำไมกัน!!!!
ฉันทำได้แต่วิ่งหนี หลบหลีกกับดักมรณะที่เรเชียสร้างขึ้น ยิ่งหวั่นกลัวมากเท่าไร แขนขวาก็ยิ่งรู้เจ็บมากเท่านั้น เรเชียเดินตามอย่างช้าๆนางตวัดมือขวาขึ้น
ตึง..........!!!!
ใบมีดกิโยตินอันใหญ่ยักษ์หล่นลงมาขวางกั้นทางหนีของฉันเอาไว้ เรเชียกำลังหาทางไล่ต้อนฉันให้จนมุม
.....แล้วนางก็สมประสงค์ ฉันไม่มีทางจะวิ่งหนีเมื่อด้านหลังคือกำแพงซึ่งเป็นทางตัน โดยมีเรเชียที่เดินตรงเข้ามา
รอยยิ้มของนางน่ากลัวไม่อ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว
"อย่าหนีสิคะ ท่านอลิเซีย"
น้ำเสียงของนางเย็นชาเหลือเกิน เรเชียเดินเข้ามาใกล้แต่ยังเว้นระยะห่างให้ฉัน ทว่า ฉันก็ไม่มีทางวิ่งหนีออกไปทันอยู่ดี
"เรเชีย...เจ้าต้องถูกใครบงการอยู่ใช่ไหม เรเชีย!!!"
ที่จริงนางต้องถูกใครซักคนบังคับให้ทำเป็นแน่ ไม่มีทางใช่ไหม ที่เรเชียจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้
"เจ้าหญิง ท่านยังไม่เข้าใจสินะ...."
นางหัวเราะบางๆ ยกฝ่ามือขวาขึ้นมา
"ทุกอย่างเป็นแผนที่เรเชียวางเอาไว้แล้ว เรเชียตั้งใจพาท่านมาที่นี่"
"ไม่จริงใช่ไหม.....!!"
นี่ฉันกำลังได้ฟังอะไรจากนาง..... ความจริงอันโหดร้าย!!! หรือความจริงที่ฉันไม่เคยได้รับรู้อะไรเลย
"ที่เรเชียอยู่ข้างกายท่าน ก็เพราะไม่อยากให้ใครชิงลงมือจัดการท่านไปก่อน ท่านจะต้องตายด้วยมือของเรเชีย"
ที่ผ่านมาเป็นการแสร้งทำ การดูแลปกป้องที่นางมอบให้ รอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนนั่น
ทุกอย่างเป็นสิ่งหลอกลวง!!!! ไม่จริง..... ทำไมต้องเป็นเรเชีย นางเท่านั้นที่ฉันไม่อยากรู้ ไม่อยากเปิดใจรับ
ว่านางคือ "คนทรยศ"
แกร๊ก!!!!!
"..อ....อึก....."
ปลายเท้าของฉันถูกกับดักหมีอันแหลมคมเสียบแน่นสนิท ขยับตัวไม่ได้หมดสิ้นอิสระที่จะเคลื่อนไหว
น่าแปลกฉันไม่อาจจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับเลย
"หากไม่ยอมตอบโต้ ท่านจะโดนสังเวยแก่ราชันย์มืดนะเจ้าหญิง"
ทำไมนางไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเสีย ตอนนี้ฉันไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงไป ท่านพ่อที่ฉันเคารพรักยิ่ง องค์รักษ์อันองอาจ แล้วตอนนี้ สิ่งเดียวที่ฉันมี แสงสว่างเพียงสิ่งของฉันก็สูญสิ้นไปแล้ว.....
"เจ้าหญิง เรเชียจะบอกความจริงให้ท่านรู้.....ก่อนตาย"
ทำให้มันจบไปเสียเถอะ ฉันไม่อยากรับรู้อะไร......
"ร่างทรงไม่ได้มีแค่ท่านเพียงผู้เดียวหรอกนะ....เมื่อ4ปีก่อนหลังจากท่านเอรีนสิ้นพระชน ท่านโอราฟกับท่าน
คาตาริน่าได้ร่วมกระทำพันธะสัญญายก ท่านและเรเชียให้เป็นร่างทรงของราชันย์มืด"
ฉันทำได้แต่นิ่งฟังสิ่งที่นางพูด พอกับดักหมีสลายไปขาทั้งสองก็ทรุดลงเพราะความเจ็บปวดที่ปลายเท้าไม่อาจจะพยุงตัวให้ยืนไหว
" เรเชียสังเวยคนในปราสาทเพื่อราชันย์มืด"
อา ทั้งหัวหน้าองค์รักษ์ อุปราชโฮซอนไน ลอร์ดเจสถูกนางฆ่าตาย ทำไมเรเชียที่มีจิตใจอ่อนโยนถึงฆ่าพวกเค้าได้โหดร้ายทารุณเช่นนี้
"โหดร้ายที่สุด"
ฉันเงยหน้าสบเข้ากับนัยน์ตาสีทับทิมของนางที่เต็มไปด้วยความชิงชัง
"ก็ไม่ต่างกับสิ่งที่ท่านทำนักหรอก...."
.นั่นสินะ...ตัวฉันเองก็ใช้พลังของราชันย์มืดเข่นฆ่าผู้คนไม่ต่างอะไรกับนางเลย ไม่ต่างเลย
"เจ้ารีบทำให้มันจบลงไปเถอะ "
ฉันเชื้อเชิญเรเชียให้นางรีบฆ่าฉันด้วยพลังปีศาจของราชันย์มืด พอกันที....หากฉันตายลงไปทุกอย่างคงจะจบ ไม่ต้องอยู่รับรู้อะไรอีก ไม่ต้องรอคอยดูความพินาถของอาณาจักรแห่งนี้
"เจ้าหญิงสิ่งที่ทำให้ท่านอยากจะมีชีวิตอยู่ หายไปไหนเสียแล้วล่ะ"
เสียงของนางเย้ยยั่นสภาพที่ยอมพ่ายแพ้ของฉัน ใช่ฉันเคยมีสิ่งค้ำจุนที่ทำให้ฉันอยากจะดิ้นรนเพื่อมีชีวิตต่อ
แต่สิ่งนั้นหายไปแล้ว
"การที่มีเจ้าอยู่เคียงข้างตลอดเวลาเป็นสิ่งที่ทำให้ข้า อยากจะมีชีวิตอยู่"
คำตอบของฉันทำให้นางชะงัก แววตาสีทับทิมแสดงความลังเลใจ
"มันสายไปแล้ว ไม่มีทางที่จะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ตายซะเถอะท่านอลิเซีย"
มีดสั้นในมือของเรเชียถูกยกขึ้น คราวนี้นางคงลงมือได้ตรงจุดแม่นยำแน่นอน ไม่อยากเห็นอะไรอีกแล้ว
หลับตาลงเพื่อรอความตายคงจะดีที่สุด
กึก............!!!!
เสียงของใบมีดแทงกระทบกับกำแพงอิฐ ความเจ็บปวดที่แก้มซ้ายทำให้ฉันต้องรีบตาขึ้นมองอีกครั้ง
.ใบมีดที่ควรจะเสียบทะลุหน้าอกของฉันกลับปักอยู่ที่กำแพง แผลที่แก้มซ้ายคงถูกใบมีดเฉียดไปเล็กน้อย
"ทำไม...กัน....."
ฉันมองดูใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเรเชีย นัยน์ตาสีทับทิมมองดูฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มที่แสนอุบอุ่น
..........ฆ่านางซะ........... ฆ่านาง!!!!
"ไม่!!!"
ฉันพยายามใช้มือซ้ายจับรั้งแขนขวาเอาไว้ แต่เรี่ยวแรงเหือดหายไปหมด ไม่ทันแล้ว แขนขวาของฉันยกขึ้น
จึก............
"ในที่สุดก็เป็นแบบนี้.....บ้าสิ้นดี...เลย"
เรเชียหัวเราะเบาๆทรุดตัวลงและล้มลงไปนอนบนพื้น ด้านหลังมีลูกธนูปักเอาไว้อย่างแม่นยำ จากตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บไม่อาจจะคร่าชีวิตนางไปได้
"เรเชีย!!"
นี่มัน!!! บ้าที่สุดเลย.... นี่ฉันทำอะไรลงไป
"ท่านอลิเซีย....รีบๆทำให้มันจบเถอะ...."
มือที่สั่นเทาของเรเชียพยายามยื่นมีดสั้นให้ฉัน
"แม่ของเรเชียเคยเป็นที่รักของพ่อ ท่านพ่อของท่าน พระราชาโอราฟ"
"แม่ของเรเชียเป็นสนมของพระราชา ทั้งที่พระราชารักพวกเรามาก แต่พอท่านเกิดมา เรเชียกับแม่ก็โดนเนรเทศออกไปจากปราสาท พระราชาให้ความสำคัญกับท่านและท่านเอรีนมาก"
…อาฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย การมีตัวตนของฉันทำให้แม่ลูกคู่หนึ่งต้องมีชีวิตที่แสนเศร้า
"ไม่นานแม่ก็ล้มป่วยลง ก่อนท่านจะจากไป ท่านได้บอกเรื่องราชันย์มืดกับเรเชีย สิ่งที่ท่านต้องการคือให้เรเชียทำลายราชวงศ์นี้ลง ทำลายพระราชาโอราฟ"
" หึ....ช่างบังเอิญยิ่งนักพระราชาใช้เรเชียกับท่านเป็นร่างสังเวยให้ราชันย์มืด ทำให้แผนการที่วางไว้สำเร็จด้วยดี"
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย นางจะมีอดีตที่เจ็บปวดมากมายขนาดนี้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยได้ปกปิดความเจ็บปวดจากชีวิตที่เลวร้ายสร้างกำแพงไม่ให้ผู้อื่นแลเห็น
"แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่มีทางเป็นจริง..."
"ท่านอลิเซีย....เรเชียเกลียดที่ท่านเกิดมา เกลียดที่ท่านแยกทุกสิ่งไป.."
นั่นสินะ ในเมื่อฉันเป็นคนแย่งทุกสิ่งของนางมา ก็สมควรแล้วที่จะถูกเกลียด
"แต่..ว่า....เรเชียก็รักท่าน เรเชียรักท่านมากนะท่านอลิเซีย ตั้งแต่ที่ได้พบท่านครั้งแรกเรเชียก็เฝ้าดูท่านมาตลอด ช่วงเวลานั้นช่างมีความสุขเหลือเกินได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับท่าน"
ถ้อยคำที่เรเชียเอ่ยออกมา ทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!! ภาพทีผ่านนัยน์ตาเริ่มเลือนรางลงน้ำตาไหลออกมาสุดที่อดทนฝืนกลั้นเอาไว้
"เวลานี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้วไม่มีใครหยุดยั้งการคืนชีพของราชันย์มืดได้"
ฉันหยิบมีดสั้นที่เรเชียมอบให้มาถือเอาไว้...ใช่มันกำลังจะจบสิ้น ไม่มีใครหยุดการคืนชีพได้ ฉันรู้ดี
"ไปลงนรกพร้อมกันเถอะ ท่านอลิเซีย"
เรเชียหัวเราะออกมานางหัวเราะอย่างบ้าคลั้ง ก่อนจะยิ้มให้ฉันเห็น รอยยิ้มครั้งสุดท้าย.......
ฉึก.........................
ฉันทุ่มเทแรงทั้งหมดที่มีปักมีดอันแหลมคมลงไป เพราะไม่อยากให้นางต้องทรมานฉันเลือกที่จะแทงทะลุหัวใจของเรเชีย.....สีแดงที่ทะลักออกมา ช่างงดงามยิ่งนัก....
….อีกไม่นานมันก็จะจบแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง........
ฉันพยายามพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง เพื่อจะเดินไปยังลานกว้าง ก้อนศิลาขนาดใหญ่กลางห้องผนึกแตกออก เกิดหมอกควันสีดำค่อยๆรวมตัวกันเป็นร่างของจอมเวทย์ภายใต้เสื้อคลุมสีดำสนิท
"เจ้าสินะ ที่ปลุกข้าขึ้นมา บอกความปรารถนาที่ต้องการของเจ้าออกมา"
เสียงแหบแห้งที่ฉันได้ยินจนคุ้นเคย ถามสิ่งประสงค์จากฉัน
"ไม่มี...... สิ่งสำคัญที่สุดของข้า ไม่มีเหลืออีกแล้ว"
"งั้นเจ้าต้องการอะไร"
"ช่วยทำให้ทุกอย่างมันจบลง เสียที"
ราชันย์มืดหัวเราะกับคำตอบของฉัน ร่างที่ดูมืดมิดเดินเข้ามาใกล้ยื่นมือที่เย็นเฉียบมาสัมผัสเบาๆ ความมืด ความสิ้นหวังกำลังซึมซับเข้ามาในร่างกายของฉัน.....สิ่งที่อยู่รอบกายมืดลง มืดลง จนไม่อาจจะมองเห็นอะไรรอบตัว..
…………………………………………………………………………………………………………………….
ภายนอกปราสาทลับแห่งนี้ยังมีมิสเทอร์จอมเวทย์สาวยืนรอคอยจอมเวทย์บารัน แท้จริงคือการรักษาหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จรุร่วง หน้าที่ในการหยุดราชันย์มืด
ปราสาทที่อยู่เบื้องหน้าสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินกำลังไหวเลื่อนลั่น นางรู้ได้ทันที ผนึกที่สะกดราชันย์มืดได้แตกสลายไปแล้ว บัดนี้จอมเวทย์ปีศาจได้คืนชีพสมบรูณ์แบบ
……….บานประตูไม้เปิดออกปรากฏร่างของเจ้าหญิงคนสุดท้ายแห่งราชวงศ์
"ท่านอลิเซีย!!! ไม่สิ ราชันย์มืด!!"
คทาในมือถูกกระชับแน่น นางสัมผัสได้ถึงพลังความมืดอันรุนแรงเกินกว่าจะต้านทาน
"ขอประทานอภัย แต่ข้าจะปล่อยให้ท่านออกไปจากที่นี่ไม่ได้"
มิสเทอร์ยกคทาในมือขึ้นและเริ่มร่ายคาถา
ทว่า........ สายเกินไป...
ฉึก.................................!!!!!!!
จอมเวทย์สาวค่อยๆเลียวมองไปด้านหลัง ความเจ็บแสนสาหัสที่เกิดอย่างรวดเร็วนี้คือใบมีดขนาดใหญ่ที่เสียบเข้ากลางลำตัวของนางอย่างแม่นยำ ร่างของนางก็แกว่งไปมา ภาพเจ้าหญิงอลิเซียที่ยิ้มด้วยรอยยิ้มอันเยือกยะเย็น แววตาสีฟ้าอ่อนแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงดุจโลหิต แขนขวามีสิ่งพันธนาการอยู่ นั่นคือภาพสุดท้ายผ่านนัยน์ตาของจอมเวทย์มิสเทอร์.........
.........จงมอบวิญญาณของเจ้าให้กับข้า....เสีย..............
……………………THE END…………………………………………………………………………………..
แถมท้ายกับรูปอิมเมจของเจ้าหญิงอลิเซียแบบภาพวาด
**** ในที่สุดแฟนฟิก คาเกโร่ก็จบลงแล้ว แต่จะมีตอนพิเศษเพิ่มขึ้นมา1ตอน เป็นมุมมองของเรเชีย
ความรู้สึกทุกอย่างที่มีต่อเจ้าหญิงอลิเซีย หึ...หึ..
หลายคนอาจจะคิดว่า ยูริตรงไหน ความจริงแล้วผู้เขียนอยากจะเสนอผ่านมุมมองของเรื่องนี้เพราะประทับใจในโครงเรื่องของเกมส์ ที่สื่อถีงความรู้สึกของตัวละครออกมา ทำให้ผู้เขียนเห็นว่า ความรัก ความเกลียดชัง ความปรารถนา ทุกสิ่งดูจะเข้าใจได้ยาก บางสิ่งก็ละเอียดอ่อนจนเกินไป บางสิ่งที่รุนแรงมาก
ครั้งนี้เป็นการเขียนมุมมองที่1 ซึ่งไม่เคยเขียนมาก่อน หากผู้ใดจะติ ก็เม้นได้เลย
ปล. เรื่องรักหรือแค้นกำลังจัดทำ ส่วนคุณเจ้าของหมา ต้องเลื่อนออกไปอันเนื่องด้วยรายงานเฉพาะกิจวิชาภาษาญี่ปุ่น
ความคิดเห็น