คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 คังวอน เซระ
เอาล่ะงานคราวนี้ได้แต่งกันสองคนกับพี่ catastrophez หรือที่ทุกคนรู้จักดีในนามของผู้เขียนเรื่อง Innocent devil นั่นเอง พี่เค้าน่าร๊ากกมากเลยอิอิ...
........................................................................................................................................................................................................
“ว๊ายพี่คังวอนมาแล้ว” “พี่คังวอนคร๊า” “กรี๊ดพี่คังวอน”
เสียงของเด็กสาวอื้ออึงอยู่หน้าประตูโรงเรียนซังรัมทุกเช้า โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนสตรีจึงมีกระแสนิยมไม่น้อยถึงดาวเด่นซึ่งเป็นรุ่นพี่ คังวอน เซระชั้นปีที่6จัดว่าเป็นดาวเด่นของซังรัมแห่งนี้เลยทีเดียว สาวสวยผู้มีใบหน้าสุขุม เฉยชา แต่กลับดึงดูดเด็กสาวรุ่นน้องให้หลงชอบเธอ ผมสีทองดูโดดเด่นกับใบหน้าที่ดูค่อนไปทางชาวญี่ปุ่น อีกทั้งยามเย็นหญิงสาวจะไปที่ชมรมว่ายน้ำเพื่อทำกิจกรรมของชมรม..แน่นอนว่ามีเด็กสาวหลายคนไปตามเฝ้าดูอยู่ขอบสระ ทว่าด้านนิสัยและความมีมนุษย์สัมพันธ์ของเธอนั้นติบลบอย่างแรงกล้า คังวอนเป็นคนอารมณ์ร้ายจนไม่มีใครกล้าที่จะขัดใจเธอ...ที่สำคัญหากมีใครเอ่ยเรียกชื่อเซระ จะทำให้เธอโกรธมากๆจนน่ากลัว...
..ภายใต้ใบหน้าเฉยชานั้นใครเล่าจะรู้ถึงความเศร้าและเกราะกำบังที่สร้างขึ้นเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริง....
“นั่นพี่คังวอนนี่นา”
เด็กสาวรุ่นน้องพากันซุบซิบเมื่อเห็นรุ่นพี่คนดังนั่งตีสีหน้าหงุดหงิดอยู่เพียงลำพังที่ห้องสมุด
“แต่ไปเถอะท่าทางพี่เขาจะอารมณ์ไม่ดี”
พบจบกลุ่มเด็กสาวก็พากันเดินผ่านไปมีเพียงเด็กสาวคนหนึ่งที่หยุดยืน ใบหน้าหวานจับจ้องไปทางหญิงสาว...
เมื่อถูกจ้องมองจนรู้สึกตัว คังวอนก็เงยหน้าขึ้นมา สองสายตาระสานกันโดยบังเอิญ หญืงสาวจ้องกลับด้วยแววตาไม่พอใจอย่างยิ่ง ถึงกระนั้นอีกฝ่ายก็หาถอยหนีหรือหลบยสายตาแต่อย่างไร
“ทำไมพี่ถึงเศร้าอยู่เสมอคะ พี่เซระ”
เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้น...พร้อมรอยยิ้ม.... เป็นครั้งแรกที่คังวอน เซระไม่อาละวาดใส่คนที่บังอาจเอ่ยเรียกชื่อเซระ
แต่กลับปล่อยให้เด็กสาววิ่งหนีจากไป
“อย่า..มายุ่ง...”
เสียงพึมพำเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากคู่สวย...ตามมาด้วยนัยน์ตาที่จับจ้องเด็กสาวที่วิ่งออกไปจนลับสายตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เจอกับเด็กสาวผู้นี้.....หลายต่อหลายครั้งที่ได้สบสายตากันแต่ไร้การสนทนา มีเพียงรอยยิ้มและสายตาส่งผ่านความห่วงใยมาสู่เธอ ใสซื่อ บริสุทธ์หรือสิ่งใดก็ตามก็ไม่อาจทำลายปราการเกราะที่กำบังจิตใจของคังวอนลงไปได้....
.............................................................................................................................................................................
ทำไมกันคะ..ทุกครั้งพี่เซระถึงพยายามปิดกั้นตัวเองเอาไว้... ความทุกข์นั้นบอกให้ฉันรับรู้บ้างได้ไหม
หากทำได้ฉันอยากจะเป็นคนที่ช่วยปลดปล่อยพี่จากความทุกข์นั่น.....ฉันชอบพี่เซระ ค่ะ.....
เด็กสาวสูดลมหายใจลึกๆแล้วจึงเดินตัวตรงไปทางชึ้นเรียนของม.6/1
"ขอโทษค่ะพี่เซระอยู่ไหมคะ"
เด็กสาวถามรุ่นพี่ที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใจที่เต้นระรัว
“คังวอนน่ะหรอ?"
"ค่ะคือหนูอยากเจอพี่เซระน่ะค่ะ"
ดูเหมือนเสียงของสาวน้อยจะดังพอให้เจ้าของชื่อได้ยินจนหญิงสาวต้องเดินมาแตะไหล่เพื่อนร่วมห้องเป็นเชิงขอทาง
"มีธุระอะไรกับฉัน?"
"...คะ..คือว่า พี่พอจะมีเวลาว่างมั้ยค่ะ...มิรินมีเรื่องอยากคุยด้วย..."
สาวน้อยดูประหม่าจนอีกคนถึงกับสงสัย ว่าสาวน้อยหน้าใสแสนหวานตรงหน้านี้คือใครและมีธุระอะไรกับเธอ
".....ขอโทษนะ...ฉันไม่ว่างหรอก...."
คังวอนพูดเรียบๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องปล่อยให้สาวน้อยหน้าหวานยืนตีสีหน้าสลดจนน่าสงสารอยู่หน้าห้อง แต่เด็กสาวก็ยังไม่ละความพยายาม เพราะเธอรู้ว่าทุกเย็นรุ่นพี่คนสวยจะต้องไปทำกิจกรรมชมรมว่ายน้ำที่สระว่ายน้ำของโรงเรียน และเธอก็ได้สมัครจนได้รับคัดเลือกให้เป็นผู้จัดการชมรมว่ายน้ำ
...เย็นวันนี้เด็กสาวจึงไปปฏิบัติหน้าที่เป็นวันแรก
"คังวอน มาพอดีจะแนะนำให้รู้จัก นี่ คิมเร มิรินน้องม.4ผู้จัดการชมรมคนใหม่"
"ส..สวัสดีค่ะ"
เด็กสาวก้มหน้าเล็กน้อย ส่วนคังวอนนั้นดูจะไม่มีอะไรพิเศษเลย หญิงสาวกลับรู้สึกว่ามีคนสวยเพิ่มเข้ามาแข่งรัศมีความงามก็เท่านั้นเอง จึงไม่แปลกที่คังวอนจะมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
"พี่เซระ..จ.จำฉันได้ไหมคะคือเมื่อกลา...
“อย่าเรียกชื่อนั้น!”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคคังวอนก็สวนขึ้นมาด้วยเสียงตวาดทำเอาเด็กสาวใจหล่นวูบ
"...คือ มิริน....."
มิรินตกใจเล็กน้อยที่อยู่ดีๆสาวสวยประจำชมรมว่ายน้ำก็ขึ้นเสียงใส่เธอ แถมดูจะไม่ชอบใจเธออีกต่างหาก
"...ช่างเถอะ...ผู้จัดการชมรมคนใหม่เหรอ...ดีเลย ไปจัดการตรงนั้นซะนะ..."
คังวอนพูดอย่างไม่ใยดี ก่อนจะถอดชุดคลุมออกเผยให้เห็นผิวขาวใส นวลเนียนที่อยู่ใต้สวิมมิ่งสูทสีดำสนิท นั่นยิ่งขับให้ผิวที่ดูขาวราวหิมะของคังวอนยิ่งดูน่ามองน่าหลงใหลเข้าไปใหญ่
"..จ้องบ้าอะไรอยู่ได้..."
เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่จ้องเอาๆก็เกิดอาการเขินอาย ประหม่าขึ้นมาไม่น้อย เธอปรายสายตามองอย่างไม่พอใจก่อนจะ
กระโดดลงไปในน้ำด้วยท่วงท่าสวยงามราวกับนางพญา มิรินใจสั่นรู้สึกร้อนวูบวาบ แต่ก็ไม่คิดจะมองร่างสวยๆของ
คนที่เพิ่งดุเธออีก มิริน เก็บชุดคลุมของคังวอน และผ้าขนหนูที่ สมาชิกชมรมใช้แล้วที่วางเกลื่อนพื้นขึ้นมาใส่ตะกร้า
เตรียมนำไปทำความสะอาดที่ห้องซักรีดของโรงเรียน
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก ทำให้สมาชกชมรมว่ายน้ำต้องรีบขึ้นมาจากสระกันยกใหญ่ เว้นแต่สาวสวยที่มิสะทกสะท้านต่อสภาวะอากาศ
"คังวอน"
เพื่อนสาวร้องเรียกแต่เห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่สนใจ เธอจึงตะโกนขึ้นอีกครั้ง
"เซระขึ้นมาได้แล้ว"
คราวนี้ทำเอาหญิงสาวหันมามองและยอมขึ้นมาแต่เหลือบมองเพื่อนสาวด้วยสายตาแกมดุเล็กน้อย\
"บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกเซระ"
"จ๊ะๆคุณคังวอน"\
เพื่อนสาวหัวเราะเบาๆแล้วยื่นผ้าขนหนูให้คังวอน สมาชิกทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้วเว้นแต่คังวอนที่กำลังอาบน้ำอยู่ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเธอก็ยังเห็นมิรินนั่งอยู่ในห้องชมรม แต่หญิงสาวก็ไม่สนใจกลับเดินผ่านเลยไป
"ด..เดี่ยวค่ะพี่คังวอน..ฉันขอกลับด้วยค่ะ"
เด็กสาวตัดสินใจพูดออกมา
"โทษทีนะบ้านเราคงจะไปคนละทาง"
เธอปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
"คือว่า..มิรินลืมเอาร่มมาน่ะค่ะ"
"...."
คังวอนยืนพิจารณาสีหน้าตื่นๆของมิรินเล็กน้อย....
"เธอต้องการอะไรกันแน่.."
คังวอนถามออกไปตรงๆ สาวน้อยตรงหน้าก็จัดได้ว้าสวย ใช่ เข้าขั้นสวยจัดเลยทีเดียว เธอจึงไม่อาจรู้ได้ว่าจุดประสงค์ที่มิรินพยายามที่จะตามตื้อเธอมาตลอดคืออะไร ถ้าเพียงเพื่อต้องการดังโดยแค่มาตีสนิทกับเธอเหมือนที่คนอื่นๆชอบทำนั้นก็ดูจะไม่ใช่ คังวอน ยืนตีหน้าขรึมนึกอยู่ซักพัก
"...ฉัน...ฉัน ชอบพี่ค่ะ..."
มิรินหลับตาปี๋กั้นใจสารภาพออกไปในที่สุด คังวอนถึงกับ ผงะ....
"อะไรของเธอ....บ้าหรือเปล่า..ฉันเป็นผู้หญิงนะ..."
คังวอนเบ้หน้า แล้วรีบเดินออกจากห้องอาบน้ำของชมรมทิ้งให้มิริน ยืนตัวสั่นกำมือแน่อยู่เพียงคนเดียว
…………………………………………………………………………………………………………….
ภายนอกอาคารที่ไม่มีเครื่องทำความร้อนช่างหนาวเหน็บอะไรเช่นนี้ คังวอน ค่อยๆกางร่มของตัวเองออก แล้วย่างก้าว ผ่าความหนาวเย็นออกไปเพียงลำพัง แต่เหมือนใบหน้าที่ดูตะหนกตกใจของมิริน ยังวนเวียนอยู่ในสามัญสำนึกของเธออยู่ไม่น้อย คังวอนหยุดเดิน และค่อยๆหันกลับไปมอง ภาพที่เธอได้เห็นตรงหน้า คือภาพของมิรินที่กำลังเดินผ่าสายฝนที่ตกอย่างไม่ลืมหูลืมตัว มิริน เดินตัวสั่นกอดอกแน่น ท่าทางสะอื้นๆ เหมือนกำลังร้องไห้ แต่คังวอน ก็ไม่สามารถจะมองเห็นได้ชัดเจนนักเนื่องจากฝนที่ตกอย่างหนัก หญิงสาวหยุดยืนนิ่ง จ้องมองร่างเล็กๆที่ตัวเปียกปอน ค่อยๆเดินช้าๆ
..ลืมเอาร่มมาจริงๆรึไง..
คังวอนนึกในใจ เธอส่ายหน้าเล็กๆ อดสงสารอีกคนขึ้นมาจับใจไม่ได้ เธอจึงค่อยๆเดินกลับไปหาร่างเล็กๆของมิริน
"...ฉันไม่อยากให้ใครมาป่วยตายเพราะ ฉัน..."
คังวอนพูดราบเรียบแล้วจึงแบ่งร่ม ให้อีกคนได้หลบฝนบ้าง แม้ว่าในตอนนี้มิรินจะเปียกปอนไปทั้งตัวแล้วก็ตามที
"บ้านเธออยู่ที่ไหน"
คังวอนถามขึ้นมาเพราะสภาพมิรินตอนนี้ดึงดูดสายตาเพราะเสื้อขาวที่แนบติดผิวกายทำให้เห็นอะไรที่ชวนมองอีกด้วย แน่นอนว่าหญิงสาวรู้สึกอายในสถานะคนที่เดินคู่กัน
"ป้าย6ค่ะ"
"ช่วยไม่ได้แวะบ้านฉันก่อนแล้วกัน"
คังวอนพูดจบก็เงยหน้าขึ้นเห็นรถเมล์เทียบท่าพอดีเธอจึงดึงมือมิรินขึ้นรถคันดังกล่าวไป โดยไม่รู้ว่าเด็กสาวใจเต้นแค่ไหนที่ได้รับความกรุณาให้ไปที่บ้าน
...... ภายในรถเมล์ผู้คนเบียดเสียดแน่นขนัด เพราะความจำเป็นคังวอนที่ตัวสูงกว่าต้องคอยเป็นเกราะกำบังผู้คนให้มิริน คังวอนใช้สองมือท้าวกับผนังรถโดยมีมิรินยืนอยู่ภายในวงแขนของเธอ
"เบื่อตอนฝนตกคนเยอะน่ารำคาญ"
สาวสวยบ่นอุบอิบแล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่าย เมื่อฝนตกถนนก็ย่อมลื่นเป็นธรรมดา โชเฟอร์สะบัดพวงมาลัยหักเลี้ยวกระทันหันทำให้ผู้โดยสารเอนหน้าเอนหลังกันตัวโยนไม่พ้นสองสาวรุ่นพี่รุ่นน้องที่ยืนอยู่บริเวณประตูรถ มิรินเอนเข้าไปซุกกับอ้อมอกของคังวอนโดยบังเอิญ ซึ่งหญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
"...ยืนให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย..."
คังวอนเบ้หน้าบอกคนตัวเล็กในอ้อมแขน หลังจากฝีมือการขับรถของโซเฟอร์ที่ไม่ได้เรื่องทำให้ คนตัวเล็กอย่างมิรินเซเข้าหาเธอในหลายๆครั้ง แถมเจ้าคัพ....ของมิรินที่ดูใหญ่เกินตัวก็ยังเสียดสีกับตัวเธอเป็นบางครั้งยามที่อีกคนเซเข้ามาอีกต่างหาก คังวอนรู้สึกอายและกระอักกระอวนใจทำไมเธอต้องใจเต้นด้วย มิรินก็แค่อยากเกาะเธอดังเหมือนคนอื่นๆนั่นแระ คังวอนนึกในใจและพยายามจะยืนนิ่งๆไม่โซเซไปตามแรงเหวี่ยงของโซเฟอร์
"ข...ขอโทษค่ะ..."
มิรินตอบเสียงอ่อน คนตัวเล็กรู้สึกหนาวเหน็บเป็นที่สุด เธอเริ่มรู้สึดมึนหัว แทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้วต้วยซ้ำ ...
“หนาว...หนาวจังเลย... “
มิรินปากสั่น พึมพำเบาๆ คังวอนจึงเพิ่งสังเกตได้ถึง อาการที่เปลี่ยนไปของอีกคน
"...เป็นอะไรมากหรือเปล่า.."
หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเธอมองออกไปภายนอก ป้ายหน้าก็จะถึงจุดหมายแล้ว ...
………………………………………………………………………………………………………………
สุดท้ายคังวอนกับมิรินก็รอดชีวิตจากรถเมล์คันนี้มาได้
"บ้านฉันอยู่นั้นแหละมาสิ"
คังวอนรู้สึกรำคาญที่มิรินเดินชักช้าเธอจึงฉุดกระชากแขนบอบบางนั้นให้เดินตามใจ แต่หารู้ไม่ว่าอีกคนกำลังจะล้มทั้งยืนอยู่แล้ว
"กลับมาแล้วหรือคะคุณคังวอน"
เมดสาวเปิดประตูต้อนรับคุณหนูของบ้านพร้อมรอยยิ้ม
"อื้อ พาเพื่อนมาด้วยน่ะ ฝากไว้นี่ก่อนนะ"คังวอนสะบัดข้อมือเวี่ยงให้มิรินเซไปหาเมดสาวจากนั้นก็เดินหายขึ้นไปบนชั้น2อย่างไม่สนใจใยดีแขกของบ้านเลยด้วยซ้ำ
"อุ้ยคุณมีไข้นี่คะ"
เมดสาวตกใจเมื่อแตะหน้าผากของมิริน พร้อมกับร้องเรียกให้คังวอนลงมา
"คุณหนูเด็กคนนี้ตัวร้อนมากเลยค่ะ"
"อะไรอีกล่ะเนี่ย"
คังวอนทำหน้ายุ่ง อีกแล้วทำไมยัยเด็กคนนี้ถึงอ่อนแอนักนะ แค่ตากฝนแค่นี้ถึงกับเป็นไข้เชียวหรือ
"งั้น เธอจัดการได้ไหมยูอิน"
หญิงสาวโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่กับเสื้อผ้าของเธอที่จะนำมาเปลี่ยนให้มิรินราวกับยกหน้าที่ปฐมพยบาลให้กับยูอิน
"ขอประทานโทษนะคะดิฉันต้องจัดเตรียมอาหารเย็นน่ะค่ะ ฉะนั้นคุณหนูคงต้องจัดการเองนะคะ"
ยูอินอมยิ้มซึ่งคังวอนรู้ดีว่าโดนเพื่อนสมัยเด็กแกล้งทางอ้อมเข้าให้แล้ว
"ยุ่งยากจริง"
…… หลังจากที่ใช้พละกำลังที่มีอยู่ไม่มาก กึ่งลากกึ่งจูงพามิรินเข้ามาให้ห้องของตัวเองในที่สุด คังวอนก็ถึงกับนั่งหอบ
"...ตัวเล็กนิดเดียวแต่ หนักเป็นบ้า..."
คังวอนบ่นอุบ และมองมิรินที่ล้มพับลงบนเตียงของเธอ มิรินหายใจระรวยราวกับเพ้อเพราะพิษไข้ ใบหน้าหวานเริ่มมีสีแดงมาเจื่อปนเพราะฤทธิ์ของพิษไข้ ริมฝีปากบางตรงหน้า ทำให้คังวอนราวกับตกอยู่ในมนต์สะกด
"...นะ..หนาว..."
มิรินเพ้ออกมาเบาๆ คังวอนถึงหลุดจากผวังค์ได้
"....ภาระ..."
คังวอนว่าเบาๆ แล้วจึงค่อยๆหลอกคราบเสื้อผ้าเปียกชุ่มที่มิรินสวมใส่อยู่
...ยัยเด็กนี้เสริมหน้าอก?....
คังวอนเกิดความสงสัยทันทีเมื่อเห็นทรวงอกได้รูปของมิริน นั่นคือความริษยาตามธรรมชาติของผู้หญิง
หญิงสาวไม่รอช้าค่อยๆไล้ปลายนิ้วแตะลงบนเนินอกอวบอิ่มทันที แต่แค่นี้คงไม่มีทางรู้ได้แน่ว่าจริงหรือปลอม ไหนๆก็ต้องถอดเสื้อผ้าเพื่อเช็ดตัวอยู่แล้ว หญิงสาวจึงจัดแจงถอดบราสีหวานออกโดยพละการและได้ยลโฉล
หน้าอกได้รูปอย่างเต็มตา
"ทำร้านไหนมาถึงเหมือนจริง"
คังวอนค่อยๆไล้ปลายนิ้วสำรวจทุกตารางนิ้วเพื่อความจริง!! แต่ก็พบว่ามันคือหน้าอกของแท้และของจริง อาจเป็นเพราะเธอสำรวจรุนแรงไปหน่อยทำให้เด็กสาวที่นอนอยู่ถึงกับครางเบาๆ หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมา นี่เธอกำลังบ้าอะไรกับเด็กสาวตรงหน้ากันเนี่ย คังวอนเลยหันหน้าไปทางอื่นได้สักพักเธอก็จัดแจงถอดกระโปรงของมิรินออก แต่คราวนี้หญิงสาวเลือกที่จะหลับตา
"ทำไมฉันต้องรู้สึกอายด้วยเนี่ย"
เพราะหลับตาคังวอนเลยลำบากในการคลำเช็ดตัวเด็กสาว ทุกครั้งที่เช็ดไปถูกหน้าอกคู่สวยนั่นคังวอนถึงกับสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็พยายามจนเช็ดตัวมิรินเสร็จ ตามมาด้วยเสื้อผ้าที่รีบสวมให้อย่างรีบร้อน
"...เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย..."
คังวอนอารมณ์พุ่งพล่าน ขณะที่เธอเองกำลังชำระล้างร่างกายอยู่แบบในห้องน้ำ กระจกบานโตที่มุมห้องทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบรูปร่างของตัวเองกับอีกคนหนึ่ง....สู้ไม่ได้เลยแฮะ...คังวอนอุทานออกมาเบาๆ แม้ว่าเธอจะมั่นใจในสิ่งที่สวรรค์สร้างมาให้อยู่แล้วก็ตามที แต่เมื่อเทียบกับอีกคนแล้ว...คังวอนนึกได้เพียงเท่านั้นใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาอีก เธอจึงเปิดฝีกบัวแรงสุดเผื่อว่าสายน้ำจะขับไล่ความ ฟุ่งซ่านที่อยู่ในความคิดให้ออกไปได้บ้าง
………………………………………………………………………………………………………………
คังวอนใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าทุกครั้ง เวลาผ่านไปเกือบๆร่วม สองชั่วโมง คังวอนถึงรู้สึกว่าตัวเองจิตใจสงบพอที่จะออกมาจากห้องน้ำ คนตัวเล็กยังนอนหลับไม่ได้สติ คังวอนนั่งลงข้างๆ มองใบหน้าหวานที่เริ่มมีเหงื่อพรายเกาะเต็มใบหน้า หญิงสาวเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเด็กสาว ทำไมองศาความร้อนที่หน้าผากมันถึงมิได้ลดลงเลยล่ะ?
"ยูอิน"
คังวอนเดินลงมาชั้นล่างของบ้านก็พบยูอินเมดสาวกำลังวุ่นกับการจัดเตรียมโต๊ะอาหาร
"ทำไมเช็ดตัวแล้วไข้ไม่ลด"
"แล้วคุณหนูให้ทานยาแก้ไข้หรือยังล่ะคะ"
"ยังน่ะ"
คังวอนรู้สึกแก้กังทำอะไรไม่ถูกก็เกิดมาก็ไม่ต้องจับแตะอะไรเลยนี่นา เวลาป่วยรึ ยูอินก็มีหน้าที่ดูแลเธอเสร็จสับ แต่ครั้งเธอต้องมาดูแลภาระ เอ้ยเด็กสาวรุ่นน้อง
"งั้นหรอ"
เมื่อหญิงสาวกำลังจะเดินขึ้นไปบนห้องก็ถูกเสียงของเมดสาวเรียกไว้
"คุณหนูคะอีกซักเดี๋ยวนายท่านกับคุณผู้หญิงจะกลับมาแล้วไม่อยู่ร่วมโต๊ะหรอคะ"
"ไม่"
คังวอนปฏิเสธเสียงแข็งพอนึกถึงอินยังแม่เลี้ยงที่วัยละอ่อนเฉกเช่นเธอก็นึกขยะแขยงที่จะร่วมโต๊ะกับผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา
"คุณหนูจะให้ทานยาต้องทานอาหารก่อนนะคะ"
คังวอนแทบสะดุดล้มเมื่อได้ยินเสียงเมดสาวบอก
"ทำไมมันยุ่งจริงเลย"
เธอบ่นอุบอิบแล้วลงมือจัดถาดอาหารขึ้นไปเองด้วย พร้อมกับหายาแก้ไข้และน้ำดื่มขึ้นไปด้วย
"....นี่ นี่..."
คังวอนทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาจนโตเป็นสาวขนาดนี้เธอยังไม่เคยทำอะไรเองเลย คังวอนใช้ปลายนิ้ว จิ้มไปที่แก้มของอีกคน กะว่าคงจะรู้สึกตัว แต่ สิ่งที่เธอคิดไว้นั้น ผิด ถนัด
"...เอาไงดี..."
คังวอน นึก จะป้อน ยา ป้อน ข้าวยังไงถ้าอีกคนยังหลับอยู่ สาวสวยค่อยๆพยุงร่างของคนที่ยังไม่ได้สติให้อยู่ในท่านั่ง เธอลองตักข้าวต้มอุ่นๆแล้วจ่อไปที่ปากของอีกคน
ความคิดเห็น