คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
ทุกคนลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปที่โรงเรียนเซย์ชู
“เย็นขนาดนี้ยังจะมีคนอยู่อีกเหรอครับ?” บันถาม
“โรงเรียนนี้เลิกช้ากว่าโรงเรียนทั่วไปหนึ่งชั่วโมง” เคตะตอบ
“แต่นี่ก็เย็นมากแล้วนะครับ คนทยอยกันกลับแล้ว แถมโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนหญิงล้วนด้วย”
“ก็แล้วแต่ดวง” ยามะพูดแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนเซย์ชู เคตะ คุมะ บันเดินตามมา
“ขอโทษนะครับรู้จักคนที่ชื่อ ยูคิโกะไหมครับ?” ยามะถามนักเรียนหญิงคนหนึ่ง สาวเหล่านั้นเห็นคนหล่อมาถามก็รู้เขิน เลยรีบบอกโดยไม่เอะใจเลย
“ยูคิโกะเหรอ อืม.. รู้จักซิ”
“โชคดีจังครับ” บันพูดเบาๆ
“เหรอ...แล้วเขาอยู่ที่ไหนครับ?” ยามะถามต่อ
“เดี๋ยวก็ลงมา” นักเรียนคนนั้นก็มองไปที่บันได
“นั่นไง คนนั้นน่ะ ลงมาแล้วที่ถือกระเป๋าสีชมพูนั่นไง” นักเรียนหญิงคนนั้นชี้ให้ยามะดู
“ขอบคุณครับ” นักเรียนหญิงคนนั้นเดินไปแต่สายตายังมองยามะอยู่เลย
“คุมะ ตามแผน” คุมะพยักหน้า
พอยูคิโกะกับเพื่อนอีก 2 คนเดินเข้ามาใกล้สุดหล่อทั้งสี่
“วันนี้กลับดึกเลยเน๊อะ อาจารย์ชอบให้งานเยอะน่ะ” ยูคิโกะบ่น พวกเพื่อนพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ เพื่อนของยูคิโกะเห็นคุมะก็กริ๊ดกร๊าดกันในความหล่อของเขา
“ขอโทษนะครับถ้าคุณสองคนช่วยถ่ายรูปกับผมได้ไหมครับ?” คุมะพูดพร้อมกับชี้ไปที่เพื่อนทั้งสองของยูคิโกะ
“ได้ค่ะ” เพื่อนของยูคิโกะตอบทันที
“งั้นเชิญด้านนั้นดีกว่า วิวสวยกว่านะครับ” คุมะเดินนำไป เพื่อนของยูคิโกะเดินตามคุมะไป เหลือยูคิโกะอยู่คนเดียว ยามะเดินเข้าไปกับบัน ยูคิโกะถอยหลังด้วยความกลัว
“พวกแกต้องการอะไร?” ยูคิโกะถาม
“ก็ตัวเธอไง” ยามะตอบ
“ขอโทษนะครับ” ยูคิโกะจะวิ่งหนีแต่ถูกเคตะที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอจับตัวไว้พร้อมกับโปะยาสลบใส่เธอ ยูคิโกะดิ้นๆสักพักก็นิ่งไป
“ทำไมเคตะทำแบบนี้กับผู้หญิง มันไม่ดีนะครับ”
“หรือแกจะให้ฉันบอกว่า ช่วยไปกับผมหน่อยครับ อยากจับตัวคุณเพื่อเอาไปเป็นตัวประกัน มีผู้หญิงคนไหนจะให้แกจับตัวล่ะ” ยามะพูด เคตะอุ้มยูคิโกะไปหลังโรงเรียนเซย์ชู พอเพื่อนๆของยูคิโกะกลับมา
“เอ้า.. ยูคิโกะไปไหนแล้วเนี่ย” เพื่อนยูคิโกะพูด
“อ๋อ... เขาบอกว่า เขาขอกลับก่อนน่ะ” ยามะพูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ สาวเห็นต่างหลงเชื่อในคำพูดเขาหมด
“เหรอคะ งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ”
“ขอบคุณนะครับที่ถ่ายรูปด้วย” คุมะพูด เพื่อนของยูคิโกะยิ้มกันจนหน้าบานเป็นกระด้ง ยามะ บัน และคุมะรีบเดินไปหลังโรงเรียน
“ตกลงเอาไงต่อเนี่ย” เคตะพูดขึ้น
“ก็ต้องเอาตัวแม่นี่เป็นซ่อนก่อน” ยามะออกความคิด
“ซ่อน! แล้วจะเป็นซ่อนที่ไหน?” เคตะถาม
“อาพาร์ทเม๊นต์แกไงเคตะ” คุมะพูด นิโนะรีบหันมามองหน้าคุมะทันที
“ขอโทษ ฉันลืมไป” คุมะก้มหน้าเพราะเขาไม่มีความคิดอะไรในตอนนี้จริงๆ
“บ้านฉันก็ไม่ได้ แม่ฉันเอาฉันตายแน่” คุมะมองไปที่นิโนะ
“อย่ามามองฉัน บ้านฉันไม่ได้หรอก ถึงบอกว่าเป็นเพื่อนก็เถอะ” นิโนะรีบปฏิเสธ
“บ้านผมก็ไม่ได้ บ้านผมเป็นศาลเจ้านะ จะกระทำความผิดไม่ได้ และอีกอย่างเอาผู้หญิงไปซ่อน ยิ่งไม่ได้เป็นอันขาดครับ” บันบอกปัดทันที สายตาทุกคนจ้องมาที่ยามะคนเดียว
“เฮ้ย.. อย่ามองฉันอย่างนั้น หอพักฉันก็หอพักชายนะ ผู้หญิงขึ้นไม่ได้หรอก”
“แต่ฉันเชื่อว่าแกต้องทำได้จริงไหม? ยามะ” คุมะเดินเข้าไปใกล้ๆยามะพร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“เออ.. ก็ได้ รอตรงนี้ก่อนล่ะกัน” ยามะวิ่งไป
“มันไปไหนว่ะ?” เคตะพูด
“คงไม่ได้เผ่นหรอกนะ”
“ไม่หรอกครับ ยามะไม่ใช่คนแบบนั้น”
สักพักยามะวิ่งมาพร้อมเสื้อผ้าของตัวเองที่อยู่ในมือ
“เอา..เฮ้อ..เปลี่ยน....ให้แม่นี่ซะเฮ้อ...” ยามะโยนเสื้อ กางเกงและหมวกให้ พอนิโนะจะถอดเสื้อยูคิโกะ ทุกคนก็ยื่นดูอยู่
“ยื่นดูอะไรกันก็หันไปซิ หรือไม่ก็ไปที่อื่นก่อน จะเปลี่ยนเสื้อให้ผู้หญิงพวกนายจะแอบดูกันเหรอ?” นิโนะพูด
“นิดหน่อยก็ดี” เคตะตบไปที่หัวคุมะอย่างแรง
“ทะลึ่ง” คุมะมองหน้ากวนๆใส่เคตะ
เคตะ ยามะและบันเดินไปที่อื่น สักพักนิโนะเดินมาหาพวกเขา
“เปลี่ยนเสร็จแล้ว ทำไงต่อ” นิโนะพูด คุมะเดินเข้าไปก็ช่วยกันพยุงยูคิโกะให้ยืนขึ้น บันหยิบเสื้อนักเรียนของยูคิโกะขึ้นมา ยามะเดินไปหยิบหมวก เขาเดินมาม้วนผมยูคิโกะที่หลับไม่รู้ตัวแล้วก็ใส่หมวกเพื่อให้ดูว่าผมไม่ยาว
ทุกคนเดินไปที่หอพักของยามะ ก็เดินผ่านอาจารย์ คุมะพยายามแอบๆอยู่หลังยามะ
“นั่นใครน่ะ?” อาจารย์คุมหอถาม ทุกคนสะดุ้ง
“น้องชายผมเองครับ” ยามะตอบ
“น้องชายเหรอ เป็นอะไรน่ะ?”
“อ๋อ... มันเมาครับ”
“เมาเหรอ ไม่ดีเลยนะเป็นเด็กเป็นเล็กดื่มเหล้า”
“ครับ เดี๋ยวผมจะด่ามันเอง” ยามะรีบเดินไปกดลิฟท์
“นี่ๆ พวกเธออย่าเพิ่งไป” อาจารย์คุมหอเรียกทำให้ทุกคนสะดุ้งโหยง
“อะไรครับ?” ยามะถาม
“ผู้หญิงขึ้นไม่ได้” อาจารย์พูด
“ไม่มีผู้หญิงนิครับ” ยามะพูดกลบเกลื่อน สายตาล่อกแล่ก
“ก็ฉันไงผู้หญิง” นิโนะพูดขึ้น
“เออ.. ใช่ลืมไป” ยามะพูดพร้อมกับยิ้ม
“นิโนะ วันนี้กลับเองนะ ไม่ต้องรอ ฉันกลัวว่าจะดึก” เคตะพูด นิโนะพยักหน้า แล้วก็เดินออกไป
ทุกคนรีบขึ้นไปถึงห้องยามะ คุมะวางยูคิโกะลงบนเตียงยามะ
“เฮ้ย... เอาแม่นี่ไปไว้เตียงโน้นเลย เตียงนี้ฉันนอน”
“เรื่องมากว่ะ” คุมะพยุงร่างของยูคิโกะย้ายไปไว้อีกเตียงหนึ่ง
“ถือว่าโชคดีนะ ที่ฉันได้นอนคนเดียว เมื่องั้นไม่มีที่ให้แม่นี่อยู่แน่” ยามะพูดแล้วเดินไปหยิบน้ำมาดื่ม เคตะหยิบเนคไทของยามะมามัดมือของยูคิโกะ
“เฮ้ย.. นั่นเนคไทฉันนะเว้ย” ยามะโวย
“ไม่เป็นไรหรอก หรือแกมีอันเดียว ที่ใส่อยู่ก็ใช้ซ้ำได้น่ะ” เคตะพูด ยามะนั่งลง เคตะถอดเนคไทของตัวเองมาผูกขาของยูคิโกะ
“ไม่ต้องผูกขาก็ได้มั้งครับ?”
“ไม่ได้หรอก... เดี๋ยวมันเกิดคิดหนี” เคตะพูดไปก็ผูกไป คุมะฉีกสก๊อตเทปอันใหญ่มาปิดปากของยูคิโกะ
“เท่านี้ก็เรียบร้อย” คุมะพูดพร้อมกับหยิบเป้สีแดง
“โหดร้ายจัง” บันพูดด้วยความสงสารยูคิโกะ คุมะฉีกสก๊อตเทปอีกครั้งแล้วแปะไปที่ปากของบัน
“พูดมาก” บันรีบดึงออกทันที
“ใจร้ายจังครับ” คุมะหันมาทำท่าทางฉีกสก๊อตเทปอีก บันรีบก้มหน้าทันที
“พวกแกจะกลับแล้วเหรอ?” ยามะถาม
“เออ.. ดึกขนาดนี้แล้ว” คุมะเดินไปใส่รองเท้า เคตะก็ลุกเดินไปใส่ตาม
“กลับก่อนนะครับ”
“นี่พวกแกจะปล่อยให้ฉันอยู่กับแม่นี่จริงๆเหรอ?” ทุกคนหันกลับมาพยักหน้าพร้อมกัน แล้วก็เดินออกจากห้องยามะไป
ยามะหันกลับมามองยูคิโกะที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่ เขาปิดห้องแล้วลงไปซื้อขนมปังกับนม ยามะก็กำลังจะขึ้นมา อาจารย์คุมหอเรียกยามะ ทำให้เขารู้สึกกลัวว่าจะโดนจับได้ เขาเดินเข้าไปหาแบบกล้าๆกลัวๆ
“เอ้านี่ ชากินแก้เมาได้นะ เอาไปให้น้องชายเธอกิน” อาจารย์ยื่นชาให้ยามะ ยามะยิ้มแล้วก็รับไว้ด้วยความโล่งใจ
“ขอบคุณครับ” ยามะขึ้นมาที่ห้องตน ก็หันไปมองที่เตียง เขาเห็นยูคิโกะลุกขึ้นมานั่งอยู่ ผมปิดหน้าปิดตา ยามะสะดุ้งเพราะนึกว่าผี
“เฮ้ย.. ตกใจหมด” ยามะพูดแล้ววางของที่ซื้อมาไว้ที่โต๊ะ แล้วก็เดินไปใกล้ๆยูคิโกะ เขาเอามือปัดผมของยูคิโกะให้ผมไม่มาปิดหน้าปิดตาเธอ หน้าตาของเธอช่างสวยเหลือเกิน ตาโตกลม ผิวขาว ผิวเนียนจนน่าจับ
“หิวหรือยัง?” ยามะถาม ยูคิโกะค้อนใส่ยามะทันที
“ฉันว่าหิวหรือยัง? ไม่ต้องมาค้อนใส่” ยูคิโกะรู้สึกกลัวยามะ เธอรีบพยักหน้า
“ฉันจะแกะสก๊อตเทปออกให้ แต่เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ร้อง” ยูคิโกะพยักหน้าอีกครั้ง ยามะค่อยๆลอกสก๊อตเทปออกให้ พอลอกออกหมด
“ช่วยด้วยค่ะ~~~~~~” ยูคิโกะตะโกนออกมา ยามะรีบเอามือไปปิดปากยูคิโกะทันที
“เธอนี่ร้ายจริงๆเลยนะ แบบอ่อนไม่ชอบใช่ไหม? หรืออยากเจอแบบแข็ง ถ้าเธอลองตะโกนอีกที ฉันจะจูบเธอจริงๆ” ยามะพูดขู่ เขาค่อยๆเอามือออกจากปากยูคิโกะ ยูคิโกะก็ตะโกนอีก เขากระชากยูคิโกะเข้ามาจะจูบหน้าของยามะอยู่ใกล้กับหน้าของยูคิโกะมาก เธอรู้สึกเขิน ใบหน้าหล่อๆของยามะเข้าใกล้เธอเกินไป เธอรีบเงียบทันที สายตาไม่กล้ามองยามะเลย
“ฉันบอกแล้วนะว่าไม่ได้ขู่ เธอร้องอีกที ฉันจูบจริงแน่” ยามะปล่อยมือที่จับตัวของยูคิโกะอยู่ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ถ้าเธอตะโกนฉันไม่ไว้เธอแน่” ยามะเดินไปเปิดประตูนิดหน่อย
“มีอะไรเหรอครับ?” ยามะถาม
“ก็ห้องนายเสียงดังมาก” เพื่อนที่อยู่ชั้นเดียวกันพูด
“ขอโทษครับ คือผมเปิดเสียงทีวีดังไปหน่อย”
“เบาๆ หน่อยนะ ดึกแล้ว เกรงใจบ้าง” ยามะพยักหน้า เพื่อนคนนั้นเดินกลับห้องไป ยามะก็รีบล็อกประตูห้อง พร้อมกับถอนหายใจ เขาหันมามองยูคิโกะ เธอหลบสายตายามะทันที ยามะเดินไปหยิบขนมปัง แล้วก็แกะห่อออก เขาเทนมลงแก้วแล้วยกไปให้ยูคิโกะ
“นายถอดเสื้อผ้าฉันเหรอ?” ยูคิโกะพูดด้วยอาการโมโห ยามะยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“เปล่า”
“อย่ามาโกหก ก็นี่มันเสื้อผู้ชายชัดๆ”
“เอาเป็นว่าฉันยังไม่ได้แตะตัวเธอสักนิด เธอจะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ” ยามะยื่นขนมปังให้ยูคิโกะกิน ยูคิโกะก็ไม่ยอมกิน
“นี่ฉันป้อน ถือว่าเธอโชคดีแค่ไหนแล้ว ยังไม่กินอีก” ยามะก็เอามากินเอง
“อร่อยจัง” ยามะพูดยั่วยูคิโกะ เธอมองยามะกิน ตัวเองก็กลืนน้ำลาย ยามะมองด้วยหางตา แล้วยื่นขนมปังที่ตนกินแล้วให้ยูคิโกะ พอยูคิโกะจะกัด ยามะก็เอาออกไม่ให้ยูคิโกะกิน
“อะไรของนาย จะให้ฉันกินไหมเนี่ย?” ยูคิโกะพูดด้วยความโมโห ยามะดึงตัวยูคิโกะมานั่งที่โต๊ะ
“ฉันปล่อยมือเธอก็ได้ อยู่ที่เธอนะว่าจะทำตัวดีแค่ไหน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ยามะเดินมาแกะเชือกให้ยูคิโกะ แล้วหยิบขนมปังอีกก้อนที่อยู่ในถุงโยนให้ยูคิโกะ เธอรีบเอามากินด้วยความหิวมาก ยามะเห็นก็ส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้ม
“ค่อยกินๆก็ได้ฉันไม่แย่งเธอหรอกน่า” ยามะเทน้ำให้เธอ เขานั่งดูยูคิโกะกิน
“บ้าหรือเปล่า? มานั่งดูคนอื่นกิน” ยามะหันไปทางอื่น แล้วลุกขึ้นไปเปิดทีวี
“ฉันขอถามเธอหน่อยซิ จับฉันมาทำไม?”
“ก็พี่ชายเธอจับแฟนเพื่อนฉันไป”
“ไม่จริง”
“จริง” ยูคิโกะลุกขึ้น แล้วกระโดดไปหายามะที่นั่งดูทีวีอยู่
“พี่ฉันเป็นคนดีไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด” ยามะไม่พูดอะไร
“ฉันก็ไม่ได้พิศ วาทเธอหรอก” เขาคิด ยูคิโกะกินเสร็จ ยามะเอาเนคไทไปผูกมือเหมือนเดิม แล้วดึงยูคิโกะไปที่เตียงข้างๆเตียงของตน
“โอ๊ย... ฉันเจ็บนะ”
“อย่าบ่น”
“เธอนอนเตียงนี้ล่ะกัน”
“ฉันอยากอาบน้ำ”
“ไม่ต้อง” ยามะเดินไปอาบน้ำ สักพักออกมา เขาเห็นยูคิโกะนอนทับแขนตัวเอง ก็เดินไปที่เตียงของยูคิโกะ
“นี่..นี่” ยามะเรียกยูคิโกะพร้อมกับเขย่าตัวยูคิโกะเล็กน้อย เธอลืมตาขึ้น เธอเห็นยามะเข้ามาใกล้เธอ ทำให้เธอตกใจคิดว่ายามะจะทำอะไรเธอ
“อ๊าย~~~~~~~~” ยามะรีบปิดปากยูคิโกะทันที ยามะพยุงตัวยูคิโกะให้ขึ้นมานั่ง เขาค่อยปล่อยมือที่ปิดปากเธอ
“นายจะทำอะไรฉัน?” ยูคิโกะพูดพร้อมกับดิ้น
“อยู่เฉยๆเป็นไหม? นึกว่าฉันอยากทำอะไรเธอเหรอ? สำคัญตัวผิดไปแล้ว” ยูคิโกะนิ่งไปทันที เขาแก้เนคไทที่ผูกแขนทั้งสองออกให้ เขาจับแขนมาผูกข้างหน้าแทนข้างหลัง แล้วก็เอาปลายเนคไทมาผูกกับแขนข้างขวาของตัวเอง
“โธ่.. นึกว่าจะปล่อยซะอีก”
“ปล่อยเธอก็หนีซิ” ยามะล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง ยูคิโกะมองหน้ายามะที่หันมาทางด้านตน ยามะลืมตาขึ้นมา ก็เห็นยูคิโกะมองตนอยู่
“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า นอนไปเถอะ พรุ่งนี้เธอก็ได้กลับบ้านแล้ว” ยามะพูดเสร็จแล้วหลับตาลง ยูคิโกะค่อยๆหลับตาลงเช่นกันแต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังกลัวอยู่ดี
ส่วนคาเกะที่ถูก เสือดำจับไปอยู่ในสภาพที่น่าสงสารที่สุด เธอถูกผูกให้ติดกับเก้าอี้เก่าๆ ผ้ารัดปาก ทำให้พูดไม่ได้ เนื้อตัวสกปรก บนร่างของเธอก็มีแผลเต็มไปหมด เกิดจากที่เธอพยายามจะหนี
“ลูกพี่ ผมว่าน่าจะ...” ลูกน้องเสือดำพูด
“ใช่หน้าตาก็สวยแบบธรรมชาติดี น่ารักดีออกลูกพี่” ลูกน้องคนช่วยเสริม โทยะหัวหน้าเสือดำตบหัวไปที่ลูกน้องสองคนนั้น
“แกเห็นฉันเป็นอะไร? ชอบกินของเหลือเดนคนอื่นเหรอ?” โทยะไม่พอใจในคำพูดของลูกน้อง
สักพักมีลูกน้องอีกคนวิ่งมา
“มีอะไร?” โทยะถาม
“คือ.. คือ...”
“คือ คือ คือ อยู่นั่นแหละ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะรู้เรื่องเล่า” โทยะขึ้นเสียง
“คือว่าลูกพี่ให้ผมไปรับตัว น้องสาวลูกพี่ พอผมไปรับ...”
“ไปรับแล้วไงต่อ?” โทยะกระชากเสื้อลูกน้องคนนั้น
“ผมไม่เจอน้องสาวลูกพี่เลย”
“ว่าไงนะ นี่แกดูแลน้องฉันยังไง?” โทยะโมโหมาก เพราะเขารักน้องสาวเขามากกว่าใครทั้งหมด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ลูกน้องหยิบมาหาโทยะ
“แกคงรู้ใช่ไหมว่าน้องสาวแก หายไปน่ะ?” คุมะพูด
“แก.... แกอย่าตายมากใช่ไหม?” โทยะโมโหถึงขีดสุด
“แล้วแกล่ะอยากตายใช่ไหม? ที่กล้าเอาคนที่ฉันรักไป อีกอย่าง แกจะตายศพไม่สวยด้วย ถ้าคาเกะเป็นอะไร?” คุมะพูดด้วยความโมโหเช่นกัน เขากำลังแน่น เตรียมพร้อมออกรบเสมอ
“แกจะเอายังไงว่ามา?”
“ดี... พรุ่งนี้ 10 โมงที่รังของฉัน แต่...พวกแกเท่านั้นที่มา คนอื่นห้ามแล้วก็ตำรวจเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”
“ได้ ฉันไม่เรียกตำรวจหรอก ความสามารถมันยังน้อยกว่าฉันเลย” คุมะพูดเสร็จเขาตัดสายทันที
คุมะอาบน้ำเสร็จก็โทรศัพท์ไปหายามะ ยามะสะดุ้งตื่น ยูคิโกะลืมตาขึ้นเช่นกัน ยามะเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่หัวเตียง
“ฮัลโหล”
“ยามะ เป็นไงดูไหวไหม?” คุมะถาม ยามะมองไปที่ยูคิโกะ ยูคิโกะก็รีบหลบสายตาทันที
“ก็พอได้”
“เออ..ดี ทนหน่อยล่ะกัน พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปรับ พวกมันนัดมาแลกตัวกัน พรุ่งนี้ 10 โมง ที่รังของพวกมัน”
“อืม..ดี” ยามะวางสายลง
คุมะวางสายจากยามะ เขาล้มตัวลงนอนบนที่นอนของเขา
“น่าสงสารมันนะ แต่ช่วยไม่ได้ คาเกะรอหน่อยนะ พี่กำลังจะไปช่วย” คุมะพูดแล้วค่อยๆหลับตาลง
เช้าวันรุ่งขึ้น ยามะแก้เนคไทที่ผูกตัวเองเอาไว้ แล้วไปอาบน้ำ พออาบน้ำเสร็จก็เดินมาปลุกยูคิโกะ เธอลืมตาขึ้น สักพักคุมะมาเคาะประตูห้อง ยามะเดินมาเปิดประตู
“พร้อมยัง?” คุมะถาม ยามะพยักหน้า เขาเข้าไปม้วนผมให้ยูคิโกะแล้วก็ใส่หมวกให้ ยามะแก้เนคไทที่ผูกเอาไว้ที่มือและขาให้ ที่มือและที่ขาของยูคิโกะมีรอยแดงๆ
“ขอโทษด้วย” ยามะพยุงยูคิโกะให้ยืนขึ้น แล้วทั้งสามก็ลงมาถึงชั้นล่าง นิโนะยื่นชุดนักเรียนให้ยูคิโกะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เธอก็เข้าไปเปลี่ยน สักพักเธอเดินออกมา บันก็วิ่งมาด้วยความเหนื่อย
“ขอโทษที่มาช้าครับ”
“ครบแล้วไปได้แล้ว” คุมะพูด
ความคิดเห็น