คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
พอเช้ารุ่งขึ้น คุมะเดินไปที่ยิมล่าง ซึ่งเป็นอีกที่หนึ่งเป็นที่เก็บตัวของแก๊งอินทรีย์ขาว พอทุกคนเห็นคุมะเดินเข้ามาก็รีบเดินเข้ามานั่งกัน
“ฟังนะวันนี้คือวันที่เราจะต้องตีกับพวกเสือดำ มีแผนอย่างนี้” คุมะอธิบายแผนการที่ยามะวางไว้ให้พวกลูกน้องได้รู้
“ตามนี้นะ มีใครไม่เข้าใจบ้างไหม?” ก็ไม่มีเสียงใครพูดขึ้นมา
“อืม... ลืมบอกไปเรื่องหนึ่ง พยายามอย่าให้ยามะต้องชกต่อยหรือใช้กำลังเด็ดขาด พวกแกต้องปกป้องเขา เรื่องนี้ห้ามให้ยามะรู้เด็ดขาดเข้าใจไหม?” คุมะพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
“ทำไมล่ะ” ลูกน้องคนหนึ่งยกมือขึ้นถาม
“ยามะไม่ค่อยสบาย พวกแกรู้แค่นี้ก็พอแล้ว” คุมะลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไป เขาเดินขึ้นมาถึงห้องเรียนของตัวเอง แล้วเดินมานั่งที่ของตน
“เตรียมพร้อมแล้วนะ” คุมะพูดลอยๆขึ้นมา เคตะหันมาพร้อมกับยกนิ้วโป้ง ยามะหันมายิ้ม แผนการอันชั่วร้าจะเริ่มขึ้นแล้ว...
เวลาผ่านมาจนถึงเวลาเลิกเรียน ทุกคนก็ทำตามแผน คุมะยืนอยู่ที่โกดังร้าง เก่าๆโทรมๆซึ่งเป็นรังที่แก๊งอินทรีย์ขาวเอาไว้เก็บตัว ยามะ เคตะและบันก็นั่งอยู่คนละมุม พวกเสือดำก็เดินเข้ามา
“เอ้า... คุมะวันนี้แกเข้ามาด้วยเหรอ?” โทยะหัวหน้าแก๊งเสือดำเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องของพวกมันประมาณ 20-30 คน
“ได้ข่าวว่าพวกแกมาเหยียบถิ่นฉันเหรอ?” คุมะถาม
“ใช่... ก็คิดว่าพวกแกแก๊งล้มไปแล้ว ไอ้แก๊งกระจอก” โทยะและพวกของโทยะก็ต่างหัวเราะเยาะ
“นั่นซิ.. หรือแก๊งฉันจะล้มแล้ว ถึงได้เหลืออยู่แค่สี่คนแบบนี้” คุมะเดินเข้ามาใกล้ๆโทยะ พวกลูกน้องของโทยะดึงไม้เบสบอลจากข้างหลังของตนเองมาถึงไว้ในมือเตรียมพร้อมที่จะสู้เต็มที่
“ฉันขอบอกแกเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกกล้ามาเหยียบที่อีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ” คุมะเตือน
“ฉันไม่กลัว”
“งั้นเหรอ” คุมะก็ตบมือ1ครั้ง ประตูโกดังข้างหน้าและข้างหลังก็ปิดลง เคตะ ยามะและบันก็เดินมารวมตัวกับคุมะ
“งั้นฉันไม่เกรงใจนะ” คุมะปล่อยหมัดแรกใส่ที่แก้มของโทยะอย่างแรง พวกของคุมะที่ซ่อนตัวอยู่ก็โผล่ออกมา
สงครามเล็กๆก็ได้เริ่มขึ้น เคตะต่อย เขาเป็นคนที่หมัดหนักมากพวกเสือดำที่ถูกเคตะต่อยต่างสลบเป็นแถว คุมะแลกคนละหมัดกับโทยะ พวกเสือดำถือไม้เบสบอลวิ่งตรงมาที่ยามะที่ยืนอยู่ และกำลังฟาดไม้ลงที่หัวของเขา ยามะยื่นขาเพื่อจะถีบแต่ยังไม่ทันถีบ ลูกน้องของตนก็เข้ามาถีบก่อน ทำให้ยามะสงสัยเพราะทุกครั้งจะต่างคนต่างสู้ไม่มีมาช่วยตั้งแต่เริ่มแบบนี้หรอก
“ลูกพี่ไม่ต้องลงมือหรอกไปนั่งเฉยๆดีกว่า” ลูกน้องคนนั้นพูดเสร็จก็เข้าไปตีกับคนอื่นต่อ ยามะได้แต่ยืนงง บันรีบเข้ามาดึงตัวยามะ พาไปหลบที่มุมโกดัง
“แกจะมาหลบทำไมว่ะ?”
“เออ... หลบแหละดีแล้ว ผมชกต่อยไม่เป็นครับ” บันกำไม้หน้าสามไว้ในมือ พอมีลูกน้องของพวกเสือดำกระเด็นมาที่หลบของบันที่หลบอยู่ บันรีบเอาไม้หน้าสามฟาดไปที่หัวคนนั้นทันที
“ขอโทษนะครับ ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ” บันมัวแต่ขอโทษก็มีลูกน้องของเสือดำอีกคนวิ่งเข้ามาเพื่อจะตีหัวบัน ยามะกระโดดถีบก่อน ลูกน้องเสือดำคนนั้นล้มลง แล้วลุกขึ้นมาใหม่และวิ่งตรงมาหายามะ ยามะรีบหันไปหยิบไม้เบสบอลของลูกน้องเสือดำที่ถูกบันตีหัวสลบไป เขาหยิบขึ้นมาแล้วก็หลบไม้เบสบอลของลูกน้องเสือดำคนนั้นแล้วสวนไม้เบสบอลที่อยู่ในมือของตนไปที่หัวของลูกน้องเสือดำคนนั้นอย่างแรง ลูกน้องเสือดำสลบล้มลง
“ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ” ยามะเดินมาตบหัวบันที่มัวแต่ยืนขอโทษ
“เลิกขอโทษได้แล้ว บ้าหรือเปล่า?” ยามะว่าบัน คุมะต่อยไปที่หน้าของโทยะ โทยะล้มลงคุมะขึ้นไปค่อมบนตัวของโทยะแล้วปล่อยหมัดไปอีก1 ชุดที่หน้าของโทยะ โทยะเอามือขึ้นมาปัดมือของคุมะ แต่ไม่ทันเพราะคุมะไวกว่า จึงไปกระชากถูกสร้อยคอที่คุมะใส่อยู่หลุดติดมือโทยะไป คุมะก็ไม่รู้สึกตัว พอคุมะต่อยสะใจ เขาเลิกต่อย แล้วก็ลุกขึ้นยืน โทยะปากแตกเลือดอาบทั้งปาก
“ฉันบอกแกแล้วนะ อย่าให้ฉันเห็นพวกลูกน้องแกมายุ่งกับเด็กโรงเรียนฉันและแกห้ามมาเหยียบที่รังฉันอีก” โทยะสะบัดเสื้อพร้อมกับเช็ดเลือดที่ปากไปด้วย บันและยามะเข้าช่วยพยุงลูกน้องที่บาดเจ็บหนัก แล้วทุกคนกลับเข้ามาที่โรงเรียน ครั้งนี้ถือเป็นชัยชนะที่ดีจริงๆ ทุกคนรีบเข้าไปที่ยิมล่างเพื่อไปทำแผล
พวกเสือดำที่พ่ายแพ้โมโหมาก โทยะหยิบสร้อยที่ติดมือมาดู แล้วเปิดร็อกเก็ตออกข้างในมีรูปของคาเกะใส่อยู่ เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ดี... คนที่แกรักจะหายไป” โทยะโกรธมากกำสร้อยนั้นด้วยความแค้น
ทุกคนอยู่ในยิมล่างตอนเย็นมักจะไม่มีคนแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าแก๊งอินทรีย์ขาวมีคุมะสุดหล่อของสาวๆเป็นหัวหน้า เบื้องหน้าที่แสนดี แต่เบื้องหลังนั้น...
บันและยามะทำแผลให้ลูกน้องคนอื่นที่บาดเจ็บ
“คุมะหน้าแกเป็นอย่างนั้น แม่แกไม่เอาตายเหรอ?” ยามะถาม
“ไม่มั้ง” คุมะตอบ
“ดีนะที่นิโนะรู้ว่าฉันเป็นนักเลง เมื่องั้นฉันอาจจะต้องโดนด่าเละแน่” เคตะพูดแล้วติดพลาสเตอร์ที่หน้าผากของตัวเองที่เป็นแผลนิดหน่อย
“ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ” บันพูดและทำหน้าไม่พอใจมาก
“ฉันว่าไม่มีครั้งสุดท้ายแน่ ถ้าพวกมันมาหาเรื่องต่อ” เคตะพูดพร้อมกับจับแผลที่ปาก
“ครั้งนี้ฉันเหมือนไม่ค่อยได้ช่วยพวกแกเลยว่ะ ดูซิฉันคนเดียวที่ไม่เป็นอะไร แต่พวกแกแต่ละคนเจ็บกันหมด บอกมาซิว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” ยามะได้โอกาสถามคำถามที่ข้องใจตัวเองมากตลอดการต่อสู้ ทุกคนหลบสายตาของยามะกันหมด ยามะหันไปมองบัน บันก็สะดุ้งเล็กน้อย
“พวกแกกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่?”
“แกต่างหากที่ปิดบังยามะ” คุมะพูดขึ้นด้วยเสีงแข็งก้าว
“ฉันปิดบังอะไร?” คุมะเดินเข้ามาใกล้ๆยามะ
“แกเป็นโรคหัวใจใช่ไหม?” คุมะถาม ยามะหลบสายตาทันที
“ทำไมไม่ตอบเล่า?” คุมะพูดเสียงดังขึ้นพร้อมกับกระชากเสื้อยามะ
“ใช่... มันอันตรายแค่ไหนแกรู้ไหม?” เคตะเสริม
“ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” ยามะยิ้ม
“แกเลิกยิ้มได้แล้ว ใช่.... ที่แกไม่ได้สู้ในครั้งนี้ด้วยเพราะฉันบอกเอง บอกให้พวกมันปกป้องแกเอง ฉันไม่อยากเสียเพื่อนเว้ย” คุมะต่อยไปที่หน้ายามะอย่างแรงก่อนที่จะเดินออกไป เคตะหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา
“ฉันกลับก่อน พรุ่งนี้เจอกัน” เคตะลาทุกคนแล้วเดินตามคุมะออกไป
“งั้นพวกผมก็กลับของก่อนนะ ลูกพี่” ลูกน้องทุกคนทยอยลุกกันกลับบ้าน ยามะยืนนิ่ง บันเดินเข้ามาตบบ่ายามะเบาๆ
“ผมขอโทษครับ ผมเป็นห่วงยามะนะ” ยามะหันมา บันทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
“แกก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ขอบใจนะที่ช่วยฉัน ถ้าฉันขาดเพื่อนดีๆอย่างพวกแกไปซะคน ฉันคงเสียใจมาก” ยามะเดินไปหยิบกระเป๋าของตนแล้วเดินออกไป บันถอนหายใจ แล้วก็เดินออกเป็นคนสุดท้าย
เคตะเดินกลับมาที่อาพาร์ทเม๊นต์ของตน เขาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงของตน
“เฮ้อ... เหนื่อยจัง ไม่รู้ยามะมันจะคิดได้ไหมเนี่ย?” เคตะหลับตาลงด้วยความเหนื่อย
คุมะปั่นจักรยานมาถึงบ้านด้วยสภาพเยินนิดหน่อย
“กลับมาแล้วครับ” คุมะเดินเข้ามาในบ้าน แม่เห็นสภาพลูกของตัวเองก็ตกใจ
“นี่ ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาเนี่ย?”
“ช่างมันเถอะครับ วันนี้มีอะไรกินครับ?” คุมะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“ไปตีมาล่ะซิ” โชโกะพูด คุมะรีบเข้าปิดปากน้องสาวของตน
“แหม.. รู้ดีจังนะ น้องสาวสุดสวย อยากสวยกว่านี้ไหม? ถ้าอยากก็ลองบอกแม่ดูซิ” โชโกะส่ายหัว คุมะปล่อยมือ แล้วไปนั่งกินข้าว
“แหวะ... มือเหม็นชะมัด” โชโกะรู้สึกรังเกียจพี่ชายของตน
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกคนมาเรียนตามปกติ อาจารย์เดินเข้ามาเห็นหน้าของคุมะ เคตะมีรอยช้ำ
“นี่พวกเธอไปทำอะไรกันมา?” อาจารย์ถามเมื่อเห็นใบหน้าทั้งสาม
“เมื่อวานผมทะเลาะกันนิดหน่อย แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้วครับ” เคตะตอบ
“ก็ดี แต่อย่าทะเลาะกันบ่อยล่ะ เดี๋ยวพวกผู้หญิงจะเกลียดพวกนาย” อาจารย์เตือน
“คร้าบบบบบบบบบ”
“อ้าว.. แล้วยามะไปเกี่ยวด้วยเหรอ?” อาจารย์เห็นรอยแผลที่ปากของยามะ
“คือ... เมื่อวานผมไปห้ามก็เลยโดนลูกหลง” ยามะรีบแก้ข้อสงสัย
“ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้าไม่อยากเจ็บอีก ครูว่าเธอเลิกเป็นเพื่อนกับพวกนี้เถอะ”
“ไม่หรอกครับ ก็เขาเป็นเพื่อนผม” ยามะมองหน้าเคตะกับคุมะ
“ตามใจเธอล่ะกัน อ้าว.. เริ่มเรียนได้แล้ว”
หลังเลิกเรียน คุมะพยายามจ้องยามะ เพราะวันนี้ยังไม่เห็นยามะยิ้มเลย
“ยามะเมื่อวานโกรธฉันไหม?” คุมะถามพร้อมกับเดินมาที่โต๊ะยามะ ยามะส่ายหัวพร้อมกับยิ้ม คุมะเห็นรอยยิ้มของยามะก็รู้ดีขึ้น
“ฉันต้องขอบใจพวกแกมากกว่าที่ช่วยฉัน”
“เออ... ดีนึกว่าจะโกรธ” เคตะแทรกขึ้นมา
“คุมะเดี๋ยวฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน” ยามะพูด
“งั้นเจอกันที่สนามหลังนะ”
“เออ” ยามะเดินไป
“เฮ้ย... ฉันไปด้วย” เคตะวิ่งตามยามะไป คุมะกับบันเดินมานั่งที่ม้านั่งที่ติดกับสนามวอลเล่ย์บอล สายตาคุมะจ้องมองแต่คาเกะที่กำลังเล่นวอลเล่ย์อยู่
“รักเขาเหรอครับ?” บันถามคุมะ คุมะพยักหน้า
“ก็บอกรักเขาซิครับ” คุมะหันมามองบันทันที
“บัน แกกินยาลืมเขย่าขวดเหรอ?”
“บ้าหรือเปล่าครับ?”
“ไม่บ้าหรอก ปกติแกไม่ค่อยชอบเรื่องความรักนี่หว่า”
“ก็เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของหัวใจนี่ครับ มันไม่สามารถบังคับได้หรอก”
สักพักยามะกับเคตะก็เดินมาที่สนามหลังแล้วเดินไปนั่งข้างๆบัน
“มานั่งดูอีกแล้วเหรอ?” ยามะถามคุมะที่นั่งมองคาเกะอยู่
“ดูอะไรว่ะ?” เคตะถาม เคตะมองไปที่สนาม
“อ๋อ... คาเกะ” เคตะนั่งลง คุมะเห็นน้ำในมือเคตะ เขารีบมันหยิบมา
“เฮ้ย.. นั่นน้ำฉันนะเว้ย” เคตะพูดแต่ไม่ทัน คุมะเดินไปหาคาเกะที่สนามซะแล้ว
“คาเกะ น้ำครับ” คาเกะหันมาพร้อมกับรอยยิ้ม คุมะยื่นน้ำให้คาเกะ คาเกะรับไว้
“ขอบคุณค่ะ หน้าพี่ไปโดนอะไรมาน่ะ?” คาเกะพูดเมื่อเห็นแผลที่ปากของคุมะ
“อ๋อ... เนี่ยเหรอ พอดีเล่นกับเพื่อนไปทันระวังก็เลยได้แผลน่ะ” คาเกะเห็นลูกวอลเล่ย์ลอยมาทางด้านหลังของคุมะ
“พี่คุมะ ลูก..” คาเกะชี้ไปทางด้านหลังคุมะ
“ลูกอะไรเหรอ?” คุมะหันไป หน้าของเขาเข้าไปรับกับลูกวอลเล่ย์เต็มๆหน้าเลย
“พี่คุมะเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ?” คาเกะพูด พวกเคตะ ยามะและบันต่างก็เอามือขึ้นมาปิดตา ไม่อยากเห็นสภาพหน้าของคุมะ คุมะหันมาพร้อมกับยิ้ม
“ไม่เป็นไรจ้ะ” คุมะพูด คาเกะจับมือคุมะให้ไปนั่งที่ข้างสนามฝั่งตรงข้ามกับพวกเคตะ ยามะและบัน
“เฮ้ย... พวกมันคุยอะไรกันว่ะไม่ได้ยินเลย?” เคตะพูด ยามะตบหัวเคตะ
“จะรู้ไปทำไม?”
คาเกะนั่งข้างคุมะ คุมะรู้สึกมีความสุขมาก ในที่สุดความฝันของเขาก็เป็นจริงแล้ว ได้นั่งอยู่ข้างๆหญิงที่ตนรักอย่างแท้จริง
“คาเกะคือ พี่... คือพี่..” คุมะพูดแบบเขินๆ หัวใจเต้นเร็ว เขาอย่าจะบอกรักจะตาย
“พี่จะพูดอะไรล่ะ?” คาเกะพูด คาเกะหันมามองหน้าคุมะ คุมะพยายามหลบหน้าเธอไม่อยากให้เธอเห็นหน้าที่แดงของเขาตอนนี้
“ถ้าพี่จะคิดกับคาเกะเกินกว่าคำว่าน้องสาว คาเกะไม่เอาด้วยหรอกนะคะ คาเกะไม่อยากเป็นข่าวกับพี่ เพราะพี่เป็นคนดังของโรงเรียน” คาเกะพูดดักทาง ทำให้คุมะที่ได้ฟังความสุขที่เข้ามาเพียงไม่กี่นาทีมันเหมือนความฝันที่จางหายไปเร็วมาก หัวใจของเขาหยุดเต้นไปหนึ่งนาที เหมือนกับตังเองถูกผลักลงเหวที่ลึกมาก ไม่ได้ยินทุกอย่างที่อยู่รอบตัว สักพักพอคุมะพอจะได้สติ
“คือ.... เปล่าซะหน่อย พี่ไม่คิดอย่างนั้นกับคาเกะอยู่แล้ว คือ...พี่แค่จะบอกว่าให้ตั้งใจซ้อมนะ อืม... พี่ขอตัวก่อนล่ะกัน” คุมะบอกปัดแล้วรีบลุกขึ้น ใบหน้าของเขาเหมือนต้นไม้ที่ใกล้จะตาย เขาเดินกลับมาหาเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขา
“แกเป็นอะไรว่ะ?” ยามะถาม คุมะเงียบไม่ตอบ คาเกะเดินกลับเข้ามาในสนามซ้อมต่อ เธอเองก็อยากจะตัดใจตัวเอง ผู้ชายที่โด่งดังอย่างคุมะ ไม่มีทางจริงจังกับเธอแน่...
คุมะนั่งลง เขาเงียบตลอดเลย เพื่อนๆไม่อยากเห็นเขาในสภาพนี้เลย
“เออ... แกเป็นอะไร?” เคตะถามอีกครั้ง
“ฉันไม่ดีตรงไหนว่ะ?” คุมะพูดขึ้น
“ช่างเขาเถอะ แกก็หน้าตาดี ไว้หาใหม่ก็ได้” เคตะพูด
“แต่ฉันรักเขาจริงๆนะเว้ย” คุมะพยายามกลั้นน้ำตา และทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมช่วยอะไรไม่ได้” บันก้มหน้าลง
“ใช่ ไม่มีใครช่วยแกได้ทั้งนั้น ตัดใจดีกว่า ฉันก็ไม่เคยมีความรักหรอก ไม่รู้ว่าเจ็บปวดเป็นอย่างไง” ยามะพูด คุมะมองไปที่สนามอีกครั้ง แต่ไม่เห็นคาเกะแล้ว
“ไปไหนของเขานะ” คุมะคิด
นิโนะเดินมาหาที่สนามหลัง เคตะเห็นนิโนะรีบลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มทันที นิโนะเดินมาหาเคตะ
“เออ... ฉันกลับก่อนนะ” เคตะเดินออกไปพร้อมกับนิโนะ
“ใจเย็นนะครับคุมะคุง ผมจะกลับแล้ว”
“เออ... งั้นฉันกลับเลยล่ะกัน กะว่าจะไปนั่งสมาธิที่บ้านบันซะหน่อย จิตใจจะได้สงบขึ้น แกจะไปด้วยกันไหมคุมะ? ยังไงพรุ่งนี้ก็วันเสาร์” ยามะชวนคุมะ ตอนนี้ไม่มีใครอยากพูดอะไร คุมะเองก็คงจะอยากอยู่คนเดียวเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งทำใจตรงนี้สักพักหนึ่งก่อน”
“งั้น ผมไปแล้วนะครับ” ยามะกับบันก็เดินออกไปด้วยกัน
คุมะนั่งรอคาเกะเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่เห็นเธอเดินกลับเข้ามาซ้อมในสนามอีกเลย
“กลับไปแล้วเหรอ แต่มันยังไม่ถึงเวลาเลิกซ้อมเลยนิ” คุมะพึมพำคนเดียว ถึงเขาจะถูกปฏิเสธแต่ก็ยังห่วงเธออยู่
“กลับบ้านดีกว่า รักเขาแต่เขาไม่รักเรา เศร้าจริงๆเลย” คุมะพูดปลอบใจตัวเอง แล้วเขาเดินไปลากจักรยานออกจากที่จอดจักรยาน ก็มีเด็กรุ่นน้องคนหนึ่งเดินมาหาเขา
“พี่คุมะมีคนฝากนี่มาให้ครับ” คุมะรับจดหมายจากมือเด็กคนนั้น เด็กคนนั้นก็วิ่งไป คุมะแกะซองออกข้างในมีสร้อยของเขาและกระดาษหนึ่งแผ่น เขาเอากระดาษออกมาอ่าน
“คนที่แกชอบอยู่ในมือของฉัน” คุมะอ่านแล้วมองไปที่สร้อย เขาตกใจจนสร้อยหล่นจากมือของเขา คุมะทิ้งจักรยานมือไม้ไม่มีแรงทันที
คุมะรีบหยิบมือถือออกมาโทรหายามะทันที ในหัวเขาแทบจะคดอะไรไม่ออก
“ฮัลโหล”
“ยามะเหรอ แกอยู่ไหน?”
“ใกล้ถึงบ้านบันแล้ว”
“รีบกลับมาที่โรงเรียนเลย คาเกะถูกพวกเสือดำจับตัวไป”
“ว่าอะไรนะ!? ได้ฉันจะรีบกลับไป” ยามะวางสายไป
คุมะโทรหาเคตะต่อ เคตะเดินมารับโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฮัลโหล”
“เคตะแกรีบวิ่งมาที่โรงเรียนด่วน”
“ทำไมว่ะ?”
“คาเกะถูกพวกเสือดำจับตัวไป”
“โธ่โว้ย... นานๆฉันจะได้อยู่กับนิโนะสองต่อสอง เออ.. รอแป็บนึงล่ะกัน” เคตะวางสายไป
ไม่นาน เคตะกับนิโนะก็วิ่งมา เขาเห็นคุมะนั่งอยู่กับพื้น
“เฮ้ย... จะให้ทำยังไง?” คุมะส่ายหัว
สักพักยามะวิ่งมากับบัน ยามะดูเหนื่อยมากเพราะอาการของเขา
“ยามะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ยามะส่ายหัว
“หายใจลึกๆ” บันพูด ยามะหายใจลึกๆตามบันบอก มันทำให้ค่อยยังชั่วขึ้น
“ค่อยยังชั่วยัง” ยามะพยักหน้า แล้วนั่งลงกับพื้น
“มันจับ...ตัวเฮ้อ.. คาเกะไปเหรอ?” ยามะพูดด้วยอาการที่เหนื่อยมาก คุมะพยักหน้า
“ไม่เห็น...ยากเลย เราจับตัวคนที่มันรักแทนซิ” ยามะเสนอความคิด เคตะรีบหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนเอ่ยพูด
“ใช่มันมีน้องสาวคนหนึ่ง เรียนอยู่โรงเรียนเซย์ชู”
“ดี... เอาตามนี้ไปจับตัวน้องสาวมัน” คุมะพูด
“แต่พวกเราไม่เคยเห็นหน้าน้องสาวมันเลยนะ” เคตะพูด
“แล้วรู้จักชื่อไหม?” ยามะถาม เขาพยายามหายใจให้เต็มปอด
“รู้... ว่าชื่อ... ยู..อ้อ...ยูคิโกะ” เคตะตอบ
“ดี ปล่อยเป็นหน้าที่ฉันเอง” ยามะพูดพร้อมกับลุกขึ้น
“คุมะ เคตะ บัน พวกนายมากับฉัน นิโนะไปรอที่หลังโรงเรียนเซย์ชูนะ” ยามะเริ่มวางแผนให้ทุกคนทำตาม
ความคิดเห็น