คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
วันรุ่งขึ้น คุมะยังตื่นสายตามเคย
“ตื่นได้แล้ว” เสียงแม่ดัง ทำให้คุมะสะดุ้งตื่น
“สายอีกแล้ว” คุมะไปอาบน้ำแต่งตัว เสริมหล่อเป็นพิเศษ แล้วคุมะเดินไปที่โต๊ะหนังสือ มีกล่องใบเล็กๆวางไว้ คุมะก็หยิบขึ้นมา พร้อมกับกระดาษโน้ต
“ให้พี่ที่ไม่ได้เรื่องที่สุด ก็ถือซะว่าพี่เป็นคนที่ซวยล่ะกัน จากโชโกะน้องสาวสุดสวย”
“แหวะ... น้องสาวสุดสวย” แต่ใบหน้าของคุมะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เป็นวันที่หนุ่มๆสาวๆ ชอบกันมากที่สุด คุมะเดินเขามาในโรงเรียน ตลอดทางก็จะมีคนให้ช็อกโกแลต
“วันนี้มีเรียนนี่หว่า จะมัวยืนรับช็อกโกแลตไม่ได้แลว เดี๋ยวสาย” คุมะพึมพำ
“เออ... พอแค่นี้ก่อนนะครับ” คุมะรีบปลีกตัวจากสาวๆทันที
ณ ที่สนามหน้า เพราะวิชาแรกคือพละ เรียวเฮเดินขึ้นมาหน้าแถว อาจารย์ก็เดินมา
“เอ้า... วันนี้จะให้วิ่งรอบสนามก่อนถือว่าเป็นวอร์มล่ะกัน 15 รอบ” อาจารย์พูด
“15 รอบ!” นักเรียนพูดพร้อมกัน
“ไม่ต้องบ่น จะวิ่งไหม ถ้าไม่วิ่งก็จะปรับตก”
“โธ่.. ยังนี้ก็บังคับกันนิ” คุมะพูด
“ว่าอะไรนะ? คุมะ”
“เปล่าครับ”
“ดี.. งั้นจะวิ่งไหม” อาจารย์ถามอีกครั้ง
“วิ่ง” นักเรียนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
แล้วทุกคนวิ่งไปเรื่อยๆ จนถึงรอบที่5 เคตะเห็นการวิ่งของยามะแปลกๆ ก็วิ่งแซงเพื่อนคนอื่นๆขึ้นไปหายามะที่อยู่ข้างหน้าตน ไซมะที่โดนเคตะแซง รู้สึกไม่พอใจ
“โห เฟี้ยวเว๊ย มาแข่งกันหน่อยดีกว่า” ไซมะเร่งสปีดตัวเองเพื่อให้แซงเคตะ แต่ไม่ทัน เคตะก็ไปประกบคู่ยามะ ทำให้ไซมะแซงขึ้นไปได้
“ฮะฮ่า ฉันแซงนายได้แล้ว เคตะ ยะฮู้” ไซมะดีใจมาก
“ยามะ แกไหวไหม?”เคตะถาม ยามะหันมาหน้าซีดเผือก พร้อมกับยิ้ม
“ไหว~~” ยามะพูดเสียงสั่นก่อนหมดสติล้มลงไป
“เฮ้ย... ยามะ” เคตะหยุดวิ่งแล้วก้มไปพยุงตัวยามะที่ไม่ได้สติแล้ว คุมะและเพื่อนคนอื่นๆเห็นก็วิ่งเข้ามามุ่งดู คุมะแทรกตัวเองเข้าไปหาเคตะ
“ยามะเป็นอะไร?” คุมะถาม
“ไม่รู้ จู่ๆก็ล้มลงไป”เคตะตอบ คุมะกับเคตะช่วยกันแบกยามะไปที่ห้องพยาบาล
ทั้งคู่แบกยามะมาถึงห้องพยาบาล
“เป็นอะไรมาจ๊ะ?” อาจารย์ที่ห้องพยาบาลถาม
“ผมก็ไม่รู้ครับ อยู่ๆหมอนี่ก็ล้มลง” เคตะพูด แล้วแบกยามะไปนอนบนเตียง
“หน้าซีดเชียวนะ” อาจารย์ที่ห้องพยาบาลพูด
“ครับ ผมว่าเขาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงดีนะครับ เพราะผมเห็นเขาเป็นแบบนี้นานแล้วครับ”เคตะพูด
“งั้นเหรอ? น่าจะพาเขาไปหาหมอนะ”
“ผมเคยบอกให้มันไปแล้ว มันก็ดื้อไม่ไป ผมก็เบื่อมันเหมือนกัน” เคตะพูดด้วยความเบื่อหน่าย
สักพักยามะลืมตาขึ้น เขามองไปรอบๆห้อง
“ที่นี่ ที่ไหนอ่ะ?” ยามะพูดด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง
“ห้องพยาบาล” คุมะตอบ ยามะลุกขึ้นมานั่ง
“ก็แกวิ่งอยู่ดีๆก็ล้มลงไป ฉันกับไอ้คุมะก็พาแกมาที่นี่ไง” เคตะบอกเรื่องทั้งหมดให้กับยามะฟัง
“ฉันรู้แต่ว่าฉันหายใจไม่ค่อยทัน แล้วก็เหนื่อยมาก จากนั้น... หลังจากดังนั้น.....ก็...จำไม่ได้”
“ครูว่าเธอไปหาหมอดีกว่านะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมสบายดี” ยามะพูดพร้อมกับยิ้มทั้งๆที่ใบหน้ายังซีดอยู่หน่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ เดี๋ยวผมจะจับมันไปหาหมอเอง” เคตะพูด ยามะมองหน้าเคตะทันที
“ก็บอกไม่เป็นไรไงเล่า”
“เออ... น่า แกก็ไปหาหน่อยถือซะว่าตรวจร่างกายไง” คุมะพูดเพื่อให้ยามะเปลี่ยนความคิด ยามะเห็นว่าเพื่อนๆเป็นห่วงก็ไม่เถียงต่อ
“งั้นพวกผมก็ไปเรียนต่อนะครับ” คุมะพูดลากับอาจารย์ ยามะพยายามลงจากเตียงแต่ก็ถูกเพื่อนทั้งสองห้ามเอาไว้
“แกนอนอยู่ที่นี่หมดชั่วโมงแล้วจะมารับ” คุมะพูด
“ก็บอกแล้วไง ว่าฉัน...” ยามะพูดยังไม่ทันจบก็เห็นสายตาของเคตะที่มองตนด้วยความดุและโกรธ
“ก็ได้ว่ะ”
“ขอบคุณครับอาจารย์” อาจารย์พยักหน้าและยิ้มก่อนที่สองคนนั้นจะออกไป ยามะค่อยๆหลับตาลงด้วยความเหนื่อย
ในขณะที่คุมะกับเคตะเดินกลับมาที่สนามหน้าก็ถูกรุมล้อมด้วยสาวๆแถวนั้น เพราะสาวเหล่านั้นเอาช็อกโกแล็ตมาให้ทั้งคู่
“ขอบคุณครับ” ทั้งสองคนพูด สาวเหล่านั้นยิ้มก่อนที่จะจากไป
“ฮ่าฮ่าฮา แล้วรับรองครั้งนี้ฉันก็ต้องชนะยามะด้วย” เคตะพูดพร้อมกับมองช็อกโกแล็ตในมือ
“เพราะมันดันป่วย แกก็เลยได้ทีละซิ” คุมะพูดแทงใจดำ
“ช่วยไม่ได้ อย่างน้อยมันก็ถือว่าถูกตัดกำลังไปกว่าครึ่งแล้ว”
แล้วทั้งคู่เดินมาถึงสนามหน้า คุมะเดินสวนกับคาเกะสาวน้อยที่ตัวเองหลงรัก คุมะถึงกับตัวเกร็ง แล้วหยุดเดิน เคตะที่เดินเลยคุมะก็หันกลับมาดูคุมะที่หยุดเดิน
“เฮ้ย... แกเป็นอะไรว่ะ?” เคตะถาม
“โคตรน่ารักเลยว่ะ” คุมะพูดด้วยใบหน้าที่ออกแดงนิดๆ
“เฮ้ย.. ฉันถามว่าแกเป็นอะไร?” เคตะพูดเสียงดังขึ้นเพราะนึกว่าคุมะไม่ได้ยินที่ตัวเองถาม เสียงของเคตะทำให้คุมะสะดุ้งจากมนต์สะกดของคาเกะ
“ไม่ได้เป็นอะไร ไปต่อเถอะเดี๋ยวเรียนไม่ทัน” คุมะพูดแล้ววิ่งนำหน้าเคตะไป
“มันเป็นอะไรของมันว่ะ? ไอ้หมอนี่นับวันท่าจะบ้านะ” เคตะพูดกับตัวเอง
ทั้งคู่เดินเข้ามาเรียนพละต่อ ไซมะเดินมาหา
“เฮ้ย... ยามะเป็นยังไงบ้าง?”
“เป็นลมธรรมดา” คุมะตอบ
“เป็นลมเนี่ยนะ” ไซมะตกใจกับคำตอบของคุมะ
“เป็นผู้ชายอะไรว่ะเป็นลม?”
“ก็ถ้าร่างกายไม่แข็งแรง ไม่ว่าหญิงหรือชายก็เป็นลมได้ทั้งแหละ” เคตะอธิบายให้ไซมะฟัง ทำให้ไซมะเงียบไป
“เออ... ฉันไปซ้อมก่อนล่ะกัน” ไซมะพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเด้งบาสของตัวเองแล้วเลี้ยงลูกไป
เวลาเดินไปเรื่อยๆ เพื่อนๆเริ่มเหนื่อยเนื่องจากการซ้อม เวลาในชั่วโมงแรกก็ได้หมดไป
“ต้องไปรับยามะก่อน” เคตะพูด
“เออ..ใช่เกือบลืมแล้วนะเนี่ย”
คุมะกับเคตะเดินไปล้างมือก่อนที่จะไปรับยามะที่ห้องพยาบาล พอมาถึงห้องพยาบาล เขาทั้งสองเปิดประตูเข้าไปก็เห็นยามะนอนอยู่
“มารับยามะเหรอ?” อาจารย์ถาม
“ครับ” คุมะตอบ
“งั้นช่วยขนพวกนั้นไปด้วยนะ” อาจารย์ชี้ไปทางซ้ายมือที่มีโต๊ะเล็กที่เอาไว้วางแจกันดอกไม้ เคตะกับคุมะหันไปพร้อมกันก็ตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น
“ช็อกโกแล็ต!” เคตะพูดด้วยความตกใจเพราะมันกองใหญ่มาก
“พวกสาวที่ไม่สบายมาที่นี่ พวกเธอเห็นยามะก็ไปบอกคนอื่นๆต่อ เขาเลยเข้ามากันเพียบเลย ครูให้เขาเงียบแล้วให้วางไว้ตรงนั้นเพราะจะทำให้คนป่วยคนอื่นตื่น พวกเขาเลยวางไว้ตรงนั้น ครูไม่รู้ว่ามันจะเยอะขนาดนี้เหมือนกัน” อาจารย์เล่าให้ทั้งคู่ฟัง คุมะเดินไปปลุกยามะที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่
“ยามะ” คุมะเรียกพร้อมกับเขย่าตัวของยามะเบา ยามะก็ยังไม่ตื่น
“ยามะ” คุมะเรียกอีกครั้งพร้อมกับเขย่าตัวของยามะแรงขึ้น ยามะยังไม่ตื่น คุมะเบื่อที่จะเรียก
“แกอยากให้ฉันใช้ท่าไม้ตายเหรอ?” คุมะพูดพร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเลห์
“ท่าไม้ตายอะไรว่ะ? แกจะหักคอมันเหรอ?” เคตะสงสัย
“เปล่าแกคอยดูละกันมันตื่นชัวร์” คุมะเอามือไปจับที่หูของยามะเพียงเท่านั้นยามะก็สะดุ้งโหยงขึ้นมา
“เฮ้ย..” ยามะร้องด้วยความตกใจ ทำให้เคตะกับคุมะหัวเราะออกมา
“พวกนายแกล้งฉันเหรอ?” ยามะพูดด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจ
“ไม่ได้แกล้ง ก็ปลุกแกแล้ว แกไม่ตื่นก็มีวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น” คุมะพูดด้วยใบหน้าที่ยังยิ้มไม่หุบ
“ไอ้บ้า ชอบเล่นอะไรแพลงๆ” ยามะด่าคุมะ
“เงียบๆหน่อยรบกวนเพื่อนคนอื่นๆนะ” อาจารย์พูด
“ขอโทษครับ” ทั้งสามสำนึกผิด ยามะลงจากเตียง แล้วก็เดินไปหาอาจารย์
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ อย่าลืมไปหาหมอล่ะ”
“ครับ” ยามะจะเปิดประตูออกไป
“เดี๋ยว” คุมะเรียกยามะ ยามะก็หันมา
“อะไรอีกล่ะ?”
“เอาของ ของแกไปด้วย” คุมะพูดพร้อมกับชี้ไปที่กองช็อกโกแล็ต ยามะมองก็ตกใจ
“ฉันต้องเอาไปเหรอ?”
“เออ” เคตะพูด
“นี่พวกนายจะไม่ช่วยฉันขนเหรอ?”
“เขาให้แกไม่ใช่ให้ฉัน เพราะฉะนั้นแกก็ขนเองซะ” เคตะพูดก่อนที่จะเปิดประตูออกไป
“เออ..ฉันช่วยขนเอง” คุมะพูด
ทั้งสามเดินมานั่งที่โต๊ะหินหน้าตึกเรียน
“เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำ พวกแกจะเอาด้วยไหม?” ยามะถาม
“แกร่างกายยังไม่ดีไปนั่งเถอะ เดี๋ยวฉันไปซื้อเอง” คุมะพูด
“นี่แกเห็นฉันป่วยจนใกล้จะตายเลยเหรอ?” ยามะดื้อไม่ฟังคำของคุมะเลย
“งั้น.. ฉันไปเป็นเพื่อนแก เคตะเอาอะไรไหม?”
“ตามสบาย”
สักพักบันวิ่งลงมาด้วยใบหน้าที่ยิ้ม บันเห็นเคตะ เขารีบวิ่งไปหาทันที
“เฮ้.. เคตะดูนี่ซิ มีคนชอบผมมากมายขนาดนี้เลยนะครับ” บันพูดพร้อมกับยกถุงใบใหญ่ที่ใส่ช็อกโกแล็ตเต็มไปหมด เคตะเห็นรู้สึกน้อยใจ
“ทำไมพวกแกได้เยอะจังว่ะ?” เคตะพูด
“ผมก็ไม่รู้” บันเหลือบไปเห็นถุงอีกใบที่วางอยู่บนเก้าอี้
“เอ้า.. เคตะก็ได้เยอะนิครับ” บันพูดพร้อมกับวางถุงช็อกโกแลตไว้บนเก้าอี้
“ไม่ใช่ของฉัน”
“เอ้า...ไม่ใช่เหรอครับ? แล้วของใครล่ะครับ?”
“ยามะ”
“เป็นปกติที่ยามะจะได้เยอะอยู่แล้วนี่ครับ” ยามะกับคุมะกลับมานั่ง
“ลงมาแล้วเหรอ?” ยามะถาม
“ครับ ปีนี้ไม่ดีเลย”
“ใช่....ไม่ดีเลย” คุมะพูดเห็นด้วย
“ที่อาจารย์ให้มีการเรียนอ่ะครับ”
“เปล่า... ของฉันไม่เห็นคนที่ฉันชอบจะมาชอบฉันเลย เศร้า” คุมะกลุ้มใจ
“โห... แล้วจะให้นั่งตรงไหนดี ถุงช็อกโกแล็ตเยอะแยะแบบนี้” บันบ่น
“อย่าเวอร์น่า ทุกปีก็เป็นแบบนี้ นั่งได้แล้วน่ะ” เคตะกระเถิบให้บันนั่ง
“ทำไมวันนี้นิโนะลงมาช้าจังครับ” บันพูด
“นั่นซิ ตอนเช้าก็ไม่เจอ” ยามะเสริม
“แฟนใครกันแน่ว่ะ” เคตะพูดแบบหน้าเศร้าๆ
สักพักนิโนะลงมา บันลุกให้นิโนะเข้าไปนั่งกับเคตะ
“ทำไมวันนี้ลงมาช้าจัง” เคตะถามนิโนะ
“ใช่... เคตะรอจนหน้าบูดเบี้ยวแล้ว” คุมะแซว
“เออ...คืออาจารย์ปล่อยช้า”
“เมื่อเช้าก็ไม่เห็นมาหาเลย” เคตะโกรธนิดๆ
“ก็มาสายดิ” นิโนะหยิบกล่องช็อกโกแล็ตให้เคตะ เคตะก็ยิ้มจนหน้าบาน
“ฉันทำเอง ไม่ค่อยอร่อยนะ” นิโนะพูดแบบเขินๆ หน้าแดงนิดๆ เคตะรีบแกะออกมา แล้วหยิบกินทันที
“ก็อร่อยดี” เคตะชม
“จริงเหรอ? ไหนขอชิมซิ” คุมะเอื้อมมือไปจะหยิบช็อกโกแล็ตของเคตะ เคตะก็รีบปิดกล่อง
“เอ้า.. ชิมหน่อยซิ”
“ไม่ได้ แฟนฉันทำมาให้โว้ย แกไม่มีสิทธิ์”
“หวงใหญ่เลยนะ เคตะ ฉันบอกนายแล้วไม่มีอะไรจะมีความสุขเท่าไรได้ช็อกโกแล็ตจากคนที่เรารักหรอก” ยามะพูด
“ว่าแต่นิโนะไม่มีให้พวกผมเหรอครับ” บันถาม
“นี่ แกอยากได้ ก็ไปเอากับผู้หญิงที่อื่นซิ” เคตะหึงหวง ทำให้นิโนะยิ้มจนหน้าแดง
“คือฉันไม่กล้าทำให้คนอื่นกินหรอก” นิโนะตอบคำถามบัน
“พวกแกไม่มีบุญจะได้กินหรอก” เคตะเสียงแข็ง ยิ่งทำให้นิโนะเขินใหญ่
“เคตะก็พูดเวอร์ไป ไม่ได้อร่อยมากหรอก”
“เออ.... ใช่ยามะวันนี้ ฉันจะพาแกไปหาหมอ” เคตะพูดขึ้น
“ยามะเป็นอะไรเหรอ?” นิโนะถาม
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่นอนไม่พอ”
“เอ้า.. แล้วทำไมนอนไม่พอล่ะ?” เคตะถาม
“ก็รูมเมทคนใหม่ของฉัน มันกรนดังกว่าฉันซะอีก ฉันนอนไม่ได้เลย ปวดหัวชะมัด”
“ก็เปลี่ยนห้องซิ” คุมะเสนอขึ้น
“ก็กะจะดูก่อนว่ายังเป็นอยู่อีกหรือเปล่า ถ้ายังนอนกรนเสียงดังอยู่อีกก็จะบอกอาจรย์ขอย้าย”
“แต่ยังไงแกก็ต้องไปหาหมอ” เคตะย้ำ
“ทำไมอีกล่ะ?”
“ก็อาการแบบนี้ แกไม่ได้เพิ่งเป็นหลังจากเปลี่ยนรูมเมท แต่แกเป็นก่อน แล้วฉันก็เห็นเป็นมาตั้งนานแล้ว 1ปีได้แล้วมั้ง”
“บ้า”
“ไม่บ้า ฉันลากแกไปหาหมอแน่”
“ฉันไปหาเองก็ได้”
“งั้นให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ?” บันเสนอตน
“ไม่เป็นไร ฉันก็ว่างเหมือนกัน เดี๋ยวฉันพาไปเอง” เคตะยืนยัน
“ผมว่าเคตะไปส่งนิโนะกลับบ้านดีกว่าครับ” บันพูด
“เออ..... ก็ได้ แต่แกต้องบังคับให้มันไปให้ได้นะ”
“ครับ” บันตอบอย่างมั่นใจ
“ทำเหมือนฉันเป็นนักโทษอย่างนั้นแหละ”
ทั้งหมดเดินเข้าไปในโรงยิมที่เงียบสงบ
“ที่แหละสวรรค์ของฉัน” ยามะล้มตัวลงนอนทันที
“ฉันว่างานอดิเรกของแกคงมีก็แค่นอนล่ะมั้ง?” เคตะเอ่ยลอยๆ
“มานับกล่องช็อกโกแลตดีกว่าว่าใครได้มากสุดครับ” บันเสนอ
“ดีๆ” เคตะเห็นด้วย
และแล้วก็ใช้เวลานับกันอยู่นาน นับไปก็กินไปอย่างสนุกสนาน ไม่เคยรู้นะเนี่ย ว่าพวกคนหล่อๆ เขาทำกับแบบนี้
“โห... ฉันน้อยที่สุดเลยเหรอว่ะ?” เคตะพูดขึ้น
“ใช่แล้วครับ” บันพูด
“อะไรว่ะเนี่ย? ครั้งก่อนฉันยังชนะบันเลย แต่ครั้งนี้ฉันกลายเป็นที่สุดท้าย”
“เคตะอาจจะหล่อน้อยลงก็ได้ครับ”
“ไม่ใช่หรอก” ยามะแย้งขึ้นมา
“เอ้า.. ฉันก็นึกว่าแกหลับซะอีก” คุมะพูด
“ฉันหลับ แต่ไม่รู้หมาตัวไหนเห่าเสียงดัง”
“ไม่ใช่แล้วเพราะอะไรล่ะ?” เคตะถามยามะ ยามะยิ้มแล้วก็ชี้ไปที่นิโนะที่นั่งอยู่ข้างเคตะ
“ก็นิโนะ แฟนแกไง” ยามะพูด ทำให้คุมะหัวเราะออกมา
“นี่พวกเรายังไม่มีคู่กันหมดเลยนี่หว่า มีแกคนเดียวที่มี เลยทำให้คะแนนความรักจากสาวที่เคยชอบแกน้อยลงไง” คุมะเข้าใจแล้ว
“ถูกต้อง เพราะเหตุผลนี้ไงนายเลยคะแนนน้อยลง”
“แกทำหน้าเศร้าทำไมว่ะ? บัน” เคตะถามบันที่ทำหน้าเศร้า
“ก็ผมนึกว่าผมหล่อขึ้นซะอีก พวกสาวถึงให้ช็อกโกแล็ตผม” ทุกคนหัวเราะกัน
“ก็หลวงพ่ออย่างแกใครจะกล้ารักล่ะ? เดี๋ยวผิดศีล” คุมะพูดทำให้ทุกคนหัวเราะกันใหญ่
“กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวฉันต้องไปส่งนิโนะอีก” เคตะพูดขึ้น
“ไปส่งหรือว่า เอ๊ะ... อะ..อ่ะ” คุมะโดนเคตะตบหัวทันที
“ทะลึ่ง” นิโนะยิ้มแบบเขินๆ
“เออ... นี่บันอย่าลืมพายามะไปหาหมอด้วยล่ะ” คุมะเตือนก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ยา
มะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าของตน บันลุกตาม
“จะไปตรวจที่ไหนดีล่ะครับ?”
“ไปต้องไปหรอก ฉันไม่เป็นอะไรมาก”
“ไม่ได้หรอก ทำแบบนี้ไม่ดีนะ เพื่อนทุกคนเป็นห่วงยามะกันหมดนะครับ” บันพยายามเกลี่ยกล่อมยามะ ยามะก็หันมาหาบันที่ยืนอยู่ข้างหลังตน
“แกก็โกหกไปซิว่าไปมาแล้ว”
“ไม่ได้การโกหกเป็นการผิดศีลธรรมนะครับ ยามะ”
“โอ๊ย.. แกอย่ามาเทศนาได้ไหม?”
“ไม่เทศก็ได้ แต่ยังไงยามะต้องไป” ยามะเบื่อกับการเกลี่ยกล่อมของบัน เขายอมให้บันลากตนจนเป็นถึงโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด
คุมะเดินกำลังไปลากจักรยาน เขาเห็นคาเกะเดินมา หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วคาเกะก็เดินผ่านไป
“เอ้า.... นึกว่าจะเดินมาให้ช็อกโกแล็ตเรา เอ๊ะ.. ทำไมเราไม่เด่นเลยเหรอ?” คุมะพูดกับตัวเอง แล้วก็ตัดสินใจเดินตามคาเกะไปทางสนามหลัง เขาเห็นคาเกะซ้อมวอลเล่ย์บอลอยู่ ได้แต่ยืนดูไกลๆ สักพักก็เดินไปซื้อน้ำแล้วไปนั่งที่เก้าอี้ แต่ตาของเขาจ้องที่คาเกะคนเดียว
สักพักคาเกะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดียวกับคุมะ คุมะถึงกับหน้าแดง หัวใจเต้นแรงยิ่งกับรถสปอร์ทที่เหยียบเต็มที่
“ทำไมน่ารักอย่างนี้?” คุมะคิดในใจ คาเกะหญิงสาวหน้าตาน่ารัก ตาโต ผมดำเบาบางดูสวยเมือผมของเธอสะบัด
“เฮ้ย..เหนื่อยจังเลย” คาเกะพูดออกมา คุมะมองน้ำในมือของตน แล้วยื่นให้คาเกะ เธอมองคุมะด้วยท่าทีที่สงสัย
“ระ...รับไปซิ ฉะ...ฉันยังไม่ได้ดื่มเลย ดะ...ดื่ม.ซิ” คุมะพูดปากสั่นหน่อยๆ คาเกะก็ยิ้ม เธอเองก็ไม่คิดว่าผู้ชายที่Pop มากอย่างคุมะจะมาทำดีกับเธอ
“ ขอบคุณค่ะ” คาเกะรับน้ำจากคุมะมา เขาหันไปทางอื่นแล้วยิ้มแบบดีใจสุดขีด แล้วหันมาหาคาเกะอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ธรรมดา
“เออ.. เธอชื่อ คาเกะใช่ไหม?” คาเกะพยักหน้า
“พี่ก็คงชื่อคุมะซินะ”
“ใช่ ทำไมถึงรู้ล่ะ?”
“ก็พี่ดังจะตายดิ เออ..พี่รู้จักชื่อฉันได้ไง?”
“เออ.... คือ”
“ก็คนชอบทำไมต้องไม่รู้จักชื่อด้วยล่ะ” คุมะคิดในใจ
“เออ..คือพี่ก็รู้ชื่อเยอะ แล้วอีกอย่างพี่ก็มีเพื่อนที่รู้จักกับคาเกะ เขาก็บอกพี่” คุมะอธิบาย แต่คำอธิบายดูไม่ขึ้นยังไงไม่รู้
“เหรอ?” คุมะพยักหน้า
“แล้วพี่ไม่กลับบ้านเหรอ?” คาเกะถาม
“เออ...ยังแล้วคาเกะล่ะ”
“ยังต้อง....ซ้อมก่อนอีกประมาณ 10 นาทีแล้วค่อยกลับ”
“ซ้อมเยอะยังนี้แปลว่าจะต้องเก่งแน่ๆเลย”
“ไม่หรอก” คาเกะมีอาการเขินเล็กหน่อย
“ต้องไปซ้อมต่อแล้ว ขอบคุณสำหรับน้ำดื่มนะ คราวหน้าจะซื้อคืนให้” คาเกะพูดพร้อมกับลุกขึ้น เธอน่ารักจริงๆ
“ไม่เป็นไร หรอก” คาเกะเดินไปซ้อมวอลเล่ย์ต่อ คุมะที่นั่งอยู่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ดีใจจนคิดอะไรไม่ออก รู้สึกอยากจะเป็นลม เวลาผ่านไป คาเกะกำลังจะเดินกลับบ้าน คุมะรีบเดินตามคาเกะทันที เหมือนพวกโรคจิตอย่งนั้นแหละ
“คาเกะ” คุมะเรียก คาเกะที่เดินอยู่ในหมู่เพื่อนๆก็หันมา
“เอ้า พี่คุมะ” เพื่อนของคาเกะหันมากันหมด
“เธอดูซิคุมะจริงๆด้วย” เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของคาเกะพูด
“พี่ยังไม่กลับอีกเหรอ?” คาเกะถาม
“เออ...ยัง แล้วคาเกะกลับยังไงล่ะ?”
“คาเกะอยู่หอหญิง เดินกลับก็ได้”
“เหรอ.. งั้นพี่ไปส่งที่หน้าหอได้ไหม?”
“ไม่ต้องหรอก” คุมะยิ้มๆ คาเกะรีบหันกลับไปแล้วก็เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ
“นี่ คาเกะฉันว่าพี่คุมะต้องชอบเธอแน่ๆ” เพื่อนคนหนึ่งพูด
“ไม่หรอก แค่เจอกันเมื่อกี้เอง”
“เหรอ?..” เพื่อนคนนั้นยังสงสัยอยู่
“เออ.. พวกฉันกลับบ้านแล้ว” เพื่อนๆบอกลากัน แล้วต่างคนก็ต่างแยกกันไป คาเกะเดินไปที่หอพักหญิง คุมะเห็นคาเกะคนเดียว เขารีบวิ่งออกมา
“คาเกะ” คุมะเรียกอีกครั้ง
“พี่ยังไม่กลับอีกเหรอ?”
“ส่งคาเกะก่อนแล้วค่อยกลับน่ะ” คุมะเดินเป็นเพื่อนคาเกะจนถึงหน้าหอพักหญิง
“ขอบคุณนะ” คาเกะพูดก่อนที่จะเข้าไปในหอหญิง
“โอ้.เย้ ไม่อยากจะเชื่อเลยฉันได้คุยกับคาเกะแล้ววันนี้ต้องโทรไปบอกเพื่อนซักหน่อย” คุมะพูดแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนรีบไปลากจักรยานมาแล้วก็ปั่นกลับบ้าน
ยามะกับบันไปที่โรงพยาบาล หมอเรียกยามะเข้าไปตรวจ บันนั่งอยู่ข้างนอก สักพักยามะเดินออกมา ทั้งคู่รอผลการตรวจ
“ฉันบอกแกแล้วว่าไม่เป็นอะไร?” ยามะพูด
“เดี๋ยวก่อนผลการตรวจยังไม่ออกมาเลย สรุปเร็วจังนะครับ” หมอออกมาเรียกทั้งคู่เข้าไป
“ผมไม่เป็นอะไรใช่ไหมหมอ?” ยามะถามหมอ หมอส่ายหัวทันที
“มีอาการอย่างนี้มานานแล้วใช่ไหม?” หมอถามยามะ
“ก็นานนะ แต่ผมเห็นว่าไม่น่าจะเป็นอะไร”
“แล้วตกลงยามะเป็นอะไรหรือเปล่าครับหมอ?” บันถาม
“เป็น เขาเป็นโรคหัวใจ!”
ความคิดเห็น