The love's red peony รักดั่งโบตั๋นแดง

      จวนสกุลอวี้

"คุณหนู วันนี้ดูอารมณ์ผิดปกตินะเจ้าคะ? มีเรื่องดีๆหรืออย่างไร?"

"ทำไม? ข้าดูผิดปกติรึ?"

"เปล่า....ก็วันนี้ข้าเห็นคุณหนูนั่งปักผ้าเช็ดหน้าตั้งแต่เช้าแล้ว ปักให้ใครหรือเจ้าคะ?"

"ไม่รู้สิ.....รู้แค่ว่าข้าต้องปักให้เสร็จและออกมาสวย....รู้เพียงก็แค่นั้นนะไป๋อวี้"

"งั้นหรือเจ้าคะ.....คุณหนู งั้นท่านพักทานขนมหน่อยเถอะ จะได้มีแรงปักต่อ"

              วันนี้อากาศช่างเย็นสบาย ไม่ร้อนจนอึดอัด ข้านั่งปักผ้าเช็ดหน้าอยู่ในสวนที่นั่งเล่นของจวน สายลมอ่อนพัดผ่านกายข้าไปอย่างอ่อนโยน ราวกับกำลังจะมีเรื่องดีผ่านเข้ามา ข้าจึงอารมณ์ดีนั่งปักผ้าแบบนี้

     ตึก ตึก ตึก ตึก

"หยางเอ๋อร์! หยางเอ๋อร๋!!!"

"ท่านพ่อ ท่านพ่ออย่าวิ่งสิเจ้าคะ"

"แฮ่ก.....แฮ่ก.....ขอพ่อพักก่อนนะ"

"ไป๋อวี้ ยกน้ำชามา"

"เจ้าค่ะ!"

"ท่านพ่อ ใยวิ่งมาเร็วขนาดนั้นเจ้าคะ? สุขภาพท่าน...."

"หยางเอ๋อร์! พ่อ.....พ่อมีข่าวมาบอกลูก คือ...."

"บอกไปสิว่าอีกไม่กี่วัน นางจะต้องแต่งเข้าจวนอ๋อง 4 น่ะ"

                 ท่านพ่อวิ่งเข้ามาในจวนไม่นาน จู่ๆก็มีชายแปลกหน้ามาพร้อมกับ....ราชโองการในมือและทหารจำนวนหนึ่ง ท่านพ่อรีบไปคุกเข่าลงตรงหน้าชายแปลกหน้าคนนั้น โดยที่ข้าคุกเข่าลงเหลื่อมท่านลงมา เราสองพ่อลูกจึงก้มรับราชโองการ

"ราชโองการของฮ่องเต้ มีรับสั่งให้อวี้เหวินหยาง ลูกสาวเพียงคนเดียวของสกุลอวี้ แต่งเข้าจวนอ๋องหลิงจินเหลียนภายใน 7 วัน ในฐานะพระชายาพระราชทาน เนื่องด้วยอ๋องหลิงจินเหลียนสร้างคุณงามความดีแก่บ้านเมือง จบราชโองการ"

"ข.....ขอบพระทัยฝ่าบาท ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี...."

"ขอแสดงความยินดีกับคุณหนูอวี้"

                 แต่ง.....แต่งงานงั้นเหรอ? คนพวกนี้....ชุดนั่น....คนของในวังนี่? เมื่อพวกเค้ามาประกาศราชโองการเสร็จก็กลับไป ท่านพ่อเมื่อได้ยินก็แทบจะทรุดลงกับพื้น หากไม่ได้ข้าช่วยพยุงไว้ ท่านคงหงายหลังเป็นแน่ อ๋อง 4.....ใครกันนะ?

"ย หยางเอ๋อร์.....หนีไปลูก...."

"ท่านพ่อ ใจเย็นๆก่อนเจ้าค่ะ"

"อ๋อง 4 ลูกไม่เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับเค้าเลยรึ?"

"......"

"อ๋องหลิงจินเหลียนปราบกบฎได้ ฮ่องเต้เลยจะพระราชทานงานอภิเษกสมรสให้ กรรมเลยมาตกที่สกุลอวี้ของเรา"

"พ่อ งานมงคลอย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ"

"มงคล? หึ.....แต่งกับคนแบบนั้น จะให้เรียกว่างานมงคลได้อย่างไร!?"

                 สกุลอวี้ เป็น 1 ใน 3 สกุลที่มีอำนาจมากของจินเฉวียน และเป็นสกุลที่ฮ่องเต้ทรงไว้ใจเป็นอันดับต้นๆ ข้า อวี้เหวินหยาง คือลูกสาวเพียงคนเดียวของสกุลอวี้ในตอนนี้ ปีนี้ก็ 18 ปีแล้ว ดังนั้นข้าสามารถแต่งงานได้แล้ว 

                 ท่านอ๋องหลิงจินเหลียนเห็นว่ามีชื่อเสียงด้านลบมากมายเกี่ยวกับการใช้เล่ห์กลสกปรกในการจัดการคน ฆ่าคนไปมากมายเพื่อให้ได้ผลงาน ท่านพ่อ.....คงไม่อยากให้ข้าแต่งงานกับคนโหดร้ายแบบนั้น จึงบอกให้ข้าหนี

"ท่านพ่อ นี่เป็นราชโองการ ลูกไม่อาจหนีได้เจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้นสกุลอวี้...."

"ขัดต่อราชโองการไม่เป็นไร! ขอแค่เจ้าปลอดภัยก็พอ อ๋อง 4 โหดร้ายป่าเถื่อน พ่อรับไม่ได้ที่เค้าจะต้องมาเป็นสามีลูก!!"

".......ลูกไม่หนีเจ้าค่ะท่านพ่อ"

"หยางเอ๋อร์!!"

"ลูกอกตัญญูไม่ฟังคำสั่งท่าน แต่นี่เพื่อสกุลอวี้ยังคงอยู่รอดปลอดภัยและไม่ขัดต่อฝ่าบาท ลูกไม่อาจหนีได้เจ้าค่ะ"

"ทำไมมาหัวดื้ออะไรเอาตอนนี้!? รู้มั้ยว่าพ่อกลัวแค่ไหนที่นางฟ้าของพ่อจะต้องถูกคนแบบนั้นทรมาณทำร้าย?"

"ท่านอ๋อง.....คงไม่กล้าหรอกค่ะ ท่านพ่อไม่ต้องห่วง"

"หยางเอ๋อร์.....ขอร้องล่ะ"

               ท่านพ่อขอร้องข้าทั้งน้ำตา โดยมีคนใช้มากมายมาล้อมพวกเราไว้เพราะเป็นห่วงและต่างอึ้งที่คุณหนูของพวกเค้า จะต้องแต่งไปที่ใด? หากข้าหนี ชีวิตกว่าหลายร้อยที่นี่จะไม่ปลอดภัย ข้าจะทำตามอำเภอใจของตัวเองไม่ได้ 

      ราชวัง

     ตึก ตึก ตึก

"ลูกถวายพระพรเสด็จพ่อ ถวายพระพรพระนางกุ้ยเฟย"

"ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น"

"....."

"ไง? เหลียนเอ๋อร์ของพ่อไหงสีหน้านิ่งเช่นนั้นล่ะ? กำลังจะได้แต่งงานไม่ดีใจรึ?"

"ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงพระราชทานงานแต่งให้ลูก ลูก.....ซาบซึ้งในน้ำพระทัยยิ่งนักพะย่ะค่ะ"

"ฮ่ะๆๆๆๆๆๆ ดูสิเจ้าลูกคนนี้! ซาบซึ้งอะไรกัน? เจ้าปราบกบฎให้พ่อ พ่อให้รางวัลเจ้าก็เป็นธรรมดา เจ้ามีนิสัยที่เถรตรงไม่อ่อนข้อให้ใคร ดังนั้นพ่อเคยเห็นลูกสาวสกุลอวี้ อวี้เหวินหยาง นิสัยสุภาพเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่งกับเจ้าจะได้เป็นหยินหยาง อีกคนร้อนอีกคนเย็น จะได้ขัดกัน"

"เสด็จพ่อทรงปรีชา เพียงแต่ลูก....."

"ปีนี้เจ้าอายุ 20 ไม่พร้อมไม่ได้ ได้ข่าวว่าเจ้าสาวของเจ้าปีนี้อายุ 18 เนื้อหอมกำลังดี ไม่ชอบรึ?"

"......ลูกไม่ชำนาญด้านนี้ เสด็จพ่อโปรดเมตตาด้วย"

"ฮ่ะๆๆๆๆๆ!!! อะไรกันๆ? มีข่าวลือว่าเจ้าเป็นเสือผู้หญิงด้วยไม่ใช่รึ? ไหงตอบพ่อเช่นนั้นล่ะเหลียนเอ๋อร์?"

"......"

"เอาเถอะๆ เจ้าไปได้"

"พะย่ะค่ะ ลูกทูลลา"

     ตึก ตึก ตึก ตึก

                ชายหนุ่มร่างสูงโค้งคำนับให้ผู้เป็นใหญ่ ก่อนที่จะก้าวเท้าออกมาจากห้องพระอักษร งานบ้านเมืองก็ยุ่งจะตายแล้ว ไหนจะต้องแข่งชิงบัลลังก์อีก นี่ปัญหาเพิ่มมาอีกหนึ่งอีกละ.....แค่แต่งก็จบแล้วใช่มั้ย? สืบทายาทข้าคงไม่ต้อง เพราะพี่น้องคนอื่นก็แต่งงานไปก่อน น่าจะมีลูกกันแล้ว ข้าคงไม่ต้อง สกุลอวี้......หึ! สกุลบ้าอำนาจเสียด้วย ชักอยากจะเห็นแล้วสิว่าอวี้เหวินหยางนั่น จะทนไม่ให้ตัวเองกลัวข้าได้ไปถึงไหน? 

___________________________________

# แหม~ สวัสดีค่าท่านผู้อ่าน~ ยินดีที่ได้รู้จักน้า หากท่านชอบนิยายจีนแนวกำลังภายใน อ่านเรื่องนี้ให้เต็มที่ได้เลย นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อิงตามประวัติศาสตร์ ไม่ได้เป็นนิยายแปลด้วย เป็นจินตนาการของไรท์ล้วนๆเลยจ้า หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ สามารถคอมเม้นต์ติชม หรือจะอินถึงน้ำถึงเนื้อจนอยากคอมเม้นต์ก็เม้นต์ได้เลย~ ไรท์อ่านตลอดน้า~ บ้ายบาย~~