คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2.2
รถสปอร์ยุโรปันหรูสีแเพลิเลื่อนไปามเส้นทาถนนในย่านอินวูอเาะแมนฮััน ่อนะเลี้ยวเ้าไปยัพื้นที่ที่เ็มไป้วย้นไม้สูให่ รถเลื่อนไปไ้สัระยะ็เอบ้านั้นเียวในพื้นที่ราวๆ หนึุ่ห้าเอเอร์ ัวบ้านทำ้วยไม้ระานีาร์สีำสลับับระใส หลัาเป็นทรแบน บริเวหน้าบ้านมีสระว่ายน้ำและสนามห้าอยู่รอบๆ เอริบัับให้รถหยุในโรอรถ ่อนที่ายหนุ่มะ้าวลมาารถ่อนแล้วเินมาเปิประูฝั่เบาะนั่้านับ
“ถึแล้วรับ”
ใบหน้าหล่อเหลาลี่ยิ้มบาๆ ฟลอเรนาเอ็เ่นัน ร่าบอบบา้าวลมาารถ านั้นมือหนาึันประูปิ
“อบุ่ะ นี่บ้านอุเอริเหรอะ”
ฟลอเรนาล่าวอบุ วาู่สวยมอบ้านั้นเียวที่อยู่ท่ามลาธรรมาิแบบสไล์ลอฟท์ที่อยู่รหน้าอย่าื่นม ่อนะึสายามาที่เอริ
“ใ่รับ บ้านผมเอ”
เอริบอ ร่าสูเินมาที่ท้ายรถหยิบระเป๋าสัมภาระแบบมีล้อลาอฟลอเรนาออมา ่อนะเินมาหาหิสาวอีรั้
“เ้าบ้านันีว่ารับ ุเินมาทามาหลายั่วโม ผมว่านอนพัสัหน่อย ื่นแล้วอยาไปไหน็บอ เี๋ยวผมเป็นไ์ให้เอ”
“ริเหรอะ อบุมาๆ เลยนะะ”
ฟลอเรนาร้อบออย่าีใ วหน้าหวานึ้เ็มไป้วยรอยยิ้มอย่าปิเอาไว้ไม่มิ เอริเอ็ยยิ้มมุมปา ่อนะเอ่ยปาบออีรั้
“เ้าบ้านันเถอะรับ”
เอริเินนำฟลอเรนาเ้ามาในบ้าน เฟอร์นิเอร์ภายในส่วนให่ทำาไม้สีน้ำาลหม่นและสีเทาหม่น ะมี็รเาน์เอร์ในห้อรัว บริเวที่ใ้ปรุอาหารทำาหินอ่อนสีำสนิท
ภายในบ้านมีห้อนอนอยู่เพียสอห้อ เอริเินนำฟลอเรนามาที่ห้อนอนที่อยู่ิับห้อนอนอนเอ มือหนาบิลูบิประูแล้วผลัไป้านใน
“ห้อนี้สำหรับุ พออยู่ไ้ไหมรับ”
เอริถามอนที่ฟลอเรนายับเท้าเ้าไปสำรวภายในห้อ ห้อนอนมีนาไม่ให่มา ทว่าารแ่ภายในูเรียบหรูและให้วามรู้สึผ่อนลายไปในราวเียวันและมีห้อน้ำในัว
“ไ้สิะ น่าอยู่มาๆ เลย่ะ”
ฟลอเรนาหันไปบอ ่อนวาู่สวยะวาสายามอรอบๆ อีรั้ เอริึใ้ัหวะนั้นวาระเป๋าสัมภาระอหิสาวไว้ที่มุมห้อ
“เิุฟลอน์พัผ่อนามสบายนะรับ ผมะเ้าไปูโรานเียระไนเพรที่อยู่้านหลัะหน่อย”
“ไลไหมะ”
พอเอริบอแบบนั้น ฟลอเรนาึึสายามาที่ายหนุ่ม เอริยยิ้มมุมปาแล้วให้อบำถามอเธอ
“อยู่ห่าาที่นี่ไปประมาหนึ่ไมล์รับ แ่ถ้าุฟลอน์มีอะไร่วน็โทร.หาผมไ้ ผมะรีบมาทันที”
“อบุ่ะ”
พอฟลอเรนารับำแบบนั้น เอริ็หมุนัวเรียมะยับเท้าออไปาห้อ ทว่าู่ๆ ฟลอเรนา็รั้ายหนุ่มเอาไว้
“เี๋ยว่อน่ะุเอริ”
“มีอะไรรับ”
“่วยเรียฟลอน์เยๆ ไ้ไหมะ”
“...” นัยน์าสีฟ้ามอเธออย่าัา นั่นทำให้ฟลอเรนารีบอธิบายเพิ่มเิม
“ฟลอน์หมายวามว่าอยาใหุ้เอริเรียฟลอน์ว่าฟลอน์เยๆ ไม่้อเรียฟลอน์ว่าุฟลอน์ ะไู้สนิทัน แล้วอีอย่าุเอริ็อายุมาว่าฟลอน์้วย”
ฟลอเรนายมือทั้สอ้าึ้นปิปาที่ำลัอ้าว้าเป็นรูปัวโอ วาู่สวยเบิว้า มอนที่สูว่าอย่าอลุแ่โทษ
“ะ อโทษ่ะ ฟลอน์ไม่ไ้หมายวามแบบนั้น ฟลอน์แ่...แ่…”
ฟลอเรนาไม่รู้ว่าะอธิบายออไปเ่นไร ในเมื่อเธอเผลอพูในสิ่ที่ใิออไปเรียบร้อยแล้ว
‘เาะโรธเราไหมนะ’
ฟลอเรนาิแบบนั้น วาู่สวยที่ไหวระริยัับ้อที่ใบหน้าหล่อเหลา หิสาวะพริบาถี่ๆ อย่าอวามเห็นใ ูเหมือนว่าเอริะไม่ไ้โรธเธอในเรื่อนี้ ไม่นานใบหน้าหล่อเหลา็ลี่ยิ้มว้าออมา
“ไม่เป็นไรฟลอน์ ผมโอเ”
พอเอริบอแบบนั้น มือบาทั้สอ้าที่เยยึ้นปิปา็่อยๆ ลล ฟลอเรนาส่ยิ้มว้าไปให้นสูว่าอย่าเอาใ
“ฟลอน์ไม่ไ้ะว่าุเอริแ่นะะ”
ูเหมือนว่าฟลอเรนาะทำพลาอีรั้ เพราะอนที่ประโยัล่าวออาเรียวปาอวบอิ่ม รอยยิ้มที่เยมีบนใบหน้าหล่อเหลา็่อยๆ เลือนหายไป นัยน์าสีฟ้ามอมาที่เธออย่าที่ยา่อาราเา ะที่ร่าสูยับเท้าเ้ามาหาเธอ้วยท่าทีุาม และไล่้อนนแผ่นหลับอบบาใล้ับผนัห้อเ้าไปทุที ่อนที่นสูว่าะหยุเท้าห่าาเธอไปเพียไม่ถึืบ ฟลอเรนาแสสีหน้าื่นระหน รีบละล่ำละลัอโทษอโพยเป็นารยให่
“ฟลอน์อโทษ่ะ ฟลอน์ไม่ไ้ั้ใะว่าุเอริแ่เลยนะะ ไม่เลยสันิ”
ูเหมือนว่าารแ้ัวอหิสาวะลายเป็นารอย้ำเสียมาว่า เอริที่สีหน้าเรียบเยยัยับเท้าเ้าหานัวเล็เรื่อยๆ นระทั่แผ่นหลับอบบาระแทเ้าับผนัห้อ ฟลอเรนาหนีไปไหนไม่ไ้อีแล้ว เอริยมือทั้สอ้าึ้นแล้ววาทาบลบนผนััร่าเล็เอาไว้ในอ้อมแน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มล่ำนลมหายใร้อนผ่าวรินรลบนหน้าผาลมมนอฟลอเรนา ริมฝีปาไ้รูปยับถามอย่าัถ้อยัำ
“ผมูแ่มานานั้นเลยเหรอ”
เอริที่แสร้ีหน้ารึมลอบยิ้มอนที่เห็นนัวเล็ว่า้มหน้าุ ไม่ล้าแหนเยหน้าึ้นมาสบาัน หิสาวสั่นหน้ารัวๆ พลาปิเสธโยที่ยั้มหน้ามอพื้นอยู่แบบนั้น
“เปล่านะะ ฟลอน์แ่หมายวามว่าุเอริอายุมาว่าฟลอน์เท่านั้นเอ่ะ”
“ถ้าุิแบบนั้นริๆ ่วยเยหน้าึ้นมอผมไ้ไหม มอผมให้ัๆ แล้ว่วยบอผมอีทีว่าผมแ่หรือเปล่า เพราะอนนี้ำพูอุทำให้ผมาวามมั่นใ”
ฟลอเรนาลืนน้ำลายลอไปอึให่ วหน้าหวานึ้่อยๆ แหนเยึ้นเพื่อสบาับเอริ ลีบปานุ่มเม้มเ้าหาันแน่น เมื่อพบว่าใบหน้าอเธอับเาห่าันไม่ถึืบ วาู่สวยไหวระริ พอถูนัยน์ามริบ้อมออย่าาั้นอยู่ในที ลีบปานุ่มึยอมยับบอในสิ่ที่อีฝ่ายอยาฟั
“ุเอริยัไม่แ่หรอ่ะ เพียแ่อายุมาว่าฟลอน์็เท่านั้นเอ”
“ไม่แ่แน่นะรับ” เอริยัแสร้ีหน้ารึม
“ใ่่ะ ไม่แ่เลย ไม่เลยสันิ”
ฟลอเรนารีบียิ้มว้าอย่าเอาใ เอริมอปราเียว็ูออมานัวเล็ว่า้อารเอาัวรอ และท่าทาหายใหอบน้อยๆ ไม่ว่า้วยเหุผลอะไร็าม เอริึเลิแล้เธอ ายหนุ่มยืัวึ้นเ็มวามสู ลท่อนแนำยำที่เยทาบทับบนผนัเพื่อััร่าเล็เอาไว้ในอ้อมแนล้าลำัว ใบหน้าหล่อเหลาทีู่เร่รึมในราวแร เผยรอยยิ้มเ่นั ฟลอเรนาึไ้ทราบว่านสูว่าแ่้อาระลั่นแล้เธอ
“แล้ฟลอน์เหรอะ”
“รับ”
เอริรับำอย่าไม่ปิเสธ ใบหน้าหล่อเหลาเ็มไป้วยรอยยิ้ม เห็นแบบนั้นฟลอเรนาึย่นมู้วยท่าทาแสนอนใส่อีฝ่าย
“ุเอริทำหน้าุแบบนั้น ฟลอน์ใหมเลยนะะ”
“อโทษที่ผมแล้ใหุ้ใ เอาอย่านี้็แล้วัน ุนอนพัผ่อน่อน แล้วเย็นนี้ผมะพาไปินเนอร์ร้านอร่อยๆ ลไหมรับ”
“ริเหรอะ”
ฟลอเรนาร้อถามอย่าีใ แนเรียวทั้สอ้าวาึ้นหมายะโอบอนที่สูว่าอย่าที่เธออบทำับพี่ายฝาแฝอย่าฟอโเป็นประำเพื่อเป็นารอบุที่อีฝ่ายใีับเธอ โีที่หิสาวยั้ร่าายอัวเอเอาไว้ไ้ทัน แนเรียวทั้สอ้า่อยๆ ลลแนบับลำัว เมื่อุิึ้นมาไ้ว่านรหน้าไม่ใ่พี่ายฝาแฝอเธอ
“อโทษ่ะ”
อีบุ๊ลิ์นี้่ะ
ความคิดเห็น