ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สิทธิ์รักเทพบุตรร้าย (อีบุ๊ก)

    ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 8-2 เผลอตัวเผลอใจ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 7.34K
      29
      21 ก.ค. 63

    Thumbnail Seller Link
    สิทธิ์รักเทพบุตรร้าย
    วรินทร์นารี
    www.mebmarket.com
    เจคอบ มอร์แกน นักฟุตบอลหนุ่มรูปหล่อตำแหน่งกองกลางของสโมสรยักษ์ใหญ่แห่งกรุงลอนดอนต้องหัวเสีย เมื่อถูกมารดาบังเกิดเกล้าบีบบังคับให้แต่งงานกับคู่หมั้นที่...
    Get it now


    “ยื่นมือมา แล้วอย่าให้เห็นอีกนะว่าถอดแหวนออก”
    เจคอบทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ อลิซ ก่อนจะถือวิสาสะคว้ามือซ้ายของเธอมากุมไว้ แล้วสวมแหวนลงบนนิ้วนางถึงแม้จะไม่ได้นุ่มนวลมากนักแต่ทว่าก็ไม่ได้รุนแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ เมื่อสวมเสร็จมือหนาจึงปล่อยมือเล็กไว้ตามเดิม
    “ทีนี้ก็ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้เข้านอนเสียที”
    “เดี๋ยวนะคะ เอ่อ…เราจะนอนที่นี่กันเหรอคะ”
    “แล้วจะกลับบ้านสภาพนี้ให้พ่อกับแม่ตกใจหรือไง”
    อลิซก้มดูสภาพของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้ายอมรับอย่างเสียมิได้
    อลิซอยู่ในชุดนอนตัวโคร่งของเจคอบหลังจากที่เธออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ส่วนเจคอบนั้นก็อยู่ในชุดพร้อมเข้านอนเช่นกัน เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงขายาวลายทางผ้าเบาสบายคือชุดที่ชายหนุ่มเลือกใส่ในค่ำคืนนี้
    “อลิซนอนบนโซฟาข้างนอกก็ได้ค่ะ”
    อลิซออกตัวก่อน เอาเข้าจริงๆ เวลาที่อยู่กับพี่เจคเพียงแค่สองคน เธอก็อดหวั่นใจไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเคยทำตัวก๋ากั่นเสนอหน้าเข้าไปในห้องนอนของเขาอยู่บ่อยๆ ก็รู้อยู่ว่าดูไม่ควร แต่จะทำอย่างไรได้ เธอก็แค่อยากอยู่ใกล้เขานี่นา
    “ไปนอนข้างใน”
    “แต่ว่า…”
    “นอนข้างใน”
    เสียงทุ้มว่าเรียบเรื่อยแต่ทว่าดวงตาคู่คมจ้องมองมาอย่างคุกคาม อลิซจำต้องเดินตามเขาเข้าไปด้านในอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ 
    ‘ขอนอนโซฟาหน่อยก็ไม่ได้ ทำไมต้องให้เรานอนที่พื้นแข็งๆ นั่นด้วยก็ไม่รู้ คนใจดำ’
    อลิซจัดการปูผ้าผืนใหญ่ลงบนพื้น แต่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหญิงสาวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดส่งข้อความให้ใครบางคนที่เธอต้องทำเป็นประจำเวลาสามทุ่มตรง
    ส่งข้อความบอกฝันดีให้พี่เจคของเธอ
    เมื่อทำภารกิจที่ต้องทำก่อนนอนเรียบร้อย อลิซจึงทิ้งตัวลงนอนแล้วตวัดผ้าที่เหลือคลุมร่างเล็กห่อตัวเป็นหนอนดักแด้อีกครั้ง เจคอบที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเหลือบสายตามองไปที่นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาสามทุ่มตรง ร่างสูงจึงเดินไปโต๊ะเล็กข้างเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดู
    เมื่อเห็นว่าอลิซส่งข้อความมาบอกฝันดี ใบหน้าคมคายระบายยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก แล้วจัดการวางเครื่องมือสื่อสารไว้ที่เดิม
    “อลิซ”
    เจคอบชะโงกหน้าเรียกอลิซที่นอนคุดคู้อยู่ที่พื้นห้อง ถึงแม้ว่าจะมีผ้าผืนใหญ่รองรับร่างเล็กเอาไว้ แต่เชื่อเถอะ มันไม่สบายนักหรอก พื้นแข็งๆ นั่นอาจทำให้เจ้าตัวปวดหลังได้
    “หลับแล้วค่ะ”
    ดูเจ้าตัวตอบเข้า หลับแล้วใครกันที่เป็นคนตอบ เจคอบส่ายหน้าระอาใจ ก่อนริมฝีปากหยักได้รูปจะขยับบอกอย่างออกคำสั่ง
    “ขึ้นมานอนบนเตียงเดี๋ยวนี้”
    “อลิซบอกแล้วไงคะว่าอลิซหลับแล้ว” อลิซยังคงเถียงข้างๆ คูๆ แล้วกระชับผ้าห่มที่พันร่างตนเองแน่นอยู่แล้วให้แน่นมากยิ่งขึ้น
    “จะขึ้นหรือไม่ขึ้น”
    “ไม่ค่ะ”
    เจคอบไม่ชอบให้ใครขัดใจ เมื่อเจ้าตัวปฏิเสธ ร่างสูงจึงโดดลงจากเตียงคว้าทั้งคนทั้งผ้าขึ้นมาบนเตียงเองเสียเลย อลิซหวีดร้องจนเสียงหลงเพราะถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว
    “นอน แล้วอย่าคิดปีนลงจากเตียง ไม่งั้นโดนดีแน่”
    อลิซที่ทำท่าจะขยับตัวจะลงเตียงชะงักงัน ก่อนจะสะบัดผ้าห่มออกจากกาย ลุกขึ้นนั่งเถียงเขาฉอดๆ 
    “ให้อลิซขึ้นมานอนด้วยแบบนี้ ถ้าอลิซเผลอตัวปลุกปล้ำพี่เจคขึ้นมา อย่ามาว่าก็แล้วกัน”
    คนพูดหน้าแดงก่ำ แถมยังไม่กล้าสบสายตาคมเข้มนั่นอีกต่างหาก ใจดวงน้อยก็เต้นรัวแรงยามที่เอ่ยออกไป เธอไม่ได้ขู่ให้เขากลัว แต่เธอต่างหากกลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องบ้าบอแบบนั้นออกไปจริงๆ
    กลิ่นกายของบุรุษเพศลอยมาเตะจมูกเธอโครมใหญ่เสียขนาดนั้น ความเร่าร้อนก็แล่นไปตามเส้นเลือดของเธออย่างน่าละอาย ความปั่นป่วนก็ก่อมวลในช่องท้อง ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าตัวเองมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามมากแค่ไหน
    แล้วที่เธอกลัวมากกว่านั้นก็คือเขาอาจจะผลักเธอไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นห้อง เพราะพี่เจครังเกียจสัมผัสจากเธอนั่นแหละ
    “พูดจาน่าเกลียด เป็นสาวเป็นนางพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง แล้วรู้เหรอว่าปลุกปล้ำเขาทำกันแบบไหน”
    เสียงทุ้มต่อว่าติดจะเยาะด้วยซ้ำ คราวก่อนแค่ปลายจมูกของเขาเผลอไปชนแก้มเนียนใส เจ้าตัวก็สะดุ้งจนตัวโยน แล้วยังก๋ากั่นพูดออกมาได้ว่าอาจจะเผลอตัวปลุกปล้ำเขา
    เด็กหนอเด็ก
    “รู้สิคะ อลิซเคยเห็นผ่านๆ ตาจากภาพยนตร์”
    อลิซเชิดหน้าคอตั้งบ่าเถียงกลับอย่างถือดี เจคอบส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์โดยที่อลิซไม่ทันเห็น
    “งั้นลองแสดงให้พี่ดูสิว่าเขาทำกันยังไง”
    ตากลมโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่าน ริมฝีปากบางก็อ้ากว้างจนแทบจะยัดกำปั้นของเธอเข้าไปได้ เธอตั้งใจจะบอกให้เขากลัวจะได้ไล่เธอไปนอนที่พื้น ไม่ใช่ให้เขามาบอกให้เธอแสดงให้ดูแบบนี้
    “ไม่เอาค่ะ”
    “แต่พี่อยากจะรู้ว่าอลิซจะทำได้อย่างที่พูดจริงหรือเปล่า”
    ว่าจบร่างสูงก็คว้าร่างเล็กที่พยายามจะหนีให้มาทาบทับร่างสูงใหญ่ที่นอนราบบนเตียงกว้าง โดยทั้งคู่เผชิญหน้ากัน และตอนนี้ใบหน้าเนียนใสก็ห่างจากใบหน้าคมคายไม่ถึงคืบ
    “เอาสิ ปลุกปล้ำพี่อย่างที่อลิซบอก พี่พร้อมแล้ว”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×