ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 6-2 การปรากฏตัวของแฟนเก่า
 |
|
เจคอบสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกดรับสายเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือส่งเสียงกรีดร้อง
“ครับโรซี่ ผมกำลังไปครับ”
ตากลมโตมองผ่านกระจกใสชื่นชมวิวข้างทางอย่างเพลิดเพลิน นานเท่าไรแล้วนะที่เธอไม่ได้นั่งรถโดยสารประจำทางแบบนี้ถ้าจำไม่ผิดก็ตั้งแต่เธอเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้ายนั่นละมั้ง ก็เกือบๆ สามปีแล้วสินะ
ตัวอาคารสีน้ำตาลอ่อนสูงตระหง่านถึงหกชั้น สถาปัตยกรรมเก่าสไตล์ยุโรปแท้ทอดยาวไปตามถนนพรอมพ์ตันในเขตไนท์สบริดจ์ ห้างสรรพสินค้าหรูหราและมีชื่อเสียงมากแห่งหนึ่งในกรุงลอนดอนอย่างห้างแฮร์รอดส์คือสถานที่ที่อลิซพาตัวเองมาอยู่ในตอนนี้
ถึงแม้ว่าภายนอกตัวอาคารจะเป็นจะดูเก่าแก่และดูมีมนต์ขลัง แต่ทว่าภายในถูกตกแต่งเอาไว้อย่างทันสมัย ห้างแฮร์รอดส์มีอายุยืนนานมากกว่า160 ปี ปัจจุบันเป็นห้างสรรพสินค้าที่มีผู้เข้ามาใช้บริการมากถึงวันละสามแสนคน และตอนนี้อลิซก็เป็นหนึ่งในนั้น
ร่างบางเดินเข้าไปด้านในตรงไปยังชั้นหนึ่งของตัวอาคาร ซึ่งชั้นนี้จะเป็นชั้นที่จำหน่ายของทุกๆ อย่างเกี่ยวกับผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รองเท้า เครื่องประดับ บลาๆๆ เอาเป็นของทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงมีหมดนั่นละ
อลิซเดินทอดมองสินค้าไปเรื่อยๆ บางทีเห็นอะไรที่ถูกใจก็ไปหยิบจับดูบ้าง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจที่จะซื้ออย่างจริงจัง แค่ตั้งใจจะมาเดินเล่นเพียงเท่านั้น
เสียงครวญครางจากกระเพราะอาหารทำให้หญิงสาวต้องละสายตาจากเครื่องประดับสวยงาม แล้วรีบพาตัวเองขึ้นมายังชั้นสี่ของตัวอาคารซึ่งห้องอาหารอยู่บนชั้นนี้
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในโซนห้องอาหาร ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้หัวใจดวงเล็กกระตุกรุนแรง ปวดหนึบราวกับหัวใจกำลังถูกบีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก ที่เขารีบออกมาก่อนโดยไม่สนใจไยดีว่าเธอจะกลับอย่างไรก็เพราะอย่างนี้ละสินะ
จู่ๆ คำพูดที่เขาโยนใส่หน้าเธอเมื่อวันก่อนก็แล่นเข้ามาในหัวอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าอลิซอยากจะเดตกับพี่เพื่อจะทำให้พี่รักอลิซและอลิซมีสิทธิ์ในตัวพี่ก็ต้องยอมรับเงื่อนไขของพี่”
“ค่ะ”
“พี่มีเวลาให้อลิซเพียงแค่อาทิตย์ละวันเท่านั้น เวลาที่เหลือนอกนั้นเป็นของพี่ และพี่ก็มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้”
“อลิซทราบแล้วค่ะ”
พี่มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ รวมถึงการควงผู้หญิงคนอื่นไปไหนมาไหนด้วยก็ได้ใช่หรือเปล่า
อลิซเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือคำว่าใช่ ก็ในเมื่อเขาไม่รักใคร่ไยดีในตัวเธอ เขาก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเธอ ห่วงใยความรู้สึกของเธอแม้จะอยู่ในฐานะคู่หมั้นของเขาก็ตาม
คู่หมั้นที่เขาไม่เคยเต็มใจจะมีตั้งแต่แรก
และผู้หญิงที่เขาควงมาในวันนี้เธอก็รู้จักเป็นอย่างดี โรซี่ พินเดอร์ นางแบบสาวเลือดผสมอังกฤษ-อเมริกัน และที่สำคัญผู้หญิงคนนี้คือแฟนเก่าของพี่เจค
ทั้งคู่เคยคบหากันสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่เกือบๆ สองปี จากนั้นจึงได้เลิกรากันไป เธอไม่ทราบถึงสาเหตุที่ทั้งคู่เลิกรากัน รู้แต่ว่าช่วงที่ทั้งคู่คบหากัน เธอเสียศูนย์ไปพักใหญ่ จนเขาเลิกรากันนั่นละ เธอถึงกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
ไม่ผิดใช่ไหมที่ในตอนนั้นเธอยินดีที่เขาเลิกรากัน
ถึงแม้จะโดนสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปยุ่มย่ามนอกเหนือเวลาที่เขาอุตส่าห์มีให้เธอสัปดาห์ละครั้ง แต่เสียงหัวร่อต่อกระซิก ใบหน้าคมคายที่เป็นเสือยิ้มยากยามที่อยู่กับเธอก็ระบายยิ้มกว้างบ่อยครั้งราวกับถูกอกถูกใจอะไรนักหนา ซึ่งรอยยิ้มแบบนั้นไม่เคยเผื่อแผ่มาถึงเธอเลย ไม่เคยเลย
รู้ตัวอีกทีอลิซก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของทั้งคู่ จะถอยหลังกลับตอนนี้คงไม่ทัน เพราะตาสองคู่จ้องมองมาที่เธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ้าว น้องอลิซ มาทำอะไรที่นี่จ๊ะ”
โรซี่เอ่ยทักเสียงใส อลิซรีบฉีกยิ้มหวานกลับไป ก่อนจะเบนสายตาไปที่พี่เจคที่มองเธออย่างตำหนิ ใบหน้าหล่อเหลาที่ระบายยิ้มกว้างก่อนหน้านี้ก็บูดบึ้งขึ้นมาทันที เขาคงไม่พอใจที่เธอเข้ามายุ่มย่ามแต่เธอไม่ได้ตั้งใจ ขาของเธอต่างหากที่มันไม่ยอมฟังคำสั่งของเธอเอาเสียเลย ดวงตาคู่สวยไหวระริกด้วยความน้อยใจ ก่อนเบนสายตากลับมาที่โรซี่อีกครั้งเมื่อเจ้าตัวถามย้ำ
“ว่าไงจ๊ะ อลิซ”
“อะ…เอ่อ อลิซแค่มาเดินเล่นเฉยๆ น่ะค่ะ พอดีเกิดหิวขึ้นมาเลยตั้งใจว่าจะมาหาอะไรกินเสียหน่อยค่ะ” อลิซยิ้มหวานพยายามซ่อนความเศร้าหมองเอาไว้ภายใน
“ถ้าอย่างนั้นนั่งกินด้วยกันสิจ๊ะ พวกพี่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ อลิซว่าจะกินอาหารจานด่วนแล้วจะรีบกลับค่ะ”
“เอางั้นหรือจ๊ะ เอ๊ะ! นั่นแหวนหมั้นใช่ไหมเอ่ย ว่าแต่ไม่เห็นบอกพี่มั่งเลย ไปแอบหมั้นหมายตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ บอกพี่ได้หรือเปล่าว่าใครคือผู้ชายที่โชคดีคนนั้น” โรซี่ถามขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นแหวนกลมเกลี้ยงสีเงินบนนิ้วนางข้างซ้ายของอลิซเข้าอย่างพอดิบพอดี
อลิซถึงกับสะอึกเมื่อหันไปเห็นสายตาขุ่นที่มองเธออย่างไม่พอใจ เขากำลังปรามเธอทางสายตาใช่หรือเปล่า คงจะห้ามไม่ให้เธอพูดเรื่องหมั้นหมาย และที่สำคัญตัวเขาเองก็ไม่ได้สวมแหวนเอาไว้ เขาเพียงคล้องมันเอาไว้ในสายสร้อยและคล้องคอเอาไว้เท่านั้น นั่นก็เป็นเพราะเขาไม่ต้องการให้ใครได้รับรู้ว่ามีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้ว
คู่หมั้นที่เขาไม่เคยเต็มใจจะมี คู่หมั้นอย่างเธอ
อลิซเบนสายตากลับมาที่โรซี่อีกครั้ง ก่อนปากเล็กจะขยับตอบออกไป
“เปล่าหรอกค่ะพี่โรซี่ อลิซแค่ซื้อมาใส่เล่นเฉยๆ” ว่าจบหญิงสาวก็ค่อยๆ ถอดแหวนวงนั้นออกอย่างเบามือ แล้วจับมันยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ของตัวเองราวกับว่าไม่ใช่ของสลักสำคัญอะไร โดยหารู้ไม่ว่านัยน์ตาสีเทาอมฟ้ามองมาที่เธอด้วยแววตาวาวโรจน์และกำลังกัดฟันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ “มันใส่พอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายน่ะค่ะ เจอพี่โรซี่ทักแบบนี้อลิซไม่มั่นใจเลย คนอื่นเขาจะคิดว่าอลิซมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนแล้ว เดี๋ยวขายไม่ออกกันพอดี เพราะอลิซโสดล้านเปอร์เซ็นต์”
อลิซยิ้มบอกแววตาซุกซนพยายามซ่อนความหมองหม่นเอาไว้ภายใน ท่าทีเฉยชาไม่ใส่ใจจากพี่เจค ทำให้หญิงสาวแทบหมดแรงร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น แต่ก็พยายามฝืนเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“อลิซขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันใหม่ค่ะ”
อลิซยิ้มหวานอีกครั้ง ก่อนจะค้อมศีรษะลงเล็กน้อยแล้วถอยออกมา หญิงสาวเลือกที่จะนั่งโต๊ะมุมไกลสุดและนั่งหันหลังให้เพราะไม่ปรารถนาจะเห็นภาพของคนทั้งคู่ในสายตา
ภาพที่ทำให้หัวใจของเธอร้าวระบม
เจคอบมองตามร่างเล็กไปจนลับสายตา แม้แต่โรซี่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ไม่อาจคาดเดาสายตาของเขาได้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ โรซี่ทำได้เพียงเรียกร้องให้สายตาคู่นั้นมองกลับมาที่เธอ
“เจค กินอะไรดีคะ”
“อะไรก็ได้ สั่งมาเลยครับ ผมกินได้หมด” เจคอบเบนสายตากลับมาที่โรซี่อย่างต้องการรักษามารยาท เมื่อโรซี่ยกมือเรียกบริกรให้มารับรายการอาหาร สายตาคู่คมจึงเบนกลับไปทางเดิม ทางโต๊ะของอลิซ
‘ทั้งๆ ที่เคยสั่งห้ามเอาไว้แล้ว แต่กล้าถอดแหวนออกต่อหน้าต่อตา แล้วเราจะได้เห็นดีกัน’
เจคอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและสบถอย่างหัวเสียอยู่ในใจ กรามแกร่งเป็นสันนูนจนเด่นชัด
‘โสดล้านเปอร์เซ็นต์อย่างนั้นเหรอ แล้วเราจะได้รู้กัน’
ทุกการกระทำของเจคอบถูกโรซี่จ้องมองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ริมฝีปากอิ่มที่เคลือบลิปสติกสีแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น มือบอบบางจิกหน้าขาตนเองอย่างข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้กรีดร้องออกมาจนเสียภาพลักษณ์ นัยน์ตาคู่สวยสีฟ้าตวัดสายตาขุ่นมองไปทางโต๊ะที่อลิซนั่งอยู่
‘ฉันจะทวงของๆ ฉันคืน เด็กอย่างแกจะมาสู้อะไรฉันได้ เจคต้องเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น’
โรซี่รีบยิ้มหวานทันทีที่เจคอบเบนสายตากลับมา และตอนนี้อาหารที่สั่งไว้ก็ถูกจัดวางเอาไว้บนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่จึงลงมือจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้า
โรซี่ตักอาหารใส่จานให้เจคอบอย่างเอาอกเอาใจ เจคอบยิ้มขอบคุณตามมารยาท ก่อนจะตักอาหารเข้าปากอย่างเงียบเชียบ และสายตาคู่คมก็ยังทอดมองไปที่โต๊ะของคู่หมั้นที่ไม่เคยต้องการเป็นระยะๆ
‘ทำไมอาหารมื้อนี้รสชาติถึงได้แย่ขนาดนี้นะ ไม่เหมือนตอนที่กินกับเด็กแสบนั่นเลยสักนิด’
เจคอบโอดครวญในใจ และสายตาคู่คมก็จับจ้องไปที่โต๊ะของอลิซบ่อยครั้ง
โรซี่เจ็บใจ ขนาดเธออยู่ตรงหน้าก็ยังไม่สามารถดึงสายตาของเขาเอาไว้ได้ แต่นี้เพิ่งจะเริ่มต้น อย่างไรเสียเจคอบก็ต้องเป็นของเธออย่างแน่นอน
นัยน์ตาสีฟ้าของโรซี่จ้องมองไปที่อลิซอย่างมาดร้ายอีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น