ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5-2 จูบ (แรก) ไม่หวานอย่างที่คิด
 |
|
อลิซคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้ดูหนังรักโรแมนติกเพื่อความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่เจคจะได้พัฒนาขึ้นอีกระดับในแง่ความสัมพันธ์ทางใจ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าในขณะนี้นั่นก็คือ...
เจมส์ บอนด์ภาคล่าสุด เปิดฉากมาก็ยิงกันกระจาย นี่พี่เจคต้องการบอกอะไรเธอหรือเปล่า ประมาณว่ารำคาญเธอ แต่ก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่เอ่ยปากไล่ แต่ไล่เธอโดยใช้ภาพยนตร์เป็นสื่อกลางแทน
ถึงว่า เปิดฉากมาก็กราดยิงกันเลยทีเดียว อยากจะยิงเธอทิ้งเหมือนในหนังอย่างนั้นหรือ คงจะอัดอั้นตันใจล่ะสินะ ฝันไปเถอะ คิดว่าเธอจะถอดใจง่ายๆ หรือไง
ไม่มีทางเสียหรอก รู้จักอลิซคนนี้น้อยเกินไปแล้ว
อาการนั่งอยู่ไม่สุขของคนข้างกายทำให้เจคอบกลั้นขำเอาไว้แทบไม่อยู่ เขารู้ดีว่าเธออยากจะดูหนังรักโรแมนติก แต่มันเรื่องอะไรกันที่เขาต้องตามใจเธอไปเสียทุกอย่าง ตามใจบ่อยๆ เดี๋ยวจะเคยตัว มันก็ต้องขัดใจกันบ้าง
ทั้งๆ ที่พยายามฝืนเอาไว้อย่างเต็มที่ แต่ในเมื่อไม่ใช่ภาพยนตร์แนวที่เธอชอบ เปลือกตาที่หนักอึ้งก็ไม่สามารถเปิดขึ้นมาได้อีก จากที่ฝืนนั่งตัวตรง ทั้งศีรษะและลำตัวก็ค่อยๆ เอนไปซบไหล่กว้าง
เจคอบเหลือบสายตามองเธอก่อนจะยกยิ้มมุมปาก มือหนาประคองศีรษะทุยให้นอนบนตักแกร่ง จัดท่านอนของเธอให้สุขสบาย สายตาคู่คมทอดมองใบหน้าเนียนใสอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเบนสายตากลับไปมองภาพยนตร์ตรงหน้าอีกครั้ง
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาภาพยนตร์ที่เจคอบดูก็จบลง มือหนาเอื้อมไปหยิบรีโมทกดปิดทั้งโทรทัศน์หน้าจอพลาสมาและเครื่องเล่นดีวีดี ทีแรกเขาตั้งใจจะปลุกอลิซให้กลับไปนอนที่ห้อง แต่อีกใจก็ไม่อยากปลุก เกรงว่าจะเป็นการรบกวนการนอนของเจ้าตัวเข้า วันนี้เป็นวันเดตของเธอกับเขา เพราะฉะนั้นเขาจะยอมเสียสละให้เธอนอนหนุนตักเสียหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไร
เจคอบเหลือบสายตาไปมองเท้าซ้ายของเธอ เมื่อผ้าก๊อซที่ปิดแผลไว้ไม่มีเลือดซึมออกมาก็โล่งใจ สายตาคู่คมเบนกลับมามองที่ใบหน้าเนียนใสอีกครั้ง มือหนาวางลงบนผมนุ่มสลวยลูบขึ้นลงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะขยับตัวเอนหลังพิงโซฟา แขนกำยำข้างหนึ่งวางพาดผ่านลำตัวของอลิซเอาไว้ราวกับต้องการถ่ายเทความอบอุ่นให้กัน เพียงไม่นานเปลือกตาหนาก็ปิดลงแล้วค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราตามเธอไป
และเป็นอีกครั้งที่อลิซจะไม่มีทางได้รับรู้ว่าร่างสูงได้โอบกอดเธอเอาไว้ทั้งคืน
“อลิซ ยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงเลยนะ มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
โคบี้คลี่ยิ้มนิดๆ มองหน้าสวยหวานที่มีรอยยิ้มแต่งแต้มเอาไว้แทบตลอดเวลา เดาว่าเจ้าตัวคงมีความสุขอยู่ไม่น้อย
“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไป”
อลิซใช้นิ้วชี้ทาบที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะลุกจากเก้าอี้สาวเท้ามาหาโคบี้ถึงโต๊ะทำงาน ใบหน้าสวยหวานโน้มลงต่ำจนริมฝีปากของเธอแทบจะแนบชิดกับใบหูเล็กของโคบี้ “อลิซไปเดตกับว่าที่สามีมา”
“ถามจริง?”
“จริงแท้แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์” อลิซยืดตัวขึ้นก่อนจะพยักหน้าและยืนยันเสียงหนักแน่น
“ไปเดตหรือไปซ้อมฮันนีมูนกันแน่จ๊ะ” โคบี้ถามเสียงล้อเลียน
“โคบี้น่ะ” อลิซยิ้มขัดเขิน ใบหน้าเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ อลิซชอบทำตัวก๋ากั่น ทั้งที่จริงแล้วหญิงสาวค่อนข้างเคอะเขินกับเรื่องแบบนี้ “ไม่คุยด้วยแล้ว ไปทำงานต่อดีกว่า” ว่าจบก็รีบเดินกลับโต๊ะของตัวเองทันที
โคบี้เคาะแป้นพิมพ์ไปได้ครู่ใหญ่หญิงสาวจำต้องละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์รุ่นล่าสุดเมื่อมีเสียงแจ้งเตือนอีเมลเข้า
หญิงสาวคลิกเข้าไปอ่านอีเมลฉบับล่าสุด ทันทีที่อ่านจบใบหน้าสวยเฉี่ยวเบนไปมองอลิซที่กำลังยิ้มกริ่มกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอเดาว่าเจ้าตัวคงกำลังดูภาพของพี่เจค เธอมองอลิซด้วยสีหน้าลำบากใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกวาดสายตาอ่านอีเมลอีกครั้ง เผื่อจะมีอะไรที่ผิดพลาดไป จนกระทั่งเธออ่านมันจบเป็นรอบที่สาม สิ่งที่เธอเข้าใจก็ยังคงเหมือนเดิม
โคบี้เบนสายตาไปที่อลิซอีกครั้ง ความลำบากใจเริ่มเกาะกุมหัวใจของเธอ อลิซเป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด
เธอควรทำอย่างไรดี ควรทำอย่างไรดี…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น