คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 7-1 ลูกค้าคนแรก
บทที่ 7 ลู้านแร
ปภาวรินทร์ไม่เ้าใประโยนั้นนระทั่ริมฝีปาร้อนระอุอปารวีย์วูบลบนริมฝีปาอเธอ หิสาวสะบัหน้าหนี แ่ไม่ว่าะหลบไปทาไหนปารวีย์็ามประบริมฝีปาลมาไ้อย่าแม่นยำ
“ปล่อยปั้นานะ”
ปภาวรินทร์ร้อท้วเสียอู้อี้อยู่ในลำอ พยายามึมือออาารพันธนาารแ็แร่อปารวีย์ที่รึ้อมือเล็เอาไว้ับผนัห้อ แ่วามพยายามอปภาวรินทร์ไม่เป็นผล เพราะยิ่เธอิ้นรนมือหนา็ยิ่รึ้อมือเล็แน่นึ้น และยัเอาแ่ใับริมฝีปาอเธออย่าไม่ปราี
เรียวลิ้นอุ่นที่ยับแทรเ้ามาในเรียวปาอิ่มทำปภาวรินทร์สมอาวโพลน่อนที่เาะแนบริมฝีปาร้อนๆ ลบนผิวเนื้อนุ่มรลำอแบบนั้นปภาวรินทร์็ยิ่รู้สึร้อนผ่าวไปแทบทั้ัว
“พี่หมออย่าทำแบบนี้นะะ”
เมื่อริมฝีปาไ้รับอิสระ ปภาวรินทร์็ใ้ารรับรู้ที่หลเหลืออยู่เพียน้อยนิเอ่ยห้ามปรามแม้ะไม่เ็มเสียนัเพราะถูเาปั่นป่วนอย่าหนั ฝ่ามืออุ่นร้อนำลัสัมผัสเรือนร่าอรรผ่านเสื้อผ้าที่เธอยัสวมใส่อย่าถือวิสาสะ ในะที่ริมฝีปาร้อนระอุวลับมาที่ริมฝีปาสีระเรื่ออีรั้
“เธอรู้ไหมว่าพี่้อพยายามแ่ไหน”
ปภาวรินทร์ไม่เ้าใน้ำเสียเรี้ยวราที่ปารวีย์เอ่ยออมา แววาู่มแม้ะูุันวาวโรน์หาแ่ลับเือวามรู้สึเิัพ้อที่เธอไม่เ้าใเอาไว้้วย
“พี่หมอพูอะไระ ปั้นาไม่เ้าใ”
“ไม่เ้าใ็ีแล้ว”
“เี๋ยว่ะ พี่หมอะพาปั้นาไปไหน”
ปภาวรินทร์ร้อถามเสียหลอนที่ปารวีย์วัเธอึ้นสู่อ้อมแนอเา แนเรียวยึ้นล้อลำออเาอย่าลัว ปารวีย์้มลมอเธอแ่็ไม่ยอมอบำถาม และปภาวรินทร์็ไ้ำอบเอ็อนที่อีฝ่ายวาเธอลบนเียนอนหลัให่ที่ั้ระห่านอยู่ลาห้อนอน
“พี่หมอะทำอะไระ”
ปภาวรินทร์รู้ว่าเป็นำถามทีู่โ่ม แ่มาถึรนี้เธอไม่เ้าใารระทำอพี่หมอบูมริๆ ไม่เลยสันิ ารที่อีฝ่ายแะ้อร่าายอเธอมาว่าที่เยเป็นและำพูทีู่แปลๆ นั่น็้วย ปภาวรินทร์ถอยร่นนแผ่นหลัอเธอนเ้าับพนัเียในะที่ปารวีย์เินเ่าเ้ามาหาัน้วยท่าทาุาม
และปภาวรินทร์็หนีไปไหนไม่ไ้อี
“เป็นนัแสมันเหนื่อย อยาสบายเลยรับานิน้าว ไม่มีผู้ายหน้าโ่นไหนอยาิน้าวับเธออย่าเียวหรอปั้นา”
“เปล่านะะ พี่หมอำลัเ้าใผิ ปั้นาไม่ไ้…”
“พี่ไม่สน ในเมื่อเธออยารับานิน้าวมานั พี่ะเป็นลู้านแรอเธอเอ”
ปภาวรินทร์ไม่เ้าใเลยสันิ ่อนหน้านี้เธอแล้บอเาไปว่าเธอรับานิน้าวมาั้นานแล้ว แ่ทำไมพี่หมอบูมถึไ้พูว่าเาะเป็นลู้านแรอเธอ วามสับสนีรวนนปภาวรินทร์้อนิ่วหน้า แ่หิสาวไม่มีโอาสมอยู่ับวามิอัวเอนานนั เพราะอนนี้เธอถูปารวีย์ึัวเธอมาอยู่ใ้ร่าอเา ปภาวรินทร์ะพลิัวหนีแ่อีฝ่าย็รึ้อมืออเธอไว้แล้วแนบับฟูนุ่ม
“ปล่อยปั้นานะะ”
“ปล่อย็ไ้ แ่ะปล่อยอนไหนมัน็เรื่ออพี่”
“พี่หมออื้อ…”
ำพูอปภาวรินทร์ับพลันหายไปอนที่ริมฝีปาร้อนระอุอปารวีย์วูบลมา และราวนี้ปารวีย์ไม่ิะผ่อนปรนอะไรทั้นั้น ในเมื่อปภาวรินทร์เป็นนเอ่ยปาเอว่ารับานิน้าว เา็ะให้เธอไ้ทำแบบนั้นให้สมใ
เรียวลิ้นอุ่นยับแทรเ้าไป้านในอนที่เธอหอบหายใเพราะเาใพราลมหายใอเธอ ปภาวรินทร์ยั่อ้าน แ่ปารวีย์ะไม่ยอมให้หิสาวไ้ทำแบบนั้น เามอมเมานใ้ร่า้วยุมพิร้อนแรสลับอ่อนหวานที่วนให้น้อยประสบาร์อย่าปภาวรินทร์้อล้อยามอย่าไม่ยาเย็น
ฝ่ามืออุ่นร้อนที่สอเ้าไป้านในเสื้อัวสวยยับเลื่อนสัมผัสแผ่นหลัเปลือยเปล่าอย่า้อารปลุเร้าอารม์หวาม ปภาวรินทร์หัวหมุนไปับทุาราระทำที่เธอไมุ่้นิน ใหนึ่บอให้เธอผลัไสนัวโให้พ้นทา แ่อีใลับโหยหาและปรารถนาให้เาสัมผัสร่าายอเธอให้มาว่านี้
ปารวีย์ถอนริมฝีปาร้อนผ่าวอเาออาลีบปานุ่มนิ่ม และพรมูบไปทั่วทั้วหน้าหวาน และฝัใบหน้าหล่อเหลาอเาลที่ลำอาวผ่อพร้อมับแนบริมฝีปาร้อนๆ อเาลบนผิวเนื้อนุ่ม หยอล้อระุ้นวามปรารถนา้วยารบเม้มผิวเนื้ออเธอเบาๆ ปภาวรินทร์ราอื้ออึแทบไม่เป็นภาษาับสัมผัสวนให้ใเ้นระส่ำที่เธอไมุ่้นเย
“พี่หมอ ยะหยุ”
ปภาวรินทร์ห้ามปรามเสียปร่าเมื่อปลายนิ้วแร่สะิะอบราเียร์่อนที่เาะเลื่อนมือมาอบุมเนินเนื้อรลาอ เ้นลึ้วยแรหนัสลับเบาสร้าวามรู้สึปั่นป่วนนปภาวรินทร์แทบะรับมือไม่ไหว นิ้วโป้ที่ำลัวนไล้รอบปลายยออ่อนนุ่มนั่น็้วย ร่าายอเธอสั่นสะท้านราวับอยู่ในเปลวเพลิที่ำลัะแผเผาเธอให้มอไหม้
“ไม่หยุ”
เาถอนูบออมาเพื่ออบเธอ ราวนี้เาไม่ไ้รอบรอริมฝีปาบอบ้ำาารรุรานอเาอีแล้ว ปารวีย์เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาอเามาสำรววามนุ่มหยุ่นรลาอ้วยริมฝีปาร้อนระอุ ร่าบาบิเร่า เสียหวานรวแผ่วแทบฟัไม่ไ้สรรพอนที่เาูุนยอออ่อนนุ่มที่ำลัเร่รัอบสนออย่าเร่เร้า
“พี่หมอ…”
เธอไม่แน่ในัว่าเสียที่เปล่ออไปนั้นะ่วยห้ามปรามนเหนือร่าที่เ็มไป้วยไฟปรารถนาร้อนแรหรือะ่วยโหมระพืออไฟให้ลุโนมาว่าเิมันแน่ แ่อนนี้เธอรู้สึาบ่านั้แ่ศีรษะลไปถึปลายเท้า ริมฝีปาร้อนระอุอเาเริ่มสำรวเรือนายอเธอแทบะทุารานิ้ว เธอแทบไม่รู้ัวเลย้วย้ำว่าอนนี้เนื้อผ้าบาเบาที่่วยปปิวามเป็นอิสรีเพศไปอที่อยู่้อเท้าั้แ่เมื่อไรัน
To be continued...
ความคิดเห็น