คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP.4.1 : คนบอกเลิก
[Diesel Talk]
ไอเทมหลับไปแล้ว...ศีรษะอเธอวาอยู่บน้นา้าหนึ่อผม มือ้ายอผมยัประสานับมือวาอเธอเอาไว้แน่น เราอยู่ที่โฟา
เรานั่ับมือันนเธอหลับไป
หลัาที่ไฟับผม็รีบสาวเท้าไปหานัวเล็ที่อยู่ฝั่ร้าม ร่าเล็ทรุัวลนั่ลับพื้น เนื้อัวอเธอสั่นเทาเพราะวามหวาลัวทั้ท้อฟ้าที่ำรามลั่นเป็นระยะับสายฝนที่ระหน่ำรัวลมาอย่าไม่เรอเรใ
และวามสว่าไสวที่เยมีหายไป
ผมำไ้ีว่าเธอลัวสิ่เหล่านั้นมาแ่ไหน
หลัานั้นผม็ับูให้นัวเล็เินามมาที่โฟาที่ผมเยนั่อยู่่อนหน้านี้ ไอเทมเินามมาอย่าว่า่าย อาารสั่นเทาลลไปหลายส่วนเมื่อผมุมมือเธอเอาไว้ แ่ทว่าเธอยัมีอาารสะุ้อยู่บ้าอนที่เสียำรามอท้อฟ้าัึ้นเป็นระลอ พอมาถึโฟาผม็ับให้เธอนั่ล ่อนที่ผมะนั่ล้าๆ เธอ
ผมไม่ปล่อยมือเธอ ส่วนเธอ็ระับมืออผมเอาไว้แน่น ไม่ใ่ว่าเ้าัวพิศวาสอะไรผมหรอ แ่เป็นเพราะว่าเธอำลัหวาลัว
และผมเ้าใี เลยไม่ปล่อยมือาเธอ และที่สำัเธอลืมเรื่อที่เราบาหมาันไปั่วะ
ะพูว่าเป็นเรื่อบาหมาระหว่าเรา็ไม่ถูเท่าไรนั เพราะมีแ่เธอเพียนเียวเท่านั้นที่หาเรื่อบาหมาับผม ผมนึย้อนไปถึวันสุท้ายที่มหา’ลัย ่อนที่เราะปิเทอม
ไอเทมมาหาผมที่ะฯ ทั้ที่ปิแล้วเธอไม่่อยะมาหาผมแทบะนับรั้ไ้ เพราะนัวเล็่อน้าี้อายเวลาที่้ออยู่่อหน้านมาๆ โยเพาะถ้า้ออยู่่อหน้าเพื่อนอผมที่อบแวทุรั้ที่เราอยู่้วยัน ไอเทมเลยไม่่อยอยามาหาผมสัเท่าไรึ่ผม็เ้าใไ้ แ่วันนั้นนัวเล็เินมาหาผมแบบัวปลิว ใบหน้ารูปไ่ที่มัะมีรอยยิ้มแ่แ้มเอาไว้แทบะลอเวลาไม่มีรอยยิ้มให้ผมเห็น ร่าเล็หยุรหน้าผม อนนั้นในห้อมีผมับนอื่นๆ อยู่อีหลายน ไม่น่าะ่ำว่าห้าสิบน แล้วเธอ็ะโนใส่หน้าผม
“ีเล เราบัน”
แล้วเธอ็เินึ่วิ่าไป ลมหายใอผมสะุไปพัให่ ผมไม่รับรู้อะไรล้ายสิหลุออาร่า เสียุบิบที่ัึ้นนฟัแทบไม่เป็นภาษาพร้อมับมืออใรบานที่แะไหล่ผม ทำให้สิที่หลุลอยไปอผมลับืนมา สายาหลายู่มอมาที่ผม
และวามรู้สึหน้าา็ามมา
ผมไม่เยโนผู้หิบอเลิมา่อน ผมไม่เยบใรเป็นัวเป็นน ไอเทมือผู้หินแรที่ผมบหาแบบแฟน
ส่วนนอื่นๆ ที่ผ่านมาผมะไม่พูถึ
“เฮ้ย! ีเล นายโอเป่ะวะ” นที่แะไหล่และเรียผมือ ‘เพนเอร์’ เพื่อนสนิทอผม
“อือ” ผมพยัหน้าเบาๆ“เี๋ยวันมา” ผมบอมัน่อนะเินึ่วิ่ามไอเทมที่ลับสายาไปแล้ว นี่เป็นรั้แรที่ผมไล่ามผู้หิ
ปิแล้วผมไม่เยไล่ามใร
ผมเร่ฝีเท้านเห็นแผ่นหลับอบบาอยู่ไม่ไล และสุท้าย็ามเธอทันที่หน้าึเรียน ผมว้า้นแน้าหนึ่อเธอเอาไว้ นั่นทำให้ไอเทมหยุเท้าแล้วหันมามอผม
ใบหน้าอเธอเปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำา
อะไรวะ เป็นนบอเลิผมแท้ๆ แ่ทำไมถึร้อไห้
ผมไม่เ้าใผู้หิเลยริๆ
แ่ที่รู้็ือ...ผมไม่อยาเห็นไอเทม้อเสียน้ำา ผมยมืออี้าึ้นั้ใะ่วยับน้ำาให้ แ่เธอปัมือผมทิ้ แล้วสะบั้นแนที่ผมอบุมเอาไว้ออ วาสีนิลมอผมอย่าุ่นเือ มาถึอนนี้ผมยันึไม่ออเลยว่าไปทำอะไรให้เธอโรธน้อมาบอเลิผม
“นายะมาเยาะเย้ยันใ่ไหม เอาเลยสิ เอาเลย”
ไอเทมร้อบอเสียสะอื้น ผมไ้แ่เป็นไ่าแพลาิในใ
เยาะเย้ยบ้าบออะไรวะ
“ไอเทม นี่มันเรื่อบ้าอะไรวะ”
ผมเอ็เริ่มหัวร้อน เลยพูับเธอเสียระแท ถ้อยำ็ฟัูไม่่อยะสุภาพเท่าไรนั
“นายยัมีหน้ามาถามันอีั้นเหรอ นายทำอะไร็รู้อยู่แ่ใ”
ยิ่ผมไ้ยินในสิ่ที่นัวเล็พู ผม็ยิ่ไม่เ้าใ
“ันทำอะไร” ผมถามเธอเสียหนั
“นาย็รู้อยู่แ่ใ นายะมาถามันให้มันไ้อะไรึ้นมา”
ไอเทมเอาแ่พูประโยเิม้ำๆ นระับวามหุหิอผมมีแ่เพิ่มับเพิ่ม ถาม็ไม่อบ อนนี้ระับวามอทนอผม็่ำเี้ยเรี่ยิน
“ี่เ่าว่ะไอเทม”
ร่าเล็นิ่ไปอนที่ผมพูประโยนั้นบ วาสีนิลมอผมอย่าัพ้อ เสี้ยววินาทีที่ผมเห็นวามน้อยใายัในวาอเธอ ่อนะเลือนหายไปแล้วเปลี่ยนเป็นมอผม้วยสายาว่าเปล่า นั่นทำให้ผมรู้ัวว่าผมทำพลาไป
“ไอเทมือัน...”
“ใ่ ันมันี่เ่า” เธอย้ำำพูอผม ในน้ำเสียนั้นไม่มีวามเรี้ยวรา แ่ให้วามรู้สึเย็นาไปถึั้วหัวใ “เพราะะนั้นนายอย่ามาเสียเวลาับนี่เ่า...อย่าันเลย”
“...”
“เราบันน่ะ็ีแล้ว”
แล้วเธอ็่อยๆ เินาผมไป สมอผมื้อไปหม ผมิอะไรไม่ออ พอั้สิไ้ ผมั้ใะสาวเท้าามเธอไป ยัไผมับเธอ้อุยันให้รู้เรื่อ ผมทำอะไรผิเธอถึบอเลิ แ่ัหวะที่ผมยับเท้า
“ีเล อาารย์เรียว่ะ”
เป็นเพนเอร์ที่ะโนมาา้านหลั ผมหันไปมอมัน ่อนะหันลับไปมอแผ่นหลับอบบาที่่อยๆ ลับสายาไป
ผมถอนหายใหนัหน่ว เมื่อเพนเอร์เร่เร้า
“เร็ว อาารย์รออยู่”
ผมเหลือบสายาไปทาที่ไอเทมลับสายาไปอีรั้ บาทีผมวรรอให้เธออารม์เย็นล่อนแล้วเรา่อยุยันใหม่ รวมถึอารม์อผม้วย
บันั้นเหรอ
ผมไม่บ้วยหรอ
[End Talk]
Talk...
อัปวันละสออนไปเล้ยยยย...
ความคิดเห็น