คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Volume~4
ติ๊ง!ต่อง!ๆๆๆ
"ค่าๆมาแล้วค่ะ" เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้ริซาโกะรีบวิ่ง ไปนำกุญแจมาเปิดประตูที่ล๊อคไว้ถึงสามชั้นด้วยคำสั่งประกาศิตของมิยาบิ ความเร่งรีบทำให้ริซาโกะไขกลอนอยู่หลายนาทีกว่าประตูจะเปิดออก
"โอยๆๆริซาโกะทำไมถึงมาเปิดประตูช้านักหาาาาาาา รู้ไหมฉันกับยัยไมฮะยืนรอจนเมื่อยแขนเมื่อยขาไปหมดแล้วนะเนี่ย" ประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างของสาวร่างล่ำและสาวน้อยฟันกระต่ายยืนทำหน้ามุ่ยอยู่
"ขะ..ขอโทษนะจ๊ะม่าจังไมจังเวลาที่มิยาบิไม่อยู่บ้านน่ะ เขาจะสั่งให้ฉันล๊อคประตูไว้สามชั้นนี่นา.... เอ่อแล้วก็ทำไมยืนรอถึงได้เมื่อยแขนด้วยล่ะ" ริซาโกะถามด้วยสีหน้าสงสัยเป็นที่สุดพร้อมกับเชิญเพื่อนทั้งสองเข้ามาในบ้าน
"โอ้ยเด็กจริงๆเลยหล่อน คำสร้อยย่ะคำสร้อย" มาอาสะเด็กสาวร่างล่ำตอบคำถามริซาโกะพร้อมกับเดินแทรกตัวเข้าไปในบ้านตามด้วยไมฮะ
ริซาโกะปิดประตูลงพร้อมกับล๊อคกลอนให้เป็นสามชั้นเหมือนเดิมสาวร่างล่ำมองการกระทำของเธอก่อนจะเปรยออกมาอย่างเซ็งๆ
"นี่แม่คุณอะไรจะเซฟตี้ขนาดนั้นยะ..ถ้าเป็นฉันนะกลอนเกลินไม่ต้องใส่ใครเข้ามานะเจอมาอาสะกังฟูไฟท์ติ้งเข้าไปก็คาที่แล้วโฮ๊ะๆๆๆ!!"
"นี่ยัยม่าริซาโกะเขาไม่ได้ถึกดิบเถื่อนเหมือนเธอนะยะ...ริซาโกะมานี่กันดีกว่าอย่าไปฟังคนบ้า"
ไมฮะทนดูสภาพเพื่อนเธอโม้เเหลกลานไม่ได้จึงรีบลากริซาโกะเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทิ้งให้มาอาสะเล่นตลกโรงเล็กๆอยู่คนเดียวก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าไม่มีใครอยู่ตรงนี้แล้วถึงได้รีบตามเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
"นี่พวกเธอกะใจจะทิ้งแขกไว้ประตูหน้าบ้านเหรอยะ---ต๊ายยยยยดังโงะ!!แหมริซาโกะจังเนี่ยเตรียมไว้ให้เค้าก็ไม่บอกนะจ๊ะ ว่าแต่เยอะจังเลยนะเนี่ยกินกันสามคนก็ไม่หมดหรอก"
มาอาสะรีบรุดเข้ามานั่งที่โต๊ะกลางห้องนั่งเล่นทันทีและคว้าดังโงะไปหนึ่งไม้ ไมฮะมองตามมาอาสะที่ตอนนี้เคี้ยวขนมอยู่เต็มปากก่อนจะพูดประชดออกมาเบาๆ
"กินกันสามคนไม่หมดเเต่เธอคนเดียวก็หมดสินะม่า" ริซาโกะได้แต่ขำกับปฏิกิริยาของเพื่อนทั้งสอง
"เออนี่แล้ววันนี้พี่มิยาบิไม่อยู่บ้านงั้นหรอ"
"อยู่ก็เห็นไปแล้วสิยะยัยไมโกะ" มาอาสะกวนประสาทไมฮะ ก่อนที่จะกัดขนมเข้าไปอีกคำแล้วเริ่มหยิบไม้ที่สองขึ้นมาด้วยเวลาอันรวดเร็ว
"เอ๊ะ!ยัยม่านี่อย่าเพิ่งขัดสิ" ตอนนี้ริซาโกะทนไม่ไหวแล้วเธอลงไปขำกลิ้งอยู่กับพื้นห้องในเวลาแบบนี้คงจะไม่มีเพื่อนคนไหนทำให้เธอยิ้มได้นอกจากสองคนนี้แล้ว หลังจากที่นั่งขำกันไปขำกันมาอยู่ซักพัก
ริซาโกะก็ลุกขึ้นจัดแจงท่านั่งให้เป็นทางการแล้วเริ่มพูดกับเพื่อนสาวทั้งสองด้วยสีหน้าจริงจัง
"นี่....ม่าจังไมจังฉันถามจริงๆนะ...พวกเธอเคยสารภาพรักรึเปล่าอ่ะ..."
ริซาโกะถามก้มหน้าลงเป็นคำถามที่เบามากแต่ก็ได้ยินกันทั่วห้อง มาอาสะถึงกับหยุดชะงักการกินของเธอไปซักพักก่อนจะเริ่มกินใหม่
"แหมๆๆถามไรแก่แดดอย่างนั้นจ๊ะริ-ซา-โกะ-จัง...." ไมฮะมองไปทางมาอาสะซักพักก่อนจะส่งสายตาให้กันอย่างรู้ทัน
"จะสารภาพรักกับพี่มิยาบิรึยังไง!!" เพื่อนสาวจอมป่วนทั้งสองของเธอพูดขึ้นมาพร้อมกันมันทำให้ริซาโกะหน้าแดงไปจนถึงไปหู แม้จะรู้ว่าเพื่อนของพวกเธอเป็นเด็กผู้หญิงและมิยาบิเป็นผู้หญิงก็ตาม แต่ตั้งแต่วันแรกที่เป็นเพื่อนกันมาทั้งไมฮะและมาอาสะก็รู้แล้วว่าสายตาของ
ริซาโกะนั้นเอาแต่จับจ้องที่ใครอยู่ตลอดเวลา
"บะ..บ้าน่าพวกเธอ..มิยาบิน่ะ.."
"อ๊าอ่ะอ๊วกเอออิอาอิอ่ะ" มาอาสะล้อเลียนคำพูดของริซาโกะทั้งที่ในปากยังเคี้ยวขนมอยู่ตุ่ยๆ ริซาโกะจึงลุกขึ้นไปทุบมาอาสะเพื่อแก้เขินโดยมีไมฮะช่วยทุบอีกแรงด้วยความหมั่นไส้ขณะที่สาวๆกำลังสนุกสนานกันอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"อ๊ะ..ไมจังม่าจังเดี๋ยวฉันขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ" มาอาสะกับไมฮะพยักหน้ารับก่อนจะหันไปเปิดเวทีมวยตีกันอย่างเมามันอีกรอบ
"ฮัลโหลบ้านชิมิสุค่ะ"
(ริซาโกะหรอนี่ฉันเองนะ)
ริซาโกะรับสายมิยาบิขึ้นมาด้วยอาการหน้าแดงจัดเพราะเมื่อตะกี้เธอเพิ่งโดนมาอาสะและไมฮะแซวมาหยกๆ
"..มิยาบิหรอคะมีอะไรหรอ"
(...วันนี้คงไม่กลับบ้านน่ะ..ให้เพื่อนๆมานอนค้างที่บ้านไปก่อนนะวันนี้แล้ววันพรุ่งนี้จะกลับไปหาแล้วมีเรื่องจะไปบอกปิดบ้านดีๆล่ะ..แค่นี้นะ)
"อะ..เอ๋..มิยาบิคะเดี๋ยวสิคะ" เสียงจากโทรศัพท์บ่งบอกว่าคู่สายวางไปแล้วริซาโกะค่อยๆวางสายลงพร้อมกับเดินกลับมายังห้องนั่งเล่นอย่างเนือยๆ ทำให้ไมฮะกับมาอาสะที่กำลังเปิดเวทีมวยปล้ำขนาดย่อมๆอยู่นั้นต้องหันมามองที่เพื่อนด้วยความประหลาดใจ
"มีอะไรหรอริซาโกะ..เดินเหี่ยวมาเชียว" ไมฮะถามเพื่อนของเธอขึ้นพร้อมกับผละออกจากเวทีมวยปล้ำขนาดย่อมขึ้นมานั่งให้เหมือนเดิม
"เปล่าหรอกก็แค่วันนี้มิยาบิไม่กลับบ้านน่ะม่าจังกะไมจังค้างเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
"แหมอะไรกันยะพอสามีไม่อยู่บ้านก็ชวนเพื่อนเชียวนะยะหล่อน"
"นี่!!ม่าจังพูดอะไรน่ะกินดังโงะไปเลยไปนี่เเน่ะๆ!!" ริซาโกะที่ตอนนี้หน้าแดงไปถึงหูคว้าขนมดังโงะขึ้นมาอีกอันยัดเข้าไปในปากของมาอาสะที่อ้ารับด้วยความเต็มใจโดยมีไมฮะคอยจับไว้ให้ สงครามมวยปล้ำแบบสู้กันสามคนไม่จำกัดเวลาคงจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้านี้แหละ
----
กริ๊ก..
หลังจากวางสายโทรศัพท์ลงมิยาบิก็เดินกลับเข้าไปในห้องของ
โมโมโกะ ที่กว่าจะเดินหาเจอก็เสียเวลาไปร่วมยี่สิบนาที เธอเดินเข้ามาหาโมโมโกะที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงแล้วยืนอยู่ข้างๆโมโมโกะตรงนั้นก่อนจะจ้องเธออย่างพินิจพิจารณาด้วยสายตาที่แสนจะเย็นชาไร้ความรู้สึกตามแบบฉบับของเธอ
..ยัยคุณหนูนี่เห็นตัวเล็กอย่างนี้แต่หนักชะมัดเลยแฮะเล่นเอาปวดหัวไหล่ไปเลย.......เวลาหลับก็ดูดีนี่ไม่เห็นจะมีทีท่าว่าฤทธิ์จะมากเหมือนตอนตื่นเลยให้ตายสิ..แต่เอาเถอะเฮ้อ!หิวชะมัดออกไปหาอะไรกินดีกว่าฉัน..
มิยาบิก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบๆโดยที่กลัวว่าโมโมโกะจะตื่น
---
"แฮ่กๆๆ...นี่!!เดี๋ยวสิ.." เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆวิ่งตามร่างของเด็กหญิงที่สูงกว่ามาเธอหยุดหอบหายใจสักพัก เด็กหญิงร่างสูงกว่าหยุดฝีเท้าลงเพื่อรอเธอ
"คือว่า...ฉันกลับบ้านไม่ถูกหรอก...จะทำยังไงดี..ฮึ่กๆๆ..ฮือๆๆ.." เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นปล่อยโฮออกมาร่างสูงๆนั้นเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆและใช้มือลูบไปที่หัวเธอเบาๆอย่างอ่อนโยน
"ไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวฉันจะช่วยหาบ้านให้..หยุดร้องซะนะคนดี" เด็กหญิงตัวน้อยสูดน้ำมูกทีหนึ่งก่อนจะใช้เเขนเสื้อที่ชื้นๆนั้นเช็ดคราบน้ำตาให้หมดไป
"อ่ะอื้ม...ไม่ร้อง..ไม่ร้องแล้วล่ะ.....คือว่าฉันชื่อโมโมโกะนะ แล้วเธอล่ะ.."
"อ้อชื่อหรอฉัน........................" เด็กสาวร่างสูงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะผายมือมาให้เด็กหญิงตัวน้อยแตะ เพื่อออกเดินไปด้วยกันในถนนที่มีเพียงแสงไฟอันน้อยนิด............
.
.
.
โมโมโกะลืมตาตื่นขึ้นในห้องของเธอเอง เธอมองไปทางซ้ายทีขวาทีก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงช้าๆมานั่งที่ขอบเตียง
"ฝันประหลาด..." เธอหยุดคิดซักนิดก่อนจะย้อนเหตุการณ์กลับไปก่อนหน้านั้นอีกขั้นหนึ่ง ก่อนจะร้องออกมา
"ดะ..เดี๋ยวนะ!ยัยนัทสึยากินั่น!!!"
"เรียกทำไมคุณหนูลูกท้อน้อย" โมโมโกะรีบหันขวับไปตามเสียงที่เย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความกวนโสตประสาทของเธออย่างเหนือคำบรรยาย มิยาบิกำลังดื่มนมกล่องใหญ่ยืนหลังพิงกำแพงอย่างสบายใจ
"นะนี่!!!เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงยะออกไปนะๆๆ"
โมโมโกะรีบลุกขึ้นมาจากเตียงเอามือปัดป้องร่างกายเป็นเชิงบอกว่าอย่าเข้ามาพร้อมกับเริ่มคว้าของทุกอย่างที่คว้าได้ แล้วขว้างมันไปใส่มิยาบิหมายจะไล่เธอออกไปให้พ้นๆ แต่มิยาบิก็รับของที่เธอขว้างมาใส่ได้ทุกชิ้นไม่มีพลาดซักอัน ทั้งๆที่อีกมือนึงยังถือกล่องนมอยู่เลยด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้โมโมโกะโมโหเข้าไปใหญ่เธอยิ่งกระหน่ำขว้างของใส่มิยาบิเยอะซะยิ่งกว่าเดิมทำให้มิยาบิแม้จะเก่งแค่ไหนแต่สภาพที่โดนอย่างนี้ก็ต้องมีพลาดพลั้งกันบ้างตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตัวหนึ่งพุ่งเข้าไปปะทะกับไหล่ของเธอเต็มๆ รอยยิ้มอย่างมีชัยได้ปรากฏขึ้นมาบนหน้าของโมโมโกะในทันที เธอชูมือข้างที่ยังถือสิ่งของเพื่อขว้างปามิยาบิอย่างผู้ชนะ
"ฮ่าๆๆนึกว่าจะแน่สักแค่ไหนกันเชียวอีโธ่เอ๊ย!!" โมโมโกะทำท่าแลบลิ้นปริ้นตาใส่มิยาบิที่ตอนนี้สีหน้าที่นิ่งเฉยของเธอก็เริ่มจะมีน้ำโหกับท่าทางที่กวนประสาทของเจ้านายคนใหม่ของเธอ มิยาบิไม่ได้พูดอะไรได้แต่วางฟอร์มไว้เพราะไม่อยากจะเสียหน้าแก่ศัตรูตัวน้อยคนนี้
"ฮึ...สู้ไม่ได้แล้วเงียบรึไงยะ" มิยาบิไม่โต้ตอบอะไรเธอได้แต่มองสภาพห้องของโมโมโกะที่ตอนนี้เละเทะซะยิ่งกว่ารูหนูซะอีกโมโมโกะมองตามแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้คิดว่า มันเป็นเรื่องใหญ่อะไรเธอยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงและกดไปที่เบอร์เป้าหมายอย่างรวดเร็ว
"ฮัลโหลจินัคจังหรอเดี๋ยวช่วยเข้ามาทำความสะอาดที่ห้องฉันทีนะ" เมื่อพูดจบเธอก็ค่อยๆเลื่อนสายตามาจับจ้องมาที่มิยาบิที่ตอนนี้ก็ยืนอยู่ที่เดิมท่าเดิมและทำหน้าอย่างเดิม โมโมโกะหยุดถอนหายใจซักพัก
"เอาล่ะนัทสึยากิ!เนื่องในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านายเธอฉันจะตั้งกฏเหล็กกับเธอซึ่งกฎข้อเเรกตอนนี้คือห้าม!!!เข้ามาใกล้ฉันเกินระยะสามเมตรเด็ดขาด ส่วนข้อต่อๆไปคิดได้แล้วจะบอกกับเธออีกทีเข้าใจ๋!"
โมโมโกะพูดอย่างรวดเร็วติดจรวดแทบไม่ได้หายใจมิยาบิไม่ได้รับคำแต่อย่างใดเธอมองตามโมโมโกะอย่างทึ่งๆในความสามารถ
แกร๊ก..
เสียงประตูห้องเปิดออกร่างของใครบางคนวิ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ด้วยความไม่ทันระวังทำให้เธอวิ่งชนเข้ากับมิยาบิที่ยืนทื่อเป็นเสาหินล้มลงไป
"อะ..โอ๊ยเจ็บๆๆ..อุ๊ย!ขอโทษค่ะ.."
เธอรีบผุดลุกขึ้นมาจากท่าก้นจ้ำเบ้าแล้วโค้งให้มิยาบิเป็นการใหญ่ โมโมโกะมองเหตุการณ์นี้อย่างเซ็งๆราวกับมันเกิดขึ้นเป็นประจำแต่เมื่อสาวน้อยจอมซุ่มซ่ามเงยหน้าขึ้นมาเห็นสภาพของห้องในตอนนี้ เธอก็ทำท่าจะล้มลงไปอีกรอบ ทำให้มิยาบิต้องประคองเธอไว้หน้าสวยๆของมิยาบิเข้ามาใกล้เธอซะเหลือเกินจนทำให้ใบหน้าคล้ำแดดของเมดสาวแดงปรี๊ดขึ้นมาก่อนที่ใบหน้าของสาวน้อยซุ่มซ่ามคนนี้จะกลายเป็น มะเขือเทศสุกเต็มรูปแบบ โมโมโกะก็ได้เรียกเธอขึ้นมา
"เอ้าๆๆมัวทำอะไรอยู่ล่ะนั่น คุณโทกุนากะ จินามิ...ฉันให้เธอมาเก็บห้องนะไม่ใช่มาเล่นจ้องหน้า...กะยัยนั่น"
"นายจ้างโหดร้าย..."
"อะไรยะนัทสึยากิ!!!"
"เปล่านี่ฉันแค่พูดลอยๆ.."
มิยาบิเปิดสังเวียนโต้วาทีระหว่างเธอกับคุณหนูสุดแสบอีกครั้งพร้อมกับปล่อยมือที่ประคองจินามิออก จินามิเมดสาวน้อยรีบผละออกจากมิยาบิแล้วก้มหน้างุดๆเก็บของในห้องของโมโมโกะมือเป็นพัลวันโดยที่ระหว่างนั้นก็ต้องเจอกับเวทีโต้วาทีสองฝั่ง ที่ข้างหนึ่งนำโดยคุณหนูสึกุนากะ โมโมโกะและอีกข้างหนึ่งก็คือผู้หญิงคนที่เธอทำซุ่มซ่ามด้วยเมื่อครู่นี้
"หยุดเลยนะนัทสึยากิ!กฎข้อที่สองห้าม-ต่อ-ล้อ-ต่อ-เถียง-กับ-ฉัน" โมโมโกะเดินปึงปังเข้าไปหามิยาบิและเริ่มตั้งกฎข้อสองขึ้นมาทันที
"รับทราบค่ะ...แต่ดูเหมือนคุณหนูโมโมโกะจะทำลายกฎข้อหนึ่งของตัวเองไปแล้วล่ะนะ..นี่มันน่าจะใกล้กว่าสามเมตรนะฉันว่า"
มิยาบิพูดด้วยสีหน้าเย็นชาที่กวนประสาทโมโมโกะเป็นที่สุดสีหน้าของโมโมโกะตอนนี้เหมือนโดนค้อนปอนด์อันใหญ่ๆทุบเข้าให้ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เธอเป็นคนสั่งมิยาบิเองว่าห้ามเข้าใกล้เธอเกินสามเมตร แต่ตอนนี้เธอกลับเป็นคนเดินฉับๆเข้าไปหามิยาบิเอง ด้วยความโมโหปนหมั่นไส้เธอจึงหยิบของที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นขึ้นมาเเล้วเริ่มปาไปที่มิยาบิอีกระลอก
"ยัยบ้านี่!นี่เเน่ะๆๆ..ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"
"คะ..คุณหนูคะ หยุดเถอะค่าาาา แง้ๆๆๆๆสงสารฉันเถอะค่า" บรรยากาศภายในห้องตอนนี้วุ่นวายซะยิ่งกว่าเวลาพักกลางวันในโรงอาหารของโรงเรียนซะอีก
..ให้ตายสิวันแรกก็ผูกมิตรกันได้ดีขนาดนี้เชียว..
..คุณพ่อนะคุณพ่อ!..พระเจ้าขานี่ฉันต้องอยู่กับยัยบ้านี่อีกตั้งหลายเดือนหรอเนี่ย!..
..เมื่อไรจะเลิกปาซะทีละเนี่ยขี้เกียจเก็บแล้วน้าาาา..
--------------
*สาเหตุที่มิยาบิเรียกโมโมโกะว่ายัยลูกท้อนั้น ก็เพราะว่า ในภาษาญี่ปุ่นโมโมะ แปลว่า"ลูกท้อ"นั่นเองขอรับ และคำว่าโกะก็แปลว่า"เด็ก"ซึ่งเป็นคำยอดฮิตในการตั้งชื่อเด็กผู้หญิงทีเดียว ในที่นี้รวมกันง่ายๆเลยว่าเด็กหญิงลูกท้ออะไรประมาณนั้น มิยาบิจึงเรียกโมโมโกะว่า ยัยลูกท้อซะเลย
บางท่านที่ Expert ภาษาญี่ปุ่นแล้วคงไม่ต้องอธิบายอะไรกันมากแหละแหะๆ แต่เพื่อไว้สำหรับคนที่ไม่รู้เป็นเกร็ดเล็กๆน้อยๆฮับ ^_^
ความคิดเห็น