คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Volume~3
"ฉันไปนะริซาโกะ อยู่บ้านดีๆอย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้าล่ะ"
"ฉันรู้แล้วล่ะค่ะมิยาบิล่ะก็อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆสิคะ" ริซาโกะหน้ามุ่ยอยู่หน้าประตูบ้านยืนส่งมิยาบิที่เดินลับไปอย่างรวดเร็ว สักพักนึงเธอก็ยิ้มขึ้นมาน้อยๆแล้วหันหลังกลับเข้าบ้านไป
"...โทรเรียกม่าจังมาอยู่เป็นเพื่อนดีกว่า"
ครืด!!
บานประตูเลื่อนออกเผยให้เห็นร่างของ สึกุนากะ จิน กำลังนั่งจิบชาอยู่ในห้องอย่างสบายอารมณ์รุมล้อมไปด้วยบริวารอีกเป็นสิบๆคน คุมาอิ เก็นโซยืนกำกับอยู่ที่ด้านขวาของนายตนเอง
"ท่านสึกุนากะ ครับ คุณ นัทสึยากิ มิยาบิ มาถึงแล้วครับ" ลูกน้องของเขาเข้ามาบอกข่าวสารเขาทำมือเป็นเชิงบอกว่าให้เข้ามาได้ ลูกน้องเขาจึงกลับออกไป
จิน เรียกคนใช้ผู้หญิงสองคนให้ไปตามโมโมโกะลงมา เวลาเดียวกันนั้นแขกผู้มาเยือนก็เดินเข้ามาพอดี
"โอ้..มิยาบิ..มือดีหมายเลขหนึ่งของฉันดีใจนะที่ได้เจอกันอีก" จินผายมือเชิญให้มิยาบินั่งลง
"เช่นกันท่านจิน" คำพูดตอบสั้นๆนั้นทำให้จินต้องหาเรื่องอื่นมาคุยต่อให้ยาวขึ้น
"เอ่อ..ฉันดีใจนะที่เธอกลับมาทำงานให้ฉันเหมือนเดิม ..และก็ต้องเสียใจกับเรื่องของซากิคู่หูของเธอด้วย" เมื่อได้ยินชื่อซากิ สีหน้าที่เย็นชาอยู่แล้วของมิยาบิก็ได้ดูเยียบเย็นลงกว่าเดิม ความงดงามของนางฟ้าบนสีหน้าไร้ความรู้สึกนั้น มันได้ดึงดูดสายตาคนทั้งห้องโถงนี้ให้หันมองมาทางเธอเป็นสายตาเดียวกัน แต่คงไม่มีใครจะกล้ามายุ่งย่ามกับตำนานแห่งสึกุนากะผู้ซึ่งกลับคืนมาคนนี้หรอก
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ..ที่ฉันกลับมาก็เพราะฉันต้องการเงินไปดูแลส่งริซาโกะเรียนเท่านั้น"
"อืมเด็กริซาโกะน้องสาวของซากิอย่างนั้นน่ะหรอ...เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะฉันยินดีที่จะดูเเลเรื่องนั้นให้ถ้าเธอแค่อยู่ดูเเลลูกสาวฉัน"
"....บอดี้การ์ดอย่างงั้นน่ะสิ" จินพยักหน้าเป็นเชิงรับ
"นานเท่าไรล่ะ"
" คงซักประมาณแปดไม่ก็เก้าเดือนระหว่างที่ฉันไปดูแลกิจการบ่อนคาสิโนที่ทางใต้น่ะแหละ...จะได้ขยับขยายพื้นที่เขตปกครองให้มากขึ้นด้วย"
ครืด!!
ระหว่างการสนทนานั้นเสียงประตูบานเลื่อนก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับโมโมโกะเเละยูรินะที่เดินตามเข้ามา สึกุนากะ จิน หันไปทักทายลูกสาวก่อนจะแนะนำคนข้างๆ
"อ้าว!โมโมโกะพอดีเลย....มานี่ๆพ่อจะเเนะนำให้รู้จัก..."
"นี่เธอ!!"
ก่อนที่พ่อของเธอจะพูดจบเธอก็ตะโกนขึ้นมาดังลั่น มองไปที่มิยาบิอย่างไม่เชื่อสายตา เช่นเดียวกันกับมิยาบิที่ออกจะดูงงงันเล็กน้อยก่อนจะรีบปรับสีหน้า ให้กลับเป็นปกติและจ้องตอบโมโมโกะ
ยูรินะมองไปที่มิยาบิทีโมโมโกะทีด้วยความตกใจไม่แพ้กัน ที่ในหัวตอนนี้กำลังรีบหาทางแก้สถานการณ์ เพราะถ้าทั้งสองคนพูดอะไรกันไปมากกว่านี้ เรื่องเมื่อคืนนี้ต้องแตกอย่างแน่ๆ
ขณะที่ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องกว้างๆ คนที่ดูจะไม่มีท่าทีว่าจะเข้าใจกับเหตุการณ์นี้มากที่สุดคงจะหนีไม่พ้นสึกุนากะ จิน
"เอ่อ...รู้จักกันแล้วหรอ" จินเปรยขึ้นเป็นเชิงถามแต่อันที่จริงคงจะเพื่อแก้ข้อสงสัยของตนเองเสียมากกว่า
"ยัยเนี่...----อะ..โอ๊ย" ก่อนที่โมโมโกะจะหลุดอะไรไปมากกว่านี้ยูรินะก็ต้องบิดเข้าที่แขนซ้ายของโมโมโกะอย่างไม่มีทางเลือก เธอกระซิบเบาๆที่หูของคุณหนูของเธอ
" ขอโทษนะคะคุณหนูแต่คุณหนูอย่าลืมสิคะว่าเราจะให้ท่านสึกุนากะรู้เรื่องเมื่อคืนไม่ได้เด็ดขาด"
โมโมโกะลูบแขนข้างที่ยูรินะบิดไปมาพร้อมกับหันหน้าไปทางมิยาบิอีกทีก่อนจะค้อนไปทางอื่นอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของลูกสาวตัวแสบ ทำให้จินยิ่งเกิดอาการงงเข้าไปใหญ่ ยูรินะรีบผลักโมโมโกะให้ค่อยๆเดินเข้าไปข้างๆ สึกุนากะ จิน แล้วนั่งลงช้าๆ
ขณะนั้นเองยูรินะได้มองตาของมิยาบิและภาวนาส่งเป็นกระเเสจิตให้เธอเชิงว่า
-ขอร้องล่ะอย่าพูดอะไรเรื่องเมื่อคืนนี้ไปนะ-
ซึ่งแม้จะไม่ได้รับข้อความที่ถูกต้องจากยูรินะมาแต่ก็ดูเหมือนว่ามิยาบิจะเข้าใจอะไรบ้างจึงได้เเต่นั่งเงียบรักษามาดต่อไป แต่เธอก็ไม่วายที่จะเริ่มสงครามจ้องตากับโมโมโกะ ความเงียบน่าอึดอัดเข้ามาปกคลุมห้องนี้ไว้อีกครั้งก่อนที่บุคคลที่ใหญ่ที่สุดในห้องจะทนไม่ไหวเริ่มบทสนทนาขึ้นมา เขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ลูกสาวสุดที่รักฟัง
"อะไรนะคะคุณพ่อ!!จะทิ้งหนูไว้ตั้งแปดเก้าเดือนให้อยู่กับยัยเนี่ยอ่ะนะคะ!" เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากผู้เป็นพ่อโมโมโกะก็ถึงกับยืนขึ้นแล้วชี้มือไปทางมิยาบิอย่างไม่พอใจ
"เสียมารยาทน่ะโมโมโกะ ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้พ่อก็ยังไม่เห็นมิยาบิเค้าจะทำอะไรลูกเลย มีแต่ลูกน่ะที่โวยวายใส่เค้าข้างเดียว"
"แต่คุณพ่อคะ!!"
"โมโมโกะนั่งลง!"
จินปรามลูกสาวเสียงดุซึ่งก็ทำให้โมโมโกะต้องจำใจนั่งลง ยูรินะที่ดูสถานการณ์อยู่ก็คอยมองอย่างเป็นห่วง เเวบหนึ่งที่เธอเหลือบไปทางเบื้องขวาของสึกุนากะ จิน ชายผู้ซึ่งเป็นพ่อของเธอมองมาที่เธอสายตานั้นราวกับจะรู้ทุกเรื่องราวซึ่งทำให้ยูรินะต้องรีบหลุบตาต่ำลงมา
"พ่อน่ะมีความจำเป็นที่ต้องไป...ขอให้เข้าใจไว้ด้วย..และก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะพ่อได้ให้นัทสึยากิ มิยาบิ คนนี้มาทำหน้าที่ดูแลลูกตลอดเวลาที่พ่อไม่อยู่แล้ว"
"คุณพ่อคะ....." โมโมโกะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ใส่พ่อของเธอมิยาบิมองตามใบหน้านั้นช้าๆก่อนที่คิดจะเอ่ยอะไรบางอย่างแต่ตัดสินใจที่จะไม่พูดออกไป
"วันนี้พ่อจะออกเดินทางแล้วนะ..อ่าใช่ยูรินะฉันขอตัวท่านพ่อของเธอไปด้วยนะอยู่ที่นี่น่ะก็ช่วยดูแลโมโมโกะด้วยอีกคนถือเป็นกำลังเสริมก็แล้วกัน"
ยูรินะเหลือบไปที่พ่อของเธอหนึ่งทีก่อนจะรับคำของสึกุนากะ จิน
"อ่าใช่...เพื่อความสะดวกนะมิยาบิก็ย้ายมาอยู่เรือนใหญ่สึกุนากะวันนี้ได้เลย เดี๋ยวฉันจะให้คนใช้จัดห้องใหม่ให้ข้างๆกับโมโมโกะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจะได้ดูแลกันได้ทันท่วงที"
"แต่ริซาโกะ..."
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงฉันโอนเข้าบัญชีให้แล้วสามล้านของเดือนแรก แล้วต่อไปก็จะโอนให้ทุกๆเดือน"
"ไม่ใช่อย่างนั้นท่านจิน..แต่ถ้าย้ายมาริซาโกะก็จะต้องอยู่คนเดียว" มิยาบิพูดขึ้นสีหน้าเย็นๆ ทำให้โมโมโกะนึกหมั่นไส้ขึ้นมาแวบนึงว่าคนๆนี้ทำหน้าตาอย่างอื่นไม่เป็นรึยังไงนะ
"อ้อ.. เรื่องนั้นล่ะก็ให้ย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนเล็กด้านตะวันออกก็ได้ห้องว่างมีเยอะแยะเลยล่ะ ..แค่นี้ก็เรียบร้อยทุกอย่างแล้วใช่ไหม" มิยาบิพยักหน้าให้จินหนึ่งทีก่อนจะหันไปทางด้านโมโมโกะ เธอหยุดพักถอนหายใจอย่างจงใจให้โมโมโกะเห็นทีหนึ่งก่อนจะตัดใจโค้งหัวให้โมโมโกะ คุณหนูจอมแสบคิ้วกระตุกทีหนึ่งก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ
"ฝากตัวด้วยค่ะ..คุณหนูสึกุนากะ โมโมโกะ" มิยาบิพูดเสียงเย็นแฝงไว้ด้วยความกวนประสาทที่จะมีก็แต่เพียงโมโมโกะรับรู้ได้เท่านั้นทำให้เธอหมั่นไส้คนๆนี้ไปยิ่งกว่าเดิมอีก เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่นิ่งเฉยของโมโมโกะ พ่อของเธอก็ต้องส่งสายตาดุๆมาทางเธอก่อนจะกระแอมเบาๆเป็นคำเตือนให้แก่ลูกสาว เมื่อเห็นดังนั้นโมโมโกะก็ต้องจำใจหันไปหามิยาบิพร้อมกับเอ่ยคำฝากฝังตัวด้วยเสียงตะกุกตะกักอย่างไม่พอใจ
"ฝะ...ฝะ..ฝากตัวด้วยค่ะคุณ นะ..นัทสึยากิ มินามิ"
"นัทสึยากิ มิยาบิค่ะ" โมโมโกะหน้าแดงขึ้นมาเพราะเสียฟอร์มที่ต้องให้คู่อริมาแก้ชื่อที่เธอเรียกผิด จินยิ้มให้นิดๆกับความเป๋อของลูกสาวก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเธอทีหนึ่งแล้วลุกขึ้น
"เอาล่ะได้เวลาแล้วพ่อต้องไปแล้วนะโมโมโกะแล้วจะส่งของและก็เมลมาให้บ่อยๆ..ไม่ต้องไปส่งนะ" โมโมโกะสีหน้าเศร้าลงนิดนึง
..ลืมแล้วหรอคะคุณพ่อ..
"อ้อ...สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะลูกรัก" จบคำนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโมโมโกะเธอลุกขึ้นกระโดดหอมแก้มของพ่อเธอฟอดใหญ่ก่อนที่พวกลูกน้องและพ่อของเธอจะออกไป
"ยูรินะ..เดี๋ยวตามออกมานี่หน่อย"
คุมาอิ เก็นโซ ผู้ออกไปเป็นคนสุดท้ายเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไปโดยไม่หันมามอง ยูรินะมองตามแล้วรีบรุดตามออกไป ขณะนี้ห้องโถงกว้างใหญ่ที่เมื่อครู่เต็มไปด้วยผู้คน ตอนนี้ก็เหลือแค่เพียงมิยาบิที่นั่งจิบชาที่ดูเหมือนจะเย็นชืดลงแล้วอยู่กับโมโมโกะที่กำลังจ้องเธอไม่วางตา ขณะที่เธอกำลังจะเปิดปากพูดมิยาบิก็แทรกขึ้นมาก่อน
"หยุดเลยคุณหนูน้อยฉันรู้ว่าเธอจะพูดว่าอะไรเพราะฉะนั้นไม่ต้อง"
"ฉันจะพูดอะไรยะ!!"
"เธอกำลังจะเรียกฉันว่ายัยบ้าน่ะสิ..หรือไม่ก็อาจจะเป็นอะไรที่พิลึกๆฟังดูแล้วไม่เข้าหูน่ะ"
มิยาบิยังคงนั่งอย่างสบายอารมณ์ต่อไปในขณะที่โมโมโกะเดือดพล่านเพราะถูกมิยาบิเดาทางถูกแต่เธอก็ไม่วายที่จะพูดคำนั้นออกมา
"ยัยบ้า!!" มิยาบิวางถ้วยชาลงก่อนจะเดินไปหาโมโมโกะช้าๆโมโมโกะรีบถอยครูดออกมาเพราะกลัวว่าจะโดนเหมือนเมื่อคืน
"รู้แล้วน่าไม่ต้องย้ำ ชื่อฉันน่ะก็มี เรียกยัยบ้าอย่างเดียวน่ะฉันคงไม่ค่อยจะถูกใจเท่าไรนะคุณหนูโมโมโกะ"
"กล้าดียังไงมาเรียกชื่อฉันยะ!" มิยาบิเดินรุดหน้าเข้าไปหาโมโมโกะอีกขณะที่โมโมโกะก็ถอยเข้าไปจนถึงมุมห้องของห้องที่กว้างใหญ่มิยาบิคว้าแขนเธอไว้แบบไม่ให้ทันตังตัว
"กล้าสิยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนานเพราะฉะนั้น เรียกฉันให้ฉันดีๆหน่อยก็ได้นะคุณหนูโมโมโกะ" โมโมโกะสะบัดแขนอย่างแรงในใจเธอกำลังคิดอยู่ว่าทำไมพ่อของเธอถึงได้ให้คนน่ากลัวเเบบนี้มาดูแลเธอกันนะ
"ปล่อยนะ!!ยัยบ้าๆๆๆ.." เธอสะบัดแขนให้แรงขึ้นอีกแต่ก็ไม่เป็นผล
"ให้ตายสิเธอนี่มันพูดยากเย็นกันจริงๆเลย ..จริงสิไอ้จูบเมื่อวานที่ว่าน่ะยังไม่ทันจะเสร็จสมบูรณ์เลยนี่ มาต่อกันดีกว่าน่ะจูบแรก..อ๊ะหรือที่สองของคุณหนูล่ะ"
"อ๊ายยย!หยุดเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า นี่ฉันเป็นเจ้านายเธอนะ!!!หยุดนะ..."
มิยาบิจับแขนอีกข้างของโมโมโกะไว้กดลงไปที่กำแพงโมโมโกะตาเบิกโพลงทันทีเมื่อได้ยินคำว่าจูบจากมิยาบิ เธอสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นและพยายามดิ้นรนแต่หน้าของมิยาบิก็โน้มลงมาใกล้เรื่อยๆ..เรื่อยๆๆ จนตอนนี้หน้าของพวกเธอห่างกันไม่ถึงเซ็น ลมหายใจร้อนๆของมิยาบิทำให้โมโมโกะที่หลับตาปี๋อยู่นั้นผ่อนคลายลง
แต่ก่อนที่ริมฝีปากของมิยาบิจะทาบทับลงกับริมฝีปากของโมโมโกะ มิยาบิก็รู้สึกถึงเเรงแขนที่หมดไปของโมโมโกะ เธอผละออกจากร่างของคุณหนูจอมโวยวาย ร่างของโมโมโกะทรุดลงมามิยาบิประคองร่างของเธอไว้
"เอ้า..ถึงกับเป็นลมเลยหรอยัยนี่...เฮอะท่าจะเล่นแรงไปแฮะเรา...เอาล่ะแล้วทีนี้ห้องของยัยคุณหนูนี่มันอยู่ไหนกันล่ะ"
มิยาบิบ่นอุบอิบก่อนจะอุ้มร่างไร้สติของโมโมโกะเดินออกจากห้องไป
------
ยูรินะได้เดินตามพ่อของเธอออกมาจนถึงบริเวณที่ไม่ไกลจากลานจอดเฮลิคอปเตอร์นัก เก็นโซหยุดฝีเท้าลง
"แกมีอะไรกับท่านนัทสึยากิอย่างนั้นหรอ..." เสียงเยียบเย็นนั้นถามขึ้น
"มะ...ไม่มีนี่คะท่านพ่อ" ยูรินะพูดปดพยายามหลุบตาลงให้ต่ำที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้เก็นโซอ่านสิ่งที่เธอคิดจากสายตาของเธอออก
"งั้นหรอ..อืม...ฉันแค่อยากจะบอกแกว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่น่ะ แกต้องยิ่งจับตาดูคุณหนูโมโมโกะไว้ให้ดีๆนะมีความคืบหน้าอะไรก็โทรมาบอกฉันเป็นระยะๆ...ฉันว่าแกคงไม่อยากน้อยหน้าท่านนัทสึยากิหรอกนะ"
"ทะ...ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะค่ะท่านพ่อ..หนูน่ะต้องดูแลคุณหนูเป็นอย่างดีอยู่แล้ว!!"
ยูรินะตวาดขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อเธอโดนนำไปเปรียบเทียบเรื่องการดูแลโมโมโกะกับผู้มาใหม่
"ขึ้นเสียงอย่างนั้นหรอ...ฮึ...ถ้าเป็นเรื่องของคุณหนูน่ะแม้แต่ฉันก็....อย่างนั้นสินะ"
"ขอประทานอภัยค่ะท่านพ่อคือว่าหนู..--" ยูรินะรีบโค้งขอโทษเป็นการใหญ่ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้นเก็นโซก็ยกมือขึ้นมาจุ๊ที่ปาก
"แกน่ะตามใจคุณหนูของแกซะทุกอย่าง..จนฉันกลัวซะจริงๆในอนาคตแกอาจทำให้ทุกอย่างล่มไม่เป็นท่า" รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของเก็นโซเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ยูรินะรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก
"ท่านพ่อคะ.." ก่อนจะเดินไปสมทบกับสึกุนากะ จิน เก็นโซก็หันมามองยูรินะก่อนทีนึงแล้วจากไป
..รอยยิ้มนั่นทำให้ท่านพ่อน่ากลัวเหลือเกิน...น่ากลัว...
ความคิดเห็น