คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Volume~2
"ไม่น่าซื้อไอ้นี่มาเลย..." ยูรินะมองของในมือมันเป็นสร้อยข้อมือสีหยกอันเล็กๆน่ารักที่ตั้งใจจะซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดของโมโมโกะในวันพรุ่งนี้
"โธ่เอ๊ย!!ช้าแล้วเรา" ยูริะกำลังวิ่งกลับมาพร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือชี้บอกเวลาสี่ทุ่มสิบห้าแล้ว ถึงสีหน้าจะบ่งบอกว่ารีบอย่างสุดๆจริงๆแต่เธอก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเหลือบไปมองของขวัญของโมโมโกะ เธอรีบนำมันใส่ถุงไว้แล้วยัดเข้าใส่กระเป๋าเมื่อวิ่งมาถึงที่นัดที่บอกให้โมโมโกะรอเธออยู่
"คุณหนูคะกลับกันเถอะ....." เสียงทั้งหมดของเธอหายไปในลำคอทันที โมโมโกะไม่อยู่ที่นี่
"คุณหนู!!" เธอวิ่งวุ่นไปทั่วทุกสถานที่ในงานที่ตอนนี้ร้านต่างๆเริ่มจะปิดตัวลงแล้วเธอวิ่งไปทุกๆที่ร้องเรียกหาโมโมโกะอย่างบ้าคลั่ง
..โธ่เว๊ย!ทั้งที่ท่านพ่อสั่งนักสั่งหนาแล้ว..ฉันยัง!!!ฉันไม่น่าใจอ่อนพาโมโมโกะมาเลย ทั้งๆที่รู้ตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆว่าโมโมโกะมีอันตรายอยู่รอบตัว..ยูรินะบ้าเอ๊ยถ้าโมโมโกะเป็นอะไรไปจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย!!!!!..
---
"แค่กๆๆ เธอเป็นใครหรอขอบใจที่ช่วยฉันไว้นะ" เด็กหญิงตัวเล็กๆสภาพที่เปียกโชกไปด้วยน้ำกำลังพูดกับเด็กผู้หญิงตัวโตกว่านิดนึงที่ตอนนี้ก็เปียกปอนไม่เเพ้กัน
"อืมไม่เป็นไรหรอกทีหลังก็ระวังตัวให้ตกน้ำป๋อมแป๋มอีกล่ะ" เด็กหญิงตัวโตกว่ายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"อื้ม"
"ว่าแต่เธอมาทำอะไรดึกๆดื่นๆคนเดียวล่ะมากับคุณแม่รึเปล่า...คุณแม่อยู่ไหนล่ะ"
"ฉันไม่มีแม่หรอก" เด็กหญิงตัวเล็กหน้าเศร้าสลดลง
"เอ่อ..งั้นหรอ...ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ"
"งั้นฉันไปนะ"
"อ๊ะเดี๋ยวสิ..เดี๋ยวสิ..เดี๋ยว...."
เลนส์ที่พร่ามัวค่อยๆปรับสภาพชัดเจนขึ้นๆตอนนี้ริมฝีปากบางๆของเธอกำลังถูกประกบอยู่โดยผู้หญิงแปลกหน้า
"อู๊!!!!"
ปึ๊ก!
โมโมโกะออกแรงผลักมหาศาลใส่คนตรงหน้า ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัวทำให้หญิงสาวนิรนามกระเด็นล้มลงไปอยู่ข้างๆบนพื้นหญ้า
ที่ๆเธออยู่ตอนนี้ห่างไกลกับจุดที่ชายชุดดำสองคนปองร้ายเธอพอสมควร โมโมโกะไม่รอช้ารีบลุกขึ้นแต่ด้วยสภาพชุดยูคาตะที่เปียกโชก
ทำให้เธอเซถลาล้มลงบนหญ้าอีกที หญิงสาวที่ถูกเธอผลักล้มลงค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเธออย่างช้าๆความมืดทำให้มองเห็นหน้ากันไม่ถนัดนัก
แต่โมโมโกะรู้สึกได้ถึงสายตาเย็นๆน่าขนลุกที่ส่งมาให้เธอได้
"นี่ฉันเป็นคนช่วยเธอไว้นะ..นี่หรอคำขอบคุณน่ะ"
"..คะ..ใครจะไปรู้ล่ะก็ฉันเห็นเธอกำลังจูบฉันอยู่นี่นาฉันก็ต้องตกใจสิยะ.........จูบ..!!!!นี่เธอจูบฉันหรอ!!!!"
"จะบ้าหรอยัยบ๊องฉันผายปอดให้เธอต่างหากเล่า"
"เอาจูบเเรกของฉันคืนมานะยะ!!!" ดูเหมือนโมโมโกะจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเธอลุกขึ้นไปกระชากคอเสื้อ
ของคนตรงหน้าแต่ด้วยความที่เตี้ยกว่า จึงต้องเงยหน้าขึ้นมองสายตาประสานกันในความมืด
"ยัยคุณหนูอ่อนต่อโลกผายปอดใครเค้าถือกันล่ะ.." ร่างสูงตอบกลับเสียงแข็งและมองเธออย่างไม่สะทกสะท้าน
"แต่ฉันถือย่ะ!!!" ผู้หญิงร่างสูงกว่าหลับตาลงซักพักนึงอย่างสุดทนก่อนจะรวบแขนโมโมโกะไว้แล้วดันเธอให้ล้มตัวลงบนพื้นหญ้า
"ถือนักใช่มั๊ย!!มานี่งั้นคราวนี้ฉันจะทำให้มันเป็นจูบจริงๆไม่ใช่เเค่ผายปอด"
"อ๊ะ!จะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยนะยัยผู้หญิงโรคจิต!!ปล่อยยย" โมโมโกะขัดขืนอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะหยุดลงเพราะเเสงไฟจากถนนที่ส่องมากระทบเข้ากับใบหน้าของคนที่
คร่อมทับเธออยู่พอดี ใบหน้าที่งดงามราวกับนางฟ้าสะกดเธอไว้เสียอยู่หมัด แต่ที่มากกว่านั้นก็คือมันช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
หน้าของของหญิงสาวค่อยๆโน้มลงมาช้าๆทำให้เธอตื่นจากภวังค์ได้แต่เบือนหน้าหลับตาปี๋
ผัวะ!!
เท้าของใครบางคนฟาดเข้าไปที่ซี่โครงของผู้หญิงนิรนามคนนี้ทำให้เธอหลุดพ้นจากสภาพที่คร่อมอยู่บนตัวของโมโมโกะ
"แก!!กล้าดียังไงจะล่วงเกินคุณหนูน่ะ..สารเลว!" ยูรินะที่วิ่งตามมาเห็นภาพนี้พอดีจึงวิ่งเข้ามาช่วยเหลือเธอขึ้นคร่อมทับคนที่เธอเรียกว่าสารเลวคนนี้แล้วกระหน่ำต่อย
ไม่ยั้งก่อนที่ผู้ที่อยู่เบื้องล่างจะตั้งหลักได้รวบมือของยูรินะไว้จับลุกขึ้นบิดตัวไว้ให้ร่างของเธอมาอยู่ข้างหลังยูรินะร้องด้วยความเจ็บปวด
"เธอเรียกใครว่าสารเลวน่ะ!" เสียงแห่งความไม่พอใจดังขึ้นเบื้องหลังของยูรินะ แขนของเธอบิดแรงกว่าเดิมยูรินะกลั้นเสียงร้องไว้ไม่ให้แสดงความอ่อนแอของตัวเองออกมา
"ปล่อยยูรินจังเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวผู้ไม่ญาติดีหันมาทางโมโมโกะที่ตอนนี้ทำสีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอก่อนจะปล่อยยูรินะให้เป็นอิสระโมโมโกะรีบวิ่งเข้าไปประคองยูรินะที่ทำท่าเหมือนจะล้มลง
"เป็นยังไงบ้างอ่ะยูรินจัง" เธอถามด้วยความเป็นห่วงเเต่ตอนนี้ยูรินะสนใจบุคคลที่สามตรงหน้ามากกว่า
"แกเป็นใครเป็นคนที่ถูกสั่งมาให้จับคุณหนูงั้นหรอ!" ยูรินะตวาดเสียงเเข็งขนาดที่โมโมโกะต้องสะดุ้งเฮือกเพราะยูรินะไม่เคยเป็นอย่างงี้มาก่อน แต่ปฏิกิริยาของคนตรงหน้านั้นทั้งเยือกเย็นและ เงียบขรึมที่มุมปากของเธอนั้นมีเลือดไหลออกมาถึงคางเธอยกแขนเสื้อที่ชุ่มน้ำขึ้นมาเช็ดช้าๆก่อนจะตอบกลับไป
"..ฉันก็แค่ผ่านมาแล้วเห็นยัยนี่โดนผู้ชายสองคนรุมทำร้ายเท่านั้นเอง..พอพลาดท่าตกน้ำ..แล้วฉันก็....ช่วยไว้แต่พอลุกขึ้นมาได้ก็โวยวายใส่ฉันชุดใหญ่" หญิงสาวนิรนามเว้นเรื่องที่เธอช่วยผายปอดให้โมโมโกะไว้เมื่อคุณหนูเอาแต่ใจจ้องเธอเขม็ง ยูรินะมองที่สภาพที่เปียกปอนของเธอและคุณหนูของเธอก่อนจะเหลือบมาดูที่นาฬิกาถ้าช้ากว่านี้ต้องกลับไม่ทันเเน่ๆ
"เอาเถอะ..ถ้าที่เธอเล่ามาเป็นความจริงก็ถือว่าหายกันแล้วกัน"
"คุณหนูคะเรารีบไปกันดีกว่าค่ะ!"
ยูรินะกับโมโมโกะรีบเดินออกมาจากบริเวรนั้นตอนที่สวนกันหญิงสาวก็ได้พูดขึ้นเบาๆให้ได้ยินกันสองคนแค่เธอกับโมโมโกะเท่านั้น
"ถ้าเป็นไปได้นะคุณหนูน้อยกลับบ้านไปอย่าเพิ่งแปรงฟันนะ..รสหอมหวานมันจะได้ติดอยู่นานๆ" จบคำนั้นเลือดทั่วร่างก็ขึ้นมารวมกันที่ใบหน้าของเธอ โมโมโกะถลึงตาใส่เจ้าของคำพูดกวนประสาทนี้
"ยัยบ้าเอ๊ย.." เธอขยับปากด่าเเบบไม่มีเสียงก่อนจะค้อนอย่างแรงและวิ่งลับไปพร้อมกับยูรินะ
___
แอ๊ด...
"มิยาบิกลับมาแล้วหรอ..ว้าย!ตายแล้วทำไมที่หน้ามีแผลแล้วตัวก็เปียกโชกอย่างงั้นล่ะคะรออยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปหยิบผ้าขนหนูกับกล่องยามานะคะ" เด็กหญิงตัวเล็กวิ่งหายลับขึ้นบันไดไปชั้นบนของบ้านมิยาบิมองตามร่างนั้นไปไปก่อนที่จะสายตาแล้วเขยื้อนตัวเองให้มานอนแผ่หราอยู่บนโซฟา ไม่นานนักร่างเล็กๆที่พึ่งจากไปก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนโตแล้วก็กล่องปฐมพยาบาล
"ตายแล้ว!ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะมิยาบิตัวเปียกแบบนั้นเดี๋ยวโซฟาก็เสียหมดหรอกค่ะ" ร่างเล็กๆพยายามออกแรงดึงให้เธอลงมาจากโซฟาผู้เคราะห์ร้ายแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเอาซะเลย
"ช่างเถอะน่าริซาโกะฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ..ส่งผ้าขนหนูนั่นมาที" ริซาโกะทำหน้ามุ่ยนั่งลงเปิดกล่องปฐมพยาบาล พร้อมกับยื่นผ้าขนหนูในมือให้อย่างเสียไม่ได้ มิยาบิรับมันมาแล้วลุกขึ้นนั่งเช็ดผมริซาโกะมองเธอไปยิ้มไป
"ยิ้มอะไร..มีอะไรน่ายิ้ม" มิยาบิถามขึ้นยังคงรักษามาดขรึมไว้
"ปะ..เปล่านี่คะ...ว่าแต่มิยาบิไปทำอะไรมาคะถึงได้สภาพแบบนี้" ริซาโกะพูดไปพลางเช็ดแผลให้มิยาบิไป
"ตอนแรกฉันกะว่าจะไปซื้อของนิดหน่อยแต่ดันเจอกับบุคคลแสนงี่เง่าเข้าน่ะสิ..อะ..โอ๊ยเบาๆหน่อย"
"อ๊ะ!ขอโทษค่ะ...แล้ว..เอ่อ..บุคคลแสนงี่เง่าคนนั้นทำร้ายมิยาบิหรอคะ" ริซาโกะถามสีหน้าจริงจังอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทน
"ช่างมันเถอะอย่าไปใส่ใจเลย...."มิยาบิตอบขึ้นพร้อมๆกับตอนที่ริซาโกะปิดกล่องปฐมพยาบาลพอดี
"เอาละเสร็จแล้วค่ะ...อย่าลืมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะคะพรุ่งนี้ต้องไปทำงานนี่เดี๋ยวจะไม่สบายเอา.."
"อื้อ..นี่เดี๋ยว..ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาฉันไม่อยู่บ้านน่ะให้ใส่กลอนไว้ด้วย...ถ้าเมื่อกี้คนที่เข้ามาไม่ใช่ฉันจะทำยังไง" มิยาบิพูดเสียงดุใส่ ริซาโกะทำท่ายกมือไหว้เธอทีนึง ก่อนจะหยิบกล่องปฐมพยาบาลแล้วลุกจากไปมิยาบิถอนหายใจล้มตัวลงไปที่โซฟาชื้นๆอีกรอบ ก่อนจะหลับตาลง
..ยัยเด็กแสบนั่น....วันนี้มันวันซวยอะไรกันนะเฮ้อ..
_
ยูรินะและโมโมโกะวิ่งกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลสึกุนากะได้ทันเวลา
ทั้งสองคนใช้ทางลับที่เข้าออกกันอยู่เป็นประจำ เพื่อเข้ามา เมื่อมาถึงห้องของโมโมโกะ
"แฮ่กๆๆ....เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะยูรินจัง" โมโมโกะหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมที่เปียกของเธอ ด้วยอาการที่ยังไม่หายหอบและหันไปพูดกับยูรินะ
"อ่ะค่ะแต่ดูเหมือนว่าจะรอดตัวแล้วนะคะ"
"อื้ม..งั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ..วันนี้ขอบใจมากๆเลยนะจ๊ะยูรินจัง" โมโมโกะยกมือขึ้นขอบคุณยูรินะเป็นการใหญ่ ก่อนจะรี่เข้าห้องน้ำไป ยูรินะมองตามคุณหนูของเธอจนลับตาก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
เธอเหลือบมองไปที่ข้อมือที่บวมแดงของเธอแล้วทำหน้าครุ่นคิด
..ฝากรอยบอบช้ำไว้กับฉันได้ฝีมือดีไม่ใช่เล่นเลยแฮะ..ยัยนั่นเป็นใครกันนะ..
"ยูรินะ.." เสียงหนึ่งดังขึ้นมันทำให้เธอสะดุ้งโหยงและเสียวสันหลับวาบ
"ทะ..ท่านพ่อ" คุมาอิ เก็นโซ ค่อยๆย่างเท้าเข้ามาหาลูกสาวของตนด้วยสีหน้าที่เยียบเย็น
"มาตรวจห้องคุณหนูหรอคะ..." ยูรินะรีบซ่อนมือไว้ข้างหลังแต่ก็ยังไม่พ้นสายตาของผู้เป็นพ่อ
"ไปโดนอะไรมา"
"คือว่าหนู...หกล้ม"
"ฮ่าๆ คนอย่างแกเนี่ยนะจะหกล้ม แกคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าแกไปทำอะไรมา" ใบหน้าที่ไร้อารมณ์แค่นหัวเราะ
"ทะ..ท่านพ่อคะคือว่า---"
เพี๊ยะ!!
ฝ่ามืออันหยาบกร้านของชายผู้ซึ่งเป็นพ่อฟาดลงมาที่ใบหน้าของยูรินะอย่างแรง จนหน้าของเธอหันไปตามแรงของฝ่ามือ
"แกคิดว่าแกกำลังทำอะไรอยู่รู้บ้างไหม ....ตอบมาซิแกเป็นลูกของใคร" แม้จะลงไม้ลงมือกับลูกสาวของตัวเองไป แต่ชายผู้นี้ก็คงยังไม่เปลี่ยนสีหน้า เสียงของเขาก็ยังคงเย็นยะเยือกเช่นเดิม
".....คุมาอิ เก็นโซ ค่ะ" ยูรินะตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่มือที่กุมแก้มข้างที่โดนตบของเธอสั่นเทา ในโลกนี้คนที่เธอเกรงกลัวและเคารพมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นท่านพ่อของเธอ
"แกก็รู้ดีนี่นาที่ฉันส่งแกมาก็เพื่อให้แกดูเเลคุณหนูโมโมโกะ...."
"หนูผิดไปแล้วค่ะท่านพ่อ" เธอตอบกลับไปด้วยเสียงที่สั่นเทาแทบจะประคองไว้ไม่อยู่
"ฉันไม่ต้องการคำแก้ตัวพล่อยๆแบบขอไปที..... ฉันจะถือว่านี่เป็นครั้งแรกที่แกทำผิด ฉันจะให้โอกาสแกนะเรื่องนี้ฉันจะเก็บไว้เป็นความลับไม่ให้ท่านสึกุนากะรู้" พูดจบเขาก็เดินหันหลังไปโดยแม้ไม่เหลียวหลังมอง
"...หวังว่าคงจะไม่มีคราวหน้าล่ะ..ยูรินะ.."
ยูรินะคุกเข่าลงก้มกราบหน้าผากแนบพื้น ตรงนั้นที่ท่านพ่อของเธอเคยยืนน้ำตาของเธอไหลออกมาแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น
"ขอบพระคุณค่ะท่านพ่อ..."
ซ่า!!
เสียงของน้ำจากฝักบัวหล่นลงมากระเเทกพื้นกระเบื้องราคาเเพงอย่างไม่ขาดสายร่างขาวๆของคุณหนูสุดแสนจะเอาแต่ใจของตระกูลสึกุนากะกำลังยืนรับน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวนั่น อยู่ๆเธอก็ตะโกนขึ้นมาสุดเสียง
"โอ๊ยๆๆๆๆๆยัยบ้าๆๆ...กล้าดียังกันยะ!!!!มาพังความฝันอันสวยหรูของฉันน่ะ!" แขนเล็กๆของเธอรีบคว้าเอาแปรงสีฟันและก็ยาสีฟันมียี่ห้อมา
แล้วบีบยาสีฟันนั่นมาใส่แปรงเกือบครึ่งหลอด
"อ๊าดอี๊อ๊ะ..อ๊อไอ๊อั๊นอ๊าไอ๊อ๊บเอออัยอ๊าอ๊วยออมอ๊วยโออาดแอ๊มอวนอะอาดอนอั๊นอีกเอยเอี๊ยงงงงง!(ชาตินี้นะขอให้ฉันอย่าได้พบเจอยัยหน้าสวยจอมฉวยโอกาสแถมกวนระสาทคนนั้นอีกเลยเพี๊ยง!)" เธอพูดขึ้นในขณะที่แปรงอย่างไม่ยั้ง
"โธ่เอ๊ยจูบแรกของฉัน..เจ้าชายสุดหล่อในจินตนาการของฉัน..ฉากโรแมนติกๆของช้านนนนน..บ้าๆๆบ้าที่สุดเล๊ยยยยยยยยยยยย"
---------
*หมายเหตุ
อ้อ...จริงๆไอ้เรื่องผายปอดเนี่ย
เค้าจะผายกันเฉพาะคนที่หยุดหายใจเท่านั้นนะครับ
ส่วนใหญ่จะทำควบคู่ไปกับการปั๊มหัวใจน่ะ
ผมเห็นเราชอบให้ผายกันพร่ำเพื่อ
จริงๆมันคงไม่ฟื้นง่ายๆแบบนี้หรอกครับ
Quote เกร็ดความรู้เล็กๆน้อยจากผู้ใหญ่คนนึงมานะงับ
ความคิดเห็น