Be My Bodyguard [Yuri fiction]

ลำดับตอนที่ #1 : Volume~1

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้นร่างเล็กๆล้มลงสู่อ้อมแขนของร่างที่สูงกว่าเลือดนั้นไหลออกมาจากร่าง
เล็กๆนั้นไม่ขาดสาย

"ซากิ!!!ไม่นะ...เป็นเพราะฉันเธอถึงได้..." มือเล็กๆที่อ่อนแรงยกขึ้นมาแตะใบหน้าที่งดงามของเด็กสาวร่างสูงอย่างอ่อนโยน

"หะ..ห้ามพูดอย่างนี้นะ..ฉันน่ะรักมิยาบิที่สุดเพราะฉะนั้นถึงได้"

"บ้าๆๆน่าฉัน...ฉันก็รักซากิได้โปรดอย่าตายนะ..."

".........................." เหมือนข้อความนี้มันขาดหายไปมิยาบิไม่ได้ยินอะไรจากซากิ

"อะไรกัน..ซากิ"

"ฝากน้องสาวฉันด้วยนะ.."

รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่เสียงสุดท้ายและลมหายใจสุดท้ายจะหมดลงไป

"ไม่!!!"

___________________________


" ท่านสึกุนากะครับผมติดต่อกับคนผู้นั้นให้กลับมาทำงานกับเราเหมือนเดิมได้สำเร็จแล้วนะครับ" ชายร่างสูงไว้เครายาวค่อยๆหันหน้าไปหาชายฉกรรจ์วัยประมาณสี่สิบต้นๆผู้เป็นลูกน้องที่มาบอกข่าวสาร

" ดีมากเก็นโซทีนี้ฉันจะได้วางใจเรื่องลูกสาวฉันได้ซะที"

" วันเกิดคุณหนูในวันพรุ่งนี้เป็นโอกาสเสี่ยงมากที่สุดที่พวกมันจะบุกมาเอาตัวคุณหนูไปนะครับ"

"อืม ฉันรู้ฉันถึงได้ให้แกเอาตัวเขากลับมาเพื่อดูแลลูกสาวฉันก่อนที่ฉันจะไปยังไงล่ะ" เก็นโซพยักหน้ารับ

" ถึงตอนนี้จะปลอดภัยแค่ไหนแต่ช่วงวันนี้กับวันพรุ่งนี้อันตรายที่สุดที่พวกมันจะมาทำร้ายลูกฉันเพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามให้โมโมโกะออกไปไหนโดยเด็ดขาด..สั่งลูกแกให้ดูแลด้วยนะ"

"ครับ"

ถ้ากล่าวถึงตะกูลสึกุนากะแล้วล่ะก็ต้องนึกถึงแก๊งค์ยากูซ่าผู้ที่มีอิทธิพลยิ่งใหญ่ที่สุดในภาคจึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีกลุ่มมีอิทธิพลอื่นคอยตามรังควานโดยเฉพาะลูกสาวของ สึกุนากะ จิน "สึกุนากะ โมโมโกะ" ด้วยหน้าตาที่สะสวยและยิ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของจินด้วยแล้วล่ะก็ในแต่ละวันจะมีกลุ่มผู้มีอิทธิพลทุกระดับ บ้างก็จะมาจับตัวไปเรียกค่าไถ่บ้าง บ้างก็มาขอเธอแต่งงานมั่ง เมื่อไม่ได้ก็ต้องมีการแย่งตัวไป
จินจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องลูกสาวคนเดียวของเขา

__


"อะไรนะ!! คุณพ่อสั่งกักบริเวรฉันอีกแล้วหรอเดือนนี้เป็นรอบที่5แล้วนะที่ฉันจะออกไปไหนไม่ได้!!"

เด็กสาวตัวน้อยกำลังที่แสนจะเอาแต่ใจกำลังเกรี้ยวกราดอย่างโมโหโทโส
ใส่คุมาอิ ยูรินะเด็กสาวร่างสูงสง่าลูกสาวของคุมาอิ เก็นโซลูกน้องคนสนิท
ของพ่อโมโมโกะเธออยู่กับโมโมโกะมาตั้งแต่เด็กๆ
เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของโมโมโกะเลยก็ว่าได้

"ใจเย็นๆสิคะคุณหนู"

"เย็นงั้นหรอ!!ยูรินจังรู้มั๊ยถ้าวันพรุ่งนี้ไม่เป็นวันเกิดของฉันละก็ฉันจะไม่โกรธเท่านี้เลย!!"

"แต่นี่ก็เพราะท่านสึกุนากะเป็นห่วงความปลอดภัยของคุณหนูนะคะ..แล้วฉันก็เป็นห่วงเหมือนกัน"

ยูรินะพยายามพูดเพื่อให้โมโมโกะสงบสติอารมณ์ลงแต่ดูเหมือนประโยคสุดท้ายที่กล่าวออกมานั้นจะเป็นเสียงที่เบาเหลือเกิน

"..แล้วใครใช้ให้ฉันเกิดมาเป็นลูกสาวยากูซ่าอิทธิพลล้นฟ้าที่มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวันกันล่ะ"

เธอโผเข้ากอดยูรินะน้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาเล็กเรียวเสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆยูรินะรีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาและน้ำมูกให้คุณหนูของเธอเหมือนกับเด็กเล็กๆ

"อย่าร้องไห้สิคะ" คำปลอบไม่ได้เป็นผลเธอยิ่งร้องไห้หนักไปกว่าเดิมซะอีก

"คุณหนูคะ..อย่าร้องไห้เลยนะคะ"

"ฮือๆๆๆๆ..ฮึ๊กๆๆ" ยิ่งโมโมโกะร้องนานเข้าเท่าไรแววตาของยูรินะก็ยิ่งหมองลงๆ
เธอไม่อยากเห็นคุณหนูของเธอเสียน้ำตาเลยจริงๆสิน่า

"...คุณหนูจะให้ฉันทำอะไรก็ยอมค่ะแต่หยุดร้องเถอะนะคะ"

"อิงอ๊อ..(จริงหรอ)" เธอพูดออกมาเสียงอู๊อี้ฟังไม่ได้ศัพท์เพราะเอาแต่ซุกหน้าไว้กับเสื้อของคนสนิทที่ตอนนี้โชกไปด้วยน้ำตา

"ค่ะ" เธอรีบผละออกจากยูรินะทันทีแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงรีบเช็ดคราบน้ำตาออก

"ยอมทุกอย่างเลยใช่ไหมจ๊ะยูรินจัง" แวบหนึ่งเธอเห็นรอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากของโมโมโกะ มันทำให้ยูรินะสะดุ้งเฮือกเพราะเมื่อใดที่คุณหนูของเธอยิ้มแบบนี้แล้วล่ะก็ต้องมีเรื่องปวดหัวมาให้เธอเป็นแน่ๆ

"คะ...ค่ะเอ่อ..แต่คือว่า"

"ไม่ต้องมัวแต่ แต่ๆๆๆๆแล้ว..คืนนี้พาฉันออกไปข้างนอกทีนะไหนๆพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดที่เซ็งที่สุดของฉันอยู่แล้วอ่ะ"

"ไม่ได้เด็ดขาดเลยค่ะ!" เธอตอบกลับทันควัน

"ก็ไหนบอกว่าทุกอย่างเลยไงล่ะ!!ยูรินะคนโกหกโป้งแล้วด้วย" โมโมโกะยกนิ้วโป้งให้ยูรินะก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอนเอาหน้าซุกลงกับหมอนแล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมา

"คุณหนูคะ..."

"คุณหนู...." เงียบไม่มีเสียงตอบกลับมา

"ก็ได้ค่ะก็ได้"

พรึ่บ!

โมโมโกะลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงใบหน้าไม่มีคราบน้ำตาซักนิดผิดกับเสียงสะอื้นเมื่อกี้
ยูรินะลอบร้องในใจว่า เสร็จกัน ก่อนจะโดนร่างเล็กๆกระโดดโถมทับเข้าใส่

"ยูรินจังน่ารักที่สุด ที่สุด ที่สุดเล้ยยยยยย" ยูรินะหน้าแดงขึ้นมาแวบนึงแต่หารู้ไม่ว่า
เบื้องหลังของเธอนั้นรอยยิ้มอย่างมีชัยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคุณหนูสุดแสบของเธอ

..ให้ตายสิใจอ่อนอีกแล้วฉันถ้าท่านพอรู้ต้องซวยแน่ๆเลย..

___


"ว้าววววววยูรินจังดูสิตรงนั้นมีงานวัดด้วยอ่ะไปกันเถอะ" โมโมโกะวิ่งนำยูรินะไปอย่างตื่นเต้นเธอวิ่งตามคุณหนูของเธอไปโมโมโกะหยุดลงสักครู่แล้วหันมาหายูรินะ

"ทั้งๆที่วันพรุ่งนี้ฉันก็จะ17แล้วนะ แต่กลับไม่ได้ทำอะไรเลยอ่ะ"
ยูรินะหันมายิ้มให้โมโมโกะ

"งั้นเราก็มาทำวันนี้ให้สนุกสุดๆกันไปเลยดีกว่า...ไหนๆก็มาทั้งทีแล้วใส่ชุดยูคาตะเดินเที่ยวงานกันเถอะค่ะ"

"อื้ม" โมโมโกะยิ้มตาหยีเห็นตามด้วย




"เป็นยังไงมั่งจ๊ะยูรินจัง" หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จเธอก็ถามความเห็นของยูรินะที่ตอนนี้กำลังจ้องโมโมโกะไม่วางตา

"นี่ๆๆๆยูรินจัง" โมโมโกะเรียกยูรินะดังๆอีกครั้งจนเธอได้สติคืนมา

"อ่ะคะ..อะไรนะคะ"

"ฉันถามว่าเป็นไงมั่ง" เธอถามอีกครั้งพร้อมกับหมุนตัวให้ดูอีกรอบ

"เอ่อ....สะ..สว...เอ๊ย เหมาะสมกันดีค่ะ"

"หรอดีจังงั้นเราเข้าไปเที่ยวในงานกันเถอะ"

โมโมโกะลากแขนยูรินะเดินเข้าไปในงานเธอตื่นเต้นกับแสงสีเสียงของงานมากเพราะมีทั้งผู้คนซุ้มขายของและของเล่นต่างๆเด็กสาวทั้งสองคนเดินเที่ยวกันจนเพลิน
โมโมโกะในชุดยูคาตะนั้นช่างน่ารักราวกับนางฟ้าจริงในความคิดของยูรินะ
เด็กสาวร่างสูงเดินเที่ยวไปยิ้มไปตลอดงานจนลืมเวลา ทั้งโมโมโกะและยูรินะ
ตอนนี้ถือของกินและของเล่นที่ได้มาเต็มไม้เต็มมือไปหมด

"นี่ยูรินจังจำได้มั๊ยว่าเมื่อตอนฉัน6ขวบน่ะพวกเราเคยมางานวัดกันนี่...นั่นเป็นครั้งแรกของฉันเลยนะ"

"ค่ะ"

"แต่โชคร้ายจริงๆนะ...ตอนนั้นไงที่ฉันจมน้ำทำให้ฉันต้องโดนคุณพ่อสั่งห้ามมาเที่ยวงานเเบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองน่ะ" ยูรินะมีสีหน้าสลดไป

"เป็นเพราะฉันดูแลคุณหนูไม่ดี.."

"ไม่หรอกน่า......." เธอพูดไปยิ้มให้ยูรินะไปก่อนที่จะเลื่อนมือมาแตะที่ถุงกระเป๋า

"ว้าย!แย่แล้วกระเป๋าตังค์"

"เอ๋!" ยูรินะรีบหันมาหาเธอ

"สงสัยต้องลืมไว้ร้านทาโกะยากิเมื่อตะกี๊เเน่ๆเลย ทำไงดีอ่ะยูรินจัง!"

โมโมโกะหันมาหายูรินะที่ตอนนี้เหลือบตาไปมองนาฬิกาที่ข้อมือที่ตอนนี้บอกเวลเกือบจะสี่ทุ่มแล้วเธอลังเลอยู่ซักพักก่อนที่จะตัดสินใจหันมาหาโมโมโกะ

" คุณหนูคะรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมาเราต้องรีบกลับไปให้ทันก่อนห้าทุ่มไม่งั้นจะต้องแย่แน่ๆค่ะ"

โมโมโกะพยักหน้ารับก่อนที่ยูรินะจะออกวิ่งไป

" แย่แล้วเดินเพลินไม่ได้ดูเวลาเลยสิเราถ้ากลับไปไม่ทัน
ก่อนที่ท่านพ่อจะมาตรวจห้องต้องแย่แน่ๆเลย โธ่ว๊อย!!"

ยูรินะสบถเบากับตัวเองพร้อมกับวิ่งไปที่หมายให้เร็วที่สุด



"ยูรินจังช้าจังเลย"

ระหว่างที่กำลังยืนรออยู่นั้นเธอก็ได้เหลือบไปเห็นชายชุดดำท่าทางไม่น่าไว้ใจ
สองคนกำลังจ้องสิ่งของที่อยู่ในมือทีมองมาที่เธอที แล้วก็หันไปพยักหน้าหากันพร้อมกับวิ่งตรงมาหาเธอ โมโมโกะเห็นท่าไม่ดีจึงออกวิ่งสุดชีวิตออกมาจากบริเวณที่ๆนัดกันไว้กับยูรินะเธอวิ่งออกมาจนถึงฝั่งเเม่น้ำที่มืดสนิท ยิ่งวิ่งก็ยิ่งอ่อนแรงลงเกี๊ยะที่ใส่อยู่ก็ทำให้วิ่งไม่ถนัด ชายทั้งสองนั้นวิ่งตามมาใกล้เข้ามาทุกทีๆเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากร้องขอความช่วยเหลือ

"ช่วยด้วยค่ะ!!!!!ใครก็ได้!!!!อุ๊บ..--"

ชายทั้งสองวิ่งตามมารวบตัวเธอไว้แล้วเอามือปิดปากของโมโมโกะไว้ไม่ให้ส่งเสียงร้องเธอพยายามดิ้นและทำทุกวิถีทางให้หลุดพ้นจากชายทั้งสองคนนี้ ทั้งจิกทั้งทุบทั้งต่อยจนชายชุดดำคนที่โดนเธอทำร้ายทนไม่ไหวง้างมือขึ้นมาหมายจะตบเธอให้สิ้นฤทธิ์เดช โมโมโกะได้แต่หลับตาปี๋


ปึ๊ก!!


ก่อนที่มือของชายชุดดำจะฟาดลงไปที่ใบหน้าของเธอมันก็ได้เจอกับหน้าแข้งซัดเข้าไปที่ก้านคอของมันอย่างเเรงจนมันสลบล้มลงไป ชายอีกคนกำลังจะเขยื้อนตัวมาจับโมโมโกะที่กำลังจะหนีไปไว้แต่ก็ต้องเจอกับอัปเปอร์คัทเสยคางของมันและไม่จบแค่นั้นแข้งอันทรงพลังก็วาดเป็นเเนวโค้งสวยฟาดไปที่กกหูของมันอย่างแรงอีกหนึ่งที
มันเซถลาล้มลงไปแต่โชคร้ายที่แขนข้างหนึ่งของมันปัดไปโดนโมโมโกะ ทำให้เธอเสียหลักตกลงไปในแม่น้ำ


ตูม!


"เฮ๊ย!บ้าเอ๊ย" เสียงสบถจากคนที่ช่วยเธอไว้เป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนจะจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ

..จมน้ำอีกแล้วหรอเนี่ยฉันนี่มันโชคร้ายสุดๆจริงๆ ยังไม่ทันจะอายุ 17 เลย แฟนหล่อๆซักคนก็ยังไม่มีอ่ะ อย่างโง้งอย่างงี้ก็ยังไม่เคยทำเลยอ๊ะ!!..

ก่อนที่สติสัมปัชชัญญะจะดับวูบลงภาพสุดท้ายของเธอ
คือเงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดำลงมาหาเธอช้าๆ


..เอ๋..ทำไมเหมือน..ตอนนั้นเลย..